Ὅταν οἱ Πνευματικοὶ γίνονται προπαγανδιστὲς τοῦ ψεύδους,... οἱ λέγοντες τὸ μαῦρο ἄσπρο

 Γράφει ο Γεώργιος Κ. Τζανάκης

Μὲ ἀφορμὴ τὴν παρουσία τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ τὸν τρόπο ποὺ τὴν ἐκμεταλλεύτηκε ἡ ἐλίτ τῶν νεοεποχιτῶν γιὰ νὰ ἐπιβάλλῃ τὰ σχέδια τοῦ παγκοσμίου ἐλέγχου, φτάσαμε σὲ καθαρὸ διωγμὸ τῆς πίστεως μὲ ἀποϊεροποίησι τῆς Ὀρθοδόξου ζωῆς, τὴν συκοφάντησι τῶν μυστηρίων, τὴν περιφρόνησι τῆς θεραπευτικῆς καὶ ἰαματικῆς δυνάμεως τῶν ἁγίων, τῶν εἰκόνων τους, τῶν λειψάνων τους καὶ τῶν ναῶν τους ( μέχρι τὸ κλείσιμό τους)  καὶ ἐν τέλει τὴν γελοιοποίησι τῆς πίστεως, τῆς ὀρθοδόξου λειτουργίας, τοῦ κλήρου καὶ τοῦ  λαοῦ.

Μετὰ τὰ φίμωτρα, οἱ «λειτουργίες» χωρὶς λαὸ. Σκορδαλιὰ χωρὶς σκόρδο.

Τὸ θλιβερὸ εἶναι ἡ δουλική συνοδοιπορία τῆς ἐκκλησιαστικῆς μὲ τὴν πολιτική ἡγεσία. Τὸ ἀκόμη θλιβερώτερο εἶναι  ὄχι μόνον ἡ σιωπὴ, ἀλλὰ καὶ ἡ...

ἐνεργητικὴ μετοχὴ πολλῶν ἐκ τῶν ἱερέων καὶ τῶν πνευματικῶν στὴν προδοσία αὐτή. Ἀκόμη καὶ ὅλοι οἱ δεσπότες νὰ εἶχαν συνοδοιπορήσῃ –πράγμα ποὺ βεβαίως δὲν συμβαίνει- τὶ θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν, οἱ λιγώτεροι ἀπὸ 100 στὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια; Τίποτα. Τὶ θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν ἄν οἱ πνευματικοὶ -ἐξομολόγοι κατὰ τὴν διαποίμανσι τοῦ λαοῦ ἔλεγαν καὶ ἔπρατταν αὐτὰ ποὺ  ἡ Ὁρθόδοξος  Ἐκκλησία ζεῖ καὶ πρεσβεύει; Τίποτα ἀπολύτως. Τὶ θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν ἄν τὸ Ἅγιον Ὄρος μιλοῦσε μὲ τὸν τρόπο ποὺ μιλοῦσαν πρὶν 30 χρόνια οἱ ἁγιορεῖτες; Τίποτα.

Ὅμως, ἀπὸ πολλοὺς ἱερεῖς καὶ πνευματικοὺς ὄχι μόνον λείπει τὸ ὁμολογιακὸ καὶ μαρτυρικὸ φρόνημα, ἀλλὰ παρατηρεῖται πνεῦμα δειλίας καὶ πλάνης, ποὺ φτάνει, δυστυχῶς, ἔως τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης -ἐκτὸς καὶ ἄν εἶναι ὄντως ἄσχετοι καὶ μπερδεμένοι καὶ ὄχι ἀπλῶς βολεμένοι, ποὺ καὶ πάλι δὲν ἐξαλείφει τὴν ἀπάτη καὶ τὸ ψεῦδος.

Ἔτσι, ὄχι μόνο δὲν προσπαθοῦν νὰ ξυπνήσουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν λήθαργο  τοῦ καταναλωτισμοῦ, τοῦ ἀτομικισμοῦ, τῆς  ἀποχαύνωσης, καὶ τώρα τοῦ φόβου, τῆς δειλίας, τῆς ἀπώλειας τῆς πίστεως, καὶ τῆς συμμετοχῆς στὴν ἀπάτη μὲ τὰ φίμωτρα, καὶ νὰ τοὺς θωρακίσουν στὰ δύσκολα ποὺ τώρα ξεκινοῦν καὶ ἔρχονται (ὅπως λὲν αὐτοὶ ποὺ ξέρουν) , ἀλλὰ τοὺς ὁδηγοῦν στὸ  ὕπνο τῆς πονηρᾶς ἡσυχίας, σὲ μιὰ ἐποχή ὅπου ἐπιβάλλεται νὰ τοὺς ξυπνήσουν μὲ τὴν καλήν ἀνησυχίαν. Αὐτὸ δὲν ἔκανε ὁ ἅγιος Παΐσιος; Γι᾿ αὐτὸ στὴν ἀκολουθία του λέμε:

Τῇ προφητείᾳ σου ἐξήγειρας ἡμᾶς ἐκ τοῦ ὕπνου τῆς πονηρᾶς ἡσυχίας εἰς τὴν καλὴν ἀνησυχίαν (Ἐσπερινός, Λιτή, ἦχος δ΄).

Καὶ βλέπουμε τώρα ἀνθρώπους ἀρχιμανδρῖτες , πρωτοπρεσβυτέρους, μὲ μόρφωσι, μὲ κοινωνικὴ παρουσία καὶ δράσι  νὰ λειτουργοῦν σὰν ἀγράμματοι πνευματικά καὶ ἄσχετοι μὲ τὴν ὀρθοδοξία, ἀλλὰ δεξιοτέχνες ὡς προπαγανδιστὲς τοῦ ψεύδους.

Μπροστὰ στὸν πασιφανὴ διωγμὸ τῆς πίστεως λένε:

 Γιατί, λοιπόν, να ταρασσόμαστε; Όμως, μερικοί ούτε με αυτό (ὅτι δηλαδὴ «καλυπτόμαστε» πλήρως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ διότι ὑπακοῦμε στὴν ἀπόφασι τῆς ἐκκλησίας!!!) ησυχάζουν! (Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη: Η Εκκλησία εν διωγμώ. Romfea.gr 9/11/2020)

Ἀκριβῶς! Γιατὶ νὰ ταρασσόμαστε; Γιατὶ νὰ ἀνησυχοῦμε; Ὅλα καλά δὲν εἶναι; Συμβαίνει τίποτα κακό; Ἔ! καὶ τί ἔγινε ποὺ ἔκλεισαν οἱ ἐκκλησίες, ὅπου οἱ πιστοὶ ἔμπαιναν σὰν φιμωμένες μαϊμοῦδες; Εἶναι λόγος νὰ χάσουμε τὴν ἡσυχία μας καὶ νὰ ταραχθοῦμε  καὶ μάλιστα νὰ φτάσουμε στὸ σημεῖο νὰ διαμαρτυρόμαστε καὶ νὰ στρεφόμαστε  ἐναντίον τῶν ἱερέων, τῶν ἐπισκόπων καὶ ὁλοκλήρου τῆς συνόδου; Αὐτὴ ἡ ταραχὴ  δείχνει ὅτι ἀπουσιάζει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ:

Σ΄όποια καρδιά υπάρχει ΤΑΡΑΧΗ, φαίνεται πως απουσιάζει το πνεύμα του Θεού. (Πρωτοπρ. Θεόδωρος Β. Μπατάκας: Άντε, πάλι τα ίδια… Romfea.gr 9/11/2020)

Ἐνῷ : Οπου κυριαρχεί η ΕΙΡΗΝΗ και η ΠΡΑΟΤΗΤΑ, εκεί αναπαύεται το Πνεύμα του Θεού (π.ΘΕΟΔ. ΜΠΑΤ ὅ.π.)

Συγχορδία πνευματικὴ ἀπὸ ἱερατικὲς χορδὲς στὴν κιθάρα τῆς Ρομφαίας. Θεωροῦν ὅτι δὲν χρειάζεται καμμία ἀντίδρασι σὲ ὅσα συμβαίνουν. Τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται, κατὰ τὴ γνώμη τους, εἶναι ἀπραξία, σιωπὴ, βουδιστικὴ νιρβάνα καὶ αὐτὸ τὸ ἐκλαμβάνουν ὡς εἰρήνη καὶ πραότητα καὶ ὅτι σὲ ὅσους συμπεριφέρονται ἔτσι, ἀναπαύεται τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

Κύριε, ἐλέησον! Τί νὰ πεῖ κανεὶς μπροστὰ σὲ τετοιες βλασφημίες; Εἶναι καὶ κληρικοὶ αὐτοὶ ποὺ τὰ λένε. Καὶ καλὰ, μυρίζει ἀπὸ χιλιόμετρα ὅτι κάνουν χοντρὴ προπαγάνδα σὲ ὅσους σέβονται τὸ ἱερὸ ράσο, ἀλλὰ εἶναι ἀκατήχητοι καὶ εὐπειθεῖς-  πιστεύω, ὅμως, ὅτι καὶ αὐτοὶ θὰ ἔχουν τὸ μυαλὸ καὶ τὴν στοιχειώδη πνευματική ὑγεία ὥστε νὰ καταλάβουν τὴν ἀπάτη, ἐκούσια ἤ ἀκούσια, τῶν προσώπων αὐτῶν, ὅταν στὰ λόγια τους, ἀντιπαραβάλουν τὰ λόγια τῶν ἁγίων μας:

Ἄς ἀκούσουμε τὶ λέει ὁ λεβέντης ἅγιος μας, ὁ ἅγιος Παΐσιος, ποὺ ἦταν ἄντρας καὶ ἀνδρεῖος μέχρι θανάτου καὶ δὲν εἶχε χρόνο νὰ γράφῃ  γιὰ χαμογελαστὰ  μουστάκια, οὔτε ἔλεγε ψευτιές μπᾶς καὶ τὸν κάνουν δεσπότη, ὅπως ἐνίοτε συμβαίνει σὲ πολλούς:

Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε, θὰ σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τοὺς τάφους. Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τόσα γιὰ τὴν πατρίδα καὶ ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμῆται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε!

Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, αὐτοὶ θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν.

Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν μιλάη, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη σὲ ρήξη μὲ τὸ κράτος, ἂν οἱ μητροπολίτες δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους, γιατὶ τοὺς βοηθᾶνε στὰ Ἱδρύματα κ.λπ., οἱ Ἁγιορεῖτες πάλι ἂν δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, τότε ποιός θὰ μιλήση; (ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ. ΛΟΓΟΙ Β΄ Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 1999 σελ. 36-37)

Εἶναι πασιφανὲς ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ ἁγίου ὅτι ὅταν ἡ ἐκκλησία πολεμεῖται πρέπει νὰ μιλήσουμε , νὰ φωνάξουμε, νὰ ἀντιδράσουμε. Δὲν εἶναι ταραχὴ αὐτὸ. Οὔτε εἶναι ἀπόδειξις ὅτι ἀπουσιάζει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὅπως σκοπίμως λέει ὁ πρωτοπρεσβύτερος. Τὸ ἀντίθετο συμβαίνει.

– Γέροντα, τί προϋποθέσεις χρειάζονται, γιὰ νὰ κατοικήση στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα;

 – Ἀγωνιστικὸ πνεῦμα, ταπείνωση, φιλότιμο, ἀρχοντιά, θυσία. ( ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 85)

Καὶ μάλιστα εἶναι καθῆκον τοῦ χριστιανοῦ νὰ ἀντιδράσῃ γιὰ νὰ ὑπερασπισθῇ τὰ θέματα τῆς πίστεως, καὶ ὄχι νὰ κάθεται σὰν ἀποχαυνωμένος, λὲς καὶ βλέπει μισοκοιμισμένος τηλεοπτικὰ σήριαλ, ὅπως τὸν θέλουν κάποιοι, δῆθεν ποιμένες, σὰν τοὺς παραπάνω:

Τὸ νὰ ἀντιδράσης, γιὰ νὰ ὑπερασπισθῆς σοβαρὰ πνευματικὰ θέματα, θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν πίστη μας, τὴν Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ εἶναι καθῆκον σου. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 52)

Οὔτε εἶναι εἰρήνη καὶ πραότης, στὴν ὁποία  ἀναπαύεται τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὅταν ὑβρίζονται τὰ θεία μυστήρια καὶ ὁ ναὸς τοῦ Κυρίου, καὶ μεῖς σιωποῦμε καὶ παριστάνουμε τοὺς ἀτάραχους, ὅπως λένε οἱ παραπάνω κληρικοί. Ἄν ἀδιαφορεῖς γιὰ τὸν διωγμὸ τῆς πίστεως καὶ παριστάνεις  τὸν πράο καὶ τὸν ἤρεμο  καὶ νομίζεις ὅτι αὐτὸ εἶναι πνευματικὴ πραότης τότε... ἄστα ἀδερφέ. Καὶ μεῖς ἄσχετοι εἴμαστε, ἀλλὰ τουλάχιστον αὐτὸ τὸ καταλαβαίνουμε. Ἀπὸ ὅτι λέει ὁ ἄγιος συνάγεται ὅτι δὲν εἶσαι ἀπλά ὀφσάϊτ, πλανεμένος, ἀλλὰ μᾶλλον εὑρίσκεσαι ἐκτὸς γηπέδου, δὲν εἶσαι κἄν χριστιανός:

Ποιός Ἅγιος εἶχε τέτοια χαρὰ ποὺ ἐπιδιώκουν πολλοὶ Χριστιανοὶ τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν τίποτε δυσάρεστο, γιὰ νὰ μὴ στενοχωρηθοῦν, νὰ μὴ χάσουν τὴν ἠρεμία τους; Ἂν θέλω νὰ μὴ στενοχωρηθῶ, γιὰ νὰ εἶμαι χαρούμενος, νὰ μὴ χαλάσω τὴν ἡσυχία μου, γιὰ νὰ εἶμαι πρᾶος, τότε εἶμαι ἀδιάφορος! Ἄλλο πραότητα πνευματικὴ καὶ ἄλλο πραότητα ἀπὸ ἀδιαφορία. Λένε μερικοί: «Πρέπει νὰ εἶμαι χαρούμενος, γιατὶ εἶμαι Χριστιανός. Νὰ εἶμαι ἤρεμος, γιατὶ εἶμαι Χριστιανός». Αὐτοὶ δὲν εἶναι Χριστιανοί. Τὸ καταλάβατε; Αὐτὸ εἶναι ἀδιαφορία, εἶναι κοσμικὴ χαρά. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 52)

Καὶ δὲν εἶναι μόνο ὅτι μὲ τὴν πραότητα τῆς ἀδιαφορίας ἀποδεικνύει κανεὶς ὅτι δὲν εἶναι κἄν χριστιανὸς, ὅσα κοινωνικἀ ἔργα καὶ ἄν πράττει, ὅσα βιβλία καὶ ἄν γράφῃ,  ὅσα ὀφίκια καὶ ἄν ἔχει, ἀλλὰ, ἀπ᾿ ὅσα λέει ὁ ἅγιος, ὄχι μόνον δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ αὐτὴ ἡ πραότης, ἀλλὰ εἶναι καὶ δαιμονική:

Βλέπεις νὰ βρίζουν τὰ ἅγια καὶ ὁ ἄλλος δὲν λέει τίποτε. Σ᾿ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἡ πραότητα εἶναι δαιμονική. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 56)

Ψέμματα λέει ὁ ἅγιος καὶ λένε ἀλήθεια οἱ καλοὶ αὐτοὶ πνευματικοί; Μακάρι νὰ τὰ καταλαβαίνω λάθος, γιατὶ καμμιὰ ψυχὴ δὲν εἶναι γιὰ πέταμα, ἀλλὰ καὶ ποιὸς ξέρει πόσοι ἄνθρωποι ἔχουν ἐναποθέσει τὴν καθοδήγησι τοῦ ἑαυτοῦ τους σὲ τέτοια πρόσωπα καὶ σίγουρα  θὰ ἀγανακτοῦν μὲ ὅσα τοὺς προσάπτω, ὅμως αὐτὰ λένε οἱ ἅγιοί μας , καὶ λένε τὴν πικρὴ γιὰ μᾶς τοὺς νερόβραστους ἀλήθεια. Ἐξ ἄλλου ὁ ἅγιος ἔχει ἀναφερθεῖ γιὰ τέτοιας περιωπῆς πολυπράγμονες καὶ πολυδιαπλεκόμενους (μὲ τὴν καλὴ ἔννοια τὸ λέγω) καὶ διαφημιζόμενους  καὶ σοφοὺς πνευματικούς, ποὺ ἀποφεύγουν τὶς κακοτοπιὲς γιὰ νὰ μὴν χαλάσῃ τὸ προφὶλ καὶ τὸ καλό τους ὄνομα καὶ ἡ ἡσυχία τους:

Φοβοῦνται νὰ μιλήσουν.... Νὰ μὴ γράψουν τίποτε γι᾿ αὐτὸν καὶ ἐκτεθῆ, καὶ ἀνέχεται νὰ βλασφημῆται ἡ Παναγία! Νὰ μὴ θέλουμε νὰ βγάλη ὁ ἄλλος τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα, γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς  τὴν ἡσυχία μας. Αὐτὸ εἶναι ἔλλειψη ἀγάπης. Ὕστερα ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νὰ κινῆται ἀπὸ συμφέρον. Γι' αὐτὸ βλέπεις ἕνα πνεῦμα σήμερα: «Μὲ τὸν τάδε νὰ ἔχουμε σχέσεις, γιὰ νὰ μᾶς λέη καλὰ λόγια. Μὲ τὸν ἄλλο νὰ τὰ ἔχουμε καλά, γιὰ νὰ μὴ μᾶς διασύρη κ.λπ. Νὰ μὴ μᾶς πάρουν γιὰ κορόιδα, νὰ μὴ γίνουμε θύματα». Ἄλλος ἀδιαφορεῖ καὶ δὲν μιλάει. «Νὰ μὴ μιλήσω, λέει, γιὰ νὰ μὴ μὲ γράψουν οἱ ἐφημερίδες». Οἱ περισσότεροι δηλαδὴ εἶναι τελείως ἀδιάφοροι. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 35-36)

Καὶ πότε αὐτὰ; Τὸ 1992. Φανταστεῖτε τί θὰ ἔλεγε σήμερα μὲ αὐτὰ ποὺ πράττονται καὶ λέγονται, καὶ μὲ τὰ πρόσωπα ποὺ κοσμοῦν τοὺς ἐπισκοπικοὺς θρόνους καὶ τὰ ἐξομολογητήρια.

 Βεβαίως νὰ μὴν ξεχνοῦμε καὶ τοὺς ἑαυτούς μας, ἐμεῖς οἱ λαϊκοί, οἱ- ἐπίσης- δῆθεν χριστιανοί. Γιατὶ καὶ ἡ δική μας ζωὴ εἶναι νὰ μᾶς κλαῖν οἱ ρέγγες. Καὶ γὼ νοιώθω ἕνα βάρος, διότι ἀγανακτῶ, καὶ δὲν μπορῶ νὰ μὴν πῶ αὐτὰ ποὺ ἔμαθα, ἐπειδὴ -ἀλοίμονο, δὲν ξέρω γιατὶ ἔγινε- ἀλλὰ γνώρισα ἁγίους ἀνθρώπους καὶ εἶδα ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεὸς καὶ ἡ Χάρις του καὶ ἄν κάτι ἀξίζει καὶ δικαιώνει τὸν ἄνθρωπο εἶναι τὸ νὰ βαδίσῃ τὸν γνήσιο δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸν βάδισαν αὐτοί, καὶ πέραν τοῦτου ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι , ὅπως καὶ οἱ δικαιοσύνες μας ὡς ῥάκος ἀποκαθημένης, ποὺ λέει καὶ ὁ προφήτης (Προφ. Ἠσαϊας 64,6). Ταυτόχρονα ἡ ζωή μου δὲν εἶναι ὅπως πρέπει, ὅμως ὑποχρεωτικὰ πρέπει νὰ συγκρουστεῖς μὲ ὅσα ἐκφράζουν ἄλλοι ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ὅπως τοὺς παραπάνω ποὺ ἀναφέρω. Δὲν μπορεῖ τὰ πράγματα νὰ εἶναι καὶ κρύα καὶ ζεστά, οὔτε πάλι ὁ κάθε ἕνας καὶ ἡ  ἄποψί του, λὲς καὶ εἴμαστε συνιστῶσες τοῦ σύριζα. Ὁπότε ἄλλοι σὲ λένε φανατικὸ καὶ ψεκασμένο καὶ ἐπηρμένο , ἄλλοι θεωροῦν ὅτι παριστάνεις τὸν  ὁμολογητὴ, καὶ ἄλλοι ἵσως νομίζουν ὅτι φτάνουν τὰ λόγια καὶ λένε καὶ μπράβο, ἀλλὰ ὁ ἅγιος λέει:

Σκοπὸς εἶναι νὰ ζοῦμε ὀρθόδοξα, ὄχι ἁπλῶς νὰ μιλοῦμε ἢ νὰ γράφουμε ὀρθόδοξα. Γι᾿ αὐτό, βλέπεις, ἕνα κήρυγμα δὲν πληροφορεῖ, δὲν ἀλλοιώνει τὸν ἄλλον, ὅσο καλὸ καὶ ἂν εἶναι, ἂν ὁ ἱεροκήρυκας δὲν ἔχη βίωμα. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 35-36)

Δόξα τῷ Θεῷ οὔτε ἱεροκήρυκες εἴμαστε, οὔτε κηρύγματα κάνουμε οὔτε κανένα κολακεύουμε, οὔτε τίποτα προσωπικὸ περιμένουμε καὶ ἵσως γίνεται ἀντιληπτό αὐτό.

Τὰ σχόλια μου ποὺ εἶναι ἐμφανῶς πλήρη ἀγανακτήσεως καὶ ἀηδίας γιὰ ὅσα συμβαίνουν  δὲν γράφονται γιὰ νὰ οἰκοδομήσουν κανέναν. Τὸ γκρέμισμα προσπαθοῦμε, ἀνθρωπίνως, νὰ μετριάσουμε. Μπᾶς καὶ συμμαζευτοῦν λιγάκι οἱ γκρεμιστὲς τῆς πίστεως, καὶ ἀναθαρήσουν κάπως οἱ μπερδεμένοι καὶ σαστισμένοι συνάνθρωποί μας. Μόνον τὰ λόγια τῶν ἁγίων ἴσως γίνουν ἀφορμὴ νὰ προβληματιστῇ ὅποιος θελήσει καὶ ἔχει πλέον τὴν δυνατότητα νὰ αἰσθανθῇ καρδιακῶς καὶ νὰ σκεφτῇ. Οἰκοδομοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄνθρωποι τῆς πράξεως, ὅπως λέει παραπάνω ὁ ἅγιος, ὄχι τὰ λόγια καὶ οἱ σοφίες τοῦ ὁποιουδήποτε. Ὅσο γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικά πρόσωπα στὰ ὁποία συνήθως ὀνομαστικῶς ἀναφέρομαι , οὔτε τοὺς ξέρω, οὔτε ἔχω κάτι μαζί τους, οὔτε θὰ ἀσχολιόμουν ποτὲ μαζί τους, ἀλλὰ ὅταν βγαίνουν δημοσίως καὶ λένε τέτοια λόγια, ὅταν τύχει καὶ τὰ δῶ  δὲν μπορῶ νὰ σιωπήσω, γιατὶ θεωρῶ ὅτι γίνομαι συνένοχος τῆς ὕβρεως καὶ τοῦ ψεύδους. Ὁπότε νὰ μὴν παραπονιοῦνται γιὰ τὰς «θωπευτικὰς ὕβρεις» καὶ τοὺς χαρακτηρισμοὺς ποὺ ἐνίοτε τοὺς προσάπτω. Εἶναι πολὺ μικρὰ ὲν σχέσει μὲ ὅσα οἱ ἅγιοι ἔλεγαν καὶ ἔκαναν σὲ ἀντίστοιχες περιπτώσεις. Παράδειγμα ὁ ἅγιος Παισιος:

Ἕναν πολιτικὸ τὸν ἔφτυσα. «Πές, τοῦ λέω, "δὲν συμφωνῶ μ᾿ αὐτό". Τίμια πράγματα. Θέλεις νὰ ἐξυπηρετηθῆς ἐσὺ καὶ νὰ ρημάξουν ὅλα;» (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 37)

Μοῦ φαίνεται ὅτι πρέπει νὰ εὐχαριστοῦν τὸν Θεό οἱ σημερινοὶ πνευματικοὶ μὲ τὸ παραπάνω πνεῦμα, μὲ ὅσα κάνουν καὶ λένε, ποὺ ἔτσι φτηνὰ τὴ βγάζουν καὶ γλυτώνουν μὲ λίγα λόγια καὶ ὄχι μὲ βροχὴ ἀπὸ ροχάλες.  Ἄν ἀκολουθούσαν οἱ «πιστοὶ» τὶς προτροπὲς τοῦ ἄλλου μεγάλου ἁγίου, τοῦ Γεωργίου τοῦ Καρσλίδη, ἵσως νὰ εἶχαν ἀκόμη χειρότερη τύχη:

Κάποτε ὁ Γέροντας πῆγε νὰ ἐκκλησιαστῇ στὴν Ἀγία Σοφία τῆς Δράμας. Ὅταν γύρισε σπίτι εἶπε: «Ἑναν τενεκὲ πετρἐλαιο νὰ ρίξῃς ἐπάνω στὸν ψάλτη καὶ νὰ τὸν κάψεις σὰ λαμπάδα, καθόλου ἁμαρτία δὲν εἶναι!» Ποιὸς ξέρει τί ἁμαρτίες του εἶδε. (Γ. Κ. Χατζόπουλου: Θαύματα καὶ προφητεῖες τοῦ ὁσίου πατρὸς Γεωργίου Καρσλίδη.(1983) σελ.28)

Καὶ ἐπειδὴ δὲν νομίζω νὰ φοβηθοῦν ὅτι κάποιος θὰ τοὺς κάψῃ μὲ πετρέλαιο, στὸν σημερινὸ πολιτισμένο καὶ ἀνθρωπιστικὸ κόσμο μας, τουλάχιστον ἄς μεριμνήσουν νὰ δώσουν  καλὴν ἀπολογίαν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ - κάτι ποὺ ὅλους  μᾶς ἀφορᾶ, ἰδιαιτέρως δὲ τοὺς κληρικούς, ὥστε νὰ μὴν δοῦμε τὰ ὀνόματα μας σβησμένα ἀπὸ τὴν βίβλο τῶν ζώντων:

Μιὰ μέρα ὁ Γέροντας (ἅγιος Γεώργιος) ἔκανε σαρανταλείτουργο. Ἔδωσα κι᾿ ἐγὼ ὀνόματα. Ἀπὸ τὰ ὀνόματα ποὺ ἔδωσα ἔσβησε τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα μου. Δίστασα νὰ τὸν ρωτήσω γιατί τὸ ἔσβησε. Ἐκεῖνος τὸ κατάλαβε καὶ μοῦ εἶπε: «Δὲν ἔπρεπε ὁ πατέρας σου νὰ γίνῃ παπᾶς. Γι᾿ αὐτὸ τὸ ἔσβησα τὸ ὄνομά του». (Γ.Κ.Χ. ὅ.π.σελ.42)

Γνωρίζω βέβαια ὅτι δὲν δίνουν καὶ μεγάλη σημασία στοὺς ἁγίους , ἀλλὰ καλὸ εἶναι  νὰ προσέχουμε...

«Καί ἐπειδή τό εἶπε ὁ Ὅσιος Παϊσιος εἶναι δόγμα ἀδιαπραγμάτευτο;»  Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη: Δάσκαλοι Ὀρθοδοξίας. Ἰστολόγιο Αναστάσιος (03-06-2020)

Αὐτὸ ἀκριβῶς. Εἶναι δόγμα, ἐπειδὴ τὸ εἶπε ὁ ὅσιος Παΐσιος, ποὺ ἦταν καὶ ἀγράμματος; Ἐνῷ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ κάθε δεσπότης ἤ ἡ ΔΙΣ εἶναι δόγματα ἀποδεκτὰ ἄνευ σκέψεως, ὅπως λένε οἱ παραπάνω καὶ σπεύδουν νὰ τὰ ἐφαρμόσουν δουλοπρεπῶς, καὶ τὰ προπαγανδίζουν καὶ στὸν λαό…

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 13/11/2020