Ου μέλλει μοι δια τους ανθρώπους!

«Δια Θεόν τρέχω ου μέλλει μοι δια τους ανθρώπους».

Γέρων Ιωσήφ Ησυχαστής

Ομιλία του Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου για την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2019

ΙΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΘΗΝΩΝ

17.3.2019

Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας,

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμε,

        

Πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν σήμερα καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων, τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τήν νίκη τῆς ἀληθείας ἐναντίον τοῦ ψεύδους καί τῶν θεοστυγῶν αἱρέσεων, οἱ ὁποῖες μέ τήν ὃποια μορφή τους εἶναι προσπάθειες  ἀνθρωποκεντρικῆς καί ἀποσπασματικῆς κατανοήσεως τῆς Ἀληθείας, μέ τραγικές καί καταστροφικές συνέπειες γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Προβάλλει ἰδιαιτέρως σήμερα ἡ Σταυροαναστάσιμη καί μαρτυροστόλιστη Ὀρθοδοξία (μακαριστός Γέρων Μωυσῆς ὁ Ἁγιορείτης), ὡς Ἀποκάλυψις Θεοῦ, κένωσις Οὐρανοῦ, θυσιαστική κάθοδος τῆς ἀγάπης, πού εἶναι ὁ ἲδιος ὁ Θεός, (κατά τόν Εὐαγγελιστήν τῆς ἀγάπης, Ἰωάννην τόν Θεολόγον), ὡς μία πίστις, ὡς μία καί μόνη Ἐκκλησία,  δηλαδή ὡς Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί μοναδική πορεία πρός σωτηρίαν διά τῆς Μυστηριακῆς ζωῆς καί κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν  Θεό, ὡς σταυροαναστάσιμη ἐμπειρία, ὡς θησαυρός ἀκένωτος καί πλοῦτος οὐράνιος, μεγαλειώδης,  ὡς Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί ὡς θεία Λατρεία, διασώζουσα τήν λυτρωτική σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου.

Ἐξαστράπτει, σέ καιρούς ταραχῆς καί συγχύσεως, τό μεγαλεῖο καί ἡ πνευματική φωτοφορία τῆς ὑπερλόγου καί ἀφθόρου Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ὡς φορέως  σύν τοῖς ἂλλοις, πολιτισμοῦ, ἀναμορφώσεως καί ἀνακαινίσεως τῆς λογικῆς καί ἀλόγου κτίσεως τοῦ Θεοῦ.

Πρός δέ τούτοις, ἀναδύονται, τῆς πίστεως ἡ ὁμολογία, οἱ ἱεροί ἀγῶνες γιά τήν διάσωση τῆς θεοειδείας τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἀνάσταση τῆς πεπτωκυίας φύσεως καί τήν ἀναστήλωση τῆς εἰκόνος τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, μέσα ἀπό μαρτύρια ποικίλα, ἰκριώματα, σταυρούς, θυσίες, ἀλλά καί θαύματα καί σημεῖα τῇ χάριτι τοῦ Παρακλήτου.

Στην παγκόσμια αὐτή χαρά καί πανήγυρη, συμμετέχει πανευφροσύνως, ἡ διά τῆς τοῦ Θεοῦ οἰκονομίας, θαυμαστῆς προνοίας καί μεγίστης εὐεργεσίας, ἀναγεννηθεῖσα καί φωτισθεῖσα, ἡμετέρα Πατρίς, διά τῆς ὁποίας, μέ ὂχημα τήν γλῶσσα της καί τήν φιλοσοφία της, ἐξακτινίστηκε ἡ ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια καί ὀρθόδοξη πίστη στίς ἐσχατιές τοῦ σύμπαντος.

Ἐπειδή ἀνάγκη ἐστί, κυρίως στίς ἡμέρες μας, νά ἐπιστρέφωμε πρός ἀναβαπτισμό καί γνώση τῆς σωζούσης ἀληθείας, στίς πνευματικές μας ρίζες καί στίς σωτήριες καί λυτρωτικές πηγές, ἀλλά καί ἐξ’ εὐγνωμοσύνης πρός ὃλους ὃσοι ἀγωνίστηκαν εὐκλεῶς καί ἐτελειώθησαν μαρτυρικῶς διά τήν διάσωση αὐτῆς τῆς παρακαταθήκης τῆς ἀπό τόν Θεό δοθείσης, θά ἐπιχειρήσωμεν ἀδελφοί, νά φωτίσωμεν, πετώντι καλάμῳ, τήν σχέση μεταξύ τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ, οὐχί μέ τήν στενήν γεωγραφικήν ἒννοιαν τοῦ ὃρου «Ἑλληνισμός», ἀλλά ὑπό τήν ἒποψιν τῆς πνευματικῆς προσφορᾶς παγκοσμίως, ἡ ὁποία ἐπετεύχθη διά τῆς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἀναγεννήσεώς του.

Ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Ἦσαν  τινές Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. Οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπό Βησθαϊδᾷ τῆς Γαλιλαίας καί ἠρώτων αὐτόν λέγοντες Κύριε θέλομεν τόν Ἰησοῦν ἰδεῖν. Ἔρχεται Φίλιππος καί λέγει τῷ Ἀνδρέᾳ καί πάλιν Ἀνδρέας καί Φίλιππος λέγουσι τῷ Ἰησοῦ...» (Ἰω. 12,20-23).

Τότε ὁ Κύριος εἶπε τόν σωτήριο καί ἐξόχως τιμητικό διά τούς Ἕλληνας λόγον. «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. 12.23)

Αὐτή ἡ θεία φωνή ἠκούσθη ὡς αὒρα δροσίζουσα τήν ὑφήλιον ἃπασα. Αὐτή ἡ φωνή ἐνέπνευσε τόν οὐρανοβάμονα Ἀποστόλο Παῦλο, ὁ ὁποῖος πέρασε στό Ἑλληνικόν ἔδαφος ἢ ἀκριβέστερον στό Εὐρωπαϊκόν ἒδαφος, γιά νά μεταφέρῃ τό μήνυμα τῆς σωτηρίας.

Ὁ Χριστιανισμός ἔκανε χρήση τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ μέ ὅλα τά μέσα τῆς ἐκφράσεως τοῦ δευτέρου. «Ἡ δημιουργική συνάντηση Ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ στά πρόσωπα τῶν πρώτων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἔκρινε ὁριστικά καί εὐεργετικά τήν πορεία, ὄχι μόνο τῆς Ἑλληνικῆς, ἀλλά καί τῆς Παγκόσμιας Ἱστορίας». (Ἰωάννου Ζηζιούλα Μητροπολίτου Περγάμου. Ἑλληνισμός – Χριστιανισμός: «Ἡ συνάντηση τῶν δύο κόσμων»)

Σέ μιά ἐποχή κατά τήν ὁποία ἔπνεε τά λοίσθια ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός, ἦλθε ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ἔσωσε καί ἀξιοποίησε διά τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἀποστόλων καί Πατέρων, ὅ,τι καλόν καί ὠφέλιμον ἐξ αὐτοῦ.

Ὁ Ἑλληνισμὸς ὁδηγήθηκε στὸν «καινούργιο ἄνθρωπο», στὴν «καινὴ κτίση», διά τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, ὡς Ὀρθοδόξου Θεολογίας καί βιωματικῆς, μέ τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο ἀγαπητικῆς σχέσεως καί ἐμπειρίας. Πέρασε ἀπὸ τὸν «καλὸν κἀγαθόν» ἂνθρωπο, στὸν θεούμενο ἂνθρωπο.

Οἱ Ἅγιοί μας καυχῶνται γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Παιδεία καὶ τὴν Ἑλληνικὴ πολλάκις καταγωγή τους. Οἱ Μεγάλοι Πατέρες εἶναι συνεχιστὲς τῆς σκέψεως τῶν Ἀρχαίων, τὴν ὁποία ὅμως σκέψη, φωτίζουν, ἀνακαινίζουν, παροντοποιοῦν καὶ τὴν μεταλάσσουν πρὸς ἁγιασμό.

Προχωρώντας στό χρόνο, ἱστορικῶς εἶναι ἀδιαμφισβήτητον γεγονός, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, ὡς μία καί μόνη σώζουσα πίστις καί ὡς μία καί μόνη Ἐκκλησία,  δηλαδή ὡς Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁδός σωτηρίας, ἐστάθη ἡ φρουρός, ἡ τροφός καί μητέρα καί σώτειρα τοῦ Γένους μας καί τοῦ Λαοῦ μας.

·        Περίοδος τοῦ Βυζαντίου.

Ἡ Ρωμανία, τό Βυζάντιο, ὅπως συνηθίζομε νά τό λέγωμεν, εἶναι ἡ ψυχή τῆς Ἱστορίας μας μέ τήν δόξα του καί τήν λαμπρότητά του.

Στήν χιλιετῆ αὐτή περίοδο, ἡ Ὀρθοδοξία ἔλαμψε μέ ὅλο της τό μεγαλεῖο. Ἐκαλλιέργησε πνευματικά τούς ἀνθρώπους, ἀγωνίστηκε γιά τό Δόγμα, ἔθεσε τούς ὅρους, τά ὅρια δηλαδή τῆς ἀληθοῦς πίστεως, ἔναντι τῶν αἱρέσεων, ἔγραψε τούς κανόνας, ὀργάνωσε ἱεραποστολάς διά τόν φωτισμόν τῶν λαῶν, τῶν ἐν τῷ σκότει τῆς ἀγνοίας καθημένων. Ἐδημιούργησε ἔργα πολιτισμοῦ ἀπαράμιλλα, ἀνέπτυξε τίς ἐπιστῆμες, διέσωσε τήν εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου μέσα σέ μιά εἰκονοκλαστική περίοδο, ὅπως εἶναι καί ἡ περίοδος πού διανύομε ἐμεῖς. Παρέδωσε ἡ Ὀρθοδοξία, στήν ἀνθρωπότητα, ἕνα πελώριο σέ ὄγκο καί ἀξεπέραστο σέ ποιότητα θεολογικό στοχασμό.

Στή Θεολογία τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων κατ’ αὐτήν τήν περίοδο συνοψίζεται ἡ ἁγία καί θεόσδοτη πίστη τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ ὁποία πίστη «τήν Οἰκουμένην ἐστήριξε».

• Περίοδος δουλείας.

Κατά τήν ὀδυνηρά περίοδο τῆς δουλείας, ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Ἁγία μας καί ἀμώμητος πίστις, ἡ Μία, Ἁγία καί Ἀποστολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἐστάθη ἡ μάνα ἡ φιλόστοργη τοῦ Λαοῦ μας, ἡ ὁποία ἐσκέπασε κάτω ἀπό τίς πτέρυγες τῆς ἀγάπης της, τό Γένος καί τοῦ ἐθέρμανε τήν ἀποσταμένη ἐλπίδα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπῆρξε ἡ κατευθυντήρια δύναμη τοῦ Ἔθνους. Διετήρησε τά ζώπυρα τοῦ Γένους μας, συγκράτησε τή Ρωμηοσύνη γύρω της, κράτησε τή γλῶσσα καί τά συνεκτικά στοιχεῖα τῆς ταυτότητός του, ἐσμίλευσε τήν ἑνότητα τῶν Ἑλλήνων καί ὡδήγησε στήν ἐλευθερία.

Ἄν θά θέλαμε νά ἑστιάσωμε στήν προσφορά τῆς Ὀρθοδοξίας στό Ἔθνος μας κατ’ἐκείνην τήν ἐποχή, θά ἠδυνάμεθα νά εἴπωμεν.

α)Προσέφερε τήν αἴσθηση τῆς αὐτοσυνειδησίας του.

β)Ὑπῆρξε παράγων ἑνότητος καί γ) ἒδωσε ἡ Ὀρθοδοξία στόν Λαό μας τόν σωστό προσανατολισμό.

 «Οὐδείς μπορεῖ νά ἀμφιβητήσῃ τήν ἐμβληματική παρουσία τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἐκκλησίας στούς ἀγῶνες τοῦ Λαοῦ μας καί τοῦ Ἒθνους μας, πρίν τήν Ἐθνεγερσία τοῦ 1821,  καθ’ ὃλη τήν διάρκειά της, ἀλλά καί καθ’ ὃλη τήν πορεία διαμορφώσεως τοῦ νεωτέρου Ἑλληνικοῦ Κράτους. Μέ ἁπλές λέξεις ἡ Ἐκκλησία, ἦτο καί εἶναι πάντοτε παροῦσα στούς Ἐθνικούς μας ἀγῶνες», ὡς διεκηρύξατε, Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε, ἀπό τήν Ἀποστολική πόλη τῶν Πατρῶν, κατά τήν παρελθοῦσα ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου καί ἐσυνεχίσατε,«συγκεκριμένα ἡ Ἐκκλησία ἒσπευσε ἐγκαίρως καί ἀποτελεσματικῶς, πρός τήν κατεύθυνση τῆς ὑπερασπίσεως τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ καί συνακόλουθα, τῆς ἀποφυγῆς τῆς ρήξης του, ἡ ὁποία θά εἶχε ἐπιπλέον ἀνυπολόγιστες συνέπειες γιά τήν πορεία πρός τήν ὁριστική ἒξοδο τοῦ τόπου μας ἀπό τήν πολυετῆ καί ἐπώδυνη κοινωνική καί οἰκονομική κρίση. Μέσα σ’ αὐτό τό πλαίσιο, ἡ Ἐκκλησία μας ἐκπληρώνει τήν ἀποστολή της σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση τοῦ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», ἀκόμη περισσότερο σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση τοῦ «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαὐτόν», ἡ ὁποία προσεγγίζει τήν τελειότητα τῆς Οἰκειώσεως».

Εἶναι ἀλήθεια, ἀγαπητοί, ὃτι ἂν στό ἀπώτερο ἤ ἐγγύς παρελθόν ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, ἡ Ἐκκλησία στάθηκε ἡ δοκός τοῦ Γένους, ὁ λίθος ὁ ἀκρογωνιαῖος τοῦ πνευματικοῦ οἰκοδομήματος αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ, πολύ περισσότερον σήμερα, ἀφοῦ τό παρόν εἶναι ἀδύνατο νά θεωρηθῇ ὡς ἀποκεκομμένο ἀπό τό παρελθόν.

Ζοῦμε ὡς πολιτισμένος καί ἐλεύθερος Λαός, γιατί μᾶς τό χάρισε ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας. Μᾶς ἐνεψύχωσε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ προστασία τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων μας, τῶν ὁποίων οἱ περίπυστες Εἰκόνες, τά ἱερά Μαρτύρια, οἱ Ναοί των δηλαδή καί τά πανσεβάσμια Λείψανά τους, ὡραΐζουν πνευματικά καί θωρακίζουν θαυμαστά τήν χώρα μας. Διερχώμεθα διά δυσκολιῶν καί ποικίλων περιστάσεων καί ἐξερχόμεθα εἰς ἀναψυχήν, διότι μᾶς ἐμπνέει ὁ Σταυρός, τό σύμβολο τῆς νίκης, τό ὅπλο ἐναντίον ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν καί διότι πιστεύομε ἀκράδαντα στήν Ἀνάσταση. Διατηρούμεθα ὡς ἔθνος, γιατί πρωτίστως μᾶς ἑνώνει ἡ μία καί ἀμώμητος πίστις. Αὐτό φαίνεται στήν ὁμογένεια τῶν Ἑλλήνων στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης.

Αὐτά ὅλα μᾶς ἐγγυῶνται καί τήν πορεία μας μετά ταῦτα. Οὐδείς μᾶς ὑποχρεώνει νά ἀλλάξωμε προσανατολισμό- ταυτότητα-πνευματική πορεία. Οὐδείς δύναται, οὐδείς ἒχει τό δικαίωμα νά τό πράξῃ. Ἡ Ὀρθοδοξία ὃμως μᾶς ὑποχρεώνει νά σεβώμεθα τόν ἂνθρωπο, ὃποιος καί ἂν εἶναι, ὡς δημιούργημα, κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, κοινωνικῆς θέσεως, φύλου καί θρησκευτικῶν πεποιθήσεων. Μέ αὐτό τό πνεῦμα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί γενικώτερα, πορεύεται μέ σωτηριολογική προοπτική στό χρόνο, διαλέγεται μέ ὃλους, οὐδόλως ὃμως ἀφισταμένη τῆς σωζούσης ἀληθείας καί μέ αὐτό τό πνεῦμα  διηκόνησε καί διακονεῖ ὃλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως.

Διά τοῦτο, ὑποστηρίζομεν ζεούσῃ καρδίᾳ, ὃτι σήμερα, παρά ποτέ, μᾶς χρειάζεται αὐτοσυνειδησία, ἑνότητα, ὁμοψυχία, γιά νά διατηρήσωμε αὐτό πού παρελάβαμε καί αὐτό πού εἴμαστε. Αὐτό πού μᾶς κληροδότησαν οἱ Μάρτυρές μας, οἱ Ἅγιοί μας, οἱ ὁποῖοι ὑπερασπίστηκαν μέχρι θανάτου τήν ἱερά παρακαταθήκη τῆς πίστεως καί τῆς παραδόσεώς μας.

Ἄν ἐκτιμήσωμε σωστά τό ρόλο τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν σωτήρια καί οἰκουμενική της διάσταση καί τήν ἐπαναφέρωμε ἐνεργά στήν προσωπική καί οἰκογενειακή μας ζωή, στήν ἐκπαίδευση, στήν κοινωνία μας, τότε μόνο θά κατορθώσωμε νά ξεπεράσωμε τίς ἐρεβώδεις καταστάσεις πού βιώνει ἡ χώρα μας. Ἀδελφοί μου, ἡ Ἑλλάδα, βαθμιαῖα καί σταθερά μεταβάλλεται. Ἡ ὁμοιογένεια  στόν τόπο μας δέν ὑπάρχει ὃπως στό παρελθόν.

Ὃθεν ἀμείλικτο τίθεται τό ἐρώτημα, μετά ἀπ’ ὃσα ἀνεφέρθησαν. Θέλομε, ἆρα γε νά διατηρήσωμε τήν πνευματική μας ὀντότητα, ὣστε νά ἒχωμε τόν ρόλο πού μᾶς ἀνήκει καί τήν θέση πού μᾶς ἀξίζει στό Εὐρωπαϊκό καί παγκόσμιο γίγνεσθαι; Θέλομε, νά ἒχωμε συνέχεια ὡς Λαός, πού ἐξέφρασε πολιτισμό, πίστη στίς ἀξίες καί ἐφώτισε τούς Λαούς τῆς γῆς, ἢ ἐπιθυμοῦμε νά ἀλλοιωθοῦμε, νά ἀλλοτριωθοῦμε, νά ἀπολέσωμε τόν πνευματικό μας προσανατολισμό, τούτέστιν αὐτήν ταύτην τήν πνευματική μας ὀντότητα καί τήν ἱστορική μας συνέχεια;

Θά τολμήσω, νά εἲπω, πῶς δέν εἶναι δυνατόν νά συμβῇ κάτι τέτοιο. Δέν εἶναι δυνατόν, δηλαδή, νά ἀπολέσωμε τήν ταυτότητά μας καί τήν ἰδιοπροσωπία μας, «διότι ἀπεδείχθη διαχρονικά ὃτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ χώρα τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν κατίσχυση τῶν μεγάλων ἀξιῶν».(Μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος).

Πρέπει, ὅλοι οἱ Ἕλληνες, χωρίς προκαταλήψεις νά μελετήσωμε τά ἱστορικά δεδομένα ἀλλά καί τήν σύγχρονη πραγματικότητα, ὣστε νά προβληματιστοῦμε καί νά ἀντλήσωμε διδάγματα, προκειμένου νά καταλήξωμε σέ συμπεράσματα, πού θά προσδιορίζουν τήν εὐθύνη μας στό παρόν καί στό μέλλον, ἀλλά καί τό ἱστορικό μας καθῆκον.

 Ἄς μείνωμε, τό λοιπόν, ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι εἰς ὅσα ἐδιδάχθημεν καί εἰς ὅσα ἐπιστώθημεν παρά τῶν πατέρων μας. Αὐτό εἶναι τό χρέος μας, ἔναντι τῆς ἱστορίας μας, ἔναντι τοῦ παρόντος καί ἔναντι τοῦ μέλλοντος. Αὐτό εἶναι τό χρέος μας ἔναντι τῶν παιδιῶν μας. Εἶναι τό χρέος μας ἀπέναντι στό Λαό μας, ὣστε νά μή ἐπηρεασθῇ  ἢ τό χειρότερο δηλητηριασθῇ ἀπό ἓνα, ὡς δυστυχῶς ἒχει καταντήσει, ἀποχριστιανοποιημένο ἢ ὀρθότερα ἀποϊεροποιημένο δυτικό κόσμο. Εἰς ὃσους δε παρά ταῦτα, δέν κατενόησαν τό βάθος αὐτῆς τῆς «μισγάγκειας», ὡς θά ἒλεγε ὁ ἀείμνηστος Καργᾶκος, ἐννοώντας τήν θαυμαστή σχέση Ὀρθοδοξίας καί Ἑλληνισμοῦ καί διά τούς ὁποίους κάνομε, πάντως, τόν καλοπροαίρετον λογισμόν, ὃτι δέν κατενόησαν, ἒκ τινος συναπαργῆς ἢ ἂλλης αἰτίας, τό βάθος καί τήν οὐσία τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τρόπου ζωῆς καί διασώσεως τῆς θεοειδοῦς εἰκόνος τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς πορείας τοῦ Λαοῦ μας, ἀλλά καί τοῦ κόσμου, ἐπαναλαμβάνομεν τόν λόγον τοῦ Πατρός τῆς Ἐκκλησίας, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου: «Ἀνέγνως, ἀλλ' οὐκ ἔγνως, εἰ γὰρ ἔγνως, οὐκ ἂν κατέγνως...» μέ τήν προτροπή ἢ ἐπί τό εὐγενέστερον μέ τήν παράκληση νά μελετήσουν εἰς βάθος τά κείμενα, νά ἐντρυφήσουν στίς ἀψευδεῖς ἱστορικές πηγές καί μαρτυρίες, ὣστε νά διαπιστώσουν τήν ἀλήθεια, ὃτι ἡ Ὀρθοδοξία  δέν εἶναι ἀκρότης καί φανατισμός καί διά τοῦτο κατεδίκασε διαχρονικῶς καί καταδικάζει κάθε μορφή βίας καί φανατισμοῦ, ἀπ’ ὃπου καί ἂν προέρχεται, ὡς συνέβη δυστυχῶς κατ’ αὐτάς τάς ἡμέρας μέ τήν τρομοκρατική ἐπίθεση στά τεμένη τῆς Νέας Ζηλανδίας, τήν ὁποία θανατηφόρο ἐπίθεση ἀπεριφράστως ὡς Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καταδικάζομε. Νά διαπιστώσουν ἀκόμη, ὃτι ἡ Ὀρθοδοξία  δέν εἶναι μιά θρησκεία ἀνάμεσα στίς ἂλλες, δέν εἶναι στεῖρα παρελθοντολογία, δέν εἶναι ἒκθεμα καί τέλμα, ἀλλά εἶναι ὑπερφυσική, μεταμορφωτική. Εἶναι ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάσταση. Εἶναι ἀγάπη καί θυσία. Εἶναι ἐλευθερία καί χαρά. Εἶναι φῶς καί εἰρήνη. Εἶναι ἀνοιχτή ἀγκαλιά καί μακροθυμία. Εἶναι ὁ ἲδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του. Εἶναι τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος καί τοῦ κόσμου τό ὡραιότατο σεμνολόγημα καί ὁ ἀκένωτος οὐράνιος θησαυρός.

Και νά ἐμπεδώσουν, νά ἐμπεδώσωμε ὃλοι, ὃτι τό παρελθόν, τό παρόν καί τό μέλλον τῆς Ὀρθοδοξίας γενικῶς καί τῆς Ὀρθοδόξου Πατρίδος μας εἰδικώτερα, δέν συνιστοῦν αὐτοτελῆ μεγέθη, ἀλλά ἀποτελοῦν μιά συνέχεια καί συναντῶνται στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ «χθές καί σήμερον τοῦ αὐτοῦ καί εἰς τούς αἰῶνας»(Ἑβρ.13,7).

          Ἐν κατακλείδι, τῆς λαμπρᾶς ταύτης καὶ πανευφροσύνου ἡμέρας, ἂς ἐπαναλάβομε ἐν χαρᾷ καὶ ἀγαλλιάσει, ἐν πιστότητι πρὸς τὶς ἱερές μας παραδόσεις καὶ χρεωστικῶς πρὸς τὴν ἁγία Ὀρθοδοξία, τοὺς λόγους τοῦ μακαρίου Ἰωσὴφ τοῦ Βρυεννίου:

«Οὐκ ἀπαρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία·

οὐ ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας·

ἐν σοί ἐγεννήθημεν, ἐν σοί ζῶμεν καὶ ἐν σοί κοιμηθησόμεθα·

εἰ δὲ καλέσει καιρός καὶ μυριάκις ὑπέρ σοῦ τεθνηξόμεθα».

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2019

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Φεβρουάριος 2019

Για να διαβάστε ολόκληρη την Εφημεφίδα ΔΙΨΩ του Φεβρουαρίου 2019 πατήστε ΕΔΩ

Ένδυμα χοϊκό, άφθαρτο... - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ (10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019)

"ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν" (Ρωμ. ΙΓ΄ 14)

Τὸ ἔνδυμα τοῦ χοϊκοῦ σώματος.

Οἱ πάντες γνωρίζουσι τὸ "ἔνδυμα". Εἶναι τὸ ἱμάτιον ἐκεῖνο διὰ τοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος, ἀφ’ ἑνὸς μέν, περιβάλλει τὴν γύμνωσίν του καὶ καλύπτει τὰ ἀσχήμονα μέλη, "περιτιθέμενος", - κατὰ τὸν Θεῖον Παῦλον - "τούτοις περισσοτέραν τιμήν" (Α΄ Κορινθ. ΙΒ΄ 23) καὶ ἀφ’ ἑτέρου, εἶναι τὸ κάλυμμα ἐκεῖνο διὰ τοῦ ὁποίου προφυλλάσσει ἑαυτόν, ἀπὸ τὰς ποικίλας καιρικὰς μεταβολὰς καὶ συνθήκας. Τὸ "ἔνδυμα", εἶναι ἡ περιβολὴ ἐκείνη, διὰ τῆς ὁποίας ὁ Κύριος, "ἐνδύει" τοὺς πρωτοπλάστους μετὰ τὴν πτῶσιν των καὶ ὀλίγον πρὶν ἐκβάλλει τούτους ἐκ τοῦ Παραδείσου˙ καθ’ ὅτι, πρὸ τῆς πτώσεως, ἡ Θεία Χάρις ἐκάλυπτεν αὐτοὺς καὶ παρ’ ὅτι ἦσαν γυμνοί, οὔκ ἠσχύνοντο. "Καὶ ἐποίησε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ᾿Αδὰμ καὶ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ χιτῶνας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς" (Γεν. Γ΄ 21). Εἶναι, ὁ "καλλωπισμὸς" τοῦ σώματος, τοῦ φθαρτοῦ καὶ γηΐνου, ποὺ σκοπὸν ἔχει, τὴν εὐπρέπειαν ἀλλὰ καὶ τὸν ἁγιασμὸν αὐτοῦ.

Τὸ "ἔνδυμα" τῆς ἀφθάρτου ψυχῆς.

Ἐκπλήσσει, ὄντως, ὁ συγκεκριμμένος τίτλος τῆς δευτέρας ταύτης παραγράφου. Μὰ ἡ ψυχὴ εἶναι ἄϋλος! Εἶναι ἄσαρκος καὶ ἀσώματος. Δὲν εἶναι ὁρατὴ καὶ αἰσθητὴ εἰς τὰς σωματικὰς αἰσθήσεις. Τὴν ἔχομεν μέν, ἀλλὰ δὲν δυνάμεθα νὰ τὴν προσδιορίσωμεν. Εἶναι ἐντὸς τοῦ σώματος ἡμῶν, - ἐφ’ ὅσον εἶναι ὁ καθ’ αὐτὸ ἄνθρωπος - ἀλλὰ οἱ σαρκικοὶ καὶ γήϊνοι ὀφθαλμοὶ ἡμῶν, δὲν δύνανται νὰ τὴν ἴδωσι διότι ἡ ὑπόστασις αὐτῆς εἶναι καθαρῶς πνευματική.

Καὶ ὅμως ... Παρ’ ὅλην αὐτὴν τὴν πνευματικὴν φύσιν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, διαβεβαιούμεθα ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ αὐτῆς, ὅτι, καὶ ἐνδεδυμένη εἶναι αὕτη, καὶ ἐρρυπωμένη πολλάκις, καὶ τετραυματισμένη ὡσαύτως, καὶ πεινῶσα, καὶ διψῶσα, καὶ γυμνητεύουσα, καὶ λελαμπρυσμένη, καὶ κεκοσμημένη, καὶ ἔχουσα, ἐν πάσει περιπτώσει, ἐμφάνισιν διακριτὴν καὶ αἰσθητήν. Ἄλλωστε θὰ ἐνθυμούμεθα, ὅτι καὶ εἰς τὴν παραβολὴν "τῶν βασιλικῶν γάμων", ὁ Κύριος ἀπέρριψεν τὸν προσκεκλημμένον ἐκεῖνον καὶ ἤδη ἀνακείμενον εἰς τὴν Βασιλικὴν τράπεζαν, ἐπειδὴ δὲν εἶχε ἐνδυθεῖ "ἔνδυμα γάμου". Εἰς τὴν ἑρμηνείαν δέ, τῆς παραβολῆς ταύτης, οὐδὲν ἄλλο ὑποννοεῖται εἰ μὴ ... τὸ τῆς ψυχῆς ἔνδυμα διὰ τοῦ ὁποίου θὰ πρέπῃ νὰ εἴμεθα ἐνδεδυμένοι εἰς τὴν Οὐρανίαν τράπεζαν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Τὸ ἔνδυμα, ἐπίσης, τῆς ψυχῆς, τὸ διακρίνομεν καὶ εἰς τὴν προκειμένην περίπτωσιν, ὅπου ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾷ νὰ ἐνδυθοῦμε τὸν ... Κύριον καὶ συνεχίζει διὰ νὰ ... ἀντιδιαστείλῃ καὶ διακρίνῃ τὸ "ἔνδυμα", ἀπὸ τὰς ἀνάγκας τῆς σαρκός, "καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας" (Ρωμ. ΙΓ΄ 14).

Ὁ Χριστός, τὸ ἔνδυμα.

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀγοράζουν διάφορα εἴδη διὰ τὰς οἰκογενείας των ἢ καὶ διὰ τὸν ἑαυτῶν των, ἐπιδιώκουν νὰ ἀποκτήσουν ὅ,τι τὸ καλύτερο καὶ προσπαθοῦν νὰ ἀπολαύσουν ὅσον τὸ δυνατόν, ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἠγόρασαν καὶ ἀπέκτησαν. Εἶναι δὲ τοῦτο, κάτι τὸ αὐτονόητον, ὄχι μόνον διὰ τὴν "κοινὴν λογικήν", ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν "σώφρονα" λογικήν. Ἐὰν λοιπὸν σκεφθῶμεν, κατὰ παρόμοιον τρόπον, τὴν περιποίησιν καὶ ἔνδυσιν ἀλλὰ καὶ πνευματικὴν διακόσμησιν τῆς ψυχῆς μας, ἀντιλαμβανώμεθα, ὅτι ἡ πλέον λαμπρὰ καὶ ἐπιφανὴς στολὴ αὐτῆς, εἶναι Αὐτὸς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ ὄντως˙ τίς ἢ τί ὡραιότερον καὶ γλυκύτερον καὶ ἀνώτερον καὶ κοσμιότερον τοῦ Γλυκυτάτου Ἰησοῦ ἡμῶν; Ποῖον ἔνδυμα ἢ ποῖον κόσμημα ἀμυθήτου ἀξίας, δύναται νὰ συγκριθῇ μὲ τὸν Ἴδιον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἄφραστον καὶ ἀπερινόητον δόξαν Του; Ἂν ἡ ψυχή μας - κατὰ τὸν λόγον τοῦ Δημιουργοῦ της - δὲν δύναται νὰ συγκριθῇ καὶ νὰ εὑρεθῇ μειονεκτοῦσα ἔναντι οἵουδήποτε ἀνταλλάγματος, - "Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;" (Μάρκ. Η΄ 36-37) - πόσῳ μᾶλλον, Αὐτὸς ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὑπερέχει καὶ καλύπτει πᾶν τὸ ἐπίγειον, καὶ καταχθόνιον ἀλλὰ καὶ οὐράνιον καὶ ὑπερουράνιον, πρόσωπον ἢ πρᾶγμα; Πρὸ Αὐτοῦ, τὰ πάντα ὠχριοῦν καὶ ἀδυνατοῦν. Ἀκόμη καὶ αὐτὴ ἡ ἰδία βιολογικὴ ζωὴ ἡμῶν, δὲν ἔχει οὐδεμίαν ἀξίαν καὶ διὰ τοῦτο οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, ἐθυσίασαν ταύτην, ἀνταλλάσσοντες αὐτὴν διὰ τὴν Οὐράνιον μετὰ τοῦ Κυρίου αἰωνίαν ζωὴν καὶ μακαριότητα.

Αὐτὴν τὴν "ἐνδυμασίαν" ἔφερον οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ δι’ αὐτὴν ἐσεμνύνοντο. Ὡς ὄντα δοχεῖα τοῦ Παναγίου Πνεύματος, οὐδὲν ἄλλο προετίμων καὶ ἐπέλεγον εἰς τὴν παροῦσαν ταύτην ζωήν, παρὰ τὸ νὰ εὑρίσκονται συνεχῶς μετὰ τοῦ Κυρίου καὶ νὰ ἀνησυχοῦσιν εἰς τὴν ἀπειλὴν καὶ μόνην τῆς διακοπῆς καὶ μόνης αὐτῆς τῆς ἱερᾶς σχέσεως καὶ ἐξαρτήσεως. "Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; ... Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν" (Ρωμ. Η΄ 35-39). Δὲν ἠδύναντο νὰ διανοηθῶσι, ὅτι θὰ "προέκυπτε" ποτέ ὅτιδήποτε εἰς τὴν ζωήν των τὸ ὁποῖον θὰ ἐκλόνιζεν καὶ θὰ συνέτριπτεν τήν, μετὰ τοῦ Κυρίου, συμβίωσίν των. Ὁ μέγας ὅσιος καὶ πατὴρ τῶν ἡμερῶν ἡμῶν, γέρων Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ἐρωτόμενος παρά τινος ἐπισκέπτου, πῶς ἠσθάνετο πρὸ τοῦ ἐπικειμένου φυσιολογικοῦ σωματικοῦ θανάτου του, ἀπήντησεν, - ὡς δύναμαι νὰ ἐνθυμηθῶ τὰ λόγιά του - "Ὅταν πεθάνω καὶ μὲ ρωτήσει ὁ Κύριος, ֞τί θέλεις ἐσύ ἐδῶ στὸν Παράδεισο֦ , θὰ τοῦ εἰπῶ: Χριστούλη μου, ἐγὼ ἦλθα, γιατὶ ἐσένα ἀγαπάω. Ἂν ὅμως εἶναι νὰ μὲ στείλης στὴν Κόλαση, σὲ παρακαλῶ νἄρθης καὶ σὺ μαζί μου γιατὶ χωρὶς ἐσένα δὲν ἀντέχω".

Χωρὶς τὸν Χριστόν, τί ... ;

Εἰς τοῦτο τὸ ἐρώτημα, οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου καὶ τῶν ἡδονῶν, θὰ ἀπήντων μὲ τὴν "γνωστὴν" ἀφέλειαν καὶ ἐπιπολαιότητα, ἡ ὁποία τοὺς ὑποχρεώνει νὰ θεωροῦσι ὅτι τὰ πάντα εὑρίσκονται εἰς ταύτην τὴν ζωὴν καὶ μετὰ τὸν θάνατον ὑπάρχει τὸ ... μηδέν!!! Οἱ ἄνθρωποι, ὅμως, οἱ πιστεύοντες εἰς τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, οἱ, συνειδητῶς, ζήσαντες μετ’ Αὐτοῦ, θεωροῦσιν ὡς κόλασιν - καὶ εἶναι, ὄντως! - τὸν χωρισμὸν ἀπ’ Αὐτοῦ. Κύριε, μὴ ἀπορρίψεις ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου. Ἀμήν.

                                                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                                      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Τι παθαίνουμε με τους αρνητικούς λογισμούς

Οι αρνητικοί λογισμοί μαραζώνουν τον έσω άνθρωπο. Ερημώνουν τα πάντα μέσα μας. 

Η Ευχή του Ιησού γλυκαίνει την καρδιά και αναζωογονεί όλο το είναι μας!

Κυριακή 17 Μαρτίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Άγιος Βλάσιος ο εν Σκλαβαίνοις

Λόγια προφητικά που ειπώθηκαν χιλιάδες χρόνια πριν κι όμως απεικονίζουν την σημερινή πραγματικότητα.

~Ὁ διαχρονικός λόγος τοῦ προφήτου Ἠσαΐου.

Ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ φθάνει ὥς τίς ἡμέρες μας.

Ὁ προφήτης Ἠσαΐας σαλπίζει:

1. Ἄκουε, σύ Οὐρανέ, καί σύ, ἡ γῆ, ὁ Κύριος πρόκειται νά μιλήσει.

2. Υἱούς ἐγέννησα καί τούς δόξασα· αὐτοί ὅμως μέ ἐγκατέλειψαν.

3. Ἀλίμονο σ᾿ ἐσένα, ἔθνος ἁμαρτωλό, λαέ ὁ ὁποῖος εἶσαι γεμάτος ἁμαρτίες, γενεά προγόνων πονηρῶν, γενεά ἀπογόνων παρανόμων.

4. Ἡ χώρα σας θά μείνει ἔρημη ἀπό κατοίκους καί οἱ πόλεις σας θά παραδοθοῦν στή φωτιά.

5. Ξένοι λαοί θά καταφάγουν τούς καρπούς τῆς χώρας σας μπροστά στά μάτια σας, χωρίς νά μπορεῖτε νά κάνετε τίποτα.

6. Ἡ χώρα σας θά καταντήσει ἔρημη, κατεστραμμένη ἀπό τούς ξένους λαούς.

7. Οἱ ἄρχοντές σου μοιάζουν μέ τούς ἄρχοντες τῶν Σοδόμων καί σύ, ὁ λαός, ἔγινες ὅμοιος μέ τόν λαό τῶν Γομμόρων.

8. Οἱ ἀρχηγοί σου γίνονται συνεργοί μέ τούς κλέπτες, δέχονται νά δωροδοκοῦνται, ἐπιδιώκουν μάλιστα τά δῶρα καί ἔτσι δέν κρίνουν μέ δικαιοσύνη τά ὀρφανά καί τίς χῆρες.

9. Θά περάσετε μέσα ἀπό τή φωτιά, ὅπως τό ἀσήμι, γιά νά καθαρισθεῖτε.

10. Θά καταστραφοῦν αὐτοί πού δέν ὑπακοῦνε, θά ἐξαφανισθοῦν ἀπό μέσα σας ὅλοι ἐκεῖνοι πού παραβαίνουν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ καί θά ταπεινωθοῦν ὅλοι οἱ ὑπερήφανοι.

11. Θά συντριβοῦν οἱ παράνομοι καί οἱ ἁμαρτωλοί ὅλοι μαζί. Καί ὅσοι ἐγκατέλειψαν τόν Κύριο θά ἐξολοθρευθοῦν τελείως.

12. Τά πονηρά ἔργα τους θά γίνουν σπίθες φωτιᾶς καί ἔτσι θά καοῦν οἱ ἄνομοι καί οἱ ἁμαρτωλοί ὅλοι μαζί χωρίς νά βρεθεῖ κάποιος νά τούς σώσει σβήνοντας τήν πυρκαγιά τους.

13. Ὁ Θεός στέρησε τόν λαό ἀπό τήν πρόνοιά Του, διότι ὅλη ἡ χώρα εἶναι πλήρης μαντειῶν, ὅλοι οἱ κάτοικοί της ἀσχολοῦνται μέ μαντεῖες καί μαγεῖες, εἰδωλολατρικές συνήθειες καί πονηρές διδασκαλίες.

14. Ἀπό τήν ἐπιμιξία τους μέ τά ἀλλόφυλα ἔθνη ἀπέκτησαν ἀπ᾿ αὐτούς πολλά παιδιά καί γι᾿ αὐτό διεφθάρησαν.

15. Ὁ Κύριος θά ἐπιτρέψει νά ἀφαιρεθεῖ ἀπό τούς κατοίκους τῆς χώρας αὐτῆς ὁποιαδήποτε δύναμη πού προέρχεται ἀπό ἄνδρα ἤ γυναίκα. Κάθε δύναμη πού προέρχεται ἀπό φαγητό καί νερό.

16. Ὁ Κύριος θά ἀφαιρέσει κάθε ἰσχυρό ἄνδρα, κάθε ἄξιο δικαστή, κάθε ἄνθρωπο πού διαθέτει θεῖα χαρίσματα, κάθε συνετό καί ἱκανό νά συμβουλεύει ὀρθά.

17. Θά ἀφαιρέσει κάθε ἀληθινό ἄρχοντα, κάθε ἀξιόλογο σύμβουλο, κάθε σημαντικό πρόσωπο καί κάθε λογικό ἀκροατή.

18. Τότε θά ἀποκτήσουν ὡς ἀρχηγούς νεαρούς ἄνδρες χωρίς πείρα. Ἀπατεῶνες θά γίνουν ἄρχοντες αὐτῶν καί θά τούς κυβερνήσουν.

19. Ὁ λαός θά βρεθεῖ σέ πλήρη σύγχυση.

20. Αὐτά θά γίνουν, ἐπειδή ἡ χώρα ἔχει ἐγκαταλείψει τόν Θεό. Οἱ γλῶσσες τῶν κατοίκων της ἀσεβοῦσαν πρός τόν Θεό.

21. Διεκήρυξαν καί δημοσίευσαν μάλιστα τήν ἁ­­μαρτία τους ὅπως οἱ κάτοικοι τῶν Σοδόμων (παρελάσεις ὑπερηφανείας τῶν ὁμοφυλοφίλων κ.ἄ.).

22. Λαέ μου, οἱ ἄρχοντές σου σάν εἰσπράκτορες σέ καταληστεύουν. Ἀπαιτοῦν φόρους μέ θράσος καί σέ ἀπογυμνώνουν ἀπ᾿ ὅλα τά ὑπάρχοντά σου.

23. Λαέ μου, ἐκεῖνοι πού σέ μακαρίζουν, στήν πραγματικότητα σέ παραπλανοῦν μέ ψεύτικες ἐλπίδες.

24. Τώρα ὁ Κύριος θά καθίσει γιά νά κρίνει τόν λαό Του καί νά τόν δικάσει. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος θά δικάσει τούς κυβερνῆτες τοῦ λαοῦ Του καί ὅλους τούς ἄρχοντές του.

25. Ὤ ἄρχοντες ἄδικοι, παρεδώσατε στή φωτιά τόν ἀμπελώνα μου, τόν λαό μου. Ἁρπάξατε τήν περιουσία ἀπό τούς φτωχούς καί βρίσκεται τώρα στήν κατοχή σας.

26. Γιατί ἐσεῖς ἀδικεῖτε τόν λαό μου ἁρπάζοντας τά ὑπάρχοντά του καί καταντροπιάζετε μέ τήν ἀδικία σας τό πρόσωπο τῶν φτωχῶν ἀνθρώπων;

27. Ὁ Θεός θά καλέσει τά ἐχθρικά εἰδωλολατρικά ἔθνη πού βρίσκονται μακριά καί θά σαλπίσει ὥστε νά ἀκουσθεῖ ἀπό λαούς πού βρίσκονται στήν ἄκρη τοῦ κόσμου γιά νά ἔρθουν. Καί νά, ἔρχονται πολύ γρήγορα, σάν νά ἔχουν φτερά στά πόδια τους. Τά ἀλλόφυλα ἔθνη καταφθάνουν ὡς εἰσβολεῖς στή χώρα σας.

28. Ὁ λαός ἔκλεισε τά μάτια τῆς ψυχῆς του γιά νά μήν δεῖ μέ τά μάτια του τά πράγματα, νά μήν ἀκούσει μέ τά αὐτιά του τά λόγια τοῦ Θεοῦ καί νά καταλάβει καί νά κατανοήσει, ὥστε νά ἐπιστρέψει πρός τόν Θεό γιά νά τόν θεραπεύσει.

29. Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά πιστέψουν.

30. Αὐτά λέγει ὁ Κύριος πρός τόν λαό Του.

(Ἐλεύθερη ἀπόδοση στήν νεοελληνική ἀπό τό βιβλίο τοῦ προφήτη Ἠσαΐα, κεφ. 1-6)

Κυριακή 10 Μαρτίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Ρήσεις ενός αγιασμένου ιερέα.

Είπε ο αγιασμένος παπαΦώτης:

Τα σαρκικά αμαρτήματα σκότισαν τον κόσμο!

Οι παλαιοημερολογίτες έχουν ανεπάρκεια κρίσεως και μεγάλο φανατισμό! Λατρεύουν το ημερολόγιο. Δεν λατρεύουν τον Θεό.

Από αντάρτες γίνονται τα σχίσματα. Χρειάζεται Υπακοή!

Η πρεσβυτέρα είναι το πιο σεβαστό πρόσωπο στην Εκκλησία μετά τον ιερέα.

Σκανδαλισμός - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ (3 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019)

"ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς ... εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε" (Α' Κορ. Η΄ 12).

Σκανδαλισμός.

Ὅταν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλούμεθα ὡς ἄνθρωποι, νὰ ἐρευνήσωμεν τὴν ψυχήν μας καὶ νὰ ἀναζητήσωμεν τὰς ἁμαρτίας τὰς ὁποίας διεπράξαμεν, "εἴτε ἐν λόγῳ, ἢ ἔργῳ, ἢ διανοίᾳ", ἐκεῖ ποὺ δύσκολα ἐρευνοῦμε καὶ ἀποφεύγομεν νὰ "σκαλίσωμεν", εἶναι ὁ σκανδαλισμὸς τοῦ πλησίον μας. Εὐκόλως θὰ ἔλθωσιν εἰς τὸν νοῦν ἡμῶν, αἱ ἄτοποι καὶ ἁμαρτωλαὶ πράξεις μας, θὰ ὁμολογήσωμεν τὰ τόσα καὶ τόσα λόγια τὰ ὁποῖα, ἀδιακόπως σχεδόν, ρέουσιν ἐκ τοῦ στόματος ἡμῶν καὶ διὰ τῶν ὁποίων καθιστῶμεν ἑαυτούς, "ἐνόχους τῷ κριτηρίῳ", ἀλλὰ καὶ αἱ ἀτελείωτοι καὶ ρυπαραὶ σκέψεις ἡμῶν, διὰ τῶν ὁποίων, ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ἐνοχοποιούμεθα ὡς διαπράξαντες τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον ἐλογισάμεθα καὶ αὗται σπεύδουσιν ὅπως ἐξαγορευθῶσι πρὸ τοῦ Πνευματικοῦ ἡμῶν Πατρός, ὅπως εὕρωμεν ἔλεος καὶ συγχώρησιν, ἀλλὰ καὶ εἰρήνην καὶ ψυχικὴν ἀνάπαυσιν.

Ὁ σκανδαλισμὸς ὅμως; Τὸ φοβερὸν ἐκεῖνο ἁμάρτημα περὶ τοῦ ὁποίου ὡμίλησεν ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος καὶ μάλιστα διὰ πολὺ σκληρῶν φράσεων; Τὸ ἁμάρτημα ἐκεῖνο διὰ τοῦ ὁποίου σύρρομεν εἰς τὴν ἀπώλειαν καὶ κολάζομεν, τὸν πλησίον μας καὶ τὸν "ἀσθενῆ τῇ πίστει"; Ἐκεῖνο τὸ κακόν, περὶ τοῦ ὁποίου εἶπεν ὁ Διδάσκαλος, "῝Ος δ’ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης. Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων· ἀνάγκη γάρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα· πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι᾿ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται" (Ματθ. ΙΗ΄ 6-7); Τοῦτο, δυστυχῶς, ὡς προείπωμεν, δὲν θέλομεν νὰ μᾶς ἐνοχλῇ καὶ ἀρκούμεθα νὰ λέγωμεν αὐταρέσκως εἰς τὸν ἑαυτόν μας: "Ὅποιος ἐνοχλεῖται ἀπὸ ’μένα ... ἂς μὴν μὲ κοιτάζῃ"! Ἂν, ὅμως, ἐξετάσωμεν τὴν ὡς ἄνω φρᾶσιν, θὰ καταλάβωμεν, ὅτι αὕτη κρύπτει, ἀφ’ ἑνὸς μέν, ἀσύστολον καὶ γιγάντιον ἐγωϊσμὸν καὶ ἀφ’ ἑτέρου, μῖσος καὶ κακότητα κατὰ τοῦ πλησίον ἡμῶν.

Τὴν ὁμοίαν πρὸς τὴν πρώτην καὶ μεγάλην ἐντολήν, - "ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν" (Μάρκ. ΙΒ΄ 31) - ἡμεῖς τὴν παραχαράσσομεν καὶ παριστάνομεν ὅτι εἴμεθα καὶ ... ἀθῶοι εἰς τὰς μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῶν ἄλλων διαπροσωπικὰς σχέσεις.

Ἡ, εἰς Χριστόν, ἁμαρτία.

Εἶναι γεγονός, ὅτι ἡ κάθε ἁμαρτία ἡμῶν, ἔχει τεραστίας διαστάσεις καὶ συνεπείας καὶ πρὸς ἡμᾶς τοὺς ἰδίους καὶ φυσικοὺς αὐτουργοὺς καὶ πρὸς τὸν συνάνθρωπόν μας καὶ πρὸς τὴν κοινωνίαν ἀλλὰ καὶ τὸν κόσμον ὁλόκληρον, τέλος δέ, πρὸς Αὐτὸν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἡ ἁμαρτία, δὲν εἶναι ἁπλῶς, μία πρᾶξις, ἢ ἕνας λόγος, ἢ μία συνειδητὴ ἢ ἀσυνείδητος σκέψις καὶ διάθεσις. Εἶναι ἡ προσωπικὴ ἐπίθεσις καὶ ἀνταρσία ἡμῶν κατὰ τοῦ Θεοῦ! Εἶναι ἡ συμφιλίωσις καὶ συνεργασία τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τοῦ μυσαροῦ δαίμονος! Εἶναι, τὸ ἄπειρον, ἐκεῖνο, κακὸν τὸ ὁποῖον ὅταν πρωτοσυνέβη ἐκεῖ εἰς τὸν Παράδεισον τῆς τρυφῆς ὑπὸ τῶν πρωτοπλάστων, ἐπέφερεν συντριμμὸν καὶ πνευματικὴν ταλαιπωρίαν εἰς ἁπάσσας τὰ γενεὰς τῶν ἀπογόνων των. Εἶναι, ἐν κατακλεῖδι, ὁ "σταυρικὸς θάνατος" τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ τοῦ ὁποίου καὶ συμβαίνει αὐτὸ τοῦτο τὸ ὁποῖον λέγει ἐν τῷ παρόντι, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, "εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε"!

Περισσότερον ὅμως, ἡ κάθε ἁμαρτία ἡμῶν, ἔχει θλιβερὸν ἀντίκρυσμα, ἀλλὰ καὶ συνεπείας εἰς τὸν Ἴδιον τὸν Κύριον, ὅταν αὕτη ἔχει ὡς στόχον τὸ συνάνθρωπόν μας, "δι’ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν". Ἡμεῖς μέν, ὡς ἀνόητοι καὶ ἐγωϊσταὶ καὶ πλήρεις κακότητος κατὰ τοῦ πλησίον ἡμῶν, ἀδιαφοροῦμεν διὰ τὰς "πληγὰς" ποὺ ἐπιφέρομεν κατὰ τοῦ πλησίον διὰ τῶν ἐγωϊστικῶν συμπεριφορῶν μας καὶ ἁμαρτωλῶν μας κινήσεων˙ ὁ Κύριος, ὅμως, - ὡς ἠκούσαμεν σήμερον παρὰ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου - θὰ ἐνεργήσῃ τὴν κρίσιν κατὰ τὴν δευτέραν Αὐτοῦ παρουσίαν, μὲ κριτήριον τὴν πρὸς αὐτὸν τὸν πλησίον στᾶσιν καὶ ἀγάπην μας. Ἡ, πρὸς τὸν Κύριον, σωστὴ ἢ λανθασμένη, στᾶσις μας, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰν ἡμῶν πρὸς τὸν πλησίον. Ἂς προσέξωμεν τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, "Ὁ λέγων ἐν τῷ φωτὶ εἶναι, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῶν, ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστὶν ἕως ἄρτι. Ὁ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἐν τῷ φωτὶ μένει, καὶ σκάνδαλον ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν· ὁ δὲ μισῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστὶ καὶ ἐν τῇ σκοτίᾳ περιπατεῖ, καὶ οὐκ οἷδε ποῦ ὑπάγει, ὅτι ἡ σκοτία ἐτύφλωσε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ" (Α΄ Ἰωάν. Β΄ 9-11).

"Ἐμοὶ ἐποιήσατε", θὰ εἴπῃ ὁ Κύριος, εἰς τούς, ἐκ δεξιῶν, Αὐτοῦ ἰσταμένους, ἀλλὰ καὶ εἰς τούς, ἐξ εὐωνύμων. Δύο λέξεις, τόσον βαρυσήμαντοι καὶ τόσον χαρακτηριστικαί. Ὅ, τι ἐπράξαμεν, ἀγαθὸν ἢ κακὸν καὶ ἐθεωρήσαμεν ὅτι τοῦτο ἐβάρυνεν καὶ ἐπλήγωσεν τόν, ἔνοχον ἢ μή, πλησίον ἡμῶν, εἰς Χριστὸν ἡμαρτήσαμεν. Πᾶσα κακία καὶ πᾶς πικρὸς λόγος καὶ πᾶς ἐπαίσχυντος καὶ ἐφάμαρτος λογισμός, ἔχουσιν ὡς τελικὸν ἀποδέκτην καὶ θῦμα, τὸν Κύριον Ἰησοῦν. Τὸ ἴδιο, βεβαίως, ἰσχύει καὶ διὰ τὰ ἀντίστοιχα ἐνάρετα ἔργα μας. Εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνομεν ἀλλὰ καὶ εἰς Χριστὸν πράττομεν τὴν οἵανδήποτε εὐλογημένην πρᾶξιν ἡμῶν.

Ἡ, πρὸς τὸν πλησίον, ἀγάπη.

Ὅλα ὅσα προείπαμεν, φίλε μου ἀναγνῶστα, ὡς τελικὸν συμπέρασμα ἔχουσι, τήν, πρὸς τὸν πλησίον, ἀγάπην. Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον εἶπεν ὁ Ραββὶ καὶ εἰς τὸ ὁποῖον, φοβοῦμαι, ὅτι δὲν ἐδώσαμεν ποτὲ τὴν δέουσαν σημασίαν˙ δηλαδή, τὸ "ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν˙" (Ματθ. ΚΒ΄ 39). Ὄχι μόνον ἀνοχήν, ὄχι μόνον συγχώρησιν, ὄχι μόνον "ἀγάπην", ἀλλὰ ἀγάπην, ὡς ἐκείνην τὴν ὁποίαν ἐπιδεικνύομεν εἰς τὸν ... ἑαυτόν μας καὶ διὰ τῆς ὁποίας προσφέρομεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα. Ἀγάπην, χωρὶς κερδοσκοπίαν, χωρὶς ὑπολογισμούς, χωρὶς "τσιγγουνιές", ἀλλὰ μὲ πάθος, μὲ ἀνιδιοτέλειαν, μὲ θυσίαν, ὡς εἰς ἑαυτὸν καὶ ὄχι ὡς εἰς πρός τινα ... ἄλλον.

Ἀγάπην, μὲ σκοπὸν νὰ προφυλάξωμεν τὸν ... ἄλλον ἀπὸ τὴν πτῶσιν τῆς ἁμαρτίας! Ἀγάπην μὲ κέντρον τὸν Χριστὸν καὶ τὴν ἑκουσίαν θυσίαν Αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ Γολγοθᾶ! Ἀγάπην χωρὶς τέρμα, ἀλλὰ μὲ τέλος (σκοπόν), τὴν τοῦ Κυρίου ἀγάπην, τὴν ὁποίαν εἴθε νὰ ἀπολαμβάνωμεν καὶ βιώνωμεν καὶ "νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων". Ἀμήν.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                          Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 3 Μαρτίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.