ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ (10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019)
"ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν" (Ρωμ. ΙΓ΄
14)
Τὸ ἔνδυμα τοῦ χοϊκοῦ σώματος.
Οἱ πάντες γνωρίζουσι τὸ "ἔνδυμα". Εἶναι τὸ ἱμάτιον
ἐκεῖνο διὰ τοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος, ἀφ’ ἑνὸς μέν, περιβάλλει τὴν γύμνωσίν του καὶ
καλύπτει τὰ ἀσχήμονα μέλη, "περιτιθέμενος", - κατὰ τὸν Θεῖον Παῦλον -
"τούτοις περισσοτέραν τιμήν" (Α΄ Κορινθ. ΙΒ΄ 23) καὶ ἀφ’ ἑτέρου, εἶναι
τὸ κάλυμμα ἐκεῖνο διὰ τοῦ ὁποίου προφυλλάσσει ἑαυτόν, ἀπὸ τὰς ποικίλας καιρικὰς
μεταβολὰς καὶ συνθήκας. Τὸ "ἔνδυμα", εἶναι ἡ περιβολὴ ἐκείνη, διὰ τῆς
ὁποίας ὁ Κύριος, "ἐνδύει" τοὺς πρωτοπλάστους μετὰ τὴν πτῶσιν των καὶ ὀλίγον
πρὶν ἐκβάλλει τούτους ἐκ τοῦ Παραδείσου˙ καθ’ ὅτι, πρὸ τῆς πτώσεως, ἡ Θεία
Χάρις ἐκάλυπτεν αὐτοὺς καὶ παρ’ ὅτι ἦσαν γυμνοί, οὔκ ἠσχύνοντο. "Καὶ ἐποίησε
Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ᾿Αδὰμ καὶ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ χιτῶνας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς"
(Γεν. Γ΄ 21). Εἶναι, ὁ "καλλωπισμὸς" τοῦ σώματος, τοῦ φθαρτοῦ καὶ γηΐνου,
ποὺ σκοπὸν ἔχει, τὴν εὐπρέπειαν ἀλλὰ καὶ τὸν ἁγιασμὸν αὐτοῦ.
Τὸ "ἔνδυμα" τῆς ἀφθάρτου ψυχῆς.
Ἐκπλήσσει, ὄντως, ὁ συγκεκριμμένος τίτλος τῆς δευτέρας
ταύτης παραγράφου. Μὰ ἡ ψυχὴ εἶναι ἄϋλος! Εἶναι ἄσαρκος καὶ ἀσώματος. Δὲν εἶναι
ὁρατὴ καὶ αἰσθητὴ εἰς τὰς σωματικὰς αἰσθήσεις. Τὴν ἔχομεν μέν, ἀλλὰ δὲν
δυνάμεθα νὰ τὴν προσδιορίσωμεν. Εἶναι ἐντὸς τοῦ σώματος ἡμῶν, - ἐφ’ ὅσον εἶναι ὁ
καθ’ αὐτὸ ἄνθρωπος - ἀλλὰ οἱ σαρκικοὶ καὶ γήϊνοι ὀφθαλμοὶ ἡμῶν, δὲν δύνανται νὰ
τὴν ἴδωσι διότι ἡ ὑπόστασις αὐτῆς εἶναι καθαρῶς πνευματική.
Καὶ ὅμως ... Παρ’ ὅλην αὐτὴν τὴν πνευματικὴν φύσιν τῆς ψυχῆς
τοῦ ἀνθρώπου, διαβεβαιούμεθα ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ αὐτῆς, ὅτι, καὶ ἐνδεδυμένη εἶναι
αὕτη, καὶ ἐρρυπωμένη πολλάκις, καὶ τετραυματισμένη ὡσαύτως, καὶ πεινῶσα, καὶ
διψῶσα, καὶ γυμνητεύουσα, καὶ λελαμπρυσμένη, καὶ κεκοσμημένη, καὶ ἔχουσα, ἐν
πάσει περιπτώσει, ἐμφάνισιν διακριτὴν καὶ αἰσθητήν. Ἄλλωστε θὰ ἐνθυμούμεθα, ὅτι
καὶ εἰς τὴν παραβολὴν "τῶν βασιλικῶν γάμων", ὁ Κύριος ἀπέρριψεν τὸν
προσκεκλημμένον ἐκεῖνον καὶ ἤδη ἀνακείμενον εἰς τὴν Βασιλικὴν τράπεζαν, ἐπειδὴ
δὲν εἶχε ἐνδυθεῖ "ἔνδυμα γάμου". Εἰς τὴν ἑρμηνείαν δέ, τῆς παραβολῆς
ταύτης, οὐδὲν ἄλλο ὑποννοεῖται εἰ μὴ ... τὸ τῆς ψυχῆς ἔνδυμα διὰ τοῦ ὁποίου θὰ
πρέπῃ νὰ εἴμεθα ἐνδεδυμένοι εἰς τὴν Οὐρανίαν τράπεζαν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
Τὸ ἔνδυμα, ἐπίσης, τῆς ψυχῆς, τὸ διακρίνομεν καὶ εἰς τὴν προκειμένην
περίπτωσιν, ὅπου ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾷ νὰ ἐνδυθοῦμε τὸν ... Κύριον
καὶ συνεχίζει διὰ νὰ ... ἀντιδιαστείλῃ καὶ διακρίνῃ τὸ "ἔνδυμα", ἀπὸ
τὰς ἀνάγκας τῆς σαρκός, "καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας"
(Ρωμ. ΙΓ΄ 14).
Ὁ Χριστός, τὸ ἔνδυμα.
Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀγοράζουν διάφορα εἴδη διὰ τὰς οἰκογενείας
των ἢ καὶ διὰ τὸν ἑαυτῶν των, ἐπιδιώκουν νὰ ἀποκτήσουν ὅ,τι τὸ καλύτερο καὶ
προσπαθοῦν νὰ ἀπολαύσουν ὅσον τὸ δυνατόν, ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἠγόρασαν καὶ ἀπέκτησαν.
Εἶναι δὲ τοῦτο, κάτι τὸ αὐτονόητον, ὄχι μόνον διὰ τὴν "κοινὴν
λογικήν", ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν "σώφρονα" λογικήν. Ἐὰν λοιπὸν σκεφθῶμεν,
κατὰ παρόμοιον τρόπον, τὴν περιποίησιν καὶ ἔνδυσιν ἀλλὰ καὶ πνευματικὴν
διακόσμησιν τῆς ψυχῆς μας, ἀντιλαμβανώμεθα, ὅτι ἡ πλέον λαμπρὰ καὶ ἐπιφανὴς
στολὴ αὐτῆς, εἶναι Αὐτὸς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ ὄντως˙ τίς ἢ τί ὡραιότερον
καὶ γλυκύτερον καὶ ἀνώτερον καὶ κοσμιότερον τοῦ Γλυκυτάτου Ἰησοῦ ἡμῶν; Ποῖον ἔνδυμα
ἢ ποῖον κόσμημα ἀμυθήτου ἀξίας, δύναται νὰ συγκριθῇ μὲ τὸν Ἴδιον τὸν Θεὸν καὶ τὴν
ἄφραστον καὶ ἀπερινόητον δόξαν Του; Ἂν ἡ ψυχή μας - κατὰ τὸν λόγον τοῦ
Δημιουργοῦ της - δὲν δύναται νὰ συγκριθῇ καὶ νὰ εὑρεθῇ μειονεκτοῦσα ἔναντι οἵουδήποτε
ἀνταλλάγματος, - "Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ
ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;"
(Μάρκ. Η΄ 36-37) - πόσῳ μᾶλλον, Αὐτὸς ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὑπερέχει
καὶ καλύπτει πᾶν τὸ ἐπίγειον, καὶ καταχθόνιον ἀλλὰ καὶ οὐράνιον καὶ ὑπερουράνιον,
πρόσωπον ἢ πρᾶγμα; Πρὸ Αὐτοῦ, τὰ πάντα ὠχριοῦν καὶ ἀδυνατοῦν. Ἀκόμη καὶ αὐτὴ ἡ ἰδία
βιολογικὴ ζωὴ ἡμῶν, δὲν ἔχει οὐδεμίαν ἀξίαν καὶ διὰ τοῦτο οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι,
ἐθυσίασαν ταύτην, ἀνταλλάσσοντες αὐτὴν διὰ τὴν Οὐράνιον μετὰ τοῦ Κυρίου αἰωνίαν
ζωὴν καὶ μακαριότητα.
Αὐτὴν τὴν "ἐνδυμασίαν" ἔφερον οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας
μας καὶ δι’ αὐτὴν ἐσεμνύνοντο. Ὡς ὄντα δοχεῖα τοῦ Παναγίου Πνεύματος, οὐδὲν ἄλλο
προετίμων καὶ ἐπέλεγον εἰς τὴν παροῦσαν ταύτην ζωήν, παρὰ τὸ νὰ εὑρίσκονται
συνεχῶς μετὰ τοῦ Κυρίου καὶ νὰ ἀνησυχοῦσιν εἰς τὴν ἀπειλὴν καὶ μόνην τῆς διακοπῆς
καὶ μόνης αὐτῆς τῆς ἱερᾶς σχέσεως καὶ ἐξαρτήσεως. "Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς
ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος
ἢ μάχαιρα; ... Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ
οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις
ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ
ἡμῶν" (Ρωμ. Η΄ 35-39). Δὲν ἠδύναντο νὰ διανοηθῶσι, ὅτι θὰ
"προέκυπτε" ποτέ ὅτιδήποτε εἰς τὴν ζωήν των τὸ ὁποῖον θὰ ἐκλόνιζεν καὶ
θὰ συνέτριπτεν τήν, μετὰ τοῦ Κυρίου, συμβίωσίν των. Ὁ μέγας ὅσιος καὶ πατὴρ τῶν
ἡμερῶν ἡμῶν, γέρων Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ἐρωτόμενος παρά τινος ἐπισκέπτου,
πῶς ἠσθάνετο πρὸ τοῦ ἐπικειμένου φυσιολογικοῦ σωματικοῦ θανάτου του, ἀπήντησεν,
- ὡς δύναμαι νὰ ἐνθυμηθῶ τὰ λόγιά του - "Ὅταν πεθάνω καὶ μὲ ρωτήσει ὁ
Κύριος, ֞τί θέλεις ἐσύ ἐδῶ
στὸν Παράδεισο֦ , θὰ τοῦ εἰπῶ:
Χριστούλη μου, ἐγὼ ἦλθα, γιατὶ ἐσένα ἀγαπάω. Ἂν ὅμως εἶναι νὰ μὲ στείλης στὴν
Κόλαση, σὲ παρακαλῶ νἄρθης καὶ σὺ μαζί μου γιατὶ χωρὶς ἐσένα δὲν ἀντέχω".
Χωρὶς τὸν Χριστόν, τί ... ;
Εἰς τοῦτο τὸ ἐρώτημα, οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου καὶ τῶν ἡδονῶν,
θὰ ἀπήντων μὲ τὴν "γνωστὴν" ἀφέλειαν καὶ ἐπιπολαιότητα, ἡ ὁποία τοὺς ὑποχρεώνει
νὰ θεωροῦσι ὅτι τὰ πάντα εὑρίσκονται εἰς ταύτην τὴν ζωὴν καὶ μετὰ τὸν θάνατον ὑπάρχει
τὸ ... μηδέν!!! Οἱ ἄνθρωποι, ὅμως, οἱ πιστεύοντες εἰς τὸν Κύριον Ἰησοῦν
Χριστόν, οἱ, συνειδητῶς, ζήσαντες μετ’ Αὐτοῦ, θεωροῦσιν ὡς κόλασιν - καὶ εἶναι,
ὄντως! - τὸν χωρισμὸν ἀπ’ Αὐτοῦ. Κύριε, μὴ ἀπορρίψεις ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ προσώπου
Σου. Ἀμήν.
Ἀρχιμ.
Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου