Ρήσεις ενός αγιασμένου ιερέα.

Είπε ο αγιασμένος παπαΦώτης:

Τα σαρκικά αμαρτήματα σκότισαν τον κόσμο!

Οι παλαιοημερολογίτες έχουν ανεπάρκεια κρίσεως και μεγάλο φανατισμό! Λατρεύουν το ημερολόγιο. Δεν λατρεύουν τον Θεό.

Από αντάρτες γίνονται τα σχίσματα. Χρειάζεται Υπακοή!

Η πρεσβυτέρα είναι το πιο σεβαστό πρόσωπο στην Εκκλησία μετά τον ιερέα.

Σκανδαλισμός - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ (3 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019)

"ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς ... εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε" (Α' Κορ. Η΄ 12).

Σκανδαλισμός.

Ὅταν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλούμεθα ὡς ἄνθρωποι, νὰ ἐρευνήσωμεν τὴν ψυχήν μας καὶ νὰ ἀναζητήσωμεν τὰς ἁμαρτίας τὰς ὁποίας διεπράξαμεν, "εἴτε ἐν λόγῳ, ἢ ἔργῳ, ἢ διανοίᾳ", ἐκεῖ ποὺ δύσκολα ἐρευνοῦμε καὶ ἀποφεύγομεν νὰ "σκαλίσωμεν", εἶναι ὁ σκανδαλισμὸς τοῦ πλησίον μας. Εὐκόλως θὰ ἔλθωσιν εἰς τὸν νοῦν ἡμῶν, αἱ ἄτοποι καὶ ἁμαρτωλαὶ πράξεις μας, θὰ ὁμολογήσωμεν τὰ τόσα καὶ τόσα λόγια τὰ ὁποῖα, ἀδιακόπως σχεδόν, ρέουσιν ἐκ τοῦ στόματος ἡμῶν καὶ διὰ τῶν ὁποίων καθιστῶμεν ἑαυτούς, "ἐνόχους τῷ κριτηρίῳ", ἀλλὰ καὶ αἱ ἀτελείωτοι καὶ ρυπαραὶ σκέψεις ἡμῶν, διὰ τῶν ὁποίων, ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ἐνοχοποιούμεθα ὡς διαπράξαντες τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον ἐλογισάμεθα καὶ αὗται σπεύδουσιν ὅπως ἐξαγορευθῶσι πρὸ τοῦ Πνευματικοῦ ἡμῶν Πατρός, ὅπως εὕρωμεν ἔλεος καὶ συγχώρησιν, ἀλλὰ καὶ εἰρήνην καὶ ψυχικὴν ἀνάπαυσιν.

Ὁ σκανδαλισμὸς ὅμως; Τὸ φοβερὸν ἐκεῖνο ἁμάρτημα περὶ τοῦ ὁποίου ὡμίλησεν ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος καὶ μάλιστα διὰ πολὺ σκληρῶν φράσεων; Τὸ ἁμάρτημα ἐκεῖνο διὰ τοῦ ὁποίου σύρρομεν εἰς τὴν ἀπώλειαν καὶ κολάζομεν, τὸν πλησίον μας καὶ τὸν "ἀσθενῆ τῇ πίστει"; Ἐκεῖνο τὸ κακόν, περὶ τοῦ ὁποίου εἶπεν ὁ Διδάσκαλος, "῝Ος δ’ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης. Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων· ἀνάγκη γάρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα· πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι᾿ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται" (Ματθ. ΙΗ΄ 6-7); Τοῦτο, δυστυχῶς, ὡς προείπωμεν, δὲν θέλομεν νὰ μᾶς ἐνοχλῇ καὶ ἀρκούμεθα νὰ λέγωμεν αὐταρέσκως εἰς τὸν ἑαυτόν μας: "Ὅποιος ἐνοχλεῖται ἀπὸ ’μένα ... ἂς μὴν μὲ κοιτάζῃ"! Ἂν, ὅμως, ἐξετάσωμεν τὴν ὡς ἄνω φρᾶσιν, θὰ καταλάβωμεν, ὅτι αὕτη κρύπτει, ἀφ’ ἑνὸς μέν, ἀσύστολον καὶ γιγάντιον ἐγωϊσμὸν καὶ ἀφ’ ἑτέρου, μῖσος καὶ κακότητα κατὰ τοῦ πλησίον ἡμῶν.

Τὴν ὁμοίαν πρὸς τὴν πρώτην καὶ μεγάλην ἐντολήν, - "ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν" (Μάρκ. ΙΒ΄ 31) - ἡμεῖς τὴν παραχαράσσομεν καὶ παριστάνομεν ὅτι εἴμεθα καὶ ... ἀθῶοι εἰς τὰς μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῶν ἄλλων διαπροσωπικὰς σχέσεις.

Ἡ, εἰς Χριστόν, ἁμαρτία.

Εἶναι γεγονός, ὅτι ἡ κάθε ἁμαρτία ἡμῶν, ἔχει τεραστίας διαστάσεις καὶ συνεπείας καὶ πρὸς ἡμᾶς τοὺς ἰδίους καὶ φυσικοὺς αὐτουργοὺς καὶ πρὸς τὸν συνάνθρωπόν μας καὶ πρὸς τὴν κοινωνίαν ἀλλὰ καὶ τὸν κόσμον ὁλόκληρον, τέλος δέ, πρὸς Αὐτὸν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἡ ἁμαρτία, δὲν εἶναι ἁπλῶς, μία πρᾶξις, ἢ ἕνας λόγος, ἢ μία συνειδητὴ ἢ ἀσυνείδητος σκέψις καὶ διάθεσις. Εἶναι ἡ προσωπικὴ ἐπίθεσις καὶ ἀνταρσία ἡμῶν κατὰ τοῦ Θεοῦ! Εἶναι ἡ συμφιλίωσις καὶ συνεργασία τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τοῦ μυσαροῦ δαίμονος! Εἶναι, τὸ ἄπειρον, ἐκεῖνο, κακὸν τὸ ὁποῖον ὅταν πρωτοσυνέβη ἐκεῖ εἰς τὸν Παράδεισον τῆς τρυφῆς ὑπὸ τῶν πρωτοπλάστων, ἐπέφερεν συντριμμὸν καὶ πνευματικὴν ταλαιπωρίαν εἰς ἁπάσσας τὰ γενεὰς τῶν ἀπογόνων των. Εἶναι, ἐν κατακλεῖδι, ὁ "σταυρικὸς θάνατος" τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ τοῦ ὁποίου καὶ συμβαίνει αὐτὸ τοῦτο τὸ ὁποῖον λέγει ἐν τῷ παρόντι, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, "εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε"!

Περισσότερον ὅμως, ἡ κάθε ἁμαρτία ἡμῶν, ἔχει θλιβερὸν ἀντίκρυσμα, ἀλλὰ καὶ συνεπείας εἰς τὸν Ἴδιον τὸν Κύριον, ὅταν αὕτη ἔχει ὡς στόχον τὸ συνάνθρωπόν μας, "δι’ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν". Ἡμεῖς μέν, ὡς ἀνόητοι καὶ ἐγωϊσταὶ καὶ πλήρεις κακότητος κατὰ τοῦ πλησίον ἡμῶν, ἀδιαφοροῦμεν διὰ τὰς "πληγὰς" ποὺ ἐπιφέρομεν κατὰ τοῦ πλησίον διὰ τῶν ἐγωϊστικῶν συμπεριφορῶν μας καὶ ἁμαρτωλῶν μας κινήσεων˙ ὁ Κύριος, ὅμως, - ὡς ἠκούσαμεν σήμερον παρὰ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου - θὰ ἐνεργήσῃ τὴν κρίσιν κατὰ τὴν δευτέραν Αὐτοῦ παρουσίαν, μὲ κριτήριον τὴν πρὸς αὐτὸν τὸν πλησίον στᾶσιν καὶ ἀγάπην μας. Ἡ, πρὸς τὸν Κύριον, σωστὴ ἢ λανθασμένη, στᾶσις μας, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰν ἡμῶν πρὸς τὸν πλησίον. Ἂς προσέξωμεν τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, "Ὁ λέγων ἐν τῷ φωτὶ εἶναι, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῶν, ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστὶν ἕως ἄρτι. Ὁ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἐν τῷ φωτὶ μένει, καὶ σκάνδαλον ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν· ὁ δὲ μισῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστὶ καὶ ἐν τῇ σκοτίᾳ περιπατεῖ, καὶ οὐκ οἷδε ποῦ ὑπάγει, ὅτι ἡ σκοτία ἐτύφλωσε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ" (Α΄ Ἰωάν. Β΄ 9-11).

"Ἐμοὶ ἐποιήσατε", θὰ εἴπῃ ὁ Κύριος, εἰς τούς, ἐκ δεξιῶν, Αὐτοῦ ἰσταμένους, ἀλλὰ καὶ εἰς τούς, ἐξ εὐωνύμων. Δύο λέξεις, τόσον βαρυσήμαντοι καὶ τόσον χαρακτηριστικαί. Ὅ, τι ἐπράξαμεν, ἀγαθὸν ἢ κακὸν καὶ ἐθεωρήσαμεν ὅτι τοῦτο ἐβάρυνεν καὶ ἐπλήγωσεν τόν, ἔνοχον ἢ μή, πλησίον ἡμῶν, εἰς Χριστὸν ἡμαρτήσαμεν. Πᾶσα κακία καὶ πᾶς πικρὸς λόγος καὶ πᾶς ἐπαίσχυντος καὶ ἐφάμαρτος λογισμός, ἔχουσιν ὡς τελικὸν ἀποδέκτην καὶ θῦμα, τὸν Κύριον Ἰησοῦν. Τὸ ἴδιο, βεβαίως, ἰσχύει καὶ διὰ τὰ ἀντίστοιχα ἐνάρετα ἔργα μας. Εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνομεν ἀλλὰ καὶ εἰς Χριστὸν πράττομεν τὴν οἵανδήποτε εὐλογημένην πρᾶξιν ἡμῶν.

Ἡ, πρὸς τὸν πλησίον, ἀγάπη.

Ὅλα ὅσα προείπαμεν, φίλε μου ἀναγνῶστα, ὡς τελικὸν συμπέρασμα ἔχουσι, τήν, πρὸς τὸν πλησίον, ἀγάπην. Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον εἶπεν ὁ Ραββὶ καὶ εἰς τὸ ὁποῖον, φοβοῦμαι, ὅτι δὲν ἐδώσαμεν ποτὲ τὴν δέουσαν σημασίαν˙ δηλαδή, τὸ "ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν˙" (Ματθ. ΚΒ΄ 39). Ὄχι μόνον ἀνοχήν, ὄχι μόνον συγχώρησιν, ὄχι μόνον "ἀγάπην", ἀλλὰ ἀγάπην, ὡς ἐκείνην τὴν ὁποίαν ἐπιδεικνύομεν εἰς τὸν ... ἑαυτόν μας καὶ διὰ τῆς ὁποίας προσφέρομεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα. Ἀγάπην, χωρὶς κερδοσκοπίαν, χωρὶς ὑπολογισμούς, χωρὶς "τσιγγουνιές", ἀλλὰ μὲ πάθος, μὲ ἀνιδιοτέλειαν, μὲ θυσίαν, ὡς εἰς ἑαυτὸν καὶ ὄχι ὡς εἰς πρός τινα ... ἄλλον.

Ἀγάπην, μὲ σκοπὸν νὰ προφυλάξωμεν τὸν ... ἄλλον ἀπὸ τὴν πτῶσιν τῆς ἁμαρτίας! Ἀγάπην μὲ κέντρον τὸν Χριστὸν καὶ τὴν ἑκουσίαν θυσίαν Αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ Γολγοθᾶ! Ἀγάπην χωρὶς τέρμα, ἀλλὰ μὲ τέλος (σκοπόν), τὴν τοῦ Κυρίου ἀγάπην, τὴν ὁποίαν εἴθε νὰ ἀπολαμβάνωμεν καὶ βιώνωμεν καὶ "νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων". Ἀμήν.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                          Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 3 Μαρτίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Πρόγραμμα Μαρτίου 2019 Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Δεν υπάρχουν πια υποτακτικοί...

Σιγά - σιγά κατάλαβα πώς λειτουργεί ένας πνευματικός πατέρας και το αποδέχτηκα. Ο πνευματικός πατέρας, φέρνοντας στην επιφάνεια το ουσιαστικό, προκαλώντας με αγάπη εσωτερικές μάχες, τοποθετεί τον υποτακτικό του πάντοτε ενώπιον του Θεού. Σαν μέσα σε καθρέφτη, βλέπεις τον εαυτό σου με τα δικά του μάτια, ακούς τον εαυτό σου στα λόγια του, ανακαλύπτεις την ενότητα που σε οδηγεί στο Μοναδικό. Συνειδητοποιείς ότι πραγματικά μεγάλος είναι αυτός που γνωρίζει τις αδυναμίες του και με ταπείνωση τις μεταστρέφει, σε δύναμη αγιότητας. Χωρίς καθόλου να τον γεμίζει ενοχές, ο Γέροντας δείχνει στον υποτακτικό του αυτό που πράγματι είναι ενώπιον του Θεού: να είναι και να παραμένει εντελώς ο εαυτός του χωρίς να γίνεται εγωιστής, αλλά να ανοίγεται με όλο του το είναι στην Παρουσία του Θεού. Συνηθίζουμε να λέμε, ότι δεν υπάρχουν πια πνευματικοί πατέρες κι εγώ δεν κουράζομαι να απαντώ: δεν υπάρχουν πια υποτακτικοί.

Σκέφτεσαι! θα κολαστεί ή θα σωθεί... αλλά με ποιο κριτήριο;

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2019

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Ιανουάριος 2019

 Για να διαβάστε ολόκληρη την Εφημεφίδα ΔΙΨΩ του Ιανουαρίου 2019 πατήστε ΕΔΩ

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Τελώνου και Φαρισαίου - π. Τιμοθέου Παπασταύρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

" πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ

Ἰησοῦ διωχθήσονται" (Β΄ Τιμόθ. Γ΄ 12).

Ἡ, κατὰ Χριστόν, ζωή.

Εἶναι ἀπολύτως κατανοητό, τί ἐννοεῖται "πίσω" ἀπ’ αὐτὲς τὶς ἐλάχιστες λέξεις. Δὲν πρόκειται περὶ τῆς ἁπλῆς βιολογικῆς ζωῆς, οὔτε ἀκόμη περὶ μιᾶς "ζωῆς", μὲ κάποια "δείγματα" πίστεως, ὅπως, ἐπὶ παραδείγματι, μὲ τακτικὸ ἐκκλησιασμό, μὲ μία καθημερινὴ στοιχειώδη προσευχή καὶ μὲ μία - στοιχειώδη, ἐπίσης - μυστηριακὴ ζωή. Δὲν πρόκειται περὶ μιᾶς "ζωῆς", ὅπως ἡμεῖς τὴν κατηντήσαμε, μὲ κάποιες ἀρετές, μὲ λίγη ἐλεημοσύνη καὶ κάποια "ἀπαραίτητον" νηστείαν, μὲ τὴν ἀγάπην ἐκείνην τὴν "ἐμπορικήν", - δῶσε μου γιὰ νὰ σοῦ δώσω, δηλαδή, ἂν μὲ ἀγαπᾶς σὲ ἀγαπῶ - μὲ τὴν προσευχὴν ἐκείνην τὴν ὀλιγόλεπτον καὶ ἄκοπον καὶ τὴν συμμετοχήν μας εἰς τὰ Θεῖα Μυστήρια, συμφώνως ὅμως, μὲ τὸν "κοινωνικὸ καθωσπρεπισμό". Οὔτε, τέλος, πρόκειται, διὰ τὴν ζωὴν ἐκείνην, κατὰ τὴν ὁποίαν, "μόνοι μας" ἀποφασίζομεν καὶ καθορίζομεν, τό, "τί πρέπει" καὶ "τί δὲν πρέπει", τί ἐπιτρέπεται καὶ τί ἀπαγορεύεται καὶ γενικῶς παριστάνομεν τοὺς νομοθέτας καὶ καθοδηγούς!

Ἡ, κατὰ Χριστόν, ζωή, ἔχει διαφορετικὰ καὶ ἐντελῶς "ἄλλα" χαρακτηριστικὰ ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα προαναφέραμε. Δὲν εἶναι ἡ ζωὴ ἐκείνη ποὺ ὁρίζεται ἀπὸ κάποιους "τύπους" καὶ κάποιες τυπικὲς καὶ καθημερινὲς κινήσεις. Δὲν ὁρίζεται, οὔτε ἀπὸ τὴν προσευχή, - καὶ ἂς μὴν ἀκούγεται τοῦτο, παράξενο καὶ "ὑβριστικό", - οὔτε ἀπὸ τὴν νηστεία, οὔτε ἀπὸ τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ ὅποιεσδήποτε ἄλλες "χριστιανικὲς" πράξεις καὶ ἐκδηλώσεις. Βεβαίως, ὅλα τὰ προαναφερθέντα, χρειάζονται καὶ ἀπαιτοῦνται καὶ ὁ χριστιανὸς ὑποχρεοῦται νὰ τὰ ἐκτελῇ καὶ νὰ τὰ πράττῃ καὶ μάλιστα βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας! Δὲν εἶναι, ὅμως, αὐτὰ ποὺ "περιγράφουν" τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Χαρακτηριστικὸ τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, εἶναι, ἀδελφοί μου ἀναγνῶσται, ἡ ... ΘΥΣΙΑ! Εἶναι ἡ ἀφοσίωσις καὶ ἡ ἀγάπη ἐκείνη, πρὸς τὸν ἀγαπημένον μας Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ ὁποία σὲ κατευθύνει ἀπὸ ... μόνη της! Διὰ νὰ φέρω κάποιο παράδειγμα, εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἀφοσίωσις τῆς μητέρας πρὸς τὸ τέκνον της! Ἡ ἀγάπη ἐκείνη, ποὺ δὲν ἔχει ... στεγανά! Δὲν ἔχει τῦπο καὶ "καθωσπρεπισμούς"! Δὲν κινεῖται μὲ προγραμματισμένες καὶ συγκεκριμμένες "κινήσεις"! Δὲν κοιτάζει γύρω της καὶ δὲν ρωτάει ἂν ἀρέσῃ ἢ δὲν ἀρέσῃ! Εἶναι ἡ ἀγάπη ἐκείνη ποὺ ἔχει κέντρον τὴν καρδίαν καὶ κατευθύνεται, χωρὶς ὑποδείξεις καὶ ἐντολές!

Εἶναι ἡ Ἀγάπη, πού, ἀφ’ ἑνός, μᾶς ἐδίδαξεν ὁ Κύριος, - "ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου" (Λουκ. Ι΄ 27), - ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου, ἐφήρμοσεν ὁ Ἴδιος, ἐκεῖ ἐπάνω εἰς τὸν Γολγοθᾶ, ὅταν "ἐξώφλησε" διὰ τῆς Σταυρικῆς Του θυσίας, τὰς ἁμαρτίας ὅλων τῶν ἀνθρώπων˙ - "διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ· χάριτί ἐστε σεσωσμένοι· καὶ συνήγειρε καὶ συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ" (Ἐφεσ. Β΄ 4-6). Ἀγάπη, μὲ ὅλο τὸ "εἶναι" μας, δοσμένο σ’ Ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπᾶμε! "ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν" (Ματθ. ΣΤ΄ 21).

"διωχθήσονται".

Εἰς αὐτὴν τὴν λέξιν, κρύπτεται ὅλη ἡ ἔννοια τῆς πραγματικῆς, πρὸς τὸν Χριστόν, ἀγάπης. Εἶναι ἡ λέξις ἐκείνη, ποὺ προσδιορίζει μὲ ἀκρίβειαν τήν, ἐν Χριστῷ, ζωήν. Καὶ ὄντως, ἡ πραγματική, ἐν Χριστῷ, ζωή, βιώνεται ἀπὸ τὸν κάθε Χριστιανό, ὅταν αὐτὸς διώκεται διὰ τὴν Πίστιν του καὶ ὅταν ἀπειλῇται ἡ ἴδια του ἡ ζωή, ἐπειδὴ πιστεύει εἰς τὸν Κύριον. Τό, νὰ ἐκκλησιασθῶ καὶ νὰ προσευχηθῶ καὶ νὰ νηστεύσω, ὅταν γύρω μου οἱ ἄλλοι, συμφωνοῦν ἢ ἔστω ἀδιαφοροῦν ἤ, ἀκόμη καὶ διαφωνοῦν, εἶναι, ἁπλὸ καὶ εὔκολο καὶ γίνεται χωρὶς καμμία πίεση ἢ ἔστω μὲ κάποιες ἐλάχιστες, ἔξωθεν, ἀντιδράσεις. Τό, νὰ ἀποφασίσω, ὅμως, νὰ ὑπάγω εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἢ νὰ προσευχηθῶ, ἢ νὰ ὁμολογήσω τὴν Πίστιν μου εἰς τὸν Θεόν καθ’ οἵονδήποτε τρόπον, ὅταν ταῦτα πάντα, ἀπαγορεύονται καὶ μάλιστα ἐπὶ ποινῇ μαρτυρικοῦ καὶ ὀδυνηροῦ θανάτου, τότε, ὄντως μιλοῦμε, διὰ τὴν πραγματικὴν καὶ οὐσιαστικήν, ἐν Χριστῷ, ζωήν. Αὐτὴν τὴν ζωὴν ἔζησαν καὶ ἐβίωσαν, ὅλοι οἱ Ἅγιοι ποὺ τιμᾷ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Ὄχι μόνον ἐκεῖνοι, ποὺ ὠνομάσθησαν "μάρτυρες" καὶ "ἐπότισαν τὸ δένδρον" τῆς Ἁγίας ἡμῶν Πίστεως, μὲ τὸ ἴδιο τὸ Αἷμα τους, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι, οἱ ὁμολογηταὶ καὶ οἱ Πατέρες καὶ οἱ Διδάσκαλοι καὶ οἱ Ὅσιοι καὶ οἱ Ἀσκηταί, οἱ ὁποῖοι, ὡς βασικόν τους γνώρισμα, εἶχον τὴν ὁλοκληρωτικὴν ἀγάπην καὶ ἐξάρτησιν καὶ ἀφοσίωσιν ἀπὸ τὸν γλυκύτατον Ἰησοῦν.

Κυριαρχοῦσεν μονίμως εἰς τὰς καρδίας των, ὁ Θεῖος ἐκεῖνος καὶ παρρήγορος Λόγος, "Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων· ... Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων· παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καὶ τοῖς ἔθνεσιν. ... Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς· καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται" (Ματθ. Ι' 16-22), καὶ ἀδιαφοροῦσαν δι’ ὅσας συνεπείας καὶ ἂν ἐπέσυρρεν ἡ ἀφοσίωσίς τους αὕτη εἰς τὸν Κύριον. Ἀνησυχοῦσαν, μόνον, δι’ ὅ,τιδήποτε θὰ διέκοπτε, τὴν ἐξάρτησίν των καὶ ἕνωσίν των μὲ τὴν Ἀγάπην Του.

Δὲν ἐπεδίωκον τὰς διώξεις των, πειθαρχοῦντες καὶ ἐπὶ τούτου εἰς τοὺς Λόγους τοῦ Διδασκάλου, - "γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί" (Ματθ. Ι΄ 16) - ἀλλὰ ὅταν ἦλθον εἰς τὸ ἱστορικὸν προσκήνιον οἱ φρικτοὶ διωγμοὶ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, δὲν ἔκυψαν δουλικῶς πρὸ τῶν εἰδωλολατρῶν αὐτοκρατόρων καὶ ἐξουσιαστῶν, δεχόμενοι τὰς ἀντιχρίστους ἀπαιτήσεις των, ἀλλά, προθύμως ἐδέχθησαν πᾶσαν δίωξιν καὶ πᾶσαν φυλακὴν καὶ πᾶσαν σωματικὴν βάσανον, ἐπιμένοντες εἰς τὴν Θείαν Ἀγάπην.

Θέλομεν, "εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ";

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, αἰσθάνομαι, ὅτι τοῦτο τὸ ἐρώτημα, θὰ πρέπῃ νὰ μᾶς ἀπασχολῇ εἰς ὅλην τὴν πορείαν τῆς παρούσης ζωῆς μας, κυρίως δέ, εἰς τὴν οὐσιαστικὴν ἐπικοινωνίαν καὶ σχέσιν μας μετὰ τοῦ Κυρίου μας. Ἡ ἀγάπη μας διὰ τὸν Ἰησοῦν καὶ ὁ πόθος μας διὰ τὴν μετ’ Αὐτοῦ αἰωνίαν συνύπαρξιν, ἂς μᾶς καθοδηγῇ ὥστε νὰ τύχωμεν καὶ ἀπολαύσωμεν αὐτήν. Ἀμήν.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                           Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Μία διαπίστωση...

Γιατί αλλάζει κάποιος το όνομά του όταν γίνεται Μοναχός;

(Αγίου Νεκταρίου)

Στους οσιότατους μοναχούς που υπόσχονται να ζουν ενάρετη ζωή επικράτησε η αλλαγή του ονόματός τους.

Αυτό γίνεται για δύο σπουδαιότατους λόγους:

Πρώτος λόγος είναι η απάρνηση ολοκληρωτικά της προηγούμενης ζωής και η συνεχής ενθύμηση της μεταβολής της, και δεύτερον, για να έχουμε παράδειγμα τον άγιο στην πορεία της ζωής μας, του οποίου φέρουμε το όνομα.

Η αλλαγή του ονόματος, μας βοηθά να ξεχνούμε το παρελθόν και συνεχώς υπενθυμίζει την μεταβολή που έγινε σ’ αυτόν που άλλαξε τον τρόπο της ζωής του και τις ανειλημμένες υποχρεώσεις, που οφείλει να εκπληρώνει με πολλή αγάπη και προθυμία.

Το όνομα είναι τόσο πολύ συνδεδεμένο με το πρόσωπο, ώστε να μη μπορούμε να ξεχωρίσουμε την προσωπικότητά μας από αυτό. Γι’ αυτό και η ενθύμηση του ενός φέρνει στην μνήμη το άλλο και η αναφορά στο ένα γίνεται ταυτόχρονα και προς το άλλο.

Εφόσον έχουμε το παλιό όνομα υπάρχει αναπόσπαστη η μνήμη του παλαιού ανθρώπου, αντίθετα όταν ακούμε το νέο όνομα υπάρχει μνήμη του νέου ανθρώπου.

Επικράτησε να γίνεται η αλλαγή του ονόματος, για την ηθική δύναμη που έχει.

Η αλλαγή όμως χάνει τη δύναμή της, όταν η θέλησή μας αδρανεί να εκτελεί και να εφαρμόζει τις υποσχέσεις, που υπενθυμίζει το νέο όνομα στους μοναχούς.

Αυτό δε συμβαίνει, διότι ζει μέσα τους ο παλαιός άνθρωπος και αγαπούν περισσότερο αυτόν από τον νέο, γι’ αυτό και αδιαφορούν στις συνεχείς υπομνήσεις που γίνονται σ’ αυτούς όταν τους καλούν με το νέο όνομα. Η αδιαφορία αυτή προς τις υποχρεώσεις, τις οποίες υπενθυμίζει στους μοναχούς το όνομα, μαρτυρεί την ύπαρξη ενός άλλου κακού, την αθέτηση της φωνής της συνειδήσεως. Διότι σε κάθε αθέτηση του καθήκοντος της νέας ζωής, που υπενθυμίζει πάντοτε το νέο όνομα, η συνείδηση επαναστατεί και διαμαρτύρεται, αλλά δεν εισακούεται, διότι κυριαρχεί ο παλαιός άνθρωπος, ο οποίος περιφρονεί τις αξιώσεις του νέου ανθρώπου, που εκφράζονται από τη φωνή της συνειδήσεως.

Η περιφρόνηση αυτή φθάνει μέχρι τέτοιο σημείο, ώστε και να αποδοκιμάζει τη φωνή της συνειδήσεως, ότι αξιώνει ανόητα και παράλογα, και στο τέλος της επιβάλλει τη σιωπή. Η κατάσταση αυτή μοιάζει με την πώρωση της συνειδήσεως. 

Ο δε μοναχός που περιφρόνησε τη φωνή για την τήρηση των υποχρεώσεών του, αυτός έπαθε, ό,τι υποφέρουν όσοι έχουν πώρωση συνειδήσεως και αλλοίμονο σ’ αυτόν. Αυτός θα κατακριθεί, διότι δεν έζησε κατά Θεόν, και έβαλε το εγώ του και τη δική του γνώση πάνω από τη γνώση των Οσίων Πατέρων, και διότι δεν έκανε καλή προσφορά.

Πρόσφεραν στον Θεό θυσίες οι αδελφοί Κάιν και Άβελ, αλλά ο Κάιν δεν έκανε καλή προσφορά και αποδοκιμάστηκε από τον Θεό. Πρόσφερε ο Οζίας θυμίαμα στο Θεό με χρυσό θυμιατήριο, αλλά κατακρίθηκε, γιατί δεν έκανε καλή προσφορά.

Και ο Σαούλ πρόσφερε θυσίες στο Θεό αλλά κατακρίθηκε και αποδοκιμάστηκε αυτός και ο οίκος του, γιατί δεν έκανε καλή προσφορά. Πρόσφεραν και οι Ιουδαίοι θυσίες, αλλά ο Θεός τις αποδοκίμασε και έλεγε «μισεί αυτάς η ψυχή μου» ώστε δεν είναι αρκετό για να ευαρεστήσει κάποιος το Θεό να προσφέρει μόνο θυσίες, δώρα και προσευχές, αλλά να κάνει καλή προσφορά δηλαδή να έχει συναίσθηση της ατέλειας και της αναξιότητάς του.

Αλλά για -να υπάρχει τέτοια συναίσθηση απαιτείται τέλεια αυταπάρνηση και υποταγή στις εντολές του Θεού, και ταπείνωση και αδιάλειπτη πνευματική εργασία.

Εάν λοιπόν μόνον έτσι προσφέρουμε επάξια θυσίες στο Θεό, πρώτη δε και μέγιστη θυσία του προσφέρουμε την καρδιά μας, πώς η θυσία και η προσφορά μας θα γίνουν ευπρόσδεκτες στον Θεό, όταν δεν είμαστε άξιοι να προσφέρουμε θυσία ευάρεστη, ούτε τα προσφερόμενα είναι ως προσφορά άξια για τον Θεό; Γι’ αυτό μην επαναπαυόμαστε στις δεήσεις και προσφορές μας, εάν προηγουμένως δεν φροντίσουμε με πολλή επιμέλεια να κάνουμε τους εαυτούς μας άξιους πιστούς και τις θυσίες μας ευπρόσδεκτες στο Θεό. Γι’ αυτό βρίσκονται σε μεγάλη πλάνη όσοι νομίζουν ότι κάθε λατρεία και θυσία είναι ευάρεστες στο Θεό.

Λατρεία ευάρεστη και θυσία ευπρόσδεκτη στο Θεό είναι «πνεύμα συντετριμμένο και καρδία συντετριμμένη», και όχι πνεύμα υπερήφανο και αλαζονικό και καρδία άτεγκτη και εμπαθής.

Αυτά λοιπόν επιζητεί η αλλαγή του ονόματος κατά πρώτο λόγο.

Κατά δε τον δεύτερο λόγο επιζητεί την υποχρέωση να έχει υπόδειγμα αρετής και τελειότητας τον βίο και το πολίτευμα του αγίου, του οποίου το όνομα φέρουμε, και σ’ όλη μας τη ζωή να αγωνιζόμαστε για να γίνουμε τέλειοι ακολουθώντας το παράδειγμά του.

Το υπόδειγμα της αρετής του αγίου ενισχύει πάρα πολύ τον αγωνιζόμενο. Απ’ αυτό διδάσκεται, να ταπεινώνεται ακόμα και εάν κατάγεται από βασιλική οικογένεια· μαθαίνει να υπομένει και εάν τα δεινά είναι αφόρητα· μαθαίνει ν’ αγαπά και αυτούς που τον μισούν· μαθαίνει να τιμά και αυτούς που τον προσβάλουν· μαθαίνει να ζει υπέρ των αδελφών και ν’ αποθνήσκει υπέρ του νόμου του Θεού και των θείων εντολών του· μαθαίνει να αγαπά την έσχατη θέση και χαίρεται στην αφάνεια. Και τί δεν μαθαίνει; Εάν απαριθμήσω ένα-ένα όσα μαθαίνουμε από το παράδειγμα τον αγίων, δεν θα με φθάσει ούτε ο χρόνος, ούτε το χαρτί για να τα αναφέρω.

 Πηγή: Αγ. Νεκταρίου, «35 Ποιμαντικές επιστολές», σ. 87-91, εκδ. Υπακοή

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.