"Με άγγιξε μόνο ένας" - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ (28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018)

"τίς ὁ ἁψάμενός μου;" (Λουκ. Η΄ 45).

Μία γυναίκα πλησιάζει τὸν Κύριο, ἐνῶ Αὐτὸς πηγαίνει στὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου προκειμένου νὰ θεραπεύσῃ τὴν μοναχοκόρη του. Ἡ γυναίκα αὐτὴ ἔχει ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα αἱμορραγίας, τὸ ὁποῖον τὴν ταλαιπωρεῖ δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια καὶ μέχρι τούτη τὴ στιγμή, κανεὶς γιατρὸς δὲν μπόρεσε νὰ τὴν βοηθήσῃ ἀποτελεσματικά. Ὅλη της τὴν περιουσία ἐξώδευσε, προκειμένου νὰ εὕρη τὴν ὑγεία της, ἀλλ' "οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι" (Λουκ. Η΄ 43). Ἔρχεται πρὸς τὸν Κύριο διὰ νὰ ζητήσῃ τὴν βοήθειά Του καὶ νὰ πάρῃ τὴν θεραπεία της. Εἶναι βέβαιη, ὅτι ὁ Μεγάλος Αὐτὸς "Ἰατρός", δὲν θὰ ἔχῃ τὴν παραμικρὴ δυσκολία νὰ τῆς ἀποκαταστήσῃ τὴν ὑγεία της, ὅπως ἄλλωστε, ἔχει ἀκούσει διὰ τὰ τόσα θαύματα τοῦ Κυρίου.

Ὅμως, ὅταν φθάνει στὸ μέρος ὅπου εὑρίσκετο ὁ Κύριος, τῆς εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸν πλησιάσῃ. Ὁ κόσμος εἶναι τόσος πολὺς ποὺ οὐσιαστικά - θὰ λέγαμε - κινούμενος, παρασύρρει τὸν Χριστόν. Ἡ γυναίκα δὲν ἀπελπίζεται καὶ οὔτε σπεύδει νὰ ἀποχωρήσῃ. Ἡ πίστη της εἶναι τέτοια, ὥστε εἶναι βέβαιη, ὅτι "ἐὰν ἅψωμαι κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ, σωθήσομαι" (Μάρκ. Ε΄ 28). Προσπαθεῖ νὰ πλησιάσῃ τὸν Χριστόν καὶ παρ' ὅλη τὴ βία τοῦ πλήθους, κάποια στιγμὴ ἁπλώνει τὸ χέρι της καὶ προλαβαίνει νὰ ἀγγίξῃ τὸ κράσπεδον τοῦ ἱματίου τοῦ Κυρίου, δηλαδή, τὸ μέρος ἐκεῖνο ποὺ ἐσύρρετο εἰς τὸ ἔδαφος.

"Καὶ εὐθέως ἐξηράνθη ἡ πηγὴ τοῦ αἵματος αὐτῆς, καὶ ἔγνω τῷ σώματι ὅτι ἴαται ἀπὸ τῆς μάστιγος" (Μάρκ. Ε΄ 29). Αἰσθάνεται τὸ θαῦμα καὶ πανευτυχής, στρέφεται νὰ φύγῃ, νομίζουσα ὅτι κανεὶς δὲν κατάλαβε τὸ ... παραμικρό. Αἴφνης ὅμως ἀκούει τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου νὰ ἐρωτᾷ μέ, κάπως, αὐστηρὸ τρόπο: "τίς ὁ ἁψάμενός μου;" (Λουκ. Η΄ 45). Περίεργη ἐρώτηση, φυσικά, ἀφοῦ ὁ κόσμος, κυριολεκτικῶς, "συνθλίβει" καὶ "συνέχει" καὶ "ἀποθλίβει", κατὰ τὸ Ἁγιογραφικὸν κείμενον, τὸν Κύριον. Περίεργη ἐρώτησις˙ τόσον περίεργη, μάλιστα, ὥστε ὁ Πέτρος καὶ οἱ ἄλλοι μαθηταί, προσπαθοῦν νὰ ἐπαναφέρουν τὸν Χριστὸν στὴν "πραγματικότητα"! "Ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου;" (Λουκ. Η΄ 45). Ὁ Κύριος, ὅμως, ἐπιμένει˙ "ἥψατό μού τις˙ ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ." (Λουκ. Η΄ 46). Καὶ γιὰ νὰ τὸ ἑρμηνεύσωμεν, "Κάποιος, ἕνας, μὲ ἄγγιξε˙ διότι ἐγὼ κατάλαβα νὰ φεύγῃ δύναμις ἀπὸ μέσα μου"!

Μὲ ἄγγιξε μόνο ἕνας !!!

Φοβερὴ καὶ ἀποκαλυπτικὴ αὐτὴ ἡ διευκρίνησις τοῦ Κυρίου μας. Τόση ὥρα, ὁ κόσμος τὸν συνέχει καὶ τὸν συνθλίβει καὶ Αὐτὸς δὲν ἔχει αἰσθανθεῖ τὸ ... παραμικρό! Τόση ὥρα, ὅλοι διεκδικοῦν μία προνομιοῦχο θέση δίπλα στὸ Χριστό, γιὰ νὰ ἔχουν "καλὴ ὁρατότητα" καὶ νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν περιέργειά τους, βλέποντας καὶ ἀκούοντας μὲ κάθε λεπτομέρεια, ὅλες τὶς παραμέτρους τοῦ ἐπικειμένου θαύματος τῆς θεραπείας τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου, καὶ ὁ Ἰησοῦς δὲν ἔχει καταλάβει ... τίποτε! Ἑκατοντᾶδες ἄνθρωποι, τρέχουν μὲ μανία καὶ ἐνδιαφέρον δίπλα Του καὶ - τί περίεργο! - ἐνῶ θὰ περίμεναν, εἴτε ὁ Κύριος νὰ δείχνῃ ἐνθουσιασμένος διὰ τὴν τοσαύτην κοσμοσυρροήν, εἴτε νὰ ἀκούσουν τὸν ἔπαινόν Του γι' αὐτὴν τὴν προσέλευσιν, νὰ παραμένῃ ἀνενόχλητος καὶ ἀπαθής!

Μόνο ἕνας! Ποιός; Ἐκεῖνος ποὺ τυπικὰ ... δὲν τὸν ἄγγιξε! Δὲν ἄγγιξε τὸ πρόσωπον ἢ τὰ χέρια ἢ τὰ πόδια ἢ τὸ κορμὶ τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ τὸ κράσπεδον τοῦ ἱματίου Του! Δηλαδή, τὸ ἄκρον τοῦ χιτῶνος Του ποὺ ἐσύρρετο εἰς τὸ ἔδαφος. Ἄλλοις λόγοις, ἕνα μέρος τοῦ ἱματίου Του, ποὺ κατὰ τὸν κοινὸν νοῦν, κάθε φυσιολογικὸς ἄνθρωπος, οὔτε θὰ ἤσθάνετο, ἀλλ' οὔτε καὶ θὰ ἔδιδε τὴν παραμικρὰν σημασίαν. Κατὰ τὴν εὐαισθησίαν ὅμως τοῦ Κυρίου μας, τοῦτο τὸ ἄγγιγμα ἦτο, τὸ οὐσιῶδες καὶ τὸ καθοριστικόν! Καὶ ἦτο τοιοῦτον, διότι μόνον τοῦτο τὸ ἄγγιγμα τῆς συγγεκριμμένης αἱμορροούσσης, εἶχε τὴν δύναμιν νὰ "τραβήξῃ" καὶ νὰ ἑλκύσῃ τὴν Θείαν Δύναμιν! Θὰ ἐτόλμων δὲ νὰ εἴπω, ὅτι ὄχι μόνον εἵλκυσεν τὴν Θείαν Δύναμιν, ἄλλὰ καὶ "ὑπέταξεν" Αὐτὴν καὶ ἐχρησιμοποίησεν Αὐτὴν κατὰ τὴν ἀνάγκην της, ἡ πιστεύουσα καὶ ἀσθενοῦσα γυνή! Ἂς μὴν θεωρηθῇ, ἀδελφοί μου, ἡ τοιαύτη θεώρησις καὶ ἑρμηνεία, ὑπερβολικὴ καὶ βλάσφημος. Αὐτὸς Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, κατ' ἐπανάληψιν μᾶς ἔδωσε νὰ καταλάβωμεν, ὅτι ... "ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι" (Ματθ. Η΄ 13), "κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν" (Ματθ. Θ΄ 29), "ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις" (Ματθ. ΙΕ΄ 28), κ. ἄ.

Τὸ "ἄγγιγμα" εἶναι ἡ ... οὐσία !

Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς λεγομένους χριστιανούς, θεωροῦμε ὅτι, ἡ τυπικὴ καὶ "καθημερινὴ" προσευχή μας, ἢ ὁ, καθ' ἑκάστην Κυριακήν, ἑβδομαδιαῖος ἐκκλησιασμός μας, ἢ ἡ νηστεία μας τῆς Τετάρτης καὶ τῆς Παρασκευῆς καθὼς καὶ τῶν Ἁγίων τεσσαρακοστῶν καὶ ἄλλων καθιερωμένων νηστειῶν τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ "πεμπτουσία" ποὺ κάνει τὴν ... διαφορά μας ἀπὸ τοὺς ἄλλους! Νομίζουμε, ὅτι μὲ τὴν τυπικὴ αὐτὴ συμπεριφορὰ τοῦ λεγομένου χριστιανοῦ καὶ μὲ ἄλλα μικρὰ καὶ εὐτελῆ "τεχνάσματα", ὑπερκαλύψαμε ἀκόμα καὶ τοὺς ... Ἁγίους! Κάποιοι μάλιστα, ἐπιδιώκουν νὰ τηροῦν στὴ ζωή τους, ἀκραῖες καὶ αὐστηρότατες νηστεῖες, χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν, ὅτι οἱ Ἅγιοι καὶ δὴ οἱ ἀσκητές, δὲν ἁγίασαν ἀπὸ τὴν νηστεία, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν Θεόν! Ἀπὸ τὸ ... ἄγγιγμά τους στὸν Κύριο, ἔστω κι' ἂν αὐτὸ τὸ ἄγγιγμα ἔγινε στὸ κράσπεδον!!!

Κι' ἂν πήγαμε στὴν Ἐκκλησία, κι' ἂν νηστεύουμε ἀκόμη καὶ ... ξηροφαγοῦντες, κι' ἂν κάμνωμεν μετανοίας, ὡς οἱ ἁγιορεῖται ἢ καὶ περισσοτέρας ἀπ' αὐτούς, ... ὁ Κύριος δὲν αἰσθάνεται κανένα ἄγγιγμα! "θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην" (Λουκ. Η΄ 48). Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία, ἀδελφέ μου! Ἄκουσες; Ἡ πίστις σώζει! Καλῶς κάμνωμεν καὶ νηστεύομεν, ἐπίσης, καλῶς κάμνωμεν καὶ προσευχόμεθα καὶ ἐκκλησιαζόμεθα, καὶ προσκυνοῦμεν! Ἂν ὅμως ὅλα αὐτά, δὲν ἔχουν τὴν ἀγάπην καὶ πίστιν πρὸς τὸν Κύριον (δηλαδή, τὸ "ἄγγιγμα"), ὁ Κύριος δὲν ... νιώθει καὶ δὲν ... καταλαβαίνει!

Αὐτὴ νὰ εἶναι, ἀδελφέ μου, ἡ βασική μας ἐπιδίωξη ὅταν πλησιάζωμεν τὸν Θεὸν καὶ νὰ εἴμεθα βέβαιοι ὅτι τότε θὰ μᾶς ... καταλάβῃ!

                                                                                                                        Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                                   Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Άγιος νεομάρτυρας π. Ιωάννης της Σάντα Κρουζ

Ο Άγιος Νεομάρτυρας πατήρ Ιωάννης της Σάντα Κρούζ γεννήθηκε το 1937 στο χωριό Αποίκια της νήσου Άνδρου και λεγόταν Καρασταμάτης. Σε ηλικία 20 ετών πηγαίνει στην Αμερική και δημιουργεί οικογένεια. Χειροτονείται ιερέας και για 10 χρόνια εργάζεται με ιεραποστολικό ζήλο στην Αλάσκα και αφού διακόνησε την Εκκλησία σε πολλούς Ναούς ήρθε στην Σάντα Κρουζ στον Ναό του Προφήτη Ηλία το 1981 που τον τελειοποίησε και τον εγκαινίασε και γίνεται κέντρο ορθόδοξης ομολογίας σε όλη την περιοχή όπου οι άνθρωποι ήταν απομακρυσμένοι από τον Θεό και την Εκκλησία.

Η ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ φωτογραφία του π. Ιωάννη λίγο πριν τον θάνατό του.

 Ο πατήρ Ιωάννης ήταν απλός στην συμπεριφορά του, αγαπούσε τους ενορίτες του και η πόρτα του σπι τιού του ήταν πάντα ανοιχτή, και την νύχτα ακόμη όποιος τον ζητούσε έμπαινε μέσα και πολλές φορές φώνα ζαν οι δικοί του γιατί φοβόντουσαν τους κακοποιούς της νύχτας. Τα κηρύγματα του ήταν πύρινα, αγαπούσε τον Θεό και ήθελε όλοι να Τον αγαπήσουν. Πήγαινε στα πάρκα και μιλούσε με νέους ανθρώπους που δεν γνώριζαν τίποτε για τον Θεό ή ήταν σε άλλα δόγματα ή ήταν Εβραίοι.

Στην Άνδρο συμβαίνει ένα θαύμα με τους κρίνους της Παναγίας. Όταν ανθίζουν οι κρίνοι τους πηγαίνουν στην Εικόνα της. Αργότερα, όπως είναι φυσικό, ξεραί νονται και πέφτουν. Πέφτουν και τα φύλλα και μένει το ξερό κοτσάνι. Τ’ αφήνουν έτσι ξερά τα κοτσάνια στην Εικόνα Της και όταν έρθει η γιορτή της, κάθε χρόνο, αυτά ανθίζουν και βγάζουν μπουμπούκια. Ο πατήρ Ιωάννης μιας και ήταν από μικρός μεγαλωμένος στο νησί ή ξερε το θαύμα αυτό. Ήρθε λοιπόν στο νησί πήγε στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου και ζήτησε από τον Γέροντα Δωρόθεο κρίνους της Παναγίας. Πήρε μερικά ξερά κοτσάνια και τα πήγε στην Αμερική. Τα έβαλε στην Εικόνα της Παναγίας και αυτά άνθισαν ξανά. Άρχισε σιγά – σιγά ο κόσμος να θερμαίνεται στην πίστη και να προσκυνούν την Παναγία.

Ήταν μία ευαίσθητη και όμορφη ψυχή ο πατήρ Ιωάννης. Έγραφε και θρησκευτικά ποιήματα και τον συγκινούσαν πολύ τα θαύματα της Παναγίας και οι βίοι των Αγίων. Ζητούσε από τον Γέροντα Δωρόθεο να του στέλνει βιβλία για να κάνει κηρύγματα. Όταν αργότερα ήρθε στην Άνδρο η πρεσβυτέρα πήρε κρίνους, τους φύτεψε στην Αμερική και όταν άνθιζαν τους έβαζαν στην Παναγία, και γινόταν και εκεί το θαύμα, να ξανανθίζουν τα ξερά κοτσάνια. Αγαπούσε πολύ τον Άγιο Νικόλαο γιατί από μικρός πήγαινε στο Μοναστήρι.

Εκεί λοιπόν στο Μοναστήρι στην Άνδρο μία Εικόνα της Παναγίας άρχισε να ρέει αίμα και μύρο. Ο πατήρ Ιωάννης άρχισε με θείο ζήλο να μιλά για τα θαύματα της Παναγίας μας. Άρχισαν τότε να γίνονται Ορθόδοξοι και από άλλα δόγματα. Αυτό όμως ενόχλησε κάποιους και άρχισαν να του κάνουν απειλητικά τηλεφωνήματα και γράμματα για να σταματήσει το κήρυγμα. Όμως τότε εκείνος έγινε πιο φλογερός και έλεγε: «Όσο τα μάτια μου έχουν νερό εγώ θα κηρύττω τον Χριστό και την Ορθοδοξία».

Συνιστούσε στους χριστιανούς να προφυλαχθούν από τις παγίδες του αντιχρίστου και να μην πάρουν το χάραγμα και, τότε, άρχισαν πιο έντονα τ’ απειλητικά τη λεφωνήματα για την ζωή του, όμως αυτός δεν λογάριαζε τίποτα.

Στις 17 Μαΐου το 1985 το βράδυ πήρε τηλέφωνο τον Γέροντα Δωρόθεο στην Άνδρο και του ζητούσε πληρο φορίες για τα θαύματα της Παναγίας της Μυροβλύτισσας γιατί ήθελε να κάνει κήρυγμα την Κυριακή. Την άλλη μέρα στις 18 Μαΐου ο πατήρ Ιωάννης ήταν μόνος του στο σπίτι μαζί με τον γιο του Φώτιο. Η πρεσβυτέρα είχε πάει στο σπίτι της κόρης τους Μαρίας. Το αγόρι βγήκε για λίγο έξω με τους φίλους του και ο πατήρ Ιωάννης πήγε στην Εκκλησία να την ετοιμάσει και να γράψει το κήρυγμα.

Το αγόρι γύρισε αργά στο σπίτι, είδε ότι ο πα τέρας του έλειπε και πήγε ανήσυχο να τον βρει στην Εκκλησία. Και τότε αντίκρισε το φοβερό θέαμα. Τον πατέρα του κατακρεουργημένο και αγνώριστο. Τον είχαν βρει μόνο του και τον βασάνισαν χτυπώντας τον στο κεφάλι με σφυρί, και το σώμα του το κατακρεούργησαν με το μαχαίρι. Και όπως διαπίστωσε η αστυνομία, επειδή εκείνος σπαρταρούσε, πήραν τον σταυρό του με την αλυσίδα και τον έπνιξαν. Το αίμα του που χύθηκε από τις πληγές του και πλημμύρισε το δάπεδο του Ιερού Ναού το χρησιμοποίησαν για να γράψουν δικά τους συνθήματα στους τοίχους του Ιερού Ναού και το 666. Ήταν σατανιστές.

Θαυμαστά σημάδια

Ο Άγιος ιερέας μαρτύρησε στο σημείο που φωτογραφήθηκε με τον σταυρό στο χέρι, ίσως να ήταν μία πρόρρηση για το τι θα επακολουθούσε [«Νεκρός»: η στάση του σ’ αυτή τη φωτο (τη δημοσιεύουμε στην αρχή) είναι ίδια με τη στάση που έχουν στις ορθόδοξες εικόνες οι μάρτυρες. Τυχαίο; Δε νομίζω…]. Συνέβησαν προ του θανάτου του τρία θαυμαστά γεγονότα:

1) Οι ανθισμένοι κρίνοι της Παναγίας, μία βδομάδα πριν μαρτυρήσει, πέσανε όλοι ξαφνικά και από τότε δεν έχουν ξανανθίσει.

2) Η Εικόνα της Παναγίας δάκρυσε και το δάκρυ υπάρχει ακόμα πάνω στην Εικόνα, και

3) επί τρεις συνεχείς Κυριακές προ του μαρτυρίου του, κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας, έλαμπε το πρόσωπό του και σκορπούσε αχτίνες και το παιδί, που του έδινε το ζέον και είδε το παράδοξο αυτό φαινόμενο, επιτιμήθηκε αυστηρά για να μην φανερώσει τίποτα.

Η αστυνομία ερεύνησε για τους φονείς του Αγίου και βρήκαν τρία άτομα ένα ανδρόγυνο και τον γιο του άνδρα από άλλη γυναίκα. Ήταν ιερείς του σατανά και πήραν δηλητήριο κόμπρας, όταν τους συνέλαβαν και οι δύο πέθαναν, και ο τρίτος έχασε τα λογικά του και δεν συνεννοείται. Επειδή το Λείψανο του Αγίου ήταν παραμορφωμένο και το πρόσωπό του δεν μπορούσαν να το αντικρίσουν, αφού του φορέσανε την καλή του χρυσοκέντητη στολή, σφραγίσανε το φέρετρο στην νεκρώσιμη ακολουθία.

Όταν έμαθε ο Γέροντας Δωρόθεος για τον μαρτυρικό θάνατο του πατρός Ιωάννη έγραψε στην πρεσβυτέρα να του στείλει στην Άνδρο τ’ άμφια του Αγίου που εί χαν συλλειτουργήσει στο Μοναστήρι στην γιορτή του Αγίου Δωροθέου το 1981. Πέρασε καιρός και απάντηση δεν έλαβε. Στις 4 Ιουλίου το 1986 είχαν λειτουργήσει ε κεί στο Μοναστήρι και ήταν και αρκετοί από την Αθή να. Περίμεναν το μεσημέρι με το πρωινό καράβι ένα πούλμαν με προσκυνητές για την αγρυπνία το βράδυ για την εορτή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου.

Μόλις λοιπόν τελείωσε η λειτουργία άρχισαν μόνες τους να χτυπούνε οι καμπάνες πανηγυρικά, όλους τους κατέλαβε φόβος και δέος. Σταμάτησαν για λίγο οι καμπάνες και άρχισαν πάλι να χτυπούνε τόσο αρμονικά που όλοι εξέστησαν, έκαναν παράκληση στον Άγιο Νικόλαο και περίμεναν να φανερωθεί κάτι θαυμαστό. Ήρθαν και οι προσκυνητές με το πούλμαν και τους είπαν για το θαυ μαστό αυτό γεγονός. Το απόγευμα πήρε τηλέφωνο τον Γέροντα Δωρόθεο η κόρη του πατρός Ιωάννη η Μαρία, που είχε έρθει ειδικά στην Άνδρο, για να φέρει τ’ άμφια του πατέρα της. Τα έφερε στο Μοναστήρι και τα υποδέ χτηκαν με χαρά όλοι οι προσκυνητές, τέλεσαν και αγρυ πνία το βράδυ και τα έφεραν σε προσκύνηση. Οι καμπάνες χτυπούσαν στο Μοναστήρι το πρωί ακριβώς την ώ ρα που έμπαινε στο λιμάνι το καράβι με τ’ άμφια του Νεομάρτυρος.

Εμφανίσεις μετά το θάνατό του

Οι εμφανίσεις του ιερομάρτυρος Ιωάννου μετά τον θάνατό του είναι πάρα πολλές.

Παραμονές του Αγίου Νικολάου το 1986 και ο Γέροντας Δωρόθεος ετοίμαζε το Μοναστήρι μαζί με μερικές γυναίκες που τον βοηθούσαν από το χωριό εκεί. Κάποια στιγμή είδαν τον μακα ριστό Ιωάννη να περπατά στην αυλή και να έρχεται προς το μέρος τους από την ανοιχτή πόρτα στην τράπεζα. Έβαλαν όλοι τις φωνές γιατί όλοι τον ήξεραν στο χωριό και τον έλεγαν: παπά – Γιάννη. Και τότε χάθηκε από μπροστά τους. Ώσπου να συνέλθουν από το ξάφνια σμα ήρθε ο ταχυδρόμος μ’ ένα δέμα από την Ελβετία ό που μέσα ήταν μία Εικόνα του Αγίου σκαλιστή σε ξύλο από Ορθόδοξους Ρώσους που τον τιμούν ως Άγιο. Ο πατήρ Ιωάννης ζήτησε να μοιραστεί παντού η Εικόνα Του και να γίνει γνωστό το μαρτύριό του, η Ορθόδοξη ομολογία του.

Τον Φεβρουάριο του 1987 ο Γέροντας Δωρόθεος πήγε στην Ελβετία για εγχείρηση. Ενώ μιλούσε με τους πιστούς εκεί για τον Άγιο και το μαρτύριό του τον είδαν να τους ευλογεί και να χάνεται. Όταν είχαν λειτουργήσει μαζί με τον Γέροντα Δωρόθεο και όταν εξομολογήθηκε ο πατήρ Ιωάννης δώρισε το πετραχήλι του εκεί στο Μοναστήρι. Όταν πήγε στην Ελβετία ο Γέροντας Δωρόθεος ένα τμήμα από το πετραχήλι του Αγίου εσκόρπιζε άρρητη ευωδία στους παρευρισκομένους εκεί.

Στην Άνδρο σήμερα ζει ο αδελφός του Αγίου με την οικογένειά του και η γερόντισσα μητέρα του, που δεν ξέρει τίποτα για τον παπά και τον θάνατό του. Στην Αμερική και στην Ρωσική Εκκλησία της διασποράς τιμάται ως Άγιος και έχουν εκδώσει και ασματική ακολουθία στον Άγιο. Τα γεγονότα και τις λεπτομέρειες του μαρτυρίου του τ’ ανέφερε όλα στον Γέροντα Δωρόθεο η κόρη του Μαρία.

Η μνήμη του τιμάται στις 19 Μαΐου και είναι παραμονή της εορτής του Αγίου Νικολάου της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων Του. Θα συνεορτάζεται μαζί με τον Άγιο Νικόλαο γιατί από παιδί αγαπούσε πολύ τον Άγιο Νικόλαο. Την Ευλογία Του να έχουμε όλοι μας. Αμήν.

Πανηγυρικός Εσπερινός Ιεράς Μονής Αγίου Γερασίμου (μετόχι Προφήτου Ηλιού Ζαχόλης Κορινθίας) 2018

Παρακολουθήστε την ομιλία του γέροντα της Ιεράς Μονής πρωτοπρεσβυτέρου Αντωνίου Ρουμελιώτη

 

Αυτό που σε κάποιον θα φαινόταν τρελό για σένα είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορείς να ακολουθήσεις

Απόσπασμα από το βιβλίο της Susanna Tamaro 

Ένα πρωί, ενώ ο πάγος στα πιο ψηλά κλαδιά άρχιζε να λιώνει, η πόρτα της Καλύβας άνοιξε και ο Άνθρωπος βγήκε να φτυαρίσει το χιόνι που είχε συσσωρευτεί. Η Τίγρη δεν τον είδε αμέσως – βρισκόταν καμιά εκατοστή μέτρα πιο κει –, αλλά μύρισε καθαρά τη μυρωδιά του. Τότε, πολύ προσεκτικά, ακολούθησε τα βήματά του, προσέχοντας να μην την αντιληφθεί. Ακουγόταν μόνο το φτεροκόπημα ενός κορακιού, λίγο πιο μακριά.

Ξαφνικά, μια φωνή αντήχησε μέσα στη σιγαλιά. «Σε περίμενα». Η Τίγρη έμεινε ακίνητη. Από πού ερχόταν αυτή η φωνή; Δίστασε, με το πόδι μετέωρο πάνω απ’ το χιόνι. Να φύγει; Να συνεχίσει; Συνέχισε. Όταν βρέθηκε τόσο κοντά ώστε να μπορεί να ακούει την αναπνοή του Ανθρώπου, την άκουσε ξανά. «Γιατί κρύβεσαι; Ξέρω ότι ζεις δίπλα μου».

Τότε η Τίγρη πήρε θάρρος και βγήκε. Ο Άνθρωπος κρατούσε το φτυάρι στο χέρι του. Κοιτάχτηκαν για πολλή ώρα σιωπηλοί. Το μοναδικό πράγμα που κινούνταν ήταν η ουρά της. «Να θυμάσαι», της είχε πει μια μέρα η Μητέρα, «το βλέμμα του Ανθρώπου κι εκείνο της Τίγρης δεν μπορεί ποτέ να διασταυρωθούν. Δεν είμαστε εμείς που φοβόμαστε, αλλά αυτοί που φεύγουν τρομοκρατημένοι».

Πόση ώρα έμειναν έτσι, ακίνητοι; «Όρμησέ του, καταβρόχθισέ τον, έτσι θα φάω κι εγώ», έκρωζε το κοράκι ανυπόμονο στο κλαδί. Αλλά η Τίγρη δεν κουνήθηκε. Οι ακτίνες του ήλιου άγγιζαν ξυστά τον μανδύα του χιονιού, κάνοντάς τον να ακτινοβολεί φως. Μικρά σύννεφα ατμού έβγαιναν απ’ τα ρουθούνια τους.

«Εσύ είσαι που μου μιλάς;» αποτόλμησε τελικά η Τίγρη. «Ναι», απάντησε ο Άνθρωπος. «Μα οι άνθρωποι και οι τίγρεις δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα». «Δεν τη μιλάνε αν δεν θέλουν. Εγώ εισπνέω, εσύ εκπνέεις. Ολόκληρο το σύμπαν μάς αναπνέει. Γι’ αυτό κάθε φωνή είναι η ίδια φωνή».

Μήπως με κοροϊδεύει; αναρωτήθηκε η Τίγρη, αλλά ο Άνθρωπος έμοιαζε να διαβάζει τη σκέψη της. «Αν είμαι εδώ, είναι ακριβώς για να αποφεύγω όλες τις κοροϊδίες».

Τις επόμενες μέρες η Τίγρη έμαθε να πλησιάζει τον Άνθρωπο. Δεν τη φώναζε εκείνος, η ίδια ένιωθε μια ακαταμάχητη έλξη. Ενώ εκείνος φτυάριζε το χιόνι, επισκεύαζε τα χιονοπέδιλα ή έκοβε ξύλα, εκείνη τον ακολουθούσε.

«Δεν φοβάσαι μη σε κατασπαράξω;» τον ρώτησε μια μέρα. «Αν ήθελες να με καταβροχθίσεις, θα μπορούσες να το είχες ήδη κάνει χίλιες φορές. Κοίτα εκεί πάνω», πρόσθεσε χαμογελώντας, «την απογοήτευση του κορακιού». «Στ’ αλήθεια κανένας φόβος;» βρυχήθηκε αργά η Τίγρη.

Ο Άνθρωπος αναστέναξε. «Ένας ναι, και πάντα ο ίδιος. Όχι του θανάτου, αλλά μήπως δεν καταφέρω να είμαι ο εαυτός μου». Εκείνη τη νύχτα, έχοντας γλαρώσει μπροστά στην πόρτα του, η Τίγρη κοιμήθηκε βαθιά, κάτι που είχε να της συμβεί εδώ και πολύ καιρό. Δεν ήταν πια μόνη. Για ακατανόητους λόγους, κάποιος άλλος συμμεριζόταν τον φόβο της.

«Είσαι Σαμάνος;» τον ρώτησε ένα βράδυ, ενώ ο αέρας σφύριζε ανάμεσα στους κορμούς της Καλύβας. Ο Άνθρωπος έμεινε για ώρα αμίλητος προτού απαντήσει κι έπειτα, με φωνή που ερχόταν από πολύ μακριά, είπε: «Ήταν ο πατέρας μου, ο παππούς μου και ο πατέρας του παππού μου. Κι εγώ θα έπρεπε να είμαι».

«Και δεν είσαι;» «Όχι». «Τότε γιατί έρχονται να σε ψάξουν οι άνθρωποι;» «Γιατί νομίζουν πως είμαι». «Τους κοροϊδεύεις;» «Ακριβώς επειδή δεν τους κοροϊδεύω φεύγουν με άδεια χέρια».

«Με άδεια χέρια;» «Καθόλου φυλαχτά, καμία μαγική φόρμουλα». «Και ξανάρχονται;» Ο Άνθρωπος κούνησε το κεφάλι. «Πάνε να αναζητήσουν αλλού αυτό που δεν βρίσκουν εδώ». «Τι δεν βρίσκουν;» «Μια λύση που να τους επιτρέψει να μην αλλάξουν».

Η Τίγρη έμεινε σιωπηλή πολλή ώρα. Έπειτα είπε: «Δεν είσαι ούτε κυνηγός, όμως». «Όχι, δεν είμαι. Κυνηγώ μονάχα ό,τι μου χρειάζεται για να τραφώ». «Γιατί τότε δεν είσαι στο χωριό με όλους τους άλλους ανθρώπους;»

Στο μισοσκόταδο που φωτιζόταν από τις τελευταίες λάμψεις του ηλιοβασιλέματος, η Τίγρη είδε το πρόσωπο του Ανθρώπου να γυρίζει και να την κοιτάζει. Το άσπρο των ματιών του έλαμπε με ασυνήθιστο τρόπο. «Κι εσύ; Εσύ γιατί δεν ζεις όπως οι άλλες τίγρεις;»

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Ο άγιος Σοφιανός μας στηρίζει συνέχεια

Ὀνομάζομαι Ἀσπασία Βαρβαρέσου καὶ εἶμαι στρατιωτικὸς Ε.Α. τῆς πολεμικῆς ἀεροπορίας.

Ὁ ἅγιος Σοφιανός, ἐπίσκοπος Δρυϊνουπόλεως, εἶναι μεγάλος ἅγιος καὶ θαυματουργός.

Πρὸς δόξαν Θεοῦ θὰ σᾶς διηγηθῶ ἕνα ἀπὸ τὰ θαύματά του. Πολλὰ σημεῖα κάνει ὁ ἅγιος Ἱεράρχης σὲ προβλήματα οἰκονομικά, τὰ ὁποῖα μετὰ τὴν ἐπίκλησή του ἀπὸ ἐμᾶς τὰ ἐπιλύει ἄμεσα. Ἀκόμη ἀνοίγει τὸν δρόμο, ὥστε νὰ ἐξυπηρετηθοῦμε σὲ δημόσιες ὑπηρεσίες. Θὰ καταγράψω ἀναλυτικὰ καὶ ἕνα ἄλλο θαῦμα ποὺ ἔγινε μία Κυριακὴ ἀπόγευμα τοῦ 2015.

Πηγαίναμε μὲ τὸ αὐτοκίνητό μου στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τοῦ ἐν Βουναίνοις, στὰ Καμπιὰ τῆς Βοιωτίας.

Συνταξιδιῶτες ἦταν ὁ πατὴρ Νεκτάριος Πέττας καὶ δύο πανεπιστημιακοὶ καθηγητές τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ὁ ἕνας ἦταν ὁ κ. Φώτιος Α. Δημητρακόπουλος.

Μετὰ τὴν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ, ποὺ τέλεσε ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς, πατὴρ Νεκτάριος Μήτσου, μᾶς πρόσφεραν καφὲ καὶ κουλούρια. Ἀφοῦ ἐκφράσαμε τὸν σεβασμό μας καὶ τὶς εὐχαριστίες μας, κατευθυνθήκαμε πρὸς τὸ αὐτοκίνητό μου, ποὺ τὸ εἶχα σὲ ἕναν κατάλληλο χῶρο γιὰ πάρκινγκ, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν μάνδρα τῆς Μονῆς.

Τότε καθὼς μπῆκα στὸ αὐτοκίνητο καὶ πῆγα νὰ στρίψω δεξιά, γιὰ νὰ βγεῖ τὸ αὐτοκίνητό μου πρὸς τὸν δρόμο, ὥστε νὰ ἐπιβιβαστοῦν οἱ συνταξιδιῶτες μου,  χωρὶς νὰ τὸ ἔχω δεῖ ὑπῆρχε βαθὺ χαντάκι καὶ ἡ ρόδα τοῦ αὐτοκινήτου μπῆκε μέσα σὲ αὐτό. Σκεφτεῖτε ὅτι τὸ αὐτοκίνητο ἔμεινε μέσα στὸ χαντάκι καὶ δὲν πήγαινε οὔτε μπροστὰ οὔτε πίσω. Δὲν μπορούσαμε νὰ τὸ βγάλουμε μέσα ἀπὸ ἐκεῖ.

Τότε κατάλαβα ὅτι ἦταν μπέρδεμα τοῦ πειρασμοῦ, διότι μετὰ τὴν ἀκολουθία μιλήσαμε στὸ κέρασμα γιὰ τὸν ἄγνωστο αὐτὸν Ἅγιο.

Ἀμέσως, ἀτενίζοντας πρὸς τὰ ψηλά, ζήτησα τὴν δυνατὴ πρεσβεία του.

Ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἀπὸ τὸ πουθενά, καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχει δασικὸς δρόμος, μέσα ἀπὸ τὰ δέντρα ξεπροβάλλει ἕνα μεγάλο φορτηγὸ ποὺ στὴν καρότσα του εἶχε σχοινιὰ καὶ καλώδια, ἐνῶ μπροστὰ καθόντουσαν τρεῖς χειροδύναμοι ἄντρες. Τὸ φορτηγὸ κατευθυνόταν πρὸς τὸ ἀκινητοποιημένο ὄχημά μου, καὶ ἐκεῖνοι χαμογελώντας εἶπαν: «Ἐμεῖς θὰ τὸ βγάλουμε. Μὴν ἀνησυχεῖτε!». Κατεβαίνουν καὶ σηκώνουν τὸ αὐτοκίνητο στὸν ἀέρα! Εγώ, ἔκπληκτη μέσα στὸ αὐτοκίνητο, δὲν πίστευα αὐτὰ ποὺ συνέβαιναν.

Τότε ὁ πατὴρ Νεκτάριος τοὺς ἔδειξε τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, τοῦ ὁποίου ἔχει γράψει τὸν βίο, καὶ τοὺς ρώτησε ἀπὸ ποιό μέρος τῆς Ἀλβανίας κατάγονται.

Ἀπάντησαν καὶ οἱ τρεῖς ἐργάτες ὅτι γεννήθηκαν στὸ χωριὸ τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, δηλαδὴ τὴν Πολύτσανη τῆς Βορείου Ἠπείρου.  Ἐπίσης, εἶπαν ὅτι ὁ Ἱεράρχης Σοφιανός, ὁ θαυματουργός, τοὺς ἔστειλε κοντά μας γιὰ νὰ μοῦ ἐλευθερώσουν τὸ ὄχημά μου! 

Ἐμεῖς ἔκπληκτοι κοιτούσαμε πίσω νὰ δοῦμε  ἀπὸ ποῦ βγήκε ξαφνικὰ αὐτὸ τὸ φορτηγό!

Ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἔβγαινε καὶ ὁ ἱερομόναχος τῆς Μονῆς, πατὴρ Ραφαήλ, κρατώντας τριχιὲς γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει.

Τοῦ εἶπαν τί συνέβη καὶ ἐλευθερώθηκε τὸ αὐτοκίνητο, καὶ ἔκανε τὸν σταυρό του.

Ὅταν ρώτησα τὸν πατέρα τί εἶναι πίσω ἀπὸ αὐτὴν τὴν θαμνώδη βλάστηση, μᾶς εἶπε: «χωράφια». «Μέσα ἀπὸ αὐτὸν τὸν τόπο οὔτε τρακτὲρ δὲν μπορεῖ νὰ περάσει. Δὲν ὑπάρχει δρόμος». Ἐγὼ πῆγα  καὶ εἶδα ὅτι δὲν ὑπῆρχε δρόμος, καὶ μάλιστα ἦταν κατηφόρα. Κοιτοῦσα δὲ γιὰ τυχὸν ἴχνη ἀπὸ τὶς ρόδες τοῦ φορτηγοῦ. Ἦταν σὰν νὰ μὴν εἶχε περάσει τίποτα ἀπὸ ἐκεῖ πέρα. Τότε σκεφτήκαμε ὅτι αὐτὴ ἡ βοήθεια εἶναι ἕνα μεγάλο θαῦμα τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ.

Ἔτσι, δοξάζοντας τὸν Θεὸ ξεκινήσαμε γιὰ τὴν ἐπιστροφή μας.

Νὰ ἔχουμε τὶς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ καὶ τὴν προστασία του.

Ένας νέος κάποτε...

Ένας νέος, από καιρό έδειχνε αδιαφορία για την θρησκεία και η μητέρα του ήταν απαρηγόρητη, που τον έβλεπε να απομακρύνεται διαρκώς από την Εκκλησία.

Μια Κυριακή πρωί, αφού σκέφτηκε λίγο, πήρε την απόφασή της. Κάλεσε τον γιό της και του είπε:

- Αγαπητό μου παιδί, θέλω να είσαι ευτυχισμένος, τουλάχιστον για μια ημέρα της ζωής σου. Πάρε αυτό το δέμα και πήγαινέ το στην τάδε οδό, εκεί υπάρχει ένα παλαιόσπιτο, στο οποίο ζει μια πολύ φτωχή χήρα, με πολλά παιδιά. Δώσε της αυτό το δέμα...

- Εγώ να πάω αυτό το δέμα; Αποκλείται!... Δεν είμαστε καλά... Ποτέ μου!...

- Άκουσέ με γιέ μου: Πήγαινε αυτό το δέμα και εγώ σου υπόσχομαι να σου δώσω, ό,τι μου ζητήσεις...

- Αφού είναι έτσι μάνα, πηγαίνω!

Έφτασε γρήγορα έξω από το παλαιόσπιτο. Χτύπησε την σπασμένη πόρτα και όταν μπήκε, βρέθηκε μπροστά σε ένα φρικτό θέαμα. Μια γυναίκα κειτόταν στο στρώμα καταγής, ενώ γύρω της, 5 παιδιά έκλαιγαν και φώναζαν:

- Μαμά, μαμά, πεινάω...

Ανίκανος να αντιδράσει ο νέος, έδωσε το δέμα και γύρισε να φύγει...

- Κύριε, του είπε η φτωχή κυρία, φεύγετε χωρίς να σας πω τουλάχιστον ένα ''ευχαριστώ''. Ο Θεός να σας ανταμείψει, για την χειρονομία σας!!!...

Βγήκε έξω ο νέος κλαίγοντας από συγκίνηση, αλλά και από... αγαλλίαση.

Έτρεξε και μπήκε στην πρώτη Εκκλησία που βρήκε, χώθηκε σε μία γωνία και έκλαψε, έκλαψε, έκλαψε....

Στην επιστροφή του, η μητέρα τον ρωτά:

- Γιατί άργησες παιδί μου; Πήγες τουλάχιστον το δέμα που σε έδωσα;

- Ναι μητέρα, το πήγα. Αλλά και εσύ να μην ξεχάσεις, την υπόσχεσή σου...

- Έχεις δίκιο παιδί μου... Ζήτησέ μου τώρα, ό,τι θέλεις!

- Ετοίμασέ μου μητέρα άλλο ένα δέμα, διότι θέλω να δοκιμάσω άλλη μια φορά την ικανοποίηση, παρηγορώντας ανθρώπους φτωχούς, βασανισμένους και πεινασμένους...

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2018

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Σεπτέμβριος 2018

Για να διαβάσετε ολόκληρη την εφημερίδα ΔΙΨΩ πατήστε ΕΔΩ

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Ὁ πρώην ὁλόγυμνος καὶ ἀλλόφρων, εἶναι τώρα "ἱματισμένος καὶ σωφρονῶν" -π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ (21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018)

"καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον

καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ," (Λουκ. Η' 35).

Τὸ ἱστορικὸν τῆς περικοπῆς.

Εἶναι γνωστὸ τὸ θαῦμα τοῦ Κυρίου ποὺ μᾶς περιγράφει τὸ σημερινὸν ἱερὸν Εὐαγγέλιον. Ἕνα ἀπὸ τὰ θαύματα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα, πρὶν ἀπὸ κάποια χρόνια, ἐδιδάσκοντο ἐπισήμως εἰς τὰ σχολεῖα τῆς χώρας μας, ὅταν ἡ Ἑλληνοχριστιανικὴ παιδεία ἦταν σὲ κάποιο ... ἐπίπεδο! Τότε ποὺ εἰς τὰς μαθητικὰς αἰθούσας, προηγεῖτο ἡ ἐκμάθησις τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καὶ δευτερεύουσα θέσιν εἶχε ἡ κατὰ κόσμον κλασσικὴ λεγομένη παιδεία. Παρεμπιπτόντως ἐθίξαμεν τὴν ὡς ἄνω θλιβερὰν πραγματικότητα καὶ ἐπιστρέφοντες εἰς τὸ θέμα μας, εὐχόμεθα, ἡ ἐπιστροφὴ τῆς μορφώσεως τῶν ἑλληνοπαίδων εἰς τὰς ρίζας της, "ἔλθοι ὡς τάχιστα"! Ὁ Κύριος, λοιπόν, συναντᾷ ἕναν δαιμονιζόμενον εἰς μίαν ἀθλίαν, οἰκτρὰν καὶ ἀπερίγραπτον κατάστασιν. Ὁλόγυμνον, χωρὶς στέγην καὶ οἰκίαν, καὶ διαμένοντα εἰς τὰ ... μνήματα τῶν νεκρῶν, εἰς τὸ νεκροταφεῖον τῆς κώμης. Ἁλυσίδες κρέμμονται ἀπὸ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια του τὶς ὁποῖες ἔχει σπάσει μὲ τὴν δύναμη τῶν δαιμόνων καὶ οἱ ὁποῖες μαρτυροῦν τὴν ἐπικινδυνότητα τοῦ ταλαιπώρου αὐτοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τὶς προσπάθειες τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς, νὰ δαμάσουν καὶ συγκρατήσουν τὸν ... ἀδάμαστον! Τὰ ὑπόλοιπα ποὺ χαρακτηρίζουν τὴν ἀθλίαν αὐτὴν ἐμφάνισιν, εἶναι εὔκολον νὰ ἀντιληφθῇ καὶ ὁ πλέον κοινὸς νοῦς ...

Ὁ Κύριος, μετὰ ἀπό μικρὰν συζήτησιν μετ' αὐτοῦ (τοῦ δαίμονος), τὸν ἐπιτάσσει νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου καί, "δεχόμενος" ὁ Κύριος τὸ αἴτημα τοῦ "κατηραμμένου", τοῦ ἐπιτρέπει νὰ εἰσέλθῃ εἰς τοὺς βόσκοντας χοίρους. Εἶναι γνωστὰ τὰ ἐπακολουθήσαντα γεγονότα, - "Ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. Ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. Ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν" (Λουκ. Η΄ 33-35) - θὰ ἐπιμείνωμεν ὅμως εἰς τὴν νέαν πλέον ἐμφάνισιν τοῦ πρώην δαιμονιζομένου. Τὴν ἀναφέρει λεπτομερῶς τὸ Ἱερὸν Κείμενον καὶ τοῦτο σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ προσέξωμεν ἰδιαιτέρως τὸ σημεῖον τοῦτο. Τὸ "ἀνθρωπόμορφον" ἐκεῖνο "θηρίον" ποὺ εἶδον ὁ Κύριος καὶ οἱ μαθηταί Του, τώρα πλέον στέκει παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, ἥρεμος καὶ σώφρων! Ὁ πρώην ὁλόγυμνος καὶ ἀλλόφρων, εἶναι τώρα "ἱματισμένος καὶ σωφρονῶν" καὶ τίποτε πλέον δὲν μαρτυρεῖ τὴν προτέραν ἀθλίαν αὐτοῦ κατάστασιν. Ἀπολαμβάνει τὴν θεραπείαν του καὶ παρακαλεῖ τὸν Σωτῆρα του "εἶναι σὺν αὐτῷ"!

"ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο ... ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα".

Εἶναι αἱ δύο ὄψεις τοῦ ἰδίου "νομίσματος"! Εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ εὑρίσκεται ὑπὸ τὴν κατοχὴ τοῦ δαίμονος καὶ εἶναι ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, ἐλεύθερος καὶ "κατειλημμένος" ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ. Τὸ σημεῖον τοῦτο, ὡς ἤδη εἴπωμεν, δὲν τονίζεται καὶ δὲν καταγράφεται τυχαίως εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ἄλλωστε, εἶπεν, ὅτι τίποτε δὲν ἐγράφη εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν τὸ ὁποῖον ἴσως θεωροῦμεν ἡμεῖς ... περιττὸν καί, ἀλλοίμονον εἰς ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος θὰ προσθέσῃ ἢ θὰ ἀφαιρέσῃ τὸ ἐλάχιστον ἀπὸ τὸν Θεῖον Νόμον. Ἂς θυμηθοῦμε τὰ συγκεκριμμένα λόγια τοῦ Χριστοῦ μας: "Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. Ὅς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν" (Ματθ. Ε΄ 18-19).

Τονίσαμεν τὰ ἀνωτέρω, διὰ νὰ δείξωμεν τὴν σημασίαν τοῦ ἐνδύματος ἀλλὰ καὶ τῆς ἐνδύσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσον ὁ δαιμονιζόμενος εἶναι ἐξαρτώμενος τοῦ δαίμονος καὶ κινεῖται καὶ φέρεται κατὰ τὰς διαθέσεις αὐτοῦ τοῦ "ἀνθρωποκτόνου", - ὅπως τὸν ἀπεκάλεσεν ὁ ἴδιος ὁ Διδάσκαλος - εἶναι γυμνὸς καὶ δὲν ἐντρέπεται διὰ τοῦτο. Ὅταν ὅμως τὸν ἐπεσκέφθη ἡ Θεία Χάρις καὶ ἀπεξαρτήθη ἀπὸ τοὺς δαίμονας, ἐννόησε τὸ ... αὐτονόητον καὶ ἔσπευσε νὰ ἐνδυθῇ! Βεβαίως, ὅταν ὁ Θεὸς ἐδημιούργησε τὸν ἄνθρωπον, τὸν ἄφησε μὲν γυμνὸν μέσα εἰς τὸν Παράδεισον, ἀλλὰ ἐπισκιασμένον ἀπὸ τὴν Θείαν Χάριν. "καὶ ἦσαν οἱ δύο γυμνοί, ὅ τε ᾿Αδὰμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ᾐσχύνοντο" (Γεν. Β΄ 25). Ἀφ' ἧς στιγμῆς, ὅμως, παρενόμησαν καὶ παρεβίασαν τὴν Θείαν Ἐντολήν, τότε ποὺ τοὺς ἔχει ἐγκαταλείψει πλέον ἡ Θεία Χάρις, "ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔρραψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα" (Γεν. Γ΄ 7). Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἀκόμη ἦλθεν ἡ κατάρατος ἐκείνη στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ἐκδιώκονται ἀπὸ τὸν Παράδεισον, ὁ Ἴδιος ὁ Θεός, μὴ ἀρκούμενος εἰς τὰ τῆς συκῆς φύλλα, ... "ἐποίησε ... τῷ ᾿Αδὰμ καὶ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ χιτῶνας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς" (Γεν. Γ΄ 21).

Εἰς μίαν ἐποχὴν (τὴν σημερινὴν) κατὰ τὴν ὁποίαν, ἡ ἐντροπὴ τείνει νὰ ἐκλείψῃ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον καὶ ὁ λογικὸς ἄνθρωπος, "ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς" (Ψαλμ. ΜΗ΄ 13), ἡ ἐπισήμανσις αὐτὴ τὴν ὁποίαν μᾶς ὑπογραμμίζει τὸ ἱερὸν κείμενον, εἶναι καθοριστική. Εἰς μίαν ἐποχήν, ποὺ τείνουμε νὰ ξεχάσουμε τὴν διαφορὰ μεταξύ, ἠθικοῦ καὶ ἀνηθίκου, σεμνοῦ καὶ ἀσέμνου, ὁμαλοῦ καὶ ἀνωμάλου, ἀρετῆς καὶ ἁμαρτίας, ἐπιτρεπομένου καὶ ἀπαγορευομένου, ὁ Θεῖος Λόγος δείχνει τὴν ... προτίμησή του, μέσα ἀπὸ τὴν ἐπισήμανσιν τῆς συγκεκριμμένης αὐτῆς συμπεριφορᾶς τοῦ πρώην δαιμονιζομένου.

Ἀλήθεια, τί θὰ εἶχον νὰ ἀπαντήσουν, ὅλοι αὐτοὶ οἱ "κήρυκες" καὶ διαφημισταὶ τῆς σημερινῆς ἀθλίας ἐμφανίσεως, ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν (κυρίως τῶν γυναικῶν);;; Πῶς δύνανται νὰ δικαιολογήσουν οἱ ἀνωτέρω ἀλλὰ καὶ οἱ ἀποδέκται καὶ ἐνδυόμενοι κατὰ τοιούτους ἐπαισχύντους τρόπους, εἰς τὴν σημερινὴν παρέμβασιν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου;;; Ὅταν, ἡ ἀπρέπεια καὶ ἡ γυμνότης ἔχουν εἰσέλθει μὲ θρασύτητα, ἀλλὰ καὶ ... "ἀπαιτητικῷ τῷ τρόπῳ", ἀκόμη καὶ εἰς τοὺς Ἱεροὺς Ναούς, καὶ δὲν ὑπάρχει πλέον οὔτε κἂν ὁ στοιχειώδης σεβασμὸς πρὸς τὰ "Ἅγια τῶν Ἁγίων", ποῖος νοῦς δύναται νὰ φαντασθῇ, ποία θὰ εἶναι ἡ ἐξέλιξις ὅλης αὐτῆς τῆς ἀναισχυντίας!!!

Εἴθε, ὁ μόνος Δυνατὸς Κύριος, νὰ ἐπιφέρῃ τὴν ἠθικὴν τάξιν καὶ νὰ μᾶς δώσει τήν, πρὸς ταύτην τὴν ἀρετήν, φώτισιν καὶ εὐαισθησίαν. Ἀμήν.

                                                                                                                                                

  Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Γίνεται προσφορά, χωρίς άσκηση προσευχής;

Εκκοσμίκευση είναι, όταν εμείς οι πιστοί άνθρωποι διακονούμε σε διάφορες θέσεις της Εκκλησίας, δηλαδή κηρύττουμε, κατηχούμε, προσφέρουμε σε κοινωνικά πόστα χωρίς την άσκηση της προσευχής. Τότε να ξέρουμε ότι ΤΙΠΟΤΕ δεν κάνουμε. Όλα είναι χαμένος κόπος!!

Άγιος Αρτέμιος

« Ο Άγιος Αρτέμιος - Προστάτης των Ελλήνων Αστυνομικών

Αληθινό πρότυπο πίστεως και ζωής για τους χριστιανούς »

            Οι υπηρετούντες στα Σώματα Ασφαλείας της πατρίδος μας έχουν έντονο το θρησκευτικό τους συναίσθημα καθώς και τον σεβασμό προς τις παραδοσιακές αξίες του τόπου μας. Αυτό φαίνεται και από την πρωτοβουλία τους να υπάρχει προστάτης Άγιος στο Σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας, σαν βοηθός και σύμβολο στο δύσκολο κοινωνικό έργο που έχουν αναλάβει.

            Η μεν πρώην Ελληνική Χωροφυλακή είχε καθιερώσει (Β.Δ. 234/18-3-1967) σαν προστάτιδα την Αγία Μεγαλομάρτυρα Ειρήνη, που εορταζόταν πανηγυρικά στις 5 Μαίου σε ολόκληρη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στον Ι.Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών στη Σχολή Χωροφυλακής (Μεσογείων 96). Η δε Αστυνομία Πόλεων είχε προστάτη τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Μηνά, που τον τιμούσε με διάφορες θρησκευτικές εκδηλώσεις.

            Μετά την ενοποίηση των δύο Σωμάτων που έγινε με νόμο του 1984 προέκυψε θέμα καθιερώσεως νέου προστάτου αγίου, διότι για ευνόητους λόγους δεν ήταν δυνατό να ορισθεί ένας από τους προηγούμενους αγίους. Με πρόταση της Θρησκευτικής Υπηρεσίας προς το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως και την Ιερά Σύνοδο, καθιερώθηκε προστάτης Άγιος στο Σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας, ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας Αρτέμιος, που εορτάζει στις 20 Οκτωβρίου.

            Σύμφωνα με το βίο του ο Άγιος Αρτέμιος έιχε αναλάβει την ευθύνη σαν ανώτερος αξιωματικός από τον αυτοκράτορα Μ. Κων/νο να επιβάλλει την τάξη και την ασφάλεια στους πολίτες και να εξασφαλίσει την ειρήνη και την ευνομία στο λαό. Η πρόταση αυτή έγινε δεκτή με την απόφαση της Ι. Συνόδου στις 11-2-1987 και με το Π.Δ. της 28-9-1987 που δημοσιεύθηκε στο Φ.Ε.Κ. 178/5-10-1987 τεύχος Α΄. Τα τελευταία χρόνια η 20^η Οκτωβρίου εορτάζεται και σαν «Ημέρα της Αστυνομίας». Εξετάζοντας κανείς το βίο του Αγίου Αρτεμίου ευρίσκει πολλά κοινά σημεία, όχι μόνο εξωτερικά αλλά και βαθύτερα με το έργο του αστυνομικού. Πρώτα από όλα το αξίωμα του Δούκα περιελάμβανε καθήκοντα ανάλογα με εκείνα των αστυνομικών. Η θαρραλέα αντίσταση του Αγίου στις παράνομες ενέργειες του Ιουλιανού και η προάσπιση των αδικουμένων αθώων χριστιανών πολιτών γίνεται το πρότυπο σήμερα για τους αξιωματικούς και τους οπλίτες της αστυνομίας στον καθημερινό αγώνα τους και να παραμένουν πιστοί στο καθήκον, χωρίς υποχωρήσεις, συμβιβασμούς και συναλλαγές.

            Η παρουσία του Αγίου κοντά στους χριστιανούς πολίτες ενέπνεε θάρρος, εμπιστοσύνη και αίσθημα ασφαλείας. Το ίδιο ισχύει και σήμερα με την παρουσία του αστυνομικού μέσα στην ελληνική κοινωνία. Η ακεραιότητα του χαρακτήρα του Αγίου Αρτεμίου είχε σαν αποτέλεσμα να προσελκύσει πολλούς ειδωλολάτρες στην χριστιανική πίστη. Το ίδιο καλείται σήμερα να κάνει κάθε αστυνομικός σαν υπεύθυνο όργανο της πολιτείας, δίνοντας το καλό παράδειγμα και το υπόδειγμα του ολοκληρωμένου ανθρώπου. Τοιουτοτρόπως με την παρουσία του αυτή μέσα στην κοινωνία να γίνει φωτεινό πρότυπο ζωής, ώστε και τα άτομα εκείνα που βαρύνονται με παράνομη και αντικοινωνική δράση και συμπεριφορά να μεταβληθούν σε νομοταγείς και χρηστούς πολίτες.

            Σήμερα ο αστυνομικός υπηρετεί τους πολίτες αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες, κινδύνους και εμπόδια, επειδή το κακό έχει γίνει πολυπρόσωπο μέσα στην ελληνική κοινωνία. Έχει λοιπόν ανάγκη από τη βοήθεια του Θεού και την προστασία του Αγίου Αρτεμίου. Ο Αγιος Αρτέμιος αγαπούσε τους χριστιανούς και αγωνίσθηκε υπεράνθρωπα θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή του προκειμένου να κατακτήσουν την πνευματική τους ελευθερία και τη δυνατότητα να εκφράζουν την πίστη τους ελεύθερα. Έτσι κάθε αστυνομικός οφείλει να αγαπά το λαό που υπηρετεί, να τον διακονεί και να συμπαραστέκεται στα προβλήματά του.

            Καθήκον του είναι να περιφρουρεί τη γαλήνη, την τάξη, την ασφάλεια, την ειρήνη και την ελευθερία των πολιτών. Καθημερινά είναι ολόθερμη η προσευχή και η ικεσία μας προς το Θεό και τον προστάτη μας Άγιο Αρτέμιο (του οποίου τεμάχιο του ιερού λειψάνου του φυλάσσεται στον Ι.Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών, κεντρικό ναό της ΕΛ.ΑΣ.) να προστατεύουν από κάθε κίνδυνο όλους τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους χιλιάδες αστυνομικούς που υπηρετούν σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Αρχιμ. Νεκτάριος ΚΙΟΥΛΟΣ – Ταξίαρχος

Ιεροκήρυξ των Σωμάτων Ασφαλείας

Προιστάμενος της Υπηρεσίας Θρησκευτικού της Ελληνικής Αστυνομίας

Πώς να σε ονομάσω άνθρωπο;

Πώς να σε ονομάσω άνθρωπο;

Όταν ορμάς και χοροπηδάς σαν ταύρος

Κλωτσάς σαν γαϊδούρι

Χλιμιντρίζεις σαν άλογο όταν βλέπεις γυναίκα

Τρως σαν αρκούδα, παχαίνεις όπως το μουλάρι

Μνησικακείς όπως η καμήλα

Αρπάζεις σαν λύκος, οργίζεσαι σαν φίδι

Δαγκώνεις όπως ο σκορπιός

Φέρεσαι ύπουλα σαν αλεπού

Χύνεις δηλητήριο όπως η κόμπρα και η οχιά

Πολεμάς τα αδέρφια σου όπως ο διάβολος;

Πως μπορώ, λοιπόν να σε ονομάσω άνθρωπο

Όταν δεν βλέπω σε σένα τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος