Ο σπόρος, ο Λόγος του Θεού - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΕΤΑΡΤΗ  ΛΟΥΚΑ  (14  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2018)

"ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ" (Λουκ. Η΄ 11).

Ὁ σπείρων καὶ ὁ ἀγρός.

Ἕνας γεωργὸς ποὺ βγῆκε νὰ σπείρῃ τὸ χωράφι του, εἶναι ἡ εἰκόνα ποὺ μᾶς παρουσιάζει ἡ παραβολὴ τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Ἡ προσοχή μας, ὅμως, στρέφεται περισσότερο - καὶ ἴσως ἔτσι πρέπει - στὸν ἀγρὸ καὶ κατ' ἐπέκτασιν, στὸ ἔδαφος ποὺ πέφτει ὁ κάθε σπόρος. Τέσσερις σπόρους ποὺ πέφτουν σὲ διαφορετικὸ ἔδαφος, μᾶς δείχνει ἐνδεικτικά, ὁ Θεῖος Λόγος καὶ τὰ τέσσαρα αὐτὰ ἐδάφη, δείχνουν ἀντίστοιχα τέσσερις καρδιὲς ἀνθρώπων ποὺ δέχονται τὸν σπόρο τοῦ Λόγου Τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ὁ κάθε σπόρος τοῦ κάθε φυτοῦ, δὲν βλαστάνει ὅπουδήποτε καὶ ἂν τὸν φυτέψωμε, ἀλλὰ θέλει χῶμα συγκεκριμμένο καὶ εἰδικὴ καλλιέργεια, ἴδιες ἀπαιτήσεις ἔχει καὶ ὁ Θεῖος Λόγος. Ἂς δοῦμε λοιπόν ...

Ὁ πρῶτος σπόρος ἔπεσε ἔξω ἀπὸ τὸ χωράφι, κοντὰ στὸ δρόμο ποὺ περνοῦν οἱ ἄνθρωποι. Δὲν πέρασε ὅμως πολλὴ ὥρα καὶ οἱ περαστικοὶ τὸν κατεπάτησαν καὶ τὸν συνέθλιψαν ἀλλὰ καὶ τὰ πουλιὰ τοῦ οὐρανοῦ τὸν κατέφαγον. Ρίχνοντας ὁ γεωργός, ἕνας δεύτερος σπόρος ἔπεσεν σὲ κάποιο πετρῶδες ἔδαφος. "Ξεγελάστηκε" γιὰ λίγο καιρὸ ὁ σπόρος ἀπὸ τὸ λίγο χῶμα τοῦ βράχου καὶ τὴν κάποια ὑγρασία, "βιάστηκε" νὰ βγάλῃ ρίζα, ἀλλὰ "φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα" (Λουκ. Η΄ 6). Ἄλλος, τρίτος σπόρος ἔπεσε ἀνάμεσα σὲ φυτρωμένα ἀγκαθωτὰ βάτα. Βέβαια, φθάνοντας στὸ ἔδαφος καὶ ρίζωσε καὶ ἄρχισε νὰ ἀναπτύσσεται. Ὄχι, ὅμως γιὰ πολύ, ἀφοῦ σὲ λίγο καιρό, "συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό" (Λουκ. Η΄ 7). Ὁ τέταρτος, ὅμως, σπόρος, κατὰ τὴν Θείαν ἀφήγησιν, ἔπεσεν "εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθὴν", δηλαδὴ εἰς τὸ εὔφορον ἔδαφος. Εἰς τὸ ἔδαφος ἐκεῖνο, ποὺ θὰ ηὔχετο ὁ γεωργός, νὰ πέσουν ὅλοι οἱ σπόροι˙ καὶ φυσικά, "φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα" (Λουκ. Η΄ 8).

Πρὶν ἐπεκταθοῦμε καὶ ἴδωμεν τοὺς σπόρους, ἢ μᾶλλον, τὰς καρδίας ποὺ ἀντιστοιχοῦν εἰς καθένα ἐξ αὐτῶν, ἂς ἴδωμεν δι' ὀλίγον, τὸν γεωργόν. Ποῖος εἶναι, ἆραγε, ὁ σπείρων; Εὐκόλως ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας, ὅτι Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δίδει τὸν σπόρον δηλαδή τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ πρῶτος ἔσπειρε καὶ σπείρει αὐτόν, εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος. Αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἐσαρκώθη καὶ ἐγένετο ἄνθρωπος, "ἵνα τὸν ἄνθρωπον θεὸν ἀπεργάσηται", κατὰ τὸν Μέγα Ἀθανάσιον καὶ ὁ ὁποῖος εἰς τὰ σωτηριώδη μέσα ποὺ χρησιμοποίησε, ἦτο ἀναμφιβόλως, ὁ σωτήριος Λόγος Του καὶ ἡ ἀθάνατος Διδασκαλία Του. Μετὰ Τοῦτον, ὅμως, τὸν πρῶτον Σπορέα τοῦ Θείου Λόγου, σπορεῖς, κατὰ τὴν ἐντολήν Του, ὑπῆρξαν, οἱ Ἅγιοι καὶ Θεοφόροι Ἀπόστολοι, οἱ, μετ' αὐτούς, Πατέρες καὶ Διδάσκαλοι καὶ ἐν συνεχείᾳ, ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία μετὰ τῶν Ἁγίων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Καὶ ὁ μὲν σπόρος ... Ἅγιος καὶ οἱ Σπορεῖς ... Ἅγιοι! Τὸ ἔδαφος ὅμως; Αἱ καρδίαι τῶν ἀνθρώπων, δηλαδή, ἐφάνησαν ἀντάξιαι τοῦ Σπείροντος ἀλλὰ καὶ τοῦ Σπόρου; Κατὰ τὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν, τὸ μεγαλύτερον ποσοστὸν τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων, δὲν ἀπεδείχθησαν κατάλληλοι διὰ τὴν εὐδοκίμησιν τοῦ Θείου Λόγου καὶ φυσικὰ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ... ἐξηράνθη! Εἶναι βαρεία αὐτὴ ἡ λέξις, ἀλλὰ δὲν ἀφορᾷ εἰς τὴν ἀνικανότητα τοῦ Λόγου, ἀλλὰ εἰς τὴν δεκτικότητα τῆς κάθε καρδιᾶς. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ παντοδύναμος Κύριος˙ ὅταν, ὅμως, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀκατάλληλος νὰ τὸν δεχθῇ, τότε συμβαίνει ἐκεῖνο ποὺ λέγει ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν εἰς τοὺς Κορινθίους, ἀναφερόμενος εἰς τὴν Θ. Κοινωνίαν˙ "ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί" (Α΄ Κορ. ΙΑ΄ 29-30). Ποῖος τολμᾷ νὰ ἀμφισβητήσῃ τὴν ἀξίαν τῆς Θείας Κοινωνίας, τὴν ἀξίαν αὐτοῦ τοῦ Παναχράντου καὶ Πανακηράτου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ; Καὶ ὅμως ... ! Εἰς τοὺς ἀναξίως προσερχομένους καὶ μεταλαμβάνοντας, ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος, ἀντὶ Σώματος καὶ  Αἵματος τοῦ Δεσπότου, γίνεται "ἄνθραξ τοὺς ἀναξίους φλέγων"! Κάτι ἀντίστοιχον συμβαίνει καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ Σπόρου. Ὁ Σπόρος τοῦ Θείου Λόγου, γίνεται ἀνενεργός, διότι ἡ καρδία δὲν εἶναι ἀξία καὶ κατάλληλος διὰ τὴν αὔξησιν καὶ ἀπόδοσίν του.

Ἡ τετάρτη περίπτωσις.

Ἂς μείνωμεν, ὅμως, καὶ ἂς ἐρευνήσωμεν τὴν τετάρτην περίπτωσιν, δηλαδή, τὴν καρδίαν ἐκείνη εἰς τὴν ὁποίαν εὐδοκιμεῖ ἡ Θεία διδασκαλία. Ποῖος δὲν θὰ ἤθελε νὰ συγκαταριθμῇται ἡ καρδία του, μετὰ τούτων τῶν ἐκλεκτῶν καὶ εὐγενῶν καρδιῶν; Ἀκόμη καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι προτιμοῦν καὶ ἐπιλέγουν νὰ ἀνήκουν εἰς τὰς ἄλλας τρεῖς ἀρνητικὰς κατηγορίας, ἀκόμη καὶ ἐκεῖνοι, λέγω, δὲν εἶναι δυνατὸν, παρὰ νὰ θέλγονται καὶ νὰ εὔχονται, κάποια στιγμὴ νὰ ἀξιωθοῦν αὐτῆς τῆς εὐλογίας, τῆς καλλιεργείας δηλαδή, τοῦ Θείου Λόγου! Ὅμως, ἂς δοῦμε, πῶς ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ἑρμηνεύει τὴν τετάρτην αὐτὴν περίπτωσιν. "οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ" (Λουκ. Η΄ 15).

Δύο εἶναι τὰ σημεῖα στὰ ὁποῖα θὰ πρέπῃ νὰ σταθοῦμε καὶ νὰ συλλογισθοῦμε, εἰς τὴν συγκεκριμμένην ἑρμηνείαν. Τὸ πρῶτον εἶναι, ἡ "κατοχὴ καὶ καρποφορία". Ἐδῶ ἔγκειται ἡ διαφορὰ μὲ τὰς ἄλλας τρεῖς περιπτώσεις. Στὶς δύο αὐτὲς λέξεις βλέπει κανείς, τὴν ἀγάπην καὶ τὸν πόθον, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκτίμησιν ποὺ ἀπαιτεῖται. Δὲν φθάνει νὰ ἀκούομεν τὸ Λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀγαπήσωμεν, νὰ τὸν προστατεύσωμεν καὶ νὰ τὸν καλλιεργήσωμεν μὲ πολλὴν ἐπιμέλειαν. Ἀντίστοιχος δὲν εἶναι, ἆραγε, καὶ ἡ μέριμνα τοῦ κάθε γεωργοῦ διὰ τὸν σπόρον ποὺ σπείρει; Ἂν δὲν ὑπάρχῃ ἀγάπη, δὲν θὰ ὑπάρξῃ οὔτε ἐκτίμησις καὶ οὔτε πολὺ περισσότερον, καλλιέργεια καὶ καρποφορία.

Τὸ δεύτερον, ὅμως, σημεῖον εἶναι ἀκόμη σοβαρότερον καὶ οὐσιαστικότερον καὶ τοῦτο εἶναι ἡ "ὑπομονή". Λέγει δέ τοῦτο ὁ Κύριος καὶ θέτει ὡς βασικὴν προϋπόθεσιν τῆς καρποφορίας, τὴν συγκεκριμμένην ἀρετήν, διότι, ὄντως, ὅλος ὁ Θεῖος Νόμος προκειμένου νὰ γίνῃ βίωμα εἰς τὸν κάθε ἀγωνιστὴν χριστιανόν, θὰ πρέπῃ οὗτος νὰ ὑπομένῃ καὶ νὰ ἐπιμένῃ. Εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἀντίστοιχον μὲ τὴν ὑπομονὴν καὶ ἐπιμονὴν τοῦ γεωργοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναμένει τὴν βλάστησιν καὶ καρποφορίαν καὶ συγκομιδήν, ἀρκετοὺς μήνας καὶ διατηρεῖ τὴν βεβαιότητα τῆς ἐπιτυχίας. Ὄχι δέ μόνον ὁ γεωργός, ἀλλὰ καὶ κάθε ἄνθρωπος, οἵανδήποτε προσπάθειαν καταβάλει εἰς τὴν ζωήν του καὶ εἰς κάθε κοσμικὴν του ἐπιδίωξιν, ὀφείλει νὰ ὑπομένῃ. Μίαν ὑπομονήν, ποὺ ἄλλοτε ἐπιβάλει τὸν πόνον, - ψυχικὸν καὶ σωματικόν - ἄλλοτε τὰ ὀγκώδη ἔξοδα καὶ ἀλλοτε τοὺς ἐξευτελισμοὺς καὶ τὶς ταπεινώσεις.

Ἂν γιὰ ὅλα τὰ ἀνωτέρω, προτιθέμεθα καὶ εἴμεθα δεκτικοὶ εἰς κάθε θυσίαν, πόσον θὰ πρέπῃ νὰ μάθουμε εἰς τὴν ὑπομονὴν καὶ ταπείνωσιν, προκειμένου περὶ τῆς Θείας Διδασκαλίας !!!

                                                                                                      Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                 Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν    

ΛΟΥΚ. Η΄ 5-15

5 ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό·

6 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα·

7 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό.

8 Καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

9 Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη.

10 Ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν.

11 Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ·

12 οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν.

13 Οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται.

14 Τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι.

15 Τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Θαύματα του αγίου Σοφιανού

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΟΦΙΑΝΟΣ ΜΑΣ ΣΤΗΡΊΖΕΙ ΣΥΝΈΧΕΙΑ!

Ὀνομάζομαι Ἀσπασία Βαρβαρέσου καὶ εἶμαι στρατιωτικὸς Ε.Α. τῆς πολεμικῆς ἀεροπορίας.

Ὁ ἅγιος Σοφιανός, ἐπίσκοπος Δρυϊνουπόλεως, εἶναι μεγάλος ἅγιος καὶ θαυματουργός.

Πρὸς δόξαν Θεοῦ θὰ σᾶς διηγηθῶ ἕνα ἀπὸ τὰ θαύματά του. Πολλὰ σημεῖα κάνει ὁ ἅγιος Ἱεράρχης σὲ προβλήματα οἰκονομικά, τὰ ὁποῖα μετὰ τὴν ἐπίκλησή του ἀπὸ ἐμᾶς τὰ ἐπιλύει ἄμεσα. Ἀκόμη ἀνοίγει τὸν δρόμο, ὥστε νὰ ἐξυπηρετηθοῦμε σὲ δημόσιες ὑπηρεσίες. Θὰ καταγράψω ἀναλυτικὰ καὶ ἕνα ἄλλο θαῦμα ποὺ ἔγινε μία Κυριακὴ ἀπόγευμα τοῦ 2015.

Πηγαίναμε μὲ τὸ αὐτοκίνητό μου στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τοῦ ἐν Βουναίνοις, στὰ Καμπιὰ τῆς Βοιωτίας.

Συνταξιδιῶτες ἦταν ὁ πατὴρ Νεκτάριος Πέττας καὶ δύο πανεπιστημιακοὶ καθηγητές τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ὁ ἕνας ἦταν ὁ κ. Φώτιος Α. Δημητρακόπουλος.

Μετὰ τὴν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ, ποὺ τέλεσε ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς, πατὴρ Νεκτάριος Μήτσου, μᾶς πρόσφεραν καφὲ καὶ κουλούρια. Ἀφοῦ ἐκφράσαμε τὸν σεβασμό μας καὶ τὶς εὐχαριστίες μας, κατευθυνθήκαμε πρὸς τὸ αὐτοκίνητό μου, ποὺ τὸ εἶχα σὲ ἕναν κατάλληλο χῶρο γιὰ πάρκινγκ, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν μάνδρα τῆς Μονῆς.

Τότε καθὼς μπῆκα στὸ αὐτοκίνητο καὶ πῆγα νὰ στρίψω δεξιά, γιὰ νὰ βγεῖ τὸ αὐτοκίνητό μου πρὸς τὸν δρόμο, ὥστε νὰ ἐπιβιβαστοῦν οἱ συνταξιδιῶτες μου,  χωρὶς νὰ τὸ ἔχω δεῖ ὑπῆρχε βαθὺ χαντάκι καὶ ἡ ρόδα τοῦ αὐτοκινήτου μπῆκε μέσα σὲ αὐτό. Σκεφτεῖτε ὅτι τὸ αὐτοκίνητο ἔμεινε μέσα στὸ χαντάκι καὶ δὲν πήγαινε οὔτε μπροστὰ οὔτε πίσω. Δὲν μπορούσαμε νὰ τὸ βγάλουμε μέσα ἀπὸ ἐκεῖ.

Τότε κατάλαβα ὅτι ἦταν μπέρδεμα τοῦ πειρασμοῦ, διότι μετὰ τὴν ἀκολουθία μιλήσαμε στὸ κέρασμα γιὰ τὸν ἄγνωστο αὐτὸν Ἅγιο.

Ἀμέσως, ἀτενίζοντας πρὸς τὰ ψηλά, ζήτησα τὴν δυνατὴ πρεσβεία του.

Ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἀπὸ τὸ πουθενά, καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχει δασικὸς δρόμος, μέσα ἀπὸ τὰ δέντρα ξεπροβάλλει ἕνα μεγάλο φορτηγὸ ποὺ στὴν καρότσα του εἶχε σχοινιὰ καὶ καλώδια, ἐνῶ μπροστὰ καθόντουσαν τρεῖς χειροδύναμοι ἄντρες. Τὸ φορτηγὸ κατευθυνόταν πρὸς τὸ ἀκινητοποιημένο ὄχημά μου, καὶ ἐκεῖνοι χαμογελώντας εἶπαν: «Ἐμεῖς θὰ τὸ βγάλουμε. Μὴν ἀνησυχεῖτε!». Κατεβαίνουν καὶ σηκώνουν τὸ αὐτοκίνητο στὸν ἀέρα! Εγώ, ἔκπληκτη μέσα στὸ αὐτοκίνητο, δὲν πίστευα αὐτὰ ποὺ συνέβαιναν.

Τότε ὁ πατὴρ Νεκτάριος τοὺς ἔδειξε τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, τοῦ ὁποίου ἔχει γράψει τὸν βίο, καὶ τοὺς ρώτησε ἀπὸ ποιό μέρος τῆς Ἀλβανίας κατάγονται.

Ἀπάντησαν καὶ οἱ τρεῖς ἐργάτες ὅτι γεννήθηκαν στὸ χωριὸ τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, δηλαδὴ τὴν Πολύτσανη τῆς Βορείου Ἠπείρου.  Ἐπίσης, εἶπαν ὅτι ὁ Ἱεράρχης Σοφιανός, ὁ θαυματουργός, τοὺς ἔστειλε κοντά μας γιὰ νὰ μοῦ ἐλευθερώσουν τὸ ὄχημά μου! 

Ἐμεῖς ἔκπληκτοι κοιτούσαμε πίσω νὰ δοῦμε  ἀπὸ ποῦ βγήκε ξαφνικὰ αὐτὸ τὸ φορτηγό!

Ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἔβγαινε καὶ ὁ ἱερομόναχος τῆς Μονῆς, πατὴρ Ραφαήλ, κρατώντας τριχιὲς γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει.

Τοῦ εἶπαν τί συνέβη καὶ ἐλευθερώθηκε τὸ αὐτοκίνητο, καὶ ἔκανε τὸν σταυρό του.

Ὅταν ρώτησα τὸν πατέρα τί εἶναι πίσω ἀπὸ αὐτὴν τὴν θαμνώδη βλάστηση, μᾶς εἶπε: «χωράφια». «Μέσα ἀπὸ αὐτὸν τὸν τόπο οὔτε τρακτὲρ δὲν μπορεῖ νὰ περάσει. Δὲν ὑπάρχει δρόμος». Ἐγὼ πῆγα  καὶ εἶδα ὅτι δὲν ὑπῆρχε δρόμος, καὶ μάλιστα ἦταν κατηφόρα. Κοιτοῦσα δὲ γιὰ τυχὸν ἴχνη ἀπὸ τὶς ρόδες τοῦ φορτηγοῦ. Ἦταν σὰν νὰ μὴν εἶχε περάσει τίποτα ἀπὸ ἐκεῖ πέρα. Τότε σκεφτήκαμε ὅτι αὐτὴ ἡ βοήθεια εἶναι ἕνα μεγάλο θαῦμα τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ.

Ἔτσι, δοξάζοντας τὸν Θεὸ ξεκινήσαμε γιὰ τὴν ἐπιστροφή μας.

Νὰ ἔχουμε τὶς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ καὶ τὴν προστασία του.

Ὑμνογραφικά Ὑπεραγίας Θεοτόκου Παπουλακιωτίσσης.

Ποιήματα Κυριάκου Πανούση, Ἀναγνώστου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὡς Μήτηρ φιλεύσπλαχνος, Χριστοῦ τοῦ πάντων Θεοῦ, Παπουλακιώτισσα πέφηνας, ἐν συμπαθείᾳ πολλῇ, ἡμῶν Ἀειπάρθενε· ὅθεν ὑπό τήν σκέπην τῆς θερμῆς Σου πρεσβείας, σπεύδοντες καθ' εκάστην, εὐλαβῶς Σοι  βοῶμεν· χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά Σοῦ.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις τῶν Ἀρμπούνων καταφυγή, καί ἔφορος Κόρη, καί βοήθεια κραταιά, καί πύργος ἰσχύος, Παρθένε Θεοτόκε· διό χαριστηρίους, ὕμνους Σοι ἄδωμεν.

Το αληθινό γεννάται μέσα από τον πόνο.

    Ισχυρίζεται ο σημερινός άνθρωπος ότι οι σχέσεις του είναι αληθινές. Αλλά οι σχέσεις που δεν δοκιμάζονται στον πόνο και την άρνηση, δεν είναι αληθινές σχέσεις.

    Αληθινά κοντά σε κάποιον είναι εκείνος, του οποίου η ελευθερία δοκιμάστηκε στον πόνο, στην άρνηση, και στον πειρασμό.

    Ο Θεός «εκβιάζεται» από τον άνθρωπο, για να φανεί το μέτρο της αγάπης, της πίστης και της ελευθερίας του ανθρώπου προς το Θεό.

    Ο άγιος Χρυσόστομος λέει πως ακόμη και αν ο ίδιος ο Θεός βγάλει απορριπτική απόφαση για τον άνθρωπο και σε αυτήν την περίπτωση ο άνθρωπος να μην απελπίζεται, αλλά να επιμένει στο αίτημά του. Στο θεοφιλές αίτημα!

    Η πνευματική ενηλικίωση, ο πνευματικός τοκετός του ανθρώπου συμβαίνει όταν μας αρνείται ο Θεός τα δώρα Του, αλλά εμείς επιμένουμε να Τον ζητάμε.

    Από την άρνηση, να γεννηθεί μέσα μας η Προσευχή.

    Όταν πορεύεσαι με άνεση στη Βασιλεία των Ουρανών, χωρίς την αίσθηση του Σταυρού, και τον Παράδεισο να σου χαρίσουν, δεν θα τον υποψιαστείς, δεν θα τον αναγνωρίσεις.

    Η μετάνοια συντελείται, εάν αισθανθούμε ότι χάσαμε τον Χριστό από την καρδιά μας.

    Η μετάνοια δεν είναι για να το «δει» ο κόσμος αλλά αυτό που μας ενσωματώνει με τον Χριστό!