Ποιος νηστεύει καλύτερα;

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2016

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Οκτώβριος 2016

Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρη την Εφημερίδα.

Γιατί δυσκολεύομαι να νηστέψω;

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε

τα κείμενα.

96 ετών ιερέας, ο παππούλης Σέργιος, μας μεταφέρει τον προβληματισμό του για την εποχή μας

O πατέρας Σέργιος (ή Στέργος) Μανώλακας, 96 ετών σήμερα, είναι μια σπάνια περίπτωση ιερέα. Χαίρει σεβασμού της τοπικής κοινωνίας, διότι με την πορεία του έδωσε υπόσταση στην έννοια της ιεροσύνης, έχοντας παράλληλα επιτελέσει σημαντικό έργο. Υπηρέτησε με αγάπη και σεβασμό το ποίμνιό του και το υπηρετεί μέχρι σήμερα, αφού η πόρτα του σπιτιού του είναι πάντα ανοιχτή για όσους επιζητούν την συμβουλή του.

Ηρεμος, πράος, με την σοφία των χρόνων του και την σεμνότητα που κουβαλά από παιδί, μας άνοιξε το σπίτι του στις Καλυθιές και μας μίλησε για την ζωή του αλλά και για την νέα πραγματικότητα.

Ο πατέρας Σέργιος, αποτελώντας μέρος της νεότερης ιστορίας της Ρόδου, μιλά με νοσταλγία για τα χρόνια που οι άνθρωποι ήταν φτωχοί αλλά είχαν πλούσια συναισθήματα και θλίβεται, όπως λέει, γιατί σήμερα οι άνθρωποι είναι πιο φτωχοί από τότε, αφού πτώχευσαν ψυχικά και συναισθηματικά.

Λέει με παράπονο ότι οι νέοι δεν είναι πια κοντά στην εκκλησία και πιστεύει ότι μας περιμένουν ακόμα πιο δύσκολοι καιροί, γιατί ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τις αμαρτίες μας…

Πόσων χρονών είστε;

Γεννήθηκα στις 15 Φεβρουαρίου του 1921.

Πότε γίνατε παππάς;

Το 1963. Μεγάλη Τετάρτη, 10 Απριλίου χειροτονήθηκα διάκονος στον Αγιο Νικόλαο και στις 15 Αυγούστου χειροτονήθηκα ιερέας.

Ζήσατε σε δύσκολες εποχές… Ποιες διαφορές βλέπετε στο τότε και στο σήμερα;

Λυπούμαι και θλίβομαι με αυτά που βλέπω και παρακολουθώ, και ως άνθρωπος και ως ιερωμένος. Από το 1931, που ήμουν στην τετάρτη τάξη, γνώρισα τον κόσμο. Η ζωή μας τότε ήταν καλύτερη κι ας μάστιζε η πείνα τον κόσμο. Τότε κλειδαριές δεν είχαμε, κοιμόμασταν ξεκλείδωτα. Τώρα βάζουμε σιδεριές για να γλιτώσουμε την ζωή μας, την οποία καθοδηγεί το χρήμα. Εγώ μεγάλωσα ορφανός, ο πατέρας μου πέθανε το 1925, ήμουν τεσσάρων και είχα μια αδελφούλα δύο χρονών. Με την χάρη του Θεού και την καθοδήγηση της μητέρας μου, έφτασα εδώ που είμαι. Εκείνα τα χρόνια, κόρη μου, ήταν καλύτερα αν και υπήρχε μεγάλη φτώχεια.

Υπήρχε μεγάλη φτώχεια αλλά η ζωή ήταν καλύτερη μας λέτε.

Ο κόσμος σήμερα είναι φτωχός ψυχικά, πνευματικά και συναισθηματικά. Τότε ήμασταν πλούσιοι, στην ψυχή, στο σώμα και στο πνεύμα. Περνούσαμε πάμφτωχα αλλά ήμασταν πλούσιοι ψυχικά και συναισθηματικά. Τώρα κόρη μου, το άγχος έχει κυριεύσει τον κόσμο και δεν υπάρχει θεραπευτική αγωγή για να το γιατρέψει, ούτε το νυστέρι του γιατρού μπορεί να το καθαρίσει. Ο κόσμος στενάζει, πονάει, υποφέρει. Η κρίση βαθαίνει… Και θα βαθύνει κι άλλο. Θα πρέπει να περιμένουμε δύσκολα χρόνια.

Ακόμα πιο δύσκολα;

Πιο δύσκολα ακόμα, να το έχετε υπόψη σας αυτό. Θα έρθει πιο βαθιά κρίση. Μωραίνει ο Θεός λαούς, ους βούλεται απωλέσαι. Πληρώνουμε τις αμαρτίες μας, παιδί μου. Κάποτε ο Ουράνιος Πατέρας, έκαμε κατακλυσμό και επνίγη ο κόσμος. Από τότε, δεν κάμνει πια κατακλυσμούς αλλά μωραίνει τους κυβερνώντας για να υποφέρει ο λαός. Ηταν δυνατόν ένας Χίτλερ και κι ένας Μουσολίνι να κατακτήσουν τον κόσμο; Τους μώρανε ο Θεός. Χάθηκαν εκατομμύρια κόσμου… Είναι οι αμαρτίες μας που πληρώνουμε. Οι δρόμοι της ζωής είναι δύο∙ ο ένας είναι του Χριστού, ο άλλος είναι του πειρασμού. Ο ένας είναι φωτεινός κι εμείς αφήνουμε το φως και πάμε στο σκοτάδι. Δυσάρεστα πράγματα βλέπω… Δεν φταίνε οι διοικούντες, φταίνε οι αμαρτίες μας. Αφήσαμε τον Θεό και πιάσαμε τον διάβολο και τον πειρασμό. Ο,τι σπείρουμε αυτά θα θερίσουμε, ό,τι πράττουμε αυτά θα απολαμβάνουμε.

Η κρίση, οι δυσκολίες δεν έφεραν τον κόσμο πιο κοντά στην εκκλησία;

Όχι. Από το 1930 που ήμουν στην τρίτη τάξη, επί κατοχής των Ιταλών, το βράδυ του Σαββάτου παίρναμε ξυλαράκια για τον δάσκαλο κι ένα ψωμάκι και μετά μας έβαζαν στην σειρά και πηγαίναμε στον εσπερινό. Το πρωί της Κυριακής, πάλι στη Θεία Λειτουργία, αν απουσιάζαμε την Δευτέρα μας περίμενε τιμωρία. Αν δεν ήταν η εκκλησία, εμείς θα ήμασταν γενίτσαροι και τούτο διότι η Τουρκία εδώ, έκαμε 630 χρόνια, η Ιταλία 32, η Γερμανία τρία και οι Εγγλέζοι δύο. Αλλά ήταν η εκκλησία και ο Χριστός που μας στήριξε. Ο μακαριστός δεσπότης Απόστολος Τρύφωνας, ήταν ήρωας διότι έκανε σχολεία και διδάσκονταν τότε η θρησκεία και η εθνικότητα και οι δάσκαλοι πληρώνονταν από την εκκλησία. Τώρα κόρη μου, στο χωριό μου έχουμε πάνω από 500 παιδιά και δεν βλέπουμε ένα στην εκκλησία… Οι μητέρες πρέπει να παίρνουν οι ίδιες τα παιδιά τους στην εκκλησία, για να βάλουν στην ψυχή τους και στην καρδιά τους τον Θεό. Να βάλουν τον φόβο του Θεού και την αγάπη του λαού μέσα τους. Ούτε ένα παιδάκι δεν βλέπω σήμερα στην εκκλησία. Πώς θα μάθουν αυτά τα παιδιά τον σεβασμό και την αγάπη για τον συνάνθρωπο; Αν δεν ήταν η εκκλησία, η μητέρα μου χήρεψε 23 χρονών, δεν θα είχαμε ούτε ψωμί να φάμε. Ο μακαριστός δεσπότης Απόστολος Τρύφωνας τότε έδινε δωρεάν στα ορφανά τα μολύβια και τα βιβλία κι έτσι πήγα και εγώ στο σχολείο κι έμαθα αυτά τα λίγα γράμματα, της έκτης του δημοτικού σχολείου. Αποφοίτησα το 1932-1933 και από παιδάκι αγάπησα την εκκλησία.

Πότε αποφασίσατε να γίνετε παππάς;

Παντρεύτηκα, έκανα μια ενάρετη οικογένεια και ασχολούμουν με την γεωργία. Κάποτε έπεσε ένας κεραυνός και σκότωσε έναν από τους επιτρόπους της εκκλησίας και τότε με κάλεσαν στο γραφείο για να τον αντικαταστήσω. Δεν είχα καιρό να χάνω διότι έπρεπε να συντηρώ επτά άτομα στο σπίτι, αλλά επειδή δεν ξέχασα την χάρη που μου έκανε η εκκλησία, αποδέχθηκα την πρόσκληση.

Το 1962, που έκλεισε ένας χρόνος, πήρα τα βιβλία για έλεγχο. Τότε Πρωτοσύγκελος ήταν ένας καλότατος άνθρωπος, ο Αλέξανδρος Θεοδωρακόπουλος που ήταν και μουσικοδιδάσκαλος.

Μου λέει, «Αφησε τα βιβλία και ανέβα στην βεράντα που σε θέλει ο Δεσπότης». Δεσπότης ήταν τότε ο Σπυρίδων Συνοδινός. Βγαίνω πάνω, η ώρα ήταν 11:40. Με ρωτά, «τι γνώσεις έχεις;». Του απαντώ «Σεβασμιότατε τελείωσα το δημοτικό».

Μου λέει τότε «είσαι καλός, ετοιμάσου θα σε κάνω παππά». «Μα τι θα λέω, γράμματα δεν ξέρω, ψάλτης δεν έκαμα… Τι θα λέω;». Και μου απαντά: «εσύ δεν θα λες τίποτα, ο Χριστός θα σε φωτίζει κι εσύ θα μιλάς».

Εγώ του είπα «Δεσπότη μου θα γίνουμε ρεζίλι, παππάς αγράμματος πού ξανακούστηκε;» και μου λέει ότι και ο Χριστός ως άνθρωπος, δεν προτίμησε τους μορφωμένους Φαρισαίους, Τελώνες και Εβραίους για να κάμει μαθητές αλλά μάζεψε τους αγράμματους ψαράδες επειδή ήταν αναμάρτητοι και με την φώτιση του Θεού, έγιναν κήρυκες της Οικουμένης. Το συζήτησα με την μακαριστή πρεσβυτέρα μου, την μακαριστή μητέρα μου και με τον πεθερό μου… Ξαναπήγα στην Μητρόπολη για δουλειές της επιτροπής, ο Δεσπότης επέμενε… Τότε μου είπε να αφήσω γενειάδα και εγώ του ζήτησα αν είναι με κάμει παππά, να με κάμει στο χωριό μου γιατί εγώ ζούσα από τα κτήματα και ήθελα να συνεχίσω να εργάζομαι για να συντηρώ την οικογένειά μου. Ετσι άφησα την γενειάδα και τον Απρίλιο του 63, στον Αγιο Νικόλαο στη Ρόδο χειροτονήθηκα διάκονος και 15 Αυγούστου ημέρα Πέμπτη, χειροτονήθηκα ιερέας στα Τριάντα, παρουσία του Ι. Ζίγδη. Την Κυριακή 18 Αυγούστου, τέλεσα το πρώτο μου μυστήριο και στεφάνωσα την κόρη μου.

Και έκτοτε υπηρετείτε την ιεροσύνη.

Εκτοτε επλούτησα τις γνώσεις μου διαβάζοντας και έμαθα πολλά ωφέλιμα πράγματα… Ηθελα να μάθω πράγματα, να αφήσω έργο στους απογόνους. Τότε έκαμα την εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου. Βάλαμε θεμέλιο λίθο το 1967, 14 Μαΐου Κυριακή των Μυροφόρων και το 1974 ετελείωσε η εκκλησία. Από κει και μετά, αναστήλωσα Μονές και στο τέλος έκανα κι εγώ ένα εκκλησάκι, εκεί που έχτισαν σπίτια τα παιδιά μου, για να φωτίζει τα παιδιά μου, τους απογόνους μου… Το αγιογραφήσαμε και το δωρίσαμε στην εκκλησία. Ο Χριστός βλέποντας τις προσπάθειές μου, με αντάμειβε. Εχω ακόμα σωματικές δυνάμεις και πνευματικές και ψυχικές. Μάλιστα πριν 6-7 μήνες, ο πατέρας Νεκτάριος Πόκκιας με πήρε στο Θάρρι και έλαβα μέρος στη Λειτουργία. Με έχει τιμήσει η Μητρόπολη, ο Δήμος Καλλιθέας και ο Πολιτιστικός Σύλλογος, όμως εγώ θέλω να μου δώσει την Δόξα ο Θεός και όχι οι άνθρωποι. Τα επίγεια είναι ψεύτικα όλα, φθαρτά και πρόσκαιρα… Η διαδρομή της ζωής μας, είναι ένα όνειρο, είναι σύντομη. Σκέφτομαι, τα 96 μου χρόνια πού πήγαν; Χάθηκαν… Είναι ένα όνειρο η ζωή.

Πώς να κάνουμε αυτή την σύντομη ζωή καλύτερη; Αυτό το όνειρο που λέτε, πώς θα γίνει όμορφο και όχι εφιάλτης;

Με τις καλές πράξεις και τα καλά λόγια. Να σταθούμε στο ύψος μας, να μην κάνουμε αμαρτίες. Να μην περιφρονούμε το μυστήριο του γάμου, που σήμερα όλο και περισσότεροι το περιφρονούν. Να κάνουμε μια ενάρετη ζωή. Φτάνει να μετανοούμε, η μετάνοια δεν θέλει ούτε λεφτά, ούτε τίποτα. Με τη μετάνοια θα μπορούμε να ελπίζουμε στην αιώνια βασιλεία. Πρέπει να πιστεύουμε για να μπορούμε να εισακουστούμε, και να μην επικαλούμαστε τα Θεία μόνο στις δύσκολες στιγμές μας. Πρέπει να καθαρίσουμε την ψυχή μας, με την Ιερά Εξομολόγηση. Το ρουχαλάκι σου όταν λερωθεί, δεν το πετάς το πλύνεις και το ξαναβάζεις. Το σωματάκι σου όταν λερώνεται το καθαρίζεις με το αφρόλουτρο. Την ψυχή, γιατί δεν την καθαρίζουμε;

Έχουμε χάσει τον δρόμο του Θεού και πρέπει να επιστρέψουμε εκεί, αυτή είναι η σωτηρία, μας λέτε.

Όταν ένα πλοίο το χτυπάνε τα κύματα, αναζητεί το πλησιέστερο λιμάνι για να σωθεί. Το δικό μας λιμάνι, είναι ο Χριστός.

Οι νέοι άνθρωποι, ζητάνε σήμερα την συμβουλή σας;

Όχι… Ισα ίσα που κάποιοι απαξιώνουν το έργο και τον ρόλο του παππά. Όμως, επειδή θέλω να είμαι σωστός θα σας πω ένα γνωμικό. Κάποτε ένας παππάς είπε στο ποίμνιό του «Ο έχων δύο χιτώνας διαδότω τω μη έχοντι». Τον ρώτησε η πρεσβυτέρα του, αγράμματη γυναίκα, τι εννοούσε και τότε ο παππάς της είπε «αν έχουμε δύο παντελόνια, να δίνουμε το ένα ή δύο ζευγάρια παπούτσια να δίνουμε το ένα…». Μια μέρα που ο παππάς πήγε να σπείρει, η παπαδιά έδωσε σε έναν ρακένδυτο περαστικό το δεύτερο παντελόνι του παππά. Όταν γύρισε ο παππάς, επειδή είχε βραχεί, ζήτησε να αλλάξει παντελόνι και του είπε η παπαδιά ότι το είχε δώσει… Και τότε της λέει: «Μα είσαι παλαβή; Όλα κι όλα δυο ήταν τα παντελόνια μου». Η παπαδιά απορημένη του λέει «μα εσύ δεν μου είπες όποιος έχει δυο παντελόνια να δίνει το ένα;». «Όχι τα δικά μας, των αλλωνών» αποκρίθηκε ο παππάς. Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ο παππάς πέθανε και μετά πέθανε και η παπαδιά. Η παπαδιά είχε δύο αγγέλους που την διακονούσαν και διερωτήθη «εγώ που δεν έκανα τίποτα, έχω δυο υπηρέτες αγγέλους, ο παππάς μου πόσους θα ΄χει…». Μια μέρα ζήτησε να δει τον παππά και την πήγαν σε ένα δωμάτιο, όπου βλέπει τον παππά, μέχρι τον λαιμό χωμένο στην πίσσα κι εκείνη αναστέναξε. Και τότε της λέει ο παππάς «ευτυχώς που βρέθηκε από κάτω ο Δεσπότης και πάτησα πάνω του αλλιώς θα ήταν και το κεφάλι μου μέσα στην πίσσα». Κόρη μου, «πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί». Πολλοί παππάδες αλλά… λίγοι παππάδες. Την αλήθεια θέλω να λέγω.

Ο Άγιος Ανδρέας

Ο πρωτόκλητος  μαθητής του   Κυρίου, που    είναι  ο  προστάτης   της  Πάτρας   και   γιορτάζει  στις    30  Νοεμβρίου, καταγόταν   από   την  Γαλιλαία  και  ήταν  αδελφός   του   πρωτοκορυφαίου    αποστόλου  Πέτρου. Έγινε μαθητής  του   Χριστού   και   δέχθηκε   τον    φωτισμό   του   Αγίου   Πνεύματος   κατά   την  Πεντηκοστή. Στη     συνέχεια  κήρυξε   σε  πολλά  μέρη, όπως    στη   Σινώπη,   την   Κωνσταντινούπολη(θεωρείται  ο   ιδρυτής   της   εκκλησίας   της) και   αλλού, επιτελώντας    πολύ  μεγάλα  θαύματα,  όπως  θεραπείες    δαιμονισμένων, παραλύτων  μέχρι  και  αναστάσεις  νεκρών. Τελικά  ήρθε   στην  Πάτρα   σε   γεροντική  ηλικία  και  θεράπευσε  με  την   δύναμη   του   Χριστού   την  Μαξιμίλλα,  την  βαρειά    ασθενή σύζυγο   του    ηγεμόνα  Αιγεάτη  καθώς   και   τον δαιμονισμένο δούλο   του    αδελφού   της   Στρατοκλή. Ο  σκληρός    ηγεμόνας   βλέποντας   την  επιρροή   του   αποστόλου    στη   σύζυγό  του  που  έγινε    χριστιανή δεν  ήθελε   την   επαφή  μαζί   του  και επιθυμούσε  και   τον  άνδρα  της  να κάνει   χριστιανό   διέταξε    την  θανάτωση   του  Αγίου  Ανδρέου. Τον  κρέμασαν   λοιπόν   σε   σταυρό   σχήματος   Χ     στον  οποίο   και   τελείωσε   την    ζωή   του  μετά  από τρεις  μέρες. Η  κάρα   του  Αγίου   μετά  από πολλές  περιπέτειες  επέστρεψε   στην  Πάτρα   το    1964, ο   δε  σταυρός   του  μαρτυρίου  του   το     1980   και  είναι   και   τα   δύο  πηγή   μεγάλων   ευεργεσιών   για   τους   πιστούς.

(Από  το   συναξάρι   του   Αγίου   Ανδρέου   και   το   βιβλίο   θαυμάτων  του  Γρηγορίου   επισκόπου  Τουρώνης   στη  Γαλλία)

Διαβάστε...

...οι παντόφλες των γειτόνων μου...

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε

τα κείμενα.

Σπάνια εἰκόνα τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου Βουναίνων μετά τῶν συμμαρτύρων του.

Εἰς μνήμην τοῦ δικαίου π. Νικολάου Πέττα.

Γράφει ὁ Φώτιος Δημητρακόπουλος, Ὁμότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου.

Κατά τό προσκύνημά μου, τό Σάββατο 22 Ὀκτωβρίου 2016, τῆς ἐκ τῆς Ἄνδρου προερχομένης τιμίας Κάρας τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου, στόν τόπο μαρτυρίου του στό χωριό Βούναινα τῆς Θεσσαλίας, προσκύνησα μία σπάνια είκόνα.
Ἐπί τοῦ τάφου τοῦ Ὁσιομάρτυρος, πού περικλείεται στό ἐκεῖ ἱερό Προσκύνημα, σέ περίοπτη θέση προβάλλει ἡ πολυπληθής σύνθεση τῆς εἰκόνας του ἐξ Ἀνατολῶν ἁγίου Νικολάου, μετά τῶν Θεσσαλῶν συμμαρτύρων του, πού φέρει τήν ἐπιγραφή «Ο ΑΓΙΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΕΝ ΒΟΥΝΑΙΝΟΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΥΤῼ». Ἡ εἰκόνα εἶναι προσαρμοσμένη μέσα σέ κορνίζα (110 x67) καί στό ἀνώτερο σημεῖο φέρει περίτεχνο ἐπίχρυσο κόσμημα,  τό ὁποῖο συγκρατεῖ τό ἔνθετο ἀπότμημα λειψάνου τοῦ Ὁσιομάρτυρος. Τήν ὅλη σύνθεση μέ τό ἱερό κειμήλιο, καθώς καί τά πολλά τάματα, προστατεύει γυαλί. Ἡ εἰκόνα ἀφιερώθηκε στήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου, τῆς 9ης Μαΐου τοῦ 2016, ἀπό τήν οικογένεια τοῦ ἀείμνηστου Ἱερέως Νικολάου Πέττα κατόπιν προσωπικῆς του ἐπιθυμίας.
Σύμφωνα μέ τόν δημώδη βίο τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου τοῦ ἐν Βουναίνοις, πού συνέθεσε ὁ Ἀκάκιος Διακρούσης (τοῦ ὁποίου τἠν διόρθωση ἔκανε  ὁ ἱερομόναχος Ἰωσήφ ὁ ἐκ Φουρνᾶ Ἀγράφων, λόγιος κληρικός τοῦ τέλους τοῦ 18ου  καί τῶν ἀρχῶν τοῦ 19ουαἰώνα), ἡ τοπική παράδοση θέλει τόν Ἅγιο νά ἀθλεῖ μέ ὁμήγυρη συνασκητῶν του, τά ὀνόματα τῶν ὁποίων εἶναι: Γρηγόριος, Ἁρμόδιος, Ἰωάννης, Δημήτριος, Μιχαήλ, Ἀκίνδυνος, Θεόδωρος, Παγκράτιος, Χριστοφόρος, Παντελέων, Αἰμιλιανός καί Νανούδιος, οἱ ὁποῖοι καί εἰκονίζονται στήν ἀναφερόμενη εἰκόνα. Στό βίο ἀναφέρονται καί δύο παρθένες ἐκ τῆς Θεσσαλίας, ἡ Εἰρήνη καί ἡ Πελαγία, οἱ ὁποῖες συναπεικονίζονται καί διακρίνονται τά φωτοστέφανά τους, πού ἔχουν γραμμένα τά ὀνόματά τους.
Στήν εἰκόνα αὐτή ἡ μορφή τοῦ ἁγίου Νικολάου, πού κατέχει τήν κεντρική θέση, ἀντιγράφεται ἀπό τήν ἀντίστοιχη ἀπόδοσή του ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Καλαμιᾶς Πλατάνου Καλαβρύτων, πού χρονολογεῖται στίς ἀρχές τοῦ 19ου αἰώνα.

Ἡ σπάνια συναπεικόνιση τῶν συνασκητῶν του ἀπαντᾶ καί σέ προγενέστερα πρότυπα, ὅπως τῆς ἰδιαίτερα ἀφηγηματικῆς εἰκόνας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἄνω Ξενιᾶς Μαγνησίας (δ΄τέταρτο 19ου αἰ.), γιά τήν ὁποία σημειώνει σέ πρωτότυπη καί ἐμπεριστατομένη εἰσήγησή του ὁ Δρ. Βυζαντινῆς Ἀρχαιολογίας ἀρχιμ. Νεκτάριος Πέττας: «Στό κέντρο τῆς ἐν λόγῳ εἰκόνας ὁ Ἅγιος παριστάνεται μεταξύ δώδεκα ἀδελφῶν τῆς Σκήτης, κάτωθεν τοξωτοῦ διαχώρου. Δύο ζωφόροι, μία στό ἄνω καί μία στό κάτω τμῆμα τῆς εἰκόνας, περιλαμβάνουν ἀνά τρία ἐπεισόδια ἀπό τό βίο τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου. Στό ἄνω τμῆμα ἱστοροῦνται ἡ ἀναγόρευση τοῦ Ἁγίου σέ Δούκα, ἡ μοναχική κουρά του καί τό μαρτύριο τῶν συνασκητῶν του. Στό κάτω τμῆμα ἀπεικονίζονται ὁ ξυλοδαρμός τοῦ Ἁγίου ὑπό δύο δημίων, ἡ τόξευση, κατά τόν τύπο τοῦ ἁγίου Σεβαστιανοῦ, καί, τέλος, ὁ ἐνταφιασμός τοῦ Ὁσιομάρτυρος ὑπό τῶν μαθητῶν του».
Ὡστόσο ἕνα ἄλλο παράδειγμα εἰκόνας μέ βιογραφικές σκηνές στίς παρυφές, εἶναι ἡ εἰκόνα ἀπό τό Πράσινο Ἀρκαδίας, ἡ ὁποία χρονολογεῖται τό 1900. Στήν συγκεκριμένη εἰκόνα ἱστοροῦνται καί οἱ συνασκητες τοῦ Ἁγίου ἐνδεδυμένοι ὡς μοναχοί, ὅπως καί στήν Ἄνω Ξενιά, σέ ἀντίθεση μέ τά Βούναινα, ὅπου ἱστοροῦνται ὡς ἐπί τό πλεῖστον ὡς στρατιωτικοί.
Περισσότερα γιά τίς ἀπεικονίσεις τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου, στήν εἰσήγηση τοῦ ἀρχιμ. Νεκταρίου Πέττα, στό Θ΄ Διεθνές Συνέδριο τῆς Ἑταιρείας Πελοποννησιακῶν Σπουδῶν, πού ἔλαβε χώρα ἀπό 30/10 ἕως 2/11/2015 στό Ναύπλιο, μέ τήν στήριξη τοῦ Δήμου Ναυπλέων. Ἡ εἰσήγηση εἶχε τίτλο: «Ἀπεικονίσεις ὡς μοναχοῦ τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου τοῦ ἐν Βουνένοις στήν Πελοπόννησο. Depictions of Martyr Nikolaos Vounenis in the Peloponnese»
( http://arcadiaportal.gr/ news/spanies-eikones-toy-ag-nikolaoy-toy-neoy-stin-gortynia ).

Νέα θαύματα τοῦ εὐλογημένου ἀειμνήστου λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα

Μαρτυρίες τῆς κ. Ἀναστασίας Δ. Παπαμιχαήλ, κάτοικου Πατρῶν (τηλ.: 0030-2610332932)

Τό σπίτι μου  βρίσκεται ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπό τήν πατρική οἰκία τοῦ Σημειοφόρου  π. Νικολάου Πέττα, ἐπί τῆς ὁδοῦ Παρνασσού 34, στήν περιοχή Χαλκοματᾶ. Μέ μεγάλη ταπείνωση καί εὐλάβεια θέλω καί ἐγώ, μεταξύ τῶν ἄλλων,  νά καταθέσω κάποια ἐπιπλέον θαυμαστά γεγονότα, πού ἔχουν συμβεῖ σέ μένα καί στή μητέρα μου Ἀγγελική Παπαμιχαήλ, μέ τήν ὁποία διαμένουμε μαζί, σέ σχέση μέ τό ἁγιασμένο λευιτικό  ζεῦγος, τόν π. Νικόλαο Πέττα καί τήν πρεσβυτέρα αὐτοῦ Ἀνθή.

Στίς ἀρχές  καλοκαιριοῦ τοῦ  2016, ἀπό εὐλάβεια πρός τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή, ἡ μητέρα μου, ἡ ἀδελφή της Βασιλική, ἡ ἐξαδέλφη μου Ἀγγελική (ἡ ὁποία θεραπεύθηκε μέ τό λάδι ἀπό τό κανδήλι τους ἀπό σοβαρότατη ἀσθένεια, πού τῆς παρουσιάσθηκε τελευταῖα καί ἐγώ ἀποφασίσαμε νά πᾶμε στό ἐνοριακό Κοιμητήριο τῆς Παναγίας Ἀλεξιώτισσας στήν Πάτρα, ὅπου ἀναπαύεται τό λευιτικό ζεῦγος, προκειμένου νά ἀνάψουμε τό θαυματουργό καντήλι τους. Ἐπισημαίνεται ὅτι εἶναι εὐκαιρία γιά ἐμᾶς κάθε φορά πού πηγαίνουμε στό προσκύνημα αὐτό, νά προσευχηθοῦμε, νά τούς εὐχαριστήσουμε γιά τίς εὐλογίες, πού μᾶς δείχνουν, καί νά λάβουμε  λάδι ἀπό τό καντήλι τους γιά ἁγιασμό καί ἴαση σώματος καί ψυχῆς. Τό λάδι εἶναι ἰδιαίτερα θεραπευτικό καί ἐνδεικτικά καταγράφεται καί ἡ ἄμεση ἴαση πολιτικῆς μηχανικού τῆς πόλης μας, τῆς κ. Οὐρανίας, πού ἀπό καυτό λάδι τραυματίσθηκε στό χέρι της καί οἱ γιατροί καί οἱ ἀλοιφές τῆς ἐπιδείνωναν τήν πληγή. Ὅταν καθ’ ὑπόδειξη τῆς κ. Φωτεινῆς Τσουκαλᾶ τό βούτηξε μέσα στήν κούπα τοῦ κανδηλιοῦ αὐτομάτως πλάσθηκαν οἱ ἱστοί καί ἀναπλάσθηκε τό χέρι).

Φθάνοντας στό μνῆμα, καθώς ἡ ὥρα (7:15 μ.μ.) ἦταν περασμένη καί τό κοιμητήριο σέ λίγο θά ἔκλεινε, ἀρχίσαμε ἡ καθεμιά μας νά κάνουμε ἀπό κάτι. Ἐγώ προσωπικά εἶχα ἀνεβεῖ ἐπάνω στό μνῆμα (ὁ χῶρος εἶναι στενός χωρίς διαδρόμους), προσπαθώντας σκυμμένη νά τακτοποιήσω τά λουλούδια στά ἀνθοδοχεῖα, τά ὁποία τόσο ἀγαποῦσαν ὅσο ζοῦσαν. Ἡ μητέρα μου ἄναβε τό καντήλι. Ξαφνικά ἀπό τό πουθενά ἔνιωσα κάτι νά φτερουγίζει ἐπάνω ἀπό τό κεφάλι μου καί νά ἀγγίζει ἐλαφρά τά μαλλιά μου, σάν νά μέ εὐλογοῦσε! Μπροστά σέ αὐτή τήν αἴσθηση σταμάτησα ὅ,τι ἔκανα καί  σηκώθηκα νά δῶ τί συνέβαινε. Αὐτό πού εἶδα ἦταν πραγματικά  συγκλονιστικό! Δύο περιστέρια πετοῦσαν ἤρεμα, σάν νά χόρευαν, ἐπάνω ἀπό τό μνῆμα καί ἐπάνω ἀπό ἐμένα καί τούς ἄλλους προσκυνητές! Σημειώνεται ὅτι δέν εἴχαμε κόλλυβα ἤ κάτι φαγώσιμο μαζί μας, γιά νά τά ἑλκύσει. Ἐκείνη τήν στιγμή φώναξα στή μητέρα μου «Μαμά, μαμά, τά περιστέρια, τά περιστέρια πού θεωρούσαμε ὑπερβολή τούς ἱερεῖς καί τούς πιστούς πού τούς ἐμφανίζονται στόν ὁρισμένο τάφο!!! (Νά σημειώσω ὅτι ἡ μητέρα μου, ἔχοντας ἀκούσει καί διαβάσει καί ἄλλες μαρτυρίες σχετικά μέ τά περιστέρια πού ἐμφανίζονται  στό τάφο τους, τό θεωροῦσε ἀπίθανο γεγονός. Εἰδικά αὐτή τήν θαυμαστή ἐμφάνιση, πού τῆς ἐξιστορεῖ ἡ πνευματική της ἀδελφή, ἡ κ. Φωτεινή Τσουκαλᾶ, κατά τήν ὁποία τήν παραμονή τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ 2015, ὅταν εἶχε πάει μέ τόν π. Νεκτάριο νά ἀνάψουν τό κανδήλι καί νά προσευχηθοῦν, ξαφνικά ἐμφανίσθηκαν περισσότερα ἀπό τριακόσια περιστέρια, ἀνά τριάδες, πού κυριολεκτικά κύκλωσαν τόν τάφο τοῦ ζεύγους Πέττα). Βλέποντάς τα ἡ μητέρα μου ἄρχισε νά κάνει τό σταυρό της, ἐπαναλαμβάνοντας γεμάτη δέος καί ἐκείνη «Τά περιστέρια, τά περιστέρια!!!». Ἐπισημαίνεται ὅτι, σύμφωνα μέ τήν ἐκκλησιαστική παράδοση, συχνά ψυχές δικαίων ἀνθρώπων ἐμφανίζονται σάν περιστεράς. Ἀπό τά σύγχρονα παραδείγματα ἀναφέρεται αὐτό τῆς ὁσιοτάτης καί ἁγιασμένης γερόντισσας Χρυσῆς Κύπτης, κτητόρισαν τῆς Μονῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Μηλοχωρίου τῆς Ἐορδαίας, ὅπου ἡ ἁγία Παρασκευή τήν ἐπισκεπτόταν συχνά, παίρνοντας τήν μορφή περιστεράς! Καί αὐθόρμητα φώναζε μέ ὅλη τήν δύναμη τήν εἰδική εὐχή, πού ἔχει εὐλογία νά λέει ἀπό τόν γέροντα Ἰσίδωρο τόν Φιλοθεΐτη «Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί! Ἅγιος Νικόλαος καί ἁγία Ἀνθή». Ἀναφωνοῦσε ἀκόμη: «Μοῦ δείξατε  τά περιστέρια, πού δέν τά πίστευα!». Ἦταν δέ τόσο μεγάλη ἡ λαχτάρα της, πού πραγματικά ὅλες κερώσαμε καί δέν δύνατο ἡ μητέρα μου νά συνεχίσει τό ἄναμμα τοῦ καντηλιοῦ. Ἔτσι τό συνέχισα μόνη μου διακόνημα αὐτό. Ὥσπου νά φύγουμε, τά περιστέρια ἔμειναν κοντά  μας, ἐπάνω στούς σταυρούς τῶν διπλανῶν τάφων, ὡστόσο ὅλα ἦταν στραμμένα πρός τό μνῆμα τῶν ἀξίων καί θαυματουργῶν. Ἀξίζει νά ἀναφερθεῖ ὅτι μᾶς παρατηροῦσαν μέ ἔγνα καί μέ πολύ ἀγάπη. Ἡ θεία μου καί ἡ ἐξαδέλφη μου εἴχαμε μείνει ἐκστασιασμένες μπροστά σέ αὐτό τό θεῖο σημεῖο, πού βιώσαμε ἐκείνη τή στιγμή. Δοξάσαμε τό Θεό, εὐχαριστήσαμε τούς  ἀξίους καί ἀναχωρήσαμε χαίροντες καί ἀγαλλόμενοι. Κατά τήν ἐπιστροφή μονολογούσαμε: «Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί! Ἅγιος Νικόλαος καί ἁγία Ἀνθή».

Τό ἴδιο καλοκαίρι (Αὔγουστος τοῦ 2016), καί συγκεκριμένα περί τά τέλη τοῦ μηνός, μετά ἀπό ἕνα πολύ λυπηρό γεγονός, πού μᾶς συνέβη, μέ τήν γέννηση τῆς μικρῆς μας ἀνιψιᾶς, θυγατέρας τοῦ πρώτου μου ξαδέλφου, ὅπου τό μωρό μας γεννήθηκε ἄρρωστο μέ σπασμούς καί οἱ γιατροί διέγνωσαν νοητική στέρηση, κινητικά προβλήματα κ.ἄ. (ἀξίζει μάλιστα νά σᾶς πῶ ὅτι τό καί τό πρῶτο παιδί τους εἶναι διανοητικά καθυστερημένο ἀπό ἕνα σπάνιο γονίδιο, τοῦ ὁποίου φορεῖς εἶναι οἱ γονεῖς), ἡ μητέρα μου, Ἀγγελική, πολύ στεναχωρημένη, πῆγε νά ἐναποθέσει τόν πόνο στό τάφο τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Ἦταν εὐκαιρία νά προσευχηθεῖ καί νά τούς παρακαλέσει νά πρεσβεύσουν στό Κύριο γιά τήν ἴαση τῆς μικρῆς καί  ἐπίσης μέ τίς πρεσβεῖες τους, ὡς πολύτεκνοι γονεῖς, ποῦ ὑπήρξαν, νά στηρίξουν τά ἐξαδέλφια μου, γιατί ὁ πόνος τους ἦταν καί παραμένει ἀκόμη πολύ μεγάλος. Ἡ κατάσταση τῆς ὑγείας τῆς μικρῆς ἦταν πολύ σοβαρή. Γι’ αὐτό τήν ἀεροβάπτισαν δίνοντάς της τό ὄνομα Εἰρήνη-Ἐφραιμία. Μετά ἀπό θερμή προσευχή τῆς μητέρας μου ἀκούσθηκε μέσα ἀπό τήν φωτογραφία τοῦ  π. Νικολάου, ἕνα δυνατό «τσάφ», ὅπως ἀκριβῶς κάνει τό φλάς τῆς φωτογραφικῆς μηχανῆς. Ὁ ἦχος συνοδευόταν ἀπό μία οὐράνια λάμψη μέ δέσμη φωτός καί εὐθύς ἀμέσως ἡ μορφή τοῦ π. Νικόλαου ἀλλοιώθηκε, ἐν προκειμένω ἐμφανίσθηκε «ἐν ἑταίρᾳ μορφῇ», δηλ. μέ ἄκρως ἀσκητική παρουσία. Στήν θέα αὐτή ἡ μητέρα μου τήν κατελύφθη ἀπό μεγάλο φόβο καί αὐθόρμητα φώναξε: «Κύριε, ἐλέησον!». Ὁ παππούλης, δηλαδή ὁ π. Νικόλαος, ἔμεινε σέ αὐτή τήν ἀλλοιωμένη μορφή γιά ἀρκετή ὥρα καί ἴδια νόμιζε ὅτι κάτι ἔπαθε καί δέν ἦταν καλά, γιατί εἶναι γνωστό ὅτι τό σῶμα μας νιώθει μικρό στήν θέα τῶν πνευματικῶν καταστάσεων. Ὅσο κοιτοῦσε τήν μεταμορφωμένη φωτογραφία εὐχαριστοῦσε τόν π. Νικόλαο, ὁμολογώντας μέ φωνή πού προερχόταν ἀπό τά μύχια τῆς ψυχῆς της: «Εἶσαι πολύ μεγάλος ἅγιος, εἶσαι μεγάλος πατέρας». Ἔπειτα ἡ φωτογραφία ἐπανῆλθε στή φυσιολογική της κατάσταση. Ἐπέστρεψε σπίτι συγκλονισμένη καί τηλεφώνησε στή διακριτική γερόντισσα Ἀκακία, τῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδας Ν. Βουτσᾶ Ἀττικῆς στήν ὁποία περιέγραψε τό θαυμαστό αὐτό γεγονός. Ἡ γερόντισσα, ἀκούγοντας  αὐτά, πού εἶχαν συμβεῖ, δοξολογοῦσε τό Κύριο, ἐπιβεβαιώνοντας γιά τό π. Νικόλαο καί τή πρεσβυτέρα Ἀνθή: «Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί! Ἅγιος Νικόλαος καί ἁγία Ἀνθή». Τέλος, εἶπε στήν μητέρα μου ὅτι, ἀφοῦ ἔγινε αὐτό τό σημεῖο, ὡς σημειοφόροι πού εἶναι, θά ἐκπληρώσουν τά αἰτήματά σας. Ὁ πατέρας Νικόλαος θά βοηθήσει σέ ὅλα. Ἡ  μικρή Εἰρήνη-Ἐφραιμία ἔμεινε στήν ἐντατική του Νοσοκομείου γιά πενήντα ἡμέρες μέ τήν ὑγεία της νά σταθεροποιεῖται καί νά βαίνει καθημερινῶς πρός τό καλύτερο. Τώρα τήν ἔχουν πάρει  σπίτι, εἶναι ἤδη τριῶν μηνῶν καί οἱ γιατροί αἰσιδοξοῦν μέ τήν ἐξέλιξη  ὑγείας της.

Σέ συνέχεια τοῦ ἀνωτέρω γεγονότος θέλω νά σᾶς ἀναφέρω ὅτι στίς 9-11-2016 ἦρλαν τά συγκεκριμένα ἐξαδέλφια μου, Χρῆστος καί Παναγιώτα, στό σπίτι μαζί μέ τά δύο παιδιά τους, τό Γιῶργο-Θαδδαῖο καί τήν Εἰρήνη-Ἐφραιμία, τήν ὁποία θά  πήγαιναν μετά γιά ἠλεκτροεγκεφαλογράφημα στό Καραμανδάνειο Νοσοκομεῖο Πατρῶν, γιά νά δοῦν πώς ἐξελίσσεται ἡ κατάσταση τῆς ὑγείας της. Ἐγώ, καθώς κρατοῦσα τή μικρή στήν ἀγκαλιά μου, εἶπα τῆς μητέρας μου νά σταυρώσει τό κεφαλάκι της μέ λαδάκι ἀπό τό καντήλι τοῦ π. Νικολάου καί  τῆς πολύαθλης πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, πού εἶχα φέρει ἀπό τό τάφο τους πρίν δυό ἡμέρες. Ἡ μητέρα μου, σταύρωσε τήν Εἰρήνη-Ἐφραιμία, λέγοντας μέ συναίσθηση καί βαθιά πίστη τό: «Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί! Ἅγιος Νικόλαος καί ἁγία Ἀνθή». Ὅταν ἦταν ἡ ὥρα νά ἀναχωρήσουν ἦρλε ἡ μητέρα τῆς μικρῆς, γιά νά τήν πάρει ἀπό τήν ἀγκαλιά μου, καί τότε τρελάθηκε, γιατί τό παιδί της μοσχοβολοῦσε καί μέ ρωτοῦσε τί βάλαμε στή μικρή καί ἀποπνεύει τήν εὐωδία τοῦ ἁγίου μύρου. Ρωτοῦσε ἀκόμη «Τί λαδάκι τῆς βάλατε καί μοσχοβολάει ἔτσι;». Ἐγώ ἀπορώντας τήν ρώτησα: «Γιώτα, τί  σοῦ μυρίζει;». Μοῦ ἀπάντησε: «Τό μωρό μου μοσχοβολάει!». Σέ ἐμένα δέν μύριζε τίποτα, καθώς ἐπίσης καί στήν μητέρας μου καί στόν ἐξάδελφό μου. Ἡ Γιώτα μύριζε καί ξαναμύριζε τό παιδί της καί δέν χόρταινε τήν εὐωδία. Τότε τῆς εἶπα: «Γιώτα εἶναι τό λαδάκι τοῦ παππούλη Νικολάου καί τῆς παπαδιᾶς Ἀνθῆς, τό ὁποῖο, ἐπειδή κάνει θαύματα μυρόβλησε, δηλ. μοσχοβόλησε ἐπάνω στό κεφαλάκι τοῦ μωροῦ σου καί σέ σένα! Νά εἶναι πρός δόξα Θεοῦ αὐτό τό ἔκτακτο γεγονός καί κάποιο σημεῖο πρός τό καλό!».

Στίς 24-09-2016, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε προηγηθεῖ ἐπίσκεψη στό σπίτι μας, τοῦ π. Νεκταρίου, ἑνός ἐκ τῶν δώδεκα τέκνων τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ὁ ὁποῖος ἀποφεύγει νά μιλᾶ γιά τούς γονεῖς του, τήν ἑπομένη ἀκριβῶς ἡμέρα Κυριακή 25-09-2016, εὐωδίασε  σέ μένα τήν ἁμαρτωλή  τό ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου τοῦ φωτισμένου γέροντος Μαξίμου τοῦ Ἰβηρίτου, πρώην Πρωτοεπιστάτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους πού φέρει τόν τίτλο «ΝΕΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: Ὁ πατήρ Νικόλαος Πέττας (1941- 4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-21.11.2012)». Συγχρόνως μέ τήν βιογραφία τους εὐωδίαζε καί ἡ φωτογραφία, πού φέρει ἔνθετο κομμάτι ἀπό τό πετραχήλι τοῦ π. Νικολάου. Ὡστόσο μέ διαφορετική εὐωδία ἀπό αὐτή τῆς βιογραφίας τους, ἀφοῦ τό βιβλίο καταγράφει καί τόν βίο τῆς εὐλαβεστάτης πρεσβυτέρας Ἀνθῆς (ἡ ὁποία μοῦ εἶχε ἀδυναμία καί μητρική ἀγάπη)! Ἔκανα τό σταυρό μου δοξάζοντας τό Θεό προσκύνησα τό βιβλίο, πού φέρει τήν μορφή τοῦ λευιτικοῦ ζεύγους καί τήν φωτογραφία τοῦ σημειοφόρου πατρός.

Τώρα στίς ἀρχές τοῦ μηνός Νοέμβριου 2016, ἡ μητέρα μου ἕνα πρωί εἶδε στόν ὕπνο τῆς ἕνα γέροντα Νικόλαο λεπτό καί ὑψηλό, χωρίς ὅμως νά διαγράφονται τά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου του ἀπό τήν ἐκτυφλωτική λάμψη πού τό κάλυπτε. Σέ πολλές ἐμφανίσεις τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους τά προσωπογραφικά τους χαρακτηριστικά δέν διακρίνονται διότι ἀπό τήν μορφή τούς πηγάζει ἄπλετο φῶς. Ὡστόσο ὡς σημειοφόροι ἔχουν ἄλλους τρόπους, πού ἐπιβεβαιώνουν τήν δική τους παρουσία. Σκεφθεῖτε σέ τί θέση στήν Ἄνω Ἱερουσαλήμ τούς ἀξίωσε ὁ παντοδύναμος Θεός! Ἄλλωστε ὁ εὐλαβέστατος ἐφημέριος τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Κρυονερίου Καλαβρύτων, πρωτοπρ. Γεώργιος Τσελέπης, μᾶς διηγεῖτο ὅτι κατά τήν ἐξόδιο τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθής, μαζί μέ τούς οἰκείους του καί τούς ἐπιτρόπους, ἔβλεπαν φῶς στήν μορφή της, πού ἔμοιαζε σάν μικρή Παναγιά. Καί ὅτι τά λαμπερά χέρια της ἔκαναν κομποσχοίνι μέσα στήν νεκρική κλίνη, ἐνῶ ἡ φωτογραφία τοῦ π. Νικολάου, πού εἶχε στό στῆθος της, ἔλαμπε, σέ βαθμό νά πιστεύει ἕνας ἀρχιερέας, πού ἦταν παρών στήν ἐξόδιο τῆς πρεσβυτέρας, ὅτι ἦταν ἁγιογραφία μέ φωτοστέφανο!, φορώντας ἕνα ἐκρού λεπτό πετραχήλι καί τῆς φώναξε «Σ’ ἀγαπῶ!» καί ἐκεῖ ξύπνησε. Τό χρῶμα τοῦ ὁρισμένου πετραχηλιοῦ εἶναι ἴδιο μέ αὐτό, πού εἶχε δώσει ὡς παρακαταθήκη ὁ π. Νικόλαος στόν εὐλαβέστατο ἱερέα Χαράλαμπο Πανουτσακόπουλο, τό ὁποῖο τελεῖ πολλά θαύματα. Δέν πέρασαν τρεῖς ἡμέρες (τήν ἑπομένη ἡμέρα ἡ μητέρα μου θά πήγαινε στό Πανεπιστημιακό Νοσοκομεῖο τοῦ Ρίου γιά ἐξέταση σπινθηρογραφήματος μέ ραδιενεργό ἰώδιο, μετά τό πέρας ἑνός ἑξάμηνου ἀπό χειρουργεῖο ἀφαίρεσης θυροειδῆ ἀδένα μέ διάγνωση κακοήθειας, τό ὁποῖο διαγνώσθηκε καί πρόλαβε ἀπό ἁγιοφάνεια τοῦ π. Νικολάου στήν ἀδελφή μου γιατρίνα, τήν Χρυσαυγή. Περισσότερα γιά αὐτό καθώς καί ἄλλα θαύματά τους σέ ἐμᾶς βλ. ἀναλυτικά στήν ἀνάρτηση: http://www.romnios.gr/%CE%B8%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%83-%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85 ) καί μᾶς ἐπισκέφθηκε ὁ π. Νεκτάριος καί εἶχε στήν δεξιά τσέπη τοῦ ἀντεριοῦ του, τό πετραχήλι ἐκστρατείας τοῦ πατέρα του, τοῦ π. Νικολάου. Τί εὐλογία καί εὐωδία γιά ἐμᾶς! Παρακαλέσαμε τόν π. Νεκτάριο, τον ὁποῖο τόν γνωρίζουμε ἀπό παιδάκι, νά τό ἀφήσει στό σπίτι μας γιά τό βράδυ ἐκεῖνο, ἀφοῦ τήν ἑπομένη θά τοῦ εἴχαμε ἑτοιμάσει πραγματάκια γιά τήν ἐνορίες, πού διακονεῖ στήν Γορτυνία καί θά τό ἔπαιρνε πάλι. Περιττό δέ νά σᾶς πῶ ὅτι τό πετραχήλι εὐωδίασε ἀπό  τήν ἴδια στιγμή, πού ἦλθε στό σπίτι καί ἐξακολούθησε νά εὐωδιάζει ἀνά τακτά χρονικά διαστήματα στή διάρκεια τῆς νύχτας καί τῆς ἑπόμενης ἡμέρας μέχρι νά τό πάρει ὁ π. Νεκτάριος. Δέν ἦταν ὅμως μόνο αὐτό. Στό σπίτι μας συνέχισε ἡ εὐωδία ἀπό τό πετραχήλι γιά μία ἑβδομάδα.

Στίς 4-11-2016 ἡ μητέρα μου Ἀγγελική Παπαμιχαήλ πῆγε στό Πανεπιστημιακό Νοσοκομεῖο τοῦ Ρίου, γιά νά ὑποβληθεῖ στήν προγραμματισμένη ἐξέταση σπινθηρογραφήματος θυροειδούς ἀδένα. Ὅση ὥρα ἦταν στό μηχάνημα προσευχόταν στό Θεό, στήν Παναγία μας καί σέ ὅλους τους Ἁγίους. Παρακαλοῦσε ἐπίσης τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα αὐτοῦ Ἀνθή, γιά νά λάβει μέ τήν πρεσβεία τῶν νεοφανῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, καλά ἀποτελέσματα. Ἐνῶ συνεχιζόταν ἡ ἐξέταση κάτω ἀπό τό μηχάνημα ἡ μητέρα μου ἔνιωσε ἕνα δυνατό φτερούγισμα πουλιοῦ μέσα στό βάθος τῆς ψυχῆς της καί παράλληλα μία χαλάρωση. Τότε πάνω ἀπό τό μηχάνημα ἄνοιξε μία παράξενη ὀθόνη, σάν καί αὐτή τοῦ κινηματογράφου, μέσα στήν  ὁποία παρουσιάζονταν πορφυρένια ἄμφια, φέροντας χρυσοκέντητους σταυρούς, ἀστέρια καί ἀνθέμια. Ἡ μητέρα μου ἀπόρησε τί κόκκινα ἄμφια ἦταν αὐτά, πού τῆς ἀποκαλύφθηκαν; Μέσα στήν ἀπορία της, βλέπει νά ἐμφανίζεται ὁ π. Νικόλαος δεόμενος, δηλαδή σέ στάση προσευχῆς, ὁ ὁποῖος περικλειόταν σέ νεφέλη (καί φοροῦσε κόκκινα ἄμφια, διότι ἐξ ψευδαδέλφων ἐμαρτύρησε, καί αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τον γρήγορο μαρασμό τῆς καλῆς του πρεσβυτέρας). Ἡ μητέρα μου, ὅσο ἔβλεπε τό ὅραμα τόν ἀκολουθοῦσε καί προσεύχονταν καί αὐτή μέ θέρμη. Ἔπειτα ἀπό λίγο ἔφυγε ἡ ἀποκάλυψη αὐτή ἀπό τά μάτια της, ἐνῶ παράλληλα τελείωσε καί ἡ ἐξέταση. Πλέον δέν τήν ἐνδιέφερε κανένα  ἀποτέλεσμα, διότι εἶχε λάβει τό μήνυμα ὅτι θά καθάριζε γιά μία ἀκόμη φορά ὁ π. Νικόλαος. Γεμάτη ἐνθουσιασμό τό μόνο πού ἤθελε  ἦταν νά φωνάξει δυνατά αὐτό πού εἶχε δεῖ.  Κατά τήν ἐπιστροφή  της στό  σπίτι τῆς συνέβη κάτι μοναδικό. Ἐμφανίσθηκε τό γνωστό παράξενο καί πανέμορφο περιστέρι σέ χρώματα γκρί–μπλέ, σύμβολο τῆς παρουσίας τοῦ π. Νικολάου, τό ὁποῖο τήν ὑποδέχθηκε μέ γαλήνη. Μόλις πῆγε  νά ἀνοίξει τό πορτόνι, γιά νά μπεῖ μέσα  στήν βεράντα τοῦ σπιτιοῦ, τό περιστέρι φτερούγισε χαμηλά δίπλα της καί ἡ ἴδια νόμισε ὅτι θά τήν ἀκολουθήσει μέσα στήν βεράντα, ἀλλά αὐτό πέταξε μακριά. Ἴσως στράφηκε ἀπέναντι στό σπίτι τοῦ π. Νικολάου.

Στίς 11-11-2016, πήραμε τά ἀποτελέσματα τῶν ἐξετάσεων καί εἶναι καθαρά. Μετά ἀπό τά ἀποτελέσματα σταμάτησε ἡ εὐωδία, πού ἔκπεμπε ἀπό τό πετραχήλι του. Εἶναι πραγματικά ἀθωνίτες ἅγιοι πατέρες μας, ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί! Ἅγιος Νικόλαος καί ἁγία Ἀνθή.

Πράγματι εἶναι θαυμαστά τά σημεῖα πού μᾶς ἔχει φανερώσει  ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα αὐτοῦ Ἀνθή. Ὅπως ὁμολογοῦν οἱ οἰκεῖοι μου, κάθε τρίτη ἡμέρα ἔχουμε καί ἕνα θαῦμα τους. Ἐδῶ λίγα καταγράφονται. Τούς εὐχαριστοῦμε καί δοξάζουμε τό Θεό, πού ἐπιτρέπει σέ ἐμᾶς νά βι’ωνουμε τέτοια θαυμαστά γεγονότα. Θά ὁμολογήσουμε ὅτι, ἐνῶ τούς ζήσαμε γιά ἀρκετά χρόνια, συνεργία τοῦ κακοῦ καί τῆς βαριᾶς συκοφαντίας, πού ἐξεμοῦσαν ὄργανα τοῦ κακοῦ, δέν μᾶς δόθηκε ἡ εὐλογία νά τούς ἀπολαύσουμε ὡς πηγές πνευματικότητας. Ἀκόμη καί μακρινοί συγγενεῖς τους δέν τό σέβονταν, ὅπως ἔπρεπε τήν ἱεροσύνη του. Βλέπετε τό λευιτικό ζεῦγος ἀνῆκε στήν σφαίρα τοῦ Οὐρανοῦ, ὄχι σέ αὐτό τόν φθαρτό καί γεμάτο πάθη καί ἁμαρτία κόσμο. Δέν τούς κατανοοῦσαν ὡς πνευματικούς ἀνθρώπους καί τούς παρεξηγοῦσαν ἀπό φθόνο καί τύφλα. Διότι οἱ συχνότητες οἱ δικές τους ἦταν στραμμένες στά ἐπουράνια, ἐνῶ ἐκείνων προσκολλημένες στήν γῆ καί στήν φθορά. Τέλος πάντων, νά μᾶς συμπαθοῦν ὡς γενναιόψυχοι καί νά μᾶς ἀγαποῦν ὡς ἀνώτεροι, πού ἦταν οἱ ἀείμνηστοι γέροντες π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα του.

Γιά μιά ἀκόμη φορά σημειώνουμε ὅτι ὁ π. Νικόλαος εἶχε γεννηθεῖ καί μεγαλώσει στή γειτονιά μας. Τό πατρικό του σπίτι εἶναι ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπό  τό δικό μας. Ὅλοι οἱ παλαιοί γείτονες, ἀπό αὐτούς πού ἔχουν ἀπομείνει στή ζωή, γιατί οἱ περισσότεροι ἀπό τούς γεροντότερους ἔχουν πεθάνει, «ὁμολογοῦν ἐν ἐνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» ὅτι ὁ π. Νικόλαος ἀπό μικρός ἦταν ἕνα πολύ καλό ἐργατικό καί ἅγιο παιδί, γνήσιος καρπός τῆς ἁγίας ἀρχόντισσας μητέρας τοῦ Σοφίας, ἐκ τῆς ἐπιφανούς οἰκογένειας Τζάκη τῆς Κεφαλλονιᾶς! Ἀκόμη λέγουν ὅτι καί ὅλη τήν οἰκογένεια τοῦ Ἀνδρέα Πέττα, «τοῦ σαπουνᾶ» διότι εἶχε ἐργοστάσιο παρασκευῆς σαπουνιοῦ καί ἀλισίβας, ἐνῶ ὑπῆρξε ὁ πρῶτος Ἕλληνας, πού ἐμπορεύθηκε φροῦτα, ἐξάγοντας τα στήν Γερμανία, λένε ὅτι αὐτή ἦταν μία ἁγία καί φιλάνθρωπη οἰκογένεια! Οἰκογένεια πού βίωνε τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ καί προτιμοῦσε τήν ἀφάνεια!

Ἀκόμη καί σέ πρόσφατη συζήτηση, πού εἴχαμε μέ τήν γειτόνισσά μας κ. Ἑλένη Λαμπροπούλου, σύζυγο τοῦ κ. Ἰωάννου Λαμπρόπουλου, ὁ ὁποῖος ἦταν παιδικός φίλος μέ τόν π. Νικόλαο, μᾶς ὁμολόγησε ὅτι ὁ σύζυγός της τῆς λέει ὅτι: «Ὁ π. Νικόλαος ὑπῆρξε ἡγιασμένος ἐκ κοιλίας μητρός καί ὅλη ἡ οἰκογένεια τοῦ σαπουνά ἦταν φιλάνθρωπος καί εὐλογημένη» .

Μέ λίγα λόγια, ὅσα ἔχει γράψει ὁ γέροντας Μάξιμος ὁ Ἰβηρίτης καί ὁ πανεπιστημιακός καθηγητής κ. Φώτιος Δημητρακόπουλος, καί ὅσα εἶπε στήν Ἁγιολογική Ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κυρηνείας ἡ ὁσιοτάτη Καθηγουμένη τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίων Νεκταρίου καί Φανουρίου Τρικόρφου Φωκίδος, γερόντισσα Μόνικα γιά τό ἁγιασμένο αὐτό ζεῦγος εἶναι λίγα. Καί καταγράφουμε αὐτές τίς μαρτυρίες, πατέρες τοῦ Ἄθωνα, ὑπακούοντας σέ ἐσᾶς πού μας λέτε ὅτι ἀπό τήν μία τό σκότος θά προβάλλει αὐτό πού ἔχει, καί ἀπό τήν ἄλλη ἐμεῖς οἱ ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί θά καταγράφουμε τά θαύματα τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη καί μέσα ἀπό τούς δίκαιους ἀνθρώπους του. Δηλαδή θά πρέπει νά καταγινόμαστε μέ τό φῶς γιά νά λάβουμε Θεῖο Φῶς!

Καί ὅπως ἔχουμε γευθεῖ καί ὅπως ἔχουμε βιώσει καί ὅπως μᾶς ἐπιβεβαίωσε καί ὁ κ. Νικόλαος Ἐπιστηθίου, ἀπό τό Τσέρι τῆς Λευκωσίας πού τελευταία ἀνάρτησε θαυμαστά βιώματα ἀπό τό ζεῦγος Πέττα, μετά τήν δημοσίευση ὁ Θεός ἀνταποδίδει τήν ὁμολογία τῆς ἀλήθειας γιά τό ζεύγος Πέττα μέ ποικίλα οὐράνια δῶρα.

Τέλος, νά ἔχουμε τήν πρεσβεία τους! 

Ἡ φωτογραφία ἀπό ἐξώφυλλο βιβλίου πού εὐωδίασε.

Να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, χωρίς να αναρωτιόμαστε, αν αυτοί μας αγαπούν

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

«Να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, χωρίς να αναρωτιόμαστε, αν αυτοί μας αγαπούν» Γ. Σωφρόνιος του Essex

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται και από διάφορες απαιτήσεις, όπως στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην οικονομική άνεση, στην ηδονή. Κυρίως όμως στην αγάπη.

Οι άνθρωποι, όχι απλά θέλουν να τους αγαπούν, αλλά το απαιτούν, το ζητούν. Φαίνεται αυτό σ’ όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις, στη φιλία, στο γάμο, στο επάγγελμα, ακόμα και στη σχέση μας με τον πνευματικό πατέρα.

Η επιθυμία να μάς αγαπούν και να εκφράζουν την αγάπη τους αυτοί με τους οποίους συνδεόμαστε, ασφαλώς δεν είναι εφάμαρτη. Κρύβει την ανάγκη μας για επιβίωση πνευματική, ψυχολογική και σωματική.

Ο άνθρωπος, πλασμένος κατ’ εικόνα του Τριαδικού Θεού, που είναι κοινωνία αγάπης, χαίρεται και αναπτύσσεται, όταν ζει την αγάπη.

Ωστόσο, η ανάγκη αυτή για επιβίωση -ακόμα και σωματική- καθίσταται πιο επιτακτική στη βρεφική ηλικία. Μειώνεται στο βαθμό που ο άνθρωπος μεγαλώνει, δηλαδή απεξαρτοποιείται. Κι αυτό όχι μόνο στο σωματικό επίπεδο, αλλά και στο ψυχολογικό και στο πνευματικό

Όσο απεξαρτοποιείται από αυτή την ανάγκη τόσο ωριμάζει, κι όσο ωριμάζει τόσο αισθάνεται «πεπληρωμένος» «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». Έτσι, ενώ η επιθυμία να μάς αγαπούν μάς ευχαριστεί, η απαίτηση και η εξάρτηση από αυτή γίνεται βάσανο που κατακαίει την ύπαρξη και μας στερεί την ελευθερία, τη χαρά, την ειρήνη.

Ένας άγιος, όπως ο Γέροντας Σωφρόνιος, καταθέτοντας το πιο πάνω βίωμα του, ασφαλώς δεν αποστασιοποιείται από την ανθρώπινη σχέση ούτε την απορρίπτει εγωκεντρικά. Απλά εκφράζει την ελευθερία του και την αγάπη του, που δεν έχει απαίτηση από τους άλλους.

Γι’ αυτό και οι άλλοι κοντά του αισθάνονται «ευρυχωρία κι όχι στενοχώρια», κατά τον π. Επιφάνειο Θεοδωρόπουλο. Βέβαια, το ζητούμενο δεν είναι να μην έχουμε την ανάγκη της αγάπης των γύρω μας.

Γιατί, νομίζω, πως μια τέτοια επιδίωξη θα οδηγήσει σε σκληρότητα και εσωτερική ανασφάλεια. Το σημαντικό είναι ν’ αναπτυσσόμαστε μέσα στην αγάπη του Χριστού, αποκτώντας τη δική Του αγάπη που «δεν ήλθε να διακονηθεί αλλά να διακονήσει και να δώσει τη ζωή Του λύτρον αντί πολλών».

Τότε, η απεξάρτηση από την ανάγκη και την επιθυμία της αγάπης των άλλων θα έλθει ως αποτέλεσμα, ως δείγμα της ανάπτυξής μας, της ωριμότητάς μας. Τότε, ζώντας εμπειρικά την ωριμότητά μας, θα ζούμε, μαζί με τους συνανθρώπους μας, την ομορφιά του κόσμου του Μεγάλου Θεού μας. Θα καταλάβουμε πως οι όποιες εξαρτήσεις από τους γύρω μας, όσο «ανθρώπινες» και «καλές» και να είναι, δεν δίδουν αυτό που στο βάθος θέλουμε, ως προερχόμενες από ατελείς ανθρώπους.

Αν αυτό μας οδηγήσει στην αναζήτηση του Θεού και της Αγάπης Του, στην πραγματικότητα θα μας οδηγήσει στην ενότητα με τους ανθρώπους, δηλαδή στην εμπειρία της ερχόμενης Βασιλείας του Θεού.