ΑΥΛΗ

Σάββατο 9 Ιουλίου 2016

Εορταστική Εκδήλωση ΠΡΟΔΡΟΜΕΙΑ Β΄ 2016

Δεν υπήρχε ομορφότερος τρόπος να γιορτάσουν τα παιδιά και οι νέοι του Αη-Γιάννη τον προστάτη τους άγιο από το να διοργανώσουν μια μουσικοχορευτική εκδήλωση προς τιμή του. Έληξαν, λοιπόν, και τα Β’ ΠΡΟΔΡΟΜΕΙΑ 2016 με χορό, τραγούδι και ύμνο δοξολογίας προς τον Θεό την Κυριακή 3 Ιουλίου 2016 το απόγευμα.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους και οι ιερείς:

π. Ιωάννης Μιχαλόπουλος,

π. Γεώργιος Γιαννακόπουλος,
π. Ανδρέας Πολίτης και

π. Κωνσταντίνος Δαραμούσκας.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης περιελάμβανε εκκλησιαστικούς ύμνους (απολυτίκιο Γενέσεως Τιμίου Προδρόμου, Αγνή Παρθένε Δέσποινα), τραγούδια (Αν δεν έχεις αγάπη, Ο Κύριος ποιητής και ποιμήν μου, Άγιον Όρος, Για την Ελλάδα, Μία καλημέρα, Καράβια αλήτες, Τζαμάικα, Παποράκι του Μπουρνόβα, Δελφίνι δελφινάκι, Παραμυθάκι μου, Αν είσαι πλάι μου, Πάντα γελαστοί) τα οποία ερμήνευσαν τα παιδιά αλλά και οι: Εμμανουήλ Ρουμελιώτης, Ελένη Γιαννακοπούλου, Ουρανία Κορδού, Παναγιώτης Παπαγεωργίου με ζωντανή ορχήστρα, την οποία αποτελούσαν οι: Βασιλική Αθανασοπούλου (πιάνο), Κωνσταντίνος Παλαιολόγου (κρουστά), Χαράλαμπος Αβραμόπουλος (μπουζούκι), Κωνσταντίνος Βαρδάκης (ηλεκτρική κιθάρα), Γιώργος Καλαματαράς (μπάσο), Μαρίνα Τζορντανίδου (ακορντεόν).

Επίσης, παραδοσιακοί και λαϊκοί χοροί στόλισαν τη γιορτή, με τη χορογραφική σφραγίδα της υπεύθυνης του τμήματος Γεωργίας Δεληγιώργη – Θεριστοπούλου. Τα παιδιά, οι νέοι και οι μεγαλύτεροι μάγεψαν το κοινό από τον πρώτο κιόλας χορό τους, όπου συναντήθηκαν όλες οι ηλικίες στο άκουσμα του παραδοσιακού τραγουδιού «Σαμοθράκης βήμα», σε στίχους του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ.κ. Άνθιμου και μουσική της Ζωής Τηγανούρια.

Στη συνέχεια ακολούθησαν χοροί της Πελοπονήσου (Ανασηκωτός, Τσάμικος, Καλαματιανός), Κρητικοί χοροί (Μαλεβιζιώτης, Χανιώτικος – Συρτός, Σιγανός – Πεντοζάλι) και λαϊκοί χοροί (Χασάπικο, Χασαποσέρβικο).

Τα παιδιά των κατηχητικών με τη μουσική υπόκρουση και τους υπέροχους στίχους του τραγουδιού «Αν είσαι δίπλα μου εσύ», του π. Σάββα Κυράζογλου, προσπάθησαν να αποδώσουν το μήνυμά τους δραματοποιώντας το.

Από τις πιο ωραίες στιγμές της εκδήλωσης υπήρξε κι αυτή του διαγωνισμού Ζωγραφικής με την επιμέλεια της υπευθύνου του τμήματος, Νεκταρίας Αθανασοπούλου. Τα παιδιά του τμήματος της Ζωγραφικής σε δεδομένο χρόνο και μοιρασμένα σε δύο ομάδες έπρεπε να χρωματίσουν ένα έτοιμο σχεδιασμένο σκίτσο η καθεμία. Τα αποτελέσματα θεαματικά. Ετοιμάστηκαν σε χρόνο dete δύο πανέμορφοι ζωγραφικοί πίνακες, που σίγουρα θα δυσκόλευαν την επιλογή για νικητή! Για άλλη μια φορά τα παιδιά απέδειξαν πόσα δημιουργικά πράγματα μπορούν αν κάνουν με σωστή καθοδήγηση και ήρεμο περιβάλλον.

Με την ευχή για καλό καλοκαίρι και ραντεβού πάλι το φθινόπωρο έκλεισε άλλη μια εορταστική εκδήλωση στο πλαίσια των ΠΡΟΔΡΟΜΕΙΩΝ με μια αίσθηση γλυκύτητας και λεπτής καλοκαιρινής αύρας…

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016

Ο Τρύφωνας

Διηγείτο ο π. Θησέας Κυπριώτης, ο μακαριστός ιερέας του κέντρου αποκατάστασης στους Αγίους Αναργύρους Αττικής. Ο Τρύφωνας ήταν ένας ανάπηρος έφηβος που έμενε στο ίδρυμα παράλυτος από την μέση και κάτω. Με το αναπηρικό του αμαξίδιο γυρνούσε όλο το ίδρυμα κάνοντας διάφορες σκανταλιές, μια και είχε πλήρως απογοητευτεί, δεδομένου ότι και γιατροί και νοσηλευτές δεν μπορούσαν, μετά από πολλές προσπάθειες, να του προσφέρουν τίποτε περισσότερο.

Όμως αυτός ο νεαρός όταν έμπαινε στο εκκλησάκι του ιδρύματος πήγαινε αθόρυβα κάνοντας τον σταυρό του και μετά μια υπόκλιση στον Εσταυρωμένο και στη συνέχεια βουτούσε τα τρία του δάκτυλα στο λαδάκι της εικόνας και σταύρωνε το μέτωπό του. Μια μέρα καθώς τον παρακολουθούσα από το Ιερό βήμα τον πλησίασα και τον έπεισα φιλικά να εξομολογηθεί, (δεν το είχε κάνει ποτέ νωρίτερα) πράγμα που έγινε λίγες μέρες αργότερα μαζί με ένα φίλο του. Κατόπιν κοινώνησε, όταν ξαφνικά μετά από λίγο καιρό άκουσα μια φωνή έξω από την εκκλησία. Ο Τρύφων είχε μόνος του σηκωθεί και σιγά-σιγά περπατούσε ακουμπώντας στο καροτσάκι του. Λίγο καιρό αργότερα περπάτησε με ένα μπαστούνι και τελικά έγινε εντελώς καλά. Μια μέρα που ήμουν μόνος στο άγιο βήμα άκουσα μια φωνή: Πάτερ! Γύρισα και τι να δω! Ο Τρύφωνας γονατισμένος μπροστά στον Εσταυρωμένο έλεγε με πολλή συγκίνηση: Χριστέ μου δεν έχω τίποτα να σου δώσω για να σε ευχαριστήσω που με έκανες καλά, μόνο το ρολόι και βγάζοντάς το, το ακούμπησε στο σταυρό. Μετά από δύο μέρες ο πρώην παράλυτος με αποχαιρέτησε έχοντας πια πάρει το απολυτήριο και γεμάτος χαρά έφυγε για το χωριό του.

(Από το βιβλίο: Μην απελπίζεσαι )

Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

Η ώρα της ψυχής

Πολλοί άνθρωποι αρνούνται το Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως προβάλλοντας πολλούς λόγους και δικαιολογίες.
Στην παρακάτω ιστορία ο Μηνάς από τον ενθουσιασμό του μοιράστηκε με τον φίλο του κάποια πράγματα από την εξομολόγηση. Όμως είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η Εξολόγηση είναι ένα ΜΥΣΤΗΡΙΟ και δεν μοιραζόμαστε με ΚΑΝΕΝΑ την προσωπική μας επαφή με τον Θεό!

Ο Στέφανος και ο Μηνάς είναι συμμαθητές στη Β λυκείου, μόνο που ο δεύτερος, παρόλο που είναι θαυμάσιο παιδί είναι τελείως άσχετος με την εκκλησία. Μόνο μια φορά έλα να εξομολογηθείς του είπε ο Στέφανος και αν δεν σου αρέσει μην ξαναπάς.

Επιτέλους έφθασε μπροστά στον παπά. Και τώρα τι κάνουμε; σκέφτηκε. Αν πει ο παπάς σε άλλους όσα του πω, ή δεν είναι καλός. Παιδί μου είπε ο ιερέας όσα πούμε εδώ θα τα ξέρει μόνο Θεός και εμείς. Μην κάνεις το χατίρι του δαίμονα που θέλει να μας κρατάει μακριά από το μυστήριο της αγάπης του Θεού.

Αυτό ήταν! Ο καλός παπάς κέρδισε τον Μηνά που του τα είπε όλα απλά και καθαρά όσα και στη συνέχεια άκουσε με προσοχή τις συμβουλές του ιερέα.

Βγαίνοντας από το εξομολογητήριο δεν άντεξε και είπε μερικά στο φίλο του, τον Στέφανο. Οι δισταγμοί του ήταν πια για αυτόν τόσο κουτοί και αφελείς.

Λοιπόν θα ξαναέρθω φίλε, είπε είχες δίκιο σε ευχαριστώ πολύ.

(Περιοδικό: «Προς την νίκη» Απρίλιος 2016)

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016

Μαρτυρία του τ. Δασοφύλακα Ν. Δεσινιώτη

«ΤΟ ΠΕΤΡΑΧΗΛΙ ΤΟΥ π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ».

Μαρτυρία τοῦ τ. Δασοφύλακα Νικόλαου Δεσινιώτη.

Καταγραφή Γεωργίας Γ. Θεοχαροπούλου.

Μία Κυριακή τῆς περιόδου τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ 2016, εἶχα πάει νά λειτουργηθῶ στόν Ἱερό Ναό τοῦ Τιμίου Προδρόμου, στό μικρό, ἀλλά ὄμορφο χωρίο τῆς Ξηροκαρύταινας Ἀρκαδίας.

Μετά τήν Θεία Λειτουργία καί ἐνῶ ὁ ἐφημέριος π. Νεκτάριος Πέττας τακτοποιοῦσε τό Ἱερό, βγήκαμε μέ τούς πιστούς στό προαύλιο. Ἐκεῖ γνώρισα ἕναν σεβάσμιο ἡλικιωμένο κάτοικο τοῦ χωριοῦ, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐκεῖ μαζί μέ τήν σύζυγό του Εὐδοκία καί τόν γιό τους Κωνσταντίνο. Ἦταν ὁ συνταξιούχος Δασοφύλακας Νικόλαος Δεσινιώτης. Ἄν καί ἦταν προχωρημένης ἡλικίας, εἶχε διαύγεια πνεύματος καί «στέκοταν» καλά. Μάλιστα, αὐτό τοῦ τόνισα. Τότε ἐκεῖνος μᾶς κοίταξε στα μάτια καί μέ μία ἔκφραση εὐγνωμοσύνης μᾶς εἶπε, «νά εἶναι καλά τό πετραχήλι τοῦ π. Νικολάου Πέττα, πατέρα τοῦ π. Νεκταρίου»!

Ἀμέσως, μαζί μέ γνωστό μου πρόσωπο, μέ τό ὁποῖο ἔχουμε πολλές ἐμπειρίες ἀπό θαυματουργικές ἐπεμβάσεις τοῦ π. Νικολάου, τόν ρωτήσαμε τί ἐννοεῖ.

«Ὅταν πρωτοῆρθε σάν ἐφημέριος ὁ π. Νεκτάριος – μᾶς εἶπε – τό 2012, πέρασα μία μεγάλη δοκιμασία τῆς ὑγείας μου. Γενικά δέν αἰσθανόμουν καλά καί πρίν οἱ γιατροί ἐντοπίσουν τί πρόβλημα, ὅτι οἱ ἀρτηρίες τῆς καρδιᾶς μου ἦταν βουλωμένες, γι’ αὐτό ἐρχόμουν κάθε ἡμέρα στόν ἅγ. Ἰωάννη πού βρισκόμαστε τώρα καί μέ ἕνα ἁπλό καί ἀπέρριτο πετραχήλι τό ὁποῖο κρεμόταν στήν Ὡραία Πύλη, μοῦ διάβαζε εὐχές ὁ π. Νεκτάριος. Καί μόνος μου ὅταν ἦμουν στό Ναό, τό περνοῦσα ἀπό πάνω μου καί προσευχόμουν νά μέ στηρίξει. Τελικά ἔκανα μία πολύωρη ἐπέμβαση καί ἔμεινα στήν Ἐντατική μία ἑβδομάδα, ἀλλά ἀκόμη καί τότε αὐτό (τό πετραχήλι) σκεπτόμουν καί θεραπεύθηκα».

Τότε ἐπενέβη ἡ σύζυγός του κ. Εὐδοκία καί εἶπε, ὅτι οἱ γιατροί εἶχαν ἀποκλείσει ὅτι ὁ σύζυγός της θά ἐπιζοῦσε τοῦ χειρουργείου! Μᾶς εἶπε, ὅτι οἱ γιατροί εἶχαν πεῖ στούς οἰκείους του χαρακτηριστικά, «νά μᾶς κοποῦν τά χέρια, ἄν βγεῖ ὁ δικός σας ἄνθρωπος βγεῖ ζωντανός ἀπό τό χειρουργεῖο»!

«Ἐγώ ὅμως βγῆκα καί ὄχι μόνο ζῶ - συμπλήρωσε ὁ κ. Νίκος - ἀλλά εἶμαι καί ταμίας τῆς ἐνορίας καί ἀγωνίζομαι κοντά στόν π. Νεκτάριο».

Καί συνέχισε ἀφηγούμενος καί ἄλλα θαυμαστά ὁ κ. Νίκος. «Ἀργότερα εἶχα μεγάλο πρόβλημα μέ τά μάτια μου καί κινδύνεψα νά χάσω τό φῶς μου. Πήγαινα ὅμως καί παρακαλοῦσα τό πετραχήλι καί θεραπεύθηκα. Ἔκανα ἐπέμβαση, ἀλλά τήν διάσωση τῶν ματιῶν μου καί τήν ἀποθεραπεία τήν ὀφείλω στό πετραχήλι. Ἄλλες φορές πού ἔχω πονοκεφάλους καί ἄλλα προβλήματα ὑγείας, ἐκεῖ καταφεύγω, σάν πηγή ἰάσεων»!

Στήν ἐρώτησή μου, ἄν ἤξερε τίνος ἦταν τό πετραχήλι, ὁ κ. Νίκος ἀπάντησε: «Γιά τό παλαιό αὐτό πετραχήλι δέν μᾶς εἶχε μιλήσει ποτέ ὁ π. Νεκτάριος. Ὅπως ποτέ δέν μᾶς μίλησε καί γιά τούς ἀείμνηστους γονεῖς του, τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθῆ. Ἐμεῖς μάθαμε γι’ αὐτούς ἀπό δύο ἀδέλφια ἐδῶ ἀπό τό χωριό, τόν Θεόδωρο καί τήν Μαρία (τά ἔχω ἀνήψια) πού ἐργάζονται στή Γερμανία. Αὐτά μᾶς μίλησαν γιά τούς γονεῖς τοῦ π. Νεκταρίου, διότι καί ἐκεῖ τελοῦν πολλά θαυμαστά. Ὁπότε μετά τήν θεραπεία τῶν ματιῶν μου εἶπα στόν π. Νεκτάριο, ὅτι ἀσφαλῶς αὐτό τό πετραχήλι τό ἔχει ἀπό τόν πατέρα του».

«Πῶς τό καταλάβατε αὐτό κ. Νίκο;» μέ ρώτησε.

«Κατ’ ἀρχήν εἶναι παλαιό – τοῦ ἀπάντησα - ἔχει φτιαχτεῖ πρίν γίνετε ἐσεῖς κληρικός καί δεύτερον ἔχω βιώσει θερατείες μέσα ἀπό αὐτό».

«Τότε ὁ π. Νεκτάριος μοῦ ἐπιβεβαίωσε, ὅτι ἀνῆκε στόν Ἱερέα πατέρα του. Μετά ὅμως τό πῆρε ἀπό τό ναό μας, κάτι πού μᾶς στοίχισε, διότι ὡς οἰκογένεια σ’ αὐτό καταφεύγαμε».

Στήν ἔκφραση τοῦ παραπόνου τοῦ κ. Νίκου, τοῦ πρόσφερα μία φωτογραφία τοῦ π. Νικολάου, στήν πίσω πλευρά τῆς ὁποίας ὑπῆρχε ἕνα μέρος ἀπό τά ἄμφιά του. Αὐτό ἔδωσε μεγάλη χαρά στήν οἰκογένεια.