«Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν» - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΕΚΑΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2025) 

«Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν» (Α΄ Κορ. Δ΄ 12).

 

Τὸ ἔργον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων!

 

Ἐὰν ἐντρυφήσωμεν δι’ ὀλίγον ἔστω, εἰς τὴν ζωὴν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀγαπητοί μου φίλοι ἀναγνῶσται, καὶ ἀνατρέξωμεν εἰς κάθε παράμετρον τῆς Ἀποστολικῆς πορείας των, εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ ἀντιληφθῶμεν τὰς δυσκολίας καὶ τοὺς κινδύνους τοὺς ὁποίους ὑπέμειναν, προκειμένου ἵνα ἀναδειχθῶσιν «ἄξιοι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθησαν»! Λέγω δὲ ταῦτα, διότι πολλάκις ἤκουσα, ὅτι οὗτοι οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι ὑπῆρξαν εὐτυχεῖς καὶ «τυχεροί», διότι ἐγνώρισαν τὸν Κύριον ἐπὶ τῆς γῆς! Ὑπῆρξαν προνομιοῦχοι, διότι ἐπελέγησαν ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Θείου Διδασκάλου, ὡς μαθηταί καὶ ἀκόλουθοί Του!  Ἐκλήθησαν ἵνα κηρύξωσιν εἰς τὰ ἔθνη καὶ οὕτω ἔγιναν οἱ ἀναμορφωταὶ τῆς ἀνθρωπότητος! Ἠξιώθησαν ὑπὸ τοῦ Κυρίου ἵνα κάμνωσι θαύματα καὶ ἐδοξάσθησαν ἀλλὰ καὶ δοξάζονται εἰς τοὺς αἰώνας!

Ὄντως, εἰς ἅπαντα ταῦτα ἅτινα ἀνεφέραμεν, ὑπῆρξαν εὐτυχεῖς, διότι δὲν εἶναι μικρὸν καὶ ἀσήμαντον τὸ γεγονός, ὅτι εἶδον «ἰδίοις ὄμμασι» τὸν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτὴν τοῦ κόσμου, οὔτε τὸ ὅτι ἐπελέγησαν ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Ἰδίου τοῦ Ραββί, ὡς μαθηταὶ καὶ συνοδοιπόροι Του εἰς τὴν γῆν ταύτην! Ὅμως, ἐκεῖνο ὅπερ, θὰ ἔλεγον ὅτι ἀνέδειξε τούτους περιβλέπτους καὶ ὑπερόχους, εἶναι … ἡ θυσιαστικὴ μαρτυρία των διὰ τὸν Λόγον τοῦ Εὐαγγελίου! Ἐκεῖνα ἅτινα ἔλαβον δωρεὰν ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ, ἦσαν … δῶρα Θεοῦ! Ἐκεῖνα, ὅμως, ἅτινα προσέφερον ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ταῦτα καὶ ἔχουσιν ὑπερτέραν ἀξίαν, ἀλλὰ καὶ ἐκτιμῶνται ὑπὸ τῆς Ἐκλησίας ὡς θυσία καὶ προσφορά! Ἂς μὴν ξεχνῶμεν, ἐν προκειμένῳ, ὅτι τοῖς ἰδίοις χαρίσμασιν ἠξιώθη ὑπὸ τοῦ Κυρίου, καὶ ὁ θλιβερὸς προδότης Ἰούδας, ἀλλ’ ὅμως, οὐδὲν ὠφελήθη οὗτος, ὑπὸ τῶν ὑπερόχων τούτων Θείων Χαρίτων, διότι ἐφάνη ἀνάξιος τοῦ ἀξιώματος ποὺ τοῦ ἐδόθη ὑπὸ τοῦ Διδασκάλου! Ἑπομένως, ἂν πρόκειται νὰ θαυμάσωμεν κάποια στοιχεῖα ἐκ τῆς ζωῆς των, ταῦτα εἶναι οἱ κόποι καὶ αἱ θυσίαι των ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ!

 

Τὰ κατορθώματά των!

 

Ταῦτα, δυνάμεθα νὰ τὰ ἴδωμεν συνοπτικῶς, βεβαίως, καὶ εἰς τὴν σημερινὴν Ἀποστολικὴν περικοπήν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν «ἔκθεσιν» τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅτε ἐκθέτει πρὸς τοὺς Κορινθίους, τοὺς Ἀποστολικοὺς ἀγῶνας του (Β΄ Κορ. ΙΑ΄)! Καὶ «κατορθώματα», ἀσφαλῶς ἐννοοῦμε, τοὺς πόνους, καὶ τοὺς κόπους, καὶ τὰς θλίψεις, καὶ τοὺς διωγμούς, καὶ τὰ μαστίγια, καὶ τὰς φυλακίσεις, ἅτινα ὑπέστησαν, - οὐχὶ μόνον ὁ Παῦλος, ἀλλὰ καὶ «πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» - ! Ἐκεῖ θὰ ἴδωμεν, πόσα ὑπέστησαν καὶ πόσα ἐκαρτέρησαν ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ! Ἐκεῖ, - κυρίως εἰς τὴν δευτέραν πρὸς Κορινθίους ἐπιστολήν, - θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι … πάντα ὅσα ὑπέφερον εἰς τὴν Ἀποστολικήν των «πορείαν», οὐχὶ μόνον τὰ ὑπέμειναν ἀγογγύστως, ἀλλὰ τοὐναντίον, ἔχαιρον καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεὸν δι’ αὐτά! «Οἱ μὲν οὖν ἐπορεύοντο χαίροντες ἀπὸ προσώπου τοῦ συνεδρίου, ὅτι ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ κατηξιώθησαν ἀτιμασθῆναι» (Πράξ. Ε΄ 41). Ταύτην τὴν χαράν εἶχον, οὐχὶ μόνον διὰ τόν, ἐν προκειμένῳ, ξυλοδαρμόν, ἀλλὰ καὶ διὰ πᾶσαν δυσκολίαν καὶ θλίψιν αἵτινες τοὺς συνέβαινον!

«Παράσημα», ἦσαν διὰ τούτους αἱ πληγαὶ καὶ τὰ τραύματα, καὶ καυχῶνται διὰ ταῦτα, καὶ ὡς ὁ Παῦλος, ἐπισημαίνει πρὸς τοὺς Γαλάτας, «ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω», οὕτω καὶ  πάντες οἱ λοιποὶ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, χαίρουσι διὰ τὰ ἐν Χριστῷ παθήματά των! Ἀγαπῶσι μετὰ πάθους τὸν Κύριον, καὶ διὰ τοῦτο, μετὰ χαρᾶς ὑποφέρουσι τοὺς πόνους καὶ τὰ μαρτύρια διὰ τὸ Ὄνομά Του τὸ Ἅγιον!

 

Ἀγαπῶσιν οὗτοι τὸν Χριστόν!

 

Ὅταν κάποιος ἀγαπᾷ, προσπαθεῖ νὰ δείξῃ, εἰς ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπᾷ, τὴν ἀγάπη του, διὰ συγκεκριμμένων ἐνεργειῶν καὶ πράξεων. Ὄχι ὅμως μόνον οὗτος. Καὶ ἐκεῖνος, ὁ ἀγαπώμενος, ζητᾷ ἀπὸ τὸν ἀγαπῶντα, ἡ ἀγάπη του νὰ «ὑπογραμμίζεται» ἀπὸ κινήσεις καὶ πράξεις τοιαύτας, αἵτινες ἐπιβεβαιώνουσι τὴν ἀφοσίωση καὶ τὴν ἀγάπη του. Καὶ ἂν δὲν ὑπάρχουσιν αἱ τοιαῦται συγκεκριμμέναι «ἀποδείξεις» τῆς ἀγάπης, εἰσέρχεται ἡ ἀμφισβήτηση καὶ ἡ ἀμφιβολία καὶ φυσικά, ἡ ψυχρότης καὶ ἡ ἀπομάκρυνσις. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀπαιτητικοὶ καὶ δύσκολοι στὸ νὰ ἐμπιστευτοῦν ἐκεῖνον ποὺ τοὺς δείχνει ἀγάπην, ἔστω κι’ ἂν οἱ ἴδιοι «χωλαίνουσιν»  εἰς τοῦτο τὸ θέμα. Θέλουμε ἀγάπη καὶ μάλιστα, θυσιαστικὴ καὶ εἰλικρινὴ καὶ αὐτὴ εἶναι ποὺ μᾶς ἱκανοποιεῖ καὶ μᾶς «γεμίζει».

Ἀνερωτήθημεν ὅμως ἔστω καὶ πρὸς στιγμήν˙ δὲν θὰ ἔπρεπε, ἆραγε, καὶ ἡ πρὸς τὸν Θεόν, ἀγάπη μας, νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἴδια ἢ καὶ ἀκόμη περισσότερη γνησιότητα καὶ εἰλικρίνεια; Καί, ναὶ μέν, ὅλοι μας – καὶ ἐδῶ ἐννοῷ τοὺς χριστιανοὺς ἐκείνους ποὺ προσπαθοῦν καὶ θέλουν μία «σχέση» μὲ τὸν Θεόν – παρρησιαζώμεθα καὶ ἐπιθυμοῦμε νὰ «φαίνεται» ἡ ἀγάπη μας καὶ ἡ προτίμησή μας πρὸς τὸν Κύριο˙ ἡ ἀγάπη ὅμως αὐτή, εἶναι γνησία καὶ θυσιαστική, ἢ εἶναι «κερδοσκοπικὴ καὶ ὠφελιμιστική»;

 «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου», εἶπεν ὁ Ραββί, «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου» (Μάρκ. ΙΒ΄ 30). Εἶπε δὲ ἀκόμη, «ὁ φιλῶν πατέρα  ἢ  μητέρα  ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος˙ καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος˙ καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος». (Ματθ. Ι΄ 37-38). Εἶπε δὲ τοῦτον τὸν Λόγον ὁ Σωτήρ, διότι εἶναι σαφὲς ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐπάνω στὴ γῆ, δυνατώτερη ἀγάπη, ἀπ’ ἐκείνη τῆς μητρὸς καὶ τοῦ πατρός, πρὸς τὸ τέκνον των. Ἡ πατρικὴ καὶ μητρικὴ ἀγάπη, ξέρει νὰ θυσιάζεται καὶ νὰ ὑπομένει πικρίας καὶ θλίψεις καὶ ἀπογοητεύσεις, καὶ νὰ μὴν ... ὀλιγοστεύῃ! Συνεπῶς, ἡ πρὸς τὸν Θεόν, ἀγάπη μας, ὄχι μόνον αὐτὴ τὴ γνησιότητα ὀφείλει νὰ διαθέτῃ, ἀλλὰ ἀπείρως περισσοτέραν καὶ γνησιοτέραν.

Ἐκεῖνο δέ, τὸ τελευταῖο, «καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος», δείχνει ἀκριβῶς, ἐκεῖνα τὰ «στίγματα», γιὰ τὰ ὁποῖα καυχᾶται ὁ θεῖος Ἀπόστολος. Ἐπάνω σ’ ἐκεῖνα τὰ στίγματα, βλέπει κανεὶς τὴν ἀγάπη ἐκείνη τὴν θυσιαστική, πού, ὄχι μόνον ὁ Παῦλος, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, - ὡς εἴπωμεν κατ’ ἐπανάληψιν, - ἐξέφρασαν πρὸς τὸν Θεόν. Μία ἀγάπη, εἰς ἀνταπόδοσιν ἐκείνης τῆς μοναδικῆς καὶ ἀσύγκριτης, ποὺ ἐκδηλώθηκε πάνω στὸ Γολγοθά!

 

Τί ὑπέστημεν διὰ τὸν Χριστόν;

 

Ἅπαντες ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί, καυχώμεθα συχνάκις, διὰ τὴν ἀγάπην μας πρὸς τὸν Χριστόν! Νομίζοντες, ὅτι αὕτη εἶναι ἓν συναίσθημα, ὁμιλοῦμεν καὶ πολλάκις παρρησιαζώμεθα, ἐπαινοῦντες ἑαυτούς! Ὅμως, ὅταν ὁ Κύριος ὡμίλησε περὶ ταύτης τῆς, πρὸς τὸν Θεόν, ἀγάπης, διέκρινε καὶ διεχώρισεν αὐτὴν, ἀπὸ οἷονδήποτε συναισθηματισμόν! Οὔτε ὁ Ἴδιος συμπεριεφέρθη τοιουτοτρόπως, ἀκόμη καὶ πρὸς τὴν Παναγίαν Μητέρα Του, ἀλλὰ καὶ δὲν ἐδέχθη παρομοίας τοιαύτας ἐκδηλώσεις!

Τὰ παθήματά μας καὶ αἱ θλίψεις καὶ αἱ προσβολαί, καὶ ὅσα θυσιάζομεν δι’ Αὐτόν, ταῦτα συνιστῶσι τὴν ἀγάπην μας! Ἡ προσευχή μας καὶ ἡ νηστεία μας καὶ ἡ τήρησις τῶν Θείων ἐντολῶν, ἀλλὰ καὶ αἱ οἷαιδήποτε θλίψεις καὶ «λοιδορίαι», ἃς θὰ ὑποφέρωμεν δι’Αὐτόν, αὗται καταδεικνύουσι τὴν λατρείαν καὶ ἀγάπην μας πρὸς Τοῦτον!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν