Ἡ ἀνθρωπίνη δύναμις! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

(21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2025)

«ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ» (Γαλ. Β΄ 16)

 

Ἡ ἀνθρωπίνη δύναμις!

 

Πολλά, πάρα πολλά, ἔχουσι λεχθεῖ καὶ ἔτι λέγονται καὶ γράφονται καὶ διατυποῦνται παντοιοτρόπως, ἀγαπητοί μου φίλοι καὶ ἀναγνῶσται, διὰ ταύτην τὴν ἀνθρωπίνην δύναμιν, ἀλλὰ καὶ ἐν γένει, τὰς ἀνθρωπίνας ἀντοχὰς καὶ δυνατότητας! Εἰδικῶς οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι οἵτινες ἀρνοῦνται διαπρυσίως τὴν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ, ἀφ’ ἑνὸς θεωροῦσιν ὅτι ἡ «παντοδύναμος καὶ ἄλογος φύσις» ἐδημιούργησε καὶ δημιουργεῖ καὶ ρυθμίζει τὰ πάντα εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, καὶ ἀφ’ ἑτέρου, ὁ «πανίσχυρος ἄνθρωπος» συνδημιουργεῖ μετὰ τῆς φύσεως καὶ ὁ ρόλος του εἰς τὰ τοιαῦτα τεκταινόμενα, εἶναι καθοριστικὸς καὶ ἔντονος!

Καὶ ταῦτα λέγουσιν ἐκεῖνοι, οἵτινες, - θὰ ἐλέγωμεν – μᾶλλον παλαίουσιν διὰ τῶν τοιούτων θεωριῶν, ἵνα ἐνισχύσωσι τὸ «εἴδωλόν» των, τὸν ἀνίσχυρον καὶ ἀδύναμον ἄνθρωπον, βλέποντες καὶ συνειδητοποιοῦντες, ὅτι τελικῶς αἱ δυνάμεις τοῦ τοιούτου «εἰδώλου» εἶναι μηδαμιναί, καὶ «σβύνουσι» καὶ ἐνταφιάζονται μετὰ τοῦ πτώματος τοῦ δῆθεν δυνατοῦ ἀνθρώπου! Τελικῶς δὲ οὗτος ἐξαρτᾶται, ἐν τοῖς πράγμασιν, ἀποκλειστικῶς, ἐκ τοῦ Παντοδυνάμου Κυρίου τὸν ὁποῖον ὅμως θέλουσι συστηματικῶς ἵνα ἀγνοῶσι καὶ ἐξάγωσιν εἰς τὸ περιθώριον! Ἡ ἀνθρωπίνη δύναμις, - δυστυχῶς διὰ τούτους τοὺς ταλαιπώρους, - εἶναι ἀνύπαρκτος καὶ ἀνυπόστατος, ἐφ’ ὅσον ὁ ἄνθρωπος, εἶναι ἀκόμη ἕρμαιον τῶν ἀσθενειῶν του καὶ τῶν προβλημάτων του καὶ τοῦ … ἐπικειμένου ἀπροσδιορίστου θανάτου του!

Καὶ ἐὰν διὰ τοῦτον τὸν κόσμον καὶ διὰ τὰ πεζὰ καὶ καθημερινὰ καὶ ἀναπόφευκτα προβλήματα, ὁ ἄνθρωπος ἀδυνατεῖ ἵνα ἀνταπεξέρχεται, … πόσῳ μᾶλλον δι’ ἐκεῖνα τὰ οὐσιαστικὰ καὶ ὑπαρξιακὰ θέματα, ἅτινα καὶ ἀφορῶσιν εἰς τὴν μετὰ θάνατον ζωήν του …! Δι’ ἐκεῖνα, ἄλλοτε μέν, κλείει τοὺς ὀφθαλμούς του, μὴ θέλων ἵνα ἀτενίζῃ εἰς τοῦτο τὸ βέβαιον μέλλον, καὶ ἰσχυρίζεται ὅτι τοῦτο … δὲν ὑπάρχει, ἄλλοτε δέ, δημιουργεῖ φανταστικὰς θεωρίας καὶ καταστάσεις, διότι, ἀκόμη καὶ ἡ στοιχειώδης λογικὴ τὸν ὑποχρεώνει ἵνα ἀποδέχεται τήν, μετὰ θάνατον ζωήν! Προτιμᾷ ἵνα συμβιβάζεται μὲ θεωρίας βουδιστικῆς καὶ μουσουλμανικῆς προελεύσεως, παρὰ ἵνα πειθαρχήσῃ καὶ ἀναπαυθῇ εἰς τὰ ἀθάνατα λόγια τοῦ Κυρίου! Τὰ λόγια ἐκεῖνα διὰ τῶν ὁποίων μᾶς διεσάφησεν τὴν πραγματικότητα τὴν ὁποίαν θὰ βιώσωμεν, ἐξερχόμενοι τοῦ ματαίου τούτου κόσμου, ἀλλὰ καὶ τοῦ φθαρτοῦ καὶ χοϊκοῦ τούτου σκηνώματος!

 

Ἡ δικαίωσις καὶ ἡ σωτηρία!

 

Εἰς τὸν κόσμον τοῦτον εἰσήλθομεν, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὡς ἀθάνατοι, ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου ὡς … μελλοθάνατοι! Ὁ κόσμος οὗτος ὁ φθαρτὸς καὶ ἔχων ἡμερομηνίαν λήξεως, ἐδημιουργήθη ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ, μόνον ἵνα ἐξυπηρετήσῃ τὸν «βασιλέα τῆς κτίσεως», δηλαδὴ τὸν ἄνθρωπον, καθ’ ὃν χρόνον ὥρισεν εἰς τοῦτον ὁ Κύριος ἵνα ἐπιβιώσῃ εἰς αὐτόν! Δὲν ἤλθομεν ὡς μόνιμοι εἰς ταύτην τὴν γῆν, - ὥς, δυστυχῶς, συμπεριφερόμεθα οἱ πλεῖστοι τῶν ἀνθρώπων καὶ ὥς συμπεριεφέρετο ὁ … ἄφρων ἐκεῖνος πλούσιος τῆς γνωστῆς παραβολῆς, - ἀλλ’ ἤλθομεν ὡς «πάροικοι καὶ παρεπίδημοι», κατὰ τὸν Ἀπόστολον Πέτρον (Α΄ Πέτ. Β΄ 11), καὶ ὡς συνέβη καὶ ἔτι συμβαίνει δι’ ἅπαντας τοὺς ἀνθρώπους, οὕτω θὰ συμβῇ καὶ εἰς ἡμᾶς …!

«Καὶ καθ’ ὅσον ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ. Θ΄ 27), ὁ ἄνθρωπος θὰ πρέπῃ ἵνα βλέπῃ συνεχῶς εἰς ταύτην τὴν Θείαν κρίσιν! Καὶ εἰς ταύτην τὴν Κρίσιν, ἐναπόκειται καὶ ἡ δικαίωσις τούτου, ὡς τονίζει ἐν προκειμένῳ ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος! Ἀκούομεν, συχνάκις, παρὰ τῶν φίλων καὶ ὁμοφρόνων μας, λόγους κολακευτικοὺς καὶ ἐπαινετικούς, ἐπειδή, ἴσως, πηγαίνομεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, εἴτε ἐπειδὴ νηστεύομεν τὰς καθιερωμένας νηστείας, εἴτε διότι προέβημεν εἴς τινας ἐλεημοσύνας, ἤ, ἀκόμη, ἐπειδὴ αὐτονοήτως προσηυχήθημεν! Ὅμως, οἱ τοιοῦτοι – καλοπροαίρετοι ἐνδεχομένως, - «κόλακες», δὲν πρόκειται νὰ ἐκφέρωσιν ὑπὲρ ἡμῶν οὐδεμίαν κρίσιν, ὅταν τότε θὰ προέχῃ καὶ θὰ προηγῇται ἡ Θεία καὶ ἀναμφισβήτητος κρίσις τοῦ «Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου»!

Εἰς ταύτην τὴν Κρίσιν ἀπέβλεπον ἅπαντες οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ διὰ τοῦτο ἐθεώρουν τὰς ἀνθρωπίνους κρίσεις καὶ κολακείας, ὡς «λόγους δαιμόνων», … καὶ εἴτε ἔκλειον τὰ ὦτα των εἰς ταύτας, εἴτε καὶ ἐπέπληττον τοὺς τοιούτους «ἐπαινοῦντας», προκειμένου ἵνα ἔχωσι μέσα των τὸν ἀκατάπαυστον λογισμόν, τῆς δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου!

 

«Οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου»!

 

Οἱ λόγοι οὗτοι, οὐδὲν ἕτερον μαρτυροῦσι, εἰ μὴ τὸ αὐτονόητον! Τὸ ὅ,τι, δηλαδή, … ἡ δικαίωσις καὶ σωτηρία ἡμῶν, εἶναι Θεῖον δώρημα, τὸ ὁποῖον ὁ Κύριος παρέχει δωρεάν, εἰς ἐκείνους οἵτινες τὸ ἐπόθησαν καὶ τὸ ποθοῦσιν ἔτι, καὶ καθίστανται διὰ τοῦ κόπου των, κατάλληλοι ἵνά το λάβωσι! Διὰ νὰ χρησιμοποιήσωμεν ἁπλοῦν τι παράδειγμα, … πόσοι καὶ πόσοι, ἀληθῶς προστρέχουσιν, εἰς τὸ Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας; Ἀσφαλῶς, ἀρκετοί! Πόσοι ὅμως ἐκ τούτων εἰσὶ κατάλληλοι τοῦ ὑψίστου τούτου Θείου δωρήματος; Τοῦτο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, δηλαδὴ ἡ Αἰώνιος Ζωή! Πόσοι τὸ ἐξετίμησαν καὶ πόσοι ἀκόμη τὸ ἐπόθησαν καὶ ἀγωνίζονται διὰ Τοῦτο; Οἱ πλεῖστοι, προσερχόμεθα ἐκ συνηθείας καὶ «γιὰ τὸ καλό»! Συνέβη, κάποτε, νὰ εἶμαι παρὼν εἴς τινα Θείαν Λειτουργίαν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει καὶ νὰ εὑρίσκομαι πλησίον συγχρόνου τινος Ἁγίου, προσερχόμενος ἵνα μεταλάβω κατὰ τὴν τάξιν τῶν κληρικῶν! Τὰ δάκρυα καὶ οἱ ἀναστεναγμοὶ τοῦ συγκεκριμμένου τούτου Ἁγίου, ἔχουσι «χαραχθεῖ» εἰς τὴν καρδίαν μου, παρ’ ὅτι ἔχουσι παρέλθει ἔκτοτε περίπου τεσσαράκοντα ἔτη!

Ὅσοι, συνεπῶς, ζῶσι διὰ τὴν αἰώνιον Βασιλείαν, δὲν παύουσιν ἵνα ἀγωνίζωνται διὰ ταύτην! Ἔστω καὶ ἐὰν γνωρίζωσιν ὅτι αὕτη εἶναι, ὡς προείπωμεν, Θεῖον δῶρον, καὶ ὅσα ἔργα καὶ ἂν πράξωμεν, … ὑψηλὰ καὶ Ἅγια, δὲν δύνανται ἵνα ἀνταποκριθῶσιν εἰς τὴν ἀξίαν τούτου! Κοπιάζουσιν, ὅμως, ἐπειδὴ θέλουσι καὶ οὗτοι ἵνα ἐπιδείξωσιν εἰς τὸν ἀγωνοθέτην Κύριον, τὰ ὅσα ἐκοπίασαν πρὸς δόξαν Του, ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ!

 

Κριτήριον … ἡ Πίστις!

 

Διὰ ταύτην τὴν Ἁγίαν Πίστιν εἰς τὸν Κύριον, «πάλιν καὶ πολλάκις» ὡμιλήσαμεν, ἀλλὰ καὶ πάντοτε εἰς ταύτην θὰ ἐπιστρέφωμεν! Ὅμως, ὀφείλομεν ἵνα ἐρευνήσωμεν ἐντὸς ἡμῶν, οὐχὶ τὴν «ἐπιπολαίαν» ἐκείνην πίστιν, τὴν ὁποίαν πολλάκις ἐπικαλούμεθα οἱ περισσότεροι, προκειμένου ἵνα δικαιολογῶμεν τὴν … ἀπουσίαν της! Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔζων τὸν Χριστόν, καὶ διὰ Τοῦτον ἔθυσαν ἀκόμη καὶ αὐτὴν ταύτην τὴν βιολογικήν των ζωήν! Ἡ ζωή των ἐμαρτύρει τὴν Πίστιν των, διότι … ἀληθὴς Πίστις εἶναι ἡ, κατὰ Χριστόν, ζωή!

Εἴθε, ἀδελφοί μου ἀναγνῶσται, ἵνα διέλθωμεν τὴν παροῦσαν ζωήν, ἀγωνιζόμενοι τὴν ἀρετήν, καὶ «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ΙΒ΄ 2)! Ἀμήν!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν