Γράφει ὁ Στέργιος Μπούγιας, Θεολόγος
Στοὺς χαλεποὺς καιροὺς ποὺ ζοῦμε κυριαρχεῖ τὸ θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τοῦ σοδομισμοῦ, καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπογραμμιστοῦν ὁρισμένες ἀλήθειες ποὺ τίθενται ὑπὸ ἀμφισβήτηση.
Ἡ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, Παλαιᾶς καὶ Καινῆς, καὶ τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι Φάρος Φωτεινὸς ποὺ μᾶς δείχνει καθαρὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἡ περιγραφὴ τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου στὸ βιβλίο τῆς Γένεσης εἶναι σαφὴς καὶ δὲν ἀφήνει περιθώρια παρερμηνείας. «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον κατ΄ εικόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς» (Γέν, 1, 27). Ἄνδρα καὶ Γυναῖκα δημιούργησε ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο, τονίζει μὲ σαφήνεια... ὁ Θεόπτης Μωυσῆς. Πλάσμα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος «κατ΄ εικόνα ἡμετέραν καὶ καθ΄ ομοίωσιν». Ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μὲ τὰ χαρίσματα ποὺ ἔλαβε, βασικὸ σκοπὸ καὶ στόχο ἔχει νὰ φτάσει στὴ θέωση, νὰ μοιάσει μὲ τὸ Δημιουργό του.
Δυστυχῶς ἀκολούθησε ἡ πτώση καὶ ἡ ἔξωση τῶν Πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν κῆπο τῆς Ἐδὲμ καὶ χάθηκε ὁ βασικὸς προσανατολισμός. Κυριαρχεῖ πλέον ἡ φθορά, ὁ θάνατος, τὸ σκοτάδι. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἀλλοτριώνεται, δηλητηριάζεται καὶ ρέπει ἐπιμελῶς πρὸς τὴν ἁμαρτία. Βαρύνει τοὺς ὤμους τῆς ἀνθρωπότητας ἡ θεληματικὴ ἀποδοχὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ κληρονομεῖται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά. Δὲν μένει ὁ ἄνθρωπος στὰ φυσιολογικὰ ὅρια, συνεχῶς ἐκτρέπεται, οἱ φυσικές του λειτουργίες δὲν κινοῦνται μέσα στὰ ὅρια τῆς δημιουργίας μὲ ἀποτέλεσμα νὰ αἰχμαλωτίζεται καὶ νὰ ἐπιλέγει τὸ «παρὰ φῦσιν» ἀπὸ τὸ «κατὰ φῦσιν». Βασικὴ αἰτία αὐτῆς τῆς ψυχικῆς κατάστασης τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποία μολύνει τὸν ἄνθρωπο καὶ προκαλεῖ διαταραχὴ στὸν ψυχικό του κόσμο. Ἰδιαίτερα τὸ ἁμάρτημα τῆς πορνείας αἰχμαλωτίζει κυριολεκτικὰ τὸν ἄνθρωπο.
Κατὰ τὸν Ἀπ. Παῦλο «πᾶν ἁμάρτημα, ὃ ἐὰν ποιήση ἄνθρωπος, ἐκτὸς τοῦ σώματος ἐστίν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει» (Κορ. Α', 6, 18 – 20). Ὁποιοδήποτε ἄλλο ἁμάρτημα ἂν διαπράξει ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἁμάρτημα ποὺ διαπράττεται ἐκτὸς τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ἁμάρτημα τῆς πορνείας, ποὺ μολύνει ὅσο κανένα ἄλλο τὴ σάρκα καὶ ἐπιφέρει σημαντικὴ φθορὰ στὴ φύση τοῦ σώματος. Ὅλα τὰ ἁμαρτήματα - μικρὰ καὶ μεγάλα - μολύνουν τὸν ἄνθρωπο, ἰδιαίτερα τὰ «παρὰ φῦσιν», ὅπως ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὁ σοδομισμός. Κατὰ τὸν ὅσιο Νεῖλο τὸ πάθος αὐτὸ ταυτίζεται μὲ τὴν ἀκολασία, καὶ λόγῳ τῆς ἀχαλίνωτης μανίας ποὺ ἐκπηγάζει ἀπ΄ αυτό μεταβάλλει τὸν ἄνθρωπο σὲ δαιμονισμένο, κάνει τὴν ψυχὴ θηλυπρεπῆ καὶ μετατρέπει τὴν ἡγεμονία της σὲ ἀτιμωτικὴ δουλεία (Ὀσ. Νείλου, λόγος β΄, περί πορνείας, PG 79, 1444).
Βδέλυγμα μιαρὸ καὶ πάθος ἀτιμίας χαρακτηρίζεται ὁ σοδομισμὸς στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Θεοφόρους Πατέρες. Γιὰ πρώτη φορὰ ἐκδηλώνει τὴν ὀργή του ὁ Θεὸς πρὸς τοὺς κατοίκους τῶν Σοδόμων καὶ Γομόρων, ποὺ εἶχαν γίνει διαβόητοι γιὰ τὶς πολλές τους ἁμαρτίες, κυρίως ὅμως γιὰ τὸ ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας (Γέν., κεφ. 19). Οἱ κάτοικοι τῶν Σοδόμων ἐγκατέλειψαν τὴ φυσικὴ γενετήσια φύση καὶ διέπραξαν τὴν παρὰ φῦσιν ἀσέλγεια «καὶ ἔβρεξε ὁ Κύριος ἐπὶ τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα θεῖον καὶ πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατέστρεψε τὰς πόλεις ταύτας καὶ πάντας τοὺς κατοίκους τῶν πόλεων καὶ τὰ φυτὰ τῆς γῆς» (Γέν., 19, 24-25). Στὸ Νόμο τοῦ Μωυσῆ ἔχουμε σχετικὲς ἀναφορές: «Ὅς ἐὰν κοιμηθῇ μετὰ ἄρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι, θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοι εἰσὶν» (Λευιτ. 20, 13), «καὶ μετὰ ἄρσενος οὐ κοιμηθήση κοίτην γυναικείαν, βδέλυγμα γὰρ ἐστὶ» (Λευιτ., 18, 22). Νὰ μὴν ἔχεις σαρκικὴ σχέση μὲ ἄντρα σὰν νὰ εἶναι γυναῖκα, γιατί αὐτὴ ἡ πράξη εἶναι μισητὴ καὶ σιχαμερή καὶ ἐπισύρει τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ «καὶ κατεκρήμνισε τοὺς οἴκους τῶν Σοδομιτῶν, τοὺς ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Κυρίου» (Β΄ Βασ., 23,7).
Στὴν Καινὴ Διαθήκη ὁ Χριστὸς ἀπευθυνόμενος στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους τοὺς λέγει ἂν πᾶνε σὲ μία πόλη καὶ δὲν τοὺς δεχτοῦν, ἡ πόλη αὐτὴ θὰ τιμωρηθεῖ πιὸ αὐστηρὰ ἀπὸ τὰ Σόδομα. Καὶ γιὰ τὴν ἄρνηση τῆς Καπερναοὺμ νὰ δεχτεῖ τὸ κήρυγμά του προφητεύει «πλὴν λέγω ὑμῖν ὅτι γῆ Σοδόμων ἀνεκτώτερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ σοὶ» (Ματθ. 11, 23 - 24).
Ὁ Ἀπ. Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ γράφει ὅτι οἱ ἄνθρωποι στὴ θέση τῆς ἀλήθειας ἔβαλαν τὸ ψέμα. Γι᾿ αυτὸ τοὺς παρέδωσε ὁ Θεὸς σὲ ἐπαίσχυντα πάθη. Οἱ γυναῖκες ἀντικατέστησαν τὶς φυσικὲς σχέσεις μὲ ἀφύσικες. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ ἄνδρες ἄφησαν τὴ φυσικὴ σχέση μὲ τὴ γυναῖκα καὶ φλογίστηκαν μὲ σφοδρὸ πάθος ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον διαπράττοντας ἀσχήμιες ἀρσενικοὶ μὲ ἀρσενικοὺς καὶ πληρώνοντας ἔτσι μὲ τὸ ἴδιο τους τὸ σῶμα τὸ τίμημα ποὺ ταίριαζε στὴν πλάνη τους (Ρωμ., 1, 25-27). Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἐμμένοντας στὴν πλάνη καὶ στὴ διαστροφή τους δὲν θὰ ἔχουν θέση στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ: «Μὴ πλανᾶσθε οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται (ὁμοφυλόφιλοι)... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α' Κορ., 6, 9).
Ὁ Ἀπ. Πέτρος τονίζει πὼς ἡ τιμωρία τοῦ Θεοῦ θὰ ξεσπάσει σ᾿ εκείνους ποὺ σύρονται πίσω ἀπὸ τὴ σάρκα καὶ τὶς βδελυρὲς καὶ μιαρὲς σαρκικὲς ἐπιθυμίες καὶ περιφρονοῦν τὴν ὑπέρτατη ἐξουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. «Καὶ πόλεις Σοδόμων καὶ Γομόρρας τεφρώσας καταστροφὴ κατέκρινε ὑπόδειγμα μελλόντων ἀσεβεῖν τεθεικῶς». Ὁ Θεὸς ἔκανε στάχτη τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα σὰν παράδειγμα γιὰ τοὺς ἀσεβεῖς τοῦ μέλλοντος, ἐνῷ γλύτωσε τὸν δίκαιο Λὼτ ποὺ ὑπέφερε ἀπὸ τὴν ἀνήθικη συμπεριφορὰ ἐκείνων ποὺ μὲ τὶς ἀκολασίες τους καὶ τὴν ἀσέλγειά τους παραβίαζαν τὸ φυσικὸ νόμο (Β΄ Πετρ, 2, 6-10).
Ὁ Ἀπ. Ἰούδας παρουσιάζει σὰν παράδειγμα αἰώνιας τιμωρίας τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα τῶν ὁποίων οἱ κάτοικοι παρασύρθηκαν σὲ ἀφύσικες ἀσέλγειες (Ἰούδ., 7).
Οἱ Θεοφόρου Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι οἱ κατ᾿ εξοχήν ἑρμηνευτὲς τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τὰ τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἰς τὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ χαρακτηρίζει τὴν ὁμοφυλοφιλία βρωμερὸ καὶ ἄτιμο πάθος «πάντα μὲν οὔν ἄτιμα τὰ πάθη, μάλιστα δὲ ἡ κατὰ τῶν ἀρρένων μανία» (Ἰω. Χρυσοστόμου, ΕΠΕ, τόμ. 16Β, Ὀμιλ. Ε', σ. 406 - 408). Κανένα πάθος δὲν εἶναι ἴσο μὲ αὐτὴ τὴν παρανομία, ποὺ ἀνατρέπει ὄχι μόνο τοὺς ἀνθρώπινους νόμους, ἀλλὰ καὶ τοὺς νόμους τῆς φύσεως «καὶ ὅπερ ἂν εἴποις ἁμάρτημα, οὐδὲν ἴσον ἐρεῖς τῆς παρανομίας ταύτης...» (ὅ.π. σ. 416). Παραχώρησε ὁ Θεὸς νὰ παραδοθοῦν καὶ ὑποδουλωθοῦν σ᾿ αὐτὸ τὸ ἀτιμωτικὸ πάθος, ἐπειδὴ λάτρευσαν τοὺς ψεύτικους καὶ φαύλους Θεούς.
Σχολιάζοντας ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος γράφει «οὐ γὰρ εἶπεν, ὅτι ἠράσθησαν καὶ ἐπεθύμησαν ἀλλήλων, ἀλλ᾿ εξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους» (ὅ.π. σ. 410). Δὲν εἶπε ὅτι ἀγάπησαν καὶ ἐπεθύμησαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ἀλλὰ κάηκαν ἀπὸ ἐπιθυμία μεταξύ τους. Περιφρόνησαν τοὺς νόμους ποὺ ἔθεσε ὁ Θεὸς «καὶ τὴν φῦσιν ἤσχυναν καὶ τοὺς νόμους ἐπάτησαν». Καὶ δὲν εἶπε ἐπιθυμία, ἀλλὰ ἀσχημοσύνη (ὅ.π. σ. 410—411). Ντροπὴ καὶ παράβαση καὶ καταπάτηση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Χειρότερη καὶ βλερυρώτατη μορφὴ πορνείας‧ «τοσοῦτον πορνείας χεῖρον» γιατί ἡ πορνεία «εἰ καὶ παράνομος, ἀλλὰ κατὰ φῦσιν ἡ μίξις» ἐνῷ ἡ ὁμοφυλοφιλία «καὶ παράνομος καὶ παρὰ φῦσιν» (ὅ.π. σ. 414 - 416). Συνεχίζοντας ἐπισημαίνει «ἐννόησον ἡλίκον ἐστὶ τὸ ἁμάρτημα, ὡς βιάσασθαι καὶ πρὸ καιροῦ τὴν γέενναν φανῆναι» (Σκέψου πόσο μεγάλο ἦταν τὸ ἁμάρτημα, ὥστε νὰ ἐξαναγκάσει νὰ φανεῖ ἡ γέεννα (ἐμπρησμὸς καὶ πυρπόλησις τῶν Σοδόμων) (ὅ.π. σ. 418). Σὲ ἄλλο του ἔργο χαρακτηρίζει τὴν ὁμοφυλοφιλια ὡς «κολοφώνα τῶν κακῶν καὶ κεφάλαιον τῆς συμφορᾶς» (Πρὸς τοὺς πολεμοῦντας τοῖς ἐπὶ τὸ μονάζειν εἰσάγουσι 3,8, PG47, 360-361).
Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας σὲ ἕνα εἰδικὸ ἔργο του γράφει ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ βρωμερὸ καὶ ἀκάθαρτο ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἁμαρτία: «Οὐδὲν γὰρ ἀληθῶς μυσαρώτερον ἢ ἀκαθαρτώτερον τῶν οὕτω πορνευομένων καὶ πορνευόντων» (Λόγος στηλιτευτικὸς κατὰ εὐνούχων, PG 76, 1109).
Ὁ Μέγας Βασίλειος θεωρεῖ τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς κτηνῶδες ἁμάρτημα «ἀρρενοφθόροι καὶ ζωοφθόροι τοῖς αὐτῆς καταδίκης εἰσὶν ἠξιωμένοι» (Ζ΄ κανών Μεγ. Βασιλείου).
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης χαρακτηρίζει τὴν ἀρσενοκοιτία στὸν Δ΄ κανόνα του «παρὰ φῦσιν».
Μὲ αὐτὲς τὶς ἐνδεικτικὲς μαρτυρίες τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Θεοφόρων Πατέρων διαπιστώνουμε πὼς ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι πάθος βδελυρὸ καὶ ἀτιμωτικὸ καὶ διαστροφὴ τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας. Ἄρνηση καὶ περιφρόνηση τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ. Ἑωσφορικὴ καὶ ἀλαζονικὴ συμπεριφορά, ποὺ προκαλεῖ τὴν ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Ἔχει σωτηριολογικὲς συνέπειες ποὺ ὁδηγοῦν στὸ θάνατο τῆς ψυχῆς. Ἂν δὲν ὑπάρξει Νινευιτικὴ μετάνοια θὰ ξεσπάσει ἡ δίκαιη ὀργὴ Του.
Στέργιος Μπούγιας,
Θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου