Πως ένας ιερέας της ορεινής Αρκαδίας βλέπει τον ιό

 

Δημοσίευση στην τοπική εφημερίδας "Ο ΜΠΑΛΤΣΑΚΟΣ" σσ. 1-2, του Συλλόγου των Απανταχού Παναγιτσιωτών "Η Ανάληψη". Το άρθρο του π. Νεκταρίου Ν. Πέττα, με τίτλο: «Μεγάλη Σαρακοστή μέχρι την Ανάληψη του Χριστού».

Στον ιερό ενοριακό Ναό της Αναλήψεως του Κυρίου, στο χωριό Παναγίτσα Αρκαδίας, πειθαρχώντας στις οδηγίες της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπως μας τις κοινοποιούσε η Ιερά Μητρόπολη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, στην δικαιοδοσία της οποίας υπαγόμαστε, τελέσαμε τις ιερές ακολουθίες την περίοδο της αγίας Σαρακοστής του 2020. Ακόμη με τις ίδιες κατευθυντήριες οδηγίες, εξαιτίας της πανδημίας, τελέσαμε την λαμπροφόρο Ανάσταση τού Κυρίου.

Με την μεγάλη εορτή της ορισμένης ενορίας της Ανάληψης, ολοκληρώθηκε η αναστάσιμη περίοδος. Κατά την απόδοση της Ανάστασης, απολαύσαμε ακόμη μία φορά την χαρούμενη θριαμβευτική ψαλμωδία. Την θέα του αδειανού μνημείου του Θεανθρώπου, αφού έγινε η σωματική έγερση, ακολούθησαν οι απαστράπτουσες εμφανίσεις Του για να μας στηρίξει, ανεξάρτητα εάν ο Κύριος ανέβηκε στους ουρανούς, κατά το μέγα μυστήριο της Ανάληψής Του. Για τον λόγο αυτόν και αυτή η δεσποτική εορτή είναι μία μυστηριώδης εορτή, αφού ανέβηκε συνοδευόμενος με ουράνια δόξα. Μας υποσχέθηκε όμως ότι θα εμφανιστεί εκ νέου κατά την δεύτερή Του έλευση.

Τώρα ο Χριστός ανεβαίνει στον Πατέρα, για να καθίσει στα δεξιά της τριαδικής δόξας. Με λίγα λόγια, με την Ανάσταση και την Ανάληψη του Κυρίου το ανθρώπινο γένος έχει εισέλθει στο ίδιο μυστήριο της Αγίας Τριάδας. Ο άνθρωπος Ιησούς είναι και Θεός μας. Όμως, για να παρηγορήσει το ανθρώπινο γένος, ο Θεός μας έστειλε το τρίτο Του πρόσωπο, το Άγιο Πνεύμα για να μας καθοδηγεί στην θέωση. Γι’ αυτό προσέχουμε για να έχουμε τις προϋποθέσεις, ώστε να κατέχουμε την επισκίαση του Πνεύματος του Αγίου. Πολλά μπορούμε να πούμε ακόμη για αυτές τις δύο μεγάλες εορτές, η εικονογράφηση των οποίων είναι απαραίτητη κατά την ιστόρηση του ιερού Δωδεκαόρτου.

Πραγματικά όμως χρειάζεται να καλλιεργήσουμε τον εαυτό μας, ώστε να μας επισκιάσει το Άγιο Πνεύμα, διότι μέσα από αυτήν την δοκιμασία του ιού διαπιστώθηκαν πολλά κενά στην πραγματική βίωση της ανατολικής ημών πίστεως. Στην πλάση ενέσκηψε αυτή η φοβερή δοκιμασία. Οι πραγματικά καλλιεργημένοι πιστοί υπάκουσαν στην φωνή του Γενάρχη μας Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, στην φωνή του φιλοσοφημένου Αρχιεπισκόπου μας Ιερωνύμου και εν γένει η περιοχή μας στην θεόπνευστη φωνή του ποιμενάρχη μας Σεβασμιωτάτου Ιερεμίου. Φωνές που συμφωνούσαν για την σωστή και πνευματική αντιμετώπιση αυτής της θεομηνίας, που ευδοκία Θεού συμφωνούσε και η κρατική μας κυβέρνηση. Στην ορισμένη ενορία ευτυχώς δεν υπήρχαν ακρότητες και με σεβασμό δέχτηκαν οι ακολουθίες να γίνονται κεκλεισμένων των θυρών. Όμως γνωρίζουν ότι τα ονόματά τους είναι καταγεγραμμένα στα δίπτυχα και τα καλλιεργούσα στην ιερά Πρόθεση.

Αυτό που είναι απογοητευτικό είναι η ισοπέδωση και η αμφισβήτηση των πάντων. Ακούσαμε αλλού: ποιός είσαι βρε παπά, που θα με εμποδίσεις να μπω στον Ναό; Ακόμη λαβαίναμε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο προκλητικά κείμενα, όπως: τώρα θα δούμε ποιοί είναι οι αληθινοί ποιμένες, είστε κρατικοί υπάλληλοι, ακόμη και σκίτσα  στα οποία δήθεν ο Χριστός ράπιζε τους Βαρθολομαίο και Ιερώνυμο και κατ’ επέκταση όλο το ιερατείο! Μάλιστα αυτά τα λαβαίναμε από δήθεν ζηλωτές και συντηρητικούς χριστιανούς. Όταν τους ρωτούσα τι είναι αυτά που στέλνετε, είχαν το θράσος να βρίζουν το ιερατείο και να επικαλούνται σαν πραγματικούς ρασοφόρους τους Γέροντες: Πορφύριο, Παΐσιο, Ιάκωβο, Νικηφόρο, Δανιήλ, Γεώργιο, Εφραίμ, Ιερώνυμο και άλλους. Όταν τους ρωτούσα: καλά επικαλείστε τους νέους αγίους Γέροντες, δεν έχετε διαβάσει τι έλεγαν για την ιεροκατηγορία; Εκείνοι όμως πάλι τα δικά τους. Και πρόσθετα πως, αν δεν ήταν η δική μας εν Ελλάδι Σύνοδος και του Οικουμενικού Πατριάρχη, με την ευλογημένη κορυφαία υπογραφή του, αυτοί οι σύγχρονοι οσιοθέντες Πατέρες δεν θα είχαν αγιοκαταταχθεί!

Έπειτα άρχιζαν να βρίζουν τον σοβαρό λοιμωξιολόγο Σωτήρη Τσιόδρα και την Κυβέρνηση. Τους έλεγα ότι έπρεπε να δοξάζουν τον Θεό που είχαμε αυτή την καλή συγκυρία της αρμονικής συνεργασίας ανάμεσα σε κοσμική και πνευματική εξουσία, με αποτέλεσμα να έχουμε πολύ λίγα θύματα. Να δοξάζουμε τον Θεό, τους έλεγα, που με την πρεσβεία της Παναγίας μας και του οσίου Νικηφόρου περάσαμε αυτήν την λαίλαπα με τον πιο ανώδυνο τρόπο.

Σε μία περίοδο που δοκιμαζόμαστε και στα εθνικά θέματα, όπως στον Έβρο, λάβαινα μηνύματα από αδελφούς της Κύπρου τα οποία διαλαλούσαν: κάτω η ελληνική Κυβέρνηση! Έλεος! Όποια και να είναι η Κυβέρνηση και ας μην είναι αρεστή σε αυτούς που για χρόνια σας είχαν κάτω από την εξουσία τους, δεν λες σε περίοδο που χτυπιέται η μητέρα Ελλάδα ποικιλοτρόπως, κάτω η εξουσία της! Άλλωστε αυτές οι καταστροφικές απόψεις φαίνεται να είναι σύμφωνες και με τους κατακτητές του μισού νησιού της μαρτυρικής Κύπρου. Μετά τα έβαζαν με τον πνευματοφόρο Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο, άψογο εκπρόσωπο της Ιεράς Συνόδου για το θέμα του ιού, λέγοντας ότι είναι φερέφωνο της Κυβέρνησης…

Καλά, τόση κατωτερότητα έχει ο νεοέλληνας, που έναν ανώτερό του και ιδιαίτερα μορφωμένο, όπως ο Μητροπολίτης Ιερόθεος και ο λοιμωξιολόγος Τσιόδρας, να τον ισοπεδώνουν τόσο εύκολα; Μέχρι και φωτοστέφανο είχαν βάλει σε φωτογραφία του ιατρού και τον ειρωνευόντουσαν. Μάλιστα, αυτήν την κακόγουστη ιδέα μου την έστειλαν και αδελφοί μου ιερείς. Τους έλεγα ότι η μάζα μπορεί να παρασύρθηκε και παράγει αυτά, εμείς όμως ως πνευματικοί πατέρες αλλοίμονο, εάν παρασυρθούμε από τις σειρήνες! Με ρωτούσαν αρκετοί πως θα αντιδρούσαν οι γονείς μου. Απαντούσα ότι οι αείμνηστοι γονείς μου σεβόντουσαν τις αρχές και τις εξουσίες και έλεγαν ότι η τάξη και η αρμονία είναι μία μικρογραφία του Ουρανίου στερεώματος. Ναι, έλεγαν να είμαστε σε εγρήγορση και ανησυχία, αλλά πρέπει να μένουμε μέσα στην επίσημη Εκκλησία και να γίνουμε ως καλοί στρατιώτες της παρανάλωμα πνευματικότητας για αυτήν.

Ορισμένοι δήθεν σούπερ χριστιανοί βλέπουν σε εμάς τους πατέρες το χαμόγελο και την αισιοδοξία, ακόμη και στην περίοδο του κορονοϊού, και φρονούν ότι είμαστε εκτός πραγματικότητας. Ταπεινά τους λέγω ότι, όσο και να είμαστε χοϊκοί (κυρίως για εμένα το σημειώνω) η χάρις της ιεροσύνης μας αγγίζει. Άλλωστε ο Χριστός είναι χαρά και αισιοδοξία, είναι ελπίδα και ανάσταση.

Χρόνια ακούω: ξέρεις, πάτερ, θα πάρουμε την Πόλη και την Μικρά Ασία, διότι το είπε ο τάδε Γέροντας. Ναι, είναι και δικός μου πόθος να το ζήσουμε αυτό, διότι μεγάλωσα σε μία λευϊτική οικογένεια και γαλουχηθήκαμε να είμαστε μεγαλοϊδεάτες και να λέμε ότι η πρωτεύουσα της καρδιάς μας είναι η Πόλη των πόλεων, η Κωνσταντινούπολη (και θαυμάζουμε την δύναμη του Θεού που έχει βάλει την υπερδύναμη για να διαφυλάττει το «Φανάρι» αναμμένο στην θέση του). Όμως, πως θα γίνει αυτό; επειδή σλαβικός δάχτυλος αλλοιώνει τα λεγόμενα των ρωμιών φωτισμένων, και εισαγάγουν ότι ένα ξανθό γένος θα σας δώσει την Κωνσταντινούπολη… υπονοώντας εσείς μην κάνετε τίποτα, θα έρθουμε εμείς από τον βορρά, για να πολεμήσουμε για εσάς!

Αυτά και άλλα πολλά κακά, όπως η απιστία μας, η έννοια της πίστης που την έχουμε συνδυάσει με ένα κράμα παγανισμού, η αμετανοησία μας ως λαού, η έλλειψη πνευματικότητας, η απουσία μελέτης βιβλίων και πολλά άλλα, είναι η αιτία του λανθασμένου δρόμου που ακολουθούμε, που όχι μόνο δεν θα κερδίσουμε εδάφη, αλλά φοβούμαι ότι θα χάσουμε.

Είδαμε αυτήν την περίοδο «όλοι για όλα». Δηλαδή οι πάντες έγιναν ειδικοί στα θεολογικά θέματα, στα λειτουργικά, στα δογματικά και σε άλλα. Εμείς που σπουδάσαμε θεολογία και κάναμε μεταπτυχιακά, σιωπούμε και με φρόνηση φέρουμε την θέση της Εκκλησίας, όταν μας ρωτούν. Και πάλι λέμε, θεολογία δεν κατέχουμε… και ιατροί, δικηγόροι, δάσκαλοι και άλλοι βγάζουν συμπεράσματα για σοβαρά θεολογικά ζητήματα. Εδώ ενθυμούμαι την αγαπητή μου Ήβη Γόντικα που με έμαθε με επιστημονική μέθοδο τι σημαίνει όριο.

Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω πως διαπιστώθηκε έντονα ότι ο πονεμένος λαός μας είναι ακατήχητος, και από την άλλη θα  πρέπει οι χριστιανοί να έχουν εμπιστοσύνη στους ταγούς της πίστεώς μας.