Μαρτυρία γέροντα Αναστάσιου της Ιεράς Μονής Κουδουμά

Χειρόγραφες μαρτυρίες σέ 17 σελίδες ἀπό τόν γέροντα Ἀναστάσιο τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ γιά τόν ἀείμνηστο π. Νικόλαο Πέττα, τίς ὁποῖες παρέδωσε στόν καθηγητή Ἀθανάσιο Παλιούρα.

(σ. 1) Ἱερά Μονή Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Κουδουμᾶ, Ἀστερούσια Ὄρη Κρήτης (29η Σεπτεμβρίου 2012).

Κατόπιν τηλεφωνικῆς ἐπικοινωνίας τοῦ αἰσεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβύτερου π. Ἀντώνιου Ρουμελιώτη ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Πατρῶν, ὁ μοναχός Τιμόθεος, ἀδελφός τῆς ἀνωτέρως Ἱερᾶς Μονῆς μέ ἕνα ὑπ. φοιτητή θεολογίας ὀνόματι Γεώργιο, ἔλαβαν ἐντολή ἀπό τόν γέροντα Ἀναστάσιο νά καταγράψουν τά παρακάτω θαυμαστά σημεῖα, πού ἔλαβαν χώρα στήν Μονή μας καί ἀφοροῦν ἕνα νέο πνευματικό ἀστέρι τῆς πίστεώς μας, τόν ὁσιωθέντα ἱερέα π. Νικόλαο Πέττα ἀπό τήν Πάτρα, τόν ἐπονομαζόμενο σημειοφόρο.

Τήν περασμένη Τετάρτη κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Καθηγουμένου μας ἀρχιμανδρίτου π. Μακαρίου Σπυριδάκη ἦλθε στό μοναστήρι μας ὁ καθηγητής βυζαντινῆς ἀρχαιολογίας καί τέχνης κ. Ἀθανάσιος Παλιούρας. Στόν κ. καθηγητή ὁ γέροντας Ἀναστάσιος ἐμπιστεύθηκε τίς δεκαεπτά χειρόγραφες σελίδες, ὅπου ἡ τελευταία φέρει τήν ὑπογραφή τοῦ π. Ἀναστασίου. Καί αὐτό ὡς πνευματική παρακαταθήκη μεταγράφηκε ἀπό τόν καθηγητή Παλιούρα πρός δόξα τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ.

(σ. 2) Στό Μοναστήρι μας ἐδῶ καί ἀρκετό καιρό ἔχουν φθάσει πληροφορίες καί θαυμαστά γεγονότα γιά τόν π. Νικολάου, κυρίως ἀπό δυό πηγές. Πρώτον ἀπό τά ὀρθόδοξα Περιοδικά «Ὀρθόδοξη Μαρτυρία», Ἰαν.-Μάρτ. 2012, καί τήν «Μοναστική Ἔκφραση», τεῦχος 48, Μάρτ.-Μάϊος 2012», καί δεύτερον ἀπό διάφορους προσκυνητές, πού καταφθάνουν ἀπό τόν νομό Ἀχαΐας στό ἐρημικό καί ταπεινό μας Μοναστήρι.

Σημειώνεται ὅτι ὁ ἀείμνηστος τώρα καθηγητής Παλιούρας εἶχε φοιτητή τόν υἱό τοῦ π. Νικολάου Πέττα, τόν π. Νεκτάριο. Ὁ καθηγητής συχνά διαμαρτυρόταν στόν π. Νεκτάριο, ὅτι, ἐνῶ ἔφερε στό φῶς πολλές θαμμένες μορφές τῆς πίστεως, δέν γράφει καί δέν λέει τίποτε γιά τούς σεβαστούς καί ἐνάρετους γονεῖς του. Ὁ π. Νεκτάριος μέ σεβασμό ἀπαντοῦσε κάθε φορά ὅτι δέν δύναται νά τό κάνει αὐτό, διότι ὑπάρχει ἡ συγγενική σχέση μέ τούς ἀοίδημους.

(σ. 3)  Ὁ καθηγητής στίς ἐπανειλημμένες ἐπισκέψεις του ἐδῶ, ἀφοῦ ὡς γνωστό ἀνέσκαπτε τόν μονύδριο τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στό Λουσούδι, στό ὄρος Κόφινα, ἐρχόταν συχνά στήν Μονή μας καί σεβόταν ἰδιαίτερα τόν πατέρα Ἀναστάσιο Λεονταρίδη, μία νέα ὁσιακή μορφή τοῦ Μοναστηριοῦ μας, ἀλλά καί τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τῶν Ἀστερουσίων Ὀρέων, ὁ ὁποῖος ἀσκητεύει σ’ αὐτή τήν περιοχή ἐκ νεότητός του, καί ὅπου καταφθάνουν καθημερινά κληρικοί καί λαϊκοί ἀπό πολλά μέρη τῆς Ἑλλάδος καί εὐρύτερα, γιά νά ἐξομολογηθοῦν, καί νά ζητήσουν τήν συμβουλή του. Μάλιστα εἶναι τόσο ἔμπειρος καί διακριτικός πνευματικός, ὥστε καταφθάνουν στό πετραχήλι του ἀκόμη καί Ἐπίσκοποι. Ὅλα αὐτά τά χαρίσματα τοῦ ἁγίου πνευματικοῦ μας γέροντα, δέν ὀφείλονται μόνο στήν προσωπική καί αὐστηρή του ἄσκηση ἀλλά καί στό ὅτι ἔχει κληρονομήσει μία ὑγιῆ πνευματικότητα, πού ὀφείλεται στούς ἁγίους αὐτάδελφους κτήτορές μας ὁσίους Παρθένιο καί Εὐμένιο Χαριτάκη.

(σ. 4) Μαζί μέ τόν καθηγητή κατευθυνθήκαμε στό καθολικό της Μονῆς γιά τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ καί τοῦ Ὄρθρου τῆς Κυριακῆς (συγκεκριμένα τῆς 8ης τοῦ Ματθαίου).

Ὅταν εἰσέλθαμε στό κελλί τοῦ γέροντος Ἀναστασίου, ἐκεῖνος κρατοῦσε τήν φωτογραφία τοῦ π. Νικολάου καί ἄρχισε νά ξεδιπλώνει σάν νά τόν γνώριζε προσωπικά τόν βίο, τά σημεῖα τῆς οὐράνιας ἀποκάλυψης, πού ζοῦσε, ἀλλά καί θαύματα, πού εἶχε τελέσει ἐν ζωῇ ὁ π. Νικόλαος, ἀλλά καί μετά τήν κοίμησή του.

   (σ. 5) Εἶναι πολλά γεγονότα, πού ἀποκάλυψε καί εἶπε ὁ π. Ἀναστάσιος, τά ὁποῖα μᾶς προκάλεσαν ἔκπληξη καί συγκίνηση, ἀλλά, γιά νά μήν σᾶς κουράσω μέ λεπτομέρειες καί ἀναλυτική παρουσίαση τῶν λεγομένων του, θά καταγράψουμε ὁρισμένα πρός δόξα Θεοῦ.

(σ. 6) Α) Ὁ ὅσιος π. Νικόλαος Πέττας ἐκ κοιλίας μητρός ἦταν ἁγιασμένος καί ὁ Θεός τόν εἶχε καθορίσει νά γίνει λειτουργός του καί στήν στρατευόμενη καί στήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία θριαμβεύουσα Ἐκκλησία.

Β) Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀποκάλυπτε τά ἀκατάληπτα γιά ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους καί τόν ἀξίωσε νά γίνει οὐρανοφάντος, ὅπως καί τόν ἀπόστολο Παῦλο, καί οὐρανοβάμων, ὅπως τόν Μέγα Βασίλειο.

Γ) Τόν διέκρινε πολύ ἡ ἄκρα ταπείνωση καί ἡ καθαρότητα τοῦ βίου του, καθώς καί ἡ ἐμπιστοσύνη του στά χέρια τοῦ Θεοῦ.

Δ) Οἱ πολλοί ἄνθρωποι τόν ἔβλεπαν νά λάμπει καί ἡ μορφή του νά ἵπταται.

Ε) Ἦταν ἄξιος οἰκογενειάρχης καί μέ τήν εὐλαβέστατη πρεσβυτέρα του Ἀνθή κρατοῦσαν τούς συζυγικούς νόμους τοῦ Εὐαγγελίου στήν ζωή τους. Ἀκόμη ἀγωνίσθηκαν σκληρά, ὥστε νά ἀναθρέψουν τά δώδεκα εὐλογημένα παιδιά τους[1].

ΣΤ) Κάθε φορά πού λειτουργοῦσε, δίπλα του στεκόταν ὁ Κύριός μας ὡς Μέγας Ἀρχιερέας, γεγονός πού προξενοῦσε τά δάκρυα στά μάτια του, καί τήν πλήρη ἀφοσίωσή του στά τελούμενα.

Ζ) Ζοῦσε συχνές ἁγιοφάνειες, καί εἰδικότερα τῆς Ὑπεραγίας μας Θεοτόκου. Εἰδικά στό «Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἀχράντου», ἀλλά καί σέ ἄλλες στιγμές, ὅπως τήν ὥρα τῆς προσευχῆς στά Ἀσκητήριά του.

(σ. 7) Η) Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τόν εἶχε προικίσει μέ πολλά χαρίσματα, ὅπως τό προορατικό, τό διορατικό, ἀλλά καί τό ἰαματικό. Ἀλλά ὁ ἀείμνηστος πατήρ, λόγω διακρίσεως καί μεγάλης ταπεινώσεως, τά ἀπόκρυπτε μέ μεγάλη ἐπιμέλεια καί, ὅσες φορές γίνονταν γνωστά σέ κάποια ταλαιπωρημένη ψυχή, τότε παρακαλοῦσε ποτέ νά μήν ὁμολογήσει σ’ ἄλλον τά θαυμαστά λεγόμενά του.

Θ) Μετά τήν Θεία Λειτουργία ὁ ἱερέας ἔμενε γιά ὧρες ξαπλωμένος μπροστά στό Ἅγιο Θυσιαστήριο μέχρι νά ἐπανέλθει ἀπό τίς φρικτές καί οὐράνιες ἀποκαλύψεις, πού εἶχε βιώσει κατά τήν ἀναίμακτη ἱερουργία. Καί παραδεχόταν τίς ἄσχημες καί ταπεινωτικές ἀντιδράσεις ὁρισμένων συμπρεσβυτέρων του, πού δέν μποροῦσαν νά κατανοήσουν αὐτά, τά ὁποία ζοῦσε ὁ γέροντας, καί ἐκεῖνος τίς ὑπέμενε μέ χαμόγελο, σιωπή καί ταπείνωση καί ἔχοντας πάντα νά πεῖ ἕνα καλό λόγο γιά τούς διῶκτες του, ὅπου καί πολλές φορές τούς ὀνομάτιζε εὐεργέτες του.

(σ. 8) Καί τότε ἀνασηκώθηκε αὐστηρά ὁ π. Ἀναστάσιος καί εἶπε ὅτι: «Κακῶς δέν καταλάβαιναν οἱ ἱερεῖς καί ὅτι πρέπει νά ἐπανορθώσουν αὐτό τό μεγάλο σφάλμα, πού ἔκαναν, ἐμπαίζοντας τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, ὅσο εἶναι νωρίς!».

(σ. 9) Ι) Ἐπίσης εἶπε ὅτι: «Ὁ ἄμεπτος αὐτός ἱερέας, ἄν καί τό σῶμα του ἦταν στή γῆ, τό πνεῦμα του ἦταν ἐν οὐρανοῖς, λέγοντας συχνά Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας. Καί, ὅπως ἦταν τό ἐπώνυμό του Πέττας, ἔτσι καί ἡ ψυχή τοῦ κυριολεκτικά πετοῦσε….

ΙΑ) Εἶπε ἀκόμη ὁ π. Ἀναστάσιος, ὅτι ὁ π. Νικόλαος συχνά γινόταν ἐν ζωῇ ἀκόμη οὐρανοπολίτης καί ὅτι πολλές φορές ἄγγελος Κυρίου τόν συνέπαιρνε καί τόν ταξίδευε στήν οὐράνια πολιτεία τοῦ παραδείσου, ὅπου γευόταν πνευματικές τροφές.

(σ. 10) ΙΒ) Ἔγινε λειτουργός κατόπιν οὐράνιας προσταγῆς, ἐνῶ ἤδη ἦταν καθηγητής. Ὡς ἱερέα τόν ἐνδιέφερε μόνο ἡ πνευματική του προσφορά πρός τόν λαό καί γιά αὐτό δέν ἐνδιαφερόταν γιά τίς ὑλικές ἀπολαβές.

ΙΓ) Πέρα ἀπό τήν ἱερωσύνη του, τιμοῦσε ἰδιαίτερα τήν πατρίδα καί τήν οἰκογένεια.   

ΙΔ) Ἤθελε καί συνήθιζε νά ταπεινώνει τόν ἑαυτό του, παρά τήν μεγάλη του πνευματική κατάρτιση, ἀλλά καί τήν μόρφωση. Ἤθελε νά ἐξυψώνει τούς γύρω του.

ΙΕ) Ἡ πραότητα καί ἡ ἠρεμία, πού διακατεῖχε τόν π. Νικόλαο ἦταν ἔνδειξη ἁγιότητος καί πηγαίας, γιατί στήν καρδιά του κατοικοῦσε ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία μας.

ΙΣΤ) Ὅλη ἡ ζωή του ἦταν ἕνας ὕμνος καί μία δοξολογία στόν ἐν Τριάδι Θεό. Ὡστόσο ἡ παρουσία του καί τό παράδειγμά του ἦταν ἕνα γεγονός, πού ἐνοχλούσε καί ἔκαιγε τούς διῶκτες τῆς ἐκκλησίας.

(σ. 11) ΙΖ) Ὁ μεγάλος ἔρωτας τῆς καρδιᾶς του ἦταν ἡ ὀρθοδοξία μας καί, ὅταν μιλοῦσε, ἐξυμνοῦσε αὐτήν καί τούς ἁγίους της.

ΙΗ) Ἀπό μικρό παιδί μελετοῦσε τίς Γραφές, ἀλλά καί τίς ἐπιστῆμες (Φιλοσοφία κ.λπ.). Μεγάλη ἐπίδραση στήν ζωή του ἔπαιξαν ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ Ἱ. Χρυσοστόμου καί γι’ αὐτό κατεῖχε πλούσια βιβλιοθήκη μέ τά ἔργα του.

ΙΘ) Ἀπέφευγε τίς μωρές συζητήσεις καί συναναστρεφόταν μέ μεγαλύτερούς του καί σοφούς ἀνθρώπους ἀπό διάφορες κοινωνικές τάξεις.

Κ) Συνδύαζε τήν ἐπιστημονική του κατάρτιση μέ τήν θεοσέβεια καί δίδασκε μαζί μέ τίς γνώσεις καί τόν Χριστό καί τό θέλημά του.

(σ. 12) ΚΑ) Ἀπό νέος συναναστρεφόταν μέ σοφούς καί πνευματικούς ἀνθρώπους, ἀπό τούς ὁποίους ἔπαιρνε πολλές καί χρήσιμες συμβουλές γιά τήν ζωή του.

ΚΒ) Εἶχε σοφία Θεοῦ νά σπουδάσει κανείς θεωρητικές καί θετικές ἐπιστῆμες.

ΚΓ) Σάν λειτουργός τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ,  ἀλλά καί ὡς πνευματικός καί ὡς καθηγητής κατάφερε νά σμιλεύσει τίς ψυχές τῶν νέων καί γιά αὐτό τόν θυμοῦνται μέ δέος καί ἁγιότητα. Δίδαξε ἐκτός ἀπό τίς ἐπιστημονικές του γνώσεις καί τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία μας.

(σ. 13) ΚΔ) Τό ὅτι πολλές φορές μαθητές του καί ἄλλοι ἄνθρωποι τόν ἔβλεπαν νά ἀλλάζει μορφές καί νά γίνεται πολύ φωτεινός, τό ὁποῖο εἶναι δεῖγμα μεγάλης ἁγιότητας. Μιλοῦσε μέ τόν Κύριο καί εἶχε προικίσει μερικούς ἀνθρώπους νά τόν δοῦν μέ λευκή κώμη. Ὅταν τόν ρωτοῦσαν «Πάτερ Νικόλαε, πότε θά κοιμηθεῖτε;», ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε: «Ὁ Κύριός μου εἶπε σέ πάρω ὅταν λευκανθῆ ἡ κεφαλή σου!». Καί ἐκείνη τήν στιγμή ἔδειχνε τά μαλλιά του, βγάζοντας τό καπέλο ἀπό τό κεφάλι του, τότε γινόντουσαν λευκά καί φωτεινά ἀπό μαῦρα. Τότε φαινόταν τό πρόσωπό του νεότερο καί φωτεινό σάν τόν ἥλιο.

ΚΕ) Ἀπό τίς ἀρετές, πού εἶχε προικισθεῖ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί πού εἶχε δώσει «αἷμα», γιά νά τίς ἀποκτήσει, τόν διέκρινε ἡ ταπείνωση. Αὐτή μέ πολλές ἄλλες ἀρετές τόν ἀνέβασαν ψηλά, ἤδη ἀπό τήν ζωή αὐτή.  

(σ. 14) ΚΣΤ) Τήν ὥρα τῆς ὁσιακῆς καί ἀποκαλυπτικῆς κοιμήσεώς του κατέβηκε ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία μας καί ὁ Μέγας Βασίλειος μέ τούς ἀγγέλους, γιά νά παραλάβουν τήν παιδική ψυχή του.

Γιά τόν λόγο αὐτό, ὅταν τόν βρῆκαν γονατιστό οἱ δικοί του νά προσεύχεται, ἐνῶ τοῦ μιλοῦσαν, ἐκεῖνος συνέχιζε τήν συνομιλία μέ τούς ἐπουράνιες δυνάμεις. Καί στό τέλος σάν περιστέρι ἡ ψυχή του ἀπό τό σῶμα χωρίσθηκε καί ὁ χῶρος λούσθηκε ἀπό ἄπλετο φῶς καί μεταμορφώθηκε, ὥστε δέν ὑπῆρχε οὔτε χρόνος οὔτε βαρύτητα.

Ἐπίσης ὅτι τό βράδυ, πού ξενύχτησαν τόν π. Νικόλαο στήν ἐνορία του, τόν Ἅγιο Βασίλειο Ζαροχλεΐκων Πατρῶν, ἦλθε ἕνας κακόβουλος κοκκινοτρίχης κληρικός, ὁ ὁποῖος εἶχε κατατρέξει τόν π. Νικόλαο ἀδικαιολόγητο μίσος. Ὅταν προσπάθησε μέ μένος νά ἀποσπάσει τό Ι. Εὐαγγέλιο πού κρατοῦσε ὁ π. Νικόλαος ἀπό τό μέρος τῆς καρδιᾶς του, ἔτρεξε αἷμα. Καί αὐτό πρός αἰώνιο ἔλεγχο τῶν ψευδαδέλφων διωκτῶν τοῦ π. Νικολάου.

ΚΗ) Ὁ π. Ἀναστάσιος εἶπε μέ μεγάλη ἔκπληξη ὅτι θά γίνουν πολλά θαυμαστά κατά τήν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων τοῦ γέροντα Νικολάου.    

(σ. 15) ΚΘ) Ἀμέσως βρῆκε παρρησία μετά τήν σεπτή κοίμησή του, γεγονός πού ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τήν δυνατή πρεσβεία ἀπάναντι στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ.

(σ. 16) Ὡστόσο ὁ π. Ἀναστάσιος μᾶς εἶπε ἀκόμη περισσότερα πράγματα, τά ὁποῖα δέν καταγράφονται, γιά νά μήν σᾶς κουράσουμε, ἀλλά ἔμειναν χαραγμένα βαθιά μέσα στήν ψυχή μας, ὅπως οἱ διῶκτες του νά ζητήσουν δημόσια καί ἐνυπόγραφα συγγνώμη, γιατί θά εἶναι ἀργά στήν ἄλλη ζωή, ἐάν φύγουν ἀμετανόητα. Καί δεύτερον πρέπει νά γίνει ἀπό τούς οἰκείους τοῦ π. Νικολάου ἡ ἐκταφή, γιατί, μετά ἀπό αὐτό τό γεγονός, πολλά θαυμαστά θά ἐπιτελοῦνται μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός του. Αὐτό τό ἔργο πρέπει νά γίνει μέ προσοχή καί νηστεία, γιά νά εἶναι θεάρεστο.

(σ. 17) Μέ αὐτά τό λόγο βρῆκα αὐτήν τήν ἀφορμή γιά νά σᾶς γράψω γιά ὅλα αὐτά, μέ τήν εὐχή τοῦ καθηγουμένου μας π. Μακαρίου νά ἔλθετε πάλι στήν Μονή μας.

Τίθεται ἡ ὑπογραφή τοῦ π. Ἀναστασίου Λεονταρίδη

---

[1] Ἡ πρεσβυτέρα ζοῦσε ἀκόμα καί ἔτσι ὁ γέροντας Ἀναστάσιος δέν εἶπε πολλά πράγματα γιά ἐκείνη.