Ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας βραβεύει τον σύλλογο Καλαβρυτινών στον Πειραιά

"ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ". ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ.

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΗΣ ΑΥΤΗΣ.

ΕΒΡΑΒΕΥΣΕΝ ΤΟΝ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ ΣΥΛΛΟΓΟΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΩΝ "Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ"

 Τά νέα ἀπό Φράγκα, Τσακώνικα καί περίχωραν αὐτῶν ἀπό τόν παπᾶ-Χαράλαμπο Ντελῆ - Πανουτσακόπουλο τόν ἀπό Βεσινίου, Πεμπτη, 9 Μαρτίου 2017.

Βράβευσις τοῦ ἱστορικοῦ ἐν Πειραιεῖ Συλλόγου Καλαβρυτινῶν «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ», ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου ποιμενάρχου τῆς μαρτυρικῆς καί Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου, εἰς Αἴγιο τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς 19ης Φεβρουαρίου 2017.

           

Εἰς μίαν λαμπράν ἐκδήλωσιν, ἔνθα ἱερατικοί ταγοί τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, πολιτικοί καί πολιτειακοί ἄρχοντες, κοινωνικοί καί πολιτιστικοί φορεῖς, τοπικοί καί περιφερειακοί παράγοντες καί πλῆθος πιστοῦ λαοῦ, παρευρέθησαν τήν Κυριακήν 19ην Φεβρουαρίου 2017, περί ὥραν 6.30΄ μ.μ., εἰς τό Κέντρον Νεότητος «Νέοι Ὁρίζοντες» Πολυχρονιάδου 8 Αἰγίου, ὅπου ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης τῆς ἱερᾶς καί ἱστορικῆς Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος, ἐτίμησεν, εὐαρεστούμενος τά μάλα ἕνεκα τῆς πολυσχιδοῦς προσφορᾶς του εἰς τά Πατριωτικά, Ἐθνικά, Ἐκκλησιολογικά, Πολιτιστικά, Τοπικά καί Πάτρια δρώμενα τῆς Πατρίδος ἡμῶν, πάλαι τε καί ἕως τῆς σήμερον τόν ἐν Πειραιεῖ Συλλόγον Καλαβρυτινῶν ἡ «ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ».

Εἰς τήν ἐν λόγῳ μεγαλειώδη Σύναξιν, πέραν τῆς Πανιέρου παρουσίας τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Ἀμβρόσιου καί τῆς ὑπ’ αὐτόν ἱερᾶς συνοδείας, δυναμικόν παρόν ἔδωσαν καί ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων ἀρχιμ. Εὐσέβιος Σπανός, ὁ πανεπιστημιακός Καθηγητής Θεολογίας καί Ἱστορίας, ἀλλά καί σημαίνων ταγός τῆς Ἐκκλησίας π. Γεώργιος Μεταλληνός, ὁ διακεκριμένος  κληρικός τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως καί διδάκτωρ τοῦ Πανεπιστημίου π. Νεκτάριος Πέττας, διακονῶν δή ὑπό τήν πανίερον Σκέπην ἑνός ἐπίσης κραταιοῦ ἐν Χριστῷ καί ἀνθρώποις ἱεράρχου τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἱερεμίου, ὁ κ. Δήμαρχος Καλαβρύτων Γεώργιος Λαζουρᾶς, ὁ κ. Πρόεδρος τῆς Ἑνώσεως Καλαβρυτινῶν Ἀθηνῶν Σωτήριος  Τσενές,  ὁ Βουλευτής κ. Ἀθανάσιος Νταβλοῦρος,  σύσσωμο τό Δ. Σ. τοῦ Συλλόγου Πειραιωτῶν, Δημοτικοί  Σύμβουλοι καί ἐκπρόσωποι φορέων, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν περίσσειαν χαράν εἰς τό παριστάμενον πλῆθος  λαοῦ εἰς σῶμα ἕν μέ τήν κεφαλήν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας δεσπόζουσαν.

Αὕτη ἡ βράβευσις δέ, πέραν τοῦ τιμῶντος Ἱεράρχου τόν Σύλλογον καί τιμωμένων ὑπ’ αὐτοῦ, ἀποτέλεσε σταθμόν καί προβληματισμόν εὐλογημένον καί ἐπιθυμίαν μεγίστην, ὅπως ὁ Σεβασμιώτατος εὐδοκήσῃ καί ἐνεργήσῃ διά τοῦ Πνευματικοῦ μεγέθους του καί διά τήν ἐκπλήρωσιν καί πραγμάτωσιν τοῦ διακαοῦς τῶν Καλαβρυτινῶν πόθου, ἀλλά καί ὅλου τοῦ Ἑλληνικοῦ καί Παγκοσμίου Χριστεπωνύμου Ποιμνίου διά τήν ἐπίσημον –ἐπιτέλους- ἁγιοκατάταξιν τοῦ ἐξ Ἀρμπούνων ὁσίου πατρός Χριστοφόρου Παπουλάκου τοῦ ἰσοκύρου του ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἐθνοκήρυκος καί μάρτυρος ἐξ οἰκείων δή βελῶν.

Ἐνταῦθα μάλιστα πρέπει νά  τονισθεῖ ἡ ἄπειρος συγκίνησις, ἡ ὁποία κατέλαβεν ἅπαντας, ὅτε ὁ δυναμικός ἱεράρχης καί ἡγέτης ἠσπάσθη φιλήματι ἁγίῳ τήν δωρηθεῖσαν εἰς τό σεπτόν αὐτοῦ πρόσωπον ὑπό τοῦ Συλλόγου «ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ» εἰκόνα τοῦ ὁσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου.

Ὡσαύτως χαρά μεγάλη καί ἱκανοποίηση  πάντων ἔδωκεν ἡ εὐλογημένη στιγμή, καθ’ ἥν ἀνεφέρθη παναξίως τό ὄνομα δύο νεοφανῶν καί ἐν Πάτραις ἀθλησάντων πνευματικῶν μεγεθῶν, ποιούντων δή καί σημεῖα τῇ εὐδοκίᾳ τοῦ Ἀρχιποίμενος ἡμῶν καί Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς πανθομολογεῖται παγκοσμίως, ὅτε ὁ κ. Πρόεδρος, ποιῶν  ἀξιάγαστον μνείαν τῶν Σημειοφόρων, ἐδώρησεν εἰς τόν Σεπτόν Ἱεράρχην τό σπάνιον βιβλίον καί πόνημα ψυχῆς τοῦ λογιωτάτου Ἁγιορείτου Γέροντος π. Μαξίμου τοῦ Ἰβηρίτου (ἐπίσης Καλαβρυτινοῦ μεγάλου πνευματικοῦ πατρός, ἐκ Καμενιάνων Καλαβρύτων ὁρμωμένου), ὑπό τίτλον: «Νέαι ἡγιασμέναι μορφαί εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. π. Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6.12.2012)». Παρενθετικῶς δέ ἐπιβλητέον ἐστί, ὅπως γίνει ἀναφορά εἰς τάς ἁγίας αὐτάς μορφάς, πρίν εἰσέλθωμεν εἰς αὐτήν καθ’ αὐτήν τήν λαμπράν ἐκδήλωσιν.

Περί μέν τοῦ ὁσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου ὁμιλεῖ ὁ μέγας της Ἐκκλησίας ἀστήρ κυρός Αὐγουστῖνος Καντιώτης, οὕτως, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοί, θεολόγοι, κήρυκες τοῦ θείου λόγου, πάντες φρουροί τῆς ἱερᾶς ποίμνης τοῦ Ἰησοῦ. Ἵνα τί κοιμάσθε; Λύκοι εἰς τά πρόβατα. Ποιοί εἶναι οἱ λύκοι; Αἱρετικοί ὅλων τῶν χρωμάτων καί ἀποχρώσεων, εἰσῆλφον εἰς τάς Μητροπόλεις, τάς ἐνορίας καί τά σχολεῖα.

Ποιοί εἶναι οἱ λύκοι; Ἄνδρες ἅρπαγες καί πλεονέκται τόν Μαμμωνά λατρεύοντες καί τόν λαόν κατά ποικίλους τρόπους λῃστεύοντες. Λύκοι κοινωνικοί. Λύκοι ἐκκλησιαστικοί. Λύκοι ἀραβικοί. Λύκων ἐπιδρομή. Οἱ χιλιασταί, π.χ., οἱ ὁποῖοι τό 1922 ἐμετρῶντο εἰς τά δάκτυλα τῆς μιᾶς χειρός, σήμερον ἔφθασαν εἰς τε 12.000 πρόσωπο, εἶναι διεσκορπισμένοι εἰς ὅλην τήν χώραν καί ἁρπάζουν καθημερινῶς τά πρόβατα, τάς ψυχάς.

Ποιμένες τοῦ νέου Ἰσραήλ, δέν τρέμετε τᾶς εὐθύνας σας; Τό ποίμνιόν σας διαλύεται καί σεῖς; Ἀκούεται ἡ σάλπιγξ τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν! Ποιμένες!  Ἐκτινάξατε ἐκ τῶν βλεφάρων σας τόν νυσταγμόν, ἀφήσατε τάς φλογέρας, ἁρπάσατε τάς σφενδόνας, καταδιώξατε τούς λύκους, σώσατε τό ποίμνιον, τό ὑπολειφθέν ἐλάχιστον ποίμνιον! Ἀλλά ἀκούω ἀντίρρησιν προερχομένην ἀπό τούς λεγομένους «ἀγραμμάτους».

Πολύ καλά, σού λέγει ὁ ἱερεύς τῆς ὑπαίθρου, νά ἐξέλθωμεν εἰς πόλεμο κατά τῆς πλάνης καί τῆς ἁμαρτίας. Βλέπω καί ἐγώ τό κακό ἐξαπλωθέν ἔφθασε ἕως τήν τελευταίαν καλύβην. Ἀλλ’ ἐγώ δέν εἶμαι πτυχιοῦχος ἱερατικῶν καί θεολογικῶν σχολῶν. Δέν ἐσπούδασα ἐπιστήμην. Δέν γνωρίζω γράμματα πολλά. Εἰς αὐτόν τόν ἀγῶνα ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας τί δύναμαι ἐγώ νά προσφέρω; Τί δύναμαι νά κάνω;

Ἀδελφέ! Ἐρωτᾶς τί νά κάνεις; Φαίνεται ὅτι δέν ἀνέγνωσες τό Εὐαγγέλιον ἤ, ἐάν ἀνέγνωσες αὐτό, δέν τό ἐπίστευσες. Σύ ὁ ἕνας δύνασαι νά σώσῃς τό χωρίο σου, τήν ἐπαρχίαν σου, τόν νομόν σου, τήν Ἑλλάδα ὅλην. Ἀρκεῖ νά ἔχεις πίστιν θερμήν, ἐνεργητικήν ὡς κόκκον σινάπεως, καί τότε θά εἴπῃς εἰς τό ὄρος, εἰς τό μεγαλύτερον ἐμπόδιον τό ὁποῖον προβάλλει ἐνώπιόν σου, Ὅρος, «μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καί μεταβήσεται, καί οὐδέν ἀδυνατήσει ὑμῖν» (Ματθ. 17, 20).

Ὄχι πτυχία καί διπλώματα καί μετεκπαιδεύσεις καί μισθοί καί τυχερά καί διπλαί καί τριπλαί θέσεις, καί τίτλοι κενοί περιεχομένου, αἰωρούμενοι ὡς ἀερόστατα, ἀλλά πίστις. Πίστις τό πᾶν. Πίστις! Μυστικός μοχλός μετακινῶν ὄρη. Ὤ πίστις, μεγάλα τά κατορθώματά σου! Καί ἀπόδειξις, μία ἐκ τῶν μυρίων ἀποδείξεων τῆς θαυματουργούσης πίστεως, εἶναι ὁ Παπουλᾶκος.

Τί ἦτο ὁ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος; Ἀρχιεπίσκοπος; Μητροπολίτης; Διευθυντής Ἀποστολικῆς Διακονίας; Καθηγητής θεολογικῆς σχολῆς; Ἱεροκῆρυξ; Ἐφημέριος πλουσίας ἐνορίας πόλεως; Εἶχε πτυχία καί διπλώματα καί σπουδάς τῷ ἐξωτερικῷ; Οὐδέν ἐξ αὐτῶν. Ὁ Παπουλᾶκος ἦτο ἕνας ἁπλοῦς μοναχός, ἐλαχίστων γραμματικῶν γνώσεων, ἀλλ’ ὅ,τι ἔπραξεν ὑπέρ τοῦ λαοῦ, ὑπέρ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, δέν ἠδυνήθησαν νά πράξουν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι καί θεολόγοι τῆς ἐποχῆς του. Φαινόμενον, φωτεινόν μετέωρον, ἀστήρ σελαγίσας εἰς τόν οὐρανόν τῆς Ἑλλάδος! Νεώτερος ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ἀνεδείχθη ὁ Παπουλᾶκος. «Πίστει» (Ἑβρ. 11,3 κ.ἑ.) καί μόνον πίστει ἀνεδείχθη.

Ἐκ τοῦ βίου τοῦ ἥρωος τούτου τῆς Ὀρθοδοξίας ὁρισμένα σημεῖα ἔκρινα καλόν νά σταχυολογήσω καί ἐξάρω ἐδῶ, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι μία ὑπόμνησις τῶν ἀγώνων τοῦ Παπουλάκου θά ὠφελήσει κλῆρον καί λαόν. Διότι θά εἶναι μία πρόσκλησις εἰς αὐτοέλεγχον, εἰς αὐτοκριτικήν, τήν ὁποίαν πάντοτε πρέπει νά ἐνεργοῦμε ἐπί τοῦ ἑαυτοῦ μας, διά νά βλέπομεν πόσον μακράν εἴμεθα ἀπό τό χριστιανικόν ἰδεῶδες, ὅπερ ὑποτυπώνει ἡ Ὀρθοδοξία. Εἰς τόν καθρέπτην τῆς αὐστηρᾶς, τῆς ἁγίας ζωῆς τοῦ Παπουλάκου διά τῆς συγκρίσεως θά ἴδωμεν καί ἡμεῖς τά ἰδικά μας ράκη καί θά κλαύσωμεν καί θά πενθήσωμεν διά τήν ἀθλιότητα τῆς σημερινῆς κοινωνικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς μας καταστάσεως.

Ἄρμπουνα! Μικρόν καί ἄσημον χωρίον τῆς ἐπαρχίας Καλαβρύτων. Ἐκεῖ περί τά τέλη τοῦ 17ου ἤ περί τᾶς ἀρχάς τοῦ 18ου αἰῶνος ἐγεννήθη ὁ ἀγωνιστής. Βλέπων τις μακρόθεν τό μικρόν χωρίον θά ἠδύνατο νά ἐπαναλάβει: «Ἐκ Ναζαρέτ δύναται τί ἀγαθόν εἶναι;» (πρβλ. Ἰωάν. 1,47). Καί ὅμως ἐκ τοῦ μικροῦ ἐκείνου χωρίου προῆλθεν ὁ Παπουλᾶκος. Ὤ μικρά, ἄσημα, περιφρονημένα καί ἐγκαταλελειμμένα χωρία τῆς πατρίδος, διά τά ὁποία δέν γράφουν οἱ ἐφημερίδες, δέν ὁμιλοῦν οἱ ἐπίσημοι, οἱ ἄρχοντες τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς πολιτείας, πόσας μυστικάς δυνάμεις κρύπτετε ἐντός τῶν στηθῶν τῶν κατοίκων σας! Εἶσθε αἱ ἀνεξάντλητοι δεξαμεναί τοῦ ἐθνικοῦ καί θρησκευτικοῦ μεγαλείου τῆς φυλῆς μας. Ἄρμπουνα! Ἰδιαίτερα πατρίς τοῦ ἥρωός μας. Νέος ὁ Παπουλᾶκος (κατά κόσμον ὀνομάζετο Χρῆστος Παναγιωτόπουλος), εἶδε τήν ἐπανάστασιν τοῦ 1821, εἶδε τούς μαχητάς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι διά τῆς πίστεως «ἐγενήθησαν ἰσχυροί ἐν πολέμῳ, παρεμβολάς ἔκλιναν ἀλλοτρίων» (Ἑβρ. 11, 34), ἠλευθέρωσαν τήν πατρίδα ἐκ ζυγοῦ δουλείας τεσσάρων αἰώνων. Τῆς θαυμαστῆς ἐκείνης γενεᾶς θρέμα καί ἀνάστημα ἦτο ὁ Παπουλᾶκος. Μετά τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἑλλάδος ὁ Παπουλᾶκος, βαθύτατα συγκεκινημένος ἀπό τήν αἱματηράν περιπέτειαν τῆς φυλῆς καί πικραθείς ὑπό διαφόρων ἀτομικῶν καί οἰκογενειακῶν τοῦ ἐπεισοδίων, ἐζήτησε τήν γαλήνην, τήν ἀνάπαυσιν τοῦ πνεύματός του. Ἀπεχαιρέτισε συγγενεῖς καί φίλους, ἀσπάσθη τόν μοναχικό βίο, μετονομασθής Χριστοφόρος, καί  ἐκεῖ εἰς τάς κλιτῦς τῶν Ἀροανίων ὀρέων ἐξήλαξε τόπον ἀσκήσεώς του. Πέριξ αὐτοῦ συνεκεντρώθησαν 2-3 μοναχοί νοσταλγοῦντες, ὅπως ἐκεῖνος, τήν αἰωνιότητα. Μέ τήν βοήθειαν τῶν ἀδελφῶν ἐκαθάρισε τήν περιοχήν, ἐδημιούργησεν κῆπο, ἐφύτευσε δένδρα. Τό ὄνειρό του ἦτο νά κτίσῃ ναόν καί κελλία, νά συγκεντρώση καί ἄλλους ἀδελφούς, νά ἱδρύση καί νά διοργανώση μοναχική ἀδελφότητα, καί ἐν μέσῳ αὐτῆς νά ζήσῃ καί νά ἀποθάνῃ ψάλλων: «Τοῖς ἐρημικοῖς ζωή μακαρία ἐστί, θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις». Ταῦτα ἐσκέπτετο, ταῦτα ἐπόθει ἡ καρδία τοῦ Χριστοφόρου. Ἀλλ’ αἱ βουλαί τοῦ Κυρίου ἦσαν ἄλλαι. Εἰς μάχας, εἰς ἀγῶνας ὑπέρ τῆς πίστεως ἐκάλει αὐτόν μετ΄ ὀλίγον ἡ φωνή τοῦ καθήκοντος.

Μία ἡμέραν τόν ἐπεσκέφθη εἰς τό ἀσκητήριόν του ὁ φλογερός τῶν ἡμερῶν ἐκείνων κῆρυξ, ὁ ἱδρυτής τῆς ὀργανώσεως Ἀδελφότητος τῶν Φιλορθοδόξων καί συντάκτης τοῦ μικροῦ φυλλαδίου «Ἡ φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας», ὁ ἐκ Κεφαλληνίας Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος. Ἡ φωνή τοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου συνεκλόνισε τόν ἀσκητήν. Οἱ λόγοι του ἤναψαν πῦρ εἰς τήν καρδίαν τοῦ Χριστοφόρου. Ὁ Χριστοφόρος δέν ἠδύνατο πλέον νά παραμείνῃ οὔτε μίαν ἡμέραν εἰς τήν σκήτην του. Τόν ἐκάλει ἡ φωνή τοῦ καθήκοντος. Ἐγκαταλείπει τό ἀσκητήριον καί ρίπτεται εἰς τόν ἀγῆνα.

Περιοδεύει τήν ὕπαιθρο. Κηρύττει εἰς τόν λαόν. Ἦτο ἡ ἐποχή, κατά τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὑπενομεύετο ὑπό τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, διά τήν ἀνάστασιν τοῦ ὁποίου αὐτή εἶχε πρωτοστατήσει! Χωρίς ράσον θά ὑπῆρχε κράτος ἑλληνικόν; Καί ὅμως τό κράτος αὐτό, ἐλευθερωθέν, ὑπεδούλωνε τήν Ἐκκλησία. Ἄνθρωποι ἀλλόγλωσσοι καί ἀλλόδοξοι, ξένοι πρός τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας, περιστοιχίσαντες τόν πρῶτο βασιλέα τῶν Ἑλλήνων Ὄθωνα καί δρῶντες ἐκ τῶν παρασκηνίων,  ἐκυβέρνων τήν Ἑλλάδα. Οἱ τότε ἑλληνικαί κυβερνήσεις ἦσαν ἀνδρείκελα εἰς τάς χεῖρας τῶν Βαυαρῶν συμβούλων τῶν ἀνακτόρων. Διά νόμων καί διαταγμάτων ἐζήτουν νά ἀλλοτριώσουν τά ἤθη, τά ἔθιμα καί τάς παραδόσεις τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἡ ὀρθόδοξος πίστις ἐμυκτηρίζετο. Οἱ υἱοί τοῦ Λούθηρου καί τοῦ Καλβίνου εἶχαν στόχον τήν Ἐκκλησίαν μας. Τά μοναστήρια διελύοντο. Οἱ μοναχοί ἐξεδιώκοντο. Αἱ μοναχαί ἐξηναγκάζοντο εἰς γάμον. Τά ἱερά σκεύη ἐξετίθεντο εἰς μειοδοτικήν δημοπρασίαν. Αἱ ἱεραί κανδύλαι καί εἰκόνες κατεβιβάζοντο καί ἐρρίπτοντο ἀνευλαβῶς. Ὅσα οὐδέ αὐτά τά ὄργανα τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας ἐτόλμων νά πράξουν, ἔπραττον οἱ ὑπάλληλοι τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, ἐκτελοῦντες διαταγές τῶν ξένων. Βαυαροκρατία! Διά πάντα ταῦτα θλίψις ἡπλοῦτο εἰς τό πανελλήνιον.

Ζωηρά ἔκφρασις τοῦ πόνου, σπαρακτική φωνή ὀδύνης τοῦ λαοῦ διά τόν διωγμόν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἦτο τό προφορικόν καί γραπτόν κήρυγμα τοῦ Φλαμιάτου. Βλέπων ὁ ἱερός ἀνήρ, ὅτι οἱ ἐπίσκοποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, πλήν ἐλαχίστων, εἶχον τρομοκρατηθῆ ἐως τῶν βιαίων μέτρων τῆς κυβερνήσεως καί ὡς δοῦλοι ἐξετέλουν ὅ,τι διέτασσον οἱ μυστικοσύμβουλοι τοῦ βασιλέως, ἐστράφη πρός τόν λαόν καί ὑπέδειξε εἰς αὐτόν τό καθῆκον: «Σεῖς, ἄνδρες καί γυναῖκες βεβαπτισμένοι, εἶσθε οἱ φρουροί τῆς μυστικῆς ἀμπέλου, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Σεῖς ἀναλαμβάνετε ἀπό σήμερον τήν φύλαξίν της! Ὁ ἀγών ἀρχίζει!».

Ἀλλ΄ ὁ ἀγών αὐτός εἶχεν ἀνάγκην στελεχῶν. Καί ὁ Φλαμιᾶτος ὡς κατάλληλον διά τοῦτον στέλεχος ἔκρινε καί τόν μοναχόν Χριστοφόρον. Ὁ Χριστοφόρος ἔπρεπε νά ἀφήσῃ τό ἀσκητήριον καί νά κατέλθῃ εἰς τόν ἀγῶνα. Δι΄ αὐτό καί τόν ἐπεσκέφθη. Κατά τό διάστημα τῶν ὀλίγων ἡμερῶν, καθ’ ἅς παρέμεινε εἰς τήν σκήτην ὁ Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος, μέ τά ζωηρότερα χρώματα περιέγραψε τήν οἰκτράν κατάσασιν τῆς Ἐκκλησίας. Βεβαίως πρακτικά τῆς συζητήσεως τῶν δύο ἀνδρῶν δέν ἐκρατήθησαν…, ἀλλά νομίζω ὅτι ἀκούω τήν φωνήν τοῦ Φλαμιάτου: «Ἀδελφέ Χριστοφόρε! Ἀπό τήν ἁγίαν Γραφήν ἐδιδάχθημεν ὅτι κεφαλή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος ζῇ, νικᾷ καί βασιλεύει εἰς τούς αἰῶνας. Ἀλλά εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος σήμερον κεφαλή δέν εἶναι ὁ Χριστός. Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς ἔγινε τό κράτος, οἱ δέ ἐπίσκοποι καί οἱ ἱερεῖς ἔγιναν ὑπάλληλοι καί ἐκτελοῦν τά θελήματα τοῦ κράτους, τά ὁποῖα πολλάκις εἶναι ἀντίθετα πρός ἐκεῖνα, τά ὁποῖα διέταξεν ὁ Κύριος. Νόμον τῆς Ἐκκλησίας ἔκαναν τήν ἁμαρτίαν, τήν παράβασιν τῶν νόμων τοῦ Εὐαγγελίου.

Οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι δέν ἀντεστάθησαν κατά τῆς κρατικοποιήσεως τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι νεκροί, ἀπέθανον πνευματικῶς. Ὅσοι ὅμως εἶναι πιστοί καί πονοῦν τήν μητέρα Ἐκκλησίαν, ἄς μή σιωπήσουν· ἄς διαμαρτυρηθοῦν καί ἄς πέσουν ἀγωνιζόμενοι ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῶν δεσμῶν τοῦ κράτους. Εἶναι καί ὁ ἀγών αὐτός ἱερός, ἱερώτατος…»

Τό κήρυγμά του εἶχε κάτι ἀπό τό κήρυγμα τῶν ἁλιέων τῆς Γαλιλαίας. Ἦτο παρόμοιο μέ τό κήρυγμα Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Εἶχε Πνεῦμα ἅγιον. Ὅ,τι ἠσθάνετο ἡ καρδιά του, τό ἐξέφραζε κατά τόν ἁπλούστερον τρόπον. Τό θέλημά του Θεοῦ ἐκήρυττε. Πρόσωπον ἀνθρώπου δέν ἐλάμβανε ὑπ’ ὄψιν. Οἱ τρανοί τῆς γῆς ἀδυνατοῦσαν νά τόν πτοήσουν. Εἶχε λάβει τήν μεγάλη ἀπόφαση νά μαρτυρήσῃ ὑπέρ τῆς ἀληθείας μιμούμενος τόν Θεάνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου διεκήρυξεν· «Ἐγώ εἰς τοῦτο γεγένημαι καί εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. 18, 37)

Ὁ λόγος τοῦ Παπουλάκου ἦτο πυρακτωμένος σίδηρος. Ἡ ἀδικία συνετάρασσεν αὐτόν. Ὁ ἅγιος ἀσκητής ἐπείνα καί ἐδίψα τήν δικαιοσύνην. Ὅταν κατά τήν περιοδείαν του ἔβλεπε τούς φιλαργύρους καί πλεονέκτας πλουσίους νά τυραννοῦν καί νά βασανίζουν τόν πτωχόν λαόν πολλῷ χειρότερον ἀπ’ ὅ,τι τόν ἐτυράννουν καί τόν ἀβασάνιζον οἱ μπέηδες καί οἱ πασάδες τῶν Τούρκων, ἡ φωνή τοῦν Παπουλάκου ὑψώνετο καί ἐστηλίτευε τούς ἀδικοῦντας. Ἡ ἠχώ τῶν λόγων του φθάνει μέχρις ἡμῶν.

«Εἶσθε», ἔλεγε πρός αὐτούς, «εἶσθε φονιάδες! Ἀφοῦ τούς ἀφαιρεῖτε τά μέσα ζωῆς, δέν τούς σκοτώνετε; Κάνετε κάτι χειρότερο. Δίνετε μαχαιριές εἰς τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας. Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ πτωχοί. Κάθε ἀδικία κατ΄ αὐτῶν εἶναι καί ἕνα καρφί εἰς τά πόδια του… Σταυρωταί!».

Ἄλλοτε, ὅταν ἔβλεπε τούς γραμματισμένους, οἱ ὁποῖοι ἥρχοντο ἀπό τά πανεπιστήμια τῆς Δύσεως, νά περιφρονοῦν τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί μέ τήν σφαλερών διδασκαλίαν τῶν καί τόν ἀνήθικον βίον νά γίνωνται σκάνδαλο, κάκιστον παράδειγμα εἰς τόν λαόν, ὁ ἀσκητής ἤλεγχε δριμύτατα καί συχνάκις ἔλεγε: «Τά ἄθεα γράμματα θά καταστρέψουν τόν τόπον μας». Πράγματι φωνή προφητική. Τά ἄθεα γράμματα ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος τοῦ ἔθνους! Προτιμῶ βοσκόν ἀγράμματον παρά ἄθεον ἐπιστήμονα. Ὁ πρῶτος φονεύει σώματα. Ὁ δεύτερος ψυχραίνει τήν πίστιν, φονεύει ψυχάς, ἀποχωρίζει αὐτάς ἀπό τόν Θεόν, δημιουργεῖ ἄπιστον νεότητα, τῆς ὁποίας δέν ὑπάρχει ἄλλο μεγαλύτερον κακόν. Ὁ ἀσκητής ἀκόμη δέν ὑπέφερε νά βλέπει τούς χριστιανούς νά τρέχουν εἰς τά δικαστήρια καί γιά τά πλέον μηδαμινά καί ἀσήματα πράγματα νά ὁρκίζωνται. Ἐθεώρει τόν ὅρκον, ὅπως καί εἶναι, ἀντίθετον πρός τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 5, 34).

«Τέσσεροι βαγγελιστάδες», ἔλεγε εἰς ἕνα λόγον του, τόν ὁποῖον πού ἐξεφώνησε τό 1851, «ἔγραψαν τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ καί εἶπαν· Οὐ μή ὀμώσει τό ὄνομα Κυρίου, οὔτε εἰς τόν οὐρανόν, οὔτε ἐπί τῆς γῆς, οὔτε στ’ ἀστέρια, οὔτε στό κεφάλι σου, γιατί τό Θεό δέν τόν εἶδες… οὔτε στό κεφάλι σου, γιατί οὔτε μία τρίχα οὔτε μαύρη οὔτε ἄσπρη μπορεῖς νά κάμης καί δέν ὁρίζεις. Καί τοῦτον τόν Νόμον τόν ἀκοῦμε, ὅταν λέμε στήν ἐκκλησία τό Βαγγέλιο ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶ, ἐκ τοῦ Μάρκου. Ἄμ τόν ὅρκον ποῦ σας λένε οἱ κριτές νά κάνετε, ἐκ τοῦ κατά ποίου Νόμου εἶναι;…».

Ὁ κήρυκας τοῦ Θεοῦ ἦτο ἀκόμη κατά τῆς πολυτελείας, κατά τῆς κλοπῆς, κατά τῆς μαγείας. Ὅσον, ἔλεγε, πηγαίνετε εἰς τούς μάγους, ἔχετε «λειψή τήν πίστη».

Ὑπέρ πάντα δέ τά θέματα τόν συνεκίνει βαθύτατα ἡ Ὀρθοδοξία. Δι’ αὐτήν ἔζη καί ἀνέπνεεν ὁ Παπουλᾶκος. Οἱ αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι μέ τήν ἀπελευθέρωση ἦλθαν καί ἐγκατεστάθησαν εἰς τήν Ἑλλάδα καί κατέλαβαν ὑψίστας θέσεις, ἦσαν ἐπικίνδυνοι διά τόν ὀρθόδοξον λαόν. Ὀλίγοι ἦσαν, ἀλλά μποροῦσαν νά κάνουν μεγάλο κακό. Καί ἔλεγε χαρακτηριστικῶς: «Ἕνα ψωριασμένο γίδι φθάνει νά κολλήσει ὅλο τό κοπάδι».

Τό κήρυγμα τοῦ ἀσκητοῦ ἱεροκήρυκος ἔφερε θαυμάσια ἀποτελέσματα. Τό πέρασμά του ἦτο εὐλογία Θεοῦ. Τά κλοπιμαῖα ἐπεστρέφοντο. Οἱ ὅρκοι ἔπαυον. Οἱ μαγεῖαι καταργοῦντο. Οἰκογένειαι θανασίμως μισούμεναι συνεφιλιώνοντο ἐνώπιον πάντων. Ἀνδρόγυνα χωρισμένα ἠνώνοντο ὑπό τάς εὐλογίας τῆς Ἐκκλησίας. Πλούσιοι ἄνοιγαν τάς ἀποθήκας των καί ἔδιδον εἰς τόν πεινασμένον λαόν. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἐκυριάρχει. Πνοή τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀνεζωογόνει τάς ψυχάς τῶν κατοίκων τῆς Πελοπονήσου.

Ἀλλά τό κήρυγμα, τό ὁποῖον μέ ὁρμή ἐκρήμνιζε τά ἀραχνιασμένα κάστρα τοῦ σατανᾶ καί ὕψωνε παντοῦ τήν σημαίαν τοῦ παμβασιλέως Χριστοῦ, τό κήρυγμα αὐτό δέν ἄρεσε εἰς τούς ἄρχοντας τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς πολιτείας. Καί διά ἐγκυκλίου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ ἀπηγορεύθη νά κηρύττῃ.

Ὁ ἀσκητής ἐπιστρέφει εἰς τό ἀσκητήριόν του. Ἀλλ’ ἡ φωνή τοῦ καθήκοντος δέν τόν ἀφήνει ἥσυχον. Μίαν νύκτα ἐγκαταλείπει καί πάλι τό ἐρημητήριον καί μέ νέα φλόγα, μέ στερεάν καί ἀκλόνητον ἀπόφασιν νά θυσιασθῇ ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν πρός δόξαν τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἤρχισε τήν τελευταία του, «παράνομον» μέν ἀπό πλευρᾶς καίσαρος, ἔννομον ὅμως καί εὐλογημένην παρά Θεοῦ περιοδεία του. Μόλις ἀκούετο ὅτι ἔρχεται, ὁ λαός τῶν χωριῶν ἔσπευσε διά νά τόν προϋπαντήσῃ. Ταπεινός, μειλίχιος, ἀλλ’ ἄκαμπτος καί ἀσυμβίβαστος πρός τήν πλάνην καί τήν ἁμαρτίαν ἀνέβαινε εἰς τά πρόχειρα βήματα καί ἐδίδασκε τόν λαό. Ὁ λόγος του ἦτο νόμος διά τά πλήθη. Ἀπελάμβανε ἄκρας ἐμπιστοσύνης. Εἶχε γίνει ὁ ἥρωας τοῦ λαοῦ, θρησκευτικός καί κοινωνικός ἡγέτης, ἱκανός νά πλάσῃ κόσμους κατά τόν τύπο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Περιοδεύων ἔφθασε μέχρι Καλαμῶν. Χιλιάδες λαοῦ τόν ἀκολουθοῦσαν. Ἐσχηματίσθη ἱερά λιτανεία. Προηγεῖτο κάποιος πιστός κρατῶν τόν σταυρόν καί ἀκολουθοῦσε κλῆρος καί λαός ψάλλοντες: «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ…».

Ἡ τελευταία ὅμως αὐτή κίνησις, ἡ ὁποία ἀπέβλεπε εἰς τήν διά τῆς Ὀρθοδοξίας ἠθικήν καί θρησκευτικήν ἀναγέννησην τῆς Ἑλλάδος, ἔφερε ταραχήν μεγάλην εἰς τούς ἐπί κεφαλῆς τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας καί τό κράτος. Ἡ Ἱερά Σύνοδος καί τά ἀνάκτορα ἐταράχθηκαν. Ὁ Παπουλάκος κατηγορήθη ὅτι ὑπῆρξε συνωμότης κατά τοῦ καθεστῶτος, ὅπως ὁ Χριστός κατηγορήθη ὅτι συνωμότει κατά τοῦ καίσαρος. Ὁ ἄοπλος ἀρχηγός κινήματος! Ὤ κόσμε… Πρός καταστολήν τοῦ κινήματος (!) ἀπεστάλη στρατός καί στόλος. Ἐκστρατεία ὁλόκληρος διωργανώθη διά τήν σύλληψιν τοῦ ἐπαναστάτου. Ὁ Παπουλᾶκος κατέφυγε εἰς τά σπήλαια τῆς Μάνης. Ἐκεῖ ἦτο ἀδύνατο νά συλληφθῇ. Ὅλη ἡ Μάνη τόν ἐφρούρει.

Ἀλλ΄ ὁ ἱεραπόστολος τῆς Ὀρθοδοξίας παρεδόθη διά προδοσίας. Τά τριάκοντα ἀργύρια καί ἐτέθησαν. Ἰούδας  ὁ ἱερεύς παπᾶ Ἀθανάσιος Βασιλαρέας, εἰς τόν ὁποῖον τό κράτος ἔδωσε 6.000 χρυσές δραχμές  ὡς ἀνταμοιβή τῆς προδοσίας. Ἔτσι ὁ Παπουλάκος συνελήφθη καί τήν 27ην Ἰουλίου 1852 ἐρρίφθη εἰς τᾶς φυλακάς τοῦ Ρίου τῶν Πατρῶν.

Μετά ἕν ἔτος περίπου μεταφέρθηκε σιδηροδέσμιος εἰς τάς Ἀθήνας, διά νά δικασθῇ. Ὅλος ὁ λαός, ὁ πιστός λαός, εἰς τό πέρασμά του ὑπεκλίνετο καί προσηύχετο. Εἰς τό δικαστήριον ὁ πρόεδρος τόν ἐρώτησε: «Ποιόν διορίζεις συνήγορόν σου;». «Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ συνήγορός μου», ἀπαντᾷ ὁ πιστός του δοῦλος Χριστοφόρος. Τό ἀκροατήριο ἐσείσθη ἀπό συγκίνησιν. Ἡ δίκη ἦτο ἀδύνατον νά συνεχισθῇ. Ἐθεωρήθη σκόπιμον νά ἀναβληθῇ.

Ἐν τῷ μεταξύ ὅμως ἡ Ἱερά Σύνοδος, σύνοδος γραμματέων καί φαρισαίων, εὐτελέστατον ὄργανον τοῦ κράτους, συνεδρίασε καί ἐξώρισε τόν Παπουλάκον εἰς τήν νῆσον  Ἄνδρο, εἰς τήν Μονήν Παναχράντου. Ἐκεῖ περιωρίσθη ἐντός κελλίου, φρουρός δέ χωροφύλαξ ἐφύλαττεν αὐτόν ἡμέραν καί νύκτα. Ἀλλ’ οἱ χριστιανοί δέν τόν ἐλησμόνησαν. Ἀπό τά νησιά, ἀπό τά παράλια της Εὐβοίας, ἀπό τά βουνά τῆς Μάνης, ἀπό πόλεις καί χωρία ἤρχοντο, διά νά ἐπισκεφθοῦν καί νά ἀκούσουν τόν γνήσιον κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου. Καί, ἐπειδή δέν ἐπετρέπετο νά ἐπικοινωνεῖ μέ κανέναν ὁ Παπουλᾶκος ἀπό τά κάγκελλα τῆς φυλακῆς του, τοῦ κελλίου του, ὅπως δεικνύει ἡ δημοσιευομένη εἰκόνα, ἐδίδασκε τόν λαό. Ἀλλά καί αὐτό ἀπηγορεύθη. Ὁ Παπουλᾶκος, ὁ εὐεργετικώτατος αὐτός Ἕλλην, καταδικάσθη εἰς τελείαν ἀπομόνωσιν.

Κατά τό διάστημα τῆς εἰς Ἄνδρον ἐξορίας τοῦ συνέβη καί τό ἑξῆς γεγονός. Τό 1854 ἐπισκέφθη τήν Ἱεράν Μονήν ὁ νεοχειροτόνητος ἐπίσκοπος Ἄνδρου Μητροφάνης Οἰκονομίδης ἐκ Κούτελης Καλαβρύτων, τόν ὁποῖον ὡς λαϊκόν ἀκόμα ἐγνώριζε καλῶς ὁ Παπουλάκος. Δι’ αὐτό τόν ἐκύτταξε μέ πόνον βαθύν καί μέ τήν ἀπεριόριστον ἐκείνην εἰλικρίνειαν, ἡ ὁποία ἐχαρακτήριζεν ὅλην του τήν ζωήν τοῦ εἶπε: «Καί σύ, Μῆτρο, ἔγινες δεσπότης; Θά προκόψη ἡ Ἐκκλησία!». Ὁ Δεσπότης ἔγινε ἔξαλλος ἀπό τήν ὀργήν, ἐσήκωσε τήν δεσποτικήν του ράβδον καί κατέφερε ἀλλεπάλληλα γενναία κτυπήματα κατά τοῦ σεβασμίου γέροντος. Ἔτσι ἀπέδειξε ὅτι εἶναι δεσπότης!

Ἑπτά χρόνια ἔμεινε ἐξόριστος καί εἰς τήν φυλακήν ἐκεῖ. Τά τελευταία Χριστούγεννα ἐν τῇ γῇ ὁ ἅγιος ἀσκητής ἑόρτασε τό ἔτος 1860. Χριστούγεννα. Νά εἶσαι φυλακισμένος διά τόν Χριστόν εἶναι γλυκύς παράδεισος. Χριστούγεννα. Νά εἶσαι εἰς μέγαρον πολυτελέστατον μέ ὑπηρέτας καί ὑπηρέτριας, ἀλλά νά ἑορτάζεις χωρίς Χριστόν, τοῦτο εἶναι πικρία καί θάνατος. Μετά ἀπό ὀλίγας ἡμέρας ἐβάρυνε πλέον. Ἔπεσε κλινήρης. Ἦτο ὅλος προσευχή, κατάνυξις, δάκρυα. Τίς παραμονές τοῦ θανάτου του ὁ χωροφύλαξ, ὁ ὁποῖος τόν ἐφύλαττε, ἦλθε, ἐγονάτισε ἐνώπιόν του καί εἶπε: «Πάτερ! Ἡ ζωή σου μέ συνεκίνησε. Δέν θέλω νά ἐπιστρέψω πλέον στόν κόσμο. Θέλω νά γίνω μοναχός καί νά λάβω τό ὄνομά σου».

Εἰς τάς 18 Ἰανουαρίου τοῦ 1861, ἑορτή τοῦ μεγάλου προμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγίου Ἀθανασίου ὁ νεώτερος πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας ἐν Ἑλλάδι Χριστοφόρος Παπουλᾶκος παρέδωκε τό πνεῦμα εἰς Κύριον. Τύπος ἀποστολικοῦ ἱεροκήρυκος

Ἀγαπητοί ἀναγνῶσται! Αἰών καί πλέον ἔχει παρέλθει ἀφότου (1852) ὁ Παπουλᾶκος συνελήφθη καί ἐρρίφθη ὡς κοινός κακοῦργος εἰς τάς φυλακάς τοῦ Ρίου, διά νά μή ἀποκτήσῃ πλέον ἐλευθερίαν κινήσεως. Ὁ ἀετός ἐκλείσθει εἰς τόν κλωβόν… Ἀλλ’ ὁ τόσος χρόνος δέν ἐστάθῃ ἱκανός νά ἐξαλείψῃ τήν μνήμην τοῦ ὀνόματός του. Ὀνόματα ὑπουργῶν, ἀρχιεπισκόπων καί ἐπισκόπων της ἐποχῆς τοῦ Παπουλάκου, τά ὁποία τότε ἔκαναν κρότον μέγαν, ἔχουν λησμονηθῇ τελείως. Τίς ἐνθυμεῖται λ.χ. ποίος ἦτο ἐπίσκοπος Καλαμῶν πρό 100 ἐτῶν; Οὐδείς. Ἀλλ’ οὐδείς εἰς τήν Πελοπόννησον ὑπάρχει, ὁ ὁποῖος νά μή ἔχει ἀκούσει ἀπό στόματα γεροντοτέρων τό ὄνομα τοῦ μάρτυρος τούτου μοναχοῦ. «Αὐτό τό ἔλεγεν ὁ Παπουλᾶκος…». Σωρεία ἀνεκδότων περί τοῦ βίου καί τῖς δράσεως τοῦ φλογεροῦ κήρυκος ὑπάρχει! Ἀληθῶς, «εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος» (Ψαλμ. 111, 6).

Ὁ Παπουλᾶκος, καί μόνος, ἦτο ἡ ἐλευθέρα καί ζῶσα Ἐκκλησία. Ἄν μάλιστα ἀφήνετο ἐλεύθερος νά δράσῇ, θά ἐπεξέτεινε τό βασίλειον τῆς ἐλευθέρας καί ζώσης Ἐκκλησίας, θά συνεκέντρωνε πλήθη λαοῦ καί θά ἐγίνετο ὁ ἀναμορφωτής τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἐπί τή βάσει τῶν διδαγμάτων τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἐπί τῇ προσεγγίσει εἰς τό ἐν καί ἥμισυ περίπου αἰῶνος ἀπό τῆς ἡμέρας τῆς συλλήψεώς του, ἀπό τά βάθη τοῦ μοναστηρῖου τῆς Ἄνδρου νοερῶς προβάλλει καί πάλιν ἡ ἡρωϊκή του φυσιογνωμία. Παπουλᾶκος! τύπος ἀποστολικοῦ ἱεροκήρυκος. Παπουλᾶκος! θρύλος. Παπουλᾶκος! Σύνθημα ἀγώνων. Παπουλᾶκος! Ἅγιος! Ἄς τιμηθεῖ λοιπόν τό ὄνομά του πρεπόντως. Καί ἐάν ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία θελήσει νά ἐπιμείνῃ εἰς τήν ἄδικον κατ’ αὐτοῦ ἀπόφασιν τῆς Ἱ. Συνόδου τοῦ 1852, ἤ ὀρθόδοξος ἑλληνική κοινωνία ἄς κινηθεῖ διά νά ἀποδώσει τήν τιμήν. Εἰς τά Ἄρμπουνα τῶν Καλαβρύτων ἄς στηθεῖ μνημεῖον. Εἰς τάς Μονάς ἄς ἀναρτηθῇ ἡ εἰκών του. Εἰς τήν πόλιν τῶν Καλαμῶν ἄς καταρτισθῇ ἐπιτροπή πρός κατασκευήν προτομῆς τοῦ Παπουλάκου, ἡ ὁποία νά ὑπενθυμίζῇ τόν ἡρωικόν ἀγωνιστήν τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅστις εὐκαίρως ἀκαίρως ἐκήρυξεν, ἐπετίμησεν, ἤλεγξεν, ἐστηλίτευσε τό κοινωνικόν κακόν καί ἐζήτησεν ἐπιμόνως τήν ἐλευθερίαν τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῶν δεσμῶν τοῦ κράτους. Ἀλλά δυστυχῶς καί μετά τόσα ἔτη ἐλευθέρου βίου κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ὁ καίσαρ, τό μασονικόν κράτος, τό ὁποῖον ἐκδίδει νόμους καταργοῦντας τούς νόμους τῆς Κ. Διαθήκης, καί οἱ ἐπίσκοποι παρίστανται ὡς ἁπλοί ὑπηρέται καί εὐτελεῖς διεκπεραιωταί τῶν θελήσεων τοῦ κράτους.

Ἡ προτομή τοῦ Παπουλάκου θά φωνάζει: «Ὀρθόδοξοι χριστιανοί! Δέν λυπεῖσθε νά βλέπετε ἐπί ἕνα αἰώνα καί πλέον τήν μητέρα σας, τήν Ἐκκλησίαν, αἰσχράν τοῦ κράτους ὑπηρέτριαν εἰς τά ἄνομα καί ἀντικανονικά θελήματά του; Ἐμπρός. Ἀγωνισθεῖτε, μικροί καί μεγάλοι. Ἐλευθερώσατε τήν Μητέρα, διά νά εἶσθε ἄξιοι υἱοί αὐτῆς. Στήκετε, καί κρατεῖτε τᾶς παραδόσεις τῆς Ὀρθοδοξίας» (Β΄ Θεσ. 2,15).

 Ὡς πρός τόν σημειοφόρο π. Νικόλαον Πέτταν μαρτυρήσαντα ὠσαύτως ὡς νέος Παπουλάκος ἐξ οἰκείων οὗτος βελῶν, ἐκ κακῶν κληρικῶν (σημειωτέον δέ ἐστί ὅτι ὁ σημειοφόρος ἦτο λάτρης τοῦ ὁσίου Παπουλάκου) καί εἶχεν δώσει καρδιακήν περί τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ μαρτυρίαν), ἀλλά καί τήν ἀθληφόρον αὐτοῦ πρεσβυτέραν Ἀνθήν γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Νικολόπουλος – Καμενιανίτης λογοτέχνης – συγγραφέας τ. ἀντιπρόεδρος ἕνωσης λογοτεχνῶν καί ἀντιδήμαρχος πολιτισμοῦ τ. Δήμου Ἀροανίας Καλαβρύτων:

«Μία ἀξιοθαύμαστη ἱερωμένη μορφή, πολυσύνθετη καί ἀκτινοβόλα, τῆς ὁποίας ἡ ἐκπληκτική πνευματική δραστηριότητα ξεπέρασε τά ὅρια τῆς Ἀχαϊκῆς πρωτεύουσας εἰς τήν ὁποία ἔζησε καί ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Ἡ λευιτική αὐτή μορφή καθαγιάζει ἀκόμα καί στίς μέρες μας τήν Πάτρα καί ὄχι μόνο, καταδεικνύοντας περίτρανα ὅτι, στήν φτωχή  ἀπό πνευματικότητα ἐποχή μας, δέν ἔχουν λείψει οἱ ἁγιασμένες μορφές, οἱ ἁγιασμένοι ἱερεῖς, οἱ ἐργάτες τοῦ ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου.

Ὁ λόγος γιά τόν μακαριστό π. Νικόλαο Πέττα, τόν «Δίκαιο Σημειοφόρο», ὅπως τόν ὀνομάζουν ὅσοι τόν γνώρισαν καί ἔγιναν μάρτυρες τοῦ ἐνάρετου βίου του, τῆς πνευματοφόρου διαδρομῆς του, καθώς καί τοῦ προορατικοῦ του χαρίσματος.

Ὁ π. Νικόλαος  -ὅπως ἀναφέρει ὁ συγγραφέας  π. Πρωτεπιστάτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, Γέρων Μάξιμος Ἰβηρίτης- «εἰς τήν ζωήν του ἠκολούθησε τήν ἀληθῆ ὁδόν, τήν ὁδόν τῆς ἀρετῆς, τῆς ταπεινώσεως, τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον. Ὁ ἔνθεος αὐτοῦ ἀγών ἦτο μυστικός, ὅπως ἀκριβῶς ἀπορρέει ἀπό τήν ὀρθόδοξον πατερικότητα».

Σκιαγραφώντας μέ τήν ταπεινή μας πέννα τήν ἁγιασμένη μορφή τοῦ μακαριστοῦ π. Νικολάου Πέττα, κρίνεται σκόπιμο νά προστρέξουμε σέ δημοσιευμένα ἄρθρα πολλῶν κληρικῶν, λαϊκῶν, μοναχῶν καί μοναζουσῶν, καθώς καί συναδέλφων τοῦ ἐκπαιδευτικῶν ἀπό τίς περιφέρειες  Ἀχαΐας, Ἀττικῆς καί τῆς Φωκίδος.

Πολλά ἀπό αὐτά τά ἄρθρα βρίσκονται δημοσιευμένα σέ διάφορα ἐκκλησιαστικά καί ἄλλα ἔντυπα, συμπεριλαμβάνονται δέ καί στό ἐπανεκδοθέν βιβλίο ὑπό τοῦ π. Πρωτεπιστάτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους Γέροντος Μαξίμου Ἰβηρίτου, τό ὁποῖο ἀξίζει νά μελετήσουμε, γιά νά γνωρίσουμε τήν ἡγιασμένη πορεία τοῦ μακαριστοῦ π. Νικολάου ἐν ζωῇ ἀλλά καί τήν μετά θάνατον παρουσία του σέ διάφορες περιστάσεις, ποιοῦντα θαυμαστά σημεῖα καί παρουσίας σέ πνευματικά τοῦ παιδιά καί σέ ὅσους εὐλαβοῦνται τό ὅσιον ὄνομά του καί αἰτοῦνται τήν πρεσβείαν αὐτοῦ εἰς τόν Δεσπότη Χριστό. Ἀκόμα καί στήν κοίμηση τῆς πρεσβυτέρας του ἤ παρουσία αὐτοῦ ἔγινε ὁρατή παρά πολλῶν…

Ἀπό τά βιογραφούμενα γιά τό ἀοίδιμο λευιτικό ζεῦγος, ἀναφέρουμε ὅτι ὁ μακαριστός π. Νικόλαος Πέττας γεννήθηκε στήν πόλη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου τήν Πάτρα ἀπό γονεῖς Ἐπτανησίους. Ἀπέκτησε σπουδαία μόρφωση ἀπό θετικές καί θεωρητικές ἐπιστῆμες καί τέσσερα ἀνώτατα πτυχία. Ἀρχικά ἐργάστηκε ὡς καθηγητής μηχανολόγος σέ τεχνικά ἐκπαιδευτικά σχολεῖα. Ἀργότερα ὅμως, μέ τήν προτροπή πολλῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων, καθώς καί τοῦ πνευματικοῦ του, ἐπείσθη νά ἀκολουθήσει τήν Θεία προσταγή καί νά ἱερωθεῖ. Ἔτσι, στίς 8 Ἀπριλίου 1979, χειροτονήθηκε διάκονος καί στίς 15 Ἀπριλίου τοῦ ἴδιου ἔτους πρεσβύτερος, ἀπό τόν ἀοίδιμο Μητροπολίτη Πατρών κυρό Νικόδημο Βαλληνδρά.

Μαζί μέ τήν ἄξια πρεσβυτέρα τοῦ Ἀνθή Κατριμπούζα – Πέττα, τήν ἀπό Φράγκα Ἀχαϊας (21.11.1943- + 6.12.2012), ἀπέκτησαν δώδεκα παιδιά. Εἶναι σημαντικό αὐτό τονισθεῖ, καθότι στήν ἐποχή μας παρατηρεῖται ὑπογεννητικότητα, ἡ ὁποία, ἄν συνεχιστεῖ, ἐνδέχεται νά ὁδηγήσει στόν ἀφανισμό τοῦ γένους μας. Τό παράδειγμα αὐτό τῆς οἰκογενείας τοῦ π. Νικολάου Πέττα ἄς ἀποτελέσει ὑγιές πρότυπο γιά ὅλους μας, ἰδιαιτέρως γιά τίς ἱερατικές οἰκογένειες.

Μεταξύ τῶν ἐκλεκτῶν του τέκνων ξεχωριστή θέση κατέχει ὁ σήμερον Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Πέττας, ἱεροκήρυκας Γορτυνίας, ὁ ὁποῖος εἶναι καί πρόεδρος τοῦ μή κερδοσκοπικοῦ: Ἰνστιτούτου «Χριστοφόρος  Παπουλᾶκος».

Στίς ἡμέρες μας, πού ἡ χώρα μας βιώνει ἀνυπέρβλητες δοκιμασίες καί ὁ ὁδοστρωτήρας τῆς ὕλης καί τοῦ ἀτομισμοῦ τείνει νά σαρώσει κάθε ὑψηλό καί εὐγενές ἰδανικό, πού πολλοί ἄνθρωποι καί κοινωνικές ὁμάδες καθυβρίζονται καί σπιλώνονται ἀπό ἄλλες χωρίς οὐσιαστική αἰτία, πού λόγω τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ἀλλά καί τῆς ἔλλειψης πνευματικοῦ προσανατολισμοῦ βαδίζουμε χωρίς πυξίδα, εἶναι σημαντικό νά διδασκόμαστε τήν καρτερικότητα, τήν ὑπομονή, τόν ἐνάρετο καί πνευματικό βίο ἀπό ἁγιασμένες μορφές σάν τούς μακαριστούς π. Νικόλαο Πέττα καί τήν πρεσβυτέρα του Ἀνθή, ὥστε νά πορευόμαστε πάντα ἐν Κυρίῳ.

Μακάρια ἡ μνήμη τοῦ π. Νικολάου Πέττα καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς ἐν ταῖς ἀγκάλαις τοῦ Κυρίου μας. Εἴθε νά μεσιτεύουν στόν Κύριο ὡς καλῶς ἀθλήσαντες καί στεφανωθέντες θείᾳ δόξῃ, καί ὑπέρ ἡμῶν, ὥστε νά ἔχουμε καλήν ἀπολογίαν  ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ καί νά γευθοῦμε τόν αἰώνιο παράδεισο».

Καί κατόπιν τῆς εὐλόγου ταύτης παρενθέσεως ἄς ἐλθωμεν εἰς τά τῆς ἐκδηλώσεως. Βεβαίως πέραν τούτου καί ἑτέρων τινῶν θεαρέστων τοῦ λαοῦ ἐπιθυμιῶν, ἡ ἐκδήλωσις καί τιμή αὕτη ἡ ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου τῆς μαρτυρικῆς ταύτης Μητροπόλεως κ. Ἀμβροσίου, ἀποκτᾷ ἀτίμητον εἰδικόν βάρος καί ἀπροσμέτρητον εἰς τό διηνεκές βεληνεκές, ἕνεκεν καί ὄχι μόνον- τῆς πολυποικίλου προσφορᾶς τοῦ Συλλόγου ἐν Πειραιεῖ Καλαβρυτινῶν ἡ «ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ», ὅσον ἀφορᾶ τά Πάτρια, ἱερά καί ὅσια της Ἑλληνικῆς φυλῆς, ἀλλά διότι ἡ τιμή αὐτή καί βράβευσις καί ἐπιβράβευσις ἐγένετο ὑπ’ ἑνός σημαίνοντος ἐκκλησιαστικοῦ ἄρχοντος  μαχομένου ἡγέτου διά τά Ὀρθόδοξα ἰδεατά καί ἰδεώδη καί ἐθνικά, ὅστις ὄντως ὁ ἐκκλησιαστικός αὐτός ἡγέτης, ποιμενάρχης καί ὄντως δεσπότης,  οὐδέποτε ἐφείσθη κόπου, μόχθου, αὐτοαναλώσεως  καί θυσίας, προκειμένου νά διακονήσῃ ὅλως Θεαρέστως τό Κυριακόν Γεώργιον, τό ὁποῖον ἐλέῳ Θεοῦ καί Εὐλογία τῆς Μητρός Ἐκκλησίας ἔλαχεν εἰς τήν σεπτήν τούτου ἀρχιερατείαν.

Ἱεράρχης πάντοτε καί σφόδρα πολεμούμενος, ἐνίοτε καί λοιδορούμενος, ἐπειδή τολμᾷ νά ἔχῃ δημόσιον λόγον καί νά λέγῃ πράγματα, τά ὁποῖα ὅλοι οἱ Ἑλληνικῶς καί Ὀρθόδοξως καί Πατριωτικῶς σκεπτόμενοι  θά ἤθελον νά εἴπουν, ἀλλά φοβοῦνται φόβον μέγαν διά τόν τρόμον τῶν «δῆθεν» ὀπαδῶν τοῦ ἄκρατου συγκρητισμοῦ καί τῆς ἰσοπεδώσεως ὅσων αἱματοβαμμένων καί ἁγιασμένων οἱ πρόγονοι ἡμῶν ἄφησαν ὡς κλῆρον ἱερόν διά ἡμᾶς τούς νῦν καί καί τούς μέλλοντας ἔρχεσθαι εἰς τόν θαλερόν καί ἐκ Θεοῦ εὐλογημένον λειμώνα τοῦτον, ὅστις λέγεται ὀρθόν.

Τό σχετικόν δελτίον τύπου ἀναφέρει: «Σέ μία λαμπρή ἐκδήλωση, πού πραγματοποιήθηκε στό Αἴγιο, παρουσίᾳ πλήθους κόσμου ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος, τίμησε τήν Ἕνωση Καλαβρυτινῶν Πειραιά γιά τήν προσφορά τους στόν τόπο, τήν Ἐκκλησία καί τήν ἱστορία.

Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἀμβρόσιος στήν πρόσκλησή του ἀνέφερε γιά τήν τιμητική αὐτή ἐκδήλωση:

«Ἀξιότιμε κ. Πρόεδρε!

Ἐκτιμῶντες βαθύτατα τό πολύτιμον καί πολυσχιδές ἔργον, τό ὁποῖον ὁ Σύλλογος Καλαβρυτινῶν Πειραιῶς «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ», ὑπό τήν ἐμπνευσμένην καί πεφωτισμένην ἡγεσίαν σας ἐπιτελεῖ ἐπί σειρά ἐτῶν, ἐπιθυμοῦμεν ἀξιοχρέως, ὡς Μήτηρ Ἐκκλησία, ἐπισήμως, νά ἐπαινέσωμεν καί ἐπιβραβεύσωμεν.

Ἡ πλούσια, ὑπεύθυνη καί αὐθεντική πολυποίκιλη προσφορά τοῦ Συλλόγου σας, εἰς ἐποχάς κρισίμους καί παραπαιούσας, ἀποτελεῖ ὁμολογίαν καί μαρτυρίαν προασπίσεως τῶν ὑγειῶν ἰδεωδῶν, παραλλήλως δέ καί ἀνάχωμα εἰς τήν κοινωνικήν κατωφέρειαν.

Πρός τούτοις, μέ ἰδιαιτέραν χαράν καί τιμήν σᾶς παρακαλοῦμεν, τήν Κυριακήν 19ην Φεβρουαρίου 2017 καί περί ὥραν 6:15΄ μ.μ., ὅπως προσέλθετε εἰς τήν αἴθουσαν ὁμιλιῶν τοῦ Κέντρου Νεότητος «ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (ὁδός Πολυχρονιάδου 8, Αἴγιον), διά τιμητικήν εἰς τόν Σύλλογόν σας ἐκδήλωσιν, τήν ὁποίαν ὡς ἐλάχιστον ἀντίδωρον θά ἀντιπροσφέρωμεν.

Ἐπί δέ τούτοις διατελοῦμεν μετά πάσης τιμῆς καί εὐχῶν ἐν Κυρίῳ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ»

Τό προοίμιον τῆς πανδήμου Συνάξεως ταύτης ἐγένετο τῇ Ἀρχιερατικῇ Εὐλογίᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀμβροσίου, ὑπό τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Αἰγίου αἰδεσιμολογιωτάτου π. Χρήστου Τσάκαλου, ὅστις ἀναφερόμενος πρωτίστως εἰς τήν ἵδρυσιν καί τούς μεγαλεπηβόλους σκοπούς τοῦ σημαίνοντος καί πολυμελοῦς  ἐπιβραβομένου Συλλόγου, ἐχαρακτήρισε λίαν εὐστόχως τούς ἐν Πειραιεῖ Καλαβρυτινούς, ὄχι μόνον ὡς πολύτιμον μέρος, τοῦ ὅλου Μέρους καί Σώματος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας, ἀλλά καί ὡς ἕνα μαχόμενον ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν ἐν μέσῳ σκοτεινῶν καιρῶν, προβάλλοντας σύν τοῖς ἄλλοις τήν ἔνδοξον τῶν Καλαβρύτων ἱστορίαν Ἐκκλησιαστική τε καί Ἐθνική.

Εἶπε δέ χαρακτηριστικά:

«Σήμερα ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας, ἔχει προγραμματίσει νά τιμήσει, σέ μιά μικρή, σύντομη, ἀλλά μέ βαθύ νόημα ἐκδήλωση, ἕνα Συλλογικό φορέα, ὁ ὁποῖος δραστηριοποιεῖται σέ τομεῖς διαχρονικῆς ἀξίας καί κοινωνικῆς ὠφέλειας.

Καί αὐτή ἡ τιμητική ἐκδήλωση πραγματοποιεῖται στά πλαίσια παρομοίων ἐκδηλώσεων, τίς ὁποῖες ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, ἔχει καθιερώσει, προκειμένου νά ἀναδεικνύονται, νά τιμῶνται καί νά ἐπαινῶνται πρόσωπα ἤ ὁμάδες προσώπων, τά ὁποῖα δραστηριοποιοῦνται σέ ἔργα θρησκευτικοῦ, ἐθνικοῦ, κοινωνικοῦ, φιλανθρωπικοῦ καί ἀνθρωπιστικοῦ περιεχομένου.

Σήμερα τιμᾶμε τόν Σύλλογο τῶν ἐν Πειραεῖ Καλαβρυτινῶν «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ».

Θά μοῦ ἐπιτρέψετε, κάνοντας μιά σύντομη ἀναφορά στήν ἵδρυση καί τούς σκοπούς του, νά σᾶς γνωρίσω τόν ἐν λόγῳ Σύλλογο. Στό ἔργο του θά ἀναφερθεῖ σύντομα ὁ ἀξιότιμος κύριος Πρόεδρος τοῦ Συλλόγου.

Ὁ Σύλλογος συνεστήθη τήν 29ην Ἰουλίου τοῦ ἔτους 1899, μέ Βασιλικό Διάταγμα πού ὑπογράφεται ἀπό τόν τότε Βασιλέα τῶν Ἑλλήνων Γεώργιον τόν Α΄ καί δημοσιεύθη στό Φύλλο 42 τῆς Ἐθνικῆς Κυβερνήσεως τοῦ ἔτους 1900 μέ τήν ἐπωνυμία: ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑΙΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΩΝ «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ».

Σέ μιά μακροχρόνια πορεία, πλέον τοῦ αἰῶνος, σίγουρα ὁ Σύλλογος ἔχει νά παρουσιάσει μεγάλο καί πλούσιο ἔργο, στό ὁποῖο δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναφερθοῦμε στά πλαίσια μιᾶς σύντομης ἐκδηλώσεως. Ὡστόσο πολύ γενικά θά ἀναφερθοῦμε στούς κύριους σκοπούς.

Πολλοί Σύλλογοι, πολλά συνδικάτα, πολλοί ὅμιλοι, πολλοί ἐν πάσει περιπτώσει, συλλογικοί ὀργανισμοί ὑπάρχουν καί δραστηριοποιοῦνται σέ ὁλόκληρη τήν ἐπικράτεια καί καθημερινῶς αὐξάνονται, προκειμένου ὁ καθένας ἀπό τήν πλευρά του νά ὑπηρετήσει, νά προβάλλει, νά ἀναδείξει, νά ἐκφράσει τά πιστεύω, τίς δράσεις καί τούς σκοπούς πού ἔχει θέσει.

Ἄλλωστε ὁ Συλλογικός τρόπος δράσεως καί προσφορᾶς εἶναι τόσο παλαιός ὅσο καί ὁ ἄνθρωπος καί ἔχει ἀσχοληθεῖ γύρω ἀπό αὐτό το θέμα πληθώρα φιλοσόφων καί λογίων. Μή μᾶς διαφεύγει ὅτι καί ὁ ἴδιος Ἅγιος Τριαδικός Θεός συλλογικά ἀποφασίζει, ἐνεργεῖ καί δημιουργεῖ: «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον…» διαβάζουμε στό βιβλίο τῆς Γενέσεως, στήν ἀφήγηση γιά τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου.

Μέσα σ’ αὐτό τό πλαίσιο συλλογικότητος ἱδρύθηκε καί λειτουργεῖ ὁ τιμώμενος σήμερα Σύλλογος Καλαβρυτινῶν Πειραιῶς, προκειμένου νά πετύχει τούς σκοπούς του, πού δέν εἶναι ἄλλοι, παρά ἡ προβολή, ἀνάδειξη καί προάσπιση τῶν θρησκευτικῶν, ἐθνικῶν καί κοινωνικῶν ἀξιῶν καί ἰδεῶν.

Τό γεγονός ὅτι ἐπέλεξε νά φέρει ὡς τίτλο καί ἐπωνυμία, ἕνα ἐθνικοθρησκευτικό μνημεῖο Πανελληνίας, καί ὄχι μόνο ἐμβέλειας, ἕνα χῶρο πού ἀποτέλεσε τήν ἀφετηρία τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας, ἕνα χῶρο, πού παραμένει διαχρονικό σύμβολο ἀγῶνος καί θυσίας καί ἀναφερόμαστε στήν παλαίφατο Ἱστορική Μονή τῆς Ἁγίας Λαύρας, σηματοδοτεῖ ἄμεσα καί περίτρανα καί τούς σκοπούς του. Τό ἱδρυτικό του, ἡ δράση του, οἱ ἐνέργειες, οἱ ἐκδηλώσεις, οἱ σκοποί του, ἔχουν χαρακτῆρα καί περιεχόμενο ἀγωνιστικό καί δυναμικό, ἀκριβῶς ἐπειδή ἀντλεῖ τίς ἰδέες καί δυναμικές του ἀπό τήν ζωντανή πηγή τῆς ἱστορίας μας, αὐτήν τῆς Μονῆς τῆς Ἁγίας Λαύρας. Καί ὄχι μόνον, ἀλλά καί ἀπό τήν μεγάλη ἐκείνη Ἐκκλησιαστική καί ἱστορική μορφή, πού συνέδεσε τό ὄνομά της μέ τήν Ἐπανάσταση καί τήν Ἐλευθερία, καί ἀναφερόμαστε τόν ἐθνεγέρτη Ἐπίσκοπο Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό. Ἐπίσης, οἱ σκοποί τοῦ Συλλόγου διευρύνονται καί ἐπεκτείνονται καί σέ τομεῖς μέ κοινωνικό καί πολιτιστικό περιεχόμενο.

Σ’ αὐτό, λοιπόν, τό πλαίσιο δραστηριοποιεῖται μέ κίνητρα τήν ἀμετακίνητη πίστη στά ἱερά καί ὅσια, τήν ἀγάπη στήν Πατρίδα, τήν ἀλήθεια στήν ἱστορία, τό χρεός πρός τούς συνανθρώπους μέ πολλούς τρόπους καί μέσα. Εἶναι, θά ἔλεγα, μία, μεταξύ τῶν πολύ ὀλίγων, σ’ ὁλόκληρη τήν ἐπικράτεια συλλογική προσπάθεια μέ προασπιστικό κυρίως χαρακτῆρα, ἐνάντια σέ ὅλες ἐκεῖνες τίς συνασπισμένες δυνάμεις, ἐσωτερικές καί ἐξωτερικές, ἐντόπιες καί ξένες, πού λυμαίνονται τήν γνησιότητα τῆς πίστεώς μας, τήν αὐθεντικότητα τῆς μακραίωνης καί ἔνδοξης ἱστορίας μας, πού ἀμφισβητοῦν, πλαστογραφοῦν, εὐτελίζουν καί διαγράφουν ἀξίες, ἰδανικά, ἱερά, ὅσια, πολιτισμικά μεγαλεῖα, θεσμούς, οἰκογένεια, παιδεία καί ὅ,τι ἄλλο ὑψηλό, ὡραῖο καί ἀληθινό τῆς φυλῆς μας. Ἀλλά παράλληλα μέ χαρακτῆρα κοινωνικό, πολιτιστικό καί ἀνθρωπιστικό. 

Ὁ Σύλλογος τῶν Καλαβρυτινῶν Πειραιῶς, κόντρα σέ ὅλες τίς κακόβουλες διαστρεβλώσεις καί σκοπιμότητες, ὀρθώνει τό ἀνάστημά του, ἀγωνίζεται καί ἀντιστέκεται μέ κάθε θεμιτό μέσο καί τρόπο καί βεβαίως σπεύδει νά ἐπικροτεῖ καί νά ἀναδεικνύει κινήσεις, ἐνέργειες καί δράσεις, οἱ ὁποῖες κινοῦνται παράλληλα μέ τούς δικούς του σκοπούς, ἀπό ὅπου καί ἄν προέρχονται. Ἐνδεικτικό αὐτῆς τῆς φιλοσοφίας του καί αὐτοῦ τοῦ τρόπου δράσεώς του, εἶναι καί ἡ κάτωθι ἐνέργειά του:

Ἀνήγειρε δύο ἀνδριάντες, τοῦ ἐκφραστοῦ τῆς ἑνιαίας θρησκευτικῆς καί ἐθνικῆς συνειδήσεως, τοῦ ἐθνεγέρτου Ἱεράρχου Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, ἕναν στό κέντρο τοῦ Πειραιᾶ στίς 22.03.2003 καί τόν ἄλλον στό φυσικό του χώρο, στήν Ἱερά Μονή Ἁγίας Λαύρας στίς 25.03.2006. 

Ἡ τοπική μας Ἐκκλησία ἐμπρός σέ μιά τέτοια πολυσήμαντη ἐπιτελούμενη δράση τοῦ ἐν λόγῳ Συλλόγου, θέλησε νά τόν ἐπαινέσει καί νά τόν τιμήσει.

Διότι οἱ Καλαβρυτινοί τοῦ Πειραιᾶ, ἀλλά καί ὅπου ἀλλοῦ διαβιοῦν καί δραστηριοποιοῦνται, εἴτε συλλογικά εἴτε ἀτομικά, δέν παύουν νά εἶναι κομμάτι ἀπό τό ἴδιο σῶμα τῆς Μητροπόλεώς μας, τό ὁποῖο κομμάτι τιμᾶ καί προβάλλει τήν ἔνδοξη τοπική μας ἱστορία, ἐθνική καί ἐκκλησιαστική.

Ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, προσκάλεσε τόν Πρόεδρο καί τά μέλη τοῦ Συλλόγου, ὥστε μέσῳ αὐτῶν νά τιμήσει ὁλόκληρο τόν Σύλλογο.

Στήν προεδρία τοῦ Συλλόγου γιά 25 χρόνια, εὑρίσκεται ὁ ἐπίτιμος Γενικός Διευθυντής Ὑπουργείου Ἀνάπτυξης, ἀξιότιμος κύριος Ἀθανάσιος Χρονόπουλος (Σκοτάνη).

Α΄ Ἀντιπρόεδρος ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Ν. Πέττας (Ἄρμπουνα).

Β΄ Ἀντιπρόεδρος ὁ κύριος Κωνσταντῖνος Κατσιάρης, Ἀνώτερος Ὑπάλληλος τοῦ Ο.Τ.Ε (Κρινόφυτα).

Γενικός Γραμματέας, ἡ κυρία Σταυροῦλα Χαμακιώτου, Λυκειάρχης (Κλειτορία).

Ταμίας, ὁ κύριος Γεώργιος Σπηλιόπουλος, Δημοτικός Σύμβουλος Καλαβρύτων, Ἰδιωτικός Ὑπαλληλος (Δάφνη).

Μέλη:

Ὁ κ. Κωνσταντῖνος Παναγιωτακόπουλος, Ἀνώτερος Δημοτικός Ὑπάλληλος (Δάφνη).

Ὁ κ. Κωνσταντῖνος Μπερτσουκλῆς, Πανεπιστημιακός Καθηγητής (Λευκάσιο).

Ἡ κυρία Μαρία Οἰκονόμου, Ἀξιωματικός τῆς ΕΛ.ΑΣ. (Κέρτεζη).

Ἡ κυρία Μάγδα Ρούσση, Πανεπιστημιακός (Σούβαρδο).

Ὁ κ. Κωνσταντῖνος Χρονόπουλος, Φοιτητής (Σκοτάνη).

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί Πατέρες, ἀγαπητοί ἀδελφοί.

Ὁ Πρόεδρος κ. Ἀθανάσιος Χρονόπουλος, ἀνταποκρινόμενος στήν τιμητική πρόσκληση, συνοδευόμενος ἀπό μέλη τοῦ Συλλόγου, εἶναι ἀπόψε κοντά μας.

Ἀξιότιμε κ. Ἀθανάσιε Χρονόπουλε, Πρόεδρε τοῦ Συλλόγου τῶν Καλαβρυτινῶν Πειραιῶς, σᾶς καλωσορίζουμε μαζί μέ τήν ἐκλεκτή συνοδεία σας στήν πόλη καί Μητρόπολή μας, ἐδῶ στό σπίτι σας, καί σᾶς ὑποδεχόμεθα στό χῶρο αὐτό μέ αἰσθήματα χαρᾶς καί τιμῆς. Σᾶς εὐχαριστοῦμε πού ἀνταποκριθήκατε στήν πρόσκληση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας καί εἶστε κοντά μας, προκειμένου νά σᾶς συγχαροῦμε καί νά σᾶς ἐπαινέσουμε γιά τήν σημαντική πολυσχιδή δράση καί προσφορά, πού μέσῳ τοῦ Συλλόγου ἐπιτελεῖτε.

Εἴμεθα ὑπερήφανοι, διότι ἕνα ἐκλεκτό κομμάτι τῆς Μητροπόλεώς μας προβάλλει καί ἀναδεικνύει τήν ἔνδοξη τοπική καί ὄχι μόνο, ἱστορία μας, προασπίζεται καί ὑπερασπίζεται τίς ἱστορικές ἀλήθειες, κάτι πού εἶναι ἀπαραίτητο στίς ἡμέρες μας, πού ὅλα ἀμφισβητοῦνται καί ἀπαξιώνονται. Καθώς ἐπίσης, διότι συμβάλλει στήν διατήρηση καί μετάδοση τοῦ πολιτισμοῦ μας, τῶν παραδόσεών μας καί τέλος ἐπιτελεῖ σημαντικό κοινωνικό ἔργο.

Σᾶς εὐχόμεθα δύναμη καί ὑγεία νά συνεχίζετε τό πολύ σπουδαῖο ἔργο σας.

Παρακαλῶ τόν Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας νά ἔλθει στό βῆμα γιά τά περαιτέρω». 

Γιά μία ἐκ τῶν ἐλαχίστων σέ ὁλόκληρη τήν ἐπικράτεια συλλογική προσπάθεια μέ προασπιστικό κυρίως χαρακτήρα, ἐνάντια σέ ὅλες ἐκεῖνες τίς κινήσεις, πού λυμαίνονται τή γνησιότητα τῆς πίστεώς μας καί τήν αὐθεντικότητα τῆς μακραίωνης καί ἔνδοξης ἱστορίας μας, ἔκανε λόγο στό σύντομο χαιρετισμό του ὁ Μητροπολίτης Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος, τονίζοντας ἐν περιλήψει εἶπεν χαρακτηριστικά τά ἑξῆς: «Τά τελευταία χρόνια ὑπάρχουν κάποιοι, πού ἀμφισβητοῦν, πλαστογραφοῦν, εὐτελίζουν καί διαγράφουν ἀξίες, ἰδανικά, ἱερά, ὅσια, πολιτισμικά μεγαλεία, θεσμούς οἰκογένεια, Παιδεία καί ὅ,τι ἄλλο ὑψηλό, ὡραῖο καί ἀληθινό τῆς φυλῆς μας. Ὅμως, παρόλα αὐτά, ὑπάρχουν κάποιοι ἄλλοι πού «φυλοῦν Θερμοπύλες», κρατώντας ἄμυνα στήν ἐπίθεση, πού δεχόμαστε ὡς ἄνθρωποι καί ὡς λαός. Ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι καί ὁ Σύλλογος Καλαβρυτινῶν Πειραιῶς, τά μέλη τοῦ ὁποίου ὀρθώνουν τό ἀνάστημά τους, ἀγωνίζονται καί ἀντιστέκονται κόντρα σέ ὅλες τίς κακόβουλες διαστρεβλώσεις καί σκοπιμότητες».

Ἀμέσως καλώντας εἰς τό βῆμα, δίδων συνάμα τήν ἀρχιερατικήν αὐτοῦ εὐλογίαν τε καί εὐχήν εἰς τόν ἀξιότιμον κ. Πρόεδρον κ. Ἀθανάσιον Χρονόπουλον  διά τήν συνέχειαν.

Ὅθεν τούτου, ὁ ἐκ Σκοτάνης (Κόκοβα) ὁρμώμενος, ἐλλογιμώτατος Πρόεδρος, τρισμέγιστος Πολιτειακός παράγων, ἀλλά καί ἀνήρ Καλαβρυτινός γέμων ἀρετῶν μυρίων κ. Ἀθανάσιον Π. Χρονόπουλος, λαμβάνων τόν λόγον εἶπεν:

«Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα μας

Σεβαστοί Πατέρες,

Κυρίες καί Κύριοι, χαίρετε!

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη μας κ. Ἀμβρόσιε, εἶναι μεγάλη ἡ τιμή, πού μᾶς ἀξιώνετε σήμερα. Εἶναι μεγάλη, γιατί προέρχεται ἀπό Ἐσᾶς, τόν πνευματικό ταγό τῆς ἡρωικῆς καί μαρτυρικῆς γῆς τῶν Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας. Τό ἀνύσταχτο ἐνδιαφέρον καί ἡ ἀφειδώλευτη ἀγάπη σας ἀγκαλιάζει ὅλους ἐμᾶς καί εὐλογεῖ τίς ἑλληνορθόδοξες δραστηριότητές μας. Εἶναι μοναδική, γιατί ἀπό σήμερα, ὁ σύλλογός μας δέν θά καυχιέται μόνον, ἐπειδή εἶναι ὁ ἀρχαιότερος στήν περιοχή μας (Καλαβρυτινῶν τῆς Ἀττικῆς), ἀλλά καί ἐπειδή θά εἶναι καί ἀπό τούς λίγους, πού ἔχει τιμηθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία γιά τήν θρησκευτική, ἐθνική καί κοινωνική του προσφορά.

Σεβασμιώτατε, μέ τήν σημερινή ἀπονομή στό σύλλογό μας, ἀντιδώρου εὐχαριστιῶν, ἀποδεικνύετε ὅτι εἶστε ἀληθινός ποιμένας, τῆς θεοσώστου αὐτῆς ἐπαρχίας καί γενικότερά της Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας.

Ἀπό τά βάθη τῆς καρδίας μας, συλλογικά καί προσωπικά, ὅλα τά μέλη τοῦ συλλόγου μας καί τό Διοικητικό Συμβούλιο, μέ μία φωνή, σᾶς εὐχαριστοῦμε γιά τήν τιμή, πού σήμερά μας κάνετε, καί εὐχόμαστε, νά σᾶς σκεπάζει καί νά σᾶς προστατεύει ὁ Θεός, ὥστε νά εἶστε γιά χρόνια πάμπολλα, ὑγιής, γερός καί δυνατός. Νά σκορπᾶτε, ἁπλόχερα τήν ἀγάπη σας καί νά σπέρνετε μέ τόν ἄδολο λόγο σας καί τό παράδειγμά σας, τόν λόγο τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ στίς ψυχές μας, ἀλλά καί στίς ψυχές ὅλων τῶν Ρωμιῶν, πού μέ θαυμασμό παρακολουθοῦν τήν ἀδάμαστη δραστηριότητά σας.

Θά μοῦ ἐπιτρέψετε, νά ἀναφερθῶ στό ἔργο τοῦ συλλόγου καί στίς μελλοντικά προγραμματισμένες δραστηριότητές μας, ἀφοῦ πρῶτα εὐχαριστήσω ὅλα τά μέλη τοῦ Διοικητικοῦ μου Συμβουλίου, πού ὅλα αὐτά τά χρόνια, μέ διαφορετικές ἑκάστοτε συνθέσεις, μέ στήριξαν καί οἱ ἀποφάσεις μας ἦταν πάντα πρωτοποριακές καί ὁμόφωνες. Ἐπίσης, νά εὐχαριστήσω τό Ἐθνικοθρησκευτικό Γιαννακοπούλειο Ἵδρυμα Πειραιῶς, πού εἶναι συνοδοιπόρος καί χορηγός μας.

Σεβασμιώτατε! Δέν θά λησμονήσω μιά 11ην Δεκεμβρίου, παραμονήν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, πού ἤσασταν στόν Ἱερό Ναό ὁμώνυμο τοῦ Πειραιῶς καί ἐνῶ παρακολουθοῦσα τόν Ἑσπερινό, αἰφνιδίως, μοῦ ἦλθε ἡ ἄνωθεν σκέψης νά ἀνεγείρει ὁ Σύλλογός μας τόν Ἀνδριάντα τοῦ Ἐθνεγέρτου Παλαιῶν Πατρῶν κυροῦ Γερμανοῦ στόν Πειραιά. Ἀμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη, ἀόρατη δύναμη κατηύθυνε τά βήματά μου καί ἦλθα δειλά- δειλά ἐνώπιον σας καί σᾶς ζήτησα τήν εὐχή σας, παρουσία καί δύο ἄλλων Ἀρχιερέων, τῶν κ. Καλλινίκου καί κ. Ἰγνατίου, μέ κοιτάξατε μέ ἐνδιαφέρον, ἀλλά καί μέ εὔλογη ἀπορία καί κατόπιν μοῦ δώσατε τήν εὐλογία σας.

Ἀποτέλεσμα, μετά λίγο χρόνο στίς 22-03-2003, ὁ ἀνδριάντας τοῦ ἀοιδίμου Ἱεράρχου ἀπεκαλύφθη στό Πασαλιμάνι τοῦ Πειραιῶς. Κατετέθηκαν, 72 στεφάνια, παρουσία 3.000 ἀνθρώπων, ὁλόκληρης τῆς θρησκευτικῆς, πνευματικῆς, πολιτικῆς, πολιτιστικῆς καί στρατιωτικῆς ἡγεσίας τῆς χώρας, καί ὡς ἐκπρόσωπό σας ὁρίσατε τότε τόν Καλαβρυτινόν, νῦν Μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Μετά ἀπό αὐτό, μέ ἀόρατον ὁμοίως καθοδήγησην ἐπιτελέσαμε ἔργο, κατά τήν γνώμη μας τεράστιο, γιά τήν θρησκεία καί τήν πατρίδα μας. Στίς 25-03-2006, ὅμοιος ἀνδριάντας, παρουσία χιλιάδων ἀνθρώπων καί ἐσᾶς προσωπικῶς, ἀνηγέρθη στό φυσικό του χῶρο, στήν κιβωτό τῆς Ὀρθοδοξίας, στήν Ἁγία Λαύρα, πρός τιμήν τοῦ ἐκφραστοῦ τοῦ γένους καί τῆς Ἑνιαίας Θρησκευτικῆς καί Ἐθνικῆς συνειδήσεως.

Καλύψαμε, Σεβασμιώτατε ἐμεῖς οἱ ταπεινοί, τήν παράλειψη τῆς Πολιτείας καί τῆς Ἐκκλησίας, πού ἐπί 200 χρόνια, δέν εἶχαν τοποθετήσει, οὔτε κάν μία προτομή του, στόν χῶρο πού ὅρκισε τούς ἀγωνιστές τοῦ 1821 καί, ὅπως ἔλεγε ὁ ὁσιομάρτυρας Νικόλαος Πέττας, «Ἡ Ἑλλάδα γίνεται ἀπό ἐμᾶς τούς μικρούς».

Ἐκπληρώσαμε ἔτσι τό ὑπέρατατον χρέος μας πρός τήν πατρίδα καί τήν θρησκεία. Ὅλο τό γένος, ὅλα τά σχολεῖα τῆς Ἑλλάδος βλέπουν πλέον τόν Θεοκίνητον Ἐθνεγέρτη καί φωτογραφίζονται μαζί μέ τό σύμβολο τῆς ἐπαναστάσεως, εἴτε στόν Πειραιά, εἴτε στήν Ἁγία Λαύρα.

Ἀμέσως μετά καθιερώσαμε μέ τήν σύμφωνο γνώμη σας καί τοῦ ἡγουμενοσυμβουλίου τῆς γεραρᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων, τήν 30ήν Μαΐου, ἑκάστου ἔτους καί ὥρα 11:30 π.μ., νά τελεῖται στό διηνεκές, μνημόσυνο ὑπέρ τοῦ Ἱεράρχου καί τῶν λοιπῶν γνωστῶν ἤ ἀφανῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ‘21. Ἡ ἡμερομηνία αὐτή εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς ἐκδημίας του πρός Κύριον.

Ἐφέτος εὐδοκίᾳ Θεοῦ, θά εἶναι τό 11ο συνεχόμενο μνημόσυνο, πού κάνει ὁ Σύλλογός μας καί θά τελεσθεῖ στήν Ἁγία Λαύρα. Μέσω τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Λαύρας τό 2011, παραγγείλαμε σέ ἐξειδικευμένη Μονή τῆς Ρωσίας, τήν φιλοτέχνηση τοῦ πρώτου πιστοῦ ἀντιγράφου τοῦ Λαβάρου τοῦ Ἔθνους, μέ τό ὁποῖο ἀρχίζει ἡ παρέλαση στόν Πειραιά, μέ σημαιοφόρους τόν ἀειθαλῆ, Ἀντιπρόεδρον τοῦ Συλλόγου κ. Κωνσταντῖνον Κατσιάρη καί τούς υἱούς μου Παναγιώτην καί Κωνσταντῖνον.

Τόν Φεβρουάριο τοῦ 2011, ὁμοῦ μετά τοῦ νῦν Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἁγίας Λαύρας π. Εὐσεβίου Σπανοῦ, κάναμε ἀναδίφηση τοῦ κώδικα τῆς Μονῆς τῆς ἐποχῆς τῆς ἐπαναστάσεως καί βρήκαμε διά χειρός τοῦ τότε Ἡγουμένου νά ἀναγράφεται: «Τήν ἑσπέραν τῆς 22ας Μαρτίου 1821, ἐπανελθών ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός ἀπό τήν κατάληψη τῆς πόλεως τῶν Καλαβρύτων, παρουσίᾳ λοιπῶν ἱερωμένων καί ὁπλαρχηγῶν (ἀναφέρονται τά ὀνόματά τους) ἐτέλεσεν καί νέαν δοξολογίαν γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ ἀγῶνος». Ἄρα τό κρίσιμον ἐκεῖνο χρονικό διάστημα ἔγιναν, δυό δοξολογίες στίς 17, τοῦ Ἁγίου Ἀλεξίου, καί στίς 22 Μαρτίου.

Στίς 16-09-2016 δωρίσαμε στήν Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Λαύρας τήν εἰκόνα μετά Ἱεροῦ Λειψάνου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε΄, τοῦ μαρτυρικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, καί ἑνώσαμε ἔτσι τούς δύο πρωταγωνιστές τῆς ἐπαναστάσεως Δημητσανῖτες, θεῖο καί ἀνηψιό, ὁ πρῶτος κήρυξε τήν ἐπανάσταση ἐδῶ καί ὁ δεύτερος, μετά ἀπό λίγες ἡμέρες 10-04-1821 ἀπηγχονίσθη γιά τήν ἐδῶ κήρυξη τῆς ἐπαναστάσεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς.

Τόν Ἰανουάριο τοῦ 2016 καί τόν Δεκέμβριο τοῦ ἰδίου ἔτους, καλέσαμε τόν Πανιερώτατο Μητροπολίτη κ. Χρυσόστομο, τῆς κατεχομένης Κυρηνείας, τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου μας καί τελέσαμε μνημόσυνα στόν Ἀνδριάντα τοῦ Ἐθνεγέρτου στό Πασαλιμάνι, παρουσίᾳ πλήθους Πειραιωτῶν καί Καλαβρυτινῶν, πού παρηκολούθησαν μέ ὀφθαλμούς δακρύοντας, ἀλλά καί ὑπερηφανείας τό μνημόσυνον.

Τήν 22-01-2017, ὁ Σύλλογός μας ἀνακήρυξε τόν θαυματουργό ἅγιο Γεράσιμο, τόν ἀδαπάνητο θησαυρό τῆς Κεφαλληνίας, προστάτη καί ὁδηγό μας. Προηγουμένως εἴχαμε ἐνθρονίσει τόν ἅγιο Γεράσιμον, τόν ἅγιο Σοφιανό (ἐπίκαιρο σήμερα), τόν ἅγιο Παρθένιο καί τόν ἅγιο Νεκτάριο στήν Ἱερά Μονή Ἁγίας Τριάδος στό Νέο Βουτζᾶ Ἀττικῆς.

Τόν Μάρτιο τοῦ 2016, μετά ἀπό ἐπίπονη προσπάθεια δύο ἐτῶν, ὁμοφώνως τό Δημοτικό Συμβούλιον τοῦ Δήμου Καλαβρύτων, ἐπανέφερε τήν κεντρικήν ὁδόν τῆς πόλεως στό ὄνομα τοῦ Ἐθνεγέρτου Π. Πατρῶν Γερμανοῦ. Σημειώνω ὅτι ἀπό τό 1830, ὁπότε συνεστήθη τό Ἑλληνικό κράτος, ἔφερε τό ὄνομά του, δυστυχῶς πρίν 40 περίπου ἔτη, ἀστόχως καί οὐχί νοημόνως, ἀφαιρέθη τό ὄνομά του καί ἀντεκαταστάθη. Εἴχαμε τό παράδοξο φαινόμενο, πέραν τῶν ἄλλων, στίς 21 Μαρτίου ἑκάστου ἔτους, νά ἑορτάζεται ἡ ἀπελευθέρωση τῶν Καλαβρύτων, ὡς πρώτη ἀπελευθερωθεῖσα πόλη τῆς Ἑλλάδος, πού ἔγινε ἀπό τόν Ἱεράρχη στίς 21-03-1821 καί νά μήν ὑπάρχει τίποτα πρός τιμή του. Τά Καλάβρυτα ἦτο ἡ μόνη πόλις τῆς Ἑλλάδος, πού δέν εἶχε ὁδό μέ τό ὄνομά του. Θέλω νά εὐχαριστήσω τόν Δήμαρχο Καλαβρύτων κ. Γεώργιο Λαζουρᾶ καί ὅλο τό Δημοτικό Συμβούλιο, πού ἀπεδέχθησαν τήν εἰσήγησή μας καί υἱοθέτησαν τήν ὀρθοφροσύνη, τοποθέτησαν δέ 12 ἐνδεικτικές πινακίδες. Τούς εὐχαριστῶ πού μου ἐπέτρεψαν νά ὁμιλήσω σέ εἰδική συνεδρίαση τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου τόν Μάρτιον τοῦ 2015.

Δέν θά ἀναφερθῶ, στά λοιπά πολυπληθῆ, ἔργα τοῦ Συλλόγου μας στήν περιφέρεια Ἀττικῆς, γιά νά μήν κουράσω, Σεβασμιώτατε, τούς προσκεκλημένους μας. Θά πῶ μόνον ὅτι τόν Δεκέμβριο τοῦ 2016 καί τόν Ἰανουάριο τοῦ 2017, μερίμνη τοῦ Ἀντιπροέδρου τοῦ Συλλόγου μας Ἀρχιμανδρίτου κ. Νεκταρίου Πέττα, καί μέ τήν πνευματική καθοδήγηση τῶν Ὁσιομαρτύρων, Σημειοφόρων, Λαμπρῶν καί Φωτοφόρων, μακαριστῶν γονέων του, ἱερέως Νικολάου καί Ἀνθῆς Πέττα πρεσβυτέρας, δωρίσαμε στόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Ἀθανασίου, τοῦ χωρίου Ἄρμπουνα Καλαβρύτων, τόπο καταγωγῆς τοῦ Παπουλάκου, ὅλα τά ἱερά σκεύη γιά τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργία, καί ἐπίσης μία σταυροθήκη μέ λείψανο τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου καί μιά ὑπέροχη εἰκόνα τῆς Θεομήτορος, φιλοτεχνηθεῖσα στό Ἅγιο Ὄρος (Παναγία ἡ Ἀρμπουνιώτισσα).

Τί προγραμματίζουμε: Ἐλπίζουμε στό ἀπώτερο μέλλον, ἐάν τά οἰκονομικά τοῦ Συλλόγου μας τό ἐπιτρέψουν, νά ἀνεγείρουμε δύο ἀκόμη ἀνδριάντες τοῦ Ἐθνεγέρτου Γερμανοῦ, τόν πρῶτο στήν Κλειτορία Καλαβρύτων, ὅπου στίς 8 Μαρτίου τοῦ 1821, ἐνῶ οἱ τοῦρκοι τόν ὁδηγούσαν μαζί μέ τόν ἐπίσκοπο Κερνίτσης Προκόπιο καί τούς ἄλλους ὁπλαρχηγούς δέσμιους γιά τήν Τρίπολη, ἀντέταξαν διά χειλέων τοῦ Ἱεράρχου, τό πρῶτο ἐπίσημο ἡρωϊκό ΟΧΙ τοῦ ἀγώνα, «Δέν πηγαίνω!». ΟΧΙ, πού ἰσοδυναμοῦσε μέ θάνατο καί ἐπέστρεψαν μετά δυσκολίας, στήν Ἁγία Λαύρα. Κατανοητό εἶναι ὅτι, ἐάν ὁ Ἱεράρχης μέ τούς λοιπούς, πήγαιναν τότε στήν Τρίπολη, ἐπανάσταση ΔΕΝ θά γινόταν, ἐλευθερία ΔΕΝ θά γνωρίζαμε, ἴσως οὔτε τό 1912, ἐάν δέν ὑπῆρχε τό μικρό ἀλλά ἀνεξάρτητο, Ἑλληνικό κράτος.

Τόν δεύτερο Ἀνδριάντα, τοῦ κυροῦ Γερμανοῦ στήν Μονή Κατακεκρυμμένη ἤ Πορτοκαλοῦσα τοῦ Ἄργους, ὅπου ἐκάρη μοναχός. Ἐπίσης δέν θά παραλείψουμε νά τιμήσουμε, δι’ ἀνεγέρσεως Ἀνδριάντος στό χωριό Ἄρμπουνα Καλαβρύτων καί ἄλλων τιμῶν, πού τοῦ ἁρμόζουν, στόν ταπεινό, προφητικόν καί θαυματουργόν Ἅγιο τῶν Καλαβρύτων, τόν βράχον αὐτόν τῆς ὀρθοδοξίας Χριστόφορον Παναγιωτόπουλον ἤ γνωστόν ὡς Παπουλάκον, πού ἑορτάζεται στίς 18 Ἰανουαρίου, μαζί μέ τόν ἄλλο στύλο τῆς Ὀρθοδοξίας τόν Μέγα Ἀθανάσιο. Σεβασμιώτατε, ὁ Σύλλογός μας θά εἶναι συμπαραστάτης σας στήν Ἁγιοκατάταξη τοῦ ἁγίου δι’ ἐμᾶς Παπουλάκου.

Ὁ Σύλλογός μας ἔχει προσφέρει ἐπίσης, σκεύη γιά τήν Θεία Λατρεία στήν ἐξωτερική ἱεραποστολή τῆς Ἀφρικανικῆς γῆς καί στήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησία μας τῆς Ἀλβανίας.

Τέλος, αὔριο 20-02-2017 θά δωρίσουμε δύο πλήρη σκεύη δισκοποτηρίων στήν Μητρόπολη Δημητσάνης, εἰς μνήμην τῶν δύο Καλαβρυτινῶν δωρητῶν καί ἱδρυτῶν τοῦ Ἐθνικοθρησκευτικοῦ Γιαννακοπουλείου Ἱδρύματος Πειραιῶς, Δημητρίου καί Μαρίας, καί τό δεύτερο set εἰς μνήμην τῶν ἡγιασμένων ἱερέως Νικολάου καί πρεσβυτέρας Ἀνθῆς Πέττα.

Σεβασμιώτατε, ὁ Σύλλογός μας κινεῖται μέ ὁδηγό τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη πρός τίς παναθρώπινες ἀξίες, τῶν ὑψηλῶν ἰδανικῶν, πού ἐκφράζει ἡ λατρεία στήν πίστη καί στήν πατρίδα μας. Ἐνάντια στόν τραγικό ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας, πού ἐναγωνίως, ἀναζητᾶ πρότυπα καί δρομοδεῖχτες γιά μία ὀρθή πορεία. Μόνο πού συχνά λαθεύει στήν ἐκλογή του, γιατί παραδίδεται σέ ὅτι ἀρνητικό καί ἀποτυχημένο προσφέρουν οἱ ἑλκυστικοί πειρασμοί τῶν ἡμερῶν μας.

Θέλω νά εὐχαριστήσω τά μέλη τοῦ Συλλόγου μου παρόντα καί ἀπόντα, ὅλους τούς κληρικούς καί λαϊκούς πού παρευρίσκονται σήμερα μαζί μας, τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη, ἐν Καλαβρύτων- Πειραιῶς κ. Σεραφείμ γιά τήν πολύτιμη βοήθειά του, ὅπως καί τόν παρευρισκόμενον Ἀρχιμανδρίτη κ. Νεκτάριον Πέτταν, Καλαβρυτινής Καταγωγῆς, Ἀντιπρόεδρον, τοῦ Συλλόγου μας καί πολύτιμον συνεργάτην μας, τόν Τύπο τῆς Αἰγιάλειας τῆς κυρίας Στιβαχτοπούλου, τήν Φωνή τῶν Καλαβρύτων τοῦ κ. Πάνου Τσαπάρα, τά Καλάβρυτα News τοῦ κ. Ν. Κυριαζή, τά Καλάβρυτα Press τοῦ κ. Χρίστου Καμπέρου, τήν Κοινωνική τοῦ Πειραιῶς, τήν Φωνή τῶν Πειραιωτῶν, τόν Τοπικό Ἔντυπο καί Ἠλεκτρονικό Καλαβρυτινό καί Ἀρκαδικό Τύπο, τόν συγγραφέα καί δημοσιογράφο κ. Ἄγγελο Σακέττο κλπ. γιά τήν προβολή τοῦ ἔργου μας. Ἐπίσης τήν ‘Ἕνωση Καλαβρυτινῶν Ἀθήνας καί τόν Πρόεδρόν της κ. Σωτήρην Τσενέ, τόν Παγκαλαβρυτινό Σύλλογο Πάτρας καί τήν Πρόεδρό του κ. Κατερίνα Ἀσημακοπούλου, τόν Σύλλογο Σκοταναίων καί τήν πρόεδρο κ. Μαριάνθη Χρονοπούλου καί ὅλους τους λοιπούς Καλαβρυτινούς Συλλόγους γιά τήν πολύτιμον, ἠθικήν βοήθειά τους.

Παρακαλῶ ἐσᾶς, Σεβασμιώτατε, κλείνοντας γόνυ καρδίας καί ὅλους τους πατέρες, νά μᾶς δώσετε καί πάλι τήν εὐλογία.

Ὁ Θεός μαζί μας».

Ἀθανάσιος Π. Χρονόπουλος

Πρόεδρος Συλλόγου Καλαβρυτινῶν Πειραιῶς «Ἡ Ἁγία Λαύρα» &

Ἐπίτιμος Γενικός Διευθυντής τοῦ Ὑπουργείου Ἀνάπτυξης

Αἴγιον 19 Φεβρουαρίου 2017».

Στό τέλος τῆς τιμητικῆς ἐκδήλωσης ὁ Πρόεδρος κ. Ἀθανάσιος Χρονόπουλος προσέφερε ὡς εὐχαριστήριο τρία ἀντίτυπα βιβλίου μέ τά Πρακτικά τῆς Β΄ καί Γ΄ Ἐπιστημονικῆς Ἡμερίδος γιά τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό καί τόν Χριστοφόρον Παπουλάκο, ἐπιμέλειᾳ π. Νεκταρίου Πέττα.

Ἐπίσης ὁ κ. Χρονόπουλος προσέφερε στόν Σεβασμιώτατο κ. Ἀμβρόσιο τό δυσεύρετο βιβλίο τοῦ λογιωτάτου ἁγιορείτου Γέροντος π. Μαξίμου τοῦ Ἰβηρίτου μέ τίτλο: «Νέαι ἡγιασμέναι μορφαί εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. π. Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6.12.2012)».

Τέλος, ὁ κ. Ἀθανάσιος Χρονόπουλος προσέφερε μεγάλη κορνίζα μέ τήν μορφή τοῦ Χριστοφόρου τοῦ Παπουλάκου. Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος συγκινήθηκε, δημόσια ἔδειξε τήν συγκίνησή του καί τήν ἀσπάσθηκε εὐλαβικά. Ἡ ἀφιερωματική ἐπιγραφή τῆς εἰκόνας του μέ τίτλο «Ο ΟΣΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ + 18-1-1861», γιά νά θυμίζει αὐτές τίς ὄμορφες πνευματικές στιγμές ἀναφέρει:

«Εἰς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιον, ὡς ἀντίδωρον σεβασμοῦ καὶ εὐγνωμοσύνης, διὰ τὴν τιμητικὴν ἐκδήλωσιν διὰ τὸν Σύλλογό μας τῶν ἐν Πειραιεῖ Καλαβρυτινῶν «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ», γενομένην τὴν Κυριακὴν 19ην Φεβρουαρίου 2017 εἰς Αἴγιον τοῦ Μορέως.

 Ὁ Σύλλογός μας, ἀντιπροσφέροντας, Σεβασμιώτατε, σᾶς δωρίζει διὰ ἁγιασμὸν καὶ εὐλογίαν τὴν αὐθεντικὴ μορφὴ τοῦ ὁσιωτάτου Παπουλάκου. Καὶ, στοιχώντας στὴν πολὺ σοφὴ καὶ δίκαιη κρίση τοῦ γενάρχου καὶ  ἁγιοφίλου Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, διακηρύσσει μαζί του, ὅτι «ὁ ὁσιώτατος Μοναχὸς Χριστοφόρος, ὁ ἐπικληθεὶς «Παπουλᾶκος», ἀπεστάλη ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἐν ζήλῳ Ἡλιοῦ, διὰ νὰ κηρύξῃ τὰ θεία δικαιώματα, νὰ διδάξῃ τὴν πατρώαν πίστιν καὶ νὰ ἐλέγξῃ ὀθνείας ἐπιδράσεις εἰς τὴν λειτουργίαν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καὶ κοινωνικοῦ σώματος. Ἐδιώχθη σφόδρα ὡς δῆθεν ὑποκινητὴς κινήματος κατὰ τοῦ πολιτεύματος. Ἠγαπήθη μὲν σφόδρα ὑπὸ τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅστις ἀνεγνώρισεν ἐν τῷ προσώπῳ αὐτοῦ τὸν ἐκφραστὴν τῆς γνησίας ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καὶ εὐσεβείας, ἐδιώχθη δὲ ὑπὸ τῶν κρατούντων, δι’ οὓς ἐγένετο κατὰ τὸ ψαλμικὸν «βαρὺς καὶ βλεπόμενος» ὡς δῆθεν ὑποκινητὴς στάσεως κατὰ τοῦ πολιτεύματος, καὶ ἐκοιμήθη ὁσιακῶς ἐν τῇ ἱερᾷ Μονῇ Παναχράντου τῆς Ἀνδρου, διανύων ἐν αὐτῇ τὴν ἐπιβληθεῖσαν αὐτῷ ἐκκλησιαστικὴν ποινὴν ἐγκλεισμοῦ. Ἡ μνήμη του ἐπεβίωσε μέχρι σήμερον ἀγαθὴ ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῷ πληρώματι».

Ἡ ἱερὰ εἰκόνα κατεσκευάσθη τῇ εὐγενεῖ χορηγίᾳ τῆς οἰκογενείας

τοῦ ἡγιασμένου λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα.

Γιὰ τὸ Δ.Σ. τοῦ Συλλόγου ὁ παραδοὺς Πρόεδρος

Ἀθανάσιος Π. Χρονόπουλος,

ἐπίτιμος Γενικὸς Δ/ντὴς Ὑπουργείου Ἀνάπτυξης».