Για μια χούφτα κριθάρι (Αληθινή Ιστορία)

Παναγία των αμαρτωλών η εγγύηση

Τα χρόνια των διωγμών γέννησαν ένα άγνωστο πριν φαινόμενο -  το εμπόριο εικόνων και πολύτιμων εκκλησιαστικών αντικειμένων που προέρχονταν από τις γκρεμισμένες εκκλησίες. Πωλούνταν εικόνες που ανήκαν στις εκκλησίες και οι άνθρωποι δεν κατανοούσαν πως κάνουν εμπόριο όχι με δικά τους αγαθά αλλά με τα αγιασμένα αντικείμενα που ανήκουν στην εκκλησία. Να και μία συζήτηση σχετική.

Κάποια μέρα, μία συνταξιούχος δασκάλα με κάλεσε στο σπίτι της. Έβγαλε από την ντουλάπα μία εικόνα της «Παναγίας των αμαρτωλών η εγγύηση» και με ρώτησε επειδή είχα γνώσεις πάνω στην τέχνη της ζωγραφικής και όχι μόνο…

-         Σε τι τιμή θα μπορούσα να την πουλήσω;

Η εικόνα ήταν παλιά, θαυμάσια και μάντευες πως ήταν από το Σαμορντίνο.

-         Η εικόνα είναι από το Σαμορντίνο; την ρώτησα.

-         Ναι, από το Σαμορντίνο, από το μοναστήρι. Μετά την κατεδάφιση της μονής την φύλαξε η μοναχή Αλεξάνδρα από το Σαμορντίνο. Ήταν πολύ μορφωμένη και όταν ελευθερώθηκε από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, έζησε σ’ εμάς στο στάβλο.

-         Ακόμη και το χειμώνα; (σημ. Τον χειμώνα στην Ρωσία δεν επιβιώνεις χωρίς θέρμανση!).

-         Μα δεν μπορούσαμε να την αφήσουμε στο σπίτι. Είχε έρθει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης και ήταν εχθρός του λαού. Ο τοπικός γραμματέας του κόμματος φώναζε πως πρέπει να την διώξουμε τελείως. Γιατί όμως να την διώξουμε αφού ήταν εργατική; 
Για μία χούφτα κριθάρι καθάριζε το στάβλο, έσκαβε τον κήπο και φρόντιζε τα ζώα. Μετά το τέλος των εργασιών της η αριστοκράτισσα μοναχή (αυτή ήταν η καταγωγή της) ασχολούνταν με τα παιδιά μας. Παρατηρείτε την προφορά μου; Την ρωσική γλώσσα την έμαθα από αυτήν την αριστοκράτισσα μοναχή.!

-         Πώς πέθανε η μοναχή Αλεξάνδρα;

-         Ήσυχα. Ήταν ετοιμοθάνατη αλλά πέθαινε χαρούμενη. Πριν από τον θάνατό της μας παρακάλεσε να πάμε την εικόνα στην εκκλησία και να τους πούμε να της κάνουν την ακολουθία της ταφής.

-         Εψάλη η νεκρώσιμη ακολουθία στη μοναχή Αλεξάνδρα;

-         Έγινε, δεν έγινε, τι σημασία έχει; Αυτά είναι τυπικά. Πρέπει απλώς να ακολουθούμε τις θείες εντολές. Εγώ ζω σύμφωνα με τις εντολές: ου κλέψεις, ου φονεύσεις.

Τότε άρχισα να κλαίω για την μητερούλα που δούλεψε για τους νέους κυρίους της ζωής για μια χούφτα κριθάρι.

-         Ίσως να είπα κάτι που δεν έπρεπε, τα έχασε η συνομιλήτριά μου, αλλά πιστέψτε με, εγώ σέβομαι την εκκλησία. Όταν πέθανε η πεθερά μου άναψα και κερί. (σημ. εδώ κλαίνε ή γελάνε;!)

Έτσι και η άπιστη νεολαία στις μέρες μας μπαίνει που και που στον ναό από περιέργεια και μερικές φορές ανάβει και κεριά.

Η ψυχή πάντοτε χαίρεται με τις εικόνες και με την παρουσία στο ναό, αλλά η αλήθεια σκιαζόταν από εκείνη τη μικροαστική αλαζονεία: εμείς οι σύγχρονοι μορφωμένοι άνθρωποι, είχαμε βεβαιότητα ότι βρισκόμαστε πιο πάνω από τους «οπισθοδρομικούς» ιερείς και τις «σκοτεινές» γριές.

Ο Ιβάν Μπούνιν, έγραφε στο βιβλίο του «Καταραμένες Μέρες» περιγράφοντας την πνευματική κατάσταση πριν από την καταστροφή του 1917 στην Ρωσία:

«Στην Εκκλησία έμπαιναν σπάνια, κυρίως σε Κηδείες, ενώ την ώρα της ακολουθίας κάθονταν έξω και κάπνιζαν».

Μελετήστε την ιστορία αυτή, επαναλαμβάνεται.

Και ο δρόμος από τη σκλαβιά προς την ελευθερία είναι γεμάτος αγκάθια.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται και στην σύγχρονη Ελλάδα που περιφρονεί τον Θεό.