Καθηγητής Αθανάσιος Παλιούρας (αφιέρωμα)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΥΕΡΓΕΤΗ ΜΟΥ ΑΕΙΔΗΜΟ ΚΑΘΗΓΗΤΗ  ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΠΑΛΙΟΥΡΑ

Την  Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014,  αποχαιρέτησα τον μεγάλο δάσκαλο και ευεργέτη μου, καθηγητή κυρό Αθανάσιο Δ. Παλιούρα.  Η πρώτη επαφή μαζί του έγινε το 2003 όταν ήμουν φοιτητής στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ενώ μετέπειτα συνεργαστήκαμε στενά όταν επόπτευσε την Διδακτορική διατριβή μου για τους Γρεβενιτάτες   Αγιογράφους του 17ου αιώνα και μετά.  

Για εμένα,  η μεγάλη προσωπικότητα του πολιτισμού και των γραμμάτων που σήμερα θρηνεί η ρωμιοσύνη, δεν ήταν μόνο ο διακεκριμένος καθηγητής που πρόσφερε πλούσιο ακαδημαϊκό και ερευνητικό έργο.  Ήταν το πρότυπο, ο μέντορας, ο ευεργέτης και το στήριγμά μου.   Μοιραζόμουν μαζί του τους στόχους μου και ήταν η κινητήριος δύναμη όλων των ενεργειών μου.  Ήταν αυτός που, όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες, μου χαμογελούσε με πραότητα και με ενθάρρυνε λέγοντας «συνέχισε,  το έργο σου θα αναγνωριστεί, οι κόποι σου θα ανταμειφτούν, έχεις την ευχή των γονέων σου».  Χωρίς αυτόν,  δεν θα είχε ιδρυθεί το  επιστημονικό και μη κερδοσκοπικό  Ίνστιτούτο «Χριστοφόρος Παπουλάκος» και το άγνωστο από πρωτογενείς πηγές θεάρεστο έργο του Οσίου μοναχού, δεν θα είχε προβληθεί.  

Πριν λίγες εβδομάδες, παρ’ ότι εξαντλημένος από τον κύκλο των θεραπειών,  με ζήλο ανθρώπου που αρνείται να αφήσει το ασθενές σώμα του να τον προδώσει, δέχτηκε να μιλήσει για τις «Απεικονίσεις του Χριστοφόρου του Παπουλάκου» στην Επιστημονική Ημερίδα που οργανώθηκε στα Τρόπαια Γορτυνίας με θέμα «Κοσμάς ο Αιτωλός και Χριστοφόρος ο Παπουλάκος: Οι εθνομάρτυρες και προστάτες της Ρωμηοσύνης». Δυστυχώς, δεν τα κατάφερε,  αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό στην διοργάνωση της Ημερίδας.

Τρείς μέρες πρίν φύγει, τον επισκέφθηκα στο σπίτι της κόρης του Μίλκας στην οδό Δαμάρεως στο Παγκράτι, να τον ενημερώσω για την Ημερίδα και να τον δω. Του μετέφερα τις ευχές για ταχεία ανάρρωση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μου κ. Ιερεμίου, του Δημάρχου  Γορτυνίας κ. Ιωάννη Γιαννόπουλου, των συνέδρων και των αδελφών μου.  Με ενθουσιασμό άκουσε τα πεπραγμένα και για μία ακόμα φορά, την τελευταία,  με ενθάρρυνε να συνεχίσω τον αγώνα για την προβολή και την δικαίωση του Παπουλάκου. Επίσης, μου είπε ότι το θέμα της αγιοκατάταξης του Οσίου μοναχού, το είχε συζήτησει με τον Οικ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο όταν συναντήθηκαν στην Κρήτη. Νομίζω, είχαμε διαισθανθεί και οι δύο πως αυτή ήταν η στερνή μας συνάντηση.  Με συγκίνηση  αυθόρμητα έσκυψα να ασπαστώ το χέρι του αλλά δεν με άφησε. Πρόλαβα όμως να του πω με ψυχή ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα. Με μάτια βουρκωμένα με αποχαιρέτησε λέγοντας «Παπα-Νεκτάριε, μην με ξεχνάς.  Μην με λησμονήσεις!».

Στον δρόμο για το Αγρίνιο, την πολυαγαπημένη γενέτειρά του,    πέρασα απο την Κάτω Βασιλική, όπου βρίσκεται η εκλείστρα του Αγίου Νικολάου της Βαράσοβας, την Παναγία την Παναξιώτισσα, την ομηρική πόλη Πλευρών και την Αγία Τριάδα του Μαύρικα.  Στα σημεία αυτά, με πρωτοβουλία του, είχαν διενεργηθεί  πολυετείς ανασκαφές στις οποίες, είχα την τιμή, να πηγαίνουμε μαζί για να τις επιβλέπει.  Πως να σε λησμονήσω  δάσκαλε;  Όλα γύρω μου προβάλλουν την μορφή  και το έργο σου!

Δάσκαλε, σηκώνοντας την σωρό σου στους ώμους μου από το σπίτι σου στην περιοχή Γηροκομείου Αγρινίου,  ένιωσα περήφανος αλλά και ανάξιος! 

Η παρουσία σου  ήταν ευλογία στην ζωή μου.

Είχες την απλότητα των Αποστόλων και  την σοφία των Τριών Ιεραρχών.

Ό,τι πολλοί ονειρεύονται,  εσύ το είχες πετύχει και στην προσωπική σου ζωή και ως πνευματικός άνθρωπος και ως ακαδημαικός αλλά και ώς Έλληνας πατριώτης.

          Θυμάμαι έντονα την περίοδο που η σύζυγός σου ήταν εγχειρισμένη λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Μετά από τα καθήκοντά σου στο Πανεπιστήμιο, μου ζήταγες να πάμε να την δούμε και δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια σου.  Όταν έφτανες στην αγαπημένη σου, την θέση των δακρύων την είχαν πάρει το χαμόγελο και η αισιοδοξία.  Τόσο μεγαλόψυχος ήσουν Δάσκαλε! 

Το κενό που αφήνεις για την πιστή και αφοσιωμένη σύντροφό σου για 55 χρόνια κ. Ελένη, τα βιολογικά παιδιά σου Δημήτρη, Γιώργο και Μίλκα καθώς και όλους εμάς που σε θεωρούσαμε πατέρα μας, θα αναπληρωθεί μόνο όταν σε συναντήσουμε στον Ουρανό.

Υποκλίνομαι με σεβασμό και ευγνωμοσύνη  στην μνήμη σου.

Ο μαθητής σου Αρχιμ. Νεκτάριος Ν. Πέττας,

Δρ. Βυζαντινής Αρχαιολογίας και Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων