Το άγχος του δικού μας ΘΑΝΑΤΟΥ!

    Ως πιστοί του Χριστού, μόνοι εμείς, έχουμε το αποκλειστικό προνόμιο να μην βιώνουμε το άγχος του θανάτου και τις παρεπόμενες συνέπειές του. Ο αρχηγός της πίστεώς μας νίκησε το θάνατο και καθαίρεσε την εξουσία του για τους πιστούς Του. Αυτό  δεν  είναι  ένα θεωρητικό  σχήμα  ή  μια  ονειρική  ουτοπία,  αλλά  μια  απτή πραγματικότητα.  
    Έχουμε  γίνει  αθάνατοι,  διότι  πάψαμε  να  ζούμε αυτονομημένοι από το Θεό. Είμαστε αθάνατοι διότι είμαστε πια οργανικά κύτταρα του αθανάτου σώματος του Χριστού μας. Τρεφόμαστε με το ακήρατο Σώμα Του και ποτιζόμαστε με το τίμιο Αίμα Του, τα οποία μας μεταγγίζουν την αφθαρσία και την αθανασία. 
    Ο δικός  μας  λεγόμενος  θάνατος  είναι  πια  κοίμηση χωρίς  ουσιαστικές  οντολογικές επιπτώσεις,  διότι  «ει  δε  απεθάνομεν  συν  Χριστώ,  πιστεύομεν  ότι  συζήσομεν αυτώ,  ειδότες  ότι Χριστός  εγερθείς  εκ  νεκρών  ουκέτι  αποθνήσκει,  θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ.6,9). Αντίθετα οι πολέμιοι του Θεού, οι αρνητές του Χριστού και οι «μη υπακούοντες τω ευαγγελίω… τίσουσιν όλεθρον αιώνιον από προσώπου Κυρίου και από της δόξης της ισχύος αυτού» (Β΄Θεσ.1,8),  κι αυτό όχι από θεία εκδίκηση, αλλά από δική τους συνειδητή επιλογή. Δεν τους θανατώνει ο Θεός, αλλά οι ίδιοι καταδικάζουν και θανατώνουν τον εαυτό τους.

   Όταν  εκείνοι  γρυλλίζοντας  «διακηρύττουν»  το  θάνατό  τους, εμείς πανηγυρίζουμε  το  θάνατο  του  θανάτου  μας  και ψάλλουμε ακατάπαυτα  κατά  την λαμπροφόρο παννυχίδα της Αναστάσεως: «Θανάτου εορτάζωμεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν»!