Στο υπεραστικό λεωφορείο

          Κυρία  πεινάω   δώστε  μου  κάτι  να    φάω    είπε    στην  κ. Αρετή   ένα  νεαρό παιδί.     Γονείς    δεν   έχεις  παιδί  μου   ρώτησε  και  γιατί   τέτοια   ώρα    δεν   είσαι    στο   σχολείο; Έχω  κυρία    αλλά και   οι   δύο  είναι  άνεργοι, μάλιστα  κάτι   φίλοι  που   ήμουν  πριν  λίγο  μαζί   τους  με  παράτησαν  και  έφυγαν. Η κ. Αρετή  κοντοστάθηκε,   αφού  το  βλέμμα   αυτού  του  παιδιού   είχε  μια   ειλικρίνεια. Να  πάρε  παιδί μου,  αυτό   έχω  μόνο  και   του   πρότεινε  ένα   δίευρο. Δεν  θέλω    χρήματα   κυρία,  μπορείτε  μα  μου    αγοράσετε  κάτι   να  φάω; Η   γυναίκα    πήγε  με  το  παιδί    στην καντίνα   του  υπεραστικού  ΚΤΕΛ  και  το παιδί  αφού πήρε   ένα   σάντουιτς   ευχαρίστησε και  έφυγε.

          Κυρία   πάρτε   αυτό    σας  παρακαλώ   άκουσε   μια    φωνή   πριν  καλά-καλά  τακτοποιηθεί    στη  θέση   της   βλέποντας   ταυτόχρονα  ένα   χέρι  να  της   δίνει  ένα   δίευρο. Σας   είδα  που    δώσατε    στο  παιδί   το  παιδί  και  ντράπηκα   γιατί  νωρίτερα   είχε    ζητήσει  από μένα  και   δεν  του  έδωσα. Πάρτε  λοιπόν  αυτό   για  να   συμμετέχω και  εγώ    στην  καλή   σας  πράξη. Τα   έχασε    η  κ. Αρετή   και  μηχανικά  καθώς   προσπαθούσε  να   τακτοποιηθεί   πήρε   το  δίευρο   και   σχεδόν  αμέσως   γύρισε  να   δει   τον   άνθρωπο. Δεν  πρόλαβε    γιατί   ο  άγνωστος    είχε   ήδη  κατεβεί  μια  και   το  λεωφορείο   είχε  βάλει  μπρος!

       Η  καρδιά   της  καλής   γυναίκας  γέμισε   χαρά,  μακάρι  και   εμείς    στην   καινούργια   χρονιά   που  ήδη  ανέτειλε  να  γίνουμε   το  ίδιο   ευαίσθητοι  και  ανθρώπινοι.

(Διασκευή   από  ορθόδοξο  περιοδικό)

Τραγούδι: Τι πάθος (Δημήτρης Λάγιος - Πρωτοψάλτη)

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2015

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Δεκέμβριος 2015

 Διαβάστε ΕΔΩ ολόκληρη την Εφημερίδα "ΔΙΨΩ"

Άγιος Νείλος ο Μυροβλύτης

Άρθρο του κ. Σωτήρη Δ. Λυσίκατου.

200 χρόνια από την ανακομιδή των λειψάνων του (1815-2015).

«Ο Νείλος ώφθη ουχί ύδωρ εκρέων Μύρον δε εύπνοον, ου μυρεψός η χάρις».

«Ο Νείλος δε φαινόταν να αναβλύζει νε­ρό, αλλά εύοσμο μύρο, που το παρείχε η. θεία χάρις».

Με το δίστιχο αυτό εγκωμιάζει ο υμνω­δός τον όσιο Νείλο.

Ο καύχημα της Πελοποννήσου και του Άθωνα, ο όσιος Νείλος γεννήθηκε στον Αγιο Πέτρο Κυ­νουρίας, το 1601, κατά κόσμον Νικόλαος Τερζάκης. Με το θείο του, ιερομόναχο Μα­κάριο, ασκήτευσαν στη Μονή Παναγίας της Μαλεβής και αργότερα, για περισσότερη άσκηση, αποσύρθηκαν στον Αθωνα, στην περιοχή Καυσοκαλυβίων, σε δύσβατο, ερημικό μέρος όπου, κατά τον 7ο αιώνα ε­ίχε ασκητεύσει ο πρώτος ησυχαστης του Αγίου Ορους, ο Πέτρος ο Αθωνίτης. Τον άγονο αυτό τόπο της ασκήσεώς τους τον ονόμασαν «Αγία Πέτρα», σε ανάμνηση του οσίου Πέτρου και της ιδιαπέρας πατρίδος τους, του Αγίου Πέτρου Κυνουρίας.

Μετά την κοίμηση του θείου του, ο Όσιος αποσύρθηκε σε δυσπρόσιτο σπή­λαιο απόκρημνου βράχου, κάθετα αιωρού­μενου στη θάλασσα, ύψους 300 μ. με μό­νους συντρόφους τα πετεινάτου ουρανού, με αυστηρά νηστεία και προσευχή και την περιστασιακή επίσκεψη άλλου ασκητού, που του έφερε τη λιτή ξηρά τροφή του. Κοιμήθηκε το 1651, σε ηλικία 50 ετών.

Επιβράβευση της σκληρής του άσκη­σης και του πνευματικού του αγώνα ήταν να του δοθεί το χάρισμα της μυροβλυσίας και της θαυμάτουργίας, όπως λέει στο συναξάριό του (το βίο του) ο υμνογράφος του, π. Γερ. Μικραγιαννανίτης: «Ο τάφος αυ­τού πηγή μύρων γέγονεν, αναβλύζων δαψιλώς (=άψθονα) ρείθρα (=ρυάκια) ευώδους μύρου... καταρρέοντα προς την θάλασσαν».

Από τον τάφο του άρχισε να αναβλύζει τό­σο πολύ μύρο, εξού και «Μυροβλύτης», ώστε σχημάτιζε αυλάκια που κυλούσαν στη θάλασ­σα και το έπαιρναν με δοχεία οι ναυτικοί.

Μετά την κοίμηση του οσίου, η περιοχή της «Αγίας Πέτρας», όπως και οι περισσότε­ρες μονές του Αγίου Ορους, ερημώθηκε εξαι­τίας των τούρκικων και πειρατικών επιδρομών, αλλά και των πυρκαγιών κι έτσι λησμονήθηκε ο τόπος της ταφής του. Όμως, θεία βουλήσεις, μετά 164 χρόνια, το 1815, ο όσιος εμφανίστη­κε εν οράματι, σε μοναχό και του υπέδειξε το χώρο της ταφής του. Η ανακομιδή (εκταφή) των ευωδιαστών λειψάνων του έγινε την 7η Μαΐου 1815 και μεταφέρθηκαν στην παρακεί­μενη μονή της Μεγ. Λαύρας, όπου τα υποδέχθη­κε ο εκ Δημητσάνης, μετέπειτα μαρτυρικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε', ο οποίος απαγχονίσθηκε από τους Τούρκους την ημέρα του Πάσχα, 10 Απριλίου 1821, θεωρηθείς πρωταί­τιος της επανάστασης της 25ης Μαρτίου 1821. Ετσι, ο όσιος τιμάται διπλώς: στην κοίμησή του, 12 Νοεμβρίου και στην ανακομιδή των λειψάνων του 7η Μάιου.

Αθωνίτες - Τσακωνίτες – Τσάκωνες.

Οι πληροφορίες για το βίο του οσίου αντλούνται κυρίως από το Υπόμνημα (Κώδικας 50, της μονής Μεγ. Λαύρας) σε ευανάγνωστη άριστα καλλιτεχνική γραφή. Κατά τον συντάκτη του Υπομνήματος, ο όσιος παρουσιάζεται ως Τσάκωνας στην καταγωγή και επαναλαμβά­νεται η πληροφορία μιας παλιάς αγιορείτικης παράδοσης, που έφε­ρε τον Αθωνα να κατοικείται από Τσάκωνες, τους οποίους ο Μ. Κων­σταντίνος μετοίκησε στην Πελοπόννησο για να παραχωρηθεί ο τόπος στους μοναχούς και ετυμολογεί τη λέξη Τσάκωνες με τη φράση: «- Τους Αθωνίτες - Τσακωνίτες- Τσάκωνες». «Ούτος (ο όσιος Νείλος) εβλάστησεν εν τη Τσακωνία της Πελοποννήσου, εις τον Αγιον Πέτρον, ήτις εστίν αποικία των αθωνιτών, βαρβαρωθείσης της φωνής αθωνίταις τζακωνίταις..., οι δε Τζακώνίται πάντες ευσεβείς και ορθόδοξοι...».

Η ίδια πληροφορία περί σχέσεως Τσακωνιάς - Αγίου Ορους, υπάρχει και στον Κώδικα 107 της μονής Κωνσταμονίτου: Στην περιοχή της Μεγ. Λαύρας «υπήρχε συναγωγή (οικισμός των Ελλήνων... τότε δε και Τσακώνων». Στο βιβλίο «Αγιον Ορος» του Γερ. Σμυρνάκη (1903) γράφεται: «Πολλοί των Αθωνιτών πιστεύουσι και έτεροι πείθουσιν εκ χειρογράφων παραδόσεων ότι ο Μ. Κων­σταντίνος μετοίκησε πάντας τους κατοίκους του Αθωνος, Τσάκωνας όντας, εις Πελοπόννησον».

Υμνογραφία – Αγιογραφία.

Από τις ακολουθίες του οσίου σταχυολογούμε λίγους ύμνους, που εγκωμιάζουν τα πνευματικά παλαίσματα, το χάρισμα της μυρο­βλυσίας και τους τόπους καταγωγής και ασκήσεώς τους. «Μονάσας θεαρέστως εν τω Αθω τρισόλβιε, εν προσευχαίς και νηστείαις, τον θεόν εξεζήτησας και γέγονας δοχείον καθαρόν του πνεύματος...».

Απολυτίκιο: Πελοπόννησος άπασα χαίροι πολιούχον σε ως κεκτημένη.* Αγίου Πέτρου δε κωμόπολις αγάλλεται ως κεκτημένη,* Νείλε τα σπάργανα και θρεψαμένη σε ευσεβώς παναοίδημε.* Πάτερ όσιε Χριστώ τω θεώ ικέτευε, δωρίσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Κοντάκιον: Ως εκκαθάρας σε αυτόν πόνοις ασκήσεως,* του Παρακλήτου μυροθήκη ώφθης έμψυχος*, και θεράπων του Κυρίου ηγιασμένος.* αλλ’ απαύστως καθικέτευε μακάριε,* λυτρωθήναι πειρασμών και περιστάσεων* τους βοώντάς σοι, χαίροις Νείλε Πατήρ ημών.

Μεγαλυνάριο: Χαίροις Μυροβλύτα Νείλε σοφέ,* ασκήσεως άνθος* και του Αθω κλέος σεπτόν,* χαίροις του ναού σου ευπρέπεια και δόξα,* και θείος αντιλήπτωρ,* των ευφημούντων σε.

Σε χαρακτηριστική εικόνα ο όσιος αποδίδεται με αυστηρό, γερα­σμένο πρόσωπο, λόγω των σκληρών αγώνων του, και διεισδυτικό βλέμμα. Φοράει μοναχικό γαλάζιο εξώρασο και κουκούλα με σταυ­ρό και φέρει ειλητάριο, που συνοψίζει το μήνυμά του στους πιστούς: «Ζήλου τα καλά, τα δε κακά εντρέπου» δηλ. να θυμάσαι τα καλά και να ντρέπεσαι για τα άσχημα.

Προφητεία του Οσίου.

Στον όσιο αποδίδεται προφητεία για τα έσχατα. Μας προειδο­ποιεί για την ηθική κατάπτωση: «θα σκοτισθείη διάνοια από τα πάθη της σαρκός και θα πληθυνθεί η ασέβεια και η ανομία».

Επίλογος – Πρόταση.

Τα ανωτέρω είναι μόνο ελάχιστα ψήγματα για τον Οσιο Νείλο, κο­ρυφαίο ασκητή του Αγίου Ορους και καύχημα της Κυνουρίας. Φρονούμε ότι, με ευκαιρία την επέτειο των 200 χρόνων από την ανεύρεση των λειψάνων του οσίου, θα ήταν θεάρεστο να οργανωθεί επιστημονική ημερίδα που να αφορά στον όσιο στην αρκαδική γη με συνεργασία των δύο Μητροπόλεων αυτής, και την συμμετοχή Αγιορειτών πατέρων και της μοναδικής ενορίας του Αγίου Νείλου του Μυροβλύτου που βρίσκεται στο Χατζηκυριάκειο του Πειραιά.

Θα ήταν ευλογία η εκδήλωση να λάβει χώρα στην ενορία Κοιμήσεως Θεοτόκου Τροπαίων το Σάββατο  της Διακαινησίμου, ήτοι την 7^η Μαΐου 2016, που εορτάζεται η ανακομιδή των λειψάνων του.  Την αυτήν ημέρα στην ίδια ενορία θα πραγματοποιηθούν τα αποκαλυπτήρια της πρώτης προτομής στο ελλαδικό χώρο, του προφήτη του Μοριά Χριστοφόρου Παπουλάκου. Με την ευχή του αγιόφιλου ιεράρχη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμία, η ημερίδα και τα αποκαλυπτήρια μπορούν να συνδυαστούν δίδοντας την ευκαιρία στους πιστούς να πληροφορηθούν για τον βίο και το έργο του οσίου  και να προσκυνήσουν το φιαλίδιο που περιέχει μύρο του, το οποίο φυλάσσεται στο Κειμηλιαρχείο του Ναού της Παναγιάς των Τροπαίων.

Την ευλογία του Μυροβλύτου να έχουμε.

Η Δεσποτική Εορτή των Χριστουγέννων στην ενορία του Αγίου Ιωάννου στην Ξηροκαρύταινας της Γορτυνίας.

Πανηγυρικά εορτάστηκε στην Ενορία του Αγίου Ιωάννου Ξηροκαρύταινας, η μεγάλη δεσποτική εορτή της κατά Σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Νωρίς το πρωί της ημέρας που «ἐφάνη γάρ Θεός ἀνθρώποις διά γεννήσεως», χτύπησαν οι καμπάνες του χωριού και οι κάτοικοι καθώς και οι φιλοξενούμενοι προσήλθαν στον Ναό με ευλάβεια.  Ο ιερέας μας είχε φροντίσει να καίγονται κορμοί δένδρων στην ξυλόσομπα του ναού και όλοι αισθανθήκαμε έντονα την θαλπωρή της Μητέρας Εκκλησίας. Διακόνησα στο αναλόγιο, ενώ το «Πάτερ ημών» και το Σύμβολο της Πίστεως το απαγγείλαμε όλοι μαζί.
Λίγο πρίν την Θεία Κοινωνία ο εφημέριός μας π. Νεκτάριος Πέττας ανέγνωσε την εόρτια εγκύκλιο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Ιερεμίου. Μας είχε προετοιμάσει από μέρες και έτσι το περισσότερο εκκλησίασμα κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων.

Την παραμονή των Θεοφανείων μετά την Θεία Λειτουργία και τον καθαγιασμό των υδάτων, κόψαμε την καθιερωμένη Βασιλόπιτα για την υγεία των απανταχού Ξηροκαρυτικών, τα ονόματα των οποίων μνημονεύονται σε κάθε Θεία Λειτουργία στην Αγία Πρόθεση.   Κατόπιν, ο ιερέας  αγίασε τις οικίες μας και τους αγρούς.

Όλες οι ακολουθίες των εορτών τελέστηκαν κατανυκτικά και με ιδιαίτερη νίψη. 

Εκ μέρους του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου θα ήθελα να παρακαλέσω την Δημοτική Αρχή Γορτυνίας να μην λησμονούν την εγκατάσταση του αλεξικεραύνου στον Ναό το οποίο έχει άμεση ανάγκη το χωριό μας.

Ευχόμαστε σε όλους καλή και ευλογημένη χρονιά το 2016,

Ο τοπικός πρόεδρος Ξηροκαρύταινας

Κυριάκος Χρονόπουλος.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

  Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ.

Δευτέρα, 21η Δεκεμβρίου 2015

ΝΕΟΦΑΝΕΙΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΑΓΙΟΙ

Ὁ Σημειοφόρος π. Νικόλαος Πέττας καί ἡ ἀθληφόρος πρεσβυτέρα Ἀνθή

Ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ καί Λόγου.

«Ἦλθε πρός ἡμᾶς οὐχ ὡς αὐτός ἠδύνατο, ἀλλ’ ὡς ἡμεῖς αὐτόν ἰδεῖν δυνάμεθα. Καί διά τοῦτο συνενηπίαζεν Υἱός τοῦ Θεοῦ, τέλειος ὤν, τῷ ἀνθρώπῳ, οὐ δι’ ἑαυτόν, ἀλλά διά τό τοῦ ἀνθρώπου νήπιον οὕτω χωρούμενος, ὡς ἄνθρωπος αὐτόν χωρεῖν ἠδύνατο». (ΕΙΡ. PG 7, 1107 Β).

Νεοφανεῖς ἅγιοι

«Ἐπολιτεύθη ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Σωτῆρι, τό ἡγιασμένον ἱερατικόν ζεῦγος, ὁ π. Νικόλαος Σημειοφόρος καί ἡ ἀθληφόρος Ἀνθή, ὡς τοῦτο ἐν τῇ Ἐκκλησία ἀνθρωπίνοις ἠδύνατο ὁρίοις, ὑπέρ Χριστοῦ ἀγῶσι δεδωκότι, οὕτως καί ἡμεῖς οἱ  Χριστιανοί ἰδεῖν δυνάμενοι τότε καί νῦν, τήν τῶν αὐτῶν βιωτήν ἐν Χριστῷ ἐφαπλουμένην, καί οὕτως σύν ἑαυτοῖς διδάγμασιν συνταχθῶμεν, συζήσωμέν τε καί ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν συμπορευθῶμεν». Fragka priest (ἐφημέριος Φράγκα Ἀχαΐας).

Ἀφιέρωμα πνευματικοῦ  παιδός τοῦ ἁγίου ἐν τῇ συνειδήσει ἡμῶν Σημειοφόρου πατρός Νικολάου Πέττα.

Οὐκοῦν τό ἐν λόγῳ θαυμαστόν ἅμα τε θαυμάσια ποιοῦν ἅγιον Λευιτικόν ζεῦγος ἀφῆκεν πλουσίαν τήν τοῦ Θείου Λόγου σποράν, ἥτις ἐκδιπλουμένη ἐν τῇ τούτων βιωτῇ καί ἐν γῇ πολιτείᾳ, ἤθελε διαθρέψει πνευματικῶς ἡμᾶς πάσας τῆς ἡμέρας τῆς ζωῆς, ἄχρι τῆς καλῆς ἐν Χριστῷ Ἀπολογίας. Αἱ ἅγιαι αὗται ἐκλάμψασαι μορφαί  Νικολάου ἱερέως καί Ἀνθῆς πρεσβυτέρας, ἐν λόγοις τε καί πράξεσιν - κυρίως ἐν πράξεσιν- ἐδίδαξαν ἡμᾶς τούς ἐνταῦθα ἀγωνιζομένους πνευματικούς αὐτῶν παῖδας, ἀλλά καί ἅπασαν τήν Ὀρθόδοξον Χριστιανικήν ποίμνην, ὅτι: Ἡ Χριστιανική ζωή δημιουργεῖ τήν ἀδίστακτον πεποίθησιν, ὅτι τό ἀγαθόν οὔκ ἐστι μία ἀσύλληπτος χίμαιρα, ἀπροσπέλαστόν τι ἰδανικόν, ἀλλά βεβαία πραγματικότης.

Πείθεται τουτέστιν ὁ ἄνθρωπος, ἀπολύτως δή, ὅτι ἠμπορεῖ αὐτός ὡς ἄτομον, ὅπως καί ἡ κοινωνία σύμπασα, νά μεταβάλῃ διά τῆς Χάριτος καί διά τοῦ Θεοῦ φωτισμοῦ εἰς κατάστασιν ἐσωτερικήν καί εἰς ἔργα ἐνάρετα τό θεῖον θέλημα.

Ἐπί τῶν πραγμάτων δέ ὁρᾷ πᾶς πιστός πόσον πολύτιμος εἶναι εἰς αὑτόν αὐτή ἡ βοήθεια, τήν ὁποίαν προσφέρει ἡ χριστιανική πίστις καί ἐπαναλαμβάνει σύν τῷ Κρατίστῳ Θείῳ Παύλω: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ».

Ὁ ἀείμνηστος καί κατ’ ἐμέ νεοφανής τῶν Πατρῶν ἅγιος π. Νικόλαος Πέττας ἐδίδαξεν εἰς ἡμᾶς τούς πνευματικούς αὐτοῦ παῖδας, ὅτι: Ὁ ἀληθινός πιστός δέν θά θέσῃ εἰς τό ἑαυτοῦ στόμα τούς λόγους τοῦ ἀπογοητευμένου- εἰδικῶς τῆς σήμερον ἄνευ Θεοῦ - κενο- ἠθικολόγου. «Καί ἐπέστρεψα ἐγώ καί εἶδον συμπάσας τάς συκοφαντίας τάς γινομένας ὑπό τόν ἥλιον, καί ἰδού δάκρυον τῶν συκοφαντουμένων καί οὐκ ἔστιν αὐτοῖς παρακαλῶν… Καί ἐπῄνεσα ἐγώ σύμπαντας τούς τεθνηκότας, τούς ἤδη ἀποθανόντας ὑπέρ τούς ζῶντας, ὅσοι αὐτοί ζῶσιν ἕως τοῦ νῦν, καί ἀγαθός ὑπέρ τούς δύο τούτους, ὅστις οὔπω ἐγένετο, ὅς οὐκ εἶδε σύμπαν τό ποίημα τό πονηρόν, τό πεποιημένον ὑπό τόν ἥλιον» (ΕΚΚΛ. Δ’ 1-3). 

Ἐδίδαξεν εἰς ἡμᾶς ὁ ἅγιος πατήρ Νικόλαος Πέττας ὅτι: Ἡ χριστιανική πίστις πληροῖ αἰσιοδοξίας καί ἐνθουσιασμοῦ τήν τοῦ ἀνθρώπου ψυχήν, διαλύει τά οἱαδήποτε νέφη τῆς ἀποκαρδιώσεως -εἰδικῶς ἐν ταῖς παρούσαις δειναῖς ἡμέραις δίδει παρηγορίαν , ὑπομονήν  καί ἐλπίδα εἰς τόν περιπεσόντα εἰς σφάλματα καί ἠθικῶς ὑπολειπόμενον ἄνθρωπον, δημιουργεῖ εἰς αὐτά τήν ἀδίστακτον πεποίθησιν εἰς τήν τοῦ ἀγαθοῦ ἐπικράτησιν καί ὁδηγεῖ αὐτόν συνεχῶς ἀπό νίκης εἰς νίκην. Πληροῖ τήν καρδίαν χαρᾶς καί συντελεῖ, ὥστε νά ζῇ πάντοτε ἡνωμένος μετά τῆς τοῦ ἀγαθοῦ πηγῆς, τουτέστιν μετά τοῦ Θεοῦ.

Παρῆλθον ἤδη ἔτη ἱκανά, ὥστε ἡμεῖς, οἱ αὐτῶν τῶν συγχρόνων ἁγίων μορφῶν ζηλωταί, τοῦ π. Σημειοφόρου Νικολάου καί τῆς ἀθληφόρου αὐτοῦ πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ἐν παρρησίᾳ Χριστοῦ ζῶντος, νά ἀναφωνῶμεν: «Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί!».

Δυνάμεθα διά τοῦ παραδείγματος, τῆς τούτων ἐν Κυρίῳ βιωτῆς, ὅπως ἀντλῶμεν δύναμιν καί οὕτως ταῖς αὐτῶν  πρεσβείαις,  διέλθωμεν νικηφόροι κατά τάς μάχας ἡμῶν μετά τῶν πολεμούντων ἡμᾶς, διά σκοτεινῶν καί ἀλλοτρίων  τῆς ὑγιοῦς ἀνθρωπίνης φύσεως ὅπλων τε καί ἀνιέρων μεθοδειῶν.

Καί τίς ἆρα συμπαραστάτης τῆς ἡμετέρας ζωῆς πλέον τούτων θά ἀναδειχθῇ;

Ὄντως ἐστί κοινή πεποίθησις πάντων ἡμῶν τῶν ὑπό τῆς τούτων πνευματικῆς σκιᾶς εὐεργετηθέντων ὅτι: Ὡσεί πολεμηθέντες καί μαρτυρήσαντες ὑπό φθονερῶν καί φθοροποιῶν ἀνθρώπων οἱ ἅγιοι ἐν τῇ συνειδήσει ἡμῶν, ὁ σημειοφόρος π. Νικόλαος Πέττας καί ἡ αὐτοῦ ἀθληφόρος πρεσβυτέρα Ἀνθή, δύνανται ὡς μαρτυρήσαντες ὑπό φατριῶν, διά ἰσχύος Χριστοῦ Ζῶντος, ἵνα ἐνδυναμοῦσιν ἡμᾶς καί διά πρεσβειῶν ἐν οὐρανοῖς, καί διά σημείων καί διά θαυμάτων, εἰς πάντας δή τούς τήν αὐτῶν ἀρωγήν ἐπιζητοῦντας.

Καί δέν εἶναι τυχαῖον γεγονός, ἀλλά  Θεοῦ Πρόνοια, ὅτι ἅγιαι τήν σήμερον πνευματικαί μορφαί καί πυλῶνες καί ταγοί καί ἁπλοῖ Χριστιανοί τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἀναδεικνύουσιν διά τῶν τιμίων αὐτῶν ὁμολογιῶν καί συγγραμμάτων τε καί διδαχῶν τήν τούτων πνευματικήν μεγαλωσύνην καί τήν εἰς οὐρανούς καρποφορίαν αὐτῶν.

Ἐν δέ τῇ ἐκπνοῇ τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς τοῦ Χριστοῦ χρηστότητος 2015, θά ἐπεθύμουν ἐπιθυμίᾳ μεγάλῃ ἵνα ὑπενθυμίσω καί οὕτως καί ἡ ἡμετέρα μηδαμινότης μνησθείη ὅτι: Ἐν ταύταις ταῖς ἁγίαις ἡμέραις ὁ οὐρανοβάμων θεῖος πατήρ Μέγας Βασίλειος προανήγγειλε τήν τοῦ πατρός Νικολάου ἔξοδον: «Τέκνον Νικόλαε, οὔτε οὐρανός οὐδέ γῆ ἀντέχωσιν ἵνα ἄρωσιν τούς πόνους καί τά βασανά σου ἐκ τῶν πολεμούντων σέ ἱερέων… Νῦν ἤγγικεν ὁ καιρός τῆς ἡμετέρας ἐκδημίας… Καί ὄντως οὕτως ἐγένετο… Μεθ’ ἡμέρας τρεῖς, τουτέστιν κατά τήν παραμονήν τῶν Θεοφανείων ἐν Κυρίῳ ἐκδημεῖ ἐκ τῶν προσκαίρων, ἵνα ἐν Κυρίῳ καί οὐρανοῖς ἀπροσκόπτως καρποφορήσῃ. 

Καί ὁ μαρτυρῶν ταῦτα ἀληθῶς μαρτυρεῖ.

Ἔστι δέ κοινόν τοῖς πᾶσι μυστικόν, ὅτι ἐν πατράσιν, καλῶς ἤ κακῶς, καί οὐ κρίνω, ἁπλῶς πάνδημον διαπίστωσίν τινα ἐπεκφράζω: Πᾶσα καρποφόρος ἐνορία τε καί ναός ἑάλω, ἐκ γονέων τε καί κλώνων καί οἰκείων τούτων…, καί οὐδείς δύναται μετά τῶν θρησκο-εργολάβων τούτων νά ἀντιπαλαίσῃ, οὔτε ὁ μακαρίτης ὁ Ζαγοριανᾶκος, ἐν ἄλλοις βασιλεύουσιν καί δή κραταιῶς αἱ ὑπό τοῦ Εὐαγγελίου ἀποκαλούμεναι σπεῖραι…, καί ἐνταῦθα ὡς ἄλλοι Αὐγεῖοι, χρῄζομεν μᾶλλον Ἡρακλέους. Καί ὁ νοῶν νοείτω!

Ἐν ταύταις οὐκοῦν ταῖς συμβολικαῖς ἡμέραις ἐπέλεξαν καί τά σαρκικά τούτου τέκνα μετά συζύγων καί τέκνων καί πνευματικῶν παίδων τοῦ ἁγίου ἱερατικοῦ ζεύγους, μετά πλήθους πιστῶν, ἵνα ἐν Ἱερᾷ Μητροπόλει Πειραιῶς, καί δή καί ἐν Ἱερῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Νείλου, ἐπιτελέσωσιν, ὡς ἡ Ἐκκλησιαστική Τάξις ἐπιβάλλει, τό τριετές ἱερόν Μνημόσυνον ὑπέρ μακαριότητος τῆς ἀθληφόρου πρεσβυτέρας Ἀνθῆς καί νῦν ἐν οὐρανοῖς σύν ἁγίοις διαγούσης. Τῆς Θείας Λειτουργίας ἅμα τε καί τῆς Ἐπιμνημοσύνου δεήσεως προέστη ὁ ἅγιος Ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Ἰωσήφ. Τόν Σεβασμιώτατον καί Δεσπότην, ἐπλαισίωσαν συλλειτουργοῦντες οἱ αἰδεσιμολογιώτατοι ἱερεῖς π. Δημήτριος, ὁ καί προϊστάμενος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὁ π. Παναγιώτης, ὁ π. Ἐμμανουήλ καί ὁ σαρκικός τῆς ἀθληφόρου υἱός ὁ ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος. Τόν Σεβασμιώτατον διηκόνησεν ἐν πατριαρχικῇ ἱεροπρεπείᾳ ὁ ἱεροδιάκονος Γεδεών τῆς Μεγάλης τῆς Χάλκης Σχολῆς. Κλῖμα ἱερᾶς κατανύξεως καί συγκινήσεως ἐδημιούργησεν ἡ τοῦ Ἱεράρχου χριστοκεντρική ἁπλότης τε καί ἀμεσότης μετά τοῦ πιστοῦ λαοῦ καί τῶν συλλειτουργούτων αὐτῷ ἱερέων, εἰσέτι δέ δάκρυα ἔφερεν ὁ οὐσιαστικός τούτου, ἐπί τῷ Μνημοσύνῳ τῆς ἀθληφόρου, λόγος, ὅτε, μεταξύ ἄλλων, εἶπεν: «Τήν Σήμερον ἐπιτελοῦμεν, ὡς ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία κελεύει, τό τριετές ἱερόν Μνημόσυνον τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ἥτις σύν τῷ πατρί Νικολάῳ Πέττα, πάλαι ἡμετέρῳ συμφοιτητῇ, ἀποτελοῦν νῦν ἕν σύγχρονον ἡγιασμένον ἱερατικόν ζεῦγος.

Ἠγωνίσθησαν σκληρῶς τε καί στερρῶς, ἐν κοινωνίᾳ καί Ἐκκλησίᾳ, καί οὕτως ὅλως φυσικῶς ἠδυνήθησαν, ἐν ἀσκήσει καί κόποις καί πόνοις, ἵνα φθάσωσιν εἰς τοιαύτην ὑψηλήν  πνευματικήν βαθμίδα. Προσήνεγκον ἐν τῷ κόσμῳ πλείστας πνευματικάς ἀρετάς, καί ἕν σημαντικόν εἰσέτι: Ἔφερον εἰς τόν κόσμον δώδεκα τέκνα, ἐξ ὧν εἷς καί ὁ π. Νεκτάριος, ὅστις νῦν, σύν ἡμῖν τε καί ὑμῖν ἐν τῷ Ἁγίῳ Θυσιαστηρίῳ, συλλειτουργῶν συνεπροσευχήθη.

Διά τῆς ζεούσης πίστεως τοῦ ἐν λόγῳ ἱερατικοῦ ζεύγους πλεῖστα θαυμαστά ἔλαβον χώραν, ἀλλά καί ἕτερα πολλά καί θαυμαστά συντελοῦνται, μετά τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν αὐτῶν. Ὄντως, ἐάν τις ἐντρυφήσῃ ἔτι ἐνδότερον εἰς τήν αὐτῶν βιωτήν , θά εὕρῃ πλῆθος δημοσιευμένων ὑπερφυῶν γεγονότων, ἅτινα ἐπιτελοῦνται διά πρεσβειῶν τοῦ ἡγιασμένου π. Νικολάου».

Ταῦτα καί ἔτι πλείονα οἰκοδομητικά εἶπεν ὁ Σεβασμιώτατος, κλείνων μέ τήν Ἀρχιερατικήν εὐχήν: «Εἴη ἡ αὐτῶν μνήμη μακαρία, καί ἐν χώρᾳ ζώντων ἄς ἀναπαύεται καί ἡ τούτων θυγάτηρ Σοφία».

Ὁμίλησεν ὁ Σεβασμιώτατος διά τήν ἀπύθμενον τῶν μακαρίων ἀγάπην καί τήν προσπάθειαν αὐτῶν, ὅπως διδάξουν ἐν πράξεσιν ὅτι: Ἡ ἀγάπη δεσπόζει ἐπί τῆς  ὑλοποιήσεως καί αὕτη μόνον δίδει τήν ἀληθινήν ἐλευθερίαν. Ἡ ἀγάπη ἐστί ἡ ἐλευθερία τοῦ νέου Ἀδάμ, ἡ ἐλευθερία τῆς ὀγδόης ἡμέρας τῆς Δημιουργίας. Ἡ ἀγάπη ἐστί δημιουργία. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχει συντριβῆ ἐκ τοῦ ὑλισμοῦ τοῦ κόσμου, ἐκ τῆς ἀνάγκης, ἥτις βασιλεύει ἄνωθεν τούτου, μολονότι αὐτός ὡρίσθη ὥστε νά εἶναι ὁ τοῦ σύμπαντος κύριος καί ἐξ αὐτοῦ ὁ κόσμος ἀποθνήσκη καί ἀναβιοῖ. Ὁ κόσμος ἀποθνήσκει ἐκ τῆς τοῦ ἀνθρώπου πτώσεως καί ἀναβιοῖ ἅμα τῇ γεννήσει αὐτοῦ. Ἀλλά τό ἅλμα τῆς ἀναστάσεως καί τῆς ἀποπνευματώσεως τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου εἶναι δυνατόν μόνον διά τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἀπολύτου Ἀνθρώπου, Ὅστις συνενοῖ τήν ἀνθρωπίνην φύσιν μετά τῆς θείας τοιαύτης.

Ὁ Λυτρωτής καί Σωτήρ τοῦ κόσμου καταργεῖ τήν ἀνάγκην. Εἶναι ὁ ἐλευθερωτής. Χωρίς Χριστόν ἐλευθερωτήν ὁ κόσμος θά ἔμενεν εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων εἰς τήν ἀνάγκην καί ἡ αἰτιοκρατία θά ἦτο ἡ παντοτινή ἀλήθεια. Ἡ δέ αἰτιοκρατία δύναται ὁριστικῶς νά νικηθῇ μόνον ὑπό τοῦ ἐλευθερωτοῦ Χριστοῦ. Καί πᾶσα φιλοσοφία, ἥτις δέν ἀναγνωρίζει τόν Χριστόν ἐλευθερωτήν καί δέν ἔχει φωτισθῆ ἐκ τοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ, κλείνει ἔνδοθεν αὐτῆς της μοιραίαν, εἰς ὅποιον βαθμόν, τήν σφραγίδα τῆς αἰτιοκρατίας. Ἡ ἐλευθερία ἄνευ τοῦ Χριστοῦ Ἐλευθερωτοῦ ἐστι ἡ τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ ἐλευθερία, ἡ ἄνευ ἀγάπης ἐλευθερία, ἡ ἐλευθερία τῆς δημιουργίας τῶν ἑπτά ἡμερῶν. Ἡ ἐλευθερία διά τοῦ Χριστοῦ καί ἐν Χριστῷ ἐστί ἡ ἐλευθερία τοῦ νέου Ἀδάμ, ἡ ἐλευθερία τοῦ κόσμου, ὅστις ἐλυτρώθη διά τῆς ἀγάπης, ἡ ἐλευθερία τῆς ὀγδόης  ἡμέρας τῆς δημιουργίας. Ὁ ἄνθρωπος μετά τόν Χριστόν εἶναι πλέον καινόν πλάσμα, τό ὁποῖον δέχεται μίαν καινήν ἐλευθερίαν, τήν ὄντως οὖσαν ἐλευθερίαν. Ἐνταῦθα καί ὅλη ἡ τῶν πιστῶν πλειάς εὐχαριστεῖ, ταπεινῇ τῇ καρδία, τόν Σεβασμιώτατον πάντων ἕνεκεν, κατασπαζομένη συνάμα τήν Σεπτήν Αὐτοῦ Δεξιάν.

Η επικαιρότητα του Παπαδιαμάντη

     Στο    διήγημα    «αλαφροίσκιωτοι»   το     1892!   ο   μεγάλος   Σκιαθίτης     συγγραφέας   Αλέξανδρος   Παπαδιαμάντης  γράφει: Μικρόν   χωρίον, μεγάλη  κακία,  το  μίσος   βασιλεύει  ο    δε   εκάστοτε    ισχυρός   προστατεύει   τους  οικείους   και   φίλους   του  κόμματος  και  όχι   την πόλη. Έκαστος   έχαιρε  να  βλέπει   τον άλλον   δυστυχούντα. Εάν  ένας  κλώνος    δέντρου   έκλινε  προς   το   κτήμα   του    γείτονα  την  νύχτα   έσκαβε   και  έτσι   το  πρωί   το   δέντρο   ολόκληρο   υπήρχε     στον   ελαιώνα   του    γείτονα.

     Οι    γυναίκες   μισούν   τόσο  πολύ  η  μια   την άλλη  λόγω   απέραντης    ζήλειας . Έτσι η  μάνα μισεί  την  νύφη  ή   την  κουνιάδα, μάλιστα  έφθασαν   σε   τέτοιο  σημείο     φθόνου   ώστε  να  μην  μιλούν   ισοβίως   και  να  λένε:  «Ούτε   τα  κόκαλά μας   να  μην   σμίξουν!».

     Και  σήμερα ,   105    χρόνια  μετά   τον  θάνατο    του Παπαδιαμάντη, ο   φθόνος    ζει  και  βασιλεύει  ανάμεσά  μας   γι   αυτό  και    δεν βλέπουμε   προκοπή.

     Ας  μείνουμε  με    το  όμορφο    ρητό   του   Ισοκράτη, του  μεγαλύτερου  κήρυκα   της    συμφιλίωσης   των  αρχαίων Ελλήνων: «Μη    φθονείτε   τοις   πρωτεύουσι   αλλά   αμιλλάσθε».

(Από  το  άρθρο   του   Σ. Καργάκου   στην   εφημ. «Εστία»    στις    8-1-2016)   

Ένα ποτήρι κρύο νερό

      Διηγείται ο  κ. Σπύρος   Κανίνιας,  εισαγγελέας   του  Αρείου  Πάγου: Ήταν  μια    πολύ     ζεστή   καλοκαιρινή μέρα   όταν  έφεραν το  μεσημέρι  στο  Πλημμελειοδικείο ένα  νεαρό  άνδρα  κατηγορούμενο   για   επικίνδυνες   σωματικές   βλάβες  που     είχε   προξενήσει   το  προηγούμενο    βράδυ    σε    αρκετούς   ανθρώπους  που   επίσης   είχαν  έρθει   στο   δικαστήριο.

Οι παθόντες   κατέθεσαν   και   το   δικαστήριο  ορθά   επέβαλε    στον  κατηγορούμενο λίγα      χρόνια φυλάκισης, λόγω   και  της  προηγούμενης   επιθετικής με  πολλά    σχετικά  κρούσματα   συμπεριφοράς. Ξαφνικά  και   ενώ  τακτοποιούσα   τα    χαρτιά  μου  ο  κατηγορούμενος   έπαθε  κρίση  και  όρμησε   εναντίον   των  μαρτύρων, οι    δε    αστυνομικοί με  κόπο   τον    συγκράτησαν. Εκείνη   την    στιγμή    σήκωσα   το  βλέμμα  μου  και   τον  κοίταξα      και   εκείνος  με  κοίταξε    σαν να  μου    ζητούσε  κάτι. Αφού παρακάλεσα   τον  κλητήρα  να  του   φέρει  ένα  ποτήρι  κρύο  νερό   και   ενώ  είμαστε μόνοι   στην  αίθουσα, μια  και   είχα  παρακαλέσει  όλους  να    το  κάνουν   του   εξήγησα   απλά   να   αγωνιστεί   και  επιβληθεί    στον   εαυτό   του  ώστε   αυτή  η  καταδίκη   του  να   είναι  η   τελευταία.

Επί   χρόνια αργότερα μου   έστελνε   χαιρετίσματα    ευγνωμοσύνης  μέσω   του    δικηγόρου   του   ο  οποίος  με    βεβαίωνε   ότι   δεν  ξαναεγκλημάτισε   και  με  θεωρούσε   ευεργέτη   του. Τελικά   εκείνο   το  ποτήρι   κρύο  νερό   αποδείχθηκε   τόσο  θεραπευτικό,  το    δε   παραπάνω περιστατικό   δεν   το    διδάσκουν  ολόκληροι  τόμοι Εγκληματολογίας  και   Δικαστικής   Ψυχολογίας.

(Θαυμαστά   παραδείγματα  μεταστροφής   αμαρτωλών   για  να  μην   απελπίζεται   κανένας, ουδέποτε   και   για   ο,τιδήποτε    σ. 61-63)