Επετειακόν Μνημόσυνον Καινοφανών Αγίων

     



















 ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΟΠΛΩΝ.

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΚΑΙΝΟΦΑΝΩΝ ΑΓΙΩΝ

π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ ΚΑΙ πρ. ΑΝΘΗΣ, ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΗΡΥΝΕΙΑΣ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ.

ΙΕΡΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΚΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ ΛΕΥΙΤΙΚΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ ΚΑΙ ΑΝΘΗΣ ΑΘΛΗΦΟΡΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΥΤΟΥ.

Ἄρθρο τοῦ ἱερέως παπα-Χαραλάμπους Ντελῆ Πανουτσακοπούλου.

Ἀντί προλόγου παρατίθεται τό πυλυαγαπημένο ἐδάφιο τοῦ σημειοφόρου π. Νικολάου Πέττα ἀπό τῶν Παροιμιῶν τό Ἀνάγνωσμα (Κεφ. ΙΔ', 15-26): «Ἄκακος ἀνὴρ πιστεύει παντὶ λόγῳ, πανοῦργος δὲ ἔρχεται εἰς μετάνοιαν. Σοφὸς φοβηθεὶς ἐξέκλινεν ἀπὸ κακοῦ, ὁ δὲ ἄφρων, ἑαυτῷ πεποιθώς, μίγνυται ἀνόμῳ. Ὀξύθυμος πράσσει μετὰ ἀβουλίας, ἀνὴρ δὲ φρόνιμος πολλὰ ὑποφέρει. Μεριοῦνται ἄφρονες κακίαν, οἱ δὲ πανοῦργοι κρατήσουσιν αἰσθήσεως. Ὀλισθήσουσι κακοὶ ἔναντι ἀγαθῶν, καὶ ἀσεβεῖς θεραπεύσουσι θύρας δικαίων. Φίλοι μισήσουσι φίλους πτωχούς, φίλοι δὲ πλουσίων πολλοί. Ὁ ἀτιμάζων πένητας ἁμαρτάνει, ὁ ἐλεῶν δὲ πτωχοὺς μακαριστός. Πλανώμενοι ἄδικοι τεκταίνουσι κακά, ἔλεον δὲ καὶ ἀλήθειαν τεκταίνουσιν ἀγαθοί, οὐκ ἐπίστανται ἔλεον καὶ πίστιν τέκτονες κακῶν, ἐλεημοσύναι δὲ καὶ πίστεις παρὰ τέκτοσιν ἀγαθοῖς. Ἐν παντὶ μεριμνῶντι ἔνεστι περισσόν. Ὁ δὲ ἡδὺς καὶ ἀνάλγητος ἐν ἐνδείᾳ ἔσται. Στέφανος σοφῶν πλοῦτος αὐτῶν, ἡ δὲ διατριβὴ ἀφρόνων κακή. Ῥύσεται ἐκ κακῶν ψυχὴν μάρτυς πιστός, ἐκκαίει δὲ ψευδῆ δόλιος. Ἐν φόβῳ Κυρίου ἐλπὶς ἰσχύος, τοῖς δὲ τέκνοις αὐτοῦ καταλείψει ἔρεισμα εἰρήνης».

Ζῶντες ἐντός τοῦ εὐδίου λιμένος καί τῆς γλυκυτάτης ἀγκάλης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν ὁποία διά τοῦ τιμίου αὐτοῦ, αἵματος ἐξηγόρασεν Χριστός ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου ὅλου, βιώνομεν ἀδιαλείπτως τό μέγα μυστήριον τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ἐμποτιζόμεθα ἀπό τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τροφοδοτούμεθα πνευματικῶς ἐκ τοῦ παραδείγματος τῆς ζωῆς τοῦ νέφους τῶν μαρτύρων, τῶν ὁμολογητῶν, τῶν ὁσίων, τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ γενικῶς, τῶν ἁγίων διά μιᾶς λέξεως, ὁδηγούμενοι συνάμα εἰς τήν ἐπουράνιον Χαναάν, εἰς τήν ὁποίαν δέν ὑπάρχει πόνος, οὔτε λύπη, οὔτε στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀθάνατος, πλήρης μακαριότητος καί ἐν Χριστῷ ἀπολύτους  καταλλαγῆς.

Εἰς τήν ἀρχαίαν Ἑλλάδα, ἡ λέξη «ἅγιος» ἐσήμαινε ἕναν ἁγνόν χαρακτῆρα «φιλοκαλοῦντα μετ’ εὐτελείας καί φιλοσοφοῦντα ἄνευ μαλακίας».

Ἡ λέξις ἔλαβε καί αὐτήν τήν ἔννοιαν ἐκ τῶν Χριστιανῶν ἀπό καταβολῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ. «Ἅγιος ὁ Θεός» ἀκοῦμε στόν Τρισάγιον ὕμνον, τουτέστιν, ὁ Θεός μας εἶναι «ἅγιος» ἀπό τή φύση του. Εἶναι ὁ Θεός, πού μας δείχνει τήν ἀπόλυτη εἰκόνα τῆς ἁγιότητος, καί ὡς ἐκ τούτου ἐπιθυμεῖ καί ἐξ ἡμῶν νά γίνουμε ἅγιοι τουλάχιστον κατά τό ἀνθρωπίνως ἐφικτόν.  Θέλει δηλαδή καί ἐμεῖς νά γίνουμε ἅγιοι κατά χάριν.

Στήν Παλαιά Διαθήκη ἐφώτιζε καί ἐνέπνεε τούς Προφήτας ἐν μέσῳ τοῦ περιουσίου λαοῦ του. Στήν Καινή Διαθήκη αὐτό τό ἴδιο τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀνέδειξε τούς Ἀποστόλους, τούς Προφήτας, τούς Διδασκάλους καί τά χαρίσματα τά κρείττονα συμπάσης τῆς οἰκουμένης, καλώντας ἅπασαν τήν ἀνθρωπότητα εἰς θέσιν Ἀληθείας ἐλθεῖν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας του. Αὐτό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί σήμερα, ἐντός τῶν ἡμερῶν τῆς «ὅποιας ἀποστασίας» τῶν ποιμένων, ἀλλά καί τοῦ Ποιμνίου ἐνίοτε, φανερώνει τούς ἁγίους του, «τούς καθ’ ἑκάστην γενεάν καί γενεάν», μέχρι τά ἔσχατα τῆς διάστασης αὐτῆς.

Τό δέ γεγονός τῆς ὕπαρξης τῶν γνησίων θεραπόντων τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ὀάσεις στήν ἐρήμωση τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν, ἐν τῇ ἀνύδρῳ ἐποχῇ, ἐντός τῆς ὁποίας καλούμεθα νά ἐπιβιώσουμε, σημαίνει ὅτι ἡ ἀνάδειξη καί ἡ τιμή τῶν ἁγίων δέν περιορίζεται ἤ προέρχεται ἀπό κάποιο ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἀποκλειστικά καί ἀπόλυτα, ἀλλά ὑπηρετεῖται μέ τήν βουλή τοῦ Θεοῦ ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Οἰκοδομῆς, τῆς ὅλης ὀντότητάς μας, γιά τήν ἑδραίωση στό δόγμα, στό ἦθος, στήν ἀλήθεια, στήν Ὀρθοδοξία, στήν ἁπλότητα, στήν ἀγάπη,  στήν ἀκαινοτόμητη πίστη, μέ πολλούς τρόπους καί ἀπό πολλές ἀφετηρίες καί ἐφαλτηρίους ψυχικές ἀναβάσεις.

Ποιοῦντες μάλιστα -καί διά τοῦ λόγου τό ἀσφαλές- ἕνα φλασμπάκ, βλέπουμε ὅτι ἡ ἁγιότης εἶναι συνισταμένη Θείας εὐαρεσκείας καί ἀνθρώπων ἐπιθυμίας, ὁ Χριστός μας ὁ ἴδιος πλέκει τό Ἐγκώμιο τοῦ Τιμίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ἀλλά καί ὁ λαός σύμπας τόν ἀποκαλεῖ δίκαιο καί Προφήτη, καί μάλιστα ἀκόμη θαυμαστόν ἐστι, τό ὅτι ὁ Ἰωάννης «σημεῖον ἐποίησεν οὐδέν», οὐκοῦν χωρίς αὐτό νά μειώνει στό ἐλάχιστο τήν ἁγιότητά του.

Στήν Ἀποκάλυψη τό Ἅγιο Πνεῦμα φανερώνει καί ἀναδεικνύει ὀνομαστικά τόν μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Ἐπίσκοπο Ἀντύπα, «εἰς μαρτύριον» καί παραδειγματισμόν καί τῶν ἄλλων. Ὁ ἱερός συγγραφέας τῆς πρός Ἑβραίους Ἐπιστολῆς ὁμιλεῖ ἐκτενέστατα γιά τούς ἀρχαίους ἀριστεῖς, οἱ ὁποῖοι κυριολεκτικά ἁγίασαν διά τῆς πίστεως καί ἐπέτυχαν θαυμαστά πράγματα στή γενεά τους…

Ὁ ἀπ. Παῦλος ὁμιλεῖ γιά τήν πίστη τοῦ Ἀβραάμ καί ὅτι ἀπό αὐτή «φίλος Θεοῦ ἐκλήθη» καί ὅταν χαιρετίζει στίς Ἐπιστολές του τούς παραλῆπτες, πολλῶν ἁγίων πλέκει τά ἐγκώμια τῆς ἱεραποστολικῆς συνεργασίας καί ἀφοσιώσεως. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μαρτυρεῖ ὅτι εἶδε τίς ψυχές τῶν ἐσφαγμένων μαρτύρων στεφανωμένες καί ἔνδοξες γύρω ἀπό τό θρόνο τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου, ὅπως καί τούς 24 πρεσβυτέρους νά θυμιάζουν μέ τίς προσευχές τῶν χριστιανῶν τό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο. Ὁ ἴδιος ὁ λαός συχνά ἦταν ἐμπόδιο γιά τούς Ἀρχιερεῖς καί Γραμματεῖς νά συλλάβουν τόν Χριστό, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν καί μεθόδευαν σύλληψη «ἄτερ ὄχλου».

Οὐκοῦν θά λέγαμε ὅτι βασικότατη καί τελική εἶναι ἡ θέση τοῦ λαοῦ, ἀλλά δυστυχῶς τινές ταγοί τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας, δίκην ἀομμάτων, βλέποντες καί μή συνιόντες, ἀκούοντες καί μή ἰδρωνόντων τῶν ὠτίων των, δέν πράττουν, ὡς Κύριος κελεύει διά σημείων του καί ὡς τό ἀγαπημένον τοῦ ἔλλογον ποίμνιον, διά τοῦ ἀλάθητού του συνοδικοῦ κριτηρίου προτείνει.

Μπορεῖ ὁ λαός μας σήμερα λόγῳ «ἰδιοβοσκήσεως» τῶν ποιμένων νά εἶναι ἀκατατήχητος ἐν πολλοῖς, καί ἐν ἐξοργισμένος ἐξ τῆς ἰδιοτελείας καί πολυτελοῦς διαβιώσεως τῶν μεγαλοκληρικῶν, ἀλλά εἶναι βαπτισμένος καί μυρωμένος καί μέσα του ἔχει τό ἐξ οὐρανοῦ δοθέν αἰσθητήριο τῆς πίστεως καί τῆς διακρίσεως καί δύναται νά ξεχωρίζει τήν ἰμιτασιόν προβειά τινῶν Χριστεμπόρων καί «μεγαλοεργολάβων» τῆς «σωτηρίας» τῶν «πιστῶν» εἰς αὐτούς καί τίς παπαδο-φαμίλιες των.

Αὐτός ὁ λαός ἀνέκαθεν ἐπικυρώνει τίς Συνόδους καί δέν εἶναι δυνατόν νά πέσει ἔξω γιά ἕναν ἅγιο, πού τόν ξέρει ἀπέξω καί ἀνακατωτά καί τόν ἔζησε ἀπό κοντά. Ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ φρουρός τῆς Πίστεως, πόσο μᾶλλον ὁ μοχλός τῆς ἀναδείξεως τῶν ἁγίων. Ἄν ἀκυρώσουμε τόν λαό, τότε ἡ ἀλήθεια μπαίνει στά γρανάζια τῆς ἰδιοτέλειας καί τῶν συντεχνειῶν τῶν διακονούντων τό «βάζομεν τό ράσο καί τά οἰκονομᾶμε».

Ὁ λαός ὅμως, ποιμαινόμενον ἱερατεῖο καί ποίμνιο, ἐπιστήμονες καί ἀγρότες καί βοσκοί, μορφωμένοι καί ἀγράμματοι,  φτωχοί καί πλούσιοι, νέοι καί γέροι, χωρικοί καί ἀστοί, μέ ὅποιες ἀτέλειες καί ἄν ἔχουν, ἐκφράζουν συνολικά ἐν ἁγίῳ Πνεύματι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, «πανταχοῦ, καί ὑπό πάντων, ἐν παντί». Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων καταρτίζει αἶνον καί τιμᾶ τούς ἁγίους του. Καί μόνον  αὐτό εἶναι ἁγνό, αὐθόρμητο, πηγαῖο, θεϊκό καί παρασάγγας μακράν τῶν στημένων καί σικέ ἁγιεμπορικῶν παιχνιδιῶν.

Στούς Τρεῖς Μεγίστους Φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος, ὁ λαός ἦταν ἐκεῖνος, πού στήριξε τήν ἁγιότητά τους καί ὅλως μαχητικά μάλιστα, ἄλλωστε μαχητικά ἐκ τοῦ λαοῦ ἀναδείχθηκαν ἐκ τῶν τάφων τῶν σημείων οἱ τρεῖς ἐν Λέσβῷ νεοφανεῖς νεομάρτυρες, ἱερομόναχος Ραφαήλ, ἱεροδιάκονος Νικόλαος καί ἡ παρθένος Εἰρήνη.

Εἶναι ἀληθής καί ὀδυνηρή ἡ σημερινή κατάντια τῆς ἀπόλυτης ἐμπορευματοποιήσως τῶν γνωστῶν ἁγίων καί πνευματικῶν Κειμηλίων, καί τῆς συνεχοῦς περιφορᾶς των, ἀνά τήν Ἑλλάδα πρωτίστως καί ἕπεται συνέχεια ἀνά τήν οἰκουμένην- καθώς οἱ οἰωνοί δεικνύουν –καί ἐφ’ ὅσον οἱ «γλωσσόκομοι» γεμίζουν, μπορεῖ νά γίνεται ὑπερβολή μέ τίς φανουρόπιτες καί ἕτερα τούτων συναφῆ, ἀλλά ποιός μπορεῖ νά εἰπεῖ ὅτι φταῖνε οἱ ἅγιοι καί τά ἱερά καί ὅσια της Πίστεώς μας.

Φυσικό ἐπίσης εἶναι καί τό γεγονός, ὅτι ὁ δεινῶς βασανιζόμενος λαός μας, ἀλλά καί ὅλοι οἱ λαοί τῆς Ὑδρογείου ἀναζητοῦν κάθε φορά στηρίγματα καί βγάζει πρός τά ἔξω αὐτό, πού τόν ἀπασχολεῖ,  φυσικότερο εἶναι νά ἐπιζητεῖ τήν πρεσβεία τῶν ἁγίων καί τήν εὐλογία τῶν ἱερῶν, ἀλλά ἀφύσικο εἶναι καί ἐνίοτε νά περιφέρονται ἅγιοι καί ὅσια πρός ἄγραν εἰσπράξεων… Μόνον περιπατώντας στά ἀχνάρια ἑνός ἁγίου ὁδηγούμεθα κοντά στόν Θεό καί ὄχι, ὅταν μας τόν φέρνουν ἀπό τήν ἄκρη τῆς γῆς… Ἅγιοι ὑπῆρξαν σέ ὅλες τίς ἐποχές καί δέν ἔχει καταγραφεῖ κάποιος, ὁ ὁποῖος νά περιέφερε τά πανάγια Λείψανα τῶν προϋπαρξάντων του.

Καί προσφάτως ἀναγνωρίσθηκαν ἐκ τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, καί σήμερα ὁ λαός ἤδη ἔχει ἀνακηρύξει τούς ἁγίους του, καί ἀναμένει διακαῶς καί τήν ἐπίσημον ἁγιοκατάταξιν των, ὅπως τόν π. Ἰάκωβο Τσαλίκη, τόν π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, τόν Ἀρμπουνιώτη Παπουλάκο Χριστοφόρο Παναγιωτόπουλο, τόν σημειοφόρον π. Νικόλαο Πέττα καί πλείστους ἄλλους «λατρευτούς», ἴσως ὄχι πολύ γνωστούς ἀλλά ὅμως πολύ πνευματικούς καί ἁπλούς ἀνθρώπους, πού ἔζησαν μέσα στόν κόσμο, κινήθηκαν πεζή ἐντός τοῦ πλήθους καί πήγαιναν περιπατώντας στούς ναούς καί ὄχι ἐποχούμενοι μέ λιμουζίνες, πλῆθος διακόνων καί βασταζόντων, πού τούς πληρώνει τό δύσμοιρο καί πτωχευμένο Ἑλληνικό κράτος, κόβοντας τήν σύνταξη τοῦ κάθε πονεμένου γεροντάκου καί τῆς κάθε ἑτοιμοθάνατης γριᾶς πού, «ξηγιέται πεντόευρο» καί ζητᾶ τήν ἀθανασία της ἀπό ἐμᾶς τούς παπάδες…

Οἱ σύγχρονοι ἅγιοί μας ὑπῆρξαν ἀφιλοχρήματοι, γλυκύτατοι τῷ λόγῳ, αὐτοθυσιαζόμενοι τῇ παρρησίᾳ,  ἐπιεικέστατοι,  πνευματικοί, ἑνωμένοι ἄρρηκτα μέ τόν Χριστό καί μέ τόν λαό, δέν ἔδιναν Ἀντίδωρο μόνον στούς «νταραβεριντζῆδες», ἀφήνοντας τούς παπαδάκους νά μοιράζουν τά ὑπόλοιπα στήν φτωχολογιά καί στούς χωρίς κονκάρδα.

Ἕναν τέτοιο ἅγιο, εὐδόκησε Κύριος ὁ Θεός νά γνωρίσω στά νεανικά μου χρόνια, ὁ ὁποῖος ἀποτέλεσε τήν ἀπαρχή τῆς πνευματικῆς μου ζωῆς καί καταλλαγῆς ἐν Χριστῷ. Αὐτός μου ἔμαθε ὅτι ἡ ἔννομος συζυγία μόνον ἐν Ἐκκλησίᾳ εὐλογεῖται, ὅτι ἀπαιτεῖ θυσίες, ἐνίοτε διακονία  καί ὑπέρ πάντων ἀγάπη. Μέ ἔμαθε νά δοξολογῶ, νά εὐχαριστῶ, νά αἰτοῦμαι στόν Χριστό καί στούς Ἁγίους. Αὐτός πού μαρτύρησε ὑπό πατρινῶν ἱερέων «σύμφωνα ἄλλωστε μέ τήν ὀργή τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα νά μήν ἁγιάσῃ πατρινός ἱερέας. Καί τόν π. Νικόλαο, πού ἦταν ἑφτανησιακής καταγωγῆς, τόν συνέτριψε τό τοπικό πατρινό κονγκλάβιο), μέ ἔμαθε πώς νά ὑπομένω τό μαρτύριο, τόν κατατρεγμό καί τήν ἐμπεριστατωμένη ἀπαξίωση τοῦ κρατοῦντος ἱερατείου.

Αὐτός μ’ ἔκανε νά καταλάβω τήν ἐκ τῶν ἔσω προδοσία, τήν κατασυκοφάντηση τῶν ἐπαγγελματιῶν παπάδων καί τά οἰκεία δηλητηριώδη βέλη. Δέν θά ξεχάσω τήν παρηγορία, πού μου ἔδινε στήν ζωή, ὅταν πού ἔλεγε: «Θάρσει παιδί μου, δέν ἔγινε καί τίποτε, γιά σκέψου τόν Χριστό μας, πόση πίκρα ἔνοιωσε, ὅταν τόν πρόδωσε ὁ Ἰούδας μέ ἕνα φιλί, καί σκέψου τόν πόνο τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου μας Ἀνδρέου, ὅταν τόν κατέδωσε στούς διῶκτες του, ἕνας  γεωργός ἀπό τήν Γουρζούμιζα (νῦν χωρίον Λεόντιον), δείχνοντάς τους τόν, μέ τό ὑψωμένο ποδάρι του. Δέν θά σέ ἀφήσει ὁ Χριστός, ἐσέ, τόν ναυαγό της ζωῆς!

Πραγματικά πού ἀπό σχολασμένο ὑπάλληλο τῆς Πειραϊκῆς Πατραϊκῆς μέ ἔκανε παπά ὁ μέγας τῶν Πατρῶν Δεσπότης, κυρός Νικόδημος Βαλληνδρᾶς. Καί ἐκεῖ πού δέν μέ γνώριζε οὔτε ἡ μάνα σου, μέ γνώρισαν πολλοί καί ἐκεῖ πού ἤμουν ντουφεκο-ἀλευράς, ἔγινα δημόσιος καλοπληρωμένος ὑπάλληλος.

Τώρα τά σκέπτομαι καί φωνάζω. Εὐχαριστῶ τόν Κύριο, πού μέ ἀξίωσε ἐμένα τόν ἀπαίδευτο πνευματικά νά ἔχω πνευματικό καθοδηγητή τόν σημειοφόρο καί θαυματουργό σήμερα π. Νικόλαο Πέττα.

Ἀξιώνει σήμερα Κύριος ὁ Θεός, ν’ ἀπολαμβάνω ἐγώ ὁ ἀνάξιος, τήν παρρησία ἐκ τῶν οὐρανῶν τοῦ ἱεροῦ πνευματικοῦ μου Πατρός καί τῆς ἀθληφόρου αὐτοῦ πρεσβυτέρας, νά γεύομαι διά τῶν πρός Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν πρεσβειῶν των «σημεῖα καί τέρατα».

Αὐτός ὁ ἅγιος π. Νικόλαος μέ δίδαξε νά μήν συμβιβάζωμαι μέ τίς ἀρχές τοῦ κόσμου τούτου, αὐτός μοῦ ἔμαθε τοῖς τρόποις, ὅτι ὁ σεβασμός δέν ἐπιβάλλεται, ἀλλά ἐμπνέεται. Αὐτός ὁ φωτισμένος λευίτης μέ ἔκανε νά καταλάβω ὅτι ἡ ἀνθρωπιά προηγεῖται τῶν γαλονιῶν καί τῶν ἀξιωμάτων. Αὐτός ὁ πνευματικός μου πατέρας ἀκόμη καί τήν ἡμέρα τοῦ Ἐπετειακοῦ Μνημοσύνου του, σύν τῇ ἀθληφόρῳ πρεσβυτέρᾳ αὐτοῦ Ἀνθῆ, Κυριακή χαράματα ἐνεφανίσθηκαν ὡς ὅραμα ἐμπρός μου, καί μοῦ εἶπε ὁ πατήρ: «Θέλω ν’ ἀκούσω καί ἀπό ἐσένα τό ὄνομά μου ἐμπρός ἀπό τό Ἅγιο Θυσιαστήριο τοῦ ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τοῦ χωριοῦ Φράγκα, τῆς ἁγίας μου Ἀνθῆς».

Τό δέ Ἐπετειακόν Μνημόσυνο αὐτοῦ τοῦ ἁγιασμένου Ἱερατικοῦ Ζεύγους, σημειοφόρου π. Νικολάου Πέττα καί τῆς ἀθληφόρου πρεσβυτέρας αὐτοῦ Ἀνθῆς, ἐτελέσθη ἡμέραν Κυριακή τήν 18ην Δεκεμβρίου 2016, ἀδείᾳ τοῦ πράου, ἀλλά καί δυναμικοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ὅπλων, εἰς τά κάτω Πατήσια τῆς Ἀττικῆς. Καί μάλιστα τό ἱερό αὐτό ζεῦγος ἐτίμησε διά τῆς αὐτοῦ παρουσίας, ἐρχόμενος πρός τοῦτο δή αὐθημερόν ἐκ τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου, ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κυρηνείας κ.κ. Χρυσόστομος, χοροστατῶν πλειάδας ἱερέων, ἀνάμεσα στούς ὁποίους καί ὁ προιστάμενος τοῦ Ναοῦ ἀρχιμ. Φιλούμενος Ρούμπης, τόν ὁποῖο ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή ἐκ νεότητός του τόν θεωροῦσε ἕνα ἀπό τά τέκνα της, πληθύν πνευματικῶν τέκνων τοῦ ἀοιδίμου καί θαυματουργοῦ ζεύγους καί πλῆθους πιστοῦ τοῦ χριστοῦ μας λαοῦ. Ἐντύπωση προξένησε ὅτι, ἐνῶ κυλοῦσε σέ πνευματική διάσταση ἡ θεία Λειτουργία, τινά τῶν τέκνων τοῦ ἀειμνήστου ζεύγους παρεκάλεσαν ταπεινά τόν Πανιερώτατο νά ἀναγνώσει τίς εἰδικές ἀρχιερατικές εὐχές. Σγκεκριμένα γιά τόν πατέρα τους, π. Νικόλαο τήν: «Εὐχὴ συγχωρητική εἰς κεκοιμημένον ἱερέα», καί γιά τήν μητέρα τους Ἀνθή τήν συγχωρετική εὐχή ὑπό ἀρχιερέως. Ὁ Πανιερώτατος καθοδηγούμενος ἐκ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ εἶπε ὅτι δέν χρειάζεται στούς συγκεκριμένους κεκοιμημένους διότι τελοῦνται θαυμάσια μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός τους. Καί ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε τήν ἀνάγκη νά μᾶς διαβάζουν ἀπό τά ἐπουράνια. Συμφώνησε μάλιστα καί ὁ πανοσιολογιώτατος Φιλούμενος.

Τήν ὥραν τοῦ ἱεροῦ μνημοσύνου, ἕνας ἐκ τῶν τέκνων τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους, ὁ π. Νεκτάριος, βρῆκε τήν εὐχή, πού διαβάζει ὁ ἀρχιερέας καί εὐγενικά τήν ἔδειξε στόν Πανιερώτατο, γιά νά τήν ἀναγνώση. Ἐκεῖνος εὐγενικά τόν κοίταξε ἔντονα στά μάτια, σάν νά τοῦ ἔλεγε: «Μήν ἐπιμένεις. Δέν χρειάζεται γιά τούς γονεῖς σου». Καί γιά αὐτό ἄλλωστε στό πνευματικό του λόγο ὁ Πανιερώτατος, ἀφοῦ ἀναφέρθηκε στίς ἁγίες ἡμέρες, πού πλησιάζουν, στήν μαρτυρική του Μητρόπολη, κατέκλεισε τόν λόγο του ἑστιάζοντας στό ὅτι: «Ὅλων μας ἡ ἁγιότητα εἶναι ὁ σκοπός μας, καί ζωντανό παράδειγμα εἶναι τό σημερινό ζεῦγος Πέττα, πού προβάλλεται, τό ὁποῖο ἦταν ἅγιο».

Ὁ π. Νεκτάριος ἐκ μέρους τῶν οἰκείων του εὐχαρίστησε τόν Πανιερώτατο γιά τήν εὐγενική του ἀπόφαση νά παρευρεθεῖ στήν ἐπιμνημόσυνη δέηση καί πρόσφερε χαρητομένη πολύτιμη εἰκόνα τοῦ νεοκαταταγέντος ὑπό τοῦ σεπτοῦ Θρόνου τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ ἱερομάρτυρα Βλασίου τοῦ Ἀκαρνάνος. Μάλιστα ἀνέγνωσε τήν ἀφιερωματική ἐπιγραφή πού ἀναφέρει: «ΕΥΓΝΩΜΟΝΩΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΦΡΟΝΩΣ ΔΩΡΕΙΤΑΙ Τῼ ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤῼ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤῌ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜῼ ΕΝ ΕΤΕΙ ΣΩΤΗΡΙΩͺ ‚ΒΙΣΤ‛ (2016), ΤΗͺ 18η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΙΕΡΕΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ».

Ἡ ἀπόφαση νά προσφέρει τήν ἱερά εἰκόνα τοῦ συγκεκριμένου ἱερομάρτυρος ἦταν, διότι ἡ οἰκογένεια Πέττα εἶχε προσφέρει τήν 21 Νοεμβρίου τοῦ 2015 στό κειμηλιαρχεῖο τῆς Μητροπόλεως Κυρηνείας ἀπότμημα Λειψάνου του, προερχόμενο ἀπό τά Ἀσκητήρια τῶν ἀειμνήστων γονέων των.  

Σημειωτέον ὅτι ἡ ἁγία καί ἐκτοπισθείσα ὑπό ἀλλοπίστων Μητρόπολις Κυρηνείας, τήν 22αν Νοεμβρίου 2015, τῇ εὐλογία τοῦ Πανιερωτάτου αὐτῆς σοφοῦ Ποιμένος, διοργάνωσε Ἐπιστημονικήν Ἡμερίδα, εἰς τήν ὁποία μία ἐκ τῶν Εἰσηγήσεων, γιά τήν ὁποία ἐκοπίασε ἡ καθηγουμένη τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου Τρικόρφου Φωκίδος Μόνικα Μοναχή, ἀνεφέρθη εἰς τήν θαυμαστόν ἐν Κυρίῳ βιωτή τοῦ ἀοιδίμου λευτικοῦ καί ἡγιασμένου ζεύγους Πέττα.

Καί ὁ ἁγιόφιλος ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος Ρούμπης εὐχαρίστησε τήν οἰκογένεια Πέττα, διότι πρόσφερε ὡς εὐχαριστήριο στήν ἐνορία, ἐπάργυρη λειψανοθήκη τοῦ ὁσιοθέντος Παχωμίου τοῦ Χιοπολίτη, διδασκάλου τοῦ ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως. Συνοδεύεται δέ ὑπό τῆς ἐπιγραφῆς: «ΙΕΡΟΝ ΛΕΙΨΑΝΟΝ ΟΣΙΟΥ ΠΑΧΩΜΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΧΙῼ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΛΕΥΙΤΙΚΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ ΠΕΤΤΑ, ΗΓΟΥΝ ΙΕΡΕΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΥΤΟΥ ΑΝΘΗΣ ΔΩΡΕΙΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ Ι. Ν. ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΟΠΛΩΝ Τῌ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016». Στοιχώντας καί αὐτός ὁ λόγιως πατήρ, στόν λόγω τοῦ Πανιερωτάτου, εἶπε ὅτι πράγματι εἶναι ἅγιο τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα, καί ἐκ τῆς ἱερᾶς σφαίρας τοῦ παρελθόντος ἀναπολεῖ τάς προρρήσεις τῆς ταπεινῆς καί φιλόξενης πρεσβυτέρας Ἀνθῆς.

Ἐπίσης θά ἤθελα ἐδῶ νά σημειώσω ὅτι σήμερα, σέ ὅσους ἐπικαλοῦνται τήν πρεσβεία τοῦ ἡγιασμένου ἱερατικοῦ αὐτοῦ ζεύγους, συμβαίνουν γεγονότα ἀνώτερα τῆς πεπερασμένης νόησής μας. Γι’ αὐτό εἴτε πιστός εἶναι τίς,  εἴτε ἄπιστος, εἶναι ὑποχρεωμένος νά τά δεχθεῖ, διότι: «Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῆ ἐθαυμάστωσε», καί ὡς ἐκ τούτου παρά πάντων ψάλλεται καί πανθομολογεῖται: «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ».

Καί τό χρέος μας ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν εἶναι νά μιμηθοῦμε τό ἡγιασμένο αὐτό λευιτικό ζεῦγος, πού θεωρεῖται καί πιστεύεται ὡς καί προστατεῦον τά παντρεμένα ζευγάρια, νά τηρήσουμε ὅπως Αὐτοί, τό Κυριακό:  «Ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι». Τό χρέος μας λοιπόν σάν γνησίων Χριστιανῶν εἶναι ὁ ἐξαγιασμός μας καί ἡ ἐκζήτηση τοῦ θείου ἐλέους. Τά ἄλλα εἶναι τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Λαοῦ του. Ἀλλά τί τό ἔκανε τόσο μαγευτικό, πνευματικό καί τόσο δυνατό στή σχέση του μέ τό λαό, τό ἡγιασμένον αὐτό ζεῦγος;

Καί ποῦ ὀφείλεται ἀκριβῶς αὐτή ἡ μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ βιωτῆς του; Μά  ἡ ἀγάπη του γιά τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους! Τό ἀπόλυτο καί ἀσκητικό του ἦθος, ἡ μεγάλη ἀγάπη του γιά τό Θεό ἀπόλυτη, ἀσυνθηκολόγητη, τεράστια, χωρίς περιορισμούς, χωρίς ἐκπτώσεις.

Διαρκῶς, ὅταν προσηύχετο  στήν οἰκία του, στά ἀσκητήριά του, στόν ναό, τά ἔδιδε ὅλα, ἀποξενώνονταν τοῦ κόσμου τούτου, καίτοι ἠγωνίζετο ν’ ἐπιβιώσει, καθ’ ἅπερ ὑπερπολύτεκνον ζεῦγος μέ δώδεκα τέκνα φυσικά καί πάμπολλα ἄλλα πνευματικά. Τουτέστιν  τοῦτο τό ἅγιο ζεῦγος τό χαρίτωνε,  αὐτή ἡ ἀγάπη στόν ἄνθρωπο, αὐτή ἡ χαρά του νά προσφέρει θαλπωρή καί εἰρήνη. Αὐτό τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς, πού ἔβλεπε κανείς καί ἡ εἰρήνη ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα, αὐτά πού εἶδα καί ἐγώ ἰδίοις ὄμμασιν.

Ἀλήθεια σκέπτομαι σήμερα πόσο μᾶς λείπουν, καί δή εἰδικῶς σέ αὐτήν τήν κρίση πού περνᾶμε. Δέν θά τούς ἄγγιζε τίποτε. Καί θά παρηγοροῦσαν τόν κόσμο. Ἀλήθεια πόσο θά μᾶς βοηθοῦσαν οἱ κατά φωνή λαοῦ ἄξιοι, π. Νικολάου καί Ἀνθῆς, σέ αὐτήν τήν τρικυμία καί τήν ἐπιδρομή τῶν πειρασμῶν καί τῶν προβλημάτων ποῦ ἔχουμε;

Πόσο θά μᾶς ἔκαναν καλύτερους ἀνθρώπους, ἀλλά καί «ἁγιώτερους»; Καί θά μᾶς ἔκαναν, διότι ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι ὑπόθεση τοῦ παρελθόντος, εἶναι ἀέναη, εἶναι στοιχεῖο καί τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος. Συχνότατα ἡ Ἐκκλησία μας ἀνακηρύσσει νέους ἁγίους, διότι εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τόν κόσμο του καί δείχνει ὅτι στέλνει ἀνθρώπους, γιά νά μᾶς δείξουν τό δρόμο του, ἀρκεῖ ν’  ἀγωνισθεῖ καί ὁ καθένας μας προσωπικά…

Πραγματικά αὐτό πού λέγει ὁ ἀπ. Παῦλος ὅτι ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος εἶναι «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια», αὐτά τά εἶχε στό πλήρωμά  τους,  τό ἐν λόγῳ ἠγιασμένο Ἱερατικό Ζεῦγος,  ἱερέας Νικολάου καί πρεσβυτέρα αυτου Ἀνθῆς.

Καί φαίνεται καί ὁμολογεῖται στή συνείδηση τοῦ λαοῦ τῆς Πάτρας καί ὅσων τούς γνώρισαν, ὅτι ἧσαν ἅγιοι. Καί στή δική μου συνείδηση αὐτό τό ὅσιο ζεύγος  εἶναι ἅγιο. Δέν γνωρίζω ἄν θά κάνουν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του καί πόσο θαυμαστά θά ἀπολαύσωμε Χάριτι Χριστοῦ εἰσέτι, διότι τούς νεοφανεῖς σημειοφόρους τούς εἴχαμε γιά ἁγίους καί πρίν τήν κοίμησή τους, ὅπως τόν ἅγιος Νεκτάριος.

Πράγματι  ἡ ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητος κάποιου μέλους τῆς Ἐκκλησίας ἀρχίζει ἀπό τούς ἀνθρώπους, πού τόν γνώρισαν καί μποροῦν νά μαρτυρήσουν γιά τήν ἁγιότητά του.

Μάλιστα ἐν ζωῇ ὁ π. Νικόλαος πολλές φορές ἐπικαλεῖτο τόν Ντοστογιέφσκι: «Ἕνας μονάχα ἅγιος, γιά νά εἶναι ἅγιος, ἔχει στήν καρδιά τοῦ τό μυστικό της ἀναγεννήσεως ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἔχει κείνη τή δύναμη, πού θά θεμελιώσει ἐπιτέλους τήν ἀλήθεια στόν κόσμο, καί θά γίνουν ὅλοι ἅγιοι καί θά ἀγαπάει ὅ ἕνας τόν ἄλλο καί δέ θά ὑπάρχουν οὔτε πλούσιοι οὔτε πτωχοί, οὔτε ἀλαζόνες οὔτε ταπεινοί, μά θά εἶναι ὅλοι σάν παιδιά τοῦ Θεοῦ καί θά ἔρθει ἤ ἀληθινή βασιλεία τοῦ Χριστοῦ».

 Αυτοί γνωρίζουν καί ἔχουν βιώματα τῆς ἁγιότητός του καί τόν ἀγαποῦν καί τόν τιμοῦν καί προσεύχονται σ’ αὐτόν. Ἄν θέλει ὁ Θεός νά δείξει τήν παρουσία του σέ ὅλο τό κόσμο ἀρχίζει καί κάνει θαύματα. Ὅπως ὁ π. Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης, ὅπως ὁ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος, ὅπως ὁ σημειοφόρος π. Νικόλαος μετά τῆς συμβίας τοῦ Ἀνθῆς, κ.ἄ., σύγχρονοι ἅγιοι.  

 Ἡ δέ ἁγιότητα  δέν εἶναι ὑπόθεση τῶν ἁγιολογικῶν Δέλτων καί τῶν Συναξαρίων μόνο. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν «ἁγιοποιεῖ», δέν κατασκευάζει Ἁγίους, ἀλλά μέ τήν κεκανονισμένη διαδικασία τῆς ἔκδοσης Πατριαρχικῶν Πράξεων, μέ τίς ἱερές ἀκολουθίες, μέ τά εἰκονίσματα κ.λ.π. τρόπους διακηρύσσει ἁπλῶς αὐτό, πού ἡ συνείδηση τοῦ πληρώματός της, ἔχει προηγουμένως συνειδητοποιήσει - ἀφοῦ εἶναι συνήθως ἡ «ἁγιότης μαρτυρουμένη» μέ θαυμαστά σημεῖα - καί ἀναγνωρίσει: ὅτι κάποια μέλη τῆς ἔγιναν «εὐάρεστα τῷ Θεῷ» γιά τόν πνευματικό τους ἀγώνα.

Εὐελπιστοῦμε ὅτι ἡ εἰκόνα αὐτή τοῦ ἡγιασμένου ἱερατικοῦ ζεύγους, πού προβάλλει μέ τέτοια ἀξιοζήλευτη ἐνάργεια τούς μόνους ἀλάνθαστους ὁδοδεῖκτες μας, πρός τήν ὄντως ὄντος Ζωή, τούς ἁγίους τῶν καιρῶν μας, θά μᾶς βοηθήσει νά προσανατολισθοῦμε καί πάλι πρός τό σωτήριο, ἀλλ’ ἀλλοίμονο,  τόσο λησμονημένο στίς ἡμέρες μας, ὅραμα τῆς ἁγιότητος.

Κατακλείοντας τό ἐπετειακό αὐτό ἀφιέρωμα γιά τήν μνήμη τοῦ ἀειμνήστου ζεύγους, θά δημοσιεύσω μία ἀκόμη κατ’ ὄναρ ἐμφάνιση τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Σέ ἄρθρο μου πού φέρει τόν τίτλο: «ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ. ΠΑΝΤΟΤΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΟΣΜΕΙΤΑΙ, ΛΑΜΠΡΥΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕΜΝΥΝΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΗΣ. ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΙΟΙ. ΙΔΕ ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ ΖΕΥΓΟΣ ΠΕΤΤΑ», ἀναφέρω πολλά θαυμαστά, πού βιώνει μέ τήν πρεσβεία τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα, ἡ πιστή κόρη ἀπό τόν Ἀσπρόπυργο Ἀττικῆς, Χρυσή μέ τήν θεία της Ἑλένη.

Ἡ εὐλαβής αὐτή κόρη Χρυσή, μετά τήν δημοσίευση τῶν θαυμάτων τοῦ ζεύγους Πέττα, γιά νά τήν εὐαρεστήσουν, ἀνάμεσα στά σημεῖα πού τῆς ἔκαναν, εἶναι καί τό κάτωθι πού τό μεταφέρω ἐδῶ, ὅπως μοῦ τό κατάθεσε: «Ὕστερα ἀπό προσευχή καί ἀφοῦ ἄκουσα γιά νεώτερα θαύματα τῶν ἁγιασμένων πατέρων Νικολάου καί Ἀνθῆς, βλέπω στόν ὕπνο μου τό παιδί τους, τόν π. Νεκτάριο νά μοῦ λέει ὅτι: «Χρυσή, σοῦ ἔφερα ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος αὐτή τήν εὐλογία (ἐδῶ ὁ Κύριος δέν ἐπέτρεψε νά θυμᾶμαι τί εὐλογία μου εἶπε). Εἶπαν ἐκεῖ οἱ ὁσιώτατοι πατέρες ὅτι ἑτοιμάζουν νέο πόνημα γιά τό ἀείμνηστο λευιτικό ζεῦγος. Ἐκείνη τήν στιγμή παράλληλα βλέπω ὅτι παίρνω τηλέφωνο καί μιλάω μέ μία ἡλικιωμένη καί σοφή γερόντισσα μέ τό ἅγιο μαντήλη της στήν στρογγηλή κεφαλή της. Μέ ρώτησε μέ γλυκιά φωνή: «Μέ ἀγαπᾶς, παιδί μου Χρυσή;» Τότε τῆς ἀπάντησα: «Ἄν εἶναι δυνατόν γερόντισσα, σᾶς ἀγαπῶ, σᾶς πιστεύω, καί φιλῶ τό χέρι σας. Καί τότε μοῦ εἶπε: «Νά μέ ἀγαπᾶς παιδί μου, καί νά μέ ἀγαπᾶς πιό πολύ!».

Ξύπνησα καί ἀμέσως θυμήθηκα ὅτι γιά κάποιες ἡμέρες δέν ἔλεγα τά ἁγιορείτικα Ἀπολυτίκια τοῦ ἀξίου ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα, διότι χανονται ὅλα τά ἐξ ἀριστερῶν, ὅταν τά λέμε.

Καί μετά τήν ἐκκλησιαστική πρωτοχρονιά, δηλαδή φέτος τόν Σεπτέμβριο, ἡ Γεωργία Θεοχαροπούλου πού εἶχε πάρει ὡς εὐλογία ἀπό τήν γνωστή της τότε πρεσβυτέρα Ἀνθή τήν μαντήλα της, μοῦ ἔδωσε ὡς φυλακτό ἕνα μέρος της. Ἀπό τήν στιγμή ἐκείνη εἶναι κατάσαρκα ἐπάνω μου καί μέ προστατεύει. Μάλιστα τρεῖς ἡμέρες, ἀφότου μοῦ τό ἔδωσε, ἔγινε ἕνα ἀτύχημα στό σπίτι μου στόν Ἀσπρόπυργο, πού ἀπό τό πέσιμο θά ἄνοιγε τό κεφάλι μου. Καί ὅμως, ἐνῶ μέ πῆγαν αἱματόφυρτη στό Νοσοκομεῖο τῆς Ἐλευσίνας - Θρειάσιο, τό φυλαχτό τῆς ἱερᾶς μανδήλας, πού ἔφερα ἐπάνω μου, μέ φύλαξε, καί τό χτύπημά μου εἶπαν οἱ γιατροί ἦταν ἐπιφανειακό. Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί! Ἅγιος Νικόλαος καί ἁγία μου Ἀνθή».

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Αρνητική ενέργεια... πώς μεταδίδεται;

Το εργόχειρο που γίνεται με ηρεμία και προσευχή αγιάζεται και αγιάζει και τους ανθρώπους που το χρησιμοποιούν και έτσι έχει νόημα, όταν η λαϊκοί ζητούν να πάρουν εργόχειρα από μοναχούς για ευλογία.

Ενώ εκείνο που…… γίνεται με βιασύνη και νευρικότητα μεταδίδει αυτήν την δαιμονική κατάσταση και στους άλλους.

 Η βιαστική δουλειά με την αγωνία είναι στοιχείο πολύ κοσμικών ανθρώπων.

 Οι ταραγμένες ψυχές που εργάζονται, ταραχή μεταδίδουν και με τα εργόχειρά τους και όχι ευλογία.

Πώς επιδρά η κατάσταση του ανθρώπου και στα εργόχειρα που φτιάχνει, και στα ξύλα ακόμη! Φοβερό! Ανάλογο με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος όταν φτιάχνει κάτι, είναι και το αποτέλεσμα αν είναι νευριασμένος και θυμώνει και βρίζει, δεν θα έχει ευλογία αυτό που κάνη.

Ενώ, αν ψάλλει, λέει την ευχή, αγιάζεται το έργο του.

Το ένα είναι δαιμονικό, το άλλο θεϊκό. 

Άγιος γέροντας Παΐσιος

Η οσιότατη αδελφή Μαρία Μαγδαληνή

  

 Μαρία Μαγδαληνή

   Η  οσιότατη  αδελφή  Μαρία Μαγδαληνή  (κατά κόσμον Marie Madeleine Le Beller)  εκοιμήθη εν Κυρίω  σε ηλικία 67-68 ετών, την 12ην Δεκεμβρίου 2013 (Ν.Η.) ημέρα Πέμπτη και ώρα 13:00 μ.μ. στο ερημητήριό της πλησίον του σπηλαίου του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος στο όρος Σινά. Απώλεσε  την επαφή με το περιβάλλον λίγες ώρες προ της τελευτής της και είχε ένα ειρηνικό τέλος στα χέρια του γέροντός της π. Παύλου Σιναΐτου που έσπευσε να της δώσει την τελευταία Θεία Μετάληψη.

   Bαπτίστηκε σε ηλικία 40 ετών περίπου στον Ιορδάνη, το έτος 1986. Έζησε στον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος  δεκαοχτώ (18) χρόνια, με πολλούς πειρασμούς και από τους ανθρώπους και από τους δαίμονες. Έξι μήνες στην αρχή διανυκτέρευε έξω ανάμεσα στα βράχια, άστεγη με ένα υπνόσακο, σ` εκείνη την απαράκλητη έρημο συντροφιά με σκορπιούς και δηλητηριώδη φίδια.  Έζησε μεγάλη απόρριψη, πολλοί την θεωρούσαν τρελή και πλανεμένη. Πούλησε το σπίτι της στο Παρίσι κι αγόρασε ένα κομμάτι γη από ένα βεδουίνο κάτω ακριβώς από το σπήλαιο του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος. Εκεί υπήρχε μια χαρουπιά κι ένα πηγάδι. Έχτισε σταδιακά πέντε αυτόνομα κελλάκια, ένα μικρό ναΐδριο πάνω σ’ένα βράχο, φύτεψε δένδρα, λίγες ελιές, δυο-τρεις μηλιές και ένα κλήμα και έφτιαξε μικρή στέρνα και κήπο. Όλη την σκήτη της την περιέφραξε με τείχος. Ζούσε απλά καλλιεργώντας τον κήπο της πλέκοντας κομποσχοίνια και ασχολούμενη τα τελευταία χρόνια με την ξυλογλυπτική οπού σημείωσε μεγάλη πρόοδο κατασκευάζοντας εικόνες για το εκκλησάκι της. Στην μονή κατέβαινε κάθε Κυριακή αρχικά και αργότερα κάθε δεκαπέντε και τις μεγάλες εορτές για να μεταλαμβάνει.

Κάποιοι πατέρες την συμπαθούσαν και την προστάτευαν αλλά οι πολλοί την απέρριπταν και σε πολλά την δυσκόλευαν. Κάποτε  απαγόρευσαν στον π. Παύλο να την δέχεται για εξομολόγηση και δεν της επέτρεπαν την δωρεάν φιλοξενία στον ξενώνα των γυναικών. Είχε μεγάλη δύναμη ψυχής που την αντλούσε από την ακράδαντη πίστη της και την ευλογία που της είχαν δώσει για εγκαταβίωση στην έρημο του Σινά, ο π. Πορφύριος (νύν Άγιος Πορφύριος) και η μάτουσκα Λουμπούσκα η δια Χριστόν Σαλή της Αγίας Πετρουπόλεως. Όλος ο πειρασμός ξεκίνησε από την αγάπη της στην έρημο, ενώ οι πατέρες την ήθελαν να ζεί εντός της γυναικείας μονής της Φαράν στην οποία είχε ζήσει δοκιμαστικά ένα χρόνο και μισό στην αρχή. Όμως δεν αναπαύθηκε και όταν ο Γέρων Παϊσιος  επίσκεφθηκε τελευταία φορά το Σινά και πέρασε από την Φαράν της έδωσε την ευλογία του να ζήσει στην έρημο αφού την εξέτασε και ευλόγησε το τυπικό της προσευχής της.

   Κάθε Πάσχα πήγαινε στα Ιεροσόλυμα πού περνούσε όλη την μεγάλη εβδομάδα και την Διακαινήσιμο επέστρεφε στο αγαπημένο της ασκητήριο. Μετά το Πάσχα του 2009  δεν πήγε ξανά στα Ιεροσόλυμα.

   Στις 18 Νοεμβρίου του 2012 (Κυριακή) ήρθε στη Κρήτη άρρωστη πλέον και στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο διεγνώσθη προχωρημένος καρκίνος του εντέρου.     

   

 Έφυγε για την Μόσχα που είχε γνωστό της τον επίσκοπο που διοικούσε το νοσοκομείο της ρωσικής εκκλησίας. Εκεί τις έκαναν παρατεταμένες ιατρικές εξετάσεις και της ζήτησαν να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και χημειοθεραπείες, στο μεγαλύτερο ιατρικό κέντρο κατά του καρκίνου, της Ρωσίας. Όμως δεν δέχθηκε επιθυμώντας να πεθάνει στην αγαπημένη της σκήτη. Πήγε για προσκύνημα στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, λούστηκε στην πηγή του και πήρε μεγάλο θάρρος. Επέστρεψε στο Σινά μέσω Ιταλίας όπου προσκύνησε τον Άγιο Νικόλαο στο Μπάρι κι εκεί γνώρισε την ρωσίδα Ευφροσύνη, την οποία κάλεσε για να την διακονήσει όταν επέστρεψε στο Σινά κι εκείνη ανταποκρίθηκε άμεσα.  Ήρθε κοντά της και την υπηρέτησε μέχρι το τέλος, χωρίς κανένα υλικό όφελος. Η Ευφροσύνη ήταν δώρο του Θεού γιατί ομιλούσε μόνο ρωσικά τα οποία η Μαρία ελάχιστα ομιλούσε και καταλάβαινε. Όμως είχαν άριστη συνεργασία και την περιποιήθηκε σαν καλή υποταχτική (για δέκα μήνες περίπου), ώστε να κερδίσει και την αγάπη και τον σεβασμό των πατέρων. 

   Από το Πάσχα του 2013 δεν μετακινήθηκε πλέον ούτε μέχρι την μονή της Αγίας Αικατερίνης, αλλά με μεγάλη ανδρεία και υπομονή εβάστασε τον σταυρό της πολυώδυνης νόσου, χωρίς ιατρική βοήθεια και νοσοκομειακή περίθαλψη.

   Την επόμενη της κοίμησής της, η κυρίαρχος μονή της Αγίας Αικατερίνης, μετά την θεία Λειτουργία που έκαναν στο εκκλησάκι της σκήτης της, την μετέφερε με φορείο στο τοπικό νοσοκομείο της περιοχής  όπου διεγνώσθη ο θάνατός της και τοποθετήθηκε σε ψύξη μέχρι την έκδοση άδειας ταφής από το Γαλλικό Προξενείο. Τότε συνέβη ένα παράδοξο γεγονός που σχολιάστηκε με θαυμασμό από όσους παραβρέθηκαν εκεί. Από την προηγούμενη το βράδυ είχε ξεσπάσει χιονοθύελλα και κάλυψε στα λευκά όλη την γύρω περιοχή. Το μοναστήρι έστειλε 14 εργάτες (χριστιανούς κόπτες) για να μεταφέρουν εναλλάξ το σκήνωμά της λόγω της μαινόμενης χιονοθύελλας και του δύσβατου τόπου. Κι ενώ έκαναν περίπου δύο ώρες για να διανύσουν  την απόσταση από τον αυτοκινητόδρομο έως το ασκητήριό της (πορεία μίας ώρας το πολύ, υπό κανονικές συνθήκες), όταν σήκωσαν το τίμιο λείψανό της, διένυσαν την ίδια απόσταση σε σαράντα πέντε λεπτά χωρίς να τους αγγίξει ούτε μια νιφάδα χιονιού, ενώ τα πάντα ήταν ολόλευκα και φωτεινά γύρω τους. Όταν έφθασαν πάνω στον αυτοκινητόδρομο και την απόθεσαν στο αυτοκίνητο που περίμενε εκεί, σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκαν πάλι μέσα στην χιονοθύελλα και τους κάλυψε το χιόνι.

  Η άδεια ταφής δόθηκε στις 17-12-2013 το βράδυ.

  Ετάφη την 18η Δεκεμβρίου 2013 (Ν.Η.) ημέρα Τετάρτη μετά το μεσημέρι, στο κοιμητήριο της γυναικείας μονής του Προφήτου Μωϋσέως της Φαράν με απόφαση της συνάξεως των πατέρων της μονής της Αγίας Αικατερίνης. (όχι στο ασκητήριό της όπως  επιθυμούσε). Δεν παρέστη κανείς γνωστός κι αγαπητός της εκτός την Ρωσίδα Ευφροσύνη που την υπηρέτησε με μεγάλη αυταπάρνηση. Ακόμη και μια γνωστή της Γερμανίδα προσήλυτη που βρέθηκε στην θανή της, την άλλαξε και την ξενύχτησε διαβάζοντας της ψαλτήρι, είχε φύγει για τα Ιεροσόλυμα.

   Την κήδεψαν ο επίσκοπος Σιναίου κ.κ. Δαμιανός και οι Ιερομόναχοι Μιχαήλ και Ευγένιος της ιδίας μονής. Παρέστησαν και οι  4  μοναχές της μονής Φαράν.

Όλοι έχουμε διαφορετική αγωγή από το σπίτι μας, όμως...

Το ανθρώπινο «είναι» αποτελεί ένα δέντρο, όχι ένα δάσος.

Ο ένας είναι μέρος του άλλου. Γι’ αυτό προσπαθούμε να δεχόμαστε τον διαφορετικότητα του άλλου.

Άλλος είναι αγράμματος, μη καλλιεργημένος πνευματικά, άλλος έχει κάποια πανεπιστημιακή μόρφωση, άλλος αντέχει τις ζωηρές αντιπαραθέσεις, άλλος καταρρέει.

Όλοι έχουμε διαφορετική αγωγή από το σπίτι μας.

Ακόμα και αδέλφια έχουν τόσο διαφορετική ιδιοσυγκρασία.

Είμαστε όμως το δέντρο του Θεού. Ένα! Με άπειρα κλαδιά.

Η υπομονή μας και η δεκτικότητα του Προσώπου του Συν-ανθρώπου  μας με ταπεινότητα λογίζεται ως μαρτύριο.

Με ταπεινότητα όμως!

Θαυμαστό σημεῖο τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ στή Δευτερά.

Θαυμαστό σημεῖο τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ στή Δευτερά. Καί θαυμαστή ἐπέμβαση στήν Κύπρο τοῦ συγκεκριμένου ἁγίου μέ τόν μακάριο π. Νικόλαο Πέττα.

Ἄρθρο τοῦ καθηγητῆ Κωνσταντίνου Στυλιανοῦ ἀπό Τσέρι Λευκωσίας, ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο: constylianou74@gmail.com


Ἡ εὐλογία, πού λάβαμε ὡς οἰκογένεια ἀπό τόν ἅγιο Σοφιανό ἦταν ἀσύλληπτη, διότι ὁ ἐν πολλοῖς ἄγνωστος ὅσιος ἐπισκέφθηκε τό σπίτι μας, ἀφήνοντας ἔντονο τό σημάδι τῆς ἐπίσκεψής του. Ἄλλωστε ὁ ὁρισμένος ἅγιος σύμφωνα μέ τόν βίο του φέρει καί τόν σπάνιο πνευματικό τίτλο τοῦ «Σημειοφόρου».
Συγκεκριμένα τήν Τετάρτη 23η Νοεμβρίου στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Πάνω Δευτερᾶς τῆς Ἱερᾶς Μητρόπολης Ταμασοῦ καί Ὀρεινής, μίλησε ο διδάκτορας Φιλοσοφίας π. Νεκτάριος Πέττας, ὁ ἐκ Πελοποννήσου, μέ θεματολογία ἄγνωστη σέ ἐμᾶς: «Σύγχρονες μορφές τῆς Ἐκκλησίας. Τά παραδείγματα τῶν ἁγίων Σοφιανοῦ καί Βλασίου τοῦ Ἀκαρνᾶνος». Ἡ ὁμιλία ἀνῆκε στό πλαίσιο τοῦ κύκλου πνευματικῶν ὁμιλιῶν πού γίνονται στήν κοινότητά μας ἀπό τόν πρωτοσύγκελλο τῆς Μητροπόλεώς μας, αἰδεσ. πρωτοπρ. Θεόδωρο Στυλιανοῦ.
Ἔτσι μαζί μέ ἀρκετούς πιστούς παρακολουθήσαμε τήν ὁμιλία. Ὁ π. Νεκτάριός μᾶς μίλησε πρῶτα γιά τό βίο τοῦ νεοκαταταγέντος ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἁγίου Βλασίου καί τῶν σύν αὐτῷ, καί στή συνέχεια μᾶς μίλησε γιά τόν ἐνθοπρεπῆν ἅγιο Σοφιανό, πού ἐδῶ, στήν Κύπρο, πιστοί φέρουν τό ὄνομά του, χωρίς νά γνωρίζουν γιά τόν ἅγιο σχεδόν τίποτε. Ἀφοῦ μᾶς μίλησε γιά πολλή ὥρα γύρω ἀπό διάφορα γεγονότα τοῦ βίου τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ καί τήν δράση κατά τῶν παιδιῶν τῆς Ἄγαρ, γιά λόγους ἀμεσότητας καί ζωντάνιας ἔδωσε τό λόγο σέ κάποια πρόσωπα Κύπριους συμπατριῶτες μας, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τήν εὐλογία ὄχι μόνο νά γνωρίσουν τόν ἅγιο ἀπό προηγουμένως, ἀλλά καί νά δεχθοῦν τήν θαυματουργική του εὐλογία.
Οἱ περιγραφές τῶν συμπατριωτῶν μας ἦταν συγκλονιστικές, ἀφοῦ κάποιοι ἀπό αὐτούς εἶχαν ἐπισκεφθεῖ καί τόν τάφο τοῦ ἁγίου στήν Βόρειο Ἤπειρο, ἀνάμεσά τους καί οἱ δωρητές τῆς ἀνακατασκευῆς τοῦ χώρου ταφῆς του καί τῆς λάρνακας. Ἐπίσης οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μας μίλησαν καί γιά ἕνα μεγάλο θαῦμα, πού τέλεσε ἐδῶ τό 2015 ὁ ἅγιος μέσα ἀπό τό λείψανό του. Κατά τή διάρκεια τῆς ὁμιλίας ὁ σύζυγος τῆς κ. Σταυρούλας Χατζηκωστή, πού εἶχε δεχθεῖ τή θαυματουργική ἐπέμβαση τοῦ ἁγίου, ἀνάμεσα στούς παρευρισκομένους διένειμε ὡς εὐλογία, μία εἰκονίτσα τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, πού στήν ἄλλη της ὄψη καταγράφεται τό ἀπολυτίκιο τοῦ ὁσίου, ποίημα ἀειμνήστου μοναχοῦ Γερασίμου Μικραγγιανανίτου. Ἡ οἰκογένειά μου εἶναι ἑξαμελής, καί ἔτσι πήραμε ἀπό μία εἰκόνα οἱ γονεῖς, τά τρία μεγαλύτερα παιδιά καί δέν πῆρε τό μικρό μας κοριτσάκι, πού κοιμόταν στό καροτσάκι του. Κατά τή διάρκεια τῆς ὁμιλίας ἡ γυναίκα μου εἶχε τήν ἑξῆς σκέψη, τήν ὁποία μου ἐξομολογήθηκε μετά τό θαῦμα. Οἱ οἰκογένειες ὁρισμένων συμπατριωτῶν μας πῆραν τόση μεγάλη εὐλογία στούς οἴκους τους ἀπό τό λειψάνου τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, ἐμεῖς γιατί νά μήν εἴμαστε τόσο ἄξιοι, γιά νά περάσει καί ἀπό ἐμᾶς! Ἀφοῦ ὁλοκληρώθηκε ἡ ὁμιλία ἐπιστρέψαμε σπίτι μας μεταφέροντας καί τίς εἰκονίτσες τῆς εὐλογίας, τίς ὁποῖες γιά κάποιο παράξενο λόγο τίς καταμέτρησα καί πάλι, γιά νά εἶμαι σίγουρος ὅτι πήραμε πέντε ἀντί ἕξι, πού εἴμαστε. Τήν ἑπομένη τό πρωί, Πέμπτη 24-11-16 ἡ μεγάλη μου θυγατέρα εἶχε  διαγώνισμα. Ἔτσι πῆρε μαζί μέ τίς εἰκόνες πού παίρνει συνήθως μαζί της, καί μία ἀπό τίς εἰκόνες τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ. Ὅταν ἔφτασε στό σχολεῖο ἡ μικρή Μαρία, πέφτει ἀπό τά χέρια της ἡ εἰκονίτσα τοῦ ἁγίου. Ἔσκυψε καί τήν μάζεψε κάπως στενοχωρημένη, γιατί ἡ εἰκονίτσα ἀπό τήν ἐμφάνισε δύο μικρές ἐκδορές (τήν λεπτομέρεια αὐτή τήν εἶπε ἡ θυγατέρα μας μετά τή φανέρωση). Στή συνέχεια κάθισε σέ ἕνα παγκάκι καί διάβαζε τίς σημειώσεις της γιά ἐπανάληψη, ἔχοντας τήν εἰκονίτσα τοῦ ἁγίου ὡς σελιδοδείκτη, μέσα στό τετράδιό της. Ἀφοῦ κτύπησε τό κουδούνι, ἔκλεισε τό τετράδιό της καί πῆγε γιά μάθημα. Μετά τίς δύο πρῶτες περιόδους γίνεται διάλειμμα, ὁπόταν ἡ θυγατέρα μου ἤθελε νά συνεχίσει τήν ἐπανάληψή της. Ἄνοιξε τό τετράδιό της νά διαβάσει, ἀλλά ἡ εἰκονίτσα τοῦ ἁγίου ἦταν ἄφαντη. Ἄρχισε νά ψάχνει τά πράγματά της καί τούς χώρους, ὅπου εἶχε πάει προηγουμένως, γιά νά τήν βρεῖ, χωρίς ὅμως ἀποτέλεσμα καί ἐπέρριπτε εὐθύνες στόν ἑαυτό τῆς λέγοντας: «Ἅγιέ μου Σοφιανέ, σέ εἶχα, ἄλλα σέ ἔχασα». Τό ψάξιμο διακόπηκε μέ τό χτύπημα τοῦ κουδουνιοῦ γιά μάθημα. Ἔτσι στενοχωρημένη μπῆκε στήν τάξη γιά μάθημα καί περίμενε τό ἑπόμενο διάλειμμα, γιά νά συνεχίσει τό ψάξιμο. Ἔλεγε συνέχεια ἀπό μέσα τῆς «Ἅγιε Σοφιανέ μου, ἔλα πίσω!» Καί τό ἑπόμενο διάλειμμα ἔψαχνε, γιά νά βρεῖ τήν εἰκονίτσα γεμάτη ἀγωνία. Εἶχε πεῖ καί σέ κάποιες φίλες της τί εἶχε χάσει καί τήν βοηθοῦσαν καί αὐτές. Μάλιστα τῆς εἶπαν ὅτι δέν εἶχαν ἀκούσει ποτέ γιά τόν ἅγιο αὐτό. Ἔτσι ἡ κόρη μου τούς εἶπε ὅτι πρόκειται γιά ἕνα πολύ θαυματουργό ἅγιο, ὁποῖος ἔμεινε ξεχασμένος λόγο τοῦ ἀντιμουσουλμανικοῦ του ἀγώνα  καί γιά τό ὅτι τό σκήνωμά του εἶναι κλεισμένο στήν Ἀλβανία. Ἔψαχναν καί οἱ συμμαθήτριες τῆς παντοῦ χωρίς ὅμως ἀποτέλεσμα καί κλαίγοντας πῆρε τηλέφωνο τήν σύζυγό μου καί τῆς εἶπε ὅτι δέν θά πήγαινε καλά στό διαγώνισμα, διότι εἶχε χάσει τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου. Ἡ γυναίκα μου Ἀντανία, παρηγορώντας την, τῆς εἶπε νά μήν στενοχωριέται γιατί, ἄν καί ἔχασε τήν εἰκόνα του, ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος εἶναι μαζί της. Χτύπησε τό κουδούνι καί μπῆκαν στήν τάξη γιά τό διαγώνισμα. Ἡ θυγατέρα μου βρισκόταν σέ ἄσχημη ψυχολογική κατάσταση, γιατί ἔνιωθε κάτι πολύ σημαντικό νά τῆς λείπει. Ἔβαλε τίς ὑπόλοιπες εἰκονίτσες τῶν ἄλλων ἁγίων μπροστά της καί ἄρχισε νά γράφει τό διαγώνισμα. Ἀξιοσημείωτο εἶναι καί τό γεγονότος, ὅτι ἡ διδάσκουσα, βλέποντας τίς εἰκονίτσες, τῆς εἶπε εἰρωνικά: «Αὐτές δέν θά μποροῦν νά σέ βοηθήσουν, ἄν δέν ἔχεις διαβάσει». Μπροστά σέ αὐτήν τήν ὑλιστική θεωρία ἡ θυγατέρα μου τῆς ἀπάντησε μέ σεβασμό καί παρρησία: «Πάντοτε εἶναι ἀπαραίτητη ἡ μεγάλη βοήθεια». Ὄντως ἦταν ἕνα πολύ δύσκολο διαγώνισμα καί ἐνῶ ἡ θυγατέρα μου νόμιζε ὅτι εἶχαν σβήσει ἀπό τό μυαλό της τά πάντα, ἐπανέρχονταν σιγά - σιγά στή μνήμη της ὅλες οἱ πληροφορίες, πού χρειαζόταν.

Ἀφοῦ τελείωσε τό σχολεῖο, μπαίνοντας στό αὐτοκίνητο, κλαίγοντάς μου εἶπε ὅτι εἶχε χάσει τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ καί ὅτι εἶχε ψάξει παντοῦ γιά νά τήν βρεῖ ἀλλά δέν τήν βρῆκε. Ἐγώ παρηγορώντας την τῆς εἶπα, νά μήν στενοχωριέται, διότι ἔχουμε καί ἄλλες στό σπίτι. Ἐρχόμενη σπίτι ἔκλαιγε καί πάλι καί μᾶς ἐξιστοροῦσε πόσο δύσκολο ἦταν τό διαγώνισμα καί γιατί ἔχασε τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ. Ἐν τῷ μεταξύ ὁ λογισμός μου μέ ἔβαζε νά μετρήσω τίς εἰκόνες πού εἴχαμε σπίτι. Ἔτσι μέτρησα τίς εἰκόνες καί τίς βρῆκα τέσσερις, ἀφοῦ ἡ θυγατέρα μου ἔχασε τή δική της. Σημειῶστε ὅτι ὁ λογισμός νά μετρήσω τίς εἰκονίτσες μου ἦλθε πολλές φορές ἐκείνη τήν ἡμέρα. Ἡ ἡμέρα τῶν παιδιῶν ἦταν γεμάτη, διότι εἶχαν φροντιστήρια καί ἀρκετά διαβάσματα.
Κατά τό ἀπόγευμα ἡ σύζυγός μου ἄρχισε νά ζυμώνει πρόσφορα γιά τίς δύο θαυματουργές Μονές τῆς εὐρύτερης περιοχῆς μας, τοῦ ἁγίου Ἠρακλειδίου καί τοῦ ἁγίου Παντελήμονα. Εἶναι κάτι πού συνηθίζει νά κάνει ἀπό τό καλοκαίρι. Ἔτσι ἡ διαδικασία πῆρε ἀρκετή ὥρα ὡς τό φούρνισμα, πού εἶχε γίνει τό βράδυ γύρω στίς ἕντεκα. Ἐν τῷ μεταξύ τά παιδιά κοιμήθηκαν καί ἔμεινα μέ τή σύζυγό μου, ὥσπου νά περιμένουμε τό ψήσιμο τῶν πρόσφορων. Ἀποκαμωμένη ἡ σύζυγός μου ξάπλωσε στόν καναπέ, ἐνῶ ἐγώ ἀποφάσισα νά μείνω ξύπνιος, γιά νά ἐλέγχω τό ψήσιμο. Ἀφοῦ πέρασε ἡ ὥρα τοῦ προγραμματισμένου ψησίματος, γύρω στή μία π.μ. διαπίστωσα ὅτι τά πρόσφορα δέν εἶχαν ψηθεῖ. Κάτι εἶχε συμβεῖ μέ τόν πρόγραμμα ψησίματος καί ὁ φοῦρνος, ἐνῶ ἔδειχνε νά ψήνει, δέν ἔψηνε. Ἔτσι περίμενα ἀκόμη λίγο, γιά  νά ψηθοῦν, ἔχοντας τήν ἀπορία γιά τόν φοῦρνο. Πηγαινορχόμενος  ὅμως στό φοῦρνο κοίταξα στό σημεῖο τοῦ πάγκου, ὅπου ἦταν προηγουμένως τρεῖς ἀπό τίς εἰκόνες τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ καί διαπίστωσα ὅτι ἦταν τέσσερις. Δέν ἔδωσα μεγάλη σημασία ἐκείνη τή στιγμή, ἄν καί ὁ λογισμός μου μέ ἔβαζε νά μετρήσω ξανά τίς εἰκόνες τοῦ ἁγίου, διότι εἶχα τό νοῦ μου στό ψήσιμο καί διότι ὑπέθεσα ὅτι ἡ τέταρτη εἰκονίτσα ἦταν αὐτή, πού εἶχα βάλει στό εἰκονοστάσι καί ὅτι τά παιδιά θά τήν εἶχαν φέρει στήν κουζίνα. Πέρασαν ἀκόμη δεκαπέντε λεπτά καί τά πρόσφορα δέν ψήνονταν. Ξύπνησα τή σύζυγό μου, γιά νά ἐλέγξει τόν φοῦρνο. Πράγματι ἦρθε καί εἶδε ὅτι τά πρόσφορα μετά ἀπό δυόμισι ὧρες, ἄν καί ἦταν ἀκόμα ὠμά, παρέμεναν σφριγηλά καί καλοσχηματισμένα, ὅπως ἦταν πρίν τά βάλουμε στό φοῦρνο, ἐνῶ λογικά θά ἔπρεπε νά εἶχαν χαλάσει μετά ἀπό τόσο ἐπιπλέον χρόνο ἀναμονῆς. Ἔτσι, ἀγγίζοντας τό κουμπί τοῦ φούρνου, ὁ φοῦρνος δούλεψε κανονικά καί ἄρχισε νά ψήνει, ἐνῶ προηγουμένως δέν ἕψηνε! Ἔτσι θά χρειαζόταν ἀκόμη μία καί μισή περίπου ὥρα γιά τό ψήσιμο, γιατί μέχρι ἐκείνη τήν ὥρα τά πρόσφορα ἦταν ὠμά.
Ἀποφάσισα ὅτι θά ἔμενα καί πάλι ἄγρυπνος μέχρι τίς τρείς π.μ., γιατί δέν ἤθελα μετά ἀπό τόσο κόπο νά κάψουμε τά πρόσφορα. Ἀφοῦ ξάπλωσε ἡ σύζυγός μου στόν καναπέ, εἶχα προσέξει καί πάλι τίς τέσσερις εἰκόνες στόν πάγκο καί αὐτή τήν φορά ὁ λογισμός μου ἦταν πολύ ἔντονος νά μετρήσω πόσες εἰκονίτσες εἴχαμε συνολικά. Σηκώθηκα πῆγα στόν πάγκο τῆς κουζίνας καί ἄρχισα νά μετρῶ. Ἔτσι ἀπέμεινε νά ἐλέγξω τό εἰκονοστάσι. Πῆγα μέ μεγάλη εὐλάβεια νά κοιτάξω στό εἰκονοστάσι. Μέσα μου πίστευα ὅτι στό εἰκονοστάσι βρισκόταν ἡ εἰκόνα τοῦ ἁγίου. Πῆγα καί ἡ εἰκόνα ἦταν ἐκεῖ! Γέμισα χαρά, γιατί εἴχαμε πάλι πέντε εἰκόνες! Ὁ ἅγιος Σοφιανός ἔφερε τήν εἰκόνα τῆς θυγατέρας μας πίσω. Μᾶς ἔδωσε τήν εὐλογία του ξημερώματα τῆς 25ης Νοεμβρίου, παραμονή τῆς ἑορτῆς του, νά ἐπισκεφθεῖ τό σπίτι μας καί νά τό εὐλογήσει. Ξύπνησα τή γυναίκα μου γεμάτος χαρά καί τῆς τό εἶπα. Ἦταν ἀπίστευτη ἡ χαρά, πού νιώσαμε ἀπό τήν φανέρωση τῆς ἀπολεσθείσας εἰκόνας. Ἐν τῷ μεταξύ ψήθηκαν καί τά πρόσφορα πολύ καλά, σίγουρα μέ παρέμβαση τοῦ ἁγίου, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶχε ἐπισκεφθεῖ τήν στιγμή πού ψήνονταν. Ἐγώ δέν μποροῦσα νά κοιμηθῶ, γιατί σκεφτόμουν τό θαῦμα τοῦ ἁγίου. Τό πρωί ξύπνησα τήν θυγατέρα μου, γιά νά ἑτοιμαστεῖ γιά τό σχολεῖο καί τῆς εἶπα τί εἶχε γίνει. Ὅταν εἶδε τίς τέσσερις εἰκόνες στόν πάγκο ἐντόπισε τή δική της. Ἦταν ἐκείνη μέ τίς δυό μικρές ἐκδορές! Χάρηκε πάρα πολύ καί ἀφοῦ ἔβαλε τήν εἰκόνα στό πορτοφόλι τῆς φύγαμε χαρούμενοι γιά τό σχολεῖο. Ὅλη τήν ἡμέρα ἐγώ ἔνιωθα μεγάλη χαρά καί ἤθελα νά πᾶμε οἰκογενειακῶς στίς Ἀγγλισίδες (χωριό τῆς ἐπαρχίας Λάρνακας), ὅπου θά προσκυνούσαμε εἰκόνα τοῦ ἁγίου, πού ἐπιμελήθηκε εὐλαβής οἰκογένεια ἀπό ἐκεῖ. Ἔτσι καί ἔγινε. Τό Σάββατο τό πρωί ἀνήμερα τῆς μνήμης του οἰκογενειακῶς πήγαμε ἀπό τή Λευκωσία, γιά νά προσκυνήσουμε τόν ἅγιο. Ἐντοπίσαμε τήν ἐκκλησία καί προσκυνήσαμε τόν ἅγιο εὐχαριστώντας τον. Ἐπίσης λείψανό του ἦταν ζεστό, ἔβραζε! Αὐτό τό οὐράνιο πύρωμα μᾶς γέμισε ἀπό ἀπίστευτη χαρά. Προσκυνήσαμε ξανά καί διαπιστώσαμε καί πάλι τήν θέρμη του. Γεμίσαμε μεγάλη χαρά ἀπό τήν εὐλογία τοῦ ἁγίου. Στό τέλος τῆς λειτουργίας ξεκίνησα νά διηγηθῶ τό θαῦμα στόν π. Νεκτάριο, ὁ ὁποῖος μου ζήτησε νά τοῦ διηγηθῶ ἐνώπιον καί ἄλλων πιστῶν τό θαῦμα, πού μας εἶχε κάνει. Ὁ π. Νεκτάριος μοῦ εἶπε ὅτι ὁ συγκεκριμένος ἅγιος φέρει τό προσωνύμιο «σημειοφόρος», γιατί φανερώνει σημεῖα καί ὅτι μας εὐλόγησε μέ τό θαῦμα αὐτό, γιατί θέλει νά γίνει γνωστός στήν Κύπρο γιά εὐνόητους λόγους.
Θά καταγραφεῖ καί ἕνα ἄλλο θαυμαστό σημεῖο τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, τό ὁποῖο σχετίζεται καί μέ τόν πατέρα τοῦ π. Νεκταρίου, π. Νικόλαο Πέττα. Τό νησί μας ὑποφέρει πολύ ἀπό ἀνομβρία. Εἶχε νά βρέξει ἀπό τόν περασμένο Μάρτιο. Τό ζωογόνο ὕδωρ στά φράγματα εἶχε φτάσει στό κατώτερο σημεῖο καί τό πρόβλημα τοῦ νεροῦ ἦταν πολύ σοβαρό. Ἀφοῦ προμηθευόμαστε νερό ἀπό Ἑλλάδα καί ἐνισχύσαμε τίς δεξαμενές παράγοντας μέ τόν τρόπο τῆς ἀφαλάτωσης. Τήν τελευταία ἡμέρα πού θά ἐπέστρεφε ὁ π. Νεκτάριος στήν Ἀρκαδία στήν διακονία του, τόν παρεκάλεσαν οἱ πατέρες νά τελέσει ἱερά Ἀγρυπνία γιά τόν ἀπόστολο Ἀνδρέα σέ ἕνα ὄμορφο γυναικεῖο ἡσυχαστήριο τῆς Παναγίας μας τῆς Παντάνασσας στό Κοτσιάτη. Τόν ἐνημέρωσαν ὅτι θά τελοῦσε καί δέηση γιά τήν λύση τῆς ἀνομβρίας. Ἔκανε ὑπακοή ὁ π. Νεκτάριος. Στήν Ἀγρυπνία συμμετείχαμε οἰκογενειακῶς καί μετά τό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα ὁ π. Νεκτάριος μᾶς εἶπε ὅτι θά ἀναγίγνωσκε εἰδικές ἱκεσίες καί εὐχές, ἐπί τό πλείστον συνταχθεῖσες ὑπό τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, γιά νά ἔρθει ἡ εὐλογία τῆς βροχῆς. Μᾶς ζήτησε ὅλο μαζί νά κλίνουμε γόνυ καί νά προσευχηθοῦμε. Ὁ ἀρχιμανδρίτης Ἠρακλείδιος τόν πρότρεψε νά εὐλογήσει τά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα μέ τόν ἅγιο Σοφιανό καθώς καί μέ τό πετραχήλι τοῦ πατέρα του, πού εἶχε στήν τσέπη τοῦ ἀντεριοῦ. Ὁ π. Νεκτάριος ὑπάκουσε ταπεινά. Καί χωρίς νά σᾶς ἀναφέρω λεπτομέρειες ἄρχισε ἀπό τότε κατακλυσμός καί ἐπιτέλους ἐδῶ καί ἡμέρες βρέχει στήν Κύπρο. Οἱ μοναχές στήν Μονή ἔχουνε νά τό λένε.

Ἔτσι, μετά ἀπό αὐτά τά θαυμαστά, διαλαλῶ, ὅπου καί ἄν πάω, τόν ἅγιο Σοφιανό καί τό θαῦμα, πού ἔκανε στήν οἰκογένειά μου. Διαλαλῶ ἀκόμη καί τόν π. Νικόλαο Πέττα (γιά τόν ὁποῖο ὁ γιός του δέν μᾶς εἶπε τίποτε, παρ’ ὅλο πού ἐπιμέναμε), διότι σέ συνεργασία μέ τόν ἅγιο Σοφιανό καί τόν ἀπόστολο Ἀνδρέα ἔφεραν τίς βροχές στήν Κύπρο. Ὁ ἅγιος Σοφιανός καί ὁ ἡγιασμένος ὑπερπολύτεκνος πατέρας καί νεοφανής π. Νικόλαος νά μᾶς φωτίζουν καί νά μᾶς καθοδηγοῦν. Καί ὡς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πού ὑπῆρξαν, νά μᾶς ἀγκαλιάζουν ὅλους μας γιά τόν ἀγώνα τῆς ἀγάπης πρός τόν Κύριο καί Θεό μας.

Το σημειοφόρο ζεύγος Πέττα ήρθε και μας έσωσε

Μαρτυρία τῆς Σοφία Ἀ. Ντόνα, καθηγήτριας μουσικῆς κατοίκου Λάρισας,  τηλ. 0030 2414003470 , ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο: sofia_dona@yahoo.gr .

Κατεγράφη 06 Δεκεμβρίου 2016.

Οἱ οἰκεῖοι μου, ἄν καί πιστοί καί ἀκολουθοῦμε τόν πατροπαράδοτο τρόπο ζωῆς, γιά αὐτό ἀπό τό μίσος τοῦ κακοῦ περνούσαμε μεγάλους πειρασμούς, πού μᾶς ἔφερναν στά ὅρια τῆς ἀπογοήτευσης καί τῆς ἀπελπισίας. Γιατί, ἐνῶ πηγαίναμε μέ τόν σταυρό στό χέρι, ἀόρατες ἐξ ἀριστερῶν δυνάμεις μέ τά ἐπίγεια ὄργανά τους μᾶς πολεμοῦσαν σκληρά. Ἀλλά δέν χάναμε τήν πίστη μας στόν Χριστό καί στά μυστήρια τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Γιά αὐτό σέ κάποια στιγμή μεγάλης ἐπίθεσης εἶδε ἡ μητέρα μου Φωτεινή ὅτι θά λυτρωθοῦμε ἀπό θεϊκά σημεῖα, πού θά τελέσουν θεράποντες τοῦ Χριστοῦ.
Ἔτσι μία ἡμέρα μέσω τοῦ διαδικτύου θέλαμε νά μάθουμε ἄν ὑπάρχουν ἐν ζωῇ ἐνάρετοι ἄνθρωποι. Καί, ὅταν γράψαμε «θαυμαστά σημεῖα» αὐτομάτως κάποιος ἱστότοπος ξεδίπλωνε τόν ἄγνωστο γιά ἐμᾶς σημειοφόρο  π. Νικόλαο Πέττα καί τήν πολύαθλη πρεσβυτέρα του Ἀνθή. Ἦταν ἡ ἱστοδελίδα, πού ἐπιμελήθηκε ὁ γνωστός μας πανεπιστημιακός καθηγητής Φώτιος Δημητρακόπουλος ( http://www.pnikolaos.gr ), ὅπου ἐκεῖ καταγράφονται στοιχεῖα ἀπό τήν θαυμαστή βιωτή τοῦ ἀείμνηστου λευιτικοῦ ζεύγους.
Συγκινηθήκαμε πάρα πολύ γι’ αὐτούς τούς περιφρονημένους ἀπό τίς ρυπαρές ἱερατικές κλίκες, αὐτούς τούς ἁγίους ἀνθρώπους πού δόθηκαν ὁλοκληρωτικά στόν Θεό καί ὑπέφεραν πολλές δυσκολίες. Νοερά κάναμε τήν προσευχή μας καί ζητήσαμε τή βοήθειά τους, καί ἀμέσως μας ἔδωσαν τό πρῶτο στίγμα, ἄν θέλετε τό πρῶτο σημεῖο ὅτι θά μᾶς βοηθήσουν. Μέ κόπο βρήκαμε ἄκρη μέ κάποιο οἰκεῖο του π. Νικολάου καί συγκεκριμένα τό τηλέφωνο τοῦ π. Νεκταρίου (γράφω μέ κόπο, διότι ἀκόμη καί σήμερα, ἐάν ἀναζητήσετε ἀπό ἐκκλησιαστικούς παράγοντες τῆς πόλεως, πού ἔζησε τό ἱερατικό ζεῦγος λεπτομέρειες γιά ἐκεῖνο καί τά λοιπά, ἀνάλογα μέ τό πού θά πέσεις, θά λάβεις τήν ἀπάντηση. Ἴσως ἐδῶ ταιριάζει αὐτό, πού λέει ὁ λαός, ὁ δολοφόνος στόν τόπο τοῦ ἐγκλήματος γυρνᾶ!) Πῆρα στό τηλέφωνο τόν π. Νεκτάριο Πέττα γιό τοῦ π. Νικολάου, γιά νά ζητήσω τήν πνευματική του βοήθεια. Ἐκεῖνος λόγω συγγενείας ἀμέσως μᾶς ἀπάντησε ὅτι λυπᾶται πού δέν μπορεῖ νά μιλήσει μαζί μας γιά τό θέμα αὐτό γιά εὐνόητους λόγους, διότι πρόκειται γιά τούς γονεῖς του.
Δέν τό βάλαμε κάτω καί σέ ἱστοτόπους, ὅπου καταγράφονται θαυμαστά τοῦ ἀείμνηστου ζεύγους βρῆκα τό τηλέφωνο τῆς ὑπερήλικης μοναχῆς Ἀκακίας, πού ἀσκεῖται στήν Μονή τῆς Ἁγίας Τριάδας Νέου Βουτσᾶ Ἀττικῆς. Ἐπικοινωνήσαμε μέ τήν γερόντισσα Ἀκακία, γιά νά  μᾶς μιλήσει γιά τῆς πνευματικές ἐμπειρίες, πού εἶχε βιώσει καί αὐτή ἀπό τό ἀοίδιμο ζεῦγος Πέττα. Ἡ μοναχή  Ἀκακία ὑποσχέθηκε ὅτι θά ἀγωνισθεῖ, γιά νά μᾶς ἐξασφαλίσει τήν φωτογραφία τοῦ ζεύγους, πού σέ πολλῶν τά μάτια παραπέμπει σέ ἁγιογραφία, καθώς καί τό πρῶτο συστηματικό πόνημα γιά τό ζεῦγος, πού τό ἐπιμελήθηκε κατόπιν ὑποδείξεως τῆς Παναγίας μας τῆς Πορταΐτισσας ὁ ἀσκητής Ἰβηρίτης Γέρων Μάξιμος, πρώην Πρωτοεπιστάτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πού φέρει τόν τίτλο «ΝΕΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: Ὁ πατήρ Νικόλαος Πέττας (1941- 4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-21.11.2012)».
Στό  σπίτι μας τά παραλάβαμε ὡς εὐλογία ἀπό τήν Γεωργία Θεοχαροπούλου. Μάλιστα ἡ φωτογραφία μέ τήν μορφή τοῦ ζεύγους ἔφερε στήν ἄλλη ὄψη τεμάχιο ἀπό τό πυρωμένο καί θαυμαστό πετραχείλι τοῦ π. Νικολάου. Μέ συγκίνηση καί πίστη τό διάβασε ὅλη  ἡ οἰκογένειά μου καί τίς φωτογραφίες τους κυριολεκτικά τίς ἀναρτήσαμε ὡς πνευματικά ἀλεξικέραυνα σέ ἐμφανές σημεῖο.

Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥΣ ΕΤΡΕΨΕ ΣΕ ΦΥΓΗ ΠΕΙΡΑΣΜΙΚΑ
ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΑΣΑΝΙΖΑΝ!
Στό σπίτι μας γιά ἱκανό διάστημα εἴχαμε ἕνα μεγάλο  πειρασμό ἀπό ἀναρίθμητους ψύλλους καί κοριούς, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ἄφηναν τά σημάδια τοῦ περάσματός τους καί τόν τραυματισμό στά σώματά μας, ἐντούτοις δέν ἦταν ὁρατοί. Ὑποβληθήκαμε σέ πολλά ἔξοδα μέ φάρμακα καί σπρέι καί εἰδικούς, πού ἔβαλαν ἐντομοκτόνα, γιά νά ἐξαφανισθοῦν αὐτά τά ζωύφια, πού μας εἶχαν καταφάει ὅλους, καί εἴχαμε ἀποφασίσει νά φύγουμε ἀπό τό σπίτι.  Μετά τίς εὐλογίες, πού σκορποῦσαν οἱ φωτογραφία τοῦ ζεύγους Πέττα σταδιακά ἄρχιζαν νά ἐξαφανίζονταν καί οἱ ψύλλοι καί οἱ κοριοί. Προσέξαμε ὅτι εἶχαν λιγοστέψει καί δέν τολμούσαμε οὔτε μεταξύ μας νά τό συζητήσουμε μήπως καί προκαλέσουμε τόν πειρασμό. Ἐφαρμόσαμε αὐτό, πού πληροφορηθήκαμε, ὅτι δηλαδή σέ ὅποιο σπίτι  μπαίνει ἡ μορφή τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του, ὁ πειρασμός ἀδυνατίζει, ὑποφέρει καί στό τέλος ἀποδρᾶ καί φεύγει.

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ ΕΥΩΔΙΑΖΕΙ
ΕΚΑΝΑΝ ΑΙΣΘΗΤΗ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΜΟΡΦΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΑΣ
Στίς 9 Μαΐου 2016 στά δικαστήρια ἐδῶ στήν Λάρισα θά ἐκδικαζόταν μία σοβαρή ὑπόθεσή μου. Λόγῳ τῆς ἀπεργίας τῶν δικηγόρων ὅλες οἱ ὑποθέσεις μετατίθεντο γιά τό Φεβρουάριο τοῦ 2017 καί ἀργότερα. Ἡ δική μου ὑπόθεση λόγῳ τοῦ ἐπείγοντος τοῦ θέματος ἔπρεπε νά ἐκδικασθεῖ τό συντομότερο δυνατόν.
Ἀπογοητεύθηκα ἀπό τίς ἡμερομηνίες, πού ἔδινε ὁ πρόεδρος τῆς ἕδρας γιά μακρινά διαστήματα, καί τότε ἐνέτεινα τήν προσευχή μου καί παρακαλοῦσα τόσο ἐγώ, ὅσο καί ἡ μητέρα μου Φωτεινή Ντόνα, τό ἀείμνηστο λευιτικό ζεῦγος Πέττα νά μᾶς βοηθήσει, ὥστε ὁ πρόεδρος νά μᾶς ὁρίσει πιό σύντομη ἡμερομηνία ἐκδίκασης. Μία θεία εὐωδία ἐκχεόταν δίπλα μου ἀπό τήν φωτογραφία τους, πού εἶχα στήν τσάντα μου.
Προτοῦ ἀναγγείλει τή δική μου ὑπόθεση, περίπου πέντε λεπτά ἐνωρίτερα, ἀπό τό πουθενά καί μέ κλειστά τά παράθυρα, παρουσιάσθηκε ἕνα ὁλόλευκο περιστέρι μέ μάτια σπινθηροβόλα φωτεινά καί μέ ἕνα χρῶμα γαλαζοπράσινο ἀπό τό λαιμό του ὡς τά πόδια του. Τέτοιο ὄμορφο περιστέρι δέν εἴχαμε ξαναδεῖ.
Αὐτό πέταξε ἐπάνω ἀπό τά κεφάλια τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἀκροατηρίου, πάντα ἀπό δεξιά. Ἔκανε τρεῖς φορές αὐτόν τόν κύκλο καί πῆρε θέση ἐνεργώντας ὡς ἄνθρωπος (ἀνθρωπονόητο πού λέει ὁ λαός) ἐπάνω στήν ἕδρα, πού ἦταν ὁ πρόεδρος. Κάθησε κυριαρχικά στή διπλανή καρέκλα τοῦ προέδρου καί κανείς δέν τό πείραξε οὔτε τό ἔδιωξε. Μᾶς κοιτοῦσε ἔντονα καί κατάματα. Ὅλοι οἱ δικηγόροι, πού εἶχαν τηλέφωνα κινητά, τό φωτογράφισαν, γιατί τούς ἔκανε ἐντύπωση ἡ ὀμορφιά του καί ὅτι ἐνεργοῦσε μέ νοημοσύνη ἀνθρώπινη.
Ἀφοῦ ὁ πρόεδρος μᾶς ἔδωσε τήν συντομότερη ἡμερομηνία ἐκδίκασης τῆς ὑπόθεσής μας, πού ἦταν ἡ 23η Σεπτεμβρίου 2016, τό περιστέρι ἔκανε πάλι τήν ἴδια κίνηση ἐπάνω ἀπό τά κεφάλια τῶν δικηγόρων καί ἐξαφανίσθηκε ἀπό τήν αἴθουσα μέ ἕνα ἐλαφρύ πέταγμα.
Ἐγώ ἀνέφερα τό συμβάν αὐτό στή μοναχή Ἀκακία, ἡ ὁποία ἔκανε πολλή προσευχή γιά τήν ὑπόθεσή μου, καί αὐτή μέ πληροφόρησε ὅτι ὁ π. Νικόλαος Πέττας ἐμφανίζεται μέ τή μορφή περιστεριοῦ σέ πολλές περιπτώσεις, πού ὁρισμένες ἀπό αὐτές οἱ πιστοί ἔχουν προλάβει καί τίς ἔχουν δημοσιεύσει. Προσωπικά τόν εὐχαριστῶ καί τόν εὐγνωμονῶ, πού μέ ἐπισκέφθηκε τή δύσκολη αὐτή ὥρα καί ζητῶ τίς πρεσβεῖες του νά μέ προστατεύουν σέ ὅ,τι  παρουσιασθεῖ. Ἀναμένω τήν ἀπόφαση τῆς ὑπόθεσής μου καί ὁ π. Νικόλαος νά μεσολαβήσει νά δικαιωθῶ.
Ἀναζητήσαμε τήν φωτογραφία ἀπό τούς δικηγόρους, ἀλλά μέχρι σήμερα δέν τήν ἐξασφαλίσαμε. Δικηγόρος τῶν Τρικάλων, πού τήν κατέχει, ὅπως φαίνεται ἔδωσε ἄσχετη φωτογραφία καί θά δεῖτε σέ ἀνάρτηση τῆς κ. Ἀσπασίας Βαρβαρέσου (http://anastasiosk.blogspot.gr/2016/12/blog-post_521.html ) πώς ἐμφανίσθηκε στό σπίτι της τό περιστέρι καί τό φωτογράφισε, μετά τό ταξίδι της στά Τρίκαλα, ἀπό ὅπου ἔφυγε ἀπογοητευμένη ἀπό τήν λάθος φωτογραφία τοῦ περιστεριοῦ.

ΤΑ ΔΥΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ
ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ
Ὁ πατέρας μου ἀσχολεῖται στόν ἐλεύθερο χρόνο του μέ τήν καλλιέργεια τῆς γῆς. Καθώς ἐργάζεται, προσεύχεται καί, ὅταν ὁλοκληρώσει τήν προσευχή στόν Χριστό μας, στήν Παναγία μας καί στούς Ἁγίους, ἀρχίζει τήν ἁγιορείτικη εὐχή γιά τό ἄξιο καί θαυματουργό ζεῦγος Πέττα. Τότε παρουσιάζονται δύο παράξενα στό εἶδος τους πουλάκια, λίγο μεγαλύτερα ἀπό τά περιστέρια, ὁμοιάζουν μέ τίς πλαδίστες, ὅπως τά λέμε στήν τοπική διάλεκτο. Στήν ἀρχή ἔσπερνε καί δέν εἶχε καταλάβει τί ἀκριβῶς εἶναι, καί, ἐνῶ τά διώχνει, γιά νά μήν φᾶνε τόν σπόρο, ἐκεῖνα κάθονται κοντά του, χωρίς νά δημιουργοῦν φθορές, καί ἐνῶ τά διώχνει, ἄφοβα τόν συνοδεύουν στήν ἐργασία. Κατάλαβε ὅτι σχετίζονται μέ τό ζεῦγος Πέττα, διότι παρουσιάζονται μετά τήν προσευχή σέ ἐκεῖνο! Ἀπό τότε τά ἔχει ὡς συντροφιά καί νιώθει ἀσφάλεια. Μάλιστα τά  φωτογράφισε στό κινητό του καί τά ἔχει ὡς εὐλογία.

ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΚΟΥΣΜΑ ΤΟΥΣ
ΤΟ ΚΑΚΟ ΥΠΟΧΩΡΕΙ
Στίς ἀρχές Μαΐου, ὁπότε ἑορτάζει ὁ τοπικός μας ὁσιομάρτυρας Νικόλαος ὁ ἐν Βουναίνοις, θά γνωρίζαμε ἐπιτέλους τόν π. Νεκτάριο, γιά νά τόν βοηθήσουμε, ὥστε νά πάει καί νά ἀφιερώσει στό Προσκύνημα στά Βούναινα μεγάλη πρωτότυπη εἰκόνα τῶν ἐν τῇ σκήτῃ τῶν Βουναίνων μαρτύρων, εἰς μνήμην τῶν γονέων του.
Ἔτυχε ὁ πάτερ νά ἔχει στήν δεξιά τσέπη τοῦ ἀντεριοῦ του τό πετραχήλι ἐκστρατείας τοῦ πατέρα του, τοῦ π. Νικολάου, καθώς καί τόν ξύλινο σταυρό του. Ὅπως τά εἶχε σέ μία θήκη, τόν παρακαλέσαμε νά εὐλογήσει τό σπίτι μας καί, ὅπως τά βαστοῦσε, σταύρωσε τά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα, ἀπό τό πετραχήλι πήγαζε γλυκιά εὐωδία, ἐνῶ ἀπό τό σταυρό πήγαζε θέρμη, καί τό νιώθαμε ἔντονα στά χείλη, καθώς τό ἀσπαζόμασταν. Πραγματικά ἔβραζε!
ΟΙ ΑΞΙΟΙ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ!
Οἱ γονεῖς μου συνδέονται ἀπό χρόνια μέ χριστιανούς ἀπό τήν περιοχή τῶν Πατρῶν. Ὡστόσο τούς ἔκανε ἐντύπωση ὅτι, ἐνῶ κατά καιρούς τούς ρωτοῦσαν, γιά νά τούς γνωρίσουν πνευματικοί ἄνθρωποι, δέν τούς εἶπε κανείς γιά τό λευιτικό ἐκεῖνο ζεῦγος Πέττα. Βλέπετε ἐκεῖνοι ἀνῆκαν ἀλλοῦ. Δέν ἀνῆκαν σέ χριστιανικές ὀργανώσεις, σέ ὁμάδες, σέ κλίκες μέ τήν καλή ἔννοια. Διότι ἡ ζωή τους τό εἶναι τους ἦταν Χριστοκεντρικό!
Μᾶς ἔκανε ἐντύπωση, ὅτι πρόσφατα ἱερέας ἀπό τήν περιοχή τῶν Πατρῶν μας ἔλεγε ὅτι οἱ ἄξιοι αὐτοί ἄνθρωποι μόνο μέ τήν παρουσία τους ἔκαιγαν τό κακό. Μᾶς ἔλεγε χαρακτηριστικά ὅτι, ἐάν συγκεντρώνονταν χίλιοι ἱερεῖς στήν πλατεία τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα καί ἔφερναν ἑκατό πλάσματα, πού ὑποφέρουν ἀπό τόν δαιμονισμό καί τά ἄφηναν ἐλεύθερα, ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς αὐτοί ἄνθρωποι κατευθείαν θά ἐπιτίθεντον στόν π. Νικόλαο Πέττα. Θά τόν ταλαιπωροῦσαν καί θά τόν χτυποῦσαν. Ἐάν στό τέλος ἔπαιρναν ἄδεια καί οἱ ἐννιακόσια ἐνενήκοντα ἐννέα πατέρες νά τοῦ κάνουν κακό τοῦ π. Νικολάου, δυστυχῶς ὁρισμένοι ἀπό αὐτούς θά τοῦ ἔδιναν τήν χαριστική βολή! Καί ὅλα αὐτά μας τά εἶπαν, γιά νά καταλάβουμε πόσο ἔκαιγαν τό κακό! Ἐμεῖς τό βιώσαμε ἀπό τίς φωτογραφίες τοῦ ζεύγους αὐτοῦ, πού καθάρισαν τήν οἰκία μας.
Ἄλλωστε μᾶς πληροφόρησαν ὅτι, ὅταν ἕνα ἀπό τά παιδιά τους, πού μικρός ἦταν ἄπειρος στά πνευματικά, ρωτοῦσε τούς γονεῖς τους: «Γιατί σας ἐπιτίθενται ἔτσι, μήπως φταῖτε κάπου;». Ἐκεῖνοι ἀπαντοῦσαν μέ ταπεινό φρόνημα ὅτι: «Οἱ παρουσία μας, τό ἄκουσμα τοῦ ὀνόματός μας ἐνοχλεῖ! Ἐλέγχει! Δοξάζουμε οἱ ἀνάξιοι τόν Θεόν, πού βαδίζουμε τήν στενή καί τεθλιμμένη ὁδό του».
Μᾶς ἔλεγαν γνωστοί του ἀείμνηστου ζεύγους ὅτι, ὅταν κοιμήθηκε ὁ π. Νικόλαος ἀπό τόσους ἱερεῖς τῆς περιοχῆς κανείς δέν δεχόταν νά πάει στό νεκροτομεῖο τοῦ Νοσοκομείου τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Πατρῶν, γιά νά τόν ντύσει, ὥστε νά τόν τοποθετήσουν στό φέρετρο. Ὁ τότε ἱεροδιάκονος γιός του Νεκτάριος μέ τούς λοιπούς οἰκείους του παρακαλοῦσαν καί τηλεφωνοῦσαν, ὥστε νά βρεθεῖ ἕνας ἱερέας, γιά νά ἐνδύσει τόν νεκρό πατέρα τους. Ἀπό τήν τρομοκρατία καί τίς ἀπειλές, πού δέχονταν, ἀλλά καί ἀπό ἄλλους λόγους εὐτελεῖς, δέν πήγανε κανείς. Τότε ἕνα ἀρχιμανδρίτης, ὁ π. Χρύσανθος, τόν ὁποῖο ὁ Θεός ἀξίωσε νά ἐκλεγεῖ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος, εἶχε τήν τόλμη καί τό ρίσκο καί, μαζί μέ τόν διάκονο Νεκτάριο, ἔντυσαν τόν κεκοιμημένο π. Νικόλαο. Ὁ π. Νικόλαος τούς ἀντάμειψε κάνοντας θαυμαστά σημεῖα κατά τήν ἔνδυση. Ἐπίσης τό βράδυ τῆς 4ης πρός  5ην Ἰανουαρίου 2000, ὁπότε ἡ νεκρική κλίνη τοῦ ἱερέα ἦταν στό Ναό, ὅπου ὑπηρετοῦσε, ἐνῶ τό τυπικό προβλέπει ἱερεῖς νά ἀναγνώσουν χάριν κοιμηθέντος ἱερέως τό Εὐαγγέλιο, οὐδείς ἐμφανίσθηκε, ἐκτός ἀπό τόν εὐλαβῆ π. Ἀπόστολο, πού, ἄν ἔχω πληροφορηθεῖ καλῶς, διακονεῖ στήν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πατρῶν. Τά ὑπόλοιπα ἀναγνώσματα διάβασαν ὁ διάκονος Νεκτάριος, ὅσο μποροῦσε ἀπό τήν συγκίνηση, ὁ τότε λαϊκός Κωνσταντῖνος Ἰατροῦ, νῦν ἀρχιμανδρίτης τῆς πόλεώς μας Λάρισας π. Κύριλλος, καί ἄλλοι πνευματικοί ἄνθρωποι! Καταγράφεται καί τό βέβηλο γεγονός ὅτι ὁ τότε πρωτοσύγκελλος ἀπό τήν ταραχή του ἐρυθριῶν, σάν ὠρυόμενος πίθηκος, κυριευμένος ἀπό τίς τύψεις καί τό μίσος καί τήν εἰρωνεία νά κάνει κακό στό νεκρό σῶμα τοῦ π. Νικολάου, προσπάθησε νά ἁρπάξει τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί μάτωσε ἡ καρδιά τοῦ κεκοιμημένου! Ἀκόμη ὁρισμένοι ἐπίτροποι, μαζί μέ τόν συνεφημέριο του π. Νικολάου, χάλαγαν τόν κόσμο, οὔτε τό φέρετρο δέν ἤθελαν μέσα στό Ναό τοῦ μεγάλου Βασιλείου, ὅπου διακόνησε ὁ μεταστάς. Μάλιστα συγγενής τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ὁ ἐπίτροπος κ. Παναγιώτης Κουτσαντώνης ἔκανε σκηνές! Ἐπίσης κατακριτέος εἶναι καί ὁ αὐταρχικός τρόπος, μέ τόν ὁποῖο φίμωσαν τόν διευθυντή τῆς Σχολῆς, πού θά μιλοῦσε γιά τόν συνάδελφο τοῦ π. Νικόλαο, καθώς καί τόν ἐκπρόσωπο τῶν μαθητῶν, πού θά μιλοῦσε γιά τόν μεταστάντα διδάσκαλό τους! Ἔλεος!

Ὁ π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας καταδίωξε καί ἔκανε ἀνακρίσεις καί ΕΔΕ γιά τόν π. Νικόλαο γιά ἀντικανονική κατάλυση κτλ. Ὅπως φαίνεται ἀπό τήν ἀπολογία τοῦ π. Νικολάου, κατέλυε μέ ἐντολή τοῦ πνευματικοῦ του π. Γεωργίου Παπασταύρου τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού παρατούσαν οἱ συνεφημέριοί του! Μετά ἀπό ὅλα αὐτά πῶς νά μήν τόν προδώσει ἡ εὐαίσθητη καρδιά του, ἄν καί νεανική!
Ἀκόμη ἀπό τούς οἰκείους πληροφορηθήκαμε ὅτι, ὅπως φαίνεται, καί νεκρός ἐνοχλοῦσε ὁ π. Νικόλαος ὁρισμένους συναδέλφους του ἱερεῖς! Τί σημαίνει αὐτό! Τό κοιμητήριο, ὅπου ἀναπαύεται ἀνήκει σέ κάποια ἐνορία τῆς Πάτρας, δέν εἶναι δηλαδή δημοτικό. Τόν τάφο αὐτό εἶχε ἀγοράσει ὁ πατέρας τοῦ π. Νικολάου, Ἀνδρέας Πέττας, πού ἦταν βιομήχανος. Ἐκεῖ ἀναπαύονται καί οἱ προπάτορες τοῦ π. Νικολάου ὁ Νικόλαος καί ἡ Πηγή Πέτρακα ἀπό τήν πόλη τῆς Ζακύνθου.  Ὡστόσο μετά τά ἐννιάμερα τοῦ π. Νικολάου ὁ ὑπεύθυνος ἱερέας τοῦ κοιμητηρίου εἶπε στήν πρεσβυτέρα Ἀνθή καί στά παιδιά της ὅτι πρέπει νά πληρώσουν ἕνα μεγάλο ποσό, γιά νά παραμείνει ὁ π. Νικόλαος στό ὁρισμένο κοιμητήριο, διότι κάηκε τό ἀρχεῖο τοῦ Ναοῦ, διότι τά περισσότερα ἔγγραφα εἶχαν καταστραφεῖ ἀπό πυρκαγιά, πού ἔπληξε τό ναό τόν Μάρτιο τοῦ 1991. Ἔτσι τό μνημεῖο τῆς οἰκογένειας Πέττα δέν διαθέτει δικό του φάκελο, πού νά περιέχει συμβόλαια καί ἔγγραφα, τά ὁποῖα διαπιστώνουν τήν χρήση του. Ἡ πρεσβυτέρα κατέρρευσε καί λέει μέ πόνο: «Παπα-Νίκο μου καί κεκοιμημένος ἐνοχλεῖς! Σήμερα στά ἐννιάμερά σου τί μας λένε;». Ὁ π. Νεκτάριος διαμαρτυρήθηκε καί λέει: «Καλά, ὁ τάφος εἶναι ἀπό τούς παλαιότερους ἰδιόκτητους τάφους καί γιά αὐτό ἀναπαύονται τρεῖς γενιές τῆς οἰκογενείας μας. Μέχρι χθές ζοῦσε ὁ πατέρας μας. Γιατί δέν τοῦ εἴπατε νά σηκώσει τούς παποῦδες του, τούς γονεῖς του καί τήν ἀδελφή μας Σοφία!». Μάλιστα τούς τόνισε ὅτι: «Εἶναι ἐντροπή νά φέρονται ἔτσι στούς οἰκείους ἑνός ρασοφόρου συναδέλφου του σέ τέτοια στιγμή. Δέν σκέφθηκαν οὔτε τήν διπλά χαροκαμένη καί σερνόμενη μέ πατερίτσες μητέρα μου».
Ἀλλά ὅλα αὐτά μνημονεύονται πάλι, γιά νά θυμίσουμε τήν προρρήσεις τοῦ π. Νικολάου, πού, ὅταν συναντοῦσε συμπρεσβύτερο ἔπεφτε γονατιστός καί τοῦ ἀσπαζόταν τό χέρι. Ἀσχέτως ὅτι γνώριζε τήν πολεμική πού τοῦ ἔκαναν, ἐκεῖνος εἶχε μεγαλεῖο ψυχῆς καί μεγαλοψυχία! Ὁ ρασοφόρος γιός του τοῦ ἔλεγε: «Καλά, Πατέρα, στούς ἀρχαιότερους ἐντάξει, νά κάνεις μετάνοια. Στούς νεώτερούς σου κληρικούς γιατί; Πρέπει καί ἐκεῖνοι νά δείχνουν τόν σεβασμό σέ ἕναν ἀρχαιότερο κληρικό». Ἐκεῖνος μέ μάτια δακρυσμένα ἀπαντοῦσε: «Παιδί μου π. Νεκτάριε, οἱ πατέρες αὐτοί αὔριο θά μέ διαβάσουν!».
Τώρα ὅμως ὁ Θεός διαλαλεῖ τό λευιτικό ζεῦγος Πέττα. Καί, ὅπως εἶπε ἕνας ἁγιορείτης, ἄν μποροῦσαν αὐτοί, πού ἔχουν τύψεις καί ἐνοχές, θά ἔκλειναν τό στόμα καί αὐτοῦ τοῦ ἴδιου του Θεοῦ. Μάτωσε ἡ πληγωμένη καρδιά τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, πού ποτέ δέν ἀποκαταστάθηκε τό ὄνομα τοῦ συζύγου της ἱερέα ἀπό τήν τοπική ἐκκλησία. Βλέπετε ἀλλάζουν τά πρόσωπα, ἀλλά ἡ ὀργή μένει!
Ὅταν τιμοῦσαν τίς μητέρες κληρικῶν καί τίς συζύγους ρασοφόρων, ἔκαναν ὅτι δέν τήν γνώριζαν καί τήν ἀγνόησαν. Τώρα ἀναγνωρίζει ὁ Θεός, καί τήν συνιστᾶ στούς πονεμένους πιστούς. Πολεμοῦν καί συκοφαντοῦν ἀκόμη καί τά θαυμαστά σημεῖα, πού γίνονται μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ λευιτικοῦ ζεύγους. Ἐνδεικτικά ἐντοπίσθηκε στό διαδίκτυο: http://anastasiosk.blogspot.gr/2016/11/blog-post_83.html , αὐτά τά θαυμαστά πού μέρος τούς κατέγραψε ἡ κ. Ἀναστασία Δ. Παπαμιχαήλ, κάτοικος Πατρῶν (τηλ.: 0030-2610332932). Ἔχουν τίτλο: «Νέα θαύματα τοῦ εὐλογημένου ἀειμνήστου λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα».
Στό τέλος τῆς ἀνάρτησης ὁ ὑπεύθυνος τῆς ἱστοσελίδας ἀξιότιμος κ. Ἀναστάσιος Κωστόπουλος, ἀναφέρει ὅτι ὑπάρχουν ἕξι σχόλια, ὅπου ἀξίζει νά μελετηθοῦν:
1) Ἕνας Ἀνώνυμος στίς 17 Νοεμβρίου 2016 - 2:25 μ.μ. εἶπε: «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοίς ἁγίοις Αὐτοῦ».
2) Ἕνας ἄλλος δῆθεν Ἀνώνυμος στίς 18 Νοεμβρίου 2016 - 7:31 π.μ. εἶπε: «Πολύ περίεργα πράγματα διαβάζω ἐδῶ! Ἐπισημαίνω ἕνα: Πότε ἔγινε πανεπιστημιακός καθηγητής ὁ πρώην πρόεδρος τῶν φιλολόγων Πάτρας κ. Φώτης Δημητρόπουλος;;;
Προσοχή!
w» <img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQbJAV2wKJPw6-jLHKJAW69T1BPrwl51iSJaPHS61-YA33ZWj6PESQ4w3nRaxd-drPGwi0b9EIOiUW1msGbvXca4Dvfc7TJ4xOjqWhLn3ypgO1Tc1yJqNwN3nd7NonKKGv0OqGD4sUZ6M/s35/%252525CE%2525259C%252525CE%252525AC%252525CF%25252584%252525CE%252525B9%252525CE%252525B1%25252B%252525CE%252525A4.bmp" width="35" height="35" class="photo" alt=""> ».
3) Ὁ ὑπεύθυνος τοῦ ἔγκριτου αὐτοῦ ἱεραποστολικοῦ ἱστοτόπου κ. Ἀναστάσιος στίς 18 Νοεμβρίου 2016 - 4:28 μ.μ. εἶπε: «Πρός: 18 Νοεμβρίου 2016 - 7:31 π.μ.: «Περίεργο εἶναι τό σχόλιό σας W, τό ὁποῖο δέν εἶναι γιά αὐτή τήν ἀνάρτηση, ἀλλά διά τήν ἑπόμενη. http://anastasiosk.blogspot.gr/2016/11/blog-post_943.html .
Ἡ σύστασή σας εἶναι «Προσοχή», ἐνῶ ἡ ἀπροσεξία σας, ἔστω καί ἀνώνυμα, σας ἐκθέτει. Ὁ Ὁμότιμος Καθηγητής ὑπογράφει ὡς Φώτιος Δημητρακόπουλος καί ὄχι, ὅπως ἀπρόσεχτα τό διαβάσατε, ὡς Δημητρόπουλος. Τήν ἀνάρτηση μοῦ τήν ἔστειλαν μέ mail στό διαδίκτυο διάβασα τό βιογραφικό τοῦ κ. Φ. Δημητρακόπουλου: http://www.blod.gr/lectures/Pages/viewspeaker.aspx?SpeakerID=201
Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τό σχόλιο καί σᾶς συνιστῶ «Προσοχή» ἄλλη φορά».
4) Ὁ πανεπιστημιακός καθηγητής κ. Χρῆστος Μαρκόπουλος εἶπε στίς 21 Νοεμβρίου 2016 - 5:26 π.μ.: «Ἀγαπητέ κ. Ἀνώνυμε, βλέπω ἀκολουθεῖτε μέ ἐπιτυχία τήν τεχνική του "σπείρω ἀμφιβολίες" μέ τήν ἀναφορά σας σέ "Πολύ περίεργα πράγματα...".
Πολύ ὀρθά ἀπαντᾶ ὁ ὑπεύθυνος τῆς ἱστοσελίδας καί μέ ἀναφορές παρουσιάζει τήν ἀλήθεια. Εἶναι πράγματι θαυμαστά ὅσα μεταφέρει ἡ συντάκτης τῆς ἐπιστολῆς κ. Ἀναστασία Δ. Παπαμιχαήλ. Γιά τούς δυσπιστίες μπορεῖ νά εἶναι ἁπλά περίεργα. Δέν πειράζει! Ἡ συντάκτης δέν προσπαθεῖ νά σᾶς πείσει. Ἁπλά νιώθει τήν ἀνάγκη νά μεταφέρει, νά μοιραστεῖ, νά "φωνάξει" τήν θαυμαστή ἐμπειρία της. Ἐσεῖς πρέπει νά διαλέξετε μεριά. Ἄν δέν εἶστε σίγουρος ἀκόμα, πάρτε τό χρόνο σας, ρωτῆστε, ψάξτε, διαβάστε, κάντε τήν ἔρευνά σας καί εἶμαι σίγουρος ὅτι θά βεβαιωθεῖτε. Ἀπό τήν ἄλλη, ἄν δέν πιστεύετε τά γραφόμενα, νομίζω σας δίνεται ἡ δυνατότητα νά ἐκφραστεῖτε.
Παρακαλῶ ὅμως, μήν προσπαθεῖτε νά σπείρετε τήν ἀμφιβολία σας στούς ὑπόλοιπους ἀναγνῶστες μέ πλάγιο τρόπο. Πιθανόν αὐτό σᾶς κάνει, ἐσᾶς προσωπικά, νά νιώθετε καλύτερα, ἀλλά ἐπιτρέψτε μου δέν εἶναι ἔντιμο. Ἀφῆστε τούς ὑπόλοιπους ἀναγνῶστες νά κρίνουν ἐλεύθερα τήν ἀλήθεια τῶν γραφομένων. Εὐχαριστῶ».
5) Ὁ ἀνώνυμος στίς 21 Νοεμβρίου 2016 - 1:53 μ.μ. εἶπε «Πρέπει νά παίρνουν ἀπαντήσεις κ. Μαρκόπουλε ὅσοι προσπαθοῦν νά γράφουν ὑπονομευτικά σχόλια. Καλά ἔκανες καί σύ καί ὁ Ἀναστάσιος».
6) Ἡ πανεπιστημιακή καθηγήτρια κ. Θεώνη Τασσοπούλου στίς 24 Νοεμβρίου 2016 - 3:20 π.μ. εἶπε: «Ἡ κατάθεση ψυχῆς τῆς κ. Παπαμιχαήλ εἶναι συγκινητική, διότι δείχνει ὅτι ἡ θερμή πίστη θαυματοποιεῖ καί εὐεργετεῖ τήν ψυχή καί τό σῶμα ὄχι μόνο αὐτῶν, πού προσεύχονται, ἀλλά καί αὐτῶν, γιά τούς ὁποίους κάποιος, ἔστω καί ἁμαρτωλός, προσεύχεται ταπεινά, μέ δάκρυα καί πόνο. Ἡ συγγραφέας τοῦ ἄρθρου δέν φαίνεται νά προσπαθεῖ νά πείσει κανέναν καί δέν διεκδικεῖ κάτι γιά τόν ἑαυτό της ἤ γιά τό λευιτικό ζεῦγος. Μοιράζεται μέ τούς ἀναγνῶστες τῆς ἱστοσελίδας θαυμαστά γεγονότα, πού βίωσε. Γιατί νά μήν πιστέψει ἡ κ. Παπαμιχαήλ στήν δύναμη τῆς πρεσβείας τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς στόν Θεό, ἀφοῦ ἡ ἴδια καί ἡ οἰκογένειά της εὐεργετήθηκαν; Ἐπίσης, γιατί νά ἀμφισβητήσουμε τήν θεία ἀναγνώριση καί παρρησία, πού κέρδισαν οἱ ὑπερπολύτεκνοι, εὐσεβεῖς καί φιλάνθρωποι λευίτες, ἀφοῦ διετέλεσαν σέ διαρκῆ μετάνοια, τήρησαν τούς ἠθικούς νόμους τοῦ Θεοῦ καί, κυρίως, ὄχι μόνο τόν ἄκουσαν στό πνεῦμα τους, ἀλλά δέχθηκαν καί ὑπηρέτησαν αὐτό, πού ἄκουσαν;
Οἱ ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ πάντα ζοῦσαν καί ζοῦν, ἀκόμη καί στίς ἡμέρες μας, ἀνάμεσά μας. Δέν εἶναι ἀπαραίτητα ἐρημίτες, μοναχοί ἤ ἄγαμοι. Μπορεῖ νά εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς «διπλανῆς πόρτας», αὐτοί πού μᾶς χαμογελοῦν μέ καλωσύνη τό πρωί. Ἴσως εἶναι δύσκολο νά ἀποδεχθοῦμε ὅτι εἴμαστε λῆπτες τέτοιας μεγάλης εὐλογίας καί, ἀκόμη δυσκολότερο, νά διανοηθοῦμε ὅτι οἱ γείτονές μας, ἤ οἱ ὁποιοιδήποτε ἄνθρωποι μέ τούς ὁποίους ζήσαμε μαζί, ἀνήκουν στούς ἐκλεκτούς του Θεοῦ.
Βεβαίως πολλοί ἐκλεκτοί ἀμφισβητήθηκαν, χλευάσθηκαν καί ἄπειροι βασανίσθηκαν καί μαρτύρησαν. Δέν ἔλειψαν ποτέ ἀπό δίπλα τους, οὔτε ὅσο ζοῦσαν οὔτε ἀφοῦ πέθαναν, οἱ «Ἰοῦδες» καί οἱ «Θωμάδες». Ἦταν μεγαλόκαρδοι ὅμως καί τούς ἀνέχθηκαν καί τούς ἀνέχονται. Αὐτή τήν δύναμη ἔχουν ὅσοι ἀγαποῦν. Προσεύχονται καρτερικά νά γίνουμε, ὅπως ὁ Παῦλος, ἀπό διῶκτες, Ἀπόστολοι. Ἔχουμε προθεσμία, ὅπως ὁ ληστής, ὡς τήν προτελευταία μας πνοή.
Γιατί νά μήν μεταστραφοῦμε μέ καλή προαίρεση πρός τό Μεγάλο Α καί νά κάνουμε μία καινούργια ἀρχή; Γιατί νά μήν ἀνοίξουμε τίς καρδιές μας (ὄχι τό μυαλό μας, διότι εἶναι καχύποπτο) καί νά γίνουμε δεκτικοί στήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά εὐεργετηθοῦμε ἀπό αὐτόν καί τούς ἐκλεκτούς του, ὅπως ἡ κ. Παπαμιχαήλ; Πῶς θά μᾶς ἐλεήσουν, ἄν δέν τόν καί τούς πιστέψουμε; Αὐτή εἶναι ἡ ἀφετηρία ὅλων τῶν θαυμάτων».
Ὅπως γίνεται φανερό ἀπό τά ἕξι σχόλια τῆς ἀνάρτησης ἡ περιοχή, πού ταλαιπώρησε αὐτούς τούς ἀνθρώπους, ἐκεῖ εἶναι καί οἱ ἔνοχοι καί οἱ ἐλεγχόμενοι! Ὅμως ὁ Χριστός εἶναι μετάνοια καί ἀγάπη. Ἄς ἔλθουν σέ αὐτό καί ἄς μήν ταλαιπωροῦν καί ἀμαυρώνουν τίς ψυχές τῶν κεκοιμημένων. Ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα εἶναι μεγαλόψυχοι, μήν τό λησμονοῦν! Οἱ πιστοί ἄς ζητοῦν τήν εὐλογία καί τήν πρεσβεία τους καί θά δοῦν πόσο ἁπλά καί ἄμεσα θά προσφέρουν πλουσιοπάροχα τήν βοήθειά τους ἀπό τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, ὅπου ἀναπαύονται!
Τέλος, εὐχαριστήσαμε τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό καί τόν πατέρα Νικόλαο Πέττα μαζί μέ τήν πολύαθλη πρεσβυτέρα του Ἀνθή καί μέ σεβασμό ἀναφωνήσαμε τῆς ἁγιορείτικη εἰδική εὐχή γιά ἐκείνους: «Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί! Ἅγιος Νικόλαος καί ἁγία Ἀνθή». Μέ τόν πνευματικό μας, τόν ἀρχιμ. Χρυσόστομο θά κατέλθουμε στόν τάφο τους, γιά νά προσκυνήσουμε τά εὐλαβικά τά ἅγια σκηνώματά τους γιά τό σημεῖο, πού μας ἔκαναν μέ τήν ἄδεια τοῦ Θεοῦ. Εἴθε νά πρεσβεύουν στό Θεό γιά τήν οἰκογένειά μας καί γιά κάθε πιστό Ὀρθόδοξο Χριστιανό, πού θά ζητάει τή βοήθειά τους, καί νά εἶναι βέβαιος ὅτι ἁπλόχερα καί δωρεάν θά τήν λάβει.