Στην εικόνα της Γεννήσεως ο μικρός Χριστός φοράει σουδάρια νεκρικά!!!

Ο Χριστός είναι τυλιγμένος με κάποια σουδάρια νεκρικά. Εδώ, δηλώνεται ότι ο Χριστός γεννήθηκε για να πεθάνει για εμάς. Δεν είναι απλώς ο θρίαμβος της Γεννήσεως του Χριστού.

Η Γέννηση του Χριστού ετοιμάζει το Πάσχα.

Γι’ αυτό ο Χριστός κείται, κοιμάται μέσα σε έναν τάφο. Δεν κοιμάται στο οποιοδήποτε κρεβάτι· πράγμα που αποτελεί το γεγονός το οποίο θα μας συνδέσει αναγωγικά προς το χώρο της Αναστάσεως.

Εδώ, έχουμε την Παρθένο, την Παναγία. Η Παρθένος έχει πάντοτε - σε όλες τις αγιογραφικές εκφράσεις - στο κεφάλι της και τις δύο πλάτες, τρία αστεράκια. Οκτάκτινα αστεράκια. Τα τρία αστεράκια δηλώνουν ότι η Παναγία ήταν Παρθένος προ, κατά και μετά τον τόκο. Είναι ακριβώς Παρθένος. Και το οκτάκτινο αστεράκι σημαίνει το μυστήριο της όγδοης ημέρας.

Χριστουγεννιάτικη γιορτή Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε;

- Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;

- Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε;

Η μητέρα μου έλεγε: ''Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται''.

Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά και οι ποιμένες ''αγραυλούσαν''. Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα.

Κατάλαβες; Οι ποιμένες που αγρυπνούσαν, είδαν τον Χριστό.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Η ψυχή του Χριστιανού να πετάει, όλο να πετάει!

(Οσίου Πορφυρίου)

Όταν νυγεί η ψυχή μας, όταν τρωθεί από το θείο πόθο, η ευπάθεια της σαρκός μαραίνεται. Ο θείος πόθος νικάει κάθε πόνο κι έτσι κάθε πόνος μεταποιείται και γίνεται αγάπη Χριστού. … Όλοι οι πόνοι θα περάσουν θα νικηθούν, θα μεταποιηθούν. Τότε γίνονται όλα Χριστός, γίνονται Παράδεισος. Αλλά για να ζούμε στον Παράδεισο πρέπει να αποθάνομε, να αποθάνομε για όλα, να είμαστε σαν νεκροί. Τότε θα ζούμε πραγματικά θα ζούμε στον Παράδεισο. Αν δεν νεκρωθούμε κατά τον παλαιό άνθρωπο, δεν γίνεται τίποτα.

Να βάλομε την πρίζα της καρδιάς μας στην αγάπη Του, για να ενωθούμε μαζί Του. Αυτό ζητάει ο Κύριος όχι για τον ευατό Του, από εγωισμό, αλλά για μας, για να μας χαρίσει το παν, τη χαρά, την ευτυχία.

Η έννοια του φόβου είναι καλή για τα πρώτα στάδια. Είναι για τους αρχαρίους, γι’ αυτούς που ζει μέσα τους ο παλαιός άνθρωπος. Ο άνθρωπος ο αρχάριος, που δεν έχει ακόμη λεπτυνθεί, συγκρατείται απ’ το κακό με το φόβο. Και ο φόβος είναι απαραίτητος, εφόσον είμαστε υλικοί άνθρωποι και χαμερπείς. Αλλ’ αυτό είναι ένα στάδιο, ένας χαμηλός βαθμός σχέσεως με το θείον. Το πάμε στη συναλλαγή, προκειμένου να κερδίσουμε τον Παράδεισο ή να γλιτώσομε την κόλαση. Αυτό αν το καλοεξετάσομε, δείχνει κάποια ιδιοτέλεια, κάποιο συμφέρον. Εμένα δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος.

Η ψυχή που είναι ερωτευμένη με τον Χριστό είναι πάντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη, όσους κόπους και θυσίες κι αν της κοστίσει αυτό.

Η μόνη σας έννοια να είναι ο Θεός. Όχι όπως οι άλλες έννοιες. Αυτή η έννοια να είναι διαφορετική. Είναι ένα είδος λατρείας προς τον Χριστό. Αυτή είναι η έννοια που θέλγει και ευχαριστεί. Δεν είναι κάτι που γίνεται αγγάρια. Νιώθετε ευχαρίστηση και ηδονή πνευματική. Δεν είναι όπως το μάθημα που διαβάζει το παιδί, για να πάει στο σχολείο. Είναι όπως ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων αλλά ανώτερος, πνευματικός.

Τι σημαίνει ο κόπος της τικτούσης και το κλάμα; Δεν είναι ο πόνος κι η οδύνη, ώσπου να έλθει μέσα μας ο Χριστός; Αυτή η οδύνη είναι η πιο μεγάλη. Τη γνωρίζουν όσοι την εδοκίμασαν. Είναι μαρτύριο αφόρητο.

Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ’ άπειρο …

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν’ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι’ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον Αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον Αγαπημένο. Κάνει θυσίες δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές ούτε δυσκολίες εξαιτίας της αγάπης.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ

Ευχέλαιο - μάγια - νηστεία

Γιατί γίνεται το ευχέλαιο παπαΦώτη;

Πρέπει να γίνεται σε κάποιον ο οποίος έχει πρωτίστως εξομολογηθεί επειδή έπεσε σε σοβαρά αμαρτήματα, θανάσιμα, τα οποία με τον καιρό αφήνουν «κατακάθια» και για να εξαλειφθούν αυτά γίνεται το Ευχέλαιο.

Μακρυά από μάγους και μάγισσες ούτε να την κοιτάξεις ούτε από το δρόμο που περνά να περάσεις.

Με την νηστεία γίνεσαι πιο υγιής!! Το σώμα αποτοξινώνεται με τη νηστεία. Λιπαρά φαγητά, κρέατα και πολλά άλλα προξενούν τοξίνες μέσα στον οργανισμό. Αυτές οι τοξίνες είναι δηλητήρια. Η νηστεία μας καθαρίζει από αυτά. Εγώ παίρνω φάρμακα αλλά νηστεύω. Δεν παθαίνω τίποτα. Οι πρωτόπλαστοι από την λαιμαργία τους βγήκαν από τον Παράδεισο.

Feliz Navidad (ισπανικά) Καλά Χριστούγεννα (βίντεο)

Μία ιδιαίτερα κολακευτική πρόσκληση - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (16 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2018)

"Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες" (Λουκ. ΙΔ΄ 18).

Μία ἰδιαιτέρως κολακευτικὴ πρόσκλησις.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος, - ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων - φίλοι ἀναγνῶσται, ἔχοντας μέσα του τὸν "στοιχειώδη" ἐγωϊσμό, ἐπιδιώκει καὶ ἀναζητεῖ τὴν διάκριση. Ἐκτὸς τῶν ἐλαχίστων ἐκείνων ποὺ ἀρέσκονται εἰς τὴν ἀφάνειαν καὶ οἱ ὁποῖοι ... κρύπτονται ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ κόσμου, οἱ πλεῖστοι ἀναζητοῦν τὴν ... ἐπιφάνειαν καὶ τὴν διάκρισιν, τὴν κοσμικὴν ἀποδοχὴν καὶ τὴν δόξαν. Θεωροῦν "ὑψίστην τιμὴν" νὰ προσκαλοῦνται ὑπὸ ἐπωνύμων ἀκόμη καὶ διὰ μίαν χειραψίαν, ἢ νὰ συμφάγωσι εἰς ἕνα ἐπίσημον γεῦμα ἢ δεῖπνον μετὰ ἐξεχόντων κοσμικῶν προσώπων, ἢ νὰ φωτογραφηθῶσι μετά τινος τραγουδιστοῦ ἢ ποδοσφαιριστοῦ ἢ ἄλλου τινος. Κοιμοῦνται καὶ ξυπνοῦν μὲ τὴν φαντασίαν των νὰ ὀργιάζῃ κυριολεκτικῶς, ἐπιζητοῦντες τὴν δημασίαν ἀποδοχὴν καὶ ἐκτίμησιν καὶ τὴν ἄνοδόν των εἰς ἀξιοπροσέκτους θέσεις καὶ καθέδρας.

Τοιαύτας θέσεις καὶ παρόμοιον δεῖπνον ἀλλὰ καὶ ἐξ ἴσου τιμητικὰς προσκλήσεις, ἀκούομεν σήμερον ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Θέσεις ἐπισήμων συνδαιτημόνων εἰς πλουσιότατον δεῖπνον, τὰς ὁποίας ὅμως οἱ τιμητικῶς προσκεκλημένοι ... δὲν ἐτίμησαν καὶ ἀπουσίασαν προκλητικῶς! Τί συνέβη; Ἦσαν ταπεινοὶ καὶ ἤθελον τὴν ἀπομόνωσιν καὶ ἀφάνειαν; Ἠγάπων τὴν φυγὴν καὶ τὴν ἡσυχίαν; ... Ὄχι, ἀδελφοί μου! Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν συνέβαινεν! Ἀντιθέτως θὰ ἐλέγομεν, - συμφώνως πρὸς τὴν ἔκβασιν τῆς ἀφηγήσεως - ὅτι οἱ συνδαιτημόνες ἐκεῖνοι, χαρακτηρίζονται ἀπὸ ἄκρατον ἐγωϊσμὸν καὶ ἐπιδεικνύουν ἀχαρακτήριστον χυδαιότητα καὶ προκλητικότητα, στὴν εὐγένειαν καὶ καλωσύνην τοῦ καλοῦ καὶ εὐγενοῦς ἐκείνου ἄρχοντος. Ἡ μὲν πρόσκλησις τιμητικὴ καὶ "ὑψηλή", οἱ δὲ προσκεκλημμένοι, ἀνάξιοι καὶ "χυδαῖοι"!

Ἡ προσβολὴ καὶ ἡ ἀντίδρασις.

Τί, ὅμως, συνέβη; Συμφώνως πρὸς τὴν ἀφήγησιν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ὅταν ἔφθασεν ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὥρα τοῦ ἐπισήμου ἐκείνου Δείπνου, οἱ ἐπίσημοι προσκεκλημένοι δὲν παρουσιάσθησαν ... Ὁ εὐγενὴς ἄρχων ὁ ὁποῖος καὶ τοὺς εἶχεν τιμήσει διὰ τὴς προσκλήσεως, ἀπορῶν διὰ τὴν ἀπουσίαν, στέλλει ὑπηρέτην, "εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα" (Λουκ. ΙΔ΄ 17). Ἡ ἐπιστροφή, ὅμως, καὶ ἡ ἐνημέρωσις ποὺ δέχεται ἐκ τοῦ ὑπηρέτου, εἶναι ἀπροσδόκητος. "Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. Ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν" (Λουκ. ΙΔ΄ 18-20). Διὰ σαθρῶν καὶ ἀνυποστάτων δικαιολογιῶν, ἐπιχειροῦν νὰ ἀποστασιοποιηθοῦν καὶ νὰ αἰτιολογήσουν τὴν ἀπουσίαν τους. Ἄλλος προεφασίσθη ὅτι θὰ ἐπήγαινε εἰς τὸν ἀγρόν του, ἄλλος, θὰ ἐδοκίμαζε καὶ θὰ ἤργάζετο μὲ τὰ πέντε ζεύγη βοῶν. Ἄλλος, τέλος, ὅτι ὡς νεόνυμφος, δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸ Δεῖπνον.

Αἱ δικαιολογίαι, ὅμως, αὗται, δὲν ἐπαρκοῦν καὶ δικαιολογημένως ἐξοργίζουν τὸν ἄρχοντα. Αἰσθάνεται τὴν βαρυτάτην προσβολήν, βλέπει ὅτι ἡ κοινὴ συνισταμένη τῶν προσκεκλημένων εἶναι ἡ ὑβριστική των διάθεσις, ἡ τράπεζα εἶναι ἕτοιμη διὰ νὰ δεχθῇ τοὺς συνδαιτημόνας καὶ δὲν προτίθεται νὰ συνεχίσῃ νὰ παρακαλῇ ... Στέλλει ἀμέσως τὸν ὑπηρέτην του νὰ εὕρη ἀνθρώπους διατεθειμένους νὰ σεβασθοῦν τὸ Δεῖπνον καὶ νὰ δεχθοῦν τὴν πρόσκλησίν του, ὅπως προσέλθουν καὶ συμφάγουν μαζί του. "ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε" (Λουκ. ΙΔ΄ 21). Βλέπων δέ, ὅτι "ἔτι τόπος ἐστί", στέλλει ἐκ νέου τὸν δοῦλόν του, - "ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκος μου" (Λουκ. ΙΔ΄ 23) - καὶ παρακαλεῖ πλέον καὶ ἀναγκάζει καὶ ἀγωνιᾷ διὰ νὰ γεμίσῃ ἡ τράπεζά του. Φαίνεται σὰν νὰ ἔχῃ "πεισμώσῃ" καὶ διὰ τοῦτο κατακλείεται ἡ συγκεκριμμένη παραβολή, μὲ τὴν ὀργισμένη διαβεβαίωση τοῦ ἄρχοντος, "Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου" (Λουκ. ΙΔ΄ 24). Εἶναι αὐτονόητον ὅτι δὲν μᾶς ἐκπλήσσει ἡ συμπεριφορὰ τοῦ εὐγενοῦς ἐκείνου ἄρχοντος, ἀφοῦ εἰς παρομοίας περιπτώσεις καὶ οἱ πλέον πρᾶοι καὶ ἀγαθοί, ταράσσονται καὶ ὀργίζονται καὶ ἐκδικοῦνται.

Ἡ ἑρμηνεία τῆς παραβολῆς.   

Δὲν εἶναι δύσκολον, ἀδελφοί μου ἀναγνῶσται, νὰ ἀντιληφθοῦμε, τὰ πρόσωπα ἀλλὰ καὶ τὰς μελλούσας καταστάσεις, αἱ ὁποῖαι "κρύπτονται" ὄπισθεν τῶν περιγραφομένων. Καὶ ἐν πρώτοις, ὁ εὐγενὴς ἐκεῖνος ἄρχων ὁ προσκαλῶν εἰς τὴν ἑαυτοῦ τράπεζαν καὶ παραθέτων τὸ πλουσιώτατον Δεῖπνον, εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος καλεῖ καὶ προσκαλεῖ εἰς τὸ Οὐράνιον Δεῖπνον Του, τὴν Θείαν Κοινωνίαν, ὅλους ἐκείνους ποὺ εἶχον τὴν τιμὴν νὰ εἶναι βεβαπτισμένοι εἰς τὸ Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἴμεθα ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πολλάκις προσβάλλομεν τὴν τιμητικὴν πρόσκλησιν τοῦ Οὐρανίου Πατρός καὶ ἀδιαφοροῦμεν διὰ τὸ μέγιστον τοῦτο καὶ οὐράνιον Δεῖπνον. Εἴμεθα ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, εἰς τὰς ἐπανειλημμένας ἐκκλήσεις καὶ ὑπενθυμίσεις τοῦ Χριστοῦ μας, μετερχόμεθα σωρείαν ἀτόπων καὶ ἀνυποστάτων δικαιολογιῶν καὶ κατ' οὐσίαν περιφρονοῦμεν τὸν Οὐράνιον Οἰκοδεσπότην. Εἴμεθα, τέλος, ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι στρεφόμεθα εἰς πᾶσαν ἄλλην ἐνέργειαν καὶ ἐργασίαν, προκειμένου νὰ ἀποστασιοποιηθοῦμεν ἀπὸ τὸ Ὕψιστον Οὐράνιον Δεῖπνον τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Τὴν τράπεζαν ἐκείνην, διὰ τῆς ὁποίας ὁ Κύριος μᾶς καθιστᾷ συσσώμους καὶ συναίμους τοῦ Ἁγίου Του Σώματος καὶ Αἵματος, ἀλλὰ καὶ μετόχους τῆς Οὐρανίου Βασιλείας Του.

Οἱ πτωχοὶ καὶ ἀνάπηροι καὶ χωλοὶ καὶ τυφλοί, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐκλήθησαν κατὰ τὴν δευτέραν ἀποστολὴν τοῦ ὑπηρέτου, εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι τοὺ ὁποίους νομίζομεν "ἀπορριπτέους" τῆς σωτηρίας καὶ τοὺς ὁποίους ὁ Δεσπότης Χριστός, θὰ καλέσῃ, προκειμένου νὰ ἐπαισχυνθοῦμε ὅλοι ἡμεῖς οἱ περιφρονηταὶ τῆς Θείας προσκλήσεως. Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δὲν εὐτύχησαν νὰ διδαχθοῦν τὰ νάματα τῆς Θείας καὶ ἀμωμήτου Πίστεώς μας καὶ εὑρέθησαν καὶ μὴ θέλοντες μακρὰν τῶν Ἁγίων Μυστηρίων καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι, ἀκόμη, ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ὁ Πανοικτίρμων Κύριος, θὰ καλέσῃ καὶ τιμήσῃ, διότι καὶ ἐκεῖνοι ἤθελον τὴν εὔνοιαν καὶ χάριν τῆς Θείας Ἀγάπης.

Ἀλλὰ καὶ τὸ δεύτερον Δεῖπνον τὸ ὁποῖον "διακρίνεται" εἰς τὴν ὀργίλην ἀπάντησιν τοῦ Οὐρανίου Βασιλέως, εἶναι ἡ αἰώνιος εὐφροσύνη τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, ἡ ἡτοιμασμένη ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, "τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν". Εἶναι τὸ Δεῖπνον ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ὑπόσχεται ὁ Κύριός μας εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θὰ τιμήσουν καὶ θὰ τιμηθοῦν ἀπὸ τὴν Θείαν Μετάληψιν καὶ βρῶσιν τοῦ Παναγίου Σώματος καὶ τοῦ Πανακηράτου Αἵματος τοῦ Δεσπότου.  Εἶναι ἡ αἰωνία παράκλησις καὶ Θεία ἀνέκφραστος ἠδονὴ τὴν ὁποίαν, εἴθε, νὰ ἀπολαύσωμεν. Ἀμήν.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμοθέου Γ. Παπασταύρου

                                                                                         Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Ανέκδοτο με μελομακάρονα

Είναι οι άγαμοι σε υψηλότερη θέση από τους παντρεμένους ιερείς στην κλίμακα αγάπης του Θεού;

Ξέρετε, μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι άγαμοι βρίσκονται υψηλότερα στην κλίμακα της αγάπης του Θεού.

Δίπλα μου ήταν ένα βιβλίο για τη ζωή του Αγίου Σπυρίδωνα, και σκεπτόμενος τον Άγιο έγγαμο, πάλι αυτός ο λογισμός πήρε θέση στη σκέψη μου, οπότε νιώθω ένα χαστούκι στο μάγουλο. Σηκώνω τα μάτια και τότε βλέπω τον Άγιο Σπυρίδωνα ζωντανό και θυμωμένο μπροστά μου, αυστηρά να με ρωτάει πώς και το πιστεύω αυτό; Ο ίδιος δεν ήταν έγγαμος, ο Απόστολος Ανδρέας δεν ήταν έγγαμος; Ο Απόστολος Πέτρος δεν ήταν έγγαμος;

Όταν συνήλθα από αυτή την ψυχρολουσία, άνοιξα το βιβλίο και άρχισα να διαβάζω για τη ζωή του Αγίου Σπυρίδωνα. Έφτασα στο σημείο που έλεγε ότι ο Άγιος πάντα είχε μεγάλη αγάπη και συμπάθεια στους αμαρτωλούς. Όταν κάποιοι κλέφτες πήγανε μία νύχτα να κλέψουνε πρόβατα απὸ τη μάνδρα του, που τη συντηρούσε για να βοηθά τους πεινασμένους, τυφλωθήκανε και δεν μπορούσανε να φύγουνε, και πιάσανε και φωνάζανε να τους ελεήσει και ο Άγιος, όχι μόνο τους ξανάδωσε το φως τους, αλλὰ τους χάρισε κ᾿ ένα κριάρι, γιατί, όπως τους είπε, είχανε κακοπαθήσει όλη τη νύχτα. Και τελικά, αφού τους νουθέτησε νάναι καλοὶ άνθρωποι, τους έστειλε στα σπίτια τους, χωρὶς να μάθει τίποτα η εξουσία για την κλεψιὰ που θέλανε να κάνουνε.

"Αποκλείεται, δεν το πιστεύω", είπα. "Μα να τους χαρίσει και κριάρι, γιατί είχανε κακοπαθήσει όλη τη νύκτα";

Άφησα το βιβλίο και ανέβηκα στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου. Εκεί μια σπουδαία μοναχή, η Βερονίκη,που για χρόνια είχε δουλέψει ως νοσοκόμα στην κλινική Αλεβιζάτου στην Ομόνοια, όπου εφημέριος ήταν ο Γέροντας Πορφύριος, μού πρότεινε να περπατήσουμε λίγο. Ήταν η εποχή που τα γύρω αμπέλια του μοναστηριού έγερναν γεμάτα ώριμα σταφύλια, έτοιμα για τρύγο.

“Σκύψε, Γεράσιμε, σκύψε, να μην αναστατώσουμε τους ανθρώπους", μου λέει.

Γυρίζω και βλέπω δύο χωρικούς να κλέβουν σταφύλια από το αμπέλι του μοναστηριού.

Η Βερονίκη δεν φώναξε, δεν πρόσβαλε, δεν έδιωξε τους κλέφτες, αλλά μου είπε να σκύψω να μην μας δουν και αναστατωθούν.

Από τη Βερονίκη μού ήρθε λοιπόν απάντηση πώς φέρονται οι άνθρωποι του Θεού. Πριν λήξει η μέρα, η αμφισβήτησή μου για ό,τι έπραξε ο Άγιος Σπυρίδωνας με τους κλέφτες, διαλύθηκε.

διήγηση του μακαριστού π. Γεράσιμου Φωκά

Ταινία μικρού μήκους "My brother"

Ένα video που θα σε κάνει να αισθανθείς άσχημα, με την ελπίδα ότι θα δώσει σε όλους μας ένα καλό μάθημα σεβασμού στον συνάνθρωπο.

Δείτε ΕΔΩ

Ένας πιτσιρικάς, κρατώντας ένα λοστάρι, τρέχει σε ένα στολισμένο για τα Χριστούγεννα, πολυσύχναστο δρόμο με πολλά μαγαζιά και δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του.

Οι περισσότεροι βλέπουμε το δέντρο, χάνοντας το δάσος. Στεκόμαστε δηλαδή στην κίνηση του νεαρού να καταστρέψει, χωρίς καν να σκεφτούμε τι μπορεί να ώθησε ένα παιδί σε αυτό το ξέσπασμα.

Με αφορμή την λοιπόν την χθεσινή ημέρα που ήταν αφιερωμένη στα άτομα με κινητικά προβλήματα, ο σκηνοθέτης Θοδωρής Παπαδουλάκης έφτιαξε ένα video που θα πρέπει να γίνει μάθημα για όλους για το πως θα πρέπει να σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας.