Γι' αυτούς που θυσιάζουν τη ζωή τους για τον πλησίον.

Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός εκτυλίχτηκε στα νερά του Σαρωνικού, στα τέλη του 20ου αιώνα. Το αφηγήθηκε μια απ' τις πιό εκλεκτές μαθήτριες του Οσίου Πορφυρίου, η οποία επρόκειτο να γίνει Μοναχή.

Σ' ένα από τα παραθαλάσσια προάστεια της Αττικής, θα γίνονταν κολυμβητικοί αγώνες γυναικών. Θα έπαιρνε μέρος και μια εξαιρετική κοπέλα, η Άννα, η οποία ήταν πρωταθλήτρια στην κολύμβηση, συγγενής και φίλη της μαθήτριας του Οσίου. Στους αγώνες θα συμμετείχε επίσης και μία άλλη φίλη της Άννας, η οποία είχε και εκείνη μεγάλη επίδοση σ' αυτό το άθλημα.

Πρέπει να τονιστεί, ότι η Άννα, εκτός από την εξαιρετική της επίδοση στην κολύμβηση, είχε μιά πολύ καλλιεργημένη ψυχή. Ήταν θεοσεβής, ευγενής, γενναιόψυχη. Όλοι την αγαπούσαν!

Την ημέρα των αγώνων πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στο καθορισμένο μέρος. Μεταξύ αυτών και οι γονείς των δύο κοριτσιών.

Όταν οι αγώνες ξεκίνησαν και οι αθλήτριες ξανοίχτηκαν βαθιά στη θάλασσα, προπορευόταν αισθητά η Άννα. Από πίσω της κολυμπούσε η φίλη της. Ξαφνικά, η Άννα με την άκρη του ματιού της βλέπει την κοπέλα να χάνεται μέσα στα νερά, είχε πάθει κράμπα! Αμέσως, με την φιλαλληλία που την διέκρινε, εγκαταλείπει τον αγώνα και κατευθύνεται προς το μέρος της.

Δυστυχώς όμως οι παρατηρητές του αγώνα δεν αντιλήφτηκαν αμέσως το συμβάν. Όταν πλησίασε η Άννα, η φίλη της είχε χάσει πλέον τις δυνάμεις της. Στην προσπάθειά της μάλιστα να σωθεί, την έπιασε απ' το λαιμό και βυθίστηκαν και οι δύο.

Όταν τελικά πήραν είδηση απ' την ακτή και έσπευσαν κοντά τους, τις βρήκαν και τις δύο νεκρές!

Εύκολο είναι να φανταστεί κανείς, το θρήνο που έγινε απ' τους γονείς, αλλά και απ' όλον τόν κόσμο, ειδικά για την Άννα, την ηρωίδα αυτή της αγάπης. Πρώτευε στην κολύμβηση, πρώτευσε και στο μεγαλειώδες άθλημα της αυτοθυσίας, για την σωτηρία του πλησίον! Εφάρμοσε τα Θεϊκά λόγια του Κυρίου...

Η Ακαδημία Αθηνών βράβευσε την ηρωική πράξη της Άννας, δίνοντας το βραβείο στη μητέρα της. Εκείνη όμως κλονίστηκε! Ήταν απαρηγόρητη και κινδύνευε η ψυχή της.

Τότε επενέβη αποφασιστικά η πνευματική θυγατέρα του Οσίου Πορφυρίου. Την παρηγόρησε, την στερέωσε στην Πίστη και με την θερμή προσευχή της στο Θεό η πονεμένη γυναίκα ειρήνευσε, φωτίστηκε και έφθασε στο σημείο να δοξάζει τον Θεό, για την ηρωίδα και μάρτυρα κόρη που της χάρισε.

Η Άννα, η αγία αυτή ψυχή, βλέποντας, με τον τρόπο που μόνο ο Θεός γνωρίζει, τη βοήθεια που πρόσφερε στη μητέρα της η φίλη της και μαθήτρια αυτή του Γέροντα, θέλησε να την ευχαριστήσει. Και, το θαυμαστό έγινε!

«Ήταν μεσημέρι», αφηγήθηκε η μαθήτρια του Οσίου Πορφυρίου, «δεν κοιμόμουν, ήμουν σε τελείως φυσική κατάσταση, οπότε ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του δωματίου μου και μπαίνει ολόφωτη, Θεϊκά όμορφη, μ' ένα γλυκύτατο χαμόγελο η Άννα! Στην αρχή ταράχτηκα, αμέσως όμως, Θεία χαρά και αγαλλίαση με πλημμύρισε. Έμεινα άφωνη να την κοιτάζω. Τότε ακούστηκε η φωνή της ειρηνική και γλυκειά.

Μου είπε:

– Πήρα άδεια απ' τον Κύριο να έρθω, να σ' ευχαριστήσω που βοήθησες την μητέρα μου. Σε παρακαλώ να της πεις, πως εγώ θα μπορούσα να σωθώ. Γνώριζα τον τρόπο ν' απελευθερωθώ από τα χέρια της φίλης μου, αλλά δεν θα είχα τη δύναμη να βγω μόνο εγώ στην ακτή και ν' αντικρύσω τη μητέρα της (!!) Επίσης, πες της, πως δεν υποφέραμε. Σ' εκείνες τις δύσκολες στιγμές μας παρουσιάστηκε ο Κύριός μας, ο Χριστός μας. Χαμογελώντας Θεϊκά, μας είπε: » Εάν θέλετε, εγώ θα σας στείλω πίσω, στην επίγεια ζωή. Τί θέλετε, να γυρίσετε πίσω ή να έρθετε μαζί μου;» Και εμείς διαλέξαμε να πάμε μαζί Του! Κανείς δεν μπορεί να δει την Θεϊκή Του ομορφιά και αγάπη και να προτιμήσει κάτι άλλο, αδελφή μου.

Μετά πρόσθεσε με περισσότερη ακόμη αγάπη:

- Για το καλό που μου έκανες, θα σου πω και εγώ ένα μυστικό τ' Ουρανού. Έρχονται πολλοί άνθρωποι πάνω καλοί και ενάρετοι. Αρχιερείς, ιερείς, μοναχοί, οικογενειάρχες και πιστεύουν, ότι θα πάρουν την πρώτη θέση στον Ουρανό. Η πρώτη θέση όμως ανήκει σ' αυτούς, που θυσιάζουν τη ζωή τους για τους άλλους! Σ' αυτούς που μιμούνται το Χριστό στην θυσία!

Αυτά είπε και έγινε άφαντη, αφήνοντάς μου μια απερίγραπτη χαρά και συγκίνηση...»

«Η πρώτη θέση στον Ουρανό είναι γι' αυτούς που θυσιάζουν τη ζωή τους για τον πλησίον!...»

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Συγκλονίζει η ανάσταση ενός νεκρού; - Τα "μετά θάνατον"! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018)

"εἰ Μωυσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ

νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται" (Λουκ. ΙΣΤ΄ 31).

Τὰ "μετὰ θάνατον"!

Πολλὲς ἀπαντήσεις μᾶς δίνει, σήμερα, τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ μάλιστα σὲ ἐρωτήματα τὰ ὁποῖα ἀπασχολοῦν τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο, ἴσως δὲ καὶ τὸν σημερινὸ χριστιανό. Θὰ λέγαμε ὅτι, μὲ τὴν σημερινὴ παραβολή, ὁ Κύριος, μᾶς ὁμιλεῖ μὲ κάθε λεπτομέρεια γιὰ τὴν "μετὰ θάνατον" ζωὴ καὶ δίνει ἀπαντήσεις καὶ στὸν πλέον ἀπαιτητικὸ μελετητὴ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἐν συντομείᾳ δέ, νὰ ἀπαριθμήσωμεν μερικὰς ἀπὸ αὐτάς! Ὑπάρχει μετὰ θάνατον ζωή! Ὅσον κι' ἂν κάποιοι προσπαθοῦν νὰ βεβαιώνουν "ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους", ὅτι μετὰ τὸν σωματικὸν θάνατον, ἐπέρχεται μόνον ἡ σῆψις καὶ τὸ ... μηδέν! Ἐπίσης, ὑπάρχει Παράδεισος καὶ Κόλασις! Μία ἀπάντησις εἰς τὴν "ἀγαπητικὴν" θεωρίαν, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι "Ἀγάπη" καὶ ἐν τῇ ἀγάπῃ Του, θὰ σώσῃ πάντας τοὺς ἀνθρώπους! Ἐπίσης, ὅτι οἱ ἐν τῷ Παραδείσῳ θὰ χαίρουν καὶ θὰ ἀπολαμβάνουν αἰωνίαν εὐφροσύνην καὶ μακαριότητα, ἐνῶ, ἀντιθέτως, οἱ ἐν τῇ Κολάσει, θὰ "ὑπάρχωσιν ἐν βασάνοις" καὶ θὰ παρακαλοῦν διὰ τὴν παραμικρὰν ἀναψυχήν! Ἕνα ἐπὶ πλέον στοιχεῖο εἰς τὸ σημερινὸν Εὐαγγελικὸν ἀνάγνωσμα, εἶναι καὶ ὁ λόγος, "τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι" (Λουκ. ΙΣΤ΄ 25), μὲ τὸν ὁποῖον βεβαιῴνει ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ὅτι ἡ δύσκολη καὶ ἐπώδυνη παροῦσα ζωή, θὰ εἶναι μεγάλο εὐεργέτημα κατὰ τὴν κρίσιν τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἀντιθέτως, ἡ ἄνετος καὶ ἀνώδυνος θὰ εἶναι καὶ ἕνα ἐπὶ πλέον ἐπιβαρυντικὸν στοιχεῖον! Ἀκόμη, τέλος, δὲν θὰ εἶναι δυνατὴ ἡ προσέγγισις τῶν δύο καταστάσεων, ἀφοῦ, "μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν" (Λουκ. ΙΣΤ΄ 26).

Μεγαλύτερη, ὅμως, σημασία καὶ προσοχὴ θὰ δώσωμεν εἰς τὴν παροῦσαν, εἰς τὴν τελευταίαν φρᾶσιν καὶ ἀπάντησιν τοῦ Ἀβραὰμ πρὸς τὸν πλούσιον, ὅταν ἐκεῖνος τὸν διαβεβαιῴνει, ὅτι, ἐὰν ἕνας νεκρὸς ἀναστῇ ἐκ νεκρῶν, οἱ ἄπιστοι θὰ συγκλονισθοῦν καὶ θὰ μετανοήσουν! Ἂς δοῦμε ...

Συγκλονίζει ἡ ἀνάστασις ἑνὸς νεκροῦ;

Ἀναμφιβόλλως, ἴσως δὲν ὑπάρχει συγκλονιστικότερον θέαμα ἐπὶ τῆς γῆς, ὅσον ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ἐπανέλευσις στὴν παροῦσα ζωή, ἑνὸς ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος ἀπέθανεν καὶ ὁ θάνατός του ἦταν βεβαιωμένος ἀπὸ κάθε ἄποψιν. Κυριολεκτικῶς, - ὅσον καὶ ἂν εἴμεθα βέβαιοι διὰ τὴν μετὰ θάνατον ζωήν, - ἐξίσταται ἡ διάνοια τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ μόνον εἰς τὴν σκέψιν ἑνὸς τέτοιου γεγονότος καὶ διὰ τοῦτο αἱ προσευχαὶ καὶ δεήσεις ἡμῶν διὰ τὴν ὑγείαν τῶν ἀσθενῶν, γίνονται, ἐν ὅσῳ αὐτὸς εὑρίσκεται εἰς τὴν ζωήν. Ὅταν βεβαιωθῇ ὁ σωματικὸς θάνατός του, - ὅσον καὶ ἂν οὗτος εἶναι ὀδυνηρός, - αἱ δεήσεις ἡμῶν, γίνονται πλέον εὐχαὶ διὰ τὴν ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς του. Ἀκόμη καὶ ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν εὐχῶν της, δέεται μόνον διὰ τὴν ἀνάπαυσιν τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων καὶ ὄχι διὰ τὴν ἀνάστασιν τῶν σωμάτων των. Ὄχι, βεβαίως, διότι ἀδυνατεῖ ὁ Θεὸς νὰ ἀναστήσῃ τοὺς νεκρούς, - "λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ" (Ματθ. Γ΄ 9), - ἀλλὰ διότι ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι, ἀφ' ἑνὸς μέν, κατ' ἐξοχὴν ἐκδήλωσις ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας πρὸς ἡμᾶς, ἀφ' ἑτέρου δέ, εἶναι ἡ κοινή πορεία τοῦ κάθε ἀνθρώπου. "ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν" (Ἐβρ. Θ΄ 27).

Ὅμως, ὁ συγκλονισμὸς ποὺ ἐπιφέρει μία ἀνάστασις νεκροῦ, εἶναι μικρῆς διαρκείας. Διαρκεῖ μόνον, κάποιες στιγμὲς ἢ ὧρες καὶ σιγὰ - σιγὰ ὁ ἄνθρωπος ἐξοικειώνεται καὶ συνηθίζει μὲ τὸ ὄντως φοβερὸ τοῦτο γεγονός καὶ στὴν συνέχεια ἡ ἀνάστασις γίνεται μία ... ἐξιστόρηση καὶ μία ... ἀνάμνηση! Τοῦτο δὲν ἐγίνετο μὲ τὶς ἀναστάσεις τῶν νεκρῶν ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς παρουσίαν Του; Ἀνέστησε τὸν υἱὸν τῆς χήρας εἰς τὴν Ναΐν, τὴν κόρην τοῦ Ἰαείρου καὶ τὸν τετραήμερον Λάζαρον. Ἐξεπλάγησαν τὰ πλήθη, συνεκλονίσθησαν ἀκόμη καὶ οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, ... ἀλλὰ μέχρις ἐκεῖ! Καμμία οὐσιαστικὴ ψυχικὴ ἀναδόμησις, καμμία πραγματικὴ πίστις εἰς τὸν Κύριον καὶ τὴν Θεότητά Του, οὐδεὶς καρδιακὸς συγκλονισμὸς μὲ ... διάρκεια ἢ μονιμότητα! Προσωρινὸς ἐνθουσιασμός, πρὸς στιγμὴν "ἐκρήξεις" καὶ ζητωκραυγαὶ καὶ ... τίποτε πλέον!

Τὸ ἴδιον ἆραγε δὲν γίνεται καὶ σήμερα, ὅταν οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν "ἰδίοις ὄμμασιν", θαύματα τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου; Τὸ Πανάγιον Φῶς, τὸ ὁποῖον κάθε χρόνο ἐξέρχεται ἐκ τοῦ Παναγίου Τάφου καὶ τόσην παρρηγορίαν σκορπίζει εἰς τὰς ψυχὰς τῶν Ὀρθοδόξων, πόσην οὐσιαστικὴν διάρκειαν ἔχει εἰς τὰς ψυχάς μας; Οὐδεμίαν ... θὰ τολμοῦσα νὰ εἴπω! Τὸ ἀναμένομεν μέν, ἀλλὰ ἡ ἔλευσίς του οὐδεμίαν οὐσιαστικὴν μεταβολὴν δὲν ἐπιφέρει εἰς τὰς ψυχάς μας! Μήπως καὶ σήμερον δὲν ὑπάρχουν ἀναστάσεις νεκρῶν; Μία μικρὰ ἐπίσκεψις εἰς τὸ λεγόμενον διαδίκτυον, εἶναι ἀρκετὴ διὰ νὰ ἴδωμεν ... ! Συνεκινήθη ὁ κόσμος; Ἤλλαξε πρὸς τὸ καλύτερον; Ἀπηρνήθη τὴν ἁμαρτωλὸν ζωήν του; Ὄχι, δυστυχῶς! Ἀντιθέτως δέ, θὰ ἐλέγωμεν, ὅτι εἰς τὰς τοιαύτας ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου πρὸς ἡμᾶς, δηλαδὴ εἰς τὰ θαύματα, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὀργίζεται κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀγανακτεῖ, διότι ὁ Κύριος δείχνει τὴν παρουσίαν Του εἰς τὸν κόσμον! "Παρακαλεῖ" ὁ ἄπιστος ... τὸν Θεόν, νὰ χαθῇ, νὰ ἐξαφανισθῇ νὰ μὴν φαίνεται, γιὰ νὰ πείσῃ κάποια στιγμὴ τὸν ἑαυτόν του, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ὑπάρχει!

Πείθεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ἕνα θαῦμα;

Ὄχι, ἀδελφοί μου! Ἢ τοὐλάχιστον, δὲν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ... λείπει, γιὰ νὰ πιστέψωμεν! Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, εἶναι περισσότερον ἀπὸ ... σαφῆ! "εἰ Μωυσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ

νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται" (Λουκ. ΙΣΤ΄ 31). Ἐκεῖνο ποὺ ἀπαιτεῖται διὰ τὴν σωτηρίαν μας, εἶναι ἡ πίστις εἰς τὰ Λόγια καὶ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς! Τὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα πάντοτε, ἐγίνονταν καὶ γίνονται καὶ θὰ γίνονται, ἐνθουσιάζουν μὲν πρὸς στιγμήν, ἀλλὰ δὲν πείθουν ... ! Εἴθε ὁ Κύριος νὰ μᾶς δίδῃ τὴν Πίστιν αὐτὴν εἰς τὰ δικά Του Λόγια καὶ τοῦτο ... ἀρκεῖ!

                                                                                                                        Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                                   Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Μαθήτρια τρίτης γενιάς Ελλήνων στον Καναδά εκφωνεί μία υπέροχη ομιλία για την Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940!

Αυτή την ομιλία θα την περιμέναμε από τα Ελληνόπουλα που ζουν στην Ελλάδα αλλά δυστυχώς τα παιδιά μας δεν γνωρίζουν ούτε ΤΙ γιορτάζουμε.

Η μικρή Αθηνά Νικολή εκφωνεί τον λόγο με χαρισματικό τρόπο. Δίνοντας νόημα σε κάθε λέξη. Αυτό να το βλέπουν και η μεγάλοι που κάνουν το καθήκον τους εκφωνόντας ξύλινους λόγους που μεταδίδουν αποκρουστικότητα και βαρεμάρα.

Η μικρή μαθήτρια εκφωνεί το λόγο σε δύο γλώσσες. Γαλλικά και Ελληνικά.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Ο τοξικός πατέρας και η «κληρονομιά» του

Εξωτερικά, φαίνεται μια τέλεια οικογένεια και αυτό ήταν το σχέδιο. Ένας άνδρας και μια γυναίκα, επιτυχημένοι και οι δύο, αν και προερχόμενοι από χαμηλά οικονομικά στρώματα. Εμφανίσιμα, υγιή παιδιά, αθλητικά, καλοί μαθητές. Η οικογένεια φαίνεται να έχει πετύχει όλους τους στόχους της.

Η τέλεια εικόνα. Εκτός από μια λεπτομέρεια. Αυτό είναι η βιτρίνα. Ο πατέρας, όπως αναφέρει το ένα από τα πέντε παιδιά, ήταν ένας τύραννος. Ήθελε τα παιδιά του να γίνουν το ίδιο επιτυχημένα όπως αυτός, χωρίς να έχει καμία σημασία το τι ήθελαν εκείνα. Ακόμα κι αν κάποιο από αυτά πετύχαινε το στόχο, δεν σταματούσε. Ζητούσε και απαιτούσε κι άλλα. Τίποτε δεν ήταν αρκετό για εκείνον. Ο πατέρας δεν γνώριζε πραγματικά κανένα από τα πέντε παιδιά του. Αυτή ήταν η αλήθεια.

Η αναγνώριση αυτής της κατάστασης από τα παιδιά έγινε σχετικά αργά στη ζωή, όταν εκείνα ήταν πια ενήλικα και είχαν ήδη κάνει δικά τους παιδιά. Αυτό είναι αρκετά συνηθισμένο όλα τα παιδιά θεωρούν ότι αυτές οι συμπεριφορές και εμπειρίες συμβαίνουν σε κάθε σπίτι, παντού. Ότι είναι κάτι φυσιολογικό. Η αναγνώριση της τοξικής συμπεριφοράς συμβαίνει συχνά αργότερα στη ζωή.

Και η βιβλιογραφία είναι γεμάτη από τέτοιους μπαμπάδες, όπως και η λογοτεχνία (που στέκουν τρομακτικοί πάνω από τα μικρά τους παιδιά). Όπως τα παιδιά διαμορφώνουν τις πρώτες εντυπώσεις για το πώς είναι μια γυναίκα, βλέποντας τη μητέρα τους, το ίδιο συμβαίνει και με τον πατέρα. Ο ναρκισσιστής, απολυταρχικός θύτης, που αναφέραμε παραπάνω, είναι απλά ένα είδος τοξικού πατέρα.

Υπάρχει και ο απών πατέρας. Εκείνος που δεν είναι δίπλα στα παιδιά του κυριολεκτικά ή συναισθηματικά. Αλλά υπάρχουν και άλλες μορφές τοξικού πατέρα. Αν υπάρχει ένα κοινό μοτίβο που αναδύεται από τις ιστορίες ενηλίκων που μεγάλωσαν σε δυσλειτουργικές ή τοξικές οικογένειες είναι η αποτυχία του άλλου γονέα να τους προστατεύσει από την κακοποίηση της μητέρας ή του πατέρα. Η αντιλαμβανόμενη αυτή προδοσία μπορεί να διαμορφώσει την οπτική τους για την εμπιστοσύνη και την εγγύτητα που σχετίζεται με το φύλο του γονέα με μυριάδες τρόπους.

Εξερευνώντας σε βάθος την πατρική επίδραση

Για χρόνια, η πατρότητα είχε επισκιαστεί ερευνητικά από τη μητρότητα. Οι άνδρες κυρίως ήταν εκείνοι που παρείχαν τα μέσα επιβίωσης. Είναι απίστευτο να σκεφτεί κανείς ότι το πρώτο επαγγελματικό εγχειρίδιο για την πατρότητα δημοσιεύτηκε το 1979 (από τον Michael Lamb). Οι έρευνες δείχνουν πια ότι η πατρική επίδραση δεν είναι τόσο διαφορετική από τον τρόπο που οι μητέρες διαμορφώνουν την ανάπτυξη των παιδιών τους, αλλά πράγματι, όχι το ίδιο σημαντική. Όμως, σημειώστε: το «όχι το ίδιο σημαντική», δεν σημαίνει «χωρίς σημασία».

Προφανώς, οι μπαμπάδες δεν βιώνουν την γέννα, αλλά φαίνεται ότι οι νέοι μπαμπάδες εμφανίζουν ορισμένες ορμονικές αλλαγές, όταν ένα παιδί γεννιέται. Η πραγματικότητα είναι ότι οι μητέρες είναι εκείνες που περνούν περισσότερο χρόνο αναγκαστικά με τα νεογέννητα. Όμως, οι μπαμπάδες τείνουν να αλληλεπιδρούν με τα βρέφη, τα νήπια και τα παιδιά τους, απλά με διαφορετικό τρόπο.

Το μεγαλύτερο μέρος της αλληλεπίδρασής τους περιλαμβάνει παιχνίδι και ο πατέρας παίζει διαφορετικά από τη μητέρα. Η παιχνιδιάρικη πάλη είναι το αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών και πολλές φορές επιλέγουν τον μπαμπά και όχι τη μαμά για την ώρα του παιχνιδιού. Επίσης, όπως οι μαμάδες, έτσι και οι μπαμπάδες τείνουν να προσαρμόζουν την ομιλία τους, όταν μιλούν στα βρέφη. Μιλούν πιο αργά, επαναλαμβάνοντας φράσεις.

Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο βαθμός ευαισθησίας και εγγύτητας που δείχνει ένας πατέρας επηρεάζει το παιδί του. Επίσης, οι επιτυχημένοι γάμοι πολλές φορές υποδεικνύουν και έναν καλό πατέρα. Σύμφωνα με έρευνες, συμπεριφορές που ένας πατέρας χρησιμοποιεί στο γάμο του, όπως τεχνικές και συμπεριφορές επίλυσης προβλημάτων, αποτελούν μοντέλο και πρότυπο για τα παιδιά που ρουφούν και επηρεάζονται από τα πάντα.

Η ευθύνη της κοινωνίας και η συναισθηματική σύγχυση

«Πώς μπορούμε όμως να διακρίνουμε αν ένας πατέρας ή μια μητέρα δεν είναι τρυφεροί; Εγώ δεν μπορώ. Δεν μπορώ να θυμηθώ κανέναν από τους δύο να συνδέονται μαζί μου με οποιονδήποτε ουσιαστικό τρόπο. Με αγνοούσαν, σαν μια δουλειά που έπρεπε να αντιμετωπίσουν, σαν κάποιος που απλά χρειαζόταν φαγητό, ρούχα και καταφύγιο. Αλλά κατηγορώ τη μητέρα μου περισσότερο. Είναι αυτό δίκαιο;»

Αυτή η μαρτυρία και η απορία δεν είναι ασυνήθιστες. Η κοινωνία είναι πιο πρόθυμη να χωνέψει την ιδέα ότι ο πατέρας είναι λιγότερο τρυφερός και δείχνει λιγότερο ενδιαφέρον σε σχέση με τη μητέρα. Είναι περισσότερο έτοιμη να δικαιολογήσει τον πατέρα, αφού η μητέρα είναι εκείνη που βιολογικά είναι «προγραμματισμένη» να νοιάζεται περισσότερο για το παιδί της και όχι ο πατέρας.

Και είμαστε έτοιμοι να ζυγίσουμε την επίδραση των γονιών μας και να συμβιβαστούμε. Να πούμε ότι η παρουσία ενός τρυφερού, υποστηρικτικού γονέα θα καλύψει ή καλύπτει τις επιδράσεις ενός τοξικού. Όμως, αυτό δεν ισχύει με ψυχολογικούς όρους. Χάρη στην εξέλιξη, οι άνθρωποι είμαστε προγραμματισμένοι να δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή στα κακά, τα οποία αποθηκεύουμε στην μακρόχρονη μνήμη. Απωθώντας τα ή μη, βρίσκονται εκεί, στο ασυνείδητο και επηρεάζουν μεγάλο μέρος τη ζωής μας.

Η κακοποίηση, η ματαίωση, η απόρριψη, η έλλειψη αγάπης αφήνουν τα σημάδια τους, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Το ζήτημα δεν είναι να αγνοήσουμε την ιστορία μας, την ύπαρξη ενός τοξικού πατέρα ή της επίδρασής του στη δική μας ζωή. Ένας ψυχολόγος, ένας ειδικός ψυχικής υγείας μπορεί να κάνει αυτή τη βουτιά μαζί μας στο παρελθόν και να μας βοηθήσει να εντοπίσουμε και να ξεπεράσουμε όλα αυτά που μας πονούν.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Πρόγραμμα Νοεμβρίου 2018 της ενορίας του Αγίου Ιωάννου Παραλίας Πατρών

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

"Με άγγιξε μόνο ένας" - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ (28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018)

"τίς ὁ ἁψάμενός μου;" (Λουκ. Η΄ 45).

Μία γυναίκα πλησιάζει τὸν Κύριο, ἐνῶ Αὐτὸς πηγαίνει στὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου προκειμένου νὰ θεραπεύσῃ τὴν μοναχοκόρη του. Ἡ γυναίκα αὐτὴ ἔχει ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα αἱμορραγίας, τὸ ὁποῖον τὴν ταλαιπωρεῖ δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια καὶ μέχρι τούτη τὴ στιγμή, κανεὶς γιατρὸς δὲν μπόρεσε νὰ τὴν βοηθήσῃ ἀποτελεσματικά. Ὅλη της τὴν περιουσία ἐξώδευσε, προκειμένου νὰ εὕρη τὴν ὑγεία της, ἀλλ' "οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι" (Λουκ. Η΄ 43). Ἔρχεται πρὸς τὸν Κύριο διὰ νὰ ζητήσῃ τὴν βοήθειά Του καὶ νὰ πάρῃ τὴν θεραπεία της. Εἶναι βέβαιη, ὅτι ὁ Μεγάλος Αὐτὸς "Ἰατρός", δὲν θὰ ἔχῃ τὴν παραμικρὴ δυσκολία νὰ τῆς ἀποκαταστήσῃ τὴν ὑγεία της, ὅπως ἄλλωστε, ἔχει ἀκούσει διὰ τὰ τόσα θαύματα τοῦ Κυρίου.

Ὅμως, ὅταν φθάνει στὸ μέρος ὅπου εὑρίσκετο ὁ Κύριος, τῆς εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸν πλησιάσῃ. Ὁ κόσμος εἶναι τόσος πολὺς ποὺ οὐσιαστικά - θὰ λέγαμε - κινούμενος, παρασύρρει τὸν Χριστόν. Ἡ γυναίκα δὲν ἀπελπίζεται καὶ οὔτε σπεύδει νὰ ἀποχωρήσῃ. Ἡ πίστη της εἶναι τέτοια, ὥστε εἶναι βέβαιη, ὅτι "ἐὰν ἅψωμαι κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ, σωθήσομαι" (Μάρκ. Ε΄ 28). Προσπαθεῖ νὰ πλησιάσῃ τὸν Χριστόν καὶ παρ' ὅλη τὴ βία τοῦ πλήθους, κάποια στιγμὴ ἁπλώνει τὸ χέρι της καὶ προλαβαίνει νὰ ἀγγίξῃ τὸ κράσπεδον τοῦ ἱματίου τοῦ Κυρίου, δηλαδή, τὸ μέρος ἐκεῖνο ποὺ ἐσύρρετο εἰς τὸ ἔδαφος.

"Καὶ εὐθέως ἐξηράνθη ἡ πηγὴ τοῦ αἵματος αὐτῆς, καὶ ἔγνω τῷ σώματι ὅτι ἴαται ἀπὸ τῆς μάστιγος" (Μάρκ. Ε΄ 29). Αἰσθάνεται τὸ θαῦμα καὶ πανευτυχής, στρέφεται νὰ φύγῃ, νομίζουσα ὅτι κανεὶς δὲν κατάλαβε τὸ ... παραμικρό. Αἴφνης ὅμως ἀκούει τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου νὰ ἐρωτᾷ μέ, κάπως, αὐστηρὸ τρόπο: "τίς ὁ ἁψάμενός μου;" (Λουκ. Η΄ 45). Περίεργη ἐρώτηση, φυσικά, ἀφοῦ ὁ κόσμος, κυριολεκτικῶς, "συνθλίβει" καὶ "συνέχει" καὶ "ἀποθλίβει", κατὰ τὸ Ἁγιογραφικὸν κείμενον, τὸν Κύριον. Περίεργη ἐρώτησις˙ τόσον περίεργη, μάλιστα, ὥστε ὁ Πέτρος καὶ οἱ ἄλλοι μαθηταί, προσπαθοῦν νὰ ἐπαναφέρουν τὸν Χριστὸν στὴν "πραγματικότητα"! "Ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου;" (Λουκ. Η΄ 45). Ὁ Κύριος, ὅμως, ἐπιμένει˙ "ἥψατό μού τις˙ ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ." (Λουκ. Η΄ 46). Καὶ γιὰ νὰ τὸ ἑρμηνεύσωμεν, "Κάποιος, ἕνας, μὲ ἄγγιξε˙ διότι ἐγὼ κατάλαβα νὰ φεύγῃ δύναμις ἀπὸ μέσα μου"!

Μὲ ἄγγιξε μόνο ἕνας !!!

Φοβερὴ καὶ ἀποκαλυπτικὴ αὐτὴ ἡ διευκρίνησις τοῦ Κυρίου μας. Τόση ὥρα, ὁ κόσμος τὸν συνέχει καὶ τὸν συνθλίβει καὶ Αὐτὸς δὲν ἔχει αἰσθανθεῖ τὸ ... παραμικρό! Τόση ὥρα, ὅλοι διεκδικοῦν μία προνομιοῦχο θέση δίπλα στὸ Χριστό, γιὰ νὰ ἔχουν "καλὴ ὁρατότητα" καὶ νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν περιέργειά τους, βλέποντας καὶ ἀκούοντας μὲ κάθε λεπτομέρεια, ὅλες τὶς παραμέτρους τοῦ ἐπικειμένου θαύματος τῆς θεραπείας τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου, καὶ ὁ Ἰησοῦς δὲν ἔχει καταλάβει ... τίποτε! Ἑκατοντᾶδες ἄνθρωποι, τρέχουν μὲ μανία καὶ ἐνδιαφέρον δίπλα Του καὶ - τί περίεργο! - ἐνῶ θὰ περίμεναν, εἴτε ὁ Κύριος νὰ δείχνῃ ἐνθουσιασμένος διὰ τὴν τοσαύτην κοσμοσυρροήν, εἴτε νὰ ἀκούσουν τὸν ἔπαινόν Του γι' αὐτὴν τὴν προσέλευσιν, νὰ παραμένῃ ἀνενόχλητος καὶ ἀπαθής!

Μόνο ἕνας! Ποιός; Ἐκεῖνος ποὺ τυπικὰ ... δὲν τὸν ἄγγιξε! Δὲν ἄγγιξε τὸ πρόσωπον ἢ τὰ χέρια ἢ τὰ πόδια ἢ τὸ κορμὶ τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ τὸ κράσπεδον τοῦ ἱματίου Του! Δηλαδή, τὸ ἄκρον τοῦ χιτῶνος Του ποὺ ἐσύρρετο εἰς τὸ ἔδαφος. Ἄλλοις λόγοις, ἕνα μέρος τοῦ ἱματίου Του, ποὺ κατὰ τὸν κοινὸν νοῦν, κάθε φυσιολογικὸς ἄνθρωπος, οὔτε θὰ ἤσθάνετο, ἀλλ' οὔτε καὶ θὰ ἔδιδε τὴν παραμικρὰν σημασίαν. Κατὰ τὴν εὐαισθησίαν ὅμως τοῦ Κυρίου μας, τοῦτο τὸ ἄγγιγμα ἦτο, τὸ οὐσιῶδες καὶ τὸ καθοριστικόν! Καὶ ἦτο τοιοῦτον, διότι μόνον τοῦτο τὸ ἄγγιγμα τῆς συγγεκριμμένης αἱμορροούσσης, εἶχε τὴν δύναμιν νὰ "τραβήξῃ" καὶ νὰ ἑλκύσῃ τὴν Θείαν Δύναμιν! Θὰ ἐτόλμων δὲ νὰ εἴπω, ὅτι ὄχι μόνον εἵλκυσεν τὴν Θείαν Δύναμιν, ἄλλὰ καὶ "ὑπέταξεν" Αὐτὴν καὶ ἐχρησιμοποίησεν Αὐτὴν κατὰ τὴν ἀνάγκην της, ἡ πιστεύουσα καὶ ἀσθενοῦσα γυνή! Ἂς μὴν θεωρηθῇ, ἀδελφοί μου, ἡ τοιαύτη θεώρησις καὶ ἑρμηνεία, ὑπερβολικὴ καὶ βλάσφημος. Αὐτὸς Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, κατ' ἐπανάληψιν μᾶς ἔδωσε νὰ καταλάβωμεν, ὅτι ... "ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι" (Ματθ. Η΄ 13), "κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν" (Ματθ. Θ΄ 29), "ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις" (Ματθ. ΙΕ΄ 28), κ. ἄ.

Τὸ "ἄγγιγμα" εἶναι ἡ ... οὐσία !

Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς λεγομένους χριστιανούς, θεωροῦμε ὅτι, ἡ τυπικὴ καὶ "καθημερινὴ" προσευχή μας, ἢ ὁ, καθ' ἑκάστην Κυριακήν, ἑβδομαδιαῖος ἐκκλησιασμός μας, ἢ ἡ νηστεία μας τῆς Τετάρτης καὶ τῆς Παρασκευῆς καθὼς καὶ τῶν Ἁγίων τεσσαρακοστῶν καὶ ἄλλων καθιερωμένων νηστειῶν τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ "πεμπτουσία" ποὺ κάνει τὴν ... διαφορά μας ἀπὸ τοὺς ἄλλους! Νομίζουμε, ὅτι μὲ τὴν τυπικὴ αὐτὴ συμπεριφορὰ τοῦ λεγομένου χριστιανοῦ καὶ μὲ ἄλλα μικρὰ καὶ εὐτελῆ "τεχνάσματα", ὑπερκαλύψαμε ἀκόμα καὶ τοὺς ... Ἁγίους! Κάποιοι μάλιστα, ἐπιδιώκουν νὰ τηροῦν στὴ ζωή τους, ἀκραῖες καὶ αὐστηρότατες νηστεῖες, χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν, ὅτι οἱ Ἅγιοι καὶ δὴ οἱ ἀσκητές, δὲν ἁγίασαν ἀπὸ τὴν νηστεία, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν Θεόν! Ἀπὸ τὸ ... ἄγγιγμά τους στὸν Κύριο, ἔστω κι' ἂν αὐτὸ τὸ ἄγγιγμα ἔγινε στὸ κράσπεδον!!!

Κι' ἂν πήγαμε στὴν Ἐκκλησία, κι' ἂν νηστεύουμε ἀκόμη καὶ ... ξηροφαγοῦντες, κι' ἂν κάμνωμεν μετανοίας, ὡς οἱ ἁγιορεῖται ἢ καὶ περισσοτέρας ἀπ' αὐτούς, ... ὁ Κύριος δὲν αἰσθάνεται κανένα ἄγγιγμα! "θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην" (Λουκ. Η΄ 48). Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία, ἀδελφέ μου! Ἄκουσες; Ἡ πίστις σώζει! Καλῶς κάμνωμεν καὶ νηστεύομεν, ἐπίσης, καλῶς κάμνωμεν καὶ προσευχόμεθα καὶ ἐκκλησιαζόμεθα, καὶ προσκυνοῦμεν! Ἂν ὅμως ὅλα αὐτά, δὲν ἔχουν τὴν ἀγάπην καὶ πίστιν πρὸς τὸν Κύριον (δηλαδή, τὸ "ἄγγιγμα"), ὁ Κύριος δὲν ... νιώθει καὶ δὲν ... καταλαβαίνει!

Αὐτὴ νὰ εἶναι, ἀδελφέ μου, ἡ βασική μας ἐπιδίωξη ὅταν πλησιάζωμεν τὸν Θεὸν καὶ νὰ εἴμεθα βέβαιοι ὅτι τότε θὰ μᾶς ... καταλάβῃ!

                                                                                                                        Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                                   Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Άγιος νεομάρτυρας π. Ιωάννης της Σάντα Κρουζ

Ο Άγιος Νεομάρτυρας πατήρ Ιωάννης της Σάντα Κρούζ γεννήθηκε το 1937 στο χωριό Αποίκια της νήσου Άνδρου και λεγόταν Καρασταμάτης. Σε ηλικία 20 ετών πηγαίνει στην Αμερική και δημιουργεί οικογένεια. Χειροτονείται ιερέας και για 10 χρόνια εργάζεται με ιεραποστολικό ζήλο στην Αλάσκα και αφού διακόνησε την Εκκλησία σε πολλούς Ναούς ήρθε στην Σάντα Κρουζ στον Ναό του Προφήτη Ηλία το 1981 που τον τελειοποίησε και τον εγκαινίασε και γίνεται κέντρο ορθόδοξης ομολογίας σε όλη την περιοχή όπου οι άνθρωποι ήταν απομακρυσμένοι από τον Θεό και την Εκκλησία.

Η ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ φωτογραφία του π. Ιωάννη λίγο πριν τον θάνατό του.

 Ο πατήρ Ιωάννης ήταν απλός στην συμπεριφορά του, αγαπούσε τους ενορίτες του και η πόρτα του σπι τιού του ήταν πάντα ανοιχτή, και την νύχτα ακόμη όποιος τον ζητούσε έμπαινε μέσα και πολλές φορές φώνα ζαν οι δικοί του γιατί φοβόντουσαν τους κακοποιούς της νύχτας. Τα κηρύγματα του ήταν πύρινα, αγαπούσε τον Θεό και ήθελε όλοι να Τον αγαπήσουν. Πήγαινε στα πάρκα και μιλούσε με νέους ανθρώπους που δεν γνώριζαν τίποτε για τον Θεό ή ήταν σε άλλα δόγματα ή ήταν Εβραίοι.

Στην Άνδρο συμβαίνει ένα θαύμα με τους κρίνους της Παναγίας. Όταν ανθίζουν οι κρίνοι τους πηγαίνουν στην Εικόνα της. Αργότερα, όπως είναι φυσικό, ξεραί νονται και πέφτουν. Πέφτουν και τα φύλλα και μένει το ξερό κοτσάνι. Τ’ αφήνουν έτσι ξερά τα κοτσάνια στην Εικόνα Της και όταν έρθει η γιορτή της, κάθε χρόνο, αυτά ανθίζουν και βγάζουν μπουμπούκια. Ο πατήρ Ιωάννης μιας και ήταν από μικρός μεγαλωμένος στο νησί ή ξερε το θαύμα αυτό. Ήρθε λοιπόν στο νησί πήγε στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου και ζήτησε από τον Γέροντα Δωρόθεο κρίνους της Παναγίας. Πήρε μερικά ξερά κοτσάνια και τα πήγε στην Αμερική. Τα έβαλε στην Εικόνα της Παναγίας και αυτά άνθισαν ξανά. Άρχισε σιγά – σιγά ο κόσμος να θερμαίνεται στην πίστη και να προσκυνούν την Παναγία.

Ήταν μία ευαίσθητη και όμορφη ψυχή ο πατήρ Ιωάννης. Έγραφε και θρησκευτικά ποιήματα και τον συγκινούσαν πολύ τα θαύματα της Παναγίας και οι βίοι των Αγίων. Ζητούσε από τον Γέροντα Δωρόθεο να του στέλνει βιβλία για να κάνει κηρύγματα. Όταν αργότερα ήρθε στην Άνδρο η πρεσβυτέρα πήρε κρίνους, τους φύτεψε στην Αμερική και όταν άνθιζαν τους έβαζαν στην Παναγία, και γινόταν και εκεί το θαύμα, να ξανανθίζουν τα ξερά κοτσάνια. Αγαπούσε πολύ τον Άγιο Νικόλαο γιατί από μικρός πήγαινε στο Μοναστήρι.

Εκεί λοιπόν στο Μοναστήρι στην Άνδρο μία Εικόνα της Παναγίας άρχισε να ρέει αίμα και μύρο. Ο πατήρ Ιωάννης άρχισε με θείο ζήλο να μιλά για τα θαύματα της Παναγίας μας. Άρχισαν τότε να γίνονται Ορθόδοξοι και από άλλα δόγματα. Αυτό όμως ενόχλησε κάποιους και άρχισαν να του κάνουν απειλητικά τηλεφωνήματα και γράμματα για να σταματήσει το κήρυγμα. Όμως τότε εκείνος έγινε πιο φλογερός και έλεγε: «Όσο τα μάτια μου έχουν νερό εγώ θα κηρύττω τον Χριστό και την Ορθοδοξία».

Συνιστούσε στους χριστιανούς να προφυλαχθούν από τις παγίδες του αντιχρίστου και να μην πάρουν το χάραγμα και, τότε, άρχισαν πιο έντονα τ’ απειλητικά τη λεφωνήματα για την ζωή του, όμως αυτός δεν λογάριαζε τίποτα.

Στις 17 Μαΐου το 1985 το βράδυ πήρε τηλέφωνο τον Γέροντα Δωρόθεο στην Άνδρο και του ζητούσε πληρο φορίες για τα θαύματα της Παναγίας της Μυροβλύτισσας γιατί ήθελε να κάνει κήρυγμα την Κυριακή. Την άλλη μέρα στις 18 Μαΐου ο πατήρ Ιωάννης ήταν μόνος του στο σπίτι μαζί με τον γιο του Φώτιο. Η πρεσβυτέρα είχε πάει στο σπίτι της κόρης τους Μαρίας. Το αγόρι βγήκε για λίγο έξω με τους φίλους του και ο πατήρ Ιωάννης πήγε στην Εκκλησία να την ετοιμάσει και να γράψει το κήρυγμα.

Το αγόρι γύρισε αργά στο σπίτι, είδε ότι ο πα τέρας του έλειπε και πήγε ανήσυχο να τον βρει στην Εκκλησία. Και τότε αντίκρισε το φοβερό θέαμα. Τον πατέρα του κατακρεουργημένο και αγνώριστο. Τον είχαν βρει μόνο του και τον βασάνισαν χτυπώντας τον στο κεφάλι με σφυρί, και το σώμα του το κατακρεούργησαν με το μαχαίρι. Και όπως διαπίστωσε η αστυνομία, επειδή εκείνος σπαρταρούσε, πήραν τον σταυρό του με την αλυσίδα και τον έπνιξαν. Το αίμα του που χύθηκε από τις πληγές του και πλημμύρισε το δάπεδο του Ιερού Ναού το χρησιμοποίησαν για να γράψουν δικά τους συνθήματα στους τοίχους του Ιερού Ναού και το 666. Ήταν σατανιστές.

Θαυμαστά σημάδια

Ο Άγιος ιερέας μαρτύρησε στο σημείο που φωτογραφήθηκε με τον σταυρό στο χέρι, ίσως να ήταν μία πρόρρηση για το τι θα επακολουθούσε [«Νεκρός»: η στάση του σ’ αυτή τη φωτο (τη δημοσιεύουμε στην αρχή) είναι ίδια με τη στάση που έχουν στις ορθόδοξες εικόνες οι μάρτυρες. Τυχαίο; Δε νομίζω…]. Συνέβησαν προ του θανάτου του τρία θαυμαστά γεγονότα:

1) Οι ανθισμένοι κρίνοι της Παναγίας, μία βδομάδα πριν μαρτυρήσει, πέσανε όλοι ξαφνικά και από τότε δεν έχουν ξανανθίσει.

2) Η Εικόνα της Παναγίας δάκρυσε και το δάκρυ υπάρχει ακόμα πάνω στην Εικόνα, και

3) επί τρεις συνεχείς Κυριακές προ του μαρτυρίου του, κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας, έλαμπε το πρόσωπό του και σκορπούσε αχτίνες και το παιδί, που του έδινε το ζέον και είδε το παράδοξο αυτό φαινόμενο, επιτιμήθηκε αυστηρά για να μην φανερώσει τίποτα.

Η αστυνομία ερεύνησε για τους φονείς του Αγίου και βρήκαν τρία άτομα ένα ανδρόγυνο και τον γιο του άνδρα από άλλη γυναίκα. Ήταν ιερείς του σατανά και πήραν δηλητήριο κόμπρας, όταν τους συνέλαβαν και οι δύο πέθαναν, και ο τρίτος έχασε τα λογικά του και δεν συνεννοείται. Επειδή το Λείψανο του Αγίου ήταν παραμορφωμένο και το πρόσωπό του δεν μπορούσαν να το αντικρίσουν, αφού του φορέσανε την καλή του χρυσοκέντητη στολή, σφραγίσανε το φέρετρο στην νεκρώσιμη ακολουθία.

Όταν έμαθε ο Γέροντας Δωρόθεος για τον μαρτυρικό θάνατο του πατρός Ιωάννη έγραψε στην πρεσβυτέρα να του στείλει στην Άνδρο τ’ άμφια του Αγίου που εί χαν συλλειτουργήσει στο Μοναστήρι στην γιορτή του Αγίου Δωροθέου το 1981. Πέρασε καιρός και απάντηση δεν έλαβε. Στις 4 Ιουλίου το 1986 είχαν λειτουργήσει ε κεί στο Μοναστήρι και ήταν και αρκετοί από την Αθή να. Περίμεναν το μεσημέρι με το πρωινό καράβι ένα πούλμαν με προσκυνητές για την αγρυπνία το βράδυ για την εορτή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου.

Μόλις λοιπόν τελείωσε η λειτουργία άρχισαν μόνες τους να χτυπούνε οι καμπάνες πανηγυρικά, όλους τους κατέλαβε φόβος και δέος. Σταμάτησαν για λίγο οι καμπάνες και άρχισαν πάλι να χτυπούνε τόσο αρμονικά που όλοι εξέστησαν, έκαναν παράκληση στον Άγιο Νικόλαο και περίμεναν να φανερωθεί κάτι θαυμαστό. Ήρθαν και οι προσκυνητές με το πούλμαν και τους είπαν για το θαυ μαστό αυτό γεγονός. Το απόγευμα πήρε τηλέφωνο τον Γέροντα Δωρόθεο η κόρη του πατρός Ιωάννη η Μαρία, που είχε έρθει ειδικά στην Άνδρο, για να φέρει τ’ άμφια του πατέρα της. Τα έφερε στο Μοναστήρι και τα υποδέ χτηκαν με χαρά όλοι οι προσκυνητές, τέλεσαν και αγρυ πνία το βράδυ και τα έφεραν σε προσκύνηση. Οι καμπάνες χτυπούσαν στο Μοναστήρι το πρωί ακριβώς την ώ ρα που έμπαινε στο λιμάνι το καράβι με τ’ άμφια του Νεομάρτυρος.

Εμφανίσεις μετά το θάνατό του

Οι εμφανίσεις του ιερομάρτυρος Ιωάννου μετά τον θάνατό του είναι πάρα πολλές.

Παραμονές του Αγίου Νικολάου το 1986 και ο Γέροντας Δωρόθεος ετοίμαζε το Μοναστήρι μαζί με μερικές γυναίκες που τον βοηθούσαν από το χωριό εκεί. Κάποια στιγμή είδαν τον μακα ριστό Ιωάννη να περπατά στην αυλή και να έρχεται προς το μέρος τους από την ανοιχτή πόρτα στην τράπεζα. Έβαλαν όλοι τις φωνές γιατί όλοι τον ήξεραν στο χωριό και τον έλεγαν: παπά – Γιάννη. Και τότε χάθηκε από μπροστά τους. Ώσπου να συνέλθουν από το ξάφνια σμα ήρθε ο ταχυδρόμος μ’ ένα δέμα από την Ελβετία ό που μέσα ήταν μία Εικόνα του Αγίου σκαλιστή σε ξύλο από Ορθόδοξους Ρώσους που τον τιμούν ως Άγιο. Ο πατήρ Ιωάννης ζήτησε να μοιραστεί παντού η Εικόνα Του και να γίνει γνωστό το μαρτύριό του, η Ορθόδοξη ομολογία του.

Τον Φεβρουάριο του 1987 ο Γέροντας Δωρόθεος πήγε στην Ελβετία για εγχείρηση. Ενώ μιλούσε με τους πιστούς εκεί για τον Άγιο και το μαρτύριό του τον είδαν να τους ευλογεί και να χάνεται. Όταν είχαν λειτουργήσει μαζί με τον Γέροντα Δωρόθεο και όταν εξομολογήθηκε ο πατήρ Ιωάννης δώρισε το πετραχήλι του εκεί στο Μοναστήρι. Όταν πήγε στην Ελβετία ο Γέροντας Δωρόθεος ένα τμήμα από το πετραχήλι του Αγίου εσκόρπιζε άρρητη ευωδία στους παρευρισκομένους εκεί.

Στην Άνδρο σήμερα ζει ο αδελφός του Αγίου με την οικογένειά του και η γερόντισσα μητέρα του, που δεν ξέρει τίποτα για τον παπά και τον θάνατό του. Στην Αμερική και στην Ρωσική Εκκλησία της διασποράς τιμάται ως Άγιος και έχουν εκδώσει και ασματική ακολουθία στον Άγιο. Τα γεγονότα και τις λεπτομέρειες του μαρτυρίου του τ’ ανέφερε όλα στον Γέροντα Δωρόθεο η κόρη του Μαρία.

Η μνήμη του τιμάται στις 19 Μαΐου και είναι παραμονή της εορτής του Αγίου Νικολάου της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων Του. Θα συνεορτάζεται μαζί με τον Άγιο Νικόλαο γιατί από παιδί αγαπούσε πολύ τον Άγιο Νικόλαο. Την Ευλογία Του να έχουμε όλοι μας. Αμήν.

Πανηγυρικός Εσπερινός Ιεράς Μονής Αγίου Γερασίμου (μετόχι Προφήτου Ηλιού Ζαχόλης Κορινθίας) 2018

Παρακολουθήστε την ομιλία του γέροντα της Ιεράς Μονής πρωτοπρεσβυτέρου Αντωνίου Ρουμελιώτη

 

Αυτό που σε κάποιον θα φαινόταν τρελό για σένα είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορείς να ακολουθήσεις

Απόσπασμα από το βιβλίο της Susanna Tamaro 

Ένα πρωί, ενώ ο πάγος στα πιο ψηλά κλαδιά άρχιζε να λιώνει, η πόρτα της Καλύβας άνοιξε και ο Άνθρωπος βγήκε να φτυαρίσει το χιόνι που είχε συσσωρευτεί. Η Τίγρη δεν τον είδε αμέσως – βρισκόταν καμιά εκατοστή μέτρα πιο κει –, αλλά μύρισε καθαρά τη μυρωδιά του. Τότε, πολύ προσεκτικά, ακολούθησε τα βήματά του, προσέχοντας να μην την αντιληφθεί. Ακουγόταν μόνο το φτεροκόπημα ενός κορακιού, λίγο πιο μακριά.

Ξαφνικά, μια φωνή αντήχησε μέσα στη σιγαλιά. «Σε περίμενα». Η Τίγρη έμεινε ακίνητη. Από πού ερχόταν αυτή η φωνή; Δίστασε, με το πόδι μετέωρο πάνω απ’ το χιόνι. Να φύγει; Να συνεχίσει; Συνέχισε. Όταν βρέθηκε τόσο κοντά ώστε να μπορεί να ακούει την αναπνοή του Ανθρώπου, την άκουσε ξανά. «Γιατί κρύβεσαι; Ξέρω ότι ζεις δίπλα μου».

Τότε η Τίγρη πήρε θάρρος και βγήκε. Ο Άνθρωπος κρατούσε το φτυάρι στο χέρι του. Κοιτάχτηκαν για πολλή ώρα σιωπηλοί. Το μοναδικό πράγμα που κινούνταν ήταν η ουρά της. «Να θυμάσαι», της είχε πει μια μέρα η Μητέρα, «το βλέμμα του Ανθρώπου κι εκείνο της Τίγρης δεν μπορεί ποτέ να διασταυρωθούν. Δεν είμαστε εμείς που φοβόμαστε, αλλά αυτοί που φεύγουν τρομοκρατημένοι».

Πόση ώρα έμειναν έτσι, ακίνητοι; «Όρμησέ του, καταβρόχθισέ τον, έτσι θα φάω κι εγώ», έκρωζε το κοράκι ανυπόμονο στο κλαδί. Αλλά η Τίγρη δεν κουνήθηκε. Οι ακτίνες του ήλιου άγγιζαν ξυστά τον μανδύα του χιονιού, κάνοντάς τον να ακτινοβολεί φως. Μικρά σύννεφα ατμού έβγαιναν απ’ τα ρουθούνια τους.

«Εσύ είσαι που μου μιλάς;» αποτόλμησε τελικά η Τίγρη. «Ναι», απάντησε ο Άνθρωπος. «Μα οι άνθρωποι και οι τίγρεις δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα». «Δεν τη μιλάνε αν δεν θέλουν. Εγώ εισπνέω, εσύ εκπνέεις. Ολόκληρο το σύμπαν μάς αναπνέει. Γι’ αυτό κάθε φωνή είναι η ίδια φωνή».

Μήπως με κοροϊδεύει; αναρωτήθηκε η Τίγρη, αλλά ο Άνθρωπος έμοιαζε να διαβάζει τη σκέψη της. «Αν είμαι εδώ, είναι ακριβώς για να αποφεύγω όλες τις κοροϊδίες».

Τις επόμενες μέρες η Τίγρη έμαθε να πλησιάζει τον Άνθρωπο. Δεν τη φώναζε εκείνος, η ίδια ένιωθε μια ακαταμάχητη έλξη. Ενώ εκείνος φτυάριζε το χιόνι, επισκεύαζε τα χιονοπέδιλα ή έκοβε ξύλα, εκείνη τον ακολουθούσε.

«Δεν φοβάσαι μη σε κατασπαράξω;» τον ρώτησε μια μέρα. «Αν ήθελες να με καταβροχθίσεις, θα μπορούσες να το είχες ήδη κάνει χίλιες φορές. Κοίτα εκεί πάνω», πρόσθεσε χαμογελώντας, «την απογοήτευση του κορακιού». «Στ’ αλήθεια κανένας φόβος;» βρυχήθηκε αργά η Τίγρη.

Ο Άνθρωπος αναστέναξε. «Ένας ναι, και πάντα ο ίδιος. Όχι του θανάτου, αλλά μήπως δεν καταφέρω να είμαι ο εαυτός μου». Εκείνη τη νύχτα, έχοντας γλαρώσει μπροστά στην πόρτα του, η Τίγρη κοιμήθηκε βαθιά, κάτι που είχε να της συμβεί εδώ και πολύ καιρό. Δεν ήταν πια μόνη. Για ακατανόητους λόγους, κάποιος άλλος συμμεριζόταν τον φόβο της.

«Είσαι Σαμάνος;» τον ρώτησε ένα βράδυ, ενώ ο αέρας σφύριζε ανάμεσα στους κορμούς της Καλύβας. Ο Άνθρωπος έμεινε για ώρα αμίλητος προτού απαντήσει κι έπειτα, με φωνή που ερχόταν από πολύ μακριά, είπε: «Ήταν ο πατέρας μου, ο παππούς μου και ο πατέρας του παππού μου. Κι εγώ θα έπρεπε να είμαι».

«Και δεν είσαι;» «Όχι». «Τότε γιατί έρχονται να σε ψάξουν οι άνθρωποι;» «Γιατί νομίζουν πως είμαι». «Τους κοροϊδεύεις;» «Ακριβώς επειδή δεν τους κοροϊδεύω φεύγουν με άδεια χέρια».

«Με άδεια χέρια;» «Καθόλου φυλαχτά, καμία μαγική φόρμουλα». «Και ξανάρχονται;» Ο Άνθρωπος κούνησε το κεφάλι. «Πάνε να αναζητήσουν αλλού αυτό που δεν βρίσκουν εδώ». «Τι δεν βρίσκουν;» «Μια λύση που να τους επιτρέψει να μην αλλάξουν».

Η Τίγρη έμεινε σιωπηλή πολλή ώρα. Έπειτα είπε: «Δεν είσαι ούτε κυνηγός, όμως». «Όχι, δεν είμαι. Κυνηγώ μονάχα ό,τι μου χρειάζεται για να τραφώ». «Γιατί τότε δεν είσαι στο χωριό με όλους τους άλλους ανθρώπους;»

Στο μισοσκόταδο που φωτιζόταν από τις τελευταίες λάμψεις του ηλιοβασιλέματος, η Τίγρη είδε το πρόσωπο του Ανθρώπου να γυρίζει και να την κοιτάζει. Το άσπρο των ματιών του έλαμπε με ασυνήθιστο τρόπο. «Κι εσύ; Εσύ γιατί δεν ζεις όπως οι άλλες τίγρεις;»

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης