Ο κόσμος σας λέει ότι είστε «πολύ από κάτι», υπερβολικοί. Όταν
ερωτεύεστε πολύ γρήγορα, όταν ανοίγεστε στους άλλους, όταν μαζεύετε πια τον
εξαντλημένο σας εαυτό από το πάτωμα και αρχίζετε και πάλι να ψάχνετε την αγάπη
σε ένα νέο μέρος, οι άλλοι άνθρωποι γίνονται διστακτικοί. Επικριτικοί. Θα σας
πούνε ότι το κάνετε όλο λάθος – ότι αντιθέτως, θα έπρεπε να είστε προσεκτικοί,
ψυχροί, απόμακροι, στωικοί- όχι τόσο πρόθυμοι να μοιραστείτε την καρδιά σας με
κάποιον άλλο ξανά.
Για κάποιο λόγο, έχουμε διδαχθεί ότι τα συναισθήματα είναι κακό
πράγμα. Ότι πρέπει να τα θάβουμε. Ότι όταν τα έχουμε, είναι καλό να τα κρύβουμε
από τον κόσμο. Όταν ένα παιδί κλαίει, το επιπλήττουν. Όταν κάποιος ουρλιάζει
από χαρά, του λένε να ηρεμήσει. Όταν εμείς ή οι αγαπημένοι μας πληγώνονται,
όταν κάτι τρομερό συμβαίνει, όταν ένας άνθρωπος φύγει από τη ζωή, μας λένε να
σκουπίσουμε γρήγορα τα δάκρυά μας και να μην κάνουμε σκηνή. Όμως, ευτυχώς
νιώθουμε!
Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις. Ο μισός χρόνος αποτελείται από
ένα παιχνίδι – μην ανοιχτείς πολύ σε εκείνη, μην του πεις ακόμα την αλήθεια, μη
μοιραστείς πολλά για τον εαυτό σου ακόμα. Υπάρχουν κανόνες. Υπάρχει μια
διαχωριστική γραμμή. Υπάρχουν προσδοκίες και φόβοι και τόσοι πολλοί τρόποι, για
να κρατήσεις κάποιον σε απόσταση ή να τον αποδιώξεις.
Στο τέλος της μέρας, έχουμε πια τόσο κουραστεί να κρύβουμε τα
συναισθήματά μας, που είναι θαύμα αν δεν έχουμε χάσει την ικανότητα να νιώθουμε
γενικά. Φοβόμαστε τόσο πολύ μην πληγωθούμε, μη χάσουμε τον έλεγχο, μην
ανακαλύψουμε ότι ο άλλος δεν είναι ο «σωστός» για εμάς ή ότι δεν είμαστε εμείς
οι «σωστοί» για εκείνον. Αλλά περισσότερο απ’ όλα, τρομοκρατούμαστε στην ιδέα
ότι μπορεί να βρούμε την αγάπη ξανά – κι όμως, δεν είμαστε ειλικρινείς απέναντι
στην καρδιά μας.
Προσεγγίζουμε τους ανθρώπους και μετά απομακρυνόμαστε.
Μοιραζόμαστε ένα μέρος των ιστοριών μας, αλλά όχι το σύνολο του εαυτού μας.
Κυνηγάμε να συνδεθούμε, αλλά καταστρέφουμε τις στιγμές λόγω νευρικότητας και
ψυχρότητας. Και αφήνουμε τον κόσμο να μας αποκαλέσει «συναισθηματικούς», σαν να
είναι κακό.
Αλλά το να είναι κανείς «συναισθηματικός» δεν είναι ένας αρνητικός
προσδιορισμός. Το να νιώθουμε, να αγαπάμε βαθιά – αυτό είναι τόσο όμορφο- και
τίποτα για το οποίο πρέπει να ντρεπόμαστε.
Όταν μιλάμε για σχέσεις, θεωρούμε ντροπιαστικό να είμαστε εμείς οι
πρώτοι που θα ερωτευτούμε. Και ότι τα δυνατά, έντονα συναισθήματα είναι κάτι
που πρέπει να αποφύγουμε, γιατί με αυτό τον τρόπο τρομάζουμε τους άλλους. Ένας
άνδρας ή μια γυναίκα με μεγάλη καρδιά είναι εκτεθειμένοι και γι’ αυτό πρέπει να
αποφευχθεί πάση θυσία. Ο έρωτας, η αγάπη πρέπει να είναι μετρήσιμα,
προσχεδιασμένα και δομημένα συναισθήματα με προσεκτικά βήματα.
Όμως, ο έρωτας και η αγάπη δεν είναι έτσι. Όλα τα παραπάνω είναι
μια πλάνη, δική μας.
Ο έρωτας δεν είναι κάτι που μπορούμε να σχεδιάσουμε ή να
κατανοήσουμε πλήρως. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε ή να
υπολογίσουμε, να διαμορφώσουμε , ώστε να ταιριάζει με αυτό που επιθυμούμε. Ο
έρωτας απλά συμβαίνει. Κι εμείς δεν έχουμε παρά να τον αφήσουμε. Να τον
νιώσουμε.
Δεν μπορούμε να σπαταλάμε τις μέρες μας με το να οχυρωνόμαστε, να
μην επιτρέπουμε στην καρδιά μας να βιώσει αυτό που περισσότερο ποθεί. Δεν
μπορούμε να φοβόμαστε για το ότι έχουμε συναισθήματα, να ντρεπόμαστε επειδή νοιαζόμαστε
για τους άλλους, να δειλιάζουμε να μοιραστούμε την ψυχή μας. Βέβαια, πάντα θα
υπάρχουν άνθρωποι που θα λένε ότι είμαστε «συναισθηματικοί» και υπερβολικοί.
Αλλά το να έχουμε συναισθήματα, να νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους
μας, να αγαπάμε ελεύθερα, να ερωτευόμαστε με ορμή και χωρίς φόβο – τίποτα από
αυτά δεν είναι κακό. Και μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας πείσει για το
αντίθετο.
Εμμανουήλ Ρουμελιώτης
