Θαύμα της Παναγίας

Το  πίστευες   αυτό     ρε    γυναίκα   μετά   από     30     χρόνια  να  μας  πετάξει  έξω   από    το  μαγαζί   οπτικών  ο     αδελφός  μου; Και   τώρα   τι  θα   κάνουμε; Μην     ανησυχείς  Φίλιππε απάντησε   η   Μαρία,  η    σύζυγος,  έχει   ο   Θεός   θα  ψάξουμε  να  νοικιάσουμε  ένα  άλλο   και   τα  πράγματα  σίγουρα   θα    φτιάξουν. Και  πώς  θα    τα  καταφέρουμε   επέμενε δύσπιστα ο  άντρας;  Με    340    ευρώ  που  έχουμε;   Και  μην  ξεχνάς   έχουμε   και   τρία  παιδιά. Κοίταξε, συνέχισε  η   καλή   γυναίκα,  μεθαύριο   είναι   της   Αγίας   Παρασκευής  να   ετοιμαστούμε  να κοινωνήσουμε. Ο Φίλιππος   άκεφα    συμφώνησε   και   στη   γιορτή   της    αγίας,   γονείς  και παιδιά  κοινώνησαν. Γυρίζοντας   από   την   εκκλησία   τα   δύο  παιδιά  πέρασαν  από   τη   γιαγιά   τους   και   εκείνη   τους έδωσε   γεμάτη    χαρά  ένα  φάκελο  που    είχε    ριχτεί   «τυχαία» κάτω   από   την  πόρτα  της   το   προηγούμενο     βράδυ. Οι   γονείς   άρχισαν  να   ψάχνουν   για κανένα  μαγαζί  να νοικιάσουν,  όταν    είδαν  ένα κλειστό   με   το   τηλέφωνο  πάνω. Μάλιστα  κύριε, το  νοικιάζουμε   είπε  ο    ιδιοκτήτης  και  έτσι  ξεκίνησε  και    πάλι   την   δουλειά   το  κατάστημα  με   τα  οπτικά και  πήγαινε  καλά. Όμως  ένα  πρωί   το  μαγαζί  έπεσε   θύμα  διάρρηξης, η   δε   αστυνομία  που   το εξέτασε   δεν  τους   έδωσε  καμιά   ελπίδα  να   βρεθούν  οι   κλέφτες. Γονείς  και παιδιά   έτρωγαν    ανόρεχτα   το  ίδιο βράδυ  όταν  ξαφνικά  χτύπησε   το  τηλέφωνο. Περάστε    αμέσως   από   την    αστυνομία   οι  κλέφτες    βρέθηκαν. Δοξασμένο  το  όνομα   του  Κυρίου    είπαν  μαζί  οι  δύο    σύζυγοι, ο   δε    αστυνομικός  που   τους  υποδέχθηκε    στο  τμήμα   είπε: Κυρία  μου   σήμερα  μας   δώσατε  ένα  μεγάλο  μάθημα   είναι  αληθινό  θαύμα  το  πώς  πιάσαμε   τους    κλέφτες!

(Γ.Ψαλτάκη: «ήταν  θαύμα   της   Παναγίας» σ.135-138)

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Επιστημονική Ημερίδα "Σύγχρονες μορφές της Ορθοδοξίας"

Πατήστε πάνω στην φωτογραφία για να διαβάσετε το πρόγραμμα της Ημερίδας.

Επιστολή από τα Εκπαιδευτήρια "Ελληνική Παιδεία"

Με βαθιά θλίψη και έντονη αγωνία για το μέλλον του τόπου μας πληροφορηθήκαμε ότι το Υπουργείο Δικαιοσύνης προωθεί το νομοσχέδιο για το νέο Σύμφωνο Συμβίωσης το οποίο επεκτείνεται και θα ισχύει πλέον και για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Λυπούμαστε βαθύτατα διότι η νομοθετική αυτή πρωτοβουλία όχι μόνο είναι αντίθετη με   τον αιώνιο Νόμο του Θεού και την ίδια την φύση του ανθρώπου, αλλά αποτελεί καίριο πλήγμα στον θεσμό της οικογενείας και στον κοινωνικό ιστό. Αν σήμερα το Κράτος, στο όνομα της ισότητας και της ελευθερίας νομιμοποιεί την σχέση των ομοφύλων, είναι βέβαιο ότι αργότερα θα τους δώσει το δικαίωμα και να υιοθετούν παιδιά! Και ποιoς αναλαμβάνει την ευθύνη απέναντι στις αθώες παιδικές ψυχές που θα καλούνται να μεγαλώσουν με δύο άνδρες ή δύο γυναίκες ως «γονείς»; Μπορούμε να αναλογιστούμε πως θα αισθάνονται τα παιδιά μας αύριο όταν θα επισκέπτονται την «οικογένεια» των συμμαθητών τους και θα έρχονται μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις εντελώς αφύσικες; Αντιλαμβανόμαστε τι σύγχυση επιφέρει στις ψυχές των παιδιών η συστηματική προπαγάνδα να δεχθούν ως φυσική επιλογή, την ανηθικότητα και την διαστροφή;...

Κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του ωστόσο δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει την προσωπική του στάση ζωής στην κοινωνία και τον πολιτισμό. Σεβόμαστε την ελευθερία κάθε ανθρώπου, αντιδρούμε όμως στην εξαχρείωση του ανθρωπίνου προσώπου, στην οπισθοδρόμηση της κοινωνίας μας, στην ύβρη κατά του Θεού.

Ήδη για το κρίσιμο αυτό ζήτημα έχει διαμαρτυρηθεί ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ.κ. Ιερώνυμος, με επιστολή του (12-6-2015) προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης καθώς επίσης και πολλοί Μητροπολίτες με παρεμβάσεις στον Τύπο και ψηφίσματα διαμαρτυρίας. Επίσης, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος σαφώς καταδικάζει την ελεύθερη  συμβίωση  και τον γάμο ομοφυλοφίλων ως « εκτροπές του οικογενειακού θεσμού» (Βλ. απόφαση Δ.Ι.Σ. 19 -6- 2015).

Ωστόσο είναι πολύ σημαντικό κι ο καθένας από εμάς να ενημερωθεί για το  κρίσιμο αυτό ζήτημα, να λάβει θέση και να διαμαρτυρηθεί προς κάθε κατεύθυνση για το επαίσχυντο νομοσχέδιο, μάλιστα δε, να καταθέσει υπεύθυνα την γνώμη του στην Δημόσια Διαβούλευση η οποία θα είναι ανοικτή μέχρι 20 Νοεμβρίου στην σχετική ιστοσελίδα του Υπουργείου    Δικαιοσύνης:   http://www.opengov.gr/ministryofjustice/?p=6153

Όλοι μας, γονείς και εκπαιδευτικοί, έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε τις αιώνιες αξίες, να στηρίξουμε τον θεοΐδρυτο θεσμό της οικογενείας, να μείνουμε πιστοί στην ορθόδοξη παράδοση του τόπου μας.
http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/egyklioi.asp?id=2022&what_sub=egyklioi

http://www.ministryofjustice.gr/site/el/ÁÑ×ÉÊÇ/tabid/64/ctl/details/itemid/2440/mid/797/.aspx

http://www.ecclesia.gr/epikairotita/main_epikairotita_next.asp?id=1477

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2015

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Οκτώβριος 2015

 Διαβάστε ΕΔΩ !ολόκληρη την Εφημερίδα "ΔΙΨΩ"

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

 

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Μοναχή...

Μαρτυρίες για τον π. Νικόλαο Πέττα

Μαρτυρίες Μοναχῆς Ἀκακίας, ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος, στό Μάτι τῆς Ἀττικῆς. Ἡ συνέντευξη δόθηκε τήν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 2015 καί κατεγράφη ἀπό τήν καθηγήτρια κ. Θεώνη Ἀ. Τασσοπούλου ἀπό τήν Ἀγγλία.

Πρώτη Μαρτυρία:

 Μοναχή  Ἀκακία: Πέρσι, στίς 26 Νοεμβρίου 2014, στήν ἑορτή τοῦ ὁσίου Σοφιανοῦ, ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως δέν βρίσκαμε ἱερέα, γιά νά μᾶς τελέσει Θ. Λειτουργία. Νωρίς τό πρωί ἐμφανίσθηκε ἀπό τό πουθενά ὁ γνωστός στήν Μονή μας π. Νεκτάριος Πέττας. Ἐκείνη τήν ἡμέρα δέν εἴχαμε καμμία φυλλάδα, γιά νά τοῦ δώσουμε γιά τόν ὅσιο Σοφιανό. Ὁ π. Νεκτάριος παρ’ ὅλο πού λειτουργοῦσε ἐκείνη τήν στιγμή, ἔδειξε τήν μεγάλη του στενοχώρια, διότι, ὅταν τό 2009 εἶχε τυπώσει τήν Ἀκολουθία, μας εἶχε δώσει ὡς εὐλογία τρία κιβώτια μέ τόν βίο καί τήν πανηγυρική Ἀκολουθία τοῦ ὁσίου Σοφιανοῦ, ἀλλά συνέχισε τήν Λειτουργία. Στενοχωρήθηκε πολύ, ὅπως καί ἐμεῖς στενοχωρηθήκαμε πολύ, ἀλλά καί ἡ ἴδια πάρα πολύ στενοχωρήθηκα σάν νά ἔφταιγα ἐγώ, γιατί καί στά χέρια μου ἦλθε αὐτή ἡ φυλλάδα καί τήν ἔδωσα, γιά νά γίνει γνωστός ὁ ὅσιος Σοφιανός. Συνέχισε ὁ π. Νεκτάριος τήν Λειτουργία καί σέ κάποια στιγμή, καθώς διάβαζε εὐχές τῆς μετουσίωσης στήν Ἁγία Τράπεζα σκυμμένος καί ἐγώ ἤμουν ἀφοσιωμένη, τήν ἴδια στιγμή στά τελούμενα, στήν Ἁγία Τράπεζα, δίπλα δεξιά του, βλέπω ἕναν ἱερέα νά στέκεται ἀμίλητος, νά τόν κοιτάζει καί νά ἀκούει τίς εὐχές. Ποτέ μου δέν ἔχω δεῖ κάτι ἀποκαλυπτικό καί ἀναρωτιόμουν ποίος ἄραγε νά εἶναι, ἀφοῦ δέν ἔχουμε ἱερέα ἄλλο ἐδῶ; Κάνω τόν σταυρό μου, τά χάνω,  τόν κοιτάζω ἐντατικά καί προσεκτικά ἀκόμα πιό πολύ, φεύγει τό βλέμμα μου ἀπό τόν π. Νεκτάριο, προσέχω τόν ἱερέα τόν ἄλλο, τόν προσέχω, τόν προσέχω καλά. Ἔμεινε τυπωμένη ἡ μορφή του πρίν ἀκόμη τόν χάσω, γιατί ἔσβηνε... λίγο, λίγο, λίγο, ἔσβηνε, χάθηκε, χωρίς νά φύγει, χωρίς κἄν νά κινηθεῖ. 

Ἀμέσως σκέφθηκα ὅτι θά ἦταν ὁ ἅγιος Σοφιανός, πού ἑόρταζε καί ἔχουμε καί τήν λειψανοθήκη του στό Παρεκκλήσιο αὐτό, πού βρίσκεται στό κτήριο, ὅπου εἶναι τά κελλιά μας, τῆς Παναγίας μας, «Ρόδον τό ἀμάραντον». Δέν εἶμαι βεβαίως ἐγώ ἄξια νά δῶ τόν ἅγιο Σοφιανό, ἀλλά ἦλθε στήν στιγμή πού ἤμουν τόσο στενοχωρημένη καί στενοχωρημένος καί ὁ π. Νεκτάριος, πού εἶπα πώς ὁ ἅγιος Σοφιανός παρουσιάσθηκε, πού δέν εἴχαμε τήν φυλλάδα του, γιά νά λειτουργήσει ὁ π. Νεκτάριος, γιατί χρειαζόταν τό βιβλίο, ὥστε νά συνεχίσει  τήν Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Σοφιανοῦ. Σκέφτηκα λοιπόν πώς ὁ ἅγιος Σοφιανός βρέθηκε μπροστά του, γιά νά συλλειτουργήσει μαζί του.  Αἰσθάνθηκα πώς δέν εἶμαι ἄξια νά τόν δῶ, ἀλλά μου πέρασε καί ἐμένα ἡ στενοχώρια μέ τήν σκέψη αὐτή.  Ὅλο αὐτό τό διάστημα, ὁ χρόνος, γιατί τώρα πλησιάζει νά ἔλθει χρόνος, ἔμεινα μέ αὐτή τήν σκέψη.  Δίσταζα νά τό πῶ σέ κανέναν, οὔτε στήν γερόντισσά μας Μοναχή Μαρία δέν εἶπα ὅ,τι εἶδα, γιατί δέν εἶμαι ἄξια.  Τό ξαναλέω, στόν ὕπνο μου ἔχω δεῖ πολλά ὄνειρα, ἀλλά νά δῶ ὅραμα ποτέ. Δέν ἔχω δεῖ καί δέν ἤθελα νά τό πῶ καί, ὅσες φορές τό ἔχω σκεφτεῖ,  κάνω τόν Σταυρό μου καί λέω νά μέ συγχωρέσει ὁ Θεός γιά αὐτό πού εἶδα. Δέν τό εἶχα πεῖ. 

Καί ξαφνικά σήμερα, 1η Ὀκτωβρίου 2015, μοῦ φέρατε, καλή μου κυρία Θεώνη, ἀπό τήν Ἀγγλία στά χέρια μου τό βιβλίο τοῦ ἁγιορείτου Γέροντος π. Μαξίμου τοῦ Ἰβηρίτου, πού ἔχει τίτλο: «Νέαι ἡγιασμέναι μορφαί εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. π. Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6.12.2012) » ( http://www.pnikolaos.gr ). Ὅπως τό ἀνοίγω ἀπό τήν πίσω πλευρά στήν σελίδα 89, πέφτει τό μάτι μου κατευθεῖαν ἕνα ἀσπρόμαυρο πορτρέτο, ὅπου ἀναγράφεται «Ὁ Δίκαιος Σημειοφόρος Ἱερεύς Νικόλαος Πέττας», πού μου φάνηκε σάν νά εἶναι ἁγιογραφία ὄχι φωτογραφία. Ἐκείνη τήν στιγμή στέκομαι καί λέω: «Κάπου τόν ἔχω δεῖ. Ποῦ ὅμως τόν ἔχω δεῖ!». Θυμήθηκα ὅτι αὐτός ἦταν ὁ ἅγιος Σοφιανός! Πῶς γίνεται αὐτό;  Εἶπα: «Τί παράσταση εἶναι αὐτή;». Καί, ὅταν μοῦ εἴπατε ὅτι τήν ἔχουν ζωγραφίσει στό Ἅγιο Ὅρος, δέν μπορῶ νά τό πιστέψω. Συγκινημένη, τόση ὥρα τήν κοίταζα καί τήν κοίταζα καί δέν σᾶς ἔλεγα τίποτα. Μπορεῖ νά μέ βλέπατε. Τήν προσκύνησα σάν ἅγιο πνευματικό καί σκέφτηκα ὅτι αὐτή ἡ φωτογραφία, ἄν τό εἰκονιζόμενο πρόσωπο ἁγιοκαταταχθεῖ, αὐτή νά βάλουν, αὐτή τήν φωτογραφία νά κρατήσουν ὡς πρότυπο.

Θεώνη: Δηλαδή τόν εἴχατε δεῖ νά συλλειτουργεῖ μέ τόν γιό του τόν π. Νεκτάριο, καί νομίσατε ὅτι ἦταν ὁ ἅγιος Σοφιανός;

Μοναχή Ἀκακία: Ναι, γιατί ἐκείνη τήν στιγμή χάθηκε ἡ φυλλάδα καί πῆρα τήν στενοχώρια, γιατί ὁ π. Νεκτάριος δέν εἶχε νά συνεχίσει τήν Λειτουργία τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ καί εἶπα  πώς ἦλθε στήν Λειτουργία ὁ ἅγιος Σοφιανός. Δέν ἤμουν ἄξια, ἀλλά ἦταν ἄξιος ὁ π. Νεκτάριος καί ἦλθε. Ὄχι ὅτι ἐγώ εἶμαι ἄξια νά  δῶ τόν ἅγιο Σοφιανό καί δέν τόν μελέτησα ποτέ.  Δέν μοῦ εἶχε περάσει ὅμως ἀπό τήν σκέψη μου. Συνεχῶς μοῦ ἐρχόταν αὐτή ἡ σκέψη πάντα, ὅταν θυμόμουν τόν π. Νεκτάριο, ὅτι ἦταν κοντά τοῦ ὁ ἅγιος Σοφιανός. Τώρα κατάλαβα ὅτι δέν ἤμουν βεβαίως ἄξια νά δῶ τόν ἅγιο Σοφιανό, ἀλλά τόν πατέρα τοῦ π. Νεκταρίου, σάν νά τοῦ ἔλεγε: «Μήν στενοχωριέσαι, εἶμαι ἐγώ κοντά σου καί συλλειτουργῶ, ἀφοῦ δέν ἔχεις τήν φυλλάδα». Δέν εἶναι ἔτσι;

Θεώνη: Πεῖτε μου ἄλλη μία φορά ἀδελφή, πώς σᾶς λένε, ἀπό ποιό μοναστήρι εἶστε καί ποιά εἶναι ἡ Ἡγουμένη σας.

Μοναχή Ἀκακία:  Ἀκακία,  ἀπό τήν Ἱ. Μονή Ἁγίας Τριάδας Λύρειου, Ραφήνα,  Μάτι –ἔχουμε δύο διευθύνσεις-  Νέο Βουτσᾶ,  Μάτι τ.κ.: 190 09 Ἀττικῆς.

Θεώνη:  Καί τήν Ἡγουμένη σας, ποῦ μας ἔδωσε πρίν ἀπό λίγο τήν ἄδεια νά πάρουμε αὐτή τήν συνέντευξη, πῶς τήν λένε;

 Μοναχή Ἀκακία: Καθηγουμένη γερόντισσα Μαρία Καλεμῆ.

Μοναχή Ἀκακία: Ἐγώ συνήθως δέν μιλάω, δέν μπορῶ νά μιλάω, εἶμαι 89 ἐτῶν.

Θεώνη:  Σοβαρά;

Μοναχή Ἀκακία: Ναί!

Θεώνη:  Ἀδελφή, ἄν ποτέ ἐκδοθεῖ βιβλίο γιά τόν π. Νικόλαο ἤ ἄν γίνει κάποιο συνέδριο ἤ γραφεῖ κάποιο ἄρθρο σέ περιοδικό ἤ ἐφημερίδα, σᾶς πειράζει αὐτά, ποῦ μοῦ εἴπατε, νά τά γράψουμε;

Μοναχή. Ἀκακία:  Δέν μέ πειράζει ἐμένα, ἀλλά θέλω νά πῶ ὅτι δέν τά ἔχω πεῖ σωστά καί καλά [δείχνει τό στόμα της, ὑποδηλώνοντας ὅτι ἔχει πρόβλημα στήν ὁμιλία], δέν τά λέω σωστά καί καλά νά τά διορθώσετε!

Θεώνη: Μιά χαρά τά εἴπατε. Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ.

Δεύτερη Μαρτυρία:

Θεώνη:  Μιλῆστε γιά αὐτά πού ξέρετε, γιά αὐτά πού βλέπετε.

Μοναχή Ἀκακία: Μιλάω μέ σεβασμό καί ἐκτίμηση πρός τόν π. Νεκτάριο. Τό ξέρουμε πώς οἱ γονεῖς του εἶναι ἅγιοι. Τώρα πιό πολύ τό ξέρουμε. Δέν μπορῶ νά πιστέψω τό βιβλίο νά ἔλθει  στά χέρια μου ἀπό τήν Ἀγγλία μέ τέτοιο τρόπο, νά ἔλθετε νά μοῦ τό φέρετε καί νά σᾶς γνωρίσω προσωπικά. Δέν μποροῦσα νά τά φανταστῶ ὅλα αὐτά. Θέλω νά σᾶς πῶ καί κάτι ἄλλο.  Σᾶς τό εἶπε ὁ π. Νεκτάριος;

Θεώνη: Ὄχι, διότι δέν μιλάει γιά τούς γονεῖς του. Περιμένω ἀπό ἐσᾶς νά μοῦ τό πεῖτε.

Μοναχή Ἀκακία: Εἶναι ἁπλό, ἀλλά γιά ἐμένα πολύ σημαντικό. Μοῦ τηλεφωνεῖ μιά μέρα τήν προηγούμενη ἑβδομάδα ὁ π. Νεκτάριος ὅτι εἶναι βιαστικός καί πολύ κουρασμένος καί θά ἔλθει γιά μισή ὥρα μόνο ἀπό τό σπίτι τῶν ἀδελφῶν του στήν Ἀττική νά μέ δεῖ, γιατί ἔχει μαστόρους καί φτιάνουν τήν ἱστορική κατοικία καί τό Ἀσκητήριο τοῦ Παπουλάκου στόν Ἄρμπουνα τῶν Καλαβρύτων. Ἐπειδή εἶχε ἐργάτες, μοῦ ζήτησε μέ λεπτότητα νά τοῦ ἑτοιμάσω μερικά τρόφιμα γιά τούς μαστόρους.  Ἐκείνη τήν ὥρα ἐγώ σκέφτηκα ὅτι ἔχουμε στήν ἀποθήκη  τήν ἀδελφή Θεοδότη πού φροντίζει γιά αὐτά. Τῆς τηλεφωνῶ καί τῆς λέω πώς χρειάζεται ὁ π. Νεκτάριος ὁρισμένα τρόφιμα γιά τούς μαστόρους. Μοῦ λέει: «Σάν τί;». Τῆς λέω «Τυριά, μακαρόνια, ὅ,τι νομίζετε, ἐσεῖς ξέρετε, οἱ μαστόροι θέλουν τό πρωινό τους, τό μεσημεριανό τους, ἐσεῖς ξέρετε».  Μοῦ λέει: «Ξέρω τί θέλουν, ἀλλά δέν ἔχω αὐτή τήν στιγμή, δέν ξέρω ἄν ὑπάρχει τίποτα, δέν ἔχουμε τίποτα, γιά νά δώσουμε οὔτε ὄσπρια καί δέν ἔχουμε κρεατοφάγους». Δέν εἴχαμε πολλά πράγματα, γιατί ἐμεῖς δέν ἀγοράζουμε. Ὅ,τι μᾶς φέρνει ὁ κόσμος. Καί αὐτή τήν στιγμή δέν ἔχει φέρει. Τέλος πάντων στενοχωρήθηκα πολύ καί εἶπα: «Κάντε ὅ,τι μπορέσετε» καί μοῦ εἶπε: «Θά κάνω ὅ,τι μπορέσω, θά πάω νά δῶ τί μπορῶ νά βρῶ».

Ἐκείνη τήν  στιγμή, καθώς ἀφήνω τό τηλέφωνο,  ὅπως ἤμουν καθισμένη στό τραπέζι, πιάνω τό κεφάλι μου κλείνω τά μάτια μου καί ἀμέσως σκέφτηκα τούς γονεῖς του. Σκέφτηκα ἀμέσως τήν μανούλα του,  σάν μανούλα του, σάν Ἀνθή, ὄχι σάν ἁγία καί τῆς λέω: «Ἁγία μου πρεσβυτέρα Ἀνθή, ἔρχεται κουρασμένος ὁ γιό σου, ὁ ἱερέας. Ἐσύ εἶσαι μάνα, ἐσύ βοήθησε τήν ἀδελφή Ἐφραιμία νά βρεῖ κάτι, βοήθησέ την,  βοήθησέ την». Ἐκείνη τήν ὥρα λοιπόν, σάν νά ἦταν ἐκεῖ, σάν νά μιλοῦσε μέ ἄνθρωπο, ἔκλεισα τά μάτια μου, νά μοῦ ἀπαντήσει, καί μόνη μου ψιθυρίζω, δέν μποροῦσα νά κρατηθῶ, χωρίς νά τό καταλάβω λέω: «Καί μές στά ντουλάπια κάτι θά βρεῖς».  Εἶπα μόνη μου: «Καί στά ντουλάπια κάτι θά βρεῖς!». Τό ψιθύρισα καί ἀμέσως τό ξανασκεφτόμουνα: «Τί ψιθύρισα μόνη μου;». Σκέφτηκα: «Δέν εἶναι ὅτι τό ψιθύρισα, μέ φώτισε ἡ πρεσβυτέρα νά σκεφτῶ». Κοιτάζω τό ντουλάπι κάτι νά βρῶ καί τί νά βρῶ στό ντουλάπι; Ἀνοίγω τό ντουλάπι, ὅπου βάζω τό γάλα μου, νά δῶ, ἀλλά δέν ἦταν τίποτα, ἐκτός ἀπό ἕναν καφέ, πού μου φέρνουν καμιά φορά καί τόν ἀφήνω, ἕνα πακέτο ζάχαρη καί μία κομπόστα. Δέν τήν εἶχα ἀνοίξει, ἐπειδή ἦταν μεγάλη,  γιά νά μήν τήν ἀνοίξω μόνο γιά μένα. Ἔτσι βρῆκα αὐτά τά τρία πράγματα μέσα στό ντουλάπι. Τίποτα ἄλλο δέν εἶχα μέσα στό ντουλάπι καί εἶπα νά τά βάλω σέ μία σακουλίτσα. Εἶπα λοιπόν ὅτι, ἀφοῦ τά σκέφτηκα, ἀφοῦ μοῦ ὁδήγησε τήν σκέψη ἡ μανούλα του, θά τοῦ πῶ ὅτι θά τά βάλω σάν κέρασμα στούς μαστόρους του, θά τοῦ πῶ ὅτι εἶναι ἀπό τήν μανούλα του καί θά τοῦ πῶ αὐτό, πού μοῦ συνέβη. Εἶπα λοιπόν: «Δέν κοιτάω καί τά ἄλλα ντουλάπια;». 

Σκέφτηκα  λοιπόν καί ἄλλες δύο, πού ἔχω πολλές δοσάδες μαζί τους –τίς γνωρίζω καλά αὐτές τίς δύο μοναχές- πού καί οἱ δύο τόν ἐκτιμοῦν, γιατί πάντα τίς ἐπισκέπτεται, ὅταν ἔρχεται ἐδώ ὁ π. Νεκτάριος. Τίς ρωτάω: «Μήπως ἔχετε τίποτα μές στό κελλί σας καί ἐσεῖς, γιατί χρειάζεται τρόφιμα ὁ π. Νεκτάριος». Μοῦ ἀπαντάει ἡ μία: «Προχτές τό βράδυ μου ἔφερε μία συγγενής μου κονσέρβες, λίγο ἀπό ὅλα, καί μακαρόνια. Ὅ,τι ἔχω, θά τά βάλω νά τά φέρω». Μοῦ τά φέρνει κάτω. Ὅ,τι εἶχε καί ἡ ἄλλη, μοῦ τά ἔφεραν.  Πολλά πράγματα δέν ἦταν, ἀλλά κονσέρβες, μακαρόνια, κάτι ἦταν ἐπιτέλους. Γεμίζω μία τσάντα καί, ὅπως τά ἑτοιμάζω καί τά ἀφήνω δίπλα, κάθομαι ξανά στήν θέση μου, ἔτσι ζαλισμένη λίγο, κουρασμένη ἀπό τήν συγκίνηση μᾶλλον, πού εἶχα αἰσθανθεῖ. Ξαφνικά χτυπάει ἡ πόρτα. 

Σᾶς εἶχα πεῖ ὅτι περιμένω κάτι φωτογραφίες τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς ἀπό τήν Μαρία Ἀγγελοπούλου ἀπό τήν Γερμανία.

Θεώνη:  Ναί, ναί, ναί.

Μοναχή Ἀκακία: Χτυπάει ἡ πόρτα. Ἤταν μέσον τῆς ἑβδομάδος. Μόνο Δευτέρα καί Παρασκευή ἔχουμε ταχυδρομεῖο ἐδῶ πάνω πού βρισκόμαστε. Ἀνοίγει ἡ πόρτα καί μοῦ φέρνουν τόν φάκελο μέ τίς φωτογραφίες ἐκείνη τήν ὥρα. Μά ἐκείνη τήν ὥρα νά μοῦ φέρουν τόν φάκελο! Εἶχε ἔλθει ἀπό τήν Δευτέρα καί δέν μοῦ τόν εἶχαν δώσει.  Μόλις τά ἔφτιαξα τά τρόφιμα,  μόλις ἑτοίμασα, σάν νά μοῦ λέει: «Ἐδῶ εἶμαι, πραγματικά ἐγώ εἶμαι ἐδῶ». Μά νά μήν περάσει…, ὅπως ἐκάθησα…, δηλαδή ἐρχόταν ἐδῶ πέρα νά μοῦ φέρει τίς φωτογραφίες, πού ἐκπέμπουν φῶς κατά κοινή ὁμολογία πιστῶν, ἐνῶ ἐγώ ἑτοίμαζα τά πράγματα. Δέν εἶναι αὐτό δεῖγμα πώς πραγματικά εἶναι ζωντανοί κοντά μας οἱ ἅγιοι; 

Θεώνη:  Ναί, τό πιστεύω, ναί. Καταλαβαίνω τί ἐννοεῖτε. Δόξα τῷ Θεῷ.

Μοναχή Ἀκακία:  Ὅσο σκέφτομαι πόσο κοντά εἶναι στόν π. Νεκτάριο!  Ἄξιοι εἶναι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί, οἱ γονεῖς του!

Ἐκείνη τήν στιγμή πού τόν εἶδα στήν Ἁγία Τράπεζα ἦταν ἡ ἔκφραση τέτοια, σάν νά τοῦ ἔπαιρνε τήν στενοχώρια, νά τοῦ συμπαραστεκόταν, νά τόν βοηθοῦσε τήν ὥρα ἐκείνη τῆς στενοχώριας του στήν Λειτουργία. Γιά αὐτό δέν μπορῶ νά πιστέψω ὅτι ἐγώ ἡ τόσο ἁμαρτωλή νά δῶ ἅγιο ἄνθρωπο, νά δῶ ὅραμα, πού, τό ξαναλέω, δέν ἔχω ἀκούσει οὔτε ἔχω δεῖ  τό παραμικρό,  τό παραμικρό.

Θεώνη:  Λέτε γιά τότε πού εἴδατε τόν πατέρα του στίς 26 Νοεμβρίου νά συλλειτουργεῖ στήν ἴδια Ἅγια Τράπεζα; 

Μοναχή Ἀκακία:  Ναί, γιά τότε λέω πού ἦταν καί ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Ἀκακίου, γιά τότε.

Θεώνη: Ναί, αὐτό, πού μου εἴχατε πεῖ, ἦταν φοβερό.

Μοναχή Ἀκακία:  Ναί, εἶπα, κοίτα πῶς στάθηκε κοντά του τήν στιγμή τῆς στενοχώριας του, γιατί, σᾶς εἶπα, στενοχωρήθηκε πάρα πολύ.

Θεώνη:  Ναί, πού ἔλειπε ἡ φυλλάδα τοῦ Ἁγίου, γιά νά ἑορτασθεῖ, ὅπως ἔπρεπε.

Μοναχή Ἀκακία:  Ναί, πού ἔλειπε ἡ φυλλάδα  καί δέν εἶχε νά Λειτουργήσει τόν ἅγιο Σοφιανό, πού ἦλθε γιά τόν ἅγιο Σοφιανό. Ἤξερε πώς εἶχε ἀφήσει φυλλάδες ἐδῶ  καί ἅγιο Λείψανο,  πώς τά εἶχε ὅλα καί ἐμεῖς νά μήν φροντίσουμε νά κρατήσουμε, ὅπως ἔχουμε τά ἅγια Λείψανα, νά κρατήσουμε καί μία φυλλάδα. Βέβαια ἡ γερόντισσα ἔχει εὐθύνη γιά αὐτά, εἶναι ὅμως πολυάσχολη, δέν ἔχει χρόνο οὔτε γιά λίγη ἀνάπαυση, ἀλλά, ἐπειδή αἰσθάνθηκα ἐγώ τόση εὐθύνη ἐκείνη τήν ὥρα τόν εἶδα τόν π. Νικόλαο.

Θεώνη:  Τόν εἴδατε ὁλοζώντανο, ἔ;

Μοναχή Ἀκακία:  Ναί, πάρα πολύ.

Θεώνη:  Νά λειτουργεῖ μαζί του… 

Μοναχή Ἀκακία:  Σᾶς εἶπα, μοῦ δίνουν τόση δύναμη οἱ Ἅγιοί μας. 

Θεώνη:  Ναί, ὁ Θεός ἀξιώνει τούς ἀνθρώπους.

Μοναχή Ἀκακία: Γιά νά παρουσιαστεῖ σέ ἐμένα, γιά νά δῶ αὐτό τό ὅραμα, νά μοῦ συμβαίνουν ὅλα αὐτά, παρ’ ὅλο πού δέν τούς γνώριζα, δέν τούς ἤξερα, δέν ξέρω τίποτα ἐκτός ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν ἐκτίμηση, πού ἔχω στόν π. Νεκτάριο ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού τόν γνώρισα.

Τρίτη Μαρτυρία:

Μοναχή Ἀκακία: Ἐπίσης, κ. Θεώνη νά σᾶς ἀναφέρω καί ἕνα ἄλλο γεγονός, γιά νά δεῖτε πόσο δυνατή εἶναι ἡ πρεσβεία τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Μετά τήν Διακαινήσιμη Ἑβδομάδα τοῦ 2013 εἶχε ἔλθει ἀπό τά καθήκοντά του στήν Γορτυνία γιά λίγες μέρες στήν Ἀθήνα ὁ π. Νεκτάριος. Ἦταν πολύ ταλαιπωρημένος καί ἡ φωνή του δέν ἔβγαινε. Δυνάμεις νά περπατήσει δέν εἶχε. Ἔφυγε γρήγορα ἀπό τήν Μονή καί ἀνησυχήσαμε οἱ ἀδελφές. Τόν χάσαμε γιά μεγάλο διάστημα καί δέν τόν βρίσκαμε σέ τηλέφωνα, πουθενά. Τηλεφωνούσαμε σέ κοινούς γνωστούς καί οὔτε αὐτοί μποροῦσαν νά τόν βροῦν. Μετά ἀπό τρεῖς μῆνες ἀγωνίας ἔκανα προσευχή συνέχεια στήν Παναγία μας νά τόν ἔχει γερό. Συγκεκριμένα στό κελλί μου ἔχω τό «Θεομητορικόν Προσευχητάριον», πού ἔχει ἐκδώσει ὁ π. Νεκτάριος καί τό διανέμει ὡς εὐλογία εἰς μνήμην τῆς μητέρας του Ἀνθῆς. Τότε τό ἀνοίγω στήν σελίδα 4, ὅπου σημειώνει ὁ π. Νεκτάριος: «Τό πόνημα αὐτό δίδεται ὡς εὐλογία καί τυπώθηκε ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς Μητρός μου Ἀνθῆς Πρεσβυτέρας, (+ 6/12/2012), ἡ ὁποία ἐπέδειξε τήν εὐλάβειά της σέ ὑπερθετικό βαθμό πρός τήν Κυρία τῶν Οὐρανῶν», καί ἀπευθύνομαι αὐθόρμητα πρός τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή καί τῆς λέω: «Πρεσβυτέρα, ἐσύ, πού πονᾶς τό σπλάχνο σου, τόν π. Νεκτάριο, φανέρωσέ τον μας». Μετά ἀπό ὀχτώ μέρες μᾶς ἐπισκέφτηκε ὁ π. Νεκτάριος καί μᾶς εἶπε ὅτι εἶχε πάει μέ εὐλογία τοῦ Μητροπολίτη του κ. Ἱερεμία στήν Μονή Τιμίου Προδρόμου στό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας, διότι νόμιζε ὅτι εἶχε ὑπερκόπωση καί πῆγε, γιά νά ξεκουραστεῖ. Ἐκεῖ ὅμως στήν Μονή ἀνέβασε γιά πέντε μέρες πυρετό, πάνω ἀπό σαράντα, καί κατέρρευσε. Τότε κλινήρης εἶδε ὅτι βρισκόταν ἀσθενής καί ξαπλωμένος σέ ἕνα κρεβάτι, πού εἶχε ἕνα λευκό σεντόνι, τό ὁποῖο βαστοῦσαν ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης καί οἱ γονεῖς του, καί ἔδιναν μάχη, ὥστε νά τόν κρατήσουν στήν ζωή. Τό ἀπόγευμα τῆς ἴδια ἡμέρας ὁ Ἡγούμενος Κύριλλος κάλεσε τό ἀσθενοφόρο ἀπό τό νοσοκομεῖο τοῦ Κόλτσεστερ, ὅπου καί νοσηλεύτηκε ὁ π. Νεκτάριος στήν ἐντατική μονάδα ἀπό βαριά πνευμονία.

Θεώνη:  Ναι, ἀδελφή, ἔζησα ἀπό κοντά αὐτήν τήν δοκιμασία τοῦ π. Νεκταρίου, διότι μένω ἐκεῖ κοντά.

Μοναχή Ἀκακία: Σᾶς εἶπα, ὅταν πῆρα τό Προσευχητάρι καί παρακάλεσα ὀνομαστικῶς τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή, σάν νά ἦταν ζωντανή, ἀμέσως διεκπεραίωσε τό αἴτημά μου. Ἄραγε δέν εἶναι πραγματικά ἁγία Πρεσβυτέρα, πού ἔχει παρρησία!!!

«Ἡ γνωριμία μας μέ ἕνα ταπεινό λευιτικό ζεῦγος ἐκ Πατρῶν»

Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Νεκταρίου Μουλατσιώτη, Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φωκίδος.

Ὁ κόσμος ἄς πορεύεται στόν δρόμο του, εἰς τήν εὐρύχωρον ὁδόν τήν ἀπάγουσαν εἰς τήν ἀπώλειαν (Ματθ. 7,13). Οἱ λίγοι, πού ξεστρατίζουν ἀπ΄ αὐτόν τόν δρόμο, ζοῦν μέν κρυφά ἀπό τόν κόσμο, περιφρονημένοι καί περιπαιγμένοι, μά αὐτοί ἔχουνε τή μακάρια ἐλπίδα, πού εἶναι ἀθανασία πλήρης. Οἱ ἄλλοι εἶναι, κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα.

Γιά τόν Χριστιανό δέν ὑπάρχει δραστικώτερο δίδαγμα ἀπό τό νά διαβάζει γιά τήν ζωή ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, πρό πάντων ἑνός λευιτικοῦ ζεύγους, πού ἔζησε στόν καιρό μας καί πού ἦταν εὐλαβές, χωρίς νά συντελέσει σ΄ αὐτό μήτε κανένας θόρυβος γι΄ αὐτούς, μήτε κανένα ἐγκώμιο ἀπό ἐπίσημο ἄνθρωπο. Μάλιστα ἐκεῖνοι, πού τούς εὐλαβοῦνται, λέγουν πώς ἀπό κάθε τί, πού ἔκαναν καί πού ἔλεγαν, ἦταν φανερό πώς δέν εἶχαν καμμιά ἰδέα γιά τήν ἁγιωσύνη τους, ἀλλά τά δάκρυα γιά τίς ἁμαρτίες τους δέν ἔλειπαν ἀπό τά μάτια τους, ἐνῶ προσπαθοῦσαν νά βιώνουν κρυμμένοι, ὡς στρουθία μονάζοντα ἐπί δώματος. Ἡ χαρά καί ἡ ζωή τους ἦταν νά λατρεύουν τόν Θεό ἡμέρα καί νύκτα, νά κάνουν Θεῖες Λειτουργίες, Ἀγρυπνίες, Ἐσπερινούς, Παρακλήσεις, Ἁγιασμούς, νοερά προσευχή.

 Σέ δύο τέτοιους ἀνθρώπους θά ἀναφερθῶ, πού συνδέονταν μάλιστα μέ τό μυστήριο τοῦ Γάμου.

Στίς ἀρχές τίς δεκαετίας τοῦ 1990, ὅταν ἱδρυόταν ἡ ἀνδρώα Μονή μας, ἔρχονταν ὡς προσκυνητές ὁ ἀείμνηστος ἱερέας Νικόλαος Πέττας καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή ἀπό τήν Πάτρα.  Ὁ π. Νικόλαος ἦταν ἕνας ἰδιαίτερα μορφωμένος ἄνθρωπος μέ λιπαρά γνώση. Ὡστόσο τό ὅλο παρουσιαστικό του ἦταν ἰδιαίτερα ταπεινό καί ἁπλό. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἀπό τήν πρώτη στιγμή καί ἀναρωτιόμουν πῶς ἕνας ἔγγαμος ἱερέας, μέ πολυμελῆ μάλιστα οἰκογένεια, εἶχε τό φρόνιμα καί τήν συμπεριφορά ἑνός ἀσκητοῦ, ὁ ὁποῖος, ἀντί νά βρίσκεται στήν ἔρημο,  ἀγωνιζόταν μέσα στόν κόσμο. Στήν συναναστροφή μαζί του ἔνιωθες ὅτι εἶχε πνεῦμα Θεοῦ. Οἱ ἀρετές του ἦταν πολλές καί  οὐσιαστικές, βιωματικές, οὐχί κατ΄ ἐπίφαση. Μέσα ἀπό τόν καθημερινό ἀγώνα ἀπέκτησε τήν δυνατή θέληση, τόν φωτισμένο νοῦ καί τήν ζέση τῆς ἀγάπης, θεία χαρίσματα, τά ὁποῖα κατεῖχε καί ἡ πρεσβυτέρα  Ἀνθή.

Μέ αὐτά τά τρία πνευματικά ὅπλα ἐξόπλισε τό Ἅγιο Πνεῦμα τό ἱερατικό αὐτό ζεῦγος, γιά νά ἀντιμετωπίσουν τήν οἰκογένεια, τό ποίμνιο καί γενικώτερα τόν κόσμο. Βίωναν καί κήρυτταν τό χαρμόσυνο νέο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, τήν Εὐαγγελική Αλήθεια καί ζωή, τήν ἐπιστήμη τῆς Μετάνοιας καί τῆς συγχώρησης. Ὅταν μιλούσαν γιά τά Θεῖα, πρόσεχαν νά μή σκέπτονται ὑλικά, ἀλλά πνευματικά. Ἔκαναν λόγο γιά τήν πνευματική δύναμη, τό πνευματικό φῶς καί τήν πνευματική ζεστασιά. Εἶχαν παραδώσει τό «εἶναι» τους στόν Νόμο τοῦ Θείου Λόγου, γιά νά μάθουν ἀπό Αὐτόν. Ἔτσι ὁ Θεῖος Λόγος τούς ἀντάμειψε μέ τίς δωρεές του, ὅπως νά θεραπεύουν πονεμένους, νά τούς παρηγοροῦν, νά τούς ἁγιάζουν καί νά τούς καθοδηγοῦν. Παράλληλα, ὡς ἱερατικό ζεῦγος, διακονούσαν τήν Ἐκκλησία. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ π. Νικόλαος, μετά τίς λατρευτικές Ἀκολουθίες στόν Ναό, συνέχιζε νά ὑμνεῖ καί νά δοξολογεῖ τόν Χριστό κρατώντας μυστικά κομποσκοίνι, ἐνῶ τά γαλανά μάτια του ἀτένιζαν ἄνω τόν ἐπουράνιο Πατέρα.

Ἔμαθαν  μέ τόν Λόγο νά ἀμύνονται ἀπό τά ἐντός καί τά ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας βέλη, γιατί  ὑπάκουαν στόν Χριστό, πού κήρυττε στούς μαθητές Του  νά μήν φοβοῦνται τούς διῶκτες τους.

Ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή εἶχαν ἀγάπη πρός τόν συνάθρωπο, ἀκόμη καί πρός αὐτούς, πού εἶχαν παραστρατήσει. Τούς συγκεκριμένους τούς βοηθοῦσαν, ὥστε νά ἐπιστρέψουν εἰς τόν ὀρθό δρόμο. Δέν ὀργίζονταν καί δέν θύμωναν, γιατί πίστευαν  ὅτι ἡ ὀργή ἐνεργεῖ μέ ἐμπάθεια καί ὄχι μέ ὀρθή κρίση καί δικαιοσύνη. Κρατοῦσαν στήν βιωτή τους τόν χρυσό κανόνα: «αὐστηροί μέ τόν ἑαυτό μας, ἐπιεικεῖς μέ τόν πλησίον μας». Ἡ συναναστροφή καί ἡ συζήτηση μαζί τους ἀνάπαυαν τήν καρδιά κάθε ἀνθρώπου, διότι ἦταν ζωντανά παραδείγματα τῶν χωρίων ἀπό τούς Μακαριστούς: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται. Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοί υἱοί Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5,8-9).

Ὅταν ἔρχονταν στήν Μονή μας γιά προσκύνημα ὁ π. Νικόλαος μᾶς ἔδινε εὐχές καί θάρρος, ὥστε νά συνεχίσουμε τό ἔργο τῆς ἱδρύσεώς της. Καί αὐτό ὄχι μέ πομπῶδες ὕφος καί πολλά λόγια, ἀλλά μέ τόν ἰδιαίτερο πνευματικό τρόπο πού βίωνε. Σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς κατασκευῆς τοῦ κτιριακοῦ συγκροτήματος τῆς γυναικείας ἀδελφότητας τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου-Ἁγίου Φανουρίου, σέ κάθε ἐπίσκεψη, σταύρωνε μέ τόν ξύλινο σταυρό του τά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα, γεμίζοντάς μας αἰσιοδοξία. Νιώθαμε ὅτι αὐτές τίς στιγμές λουζόμασταν στήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ παρουσία του μᾶς δημιουργοῦσε τήν αἴσθηση τῆς ἐν Χριστῷ γαλήνης καί χαρᾶς. Πολλές φορές, ὅταν περνοῦσα δοκιμασίες ἤ εἶχα διλήμματα πνευματικά, δέν δίσταζα νά τόν συμβουλεύομαι. Οἱ ἀπαντήσεις του ἦταν κανόνας πίστεως, γιατί ἦταν ἁπλές, εἰλικρινεῖς καί φωτισμένες. Ἡ συζήτηση μαζί του μέ ξεκούραζε, μέ εἰρήνευε καί μέ δρόσιζε πνευματικά, ὅπως τό νερό τῆς ἐρημικῆς βρυσούλας τόν διψασμένο ὁδοιπόρο. Μάλιστα μᾶς εἶχε κομίσει μέ τόν τότε λαϊκό γιό του, τόν Νεκτάριο, κάποιες εὐλογίες, πού τίς φυλᾶμε μέ ἰδιαίτερη προσοχή στήν Μονή ὡς πηγή ἁγιασμοῦ. Ἐμεῖς τοῦ εἴχαμε δώσει φυλακτά γιά τό ἱερό Ἀσκητήριό του, τό ἱερό Ταμεῖο, ὅπως τό ὀνομάζουν τά νηπτικά ἔργα τῆς Ἐκκλησίας,  πού διατηροῦσε μαζί μέ τήν πρεσβυτέρα του ἀπέναντι ἀπό τό σπίτι τους. Στήν εὐλαβεστάτη πρεσβυτέρα του, ἡ ὁποία πάντα τόν ἀκολουθοῦσε πιστά, καί στά παιδιά του ἔλεγα μέ διάκριση: «Νά προσέχετε τόν πατέρα Νικόλαο. Δέν εἶναι τυχαῖος καί συνηθισμένος κληρικός. Ὁ Θεός τόν ἔχει χαριτώσει…». Πραγματικά, βάσει μαρτυριῶν τοῦ ἀδελφοῦ τῆς Μονῆς μας, ἀρχιμ. Ἰωακείμ Σωτηροπούλου, πού, ὡς λαϊκός,  ὑπῆρξε φοιτητής  τοῦ π. Νικολάου, ὅταν ἐκεῖνος δίδασκε στίς Ἐπαγγελματικές Σχολές Πατρῶν, καί ἄλλων πρώην φοιτητῶν του  ἀπό τήν Ναύπακτο, ὁ π. Νικόλαος συνδύαζε μέ θαυμαστό τρόπο τήν ἀρίστη ἐπιστημονική του κατάρτιση μέ πρωτοπόρες γιά τήν ἐποχή του διδακτικές μεθόδους καί τήν πνευματικότητα, πού εἶχε ἀποκτήσει μέσω τῆς ἀσκήσεως καί τῆς Χάρης, πού εἶχε λάβει ἀπό τόν Θεό.  

Μετά τήν ὁσιακή κοίμηση τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους περνοῦμε τακτικά ἀπό τόν τάφο τους, γιά νά τελέσουμε τρισάγιο καί νά λάβουμε τήν εὐχή τους. Ἐντύπωση μᾶς κάνει τό γεγονός, ὅτι στό διάστημα πού τελεῖται ἡ Ἀκολουθία, ἀπό τό πουθενά καί χωρίς νά ἔχουμε κόλλυβα ἤ ὁτιδήποτε ἄλλο, πού νά τά προσελκύσει, πολλά περιστέρια κυκλώνουν τόν τάφο τους. Μᾶς θυμίζουν τήν στιγμή πού ὁ Κύριος βαπτίσθηκε στόν Ἰορδάνη και τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐμφανίσθηκε ἐν εἴδει περιστερᾶς, ὄχι γιά νά προσθέσει κάτι στόν Χριστό, ἀλλά γιά νά δείξει αὐτό, πού ὑπάρχει μέσα στόν Χριστό: τήν ἀκακία, τήν καθαρότητα καί τήν ταπεινότητα. Τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα ἀκολούθησε τό Νόμο καί τήν Ὁδό τοῦ Χριστοῦ καί ἴσως αὐτό τό μήνυμα μᾶς δίνουν τά περιστέρια.

Ἀκόμη σέ πολλές φωτογραφίες τοῦ ἱερατικοῦ αὐτοῦ ζεύγους διακρίνεται γύρω ἀπό τίς μορφές τους φῶς, ἐνῶ σέ μία φωτογραφία στόν Ἀσπρόπυργο Ἀττικῆς ἐμφανίσθηκαν ἀνεξίτηλα τρεῖς πύρινες φλόγες, ὅπως κατά τήν Πεντηκοστή, ὅταν τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐμφανίσθηκε μέ τήν μορφή πυρίνων γλωσσῶν στούς Ἀποστόλους, δίδοντάς τους δύναμη, φῶς καί ζεστασιά. Ἴσως καί στίς ἡμέρες μας μέ αὐτόν τόν τρόπο τό Ἅγιο Πνεῦμα στέφει τούς ἐκλεκτούς Του. Μάλιστα σέ ἐνυπόγραφες μαρτυρίες, πού ἔχει συγκεντρώσει ὁ Ἁγιορείτης Γέροντας Μάξιμος ὁ Ἰβηρίτης, ἀναφέρεται ἐπίσης ὅτι χριστιανοί, πού προσεύχονται σέ ὥρα θλίψης, νιώθουν τό σημεῖο τῆς φωτογραφίας, πού εἶναι στό ὕψος τῆς καρδιᾶς τοῦ λευιτικοῦ ζεύγους νά θερμαίνεται. Θαυμαστά δρᾶ τό πῦρ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, φωτίζει καί θερμαίνει ἄψυχες φωτογραφίες!

Τί νά πεῖ κανείς καί τί νά γράψει γιά αὐτές τίς μεγάλες, ἀλλά ταπεινές μορφές, πού ἔζησαν στήν ἀφάνεια, ἀλλά ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ, τόν Ὁποῖον δόξασαν, ὅσο ἦταν ἐν ζωῇ, τούς ἔφερε στό Φῶς. Οἱ ἴδιοι ἔκαναν αὐτό, πού ἐνδάκρυες προέτρεπαν ἐμᾶς νά κάνουμε: «Νά γνωρίσετε τό θαῦμα τῆς Πεντηκοστῆς, πού στάθηκε ἐπάνω ἀπό τούς Ἀποστόλους, γιά νά ἔχετε εἰρήνη καί χαρά ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Νά παραδοθεῖτε στόν Θεό. Ὁ Θεός  ἐμφανίσθηκε στήν γῆ καί ἄνοιξε στούς ἀνθρώπους τίς πύλες τῆς ἀθάνατης ζωῆς». Αὐτό τό μήνυμα ἀνάπαυε ὄχι μόνο ἐμᾶς, γιατί μᾶς ἔδινε δύναμη νά συνεχίσουμε τό πνευματικό μας ἔργο καί τήν ἵδρυση τῶν ἀδελφοτήτων μας, ἀλλά προβλημάτιζε καί πολλούς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι ἦταν βυθισμένοι στήν ἁμαρτία, στίς πονηριές, στίς μάταιες φροντίδες καί γνώσεις, καί τούς βοηθοῦσε, ὥστε νά ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς καί σκέψης καί νά κάνουν τόν Χριστό κέντρο τῆς ὕπαρξής τους. Ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή πραγματικά ἀκολουθοῦσαν τίς Εὐαγγελικές ἐπιταγές, ζοῦσαν μέ δικαιοσύνη καί ὅδευαν μέ τόν σταυρό τοῦ Μαρτυρίου ὑψωμένο στό δεξί τους χέρι, ἐνῶ μέ τό ἄλλο μετροῦσαν κομποσκοίνι. Κυριολεκτικά σκόρπιζαν οὐράνιες σπίθες στό ἐπίγειο σκοτάδι. Ἔτσι ἄλλωστε βρῆκαν τήν δύναμη νά ἀντιμετωπίσουν τήν ἀδόκητη ἀπώλεια τῆς θυγατέρας τους Σοφίας.

Μεγάλο καί ψυχοσωτήριο παράδειγμα γιά ὅλους μας εἶναι ἡ ζωή ἑνός τέτοιου σύγχρονου ἱερατικοῦ ζεύγους στό σημερινό πλέον σκοτεινό καιρό τῆς ἁμαρτίας, τῆς ματαιότητας καί τῆς ἀπελπισίας, πού κρύβουν τό λαμπερό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ἡ φιλανθρωπία Του φανερώνει ἀνάμεσά μας κάποιους ἀπεσταλμένους Του, γιά νά μᾶς στερεώσει τήν πίστη μέ τήν ἐλπίδα τῆς Ἀνάστασης.   

Πρός δόξαν Θεοῦ παραθέτω τόν ἐπικήδειο λόγο μου πρός τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή:

Λόγος ἐπικήδειος εἰς τήν ἀείμνηστον πρεσβυτέραν Ἀνθήν Πέττα, σύζυγον τοῦ ὁσιωθέντος ἱερέως Νικολάου, ἐκ Πατρῶν, ὑπό Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Νεκταρίου Μουλατσιώτη (08/12/2012):

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, σεβαστοί συμπρεσβύτεροι καί ἱερολογιώτατοι διάκονοι, ἀγαπητά τέκνα καί ἐγγόνια τῆς ἀειμνήστου Ἀνθῆς καί λαέ πιστέ!

Εὐχαριστῶ πού συγκεντρωθήκατε σήμερα ἐδῶ, στόν ἐνοριακό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου Παραλίας Πατρῶν, γιά νά ἐξοδεύσουμε μία σπάνια καί ἀγαθή προσωπικότητα. Αὐτήν τήν στιγμή τελεῖται ἡ ἐξόδιος μιᾶς ταπεινῆς καί ἐνάρετης πρεσβυτέρας, τῆς Ἀνθῆς Πέττα, τήν ὁποία μαζί μέ τόν σύζυγό της, τόν π. Νικόλαο, γνωρίζαμε ἀπό ἱκανό διάστημα. Εὐχαριστῶ τόν Σεβασμιώτατο ἅγιο Πατρῶν κ. Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος ἀνέθεσε στήν ταπεινότητά μου νά ἐκφωνήσω λόγο ἐπικήδειο γιά τήν εὐλαβεστάτη καί ἡρωϊκή πρεσβυτέρα.

Ἀπό μικρή ἡλικία ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή διακρίθηκε γιά τίς πολλές καί σπάνιες χριστιανικές ἀρετές της. Ἔζησε σέ χριστιανικό οἰκογενειακό περιβάλλον, ἀφοῦ ἡ μητέρα της Ζωή ἦταν πνευματικό τέκνο τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερβασίου Παρασκευοπούλου. Οἱ κατά Θεόν ἀρετές, μέ τίς ὁποῖες ἦταν προικισμένη, ἦταν πλούσιες καί οὐσιαστικές καί τήν ὁδήγησαν στήν ἐν Χριστῷ ζωή της. Τί νά εἴπει κανείς γιά τήν ὅλη πορεία τῆς ζωή της, ἡ ὁποία συντασσόταν μέ τίς Εὐαγγελικές ἐπιταγές! Ἐμείς, πού εἴχαμε τήν εὐλογία νά τήν συναστραφοῦμε, τήν θαυμάζαμε για τόν σεβασμό της πρός τόν Χριστό καί τούς διακόνους τῶν μυστηρίων Του, γιά ἐμᾶς δηλαδή τούς κληρικούς.

Μᾶς ἐξέπληττε ὁ σεβασμός καί ἡ ἀφοσίωση, μέ τά ποία ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή διακόνησε τήν Ἐκκλησία. Βέβαια, ὅπως ἀκούσαμε στό Εὐαγγέλιο, ὁ Θεός τῆς ἔδωσε μεγάλο οὐράνιο δῶρο: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (Ἰω. 5,24).

Τί μεγάλο δῶρο δίνει ὁ Χριστός στόν κάθε πιστό, Σεβασμιώτατε ἅγιε Πατρῶν, ὅταν αὐτός ἀκούει καί ὑπηρετεῖ τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ,  υπακούει στό θέλημα Του, απαρνείται τό ἴδιο θέλημα καί  ὑποτάσσει τήν θέλησή του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, στό θέλημα τῆς Ἐκκλησίας! Τότε «ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἐν ἀγαθοῖς αὐλισθήσεται» (Ψαλμ. 24,13). Ἡ ψυχή αὐτή, πού ἀκούει καί ὑπακούει -αὐτό σημαίνει τό ρῆμα ἀκούω- δέν ἀκούει μέ τά ὦτα τά σωματικά, ἀλλά πειθαρχεῖ και ὑποτάσσεται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί πιστεύει σέ Αὐτόν.

Ὁ Κύριος εἶπε: «ἔρχεται ὥρα, ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, καὶ ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως» (Ἰω. 5, 28-29).  Αυτό σημαίνει  ὅτι οἱ ψυχές μετά θάνατον κρίνονται καί ὅτι αὐτές τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἄκουσαν, ὑπήκουσαν καί πίστεψαν στόν Χριστόν, εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχονται. Δέν κρίνονται οὔτε κατά τήν διάρκεια τῆς Δευτέρας Παρουσίας οὔτε κατά τήν πρώτη κρίση. Οἱ Ἅγιοι, πού ἄκουσαν καί πίστεψαν τά λόγια του Χριστοῦ, διέρχονται τά τελώνια χωρίς κανένα ἐμπόδιο, διέρχονται τήν κρίση τοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός τούς τοποθετεί δεξιά Του.

Ὁ Θεός ἀπαλλάσσει τούς ἐκλεκτούς Του ἀπό τήν Κρίση, γιατί «Κρίση» σημαίνει «Δικαστήριο». Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή, δικάζεται στό πετραχήλι τοῦ Πνευματικοῦ, κάθε φορά πού ἐξομολογεῖται τά ἀνομήματά του, περνᾶ ἀπό θείο «Δικαστήριο». Ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή, μέ κριτήριο τά ἔργα καί τήν ἁγνή ζωή της, ἄκουγε τήν λέξη «ἀθῴα», καί ἔτσι κέρδισε τήν αἰώνια ζωή. Τοιαύτη τιμή εἶχε ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή Κατριμπούζα - Πέττα καί αὐτό σήμερα χαίρει εἰς τάς ἀγκάλας τοῦ Θεοῦ μετά τοῦ συζύγου της, τοῦ π. Νικολάου, τοῦ πανθομολογουμένως ἁγίου ἐκείνου ἀνδρός, πού ὑπηρέτησε πιστά τήν Ἐκκλησία. 

Εὐχαριστῶ τόν Σεβασμιώτατο Πατρῶν, ὁ ὁποῖος μοῦ ἔκανε τήν ἰδιαίτερη τιμή νά ἐκφωνήσω τόν ἐπικήδειο λόγο γιά τήν ἁγία αὐτή ψυχή. Ἐπίσης εὐχαριστῶ ὅλους τούς ἁγίους ἀδελφούς, πού σήμερα παρευρέθησαν ἐδῶ, γιά νά τιμήσουν τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή, μία ἁγία πρεσβυτέρα, μία ἁγία μάνα. Εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα νά δίνει στά παιδιά της δύναμη ἐξ ὕψους. Θέλω νά γνωρίζουν ὅτι τόσο ἡ παρρησία τοῦ πατρός Νικολάου, ὅσο καί οἱ εὐχές τῆς μητέρας τους θά τούς συνοδεύουν σέ ὅλη τους τήν ζωή. Τό δένδρο κρίνεται ἐκ τῶν καρπῶν αὐτοῦ καί καρποί εἶναι τά παιδιά τους.

Εὐχόμεθα λοιπόν ὁ Πανάγαθος Θεός  διά τῶν προσευχῶν τῶν Σεβασμιωτάτων ἀρχιερέων καί ὅλων τῶν ἁγίων ἀδελφῶν νά ἀναπαύει τήν ψυχή της «ἐν χώρᾳ ζώντων». Ἀμήν.

Νά ἔχουμε τίς ἅγιες εὐχές τους καί νά πρεσβεύουν γιά ὅλους μας.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Αγιασμός στον Αθλητικό Όμιλο ΓΑΛΗΝΗ

Την Πέμπτη 29 Οκτωβρίου έγινε ο αγιασμός του Αθλητικού Ομίλου ΓΑΛΗΝΗ στις αθλητικές εγκαταστάσεις της.

Ο πρόεδρος κ. Ευθυμάκης Πολύκαρπος ευχαρίστησε τους αθλητές και τους προπονητές όλων των τμημάτων για τις προσπάθειες που έκαναν την περσινή χρονιά και τους ζήτησε να προσπαθήσουν το ίδιο και ακόμα περισσότερο για την νέα χρονιά που έρχεται, για να έχουν πιο πολλές επιτυχίες.

Τον αγιασμό τέλεσε ο π. Ανδρέας Πολίτης

Γεύμα Αγάπης 28 Οκτωβρίου 2015

Την Τετάρτη στις 28 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε Γεύμα Αγάπης στο Πνευματικό Κέντρο του Αη-Γιάννη Παραλίας Πατρών.

Η συμμετοχή στο τραπέζι ήταν μόνο 3 ευρώ το άτομο!

Ήταν μία προσφορά Αγάπης για όλους τους ενορίτες και όχι μόνο...