«Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός» (Α΄ Κορ. Γ΄ 17) - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ ΕΒΔΟΜΗ (5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2025) 

«Ὑμεῖς … ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος» (Β΄ Κορ. ΣΤ΄ 16)

 

Ὁ Ἱερὸς Ναός.

 

Ἅπαντες οἱ ὀρδόδοξοι χριστιανοί, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, γνωρίζουμε τὸ συγκεκριμμένο οἰκοδόμημα, τὸ ὁποῖον καλεῖται Ἱερὸς Ναός. Εἶναι ὁ ἱερὸς ἐκεῖνος χῶρος ὁ ὁποῖος ἡγιάσθη μὲ εἰδικὰς ἀκολουθίας καὶ συγκεκριμμένας ἁγιαστικὰς εὐχάς. Εἶναι ὁ ἐπὶ τῆς γῆς «Παράδεισος», ἀφοῦ ἐντὸς τοῦ ἁγίου τούτου χώρου τελοῦνται τὰ ἅγια μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας διὰ τῶν ὁποίων ὁ Κύριος ἁγιάζει τοὺς εἰσερχομένους ὀρθοδόξους, εἰς αὐτόν. Εἶναι ὁ παρακλητικὸς ἐκεῖνος τόπος μέσα στὸν ὁποῖο παρρηγοροῦνται αἱ ψυχὲαὶ καὶ ἐπικοινωνοῦσι μὲ τὸν Θεόν. Εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν κατοικητήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀφοῦ ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶναι μὲν «πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν», ἀλλὰ ὁ ἱερὸς Ναὸς εἶναι τὸ καθ’ αὐτὸ κατοικητήριον τῆς Θεότητος, ἀφοῦ συντελεῖται ἐντὸς αὐτοῦ τὸ μυστήριον τῶν μυστηρίων, ἡ Θεία Εύχαριστία. Ὁ Κύριος ἔνσαρκος, παρατίθεται «εἰς βρῶσιν καὶ πόσιν τοῖς πιστοῖς», προσφέρων εἰς ἡμᾶς τὸ Πανάγιον Αὐτοῦ Σῶμα καὶ τὸ Πανακήρατον Αἷμα Του. Εἶναι (ὁ Ἱερὸς Ναός) τὸ ἱερώτατον ἐκεῖνο οἰκοδόμημα τὸ ὁποῖον δημιουργεῖ εἰς τὰς ψυχὰς τῶν Χριστιανῶν καὶ ὄχι μόνον αὐτῶν, δέος καὶ συστολήν, σεβασμὸν καὶ κατάνυξιν, φόβον καὶ χαράν, καὶ ἀνέκαθεν οἱ ἄνθρωποι, κυρίως δὲ οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ὅσον ἴσως ἀπομεμακρυσμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἂν ἦσαν, ἐσεμνύνοντο ὅταν ἐπλησίαζον εἰς αὐτόν, ἐνεδύοντο μὲ ἰδιαιτέραν σεμνότητα, ἐσχημάτιζον ἐπάνω τους τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ εἶχον μέσα τους τὴν πληροφορίαν, ὅτι ἐδῶ κατοικεῖ ὁ Θεός.

 

Ναὸς εἶναι τὸ ... σῶμά μας!

 

Ὅσον καὶ ἂν ἀκούεται τοῦτο περίεργον, τὰ ὅσα ἐγράφησαν ἤδη διὰ τὸν Ἱερὸν Ναόν, πρωτίστως ἀφοροῦσιν εἰς τὸ σαρκικό μας σῶμα, τὸ ὁποῖον εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερον εἰς ἀξίαν καὶ «μέγεθος» ἀπὸ τὸν κάθε Ναὸν ποὺ ἐκτίσθη μὲ ἄμμον καὶ ξύλα καὶ πέτρας καὶ ἀκόμη ἐνεκαινίσθη μὲ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἁγιαστικὰ μέσα καὶ στοιχεῖα ποὺ ὁρίζει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Πρῶτος Ναὸς εἶναι τὸ σῶμα μας, ὅπως ὅμως μᾶς τὸ παρέδωκεν ἡ Ἐκκλησία μας κατὰ τὴν ὥραν τῆς Βαπτίσεώς μας. Ἀκηλίδωτος, ἀμόλυντος, φωτεινός, τέλειον κατοικητήριον τῆς Παναγίας Τριάδος.

Βεβαίως, κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς πορείαν μας, διὰ τῶν ἀπείρων καὶ ποικίλων ἁμαρτιῶν μας, «μολύνωμεν τὸ τηλικοῦτον καὶ τοσοῦτον σῶμα», κατὰ τὴν ρῆσιν τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου˙ ὅμως ὁ Κύριός μας, μᾶς ἔχει δώσει τὸν τρόπον ἵνα δυνάμεθα ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν, νὰ τὸ ἐπαναφέρωμεν εἰς τὴν τελείαν ἐκείνην κατάστασιν διὰ τῶν δύο σωστικῶν μυστηρίων, τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως ἀλλὰ καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας.

Πῶς ὅμως καὶ διατὶ τὸ σῶμά μας εἶναι τόσον ἅγιον. Δι’ ὀλίγων σκέψεων, εὐκόλως τὸ ἀντιλαμβανόμεθα. Ἂν σκεφθῶμεν ἐν πρώτοις, ὅτι εἰς τὸ φθαρτὸν τοῦτο σῶμα, εἰσέρχεται ὁ Ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος διὰ τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Μεταλήψεως, ἀντιλαμβάνεται ὁ καθείς, πόσον ὑψηλὸς ναὸς καὶ δυσθεώρητος «καὶ ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς», γίνεται οὗτος. Ναὸς ὅμως τὸ σῶμά μας καὶ διὰ ἀκόμη ἕναν σημαντικὸν λόγον. Τὸ σῶμα τοῦτο τὸ φθαρτόν, δὲν ἔπαψε οὔτε καὶ θὰ πάψῃ ποτὲ νὰ εἶναι τὸ τέλειον ἐκεῖνο καὶ κορυφαῖον πλᾶσμα τοῦ Κτίστου˙ καὶ ὅσον καὶ ἂν ἐμεῖς τὸ φθείρωμε καὶ τὸ ἀμαυρώνωμε διὰ τῶν ἁμαρτιῶν μας, διατηρεῖ τὴν Θείαν του προέλευσιν καὶ ἀξίαν. Διὰ τοῦτο ἄλλωστε, τιμᾶται τοῦτο ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰς αὐτὴν τὴν πρόσκαιρον ζωήν, ἀλλὰ καὶ μετὰ θάνατον διὰ τῆς ἐπικηδείου ἀκολουθίας, ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς ταφῆς αὐτοῦ, κατὰ τὴν θείαν ἐντολήν, «ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γέν. Γ΄ 19).

 

«Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός» (Α΄ Κορ. Γ΄ 17)

 

Ἐξ ὅσων προανεφέραμεν, ἡ προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διὰ τῆς ὁποίας καὶ ἠρχίσαμε τὴν παροῦσαν, μᾶς δίδει νὰ ἀντιληφθῶμεν τὴν σημασίαν καὶ ἀξίαν ποὺ ἔχει αὐτὸ τὸ σαρκικὸ καὶ φθαρτὸ σῶμά μας. Δὲν εἶναι ἰδικό μας διότι δὲν τὸ κατασκευάσαμεν ἡμεῖς. Μᾶς ἐδόθη ἀπὸ τὸν Θεὸν ὄχι μόνον διὰ τὰς σαρκικὰς καὶ βιολογικάς μας ἀνάγκας, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ συνεργήσῃ  καὶ βοηθήσῃ εἰς τὴν σωτηρίαν τῆς ἀθανάτου ψυχῆς μας καὶ εἰς τὴν κληρονομίαν τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Διὰ τοῦτον τὸν λόγον, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς ἔδωσε τὰ ἅγια Μυστήρια˙ διὰ νὰ ἁγιάζεται τοῦτο τὸ σῶμα μας μαζὶ μὲ τὴν ψυχή. Ἄλλωστε, - καὶ τοῦτο ἴσως εἶναι τὸ σημαντικώτερον, - τὸ φθαρτὸν τοῦτο σαρκίον, μέλλει ἵνα ἀναστηθῇ κατὰ τὴν μέλλουσαν κρίσιν καὶ ζήσει αἰωνίως, ἄφθαρτον ὅμως καὶ μὴ ἔχον τὰς ἀνάγκας τῶν ὑλικῶν πραγμάτων!

Διὰ τοῦτο, μεταλαμβάνον τῆς Θείας μεταλήψεως παίρνει καὶ τοῦτο τὴν ἀντίστοιχον Χάριν. Ὡς προείπωμεν, ἐφ’ ὅσον τοῦτο ἁγιάζεται διὰ τοῦ τιμίου Σώματος καὶ τοῦ πανακηράτου Αἵματος, ὑφίσταται, ἀντιστοίχως, καὶ τὰς ἀρνητικὰς συνεπείας τῶν ἁμαρτιῶν μας ὅταν ἁμαρτάνοντες κοινωνοῦμε ἀναξίως. Ἀς θυμηθῶμεν ἐδῶ τοὺς λόγους τοῦ Θείου Ἀποστόλου Παύλου˙ «ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί» (Α΄ Κορ. ΙΑ΄ 29-30).

Τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετον, διακρίνομεν εἰς τὰ σώματα καὶ ἱερὰ λείψανα πολλῶν ἁγίων˙ μὲ τὸν ἁγιασμὸν τῆς ψυχῆς των, νὰ ἁγιάζωνται καὶ τὰ φθαρτὰ σώματά των καὶ ἄλλα μὲν νὰ εὐωδιάζουν ἄρρητον εὐωδίαν, ἕτερα, νὰ διατηροῦνται ἄφθαρτα εἰς αἰώνας καὶ χιλιετίας, ἕτερα, ἐπίσης, νὰ ἐπιτελοῦσι πολλὰ καὶ ποικίλα θαύματα, «ὧν οὒκ ἐστιν ἀριθμός».

Ὅμως, ὁ τίτλος τῆς παρούσης παραγράφου, καταδεικνύει, ὅτι τὸ σῶμα μας, ὡς Ναὸς τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀλλὰ καὶ περιουσία τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου, … ὀφείλομεν καὶ καλούμεθα κάποτε νὰ τὸ ἐπιστρέψωμεν εἰς Αὐτόν! Εἶναι ξένη περιουσία, τὴν ὁποίαν ὀφείλομεν ἵνα προστατεύωμεν μετὰ προσοχῆς καὶ φόβου Θεοῦ! Θὰ πρέπει νὰ ἀναλογισθῶμεν, ὅτι αἱ περισσότεραι ἁμαρτίαι διαπράττονται μὲ τὴν συνεργασίαν σώματος καὶ ψυχῆς καὶ συνεπῶς, ὁ Θεῖος οὗτος Ναός, τὸ σῶμά μας, φθείρεται καὶ καταστρέφεται. Εὐτυχῶς, βεβαίως, διὰ τῶν σωτηρίων μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς προείπωμεν, δυνάμεθα νὰ τὸ ἁγιάζωμεν πάλιν καὶ πάλιν ...

Θεωροῦμεν ὅτι ἡ καλυτέρα κατακλεὶς τοῦ παρόντος, εἶναι τὰ καταπληκτικὰ ἐκεῖνα λόγια τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου ὡς πρὸς τὴν ἀξίαν τοῦ σώματός μας. Λέγει λοιπὸν ὁ Ἱερὸς πατήρ: «Φεισώμεθα τῶν σωμάτων ἡμῶν τῶν μελλόντων λάμπειν ὡς ὁ ἥλιος. Μὴ διὰ μικρὰν ἡδονὴν μολύνομεν τὸ τηλικοῦτον καὶ τοσοῦτον σῶμα. Μικρὰ καὶ πρὸς ὥραν ἡ ἁμαρτία˙ πολυετὴς δὲ καὶ αἰώνιος ἡ αἰσχύνη».

 

                                                                                                            Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

                                                                                                      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν