Ἕνα μαῦρο ροῦχο…

 Ἕνα μαῦρο ροῦχο…

«Κ.Π.»

Τὸ ράσο! Μία κατάμαυρη, φαρδιά, ἀέρινη λὲς στολὴ γεμάτη Μυστήριο. Ἐκεῖνο τὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἱεροσύνης. Τὸ φοροῦν μὲ δέος οἱ ἱερεῖς μας. Κι ἐμεῖς, ὅταν τοὺς βλέπουμε νὰ περνοῦν, σπεύδουμε μὲ σεβασμὸ νὰ ἀσπαστοῦμε τὰ χέρια τους. Ἐκεῖνα τὰ χέρια ποὺ μᾶς εὐλογοῦν, ποὺ μᾶς διακονοῦν, ποὺ ὑψώνονται σὲ προσευχὴ γιὰ ὅλους. Ἐκεῖνα τὰ χέρια ποὺ πιάνουν τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί, ποὺ οἱ πιστοὶ προσφέρουν καὶ, στὸ μέγα καὶ φοβερὸ Μυστήριο τῆς Θείας Λατρείας, μεταβάλλονται ἀπὸ τὸ πανάγιο Πνεῦμα σὲ Τίμια Δῶρα, σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Κυρίου… Ἀσύλληπτο τὸ θαῦμα καὶ ἡ εὐλογία. Εὐλογημένα τὰ χέρια τῶν ἱερέων μας, εὐλογημένο τὸ μαῦρο ράσο ποὺ φοροῦν… εἶναι τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μας ἡ Παράδοση!

Ἦταν πολὺ μικρό, τὸ πιὸ μικρὸ παιδὶ ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ὀρφανὰ ποὺ πῆραν οἱ Γερμανοὶ στὴ χώρα τους, γιὰ νὰ τὰ προστατεύσουν ἀπὸ τὸν πόλεμο καὶ τὸν ἐμφύλιο. Ὁ καιρὸς περνοῦσε στὸν ξένο τόπο, μὲ τὰ ξένα πρόσωπα, τὴ ξένη γλώσσα, ὅλα ξένα. Σιγὰ – σιγὰ τὰ συνήθιζε καὶ μετὰ βίας ἀνακαλοῦσε στὴν παιδική του μνήμη τὰ πρόσωπα τῶν ἀγαπημένων του, ἀκόμη καὶ τὸ σπίτι τους καὶ τὸ ὀρεινὸ ἠπειρώτικο χωριό του.

 Ἐκεῖνο ποὺ δὲν ξεγράφτηκε ποτὲ ἀπὸ τὸ νοῦ του, ἦταν ἕνα μεγάλο μαῦρο ροῦχο κρεμασμένο χωριστὰ ἀπὸ τὰ ἄλλα ροῦχα, στὸν τοῖχο, καὶ μάταια παιδευόταν νὰ θυμηθεῖ σὲ τί χρησίμευε. Μέχρι ποὺ μεγάλωσε ἀρκετὰ καὶ συνάντησε τυχαῖα στὸ δρόμο ἕναν ὀρθόδοξο ἱερέα. Συγκλονίστηκε! Γέμισαν δάκρυα τὰ μάτια του, ἔτρεμαν τὰ χέρια του, χτυποῦσε ἡ καρδιά του. Θυμήθηκε ἐπιτέλους: Ἦταν τὸ ράσο τοῦ Ἱερέα πατέρα του. Εἶναι Ἕλληνας! Εἶναι Ὀρθόδοξος! Πρέπει νὰ βρεῖ τὶς ρίζες του. Πόσο δύσκολο ἦταν!

Ὅταν ὅμως πῆγε ἀπὸ τὴ Γερμανία γιὰ σπουδὲς στὴν Ἀμερική, ἐκεῖ ἔμαθε ὅλη τὴν ἱστορία του. Ἔμαθε τὴ γλῶσσα του καὶ ἀργότερα γύρισε στὸ δικό του τόπο. Ἡ εἰκόνα τοῦ ράσου ἐργαζόταν στὴν ψυχή του. Παράτησε τὰ ἀξιώματα καὶ ἔγινε Ἱερέας τοῦ Ὑψίστου σὲ Ναὸ τῆς Πατρίδας!

Κάποιος ἄλλος, ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός, ἦταν πολύ ἐπιτυχημένος μὲ τὴν ἐργασία του καὶ τὴν οἰκογένειά του, ὅταν ὁ μικρός του ἀδελφὸς ἑτοιμαζόταν χαρούμενος νὰ γίνει κληρικός. Μεγάλη ἡ χαρὰ μέσα στὸ σπίτι τους. Ὅλοι καμάρωναν τὸν μικρότερο, ποὺ πρόβαρε τὸ ράσο του. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ὁ μεγαλύτερος πυρπολήθηκε ἀπὸ τὸν πόθο, νὰ γίνει ἱερέας καὶ νὰ φορέσει κι αὐτὸς τὸ τιμημένο ράσο. Δὲν ἄργησε νὰ ὡριμάσει ἡ σκέψη στὴν καρδιά του καὶ στὴν οἰκογένειά του. Ἔφθασε γρήγορα ἡ ὥρα, ποὺ ὁ ἕνας Ἱερέας ἀδελφὸς ὁδηγοῦσε τὸν ἄλλο στὴ χειροτονία του, στὸ Μυστήριο τῆς Ἱεροσύνης. Παράτησε τὴν καριέρα του καὶ δόθηκε στὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ…

  Ὁ κ. Ἀνδρέας ἦταν συνταξιοῦχος, ὅταν τὸ μοναδικὸ παλληκάρι τῆς πολύτεκνης οἰκογένειάς τους χειροτονήθηκε ἱεροδιάκονος. Κι ἐκεῖ στὸ Ναό, πρωὶ – πρωί, καθὼς τό ἀντικρυσε μὲ τὸ ράσο του, ρίγησε, σὰν νὰ ζήλεψε τὴν εὐλογία τοῦ παιδιοῦ τους. Στὴ Θεία Λειτουργία, γονατιστὸς δίπλα – δίπλα μὲ τὴ σύζυγό του, προσεύχονταν μὲ δάκρυα θερμὰ γιὰ τὸ παιδί τους: «Ἡ Θεία Χάρις ἢ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα προχειρίζεται τὸν δοῦλον τοῦ Θεοῦ εἰς διάκονον»! Ἐκείνη, τὴν πιὸ ἱερὴ ὥρα, λαχτάρησε νὰ γίνει καὶ ὁ ἴδιος ὁ πατέρας  ἱερέας καὶ λειτουργός τοῦ Κυρίου του. Μετὰ τὴ γιορτὴ τοῦ παιδιοῦ τους, ποὺ τὸ καμάρωνε συνεχῶς, τὸ συζήτησε μὲ τὴ σύζυγο, ἀργότερα μὲ τὰ παιδιά τους, τὸν Πνευματικό τους, καὶ ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἱεροσύνη του ἄνοιξε εὔκολα, γρήγορα, διάπλατα. Ἕνα ἀκόμα θαῦμα τοῦ Θεοῦ, μία σπουδαία εὐλογία χαίρεται ἡ καλή τους οἰκογένεια.

Τὸ τιμημένο ράσο! Τὸ φοροῦν οἱ Ἱερεῖς μας μὲ συναίσθηση καὶ δέος. Σέβονται τὴν ἱστορία του καὶ τοὺς συμβολισμούς του. Εἶναι φαρδὺ γιὰ νὰ χωράει ἡ πλατιά του ἀγάπη πολλούς, ὅλους. Εἶναι μαῦρο γιὰ νὰ θυμίζει τὸ πένθος γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, αὐτὸ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια καὶ ἐκείνη στὴν ἀγάπη τοῦ Ὑψίστου, στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι αἱματοβαμμένο ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ἱερέων μας στοὺς ἡρωικοὺς ἀγῶνες τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδας. Προστατεύει τοὺς ἱερεῖς μας καὶ τούς δροσίζει ἀκόμη καὶ τὸ καλοκαίρι. Τόσο τὸ ἀγαποῦν καὶ τὸ σέβονται. Κι ἐκεῖνο τοὺς δείχνει, τοὺς φανερώνει ἀμέσως στὸν κόσμο ὡς «πόλη ἐπάνω ὄρους κειμένη» καὶ ὡς «φῶς ἐπὶ τὴν λυχνίαν» ποὺ φωτίζει. Τὸ τιμημένο ράσο τῶν Ἱερέων μας τὸ νιώθουμε τόσο δικό μας ὅλοι, μᾶς παραπέμπει στῆς Πίστης μας τὰ βιώματα καὶ μεγαλεῖα.