Ορθόδοξος και Ρωσικός ρεαλισμός - π. Ιωάννης Δρογγίτης

 

Ο π. Ιωάννης Δρογγίτης απαντά σε ερωτήσεις.

Ερ.: Αυτό που ήθελα να ρωτήσω, πάτερ, είναι γιατί αυτός ο πόλεμος τώρα και γιατί αυτός ο πόλεμος έτσι, που θυμίζει τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και ο τρόπος που διεξήχθη τότε ο πόλεμος. Από τότε δεν έχουμε ξαναδεί στην Ευρώπη μια τέτοια πολεμική σύρραξη. Αυτό, γιατί τώρα και γιατί έτσι;

Π.Ι.: Δεν ξέρω πώς να στο πω αυτό που ρωτάς, μπορώ να πω το εξής όμως, ότι ο πόλεμος αυτός είναι ένας πόλεμος δυστυχώς αναπόφευκτος. Δεν ξέρω ποιος πολεμάει ποιον. Ή μάλλον μπορώ, έχω μια γνώμη για το ποιος πολεμάει ποιον. Σίγουρα δεν νομίζω ότι πολεμάει η Ρωσία την Ουκρανία. Αυτό μπορώ να το πω. Ο πόλεμος είναι γενικευμένος. Αν μας ενδιαφέρει να μάθουμε για τον πόλεμο θα έπρεπε να βλέπουμε τόσο καιρό ότι ζούμε σε έναν πόλεμο γενικευμένο. Επομένως το ερώτημά μας θα πρέπει να ξεκινήσει από την αντίληψη ότι ούτως ή άλλως ζούμε σε πόλεμο και ότι αυτό που συμβαίνει είναι μια ειδική φάση αυτού του πολέμου που θα μπορούσε να γίνει τώρα, θα μπορούσε να γίνει [….] Η μυστική Ιστορία του κόσμου γίνεται σε άλλα δωμάτια στα οποία εμείς δε συμμετέχουμε.

Ξέρουμε όμως ότι αυτός ο πόλεμος ήταν σχεδόν αναπόφευκτος, ήταν προγραμματισμένος. Το ίδιο το Ουκρανικό κράτος δημιουργήθηκε για να πολεμήσει τη Ρωσία. Έτσι δημιουργήθηκε. Και έδωσαν υπόσχεση οι στρατιωτικοί ότι θα πολεμήσουν τη Ρωσία. Τον έχουν δώσει από το ’90. Τους υποχρέωσαν. Επομένως, δηλαδή ο πόλεμος θα γινόταν. Θα γινόταν γιατί το Ουκρανικό κράτος είναι ένα κράτος-μαριονέττα. Δημιουργήθηκε γι’ αυτό. Δημιουργήθηκε για να πολεμήσει τη Ρωσία. Και είναι ας πούμε ένα θέατρο σκιών αυτό. Θα συνέβαινε αυτό ούτως ή άλλως με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Δε θα συνέβαινε αν η Ουκρανία είχε επίγνωση, ας πούμε, της Ιστορίας της – οι άνθρωποι είχαν, παρασύρθηκαν οι καημένοι. Ο Ουκρανικός λαός δεν είναι ένας λαός ο οποίος ξαφνικά έγινε αυτό που βλέπουμε. Και ούτε και ξέρουμε πόσοι παραμένουν σε αυτή την ιδεολογία. Τέλος πάντων είναι πολλά που μπορεί να πει κανείς αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε.

Αυτό λοιπόν είναι ένα κράτος που στήθηκε ακριβώς από τη νέα τάξη πραγμάτων για να χτυπήσει τη Ρωσία την οποία μισεί. Νόμιζε ότι τελείωσε με τη Ρωσία, προσπάθησε να κάνει ένα τελειωτικό χτύπημα, δεν πρόλαβε να το κάνει γιατί βγήκε αυτός ο άνθρωπος, νομίζω ως άγγελος, για το ρωσικό λαό – ο Πούτιν εννοώ – και απέτρεψε αυτήν την καταστροφή. Η χώρα είχε διαλυθεί. Περίμεναν απλώς το χτύπημα της σκανδάλης. Εκεί ακριβώς στο χτύπημα της σκανδάλης εμφανίστηκε αυτός ο άνθρωπος.

Το κράτος λοιπόν συνέβη για να μπορεί το ΝΑΤΟ και όλη αυτή η κλίκα που συμμετέχει σε αυτό να προσεγγίσει τη Ρωσία και να απειλήσει τη Ρωσία, την οποία μισεί θανάσιμα. Γενικά, νομίζω η Δύση μισεί τη Ρωσία. Εγώ δεν τα λέω όλα αυτά από μια θέση μοσχοβιτισμού, νεομοσχοβιτισμού ή φιλορωσσισμού άκριτου. Δε μιλάω συναισθηματικά στα θέματα αυτά. Αλλά δε μιλάω και αντιιστορικά ή έξω από τη θέση μου την εκκλησιαστική. Μέσα σε αυτό μιλάω και λέω το εξής: αυτοί οι άνθρωποι μισούν τη Ρωσία. Μισούν ότι εκφράζει η Ρωσία. Μισούν το ρωσικό πολιτισμό. Μισούν τη δύναμη την κοσμική, την ισχύ την κοσμική της Ρωσίας. Μισούν την πνευματικότητα της Ρωσίας. Μισούν τη Ρωσική ψυχή. Μισούν το Ρωσικό πολιτισμό. Μακάρι να μην υπήρχε ο Ντοστογιέφσκι και όλοι οι μεγάλοι μουσουργοί της Ρωσίας. Μακάρι να μην υπήρχε κανείς από αυτούς. Αυτό η Δύση θα το έβλεπε ως το καλύτερό της. Υπάρχουν βέβαια αυτοί, υπήρξαν και θα υπάρχουν. Μέσα σε αυτό το γενικευμένο μίσος, λοιπόν, εντάσσεται και αυτός ο πόλεμος.

Η Ρωσία, κατά τη γνώμη μου, δεν επιτίθεται στην Ουκρανία. Κάνει το αυτονόητο. Δεν ήθελε, δεν βιάζεται […] ακόμη και πολιτικά αν το δείτε η Ρωσία ποτέ δε βιαζόταν να ανταποδώσει χτυπήματα. Δεν έκανε ανόητες κινήσεις ποτέ στην Ιστορία. Και πρόσφατα δηλαδή, να μην πω παραδείγματα, δεν είναι της δικής μου αρμοδιότητας. Δεν παρασύρεται δηλαδή, δεν κάνει τέτοια. Και άργησε, μάλιστα, και πολύ. Άργησε πολύ να το κάνει. Καταλάβατε γιατί; Γιατί η Ουκρανία στόχευε σε αυτό. Προκαλούσε. Η Ουκρανία ως κρατική, θεσμική οντότητα εννοώ, όχι ο λαός της. Ο λαός της παρασύρθηκε. Έχει παρασυρθεί. Θα έπρεπε να του φτιάξουν μια εθνική ιδεολογία ενάντια στη Ρωσία. Ενάντια στη μάνα τους δηλαδή. Ενάντια στον πολιτισμό τους, κυρίως, στράφηκαν. Αυτό είναι ένα τέρας. Αλλά αυτοί που δημιουργούν την Ιστορία δεν τους νοιάζει, ούτε οι άνθρωποι τους νοιάζουν, ούτε οι Ιστορίες, ούτε τίποτα. Είναι κυνικοί. Έτσι λοιπόν, κυνικά, έστρεψαν και την Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας. Έβαλαν τους δικούς τους ανθρώπους, το σχεδίασαν, έβγαλαν και αυτόν που δεν τους έκανε, έκαναν το πολιτικό πραξικόπημα και εγκατέστησαν μετά τους τρεις, τους δύο και τον τελευταίο ηθοποιό. Έτσι λοιπόν, θα γινόταν αυτό. Προσεταιρίστηκαν και τις ακροδεξιές, ναζιστικές, όχι ακροδεξιές, τις ναζιστικές ιδεολογίες. Είναι το μακρύ τους χέρι… αυτό που γίνεται στην Ουκρανία είναι φοβερό, απλώς οι άνθρωποι δεν το ξέρουν. Δεν ξέρουν τι γίνεται.

Τα εγκλήματα της Ουκρανίας εναντίων των ρωσοφώνων είναι απίστευτα για τη σημερινή εποχή. Να πω σε όσους δεν το ξέρουν και σε εσάς, ότι υπάρχει ένα νεκροταφείο η Αλέα των Αγγέλων. Η Αλέα των Αγγέλων, λοιπόν, είναι ένα νεκροταφείο παιδιών. Οι άνθρωποι έκαναν γενοκτονία. Καταλάβατε; Γενοκτονία κανονική. Έχουν ένα νεκροταφείο μόνο για παιδιά. Και τώρα όσοι αιχμαλωτίζονται από τους Ουκρανούς τους πάνε οι Ρώσοι στο νεκροταφείο των παιδιών, στην Αλέα των Αγγέλων. Και τους λένε ‘για κοιτάξτε τι κάνατε’. Αυτό έκαναν. Επίσημα έκαναν και ήθελαν και έκαναν εθνοκάθαρση. Μέχρι πότε να το αντέξουν αυτό; Ή θα άφηνε η Ρωσία να είναι 30 χλμ. από τα σύνορά της, από πόλη της ρουκέτες νατοϊκές; Αυτά είναι αστεία πράγματα. Οι Ρώσοι δεν είναι κανένας λαός […] η κρατική τους οντότητα είναι πάρα πολύ σοβαρή. Ευτυχώς για τον κόσμο. Θα άφηναν ποτέ το ΝΑΤΟ να πάει στα σύνορά τους, δίπλα ακριβώς να τους στοχεύει με ρουκέτες; Ποιος ανόητος λέει τέτοια πράγματα; Δε λέω τίποτα κρυφό. Απλά πράγματα σας λέω. Που κάνουμε όλοι τους δήθεν ειρηνιστές και τα λοιπά. Εντάξει, φυσικά είμαστε. Ποιος χριστιανός θέλει τον πόλεμο; Αλλά πέστε μου, δηλαδή, θα λέγαμε όχι στον πόλεμο μέχρι που θα εισέβαλε το ΝΑΤΟ στη Ρωσία; Και τότε θα λέγαμε ‘αχ, ναι, έπρεπε να γίνει κάτι’. Θα έπρεπε να αφήνονται τα παιδιά να σκοτώνονται;

Επισήμως, δημόσια, οι άνθρωποι θεωρούσαν το Ντονμπάς και τους ανθρώπους που ζουν εκεί –εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στον Ντονμπάς, ρωσόφωνοι- άχρηστο υλικό τους λέγανε. Δημόσια είπαν ότι πρέπει να τους σκοτώσουν. Δημόσια. Το καταλαβαίνετε; Μιλάμε για εθνοκάθαρση κανονική. Και έρχονται τώρα οι δήθεν «θείες» του συστήματος να μας πουν ‘πόσο κοκκινίζουμε με τον πόλεμο και τι κακοί που είναι οι Ρώσοι’; Αυτά ας τα πιστέψει όποιος θέλει. Αλλά η Ιστορία δεν είναι αυτή. Οι άνθρωποι έκαναν γενοκτονία. Πιστεύουν στη γενοκτονία. Εκτός από την ιδεολογία τους τη ναζιστική, όποιοι είναι σε αυτά, πίστεψαν και καλλιέργησαν μία τέτοια αντίληψη.

Να πούμε σε όσους δεν ξέρουν, γιατί αυτά δεν ακούστηκαν πουθενά, ενώ είναι γνωστά θέματα, τι έγινε στις 2 Μαΐου του ’14, στην Ουκρανία; Ημέρα φρίκης για τον παγκόσμιο πολιτισμό. Κάηκαν άνθρωποι, τους έκαψαν ζωντανούς μέσα στο Κτίριο των Συνδικάτων. Επειδή ήταν αντιφρονούντες, στην ακροδεξιά τους ρητορική. Στη ναζιστική, γιατί το ακροδεξιά είναι πολιτικά παρερμηνεύσιμο. Στην καθαρά ναζιστική τους αντίληψη. Τους έκαψαν ζωντανούς. Τους πυροβολούσαν. Πηγαίναν να πηδήξουν απ’ τα παράθυρα και τους πυροβολούσαν από κάτω, παιδιά. Και όσοι γλίτωσαν πέρασαν από δίκη. Απ’ αυτούς. Όχι από αυτούς που σκότωναν. Μιλάμε για τρομερό έγκλημα στο Κτίριο των Συνδικάτων. Σκότωσαν 50 ανθρώπους έτσι. Τους έκαψαν ζωντανούς παιδιά. Αν δείτε τις φωτογραφίες είναι απίστευτο αυτό. Ποιοι τους σκότωσαν; Φαίνεται. Μάθετε την Ιστορία. Εγώ θα σας την πω; Ας την ψάξετε ποιοι. Και ήθελαν να κάνουν και τη μέρα γιορτή στην Ουκρανία. Κάψαν ανθρώπους τώρα, έτσι; Όχι αστεία πράγματα. Βάλανε και τους καίγανε. Πετάγανε μέσα δακρυγόνα, δεν είχαν να αναπνεύσουν. Ήταν και μεγάλοι άνθρωποι ταυτόχρονα μέσα. Βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν. Μπήκαν μέσα. Φανταστείτε τώρα τι ‘καλά’ που φέρθηκαν. Μπήκαν μέσα οι άλλοι, με το που τους κλείσανε μέσα στο κτίριο και όποιους βρίσκανε τους κακοποιούσαν, βίασαν τις γυναίκες, τους σκοτώσανε, κάνανε εγκλήματα φοβερά. Και μετά πηγαίνει το κράτος και φυλακίζει αυτούς που είχαν απομείνει ζωντανοί. Τους συλλαμβάνει.

Εντάξει. Θέλω να πω ότι η Ιστορία έχει πολλά άλλα επεισόδια και επομένως το τώρα και το γιατί είναι πολύ αφηρημένο. Νομίζω ότι οι ίδιοι ξέρουν το τώρα και το γιατί. Ούτως ή άλλως όμως ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα γινόταν. Δε μπορούσε να μη γίνει. Νομίζω ότι η Ρωσία δεν επιτίθεται, στην πραγματικότητα αμύνεται εκεί πέρα. Πρέπει να αμυνθεί, έπρεπε να αμυνθεί και πρέπει να προφυλάξει τους και τους ρωσόφωνους αλλά και την ίδια της την κρατική υπόσταση. Είναι δυνατόν; Δηλαδή θα άφηνε το ΝΑΤΟ να πάει δίπλα από τα σύνορά της να στήσει πυραύλους; Δε θα γινόταν αυτό.

Ερ.; Πάτερ, ήθελα να ρωτήσω για αυτήν την προφανώς μονόπλευρη ενημέρωση και την προφανή προπαγάνδα όλων των μέσων μαζικής ενημέρωσης υπέρ των Ουκρανών, αυτό το θράσος και αυτή η σιγουριά από πού πηγάζει και δεν φοβούνται τον αντίκτυπο που θα έχει στον κόσμο, ότι μπορεί να προκαλέσει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ενδεχομένως, όχι ενδεχομένως, που σίγουρα αυτοί θέλουν να πετύχουν;

Κοίταξε, αυτό πηγάζει από το δαιμονικό πνεύμα το οποίο κανοναρχεί τους ανθρώπους αυτούς. Αυτός είναι που κάνει, ο χοράρχης ας πούμε, αυτής της ιστορίας. Και επομένως το πνεύμα του είναι αυτό και αυτό το πνεύμα δίνει εκεί που το δίνει. Αυτοί έχουν την αίσθηση της παντοδυναμίας πάντοτε. Και αυτό το αλαζονικό πνεύμα είναι το πνεύμα του διαβόλου στην Ιστορία. Και έχουν αυτήν την αίσθηση ότι είναι παντοδύναμοι. Μα δεν είδατε τον κύριο αυτόν της μεγάλης επανεκκίνησης, που έλεγε ότι είναι όλοι δικοί μας; Με πόση άνεση και κυνικότητα το έλεγε; Είναι όλοι δικοί τους, είναι αλήθεια. Οι λαοί είναι περικυκλωμένοι. Αυτό δίνει την αίσθηση, την υβριστική αίσθηση ότι ‘είμαστε παντοδύναμοι και δε μας νοιάζει. Σας το λέμε και μπροστά σας’. Δεν πιστεύουν, εξάλλου […] γι’ αυτούς οι λαοί είναι τίποτα, είναι σκουπίδια οι άνθρωποι, δεν τους υπολογίζουν. Επομένως δεν πιστεύουν ότι κανείς ενδιαφέρεται ή ότι κι αν ενδιαφερθεί και καταλάβει δεν έχει τη δύναμη να σταματήσει αυτό το πράγμα. Έτσι λοιπόν έχουν την αίσθηση ότι ‘εντάξει, θα τα πούμε κιόλας’. Ας φανεί ότι είναι μονόπλευρη η προπαγάνδα. Ας φανεί. Ας κατεβάζουν τα βίντεο. Ας τα κάνουμε όλα μπροστά τους, και τι έγινε;

Να σας πω, δείτε τι έγινε με τον κορωνοϊό. Ήταν τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς; Αλήθεια; Από ένα σημείο και μετά, δηλαδή, εντάξει στην αρχή πες. Ακόμα και τώρα οι άνθρωποι έχουν δεχτεί όλη την προπαγάνδα που συνέβη. Και τελικά η προπαγάνδα στο κάτω κάτω αυτό το σκοπό έχει. Αλλά και οι άνθρωποι πρέπει να έχουν σκοπό. Και ο Θεός έχει ορίσει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να είμαστε ανόητοι. Και ο Κύριος το λέει στο Ευαγγέλιο. Πρέπει να βλέπουμε και τα σημεία των καιρών. Αλλά και τα σημεία του κόσμου, τα σημεία της Ιστορίας. Πού πηγαίνει η Ιστορία. Γιατί πηγαίνει προς τα εκεί; Τι την ωθεί; Ποιος την ωθεί; Τι θέλει; Αυτοί, λοιπόν, έχουν την αίσθηση ότι μπορούν να πάνε την Ιστορία όπου θέλουν. Ο δε Κύριος ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς λέει ο Προφήτης. Και αυτό θα γίνει όποτε ο Θεός θέλει. Και γι’ αυτό είναι έτσι απροκάλυπτοι νομίζω.

Ερ.: Πάτερ, κατηγορούν τον Πούτιν, όλοι ότι ενώ είναι χριστιανός Ορθόδοξος βάφει τα χέρια του με αίμα αθώων ανθρώπων. Μπορούμε να πούμε ότι ο πόλεμος που διεξάγει ο Πούτιν κατά της Ουκρανίας είναι ένας πόλεμος εναντίον της παγκοσμιοποίησης και κατά της ελίτ του σχεδίου της μεγάλης επαναφοράς, του great reset και κατ’ επέκταση της νέας τάξης πραγμάτων;

Να ξεκινήσω από το τελευταίο. Δεν είναι αυθαίρετο να πούμε ότι ο Πούτιν πολεμάει τη Νέα Τάξη πραγμάτων. Γιατί; Γιατί βλέπουμε ότι αυτοί που εκφράζουν τη Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι εναντίον της Ρωσίας και του ιδίου του προσώπου του Πούτιν. Αυτοί εκφράζονται εναντίον του προσώπου του. Δηλαδή άνθρωποι που έχουν αιματοκυλήσει τον κόσμο. Και λένε τώρα ότι βάφει τα χέρια του με αίμα. Πράματα δηλαδή που, συγγνώμη, εγώ δεν μπορώ να τα ακούω. Δεν μπορώ να τα ακούω γιατί, ξέρετε, πριν λίγο είχαμε τον πόλεμο στη Συρία. Οι άνθρωποι στη Ρωσία εκεί [….] ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μεταξύ δύο λαών σχεδόν ενωμένων. Οι Αμερικανοί τι ήθελαν τόσα χρόνια και έκαναν τις επαναστάσεις σε όλο τον κόσμο; Οι ίδιοι εννοώ όχι μόνο αυτές που δημιούργησαν πλαγίως, παραδείγματος χάριν.

Έτσι λοιπόν αν πούμε αυτό το πράγμα τώρα, φυσικά είναι εναντίον της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αφού βλέπουμε τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και τους εκφραστές της να είναι εναντίον της Ρωσίας και του Πούτιν. Υπό αυτήν την έννοια, ναι. Απλά πράγματα. Τώρα αν αυτός ο άνθρωπος βάφει τα χέρια του με αίμα, ποιος θα τον κατηγορήσει που υπερασπίζεται τη χώρα του; Ποιος; Δηλαδή, αν είχαμε επίθεση του ΝΑΤΟ στη Ρωσία θα έπρεπε ως χριστιανοί να καθίσουν οι Ρώσοι να καταληφθεί το κράτος τους επειδή είναι χριστιανοί και δεν πολεμούν; Ο πόλεμος όμως, ορθοδόξως, είναι κάτι το σκοτεινό, αλλά δεν παύει να είναι πολλές φορές αναπόφευκτο υπό την έννοια ότι κάπως πρέπει να προασπίσεις τη χώρα σου, τον εαυτό σου, την ύπαρξή σου. Είναι η πιο δύσκολη στιγμή του ανθρώπου. Μακάρι να μη βρεθεί κανείς σε αυτή τη στιγμή. Δεν πιστεύουμε ότι ο πόλεμος είναι κάτι που ο Θεός, ας πούμε, το ευλογεί με την έννοια ότι το θέλει να γίνει. Αλλά υπάρχουν πόλεμοι που είναι οικονομικοί.

Εγώ, να σας πω τη θέση μου ξεκάθαρα, πιστεύω ότι η Παναγία προστατεύει τα ρωσικά στρατεύματα. Επίσης πιστεύω ότι οι Άγγελοι φρουρούν τον κυβερνήτη της Ρωσίας. Βρίσκεται στην πιο δεινή θέση και η ισχύς που έχει είναι πνευματική. Και του τη δίνει ο Θεός. Αυτό πιστεύω. Να μην είμαστε ανόητοι. Αυτό θέλω να πω. Να μην είμαστε χαζοχαρούμενοι, χαζοειρηνιστές, χαζοθλιμένοι χριστιανοί, έρμαια στον κάθε προπαγανδιστή. Αυτό θα ήταν ευχής έργο, πραγματικά. Να μπορούμε να διεισδύσουμε στο νόημα της Ιστορίας, να ξέρουμε λίγα πράγματα γι’ αυτήν, να ξέρουμε τη θέση μας ως χριστιανοί. Να ξέρουμε ότι κυρίως, θα πρέπει να δούμε τα πράγματα μέσα από τον ευλογημένο πόνο.

Εμείς είμαστε με τον Ουκρανικό λαό, φυσικά. Όχι εναντίον της Ρωσίας. Με τους ανθρώπους είμαστε. Αλλά δεν μπορούμε να είμαστε εναντίον των παιδιών που δολοφονήθηκαν στο Ντονμπάς. Ούτε μπορούμε να είμαστε υπέρ της γενοκτονίας των ρωσοφώνων. Ούτε να είμαστε υπέρ ενός ναζιστικού μορφώματος που έχει αυτή τη δαιμονική συμπεριφορά μέσα στη χώρα τους. Τα πράγματα δεν έχουν μια όψη, καταλάβατε; Εμείς λοιπόν δεν παρασυρόμαστε να πούμε ‘αχ, οι καημένοι, αχ τα αίματα που βάφονται τα χέρια, αχ το τούτο, αχ το άλλο’. Πιο ουσιαστικά θα κοιτάξουμε. Ο Θεός δεν ευδοκεί, δε χαίρεται στην απώλεια των ανθρώπων. Αλλά είναι δίκαιος και ξέρει. Υπάρχουν μάχες που γίνονται και οι άνθρωποι προστατεύονται σε αυτές. Ο Θεός ξέρει το βαθύ νόημα της Ιστορίας. Κι εμείς δεν μπορεί να το ξέρουμε, γιατί; Γιατί χρειάζεται Χάρη.

Όπως δεν μπορούμε να ξέρουμε τον εαυτό μας χωρίς τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, έτσι δεν μπορούμε να ξέρουμε και την Ιστορία χωρίς τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Το νόημά της το βαθύ. Όμως μπορούμε να αγνοήσουμε το πνευματικό νόημα σε έναν πρώτο βαθμό στην Ιστορία; Ο πρώτος βαθμός ποιος είναι; Ότι η Ουκρανία η οποία έχει κάνει μια γενοκτονία, η οποία φέρθηκε όπως φέρθηκε στους ρωσόφωνους, η οποία είναι αυτό που είναι – σας είπα πριν, είναι μια μαριονέττα, έτσι;- και η οποία έκανε, και αυτό μας αφορά σ’ εμάς ως χριστιανούς, αυτή τη μεγάλη βλασφημία, με την ‘ευγενική’ χορηγία των ξένων δυνάμεων, ποια; να δημιουργήσει ένα εκκλησιαστικό μόρφωμα που το ονόμασε ‘Εκκλησία’. Και το επέβαλε, και το ευλόγησαν. Κάποιοι. Αυτό το πράγμα είναι το φυτίλι του πολέμου. Για μας.

Ο πόλεμος έχει την πολιτική του διάσταση, την οριζόντια διάσταση, έχει και την εκκλησιαστική του όμως. Για μας η εκκλησιαστική είναι η κύρια. Πώς θα ήταν ανεκτή μια τέτοια βλασφημία; Δε θα έφερνε ένα τέτοιο αποτέλεσμα; Δηλαδή θα ανεχθεί ο Θεός να βρίσκονται ενώπιον του Αγίου Θυσιαστηρίου και να τελούν, ας πούμε, πώς να το πω… την Αναίμακτη Λατρεία άνθρωποι μη χειροτονημένοι; Πήραμε από δύο σχισματικές ομάδες ανθρώπους οι οποίοι ήταν αφορισμένοι και καθηρημένοι και φτιάξαμε μια Εκκλησία και της δώσαμε και επίσημο Τόμο Αυτοκεφαλίας; Αλήθεια; Πώς να το ανεχτεί αυτό ο Θεός, ξέρετε; Σας το λέω υπεύθυνα, με όλο μου τον εαυτό. Αυτό είναι μια βλασφημία ενεργούμενη που ο Θεός δεν τη θέλει και είχε, έχει και θα έχει αποτέλεσμα κακό. Και μόνο με τη μετάνοια όλων όσοι εμπλέκονται σε αυτό, και όλων μας ούτως ή άλλως, θα μπορέσει να διορθωθεί αυτό το μεγάλο τραύμα. Είναι μια βλασφημία ενεργούμενη, σαν κάποιος να βλαστημάει και να μη σταματάει. Αυτό το πράγμα είναι. Εφόρεσαν την κατάρα ως ιμάτιον στην Ουκρανία. Τι θα γινόταν δηλαδή; Δεν παίζουμε με τα πράγματα του Θεού και τα Ιερά και τα Άγια.

Ποιοι το έκαναν αυτό; Τους ξέρουμε. Τους ευχαρίστησαν δημόσια. Ποιους ευχαρίστησαν δημόσια η Ουκρανική κυβέρνηση, ο ένας εκ των δύο, ας πούμε Πατριαρχών, πώς να τους πούμε; Ψευδοπατριάρχες; Ο Φιλάρετος […] ποιους ευχαρίστησε ο Φιλάρετος; Ποιους ευχαρίστησε ο Επιφάνιος; Είναι γνωστό ποιους ευχαρίστησε. Το είπαν δημόσια, δηλαδή πώς δημιουργήθηκε αυτή η Εκκλησία. Και βγαίνουμε και λέμε τέτοια πράγματα; Αυτό σας το ξαναλέω είναι βλασφημία και πρέπει να τελειώσει για να εξαλειφθεί και το κακό. Και κάποια στιγμή ο Θεός θα το τελειώσει αυτό. Δε γίνεται. Δε μπορούμε να ανεχτούμε αχειροτόνητους ανθρώπους πρώτη φορά στην Εκκλησία. Μα τόσο απροκάλυπτη βλασφημία; Με ποια κριτήρια το κάναμε αυτό; Με πολιτικά; Με τι; Με το πιστόλι στον κρόταφο; Κοιτάξτε, εμείς, και εμείς προσωπικά νομίζω και οι χριστιανοί, για ό,τι ζούμε πεθαίνουμε κιόλας. Για ό,τι αγαπάμε πεθαίνουμε κιόλας. Αλλιώς είμαστε φτωχοί και να πάμε να πεθάνουμε πριν την ώρα μας. Αυτό.

Ερ.: Πάτερ, κάποιοι λένε ότι όλο αυτό δε θα σταματήσει εδώ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η έναρξη του πολέμου, του συγκεκριμένου, σηματοδοτεί την αρχή των γεγονότων;

Ερ.: Ποια είναι αυτά τα γεγονότα, πάτερ;

Ωραία. Αυτό είναι το ερώτημα. Καταρχάς το ερώτημα, νομίζω και να το ήξερε κανείς δε θα έπρεπε να το απαντήσει. Εγώ δεν το ξέρω. Δεν την ξέρω την απάντηση. Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι το εξής: ποια ακριβώς είναι τα γεγονότα για τα οποία μιλάς; Τι είναι γεγονός; Η λέξη ‘γεγονότα’ έχει πάρει μια κάπως μυθική σημασία. Όλοι περιμένουν κάποια γεγονότα, μιλάμε γι’ αυτά. Και μάλιστα η αποκαραδοκία των γεγονότων είναι ένα προβληματικό, για μένα, γεγονός πνευματικά. Έτσι το βλέπω εγώ, επιτρέψτε μου. Δηλαδή, ακριβώς, ποια είναι τα γεγονότα; Κάθε μέρα ζούμε γεγονότα. Πότε σταματήσαμε να έχουμε γεγονότα στη ζωή. Και ποιος μας είπε ότι περιμένουμε κάποιο […] προσμένοντας πάλι κάποιο γεγονός; Πάλι θα προσμένουμε ένα γεγονός το οποίο έρχεται; Η αποκαραδοκία του κακού μπορεί να είναι το ίδιο το κακό. Καταλάβατε; Δηλαδή εμείς δεν περιμένουμε ένα κακό. Δεν είναι ορθόδοξη στάση αυτή. Τι άλλο να περιμένουμε; Εμείς κανονικά περιμένουμε το θάνατό μας καθημερινά. Και τη ζωή όμως. Την αναζητούμε τη ζωή. Την αγαπάμε τη ζωή όχι με την έννοια των κοσμικών ανθρώπων. Αγαπάμε τη ζωή την ίδια. Αυτό που συνιστά τη ζωή. Τι συνιστά τη ζωή; το πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να δείξουμε αγάπη στο συνάνθρωπο.

Εγώ θα έλεγα να μην περιμένουμε κανένα γεγονός. Εγώ θα έλεγα καλύτερα να περιμένουμε πότε ο Κύριος θα ρίξει ένα βλέμμα ή μάλλον πότε θα είμαστε σε θέση να δούμε το σπλαχνικό Του βλέμμα στο πρόσωπό μας. Και στον κόσμο. Αυτή είναι η ματιά μας στην Ιστορία. Το να βλέπουμε την αμαρτωλή Ιστορία του κόσμου δε συνιστά και κανένα επίτευγμα. Εμείς είμαστε ερασταί του Ακτίστου Φωτός που δε βλέπουμε. Καταλάβατε; Το ψάχνουμε, το αγαπάμε. Αγαπάμε τι; Τη Χάρη του Θεού. Είμαστε τέτοιοι αναζητητές. Τι να περιμένουμε; Να περιμένουμε εμείς τώρα τις καταστροφές; Αυτό είναι μια μερικότητα. Το μερικό πάντοτε μπορεί να πάρει χαρακτήρα απολύτου στη ζωή μας και αυτό πάντοτε είναι πρόβλημα πνευματικά. Ωραία, θα γίνει πόλεμος. Να γίνει. Ας γίνει ότι να’ ναι. Αυτό είναι το θέμα; Το πώς θα σταθούμε εμείς, είναι το ζήτημα, στα πράγματα.

Κοιτάξτε, δεν υπάρχει γεγονός, δεν υπάρχει κατάσταση στην οποία δε μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Η μεγάλη πρόκληση στα γεγονότα, σε όλα τα γεγονότα, είναι εμείς να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Και μπορεί να γίνει αυτό. Καταλάβατε; Πάντα μπορεί να γίνει. Και μέσα σε μια καταστροφή και μέσα σε ένα πόλεμο. Όλοι δοκιμαστήκαμε και δοκιμαζόμαστε. Με τους κορωνοϊούς και με όλα αυτά. Ποια είναι η στάση μας, πώς είδαμε τα πράγματα. Δεν είναι γεγονότα αυτά; Όταν μπορεί να τα βάλεις με τον αδελφό σου, τη μάνα σου, με τον πατέρα σου για το εμβόλιο, τον κορωνοϊό, δεν είναι γεγονότα αυτά; Τι είναι τα γεγονότα; Δε ζούμε γεγονότα, δε ζούμε ένα κραχ; Δε ζούμε μια δικτατορία; Τόσα πράγματα δε ζούμε; Και πόσα ματαιώθηκαν που δεν τα ξέρουμε, μέσα από τις προσευχές των αγίων. Μέσα σ’ αυτά ζούμε.

Η δική μας, λοιπόν η πρόκληση δεν είναι να ζήσουμε μέσα από προσμονές γεγονότων. Είναι να είμαστε άξιοι να ζήσουμε όλα τα γεγονότα. Αυτό νομίζω. Γεγονότα ζούμε κάθε μέρα. Το πιο μεγάλο είναι η Θεία Λειτουργία. Μπορούμε να ζήσουμε μέσα στη Θεία Λειτουργία; Τη ζούμε; Καταλάβατε; Να ζήσουμε τη δοκιμασία; να τη ζήσουμε. Μπορούμε; Να τη ζήσουμε ωραία. Πώς να παραμείνεις ευγενής μέσα σε μια δοκιμασία. Με την έννοια που τη λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μιας και είμαστε στη Σαρακοστή. Η άνωθεν ευγένεια που λέει. Είναι χαρακτηριστικό του κατ’ εικόνα αυτό. Μπορείς να παραμείνεις τέτοιος όταν σε κυνηγάει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης; Παραδείγματος χάριν. Υπήρξαν άνθρωποι που κράτησαν την ευγένειά τους μέσα στο κτίριο των συνδικάτων στην Ουκρανία, που κάηκε. Εκεί που καιγόντουσαν όλοι και προσπαθούσαν να γλιτώσουν. Κι όμως κράτησαν μια αξιοπρέπεια. Ωραία είναι αυτά.

Ερ.: Ποια είναι η άνωθεν ευγένεια που είπατε πριν και πώς εμείς τη βρίσκουμε; Πώς γινόμαστε εμείς ευγενείς, με αυτόν τον τρόπο, όταν μας συμβαίνουν όλα αυτά τα γεγονότα και στην προσωπική μας ζωή και όταν επηρεαζόμαστε σε ένα παγκόσμιο επίπεδο, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή με αυτόν τον πόλεμο.

Νομίζω την άνωθεν ευγένεια μπορείς να τη δεις ακόμα και στις φωτογραφίες των Αγίων. Πώς είναι μορφωμένη πάνω στα πρόσωπά τους. Δες ας πούμε τους τελευταίους Αγίους της Εκκλησίας. Δες τον Άγιο Παΐσιο, τον Άγιο Πορφύριο, το Άγιο Ιάκωβο. Δες τον Άγιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη. Δες τους όλους, δηλαδή, πώς αυτό είναι ζωγραφισμένο πάνω τους. Αυτή η ίδια, η ευγένεια η άνωθεν ποια είναι. Είναι η απάθεια. Ότι ό,τι και να κάνουν, και χαστούκι να σου δώσουν δε στο δίνουν με πάθος. Καταλάβατε; Αυτή είναι η άνωθεν ευγένεια. Είναι η απάθεια και είναι η αγαθότητα, η αγαθότροπη προσωπικότητά τους. Αυτή είναι η άνωθεν ευγένεια. Όταν γίνουμε αγαθότροποι, όταν ζήσουμε ανάλογα με αυτά τα νοερά σκιρτήματα που απευθύνονται σε εμάς και γίνουμε δεκτικοί αυτών των σκιρτημάτων και εγκατασταθούν και μέσα μας τότε θα γίνουμε κι εμείς τέτοιοι ευγενείς.

Νομίζω όμως, σε πιο πρακτικό επίπεδο θα πρέπει να έχουμε ορίσει κάποια πράγματα. Πρώτον, για να έχουμε μια βάση, δεν πρέπει ένας άνθρωπος να αποδέχεται μέσα του τη βλασφημία, την αίρεση, το κακό όπου κι αν βρίσκεται. Να μην αποδέχεται η ψυχή του το κακό. Με ένα τρόπο σωστό, όπως η ρωμαίικη παράδοση ορίζει. Να μην κάμπτεται στο κακό, να μην ακυρώνεται ως ύπαρξη στο κακό. Ξέρετε; γιατί έχουν πιάσει όλοι τις προφητείες; Καμιά φορά βλέπω και ενώ κάποιοι άνθρωποι προφητεύουν και λένε ‘τότε, πριν το Πάσχα, μετά το Πάσχα, μέχρι της Παναγίας θα γίνει αυτό’ και παρόλα αυτά, ενώ όλα αυτά καταρρίπτονται υπάρχουν άνθρωποι που διαρκώς προσμένουν να ακούσουν κάτι. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι οι προφητείες ταιριάζουν με την ακηδία στην οποία βρισκόμαστε. Καταλάβατε; Επειδή είμαστε σε μια γενικευμένη ακηδία, επειδή δε ζούμε πνευματικά μας ταιριάζουν οι προφητείες. Και δε λέω για τις αληθινές. Υπάρχουν και αληθινές. Κι αυτές Χάρη θέλουν για να τις καταλάβεις. Αλλά, η προφητεία, ο λόγος της είναι να σε διεγείρει πνευματικά. Αν ζούμε σε μια γενικευμένη κατάσταση ακηδίας και θλίψεως και ακύρωσης της προσωπικότητά μας, η προφητεία για μας είναι κάτι το κακό.

Νομίζω λοιπόν για την άνωθεν ευγένεια χρειάζεται ακριβώς αυτό. Δηλαδή να καταλάβουμε ότι πρέπει να πάρουμε μέρος στην Ιστορία. Και πώς παίρνουμε μέρος εμείς; Εντάσσουμε τα πράγματα στη λειτουργική μας ζωή, στο λειτουργικό μας χρόνο. Στο γίγνεσθαι του Τριωδίου ας πούμε. Τους πόνους μας, τις χαρές μας, τις προσδοκίες μας όλα αυτά όταν μπουν μέσα, πώς να σας πω, φλέγονται. Και τι; Παραμένει αυτό που πρέπει να παραμείνει ακέραιο μετά. Παίρνουν όλα το μέτρο τους μέσα στη λειτουργική ζωή. Δε μπορεί αλλιώς να σωθεί ο κόσμος. Μέσω της άνωθεν ευγένειας θα σωθούμε κι εμείς και οι λαοί και οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί και οι Έλληνες και οι Κύπριοι – έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα εκεί. Έτσι θα σωθούμε. Άνευ μετανοίας δε σώζεται κανείς. Άνευ Θείας Λειτουργίας, άνευ αγαθότητος, άνευ εξομολογήσεως. Αυτή είναι η πνευματική θεωρία της Εκκλησίας. Και μόνο έτσι μπορούμε να ζήσουμε κι εμείς και έτσι θα ζήσουμε και έτσι έζησαν και αυτοί που θαυμάζουμε. Πώς έζησε ο Μακρυγιάννης, πώς ο Άγιος Κοσμάς; Πώς έζησε ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο διδάσκαλος του Γένους; Πώς ζήσαν αυτοί; Με όλες τις θύελλες δίπλα τους έζησαν. Είχαν όμως αυτά που λέγαμε και είχαν και την άνωθεν ευγένεια στο ποσοστό που την είχε ο καθένας.  

Θερμές ευχαριστίες στην αδελφή ΠΟΛΥΜΝΙΑ που απομαγνητοφώνησε το βίντεο.