Οι άγιοι πατέρες μας - Η αξία των έργων - π. Τιμοθέου Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΕΒΔΟΜΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ. 

ΤΩΝ  ΑΓΙΩΝ  ΠΑΤΕΡΩΝ  (15  ΙΟΥΛΙΟΥ  2018)

“ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται

ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.” (Ματθ. Ε΄ 19).

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες.

Μεγάλες μορφὲς ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ συγκεκριμμένα, 630 Θεοφόρους Πατέρας οἱ ὁποῖοι συνεκρότησαν τὴν Ἁγίαν τετάρτην Οἰκουμενικὴν Σύνοδον. Δὲν εἶναι δέ, τυχαῖο τὸ ἐπίθετον μὲ τὸ ὁποῖον τοὺς παρουσιάζει, - “Θεοφόροι” - ἀφοῦ, ἐν προκειμένῳ, οἱ συγκεκριμμένοι Πατέρες, ἔχοντες τὴν ἀλήθεια τοῦ Κυρίου “ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν”, ὑπερασπίσθηκαν τὴν Ἁγίαν Πίστη μας καὶ ἀνεθεμάτισαν αἱρέσεις καὶ αἱρετικοὺς ποὺ προσπάθησαν νὰ τὴν παραχαράξουν. Οἱ Θεοφόροι αὐτοὶ Πατέρες, πρωτίστως μὲ τὴν ἁγία βιοτή τους καὶ ἐν συνεχείᾳ μὲ τὴν ὀρθὴν διδασκαλία τους, μᾶς παρέδωσαν, ἀφ’ ἑνὸς μέν, τὴν ἀξίαν καὶ τὸ περιεχόμενον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας ὑπὲρ τῆς ὁποίας ἔδωσαν ἀκόμη καὶ τὴν ἰδίαν ζωήν τους, καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὴν μνήμην μὲ τὴν ὁποίαν τοὺς διεφύλαξεν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, εἰς τοὺς αἰώνας.

Ἡ ἀξία τῶν ἔργων.

Ὅλοι μας, στὶς μεταξύ μας σχέσεις, ζητοῦμε καὶ ἐπιθυμοῦμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους, συγκεκριμμένες πράξεις καὶ ἐνέργειες, διὰ νὰ νιώθουμε ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι εἰλικρινὴς καὶ ὅτι ἀξίζει νὰ τὸν ἐμπιστευόμεθα. Οἱ πράξεις, εἶναι – θὰ λέγαμε – ἡ οὐσία μας καὶ ἡ “πραγματικότητά” μας. Ἐπὶ παραδείγματι, ἐὰν ὁ Κύριός μας περιορίζετο μόνον εἰς τὴν διδαχήν Του, – ἔστω καὶ ἂν αὐτὴ ὑπῆρξε μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτος – καὶ δὲν ὑπῆρχε ταὐτόχρονα καὶ τέλειος καὶ ἀναμάρτητος, οὐδεὶς θὰ τὸν πίστευε καὶ οὐδένα θὰ ἔπειθε. Ἡ τελειότητα τῆς ζωῆς Του, κυρίως ὅμως, ὁ Σταυρικός Του θάνατος, διετήρησαν τὴν διδασκαλίαν Του εἰς τοὺς αἰώνας καὶ ἀκολούθησαν καὶ ἀκολουθοῦν αὐτὴν ἀναρίθμητα πλήθη ἀνθρώπων. Ἐάν, ἐπίσης, οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶχον, μόνο, ἕναν ὄμορφο ἀλλὰ “στεῖρο” λόγο καὶ δὲν ἦσαν ὑποδείγματα καὶ διὰ τῆς ἐν γένει ζωῆς τους, ποῖος θὰ πίστευε εἰς τὸ κήρυγμά τους;

Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς, βλέπομεν νὰ κυριαρχῇ καὶ στὶς διαπροσωπικὲς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων. Σὲ ὅλους μας, “περισσεύουν” τὰ ὡραῖα καὶ πλούσια λόγια καὶ ὅλοι μας γνωρίζουμε νὰ συμβουλεύουμε καὶ νὰ διδάσκουμε τὸ καλύτερο. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἐνοχλεῖ καὶ σκανδαλίζει ὅλους μας, εἶναι ἡ ὑποκρισία ὅπως τὴν ὠνόμασε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Εἶναι ἡ διαφορὰ καὶ ἀνισότης μεταξὺ λόγων καὶ ἔργων. Εἶναι ἡ “Φαρισαϊκὴ” ἐκείνη συμπεριφορὰ τὴν ὁποίαν ἀπεκάλυψε ἀλλὰ καὶ κατεδίκασεν ὁ Κύριος καὶ διὰ τὴν ὁποίαν “ἐξετόξευσε” τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα, “οὐαὶ ὑμῖν Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί” (Ματθ. ΚΓ΄ 23). Εἶναι, τέλος, ἡ ἴδια ἡ ζωή μας διὰ τὴν ὁποίαν εἶπεν ὁ Χριστός μας, ἐκεῖνο ποὺ ἀκούσαμε καὶ εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν, “Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς” (Ματθ. Ε΄ 16).

Οἱ Ἅγιοί μας, “οἱ ποιήσαντες καὶ διδάξαντες”.

Μετὰ τὸν Κύριόν μας ὁ ὁποῖος πρῶτος, ἐποίησε καὶ ἐδίδαξεν, ὅλοι ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους καθιέρωσεν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὡς Ἁγίους εἰς τὴν συνείδησιν ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον “ἐπολιτεύθησαν”. Ὄχι, φυσικά, μὲ τὴν τελειότητα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μὲ τὴν καλυτέραν ἀνθρωπίνην, δυνατὴν βιοτήν. Ἐκείνους, ποὺ “ἐποίησαν καὶ ἐδίδαξαν”. Ἐκείνους, ποὺ πρώτη ἡ συνείδησις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐκτιμῶντας τὰ λόγια τους, τὰ ἔργα τους καὶ τοὺς κόπους τους, καθιέρωσεν ὡς Ἁγίους.

Ἀρχόμεθα ἀπὸ τὴν “πρώτην τῶν πρώτων”, δηλαδὴ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, ἡ ὁποία ἔλαμψεν ὡς ὁ ἥλιος διὰ τῆς παναγίας καὶ ἀναμαρτήτου ζωῆς Της καὶ ἐν συνεχείᾳ θαυμάζοντες τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ μαθητὰς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἱ ὁποῖοι δι’ ἔργων καὶ λόγων, ἔφερον τὸν Λόγον τοῦ Κυρίου εἰς τὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Ἀκολούθως ὑποκλινόμεθα ἐνώπιον τῶν ἑκατομμυρίων πιστῶν τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ, οἱ ὁποῖοι “τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι” βαστάζοντες (Γαλ. ΣΤ΄ 17) καὶ “πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι” αὐτῶν “φανερωθῇ ” (Β΄ Κορ. Δ΄ 10) κατὰ τὸν Θεῖον Ἀπόστολον Παῦλον.

Ἀλλὰ καὶ ὅλους, τέλος, ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι καὶ σήμερον εἰς τὸν καιρὸν τοῦτον τῆς ἀρνήσεως καὶ ἀπορρίψεως κάθε ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς ἀξίας καὶ παρὰ πᾶσαν ἀντιξοότητα, ἀγωνίζονται δι’ ἔργων καὶ λόγων διὰ τὴν δόξαν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἀμωμήτου, Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ, κατὰ τὴν ἐκτίμησιν τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ὄχι βεβαίως, ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ἡμεῖς ἐμεγενθύναμεν καὶ θεωροῦμεν μεγάλους καὶ ἐπιφανεῖς. Κατὰ τὴν ἡμέραν τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ τῆς ἀδεκάστου Κρίσεως, ὅταν πρόκειται νὰ σταθοῦμε οἱ πάντες ἀπέναντι εἰς τὸν Κριτήν, θὰ ἴδωμεν μεγάλας ἀνατροπάς. “Μεγάλους” καὶ ἐπιφανεῖς κατὰ κόσμον νὰ ἐκτιμῶνται ὡς “ἐλάχιστοι” καὶ ἀνύπαρκτοι πνευματικῶς, ἀντιθέτως δέ, ἄσημοι καὶ περιθωριακοὶ κατὰ κόσμον, νὰ λαμβάνουν θέσεις καὶ στεφάνους κορυφαίους, ἀπὸ τὸν Δικαιοκρίτην Κύριον.

“ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.”

“οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν” (Ἐβρ. ΙΓ΄ 14). Μὲ τοῦτα τὰ λόγια ὁ κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων, ἐπαναλαμβάνει ἐκεῖνο ποὺ εἶπεν ὁ Κύριος καὶ τὸ ὁποῖον προεγράψαμεν εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ παρόντος. Ὁ προορισμός μας εἶναι αἰώνιος. Ἡ ζωή μας δὲν τελειώνει εἰς τὸν τάφον, ἀλλὰ συνεχίζεται καὶ μετὰ τὸν σωματικὸν θάνατον. Σκοπός μας, συνεπῶς εἶναι, νὰ εὕρωμεν εἰς τὴν αἰωνίαν μέλλουσαν ζωήν, θέσιν μετὰ τῶν Ἁγίων καὶ ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ γευόμεθα αἰωνίως τὴν ἀνέκφραστον χαρὰν “τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων”. Αὐτὴν τὴν ζωὴν μᾶς συνιστᾷ καὶ μᾶς ὑποδεικνύει ὁ Κύριός μας καὶ αὐτὴν ἂς ἐπιδιώκομεν, ἀγωνιζόμενοι εἰς τὴν παροῦσαν πρόσκαιρον ζωήν.

                                                                                                    

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                

Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν