ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΜΠΤΗ
ΜΑΤΘΑΙΟΥ (1 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018)
“ Καὶ
ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες
αὐτὸν
παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν”.
Τὸ θαῦμα.
Ὁ Κύριος εὑρίσκεται
σὲ μία παραθαλάσσια περιοχὴ τῆς Γαλιλαίας καὶ πλησιάζοντας πρὸς τὴν πόλη, συναντᾷ
δύο ἀνθρώπους σὲ ἔξαλλη κατάσταση. Εἶναι δύο δαιμονισμένοι οἱ ὁποῖοι, διωγμένοι
ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῆς πόλεως, μένουν καὶ κατοικοῦν μέσα στὰ μνήματα. Ἡ Θεϊκὴ
δύναμη τοῦ Χριστοῦ μας, “ξεσηκώνει” τοὺς δαίμονες ποὺ κατοικοῦν μέσα στοὺς δύο
αὐτοὺς ταλαίπωρους ἀνθρώπους καὶ τοὺς φέρνει μπροστὰ στὸν Κύριο καὶ τοὺς
μαθητές Του. Δὲν ἀπειλοῦν – δὲν τολμοῦν ἄλλωστε! - δὲν ἔρχονται διὰ νὰ
κακοποιήσουν, ὅπως ἔκαναν συνήθως στοὺς περαστικοὺς ἀπὸ ἐκείνη τὴν περιοχή, ἀλλὰ
ἔρχονται σπρωγμένοι ἀπὸ τὴν δύναμη τοῦ Κυρίου. “τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ
τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;” (Ματθ. Η΄ 29). Αὐτὸ
μόνον, τολμοῦν νὰ ρωτήσουν οἱ δαίμονες καὶ ἐπειδὴ βλέπουν καὶ ξέρουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς
ἔρχεται διὰ νὰ σώσῃ ἀπὸ τὴν δαιμονικὴ δυναστεία, τοὺς δύο ἐκείνους ταλαίπωρους ἀνθρώπους,
τὸν παρακαλοῦν νὰ τοὺς ἐπιτρέψῃ νὰ εἰσέλθουν εἰς τοὺς χοίρους ποὺ ἔβοσκον ἐκεῖ
πλησίον.
Ὁ Κύριος, θέλοντας
νὰ πατάξῃ τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον ἐγίνετο εἰς τὴν πόλιν ἐκείνην, – μὲ τὸ ἐμπόριον τῶν
χοίρων, ποὺ ὡς γνωστόν, ἀπηγορεύετο ἐκ τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου – ἐπιτρέπει εἰς τοὺς
δαίμονας νὰ εἰσέλθουν εἰς τοὺς χοίρους. Ἀμέσως δὲ ὕστερον, συνέβη φοβερὸν
θέαμα! Ἀφ’ ἑνὸς μέν, οἱ δύο ἄνθρωποι ἐλευθερώθησαν ἀπὸ τοὺς δαίμονας, οἱ δὲ χοῖροι,
δαιμονισθέντες, ὥρμησαν εἰς τὸν γκρεμὸν καὶ ἐπνίγοντο εἰς τὴν λίμνην τῆς
Τιβεριάδος. Οἱ χοιροβοσκοί, ὅμως, βλέποντες τὴν φοβερὰν αὐτὴν ἐξέλιξιν, “ἔφυγον,
καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων” (Ματθ.
Η΄ 33).
Ἐνῶ δέ, θὰ ἐπερίμενε
ὁ καθένας, οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως νὰ ἔλθουν καὶ νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Χριστὸν ποὺ
τοὺς ἀπήλλαξεν ἀπὸ τοὺς δύο ἐκείνους τρομακτικοὺς δαιμονισμένους, συμβαίνει τὸ ἐντελῶς
ἀντίθετον. Θεωροῦντες τὴν ἀπώλειαν τῶν χοίρων ὡς “φοβερὰν” οἰκονομικὴν ζημίαν, ἔρχονται
πρὸς τὸν Κύριον μὲ φόβον μέν, ἕνεκα τοῦ φοβεροῦ θαύματος, ἀλλὰ καὶ ζητοῦντες νὰ
φύγῃ ἀπὸ τὴν περιοχή τους. “Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν
τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν”
(Ματθ. Η΄ 34).
Ἡ ἐπιλογή.
Εἶναι, ὄντως, ἡ
στάσις καὶ ἡ συμπεριφορὰ τῶν κατοίκων τῶν Γεργεσηνῶν, ἀκατανόητη καὶ ἀπαράδεκτη,
ἀπέναντι στὸν Κύριο. Ὁ μὲν Κύριος εὐεργετεῖ τὴν πόλιν καὶ τοὺς κατοίκους της.
Πρῶτον μέν, μὲ τὴν θεραπείαν τῶν δύο δαιμονιζομένων ἀφοῦ οὗτοι, πέραν τῆς φοβερᾶς
καὶ ἀπεχθοῦς δαιμονικῆς παρουσίας, ἀποτελοῦσαν καὶ δημόσιον κίνδυνον διὰ τοὺς
κατοίκους˙ καὶ δεύτερον, διότι ἐπάταξεν ὁ
Χριστὸς τὴν ἀσέβειαν καὶ παρανομίαν ποὺ ἐγίνετο, μὲ τὸ νὰ ἐπιτρέψῃ εἰς τοὺς
δαίμονας νὰ καταστρέψουν τὰ χοιρινά. Ὁ λαὸς ὅμως, - καὶ τοῦτο διακρίνεται ἐντονώτατα
– ἐνοχλεῖται καὶ δυσφορεῖ ἀπέναντι στὸν Κύριο, διότι ὡς φαίνεται, ἀδιαφοροῦντες
διὰ τὸ πρῶτον (δηλαδὴ τὴν ἀπαλλαγήν τους ἀπὸ τοὺς δαίμονας), πικραίνονται διὰ τὸ δεύτερον, δηλαδὴ τὸ ὅτι ἐστερήθησαν
τῶν χοίρων, ποὺ ἄλλοι ἐξ αὐτῶν ἔτρωγον τὸ παράνομον τοῦτο φαγητό, ἄλλοι δὲ ἐκέρδιζον
ἀπὸ τὸ παράνομον τοῦτο ἐμπόριον. Ἐπιλέγουν δέ, - πάντως μὲ ἥπιον καὶ εὐγενῆ
τρόπον, ἴσως φοβούμενοι τὴν Θείαν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ – νὰ παρακαλέσουν τὸν
Χριστόν, νὰ φύγῃ ἀπὸ τὴν πόλη τους. Ἐπιλέγουν τὴν παρανομίαν καὶ βεβήλωσιν τοῦ
Θείου νόμου, ἀπὸ τὴν νόμιμον καὶ θεάρεστον καὶ πρωτίστως ὠφέλιμον διὰ τοὺς ἰδίους,
μακρὰν τῆς ἁμαρτίας, Θείαν κατάστασιν.
Ἐὰν ὅμως τοῦτο, ἀκούεται,
ἀπὸ τοὺς νομοταγεῖς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, ἀποκρουστικὸν καὶ ἀπαράδεκτον, δυστυχῶς,
ὑπῆρξαν καὶ ὑπάρχουν πάντοτε καὶ σὲ κάθε ἐποχήν, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ... συμφωνοῦν
μὲ τὴν κακίστην καὶ ἀγενῆ στάσιν τῶν κατοίκων καὶ θεωροῦν ὅτι ὁ Χριστὸς “ἀδίκησεν”
τοὺς κατοίκους, ἀφοῦ ἐκεῖνοι ... ἤθελον νὰ παρανομοῦν καὶ ἦσαν ἐλεύθεροι πρὸς
τοῦτο.
Ἡ τραγικότης
τῆς ἁμαρτίας.
Βεβαίως, δὲν ἔχομεν
τὴν πρόθεσιν νὰ εἰσέλθωμεν εἰς τὴν λογικὴν τῶν παρανόμων καὶ ἀποστατῶν τοῦ
Θείου Νόμου, οὔτε φυσικὰ καὶ νὰ κρίνωμεν – ὁ Θεὸς φυλάξοι! - τὴν Θείαν ἐκείνην ἐνέργειαν.
Ὁ Κύριος ἐνήργησεν κατὰ τὸν τέλειον τρόπον, ὄχι διὸτι ἡμεῖς κρίνωμεν τὴν ἐνέργειάν
Του, ἀλλὰ διότι ἐμπιστευόμεθα τὴν Τελειότητά Του!
Μέσα, ὅμως, εἰς τὴν
ἀποδοκιμαστικὴν κίνησιν ἐκείνων τῶν κατοίκων, ὀφείλομεν νὰ ἀναζητήσωμεν καὶ ἀντιστοίχους
ἰδικάς μας κινήσεις καὶ ἐπιλογάς, αἱ ὁποῖαι διαπράττονται ἀπὸ ἡμᾶς εἰς
καθημερινὴν βᾶσιν. Κατηγορῶμεν καὶ ἀποδοκιμάζομεν τὴν ἀπαράδεκτον στᾶσιν τῶν
Γεργεσινῶν καὶ καλῶς πράττομεν, ἀλλὰ εἰς κάθε ἁμαρτωλὴν ἐπιλογήν μας ... τὸ ἴδιον
πράττομεν καὶ ἡμεῖς! Τὸ Ἱερὸν κείμενον, ἐκθέττει τὴν ἀπάράδεκτον αὐτὴν
συμπεριφοράν, ὄχι τόσον διὰ νὰ τὴν κατακρίνωμεν καὶ τὴν καταδικάσωμεν, ὅσον διὰ
νὰ διδαχθῶμεν ἀπὸ αὐτήν – ἀρνητικῶς, βεβαίως – καὶ νὰ μὴν τὴν ἐπαναλάβωμεν.
Πόσες φορὲς “διώκομεν” καὶ ἡμεῖς τὸν Χριστὸν καὶ τὸν Νόμον Του καὶ ἐπιλέγωμεν
παράνομες καταστάσεις; Πόσες φορὲς δὲν διώκομεν τὸν Ἰησοῦν ἀπὸ πλησίον μας,
διότι θέλομεν νὰ ἁμαρτάνωμεν; Ἀκόμη δὲ χειρότερον, πόσες φορές, ἐνῶ ὁ Κύριος
δημιουργεῖ κάποιες “ἀναποδιὲς” καὶ δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ ἁμαρτήσουμε, ἡμεῖς ἐπιμένομεν
καὶ πικραινόμαστε διότι ἀποτύχαμε εἰς τὴν ἁμαρτωλὴ ἐπιδίωξή μας;
Οἱ Ἱεροὶ Πατέρες τῆς
Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, συμφωνοῦν εἰς τὴν κοινὴν διαπίστωσιν, ὅτι ἡ πρώτη καὶ
κορυφαία ἁμαρτία, “ἡ πρώτη τῶν πρώτων”, εἶναι ἡ ... ἠθελημένη καὶ ἐσκεμμένη! Τὸ
ὅτι εἴμεθα ἁμαρτωλοὶ καὶ δὲν δυνάμεθα νὰ ... ΜΗΝ ἁμαρτήσωμεν, εἶναι γεγονὸς
θλιβερότατον! Τὸ νὰ ἁμαρτάνωμεν ὅμως ἠθελημμένως, τοῦτο μᾶς καθιστᾷ, - φρικτὸν
καὶ νὰ τὸ εἴπωμεν! - ὁμοίους μὲ τὸν τρισκατάρατον διάβολον. Τοῦτο μόνον, ἐὰν
σκεφθοῦμεν, θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι εἰς οὐδὲν διαφέρομεν τῶν κακίστων Γεργεσινῶν!
Θὰ ἐλέγωμεν δὲ μᾶλλον, ὅτι εὑρισκόμεθα εἰς χειροτέραν ἀπὸ ἐκείνους κατάστασιν,
διότι ἡμεῖς, πλέον εἴμεθα εἰς τὴν σωτήριον, περίοδον τῆς Χάριτος. Ἐκεῖνοι,
τότε, εὑρίσκονται εἰς τὴν πρὸ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου κατάστασιν χωρὶς τὴν
Χάριν καὶ τὸν φωτισμὸν ποὺ ἡμεῖς διαθέτομεν.
Τραγικόν, ἡ ἁμαρτία˙ τραγικώτερον ὅμως, ἡ ἐσκεμμένη ἁμαρτία!
Ἀρχιμ.
Τιμόθεον Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου