Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε και άλλα εννοούμε.

Οι σχέσεις φθείρονται, όμορφα μυαλά ταξιδεύουν μακριά στο κυνήγι μιας καλύτερης μοίρας, ο θυμός επικρατεί στους δρόμους, η απελπισία αποτυπώνεται με κάθε αυτοχειρία που ποτέ δε φτάνει στα αυτιά μας. Ζούμε στην εποχή που οι έφηβοι αυτοχαρακώνονται, άνθρωποι πεινάνε, τα όνειρα ανήκουν σε αιθεροβάτες και εμείς δεν έχουμε ιδέα τι να κάνουμε.

Νιώθουμε ευάλωτοι απέναντι σε όποια κατάσταση, εύθραυστοι μπροστά σε κάθε άσχημη είδηση, με συνέπεια να κρυβόμαστε πίσω από αυτοδημιούργητα προβλήματα. Έτσι αντιμετωπίζουμε τα βαθιά ριζωμένα θέματα. Δεν ξέρουμε ποιος μας φταίει ή μάλλον ξέρουμε. Οι γονείς μας. Η κοινωνία. Το σύμπαν. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Ή μάλλον ξέρουμε. Αδιαφορούμε. Κατηγορούμε. Σπρώχνουμε τον συνάνθρωπο στην προσωπική του κόλαση. Δεν έχουμε ιδέα που θέλουμε να φτάσουμε. Ή μάλλον ξέρουμε. Όλοι θέλουν να γίνουν ευτυχισμένοι.

Δεν έχω δει κάποιον να γίνεται βέβαια ευτυχισμένος ακολουθώντας δυστυχισμένο τρόπο σκέψης. Δεν έχω δει άνθρωπο να διαχειρίζεται πρόβλημα κατηγορώντας τους άλλους. Μπερδεμένοι, χαομένοι, μόνοι. Η κρίση ταυτότητας σκεπάζει τις πράξεις μας με ένα πέπλο γραφικότητας.

Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε και άλλα εννοούμε. Άνθρωποι που φωνάζουν πως θέλουν σχέση και όμως είναι πιο μοναχικοί από τον καθένα. Γυναίκες που επιθυμούν τον πρίγκιπα αλλά σε κάθε ευκαιρία πυροβολούν τους «άντρες-γουρούνια». Άντρες αδύναμοι που κρύβονται πίσω από την συναισθηματική κακοποίηση γυναικών, μπας και πάρουν λίγη εξουσία, μπας και νιώσουν κάποιοι μέσα στην κενότητά τους. Άνθρωποι που στρέφονται εναντίον ανθρώπων λόγω της σεξουαλικής, θρησκευτικής, πολιτικής ταυτότητας.

Οδηγούμαστε στον ωμό, βίαιο κανιβαλισμό. Τρώμε ψυχές, μυαλά, καρδιές. Μπροστά στην αδυναμία μας, προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους σαν και εμάς. Αλλά, κατά βάθος, δε μας αρέσει ο εαυτός μας. Προσπαθούμε να τους κάνουμε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν για να δημιουργήσουμε αντίγραφα και μετά να μπορούμε να τα απορρίψουμε. Να τους φέρουμε στα μέτρα μας για να είναι αντιμετωπίσιμοι.

Ελπίζουμε για ευτυχία, προσπαθούμε για ό,τι βρούμε μπροστά μας και στην τελική παίρνουμε ακριβώς αυτό που μας αξίζει να πάρουμε. Με κριτήριο την ισορροπία ανάμεσα σε όσα σκεφτόμαστε όσα νιώθουμε και όσα πράττουμε. Παίρνουμε αυτό που έχουμε πιστέψει ότι αξίζουμε. Και άσε τι λένε όσοι ζουν μέσα από τα λόγια τους.

Αυτός που θα παλέψει για την ευτυχία, θα γίνει ευτυχισμένος.

Αυτός που θα θέλει να μείνει δίπλα σου, θα μείνει δίπλα σου.

Αυτός που θα θέλει να αλλάξει τον κόσμο, θα είναι αυτός που θα αλλάξει τον δικό του κόσμο πρώτα.

Αυτόν που θα αντισταθεί στην βρωμιά και τη δυσωδία αυτού του κόσμου, θα τον ξεχωρίσεις από τις πράξεις του. Η ζωή του θα είναι το μήνυμα του. Ό,τι λέει θα το έχει πιστοποιήσει πριν με μία συμπεριφορά, με μία αντίδραση, με ένα έργο που θα μείνει αθάνατο μπροστά στον κανιβαλισμό όπου οδηγούμαστε.

Όλα τα άλλα είναι απλώς φασαρία. Και η φασαρία, αγαπητέ συνταξιδιώτη, ποτέ δε φανέρωνε δύναμη.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης