Μέσα από τα κύματα

    Τον  γνώρισα    που   δούλευε   ως    αρχηγός   ενός   ηλεκτρολογικού    Συνεργείου    φτιάχνοντας   τα   ηλεκτρικά   μιας  θαυμάσιας  κατασκηνωτικής    εκκλησίας    με  θέα    την θάλασσα. Δεν  κουράζεσαι   καθόλου κυρ   Μανώλη;   ρώτησα   είσαι  ήδη    60    ετών. Λοιπόν  παιδί  μου   άκουσε. Μικρό  παιδί   έσπασα  και  τα    δυο  μου  πόδια    και  μήνες  περπατούσα  με  πατερίτσες, κάηκα     στη     φωτιά   και     αργότερα  που  πέρασαν  όλα   αυτά    βρέθηκα   ναύτης    σε  καράβι. Ταξιδεύοντας    στον  Ινδικό    ωκεανό   πέσαμε    σε   τρομερή    φουρτούνα   και  το  καράβι  έμοιαζε    καρυδότσουφλο   μπροστά   στη  μανία   της    φύσης.      Όλο   το  πλήρωμα   δουλεύαμε    σκληρά   για  να    αντιμετωπίσουμε   την   τρομερή    τρικυμία,  όταν  ξαφνικά  ένα  θεόρατο  κύμα   με  άρπαξε    από   το  κατάστρωμα  που    βρισκόμουν  και  με  πέταξε    στο   χάος   του      ωκεανού. Παναγία  μου  πρόφθασα  να     φωνάξω, πάρε  με  στην   αγκαλιά   Σου. Ήταν     21   Νοεμβρίου, γιορτή   των   εισοδίων  της   Θεοτόκου. Το  καράβι   συνέχιζε   την  πορεία  του  και  εγώ  πάλευα  με  τα  μανιασμένα  κύματα. Μετά  από λίγες   στιγμές   έγινε   το   απίστευτο  θαύμα,  ένα  υδάτινο   βουνό  με    εκσφενδόνισε  πάλι   στο  κατάστρωμα   του  πλοίου   και   εγώ  κλαίγοντας   από    συγκίνηση   προσπαθούσα  να καταλάβω   τι   είχε    συμβεί. Αργότερα   πήρα   σύνταξη   από  τα  καράβια   και   εμπιστεύτηκα  την   ζωή  μου    στο  Θεό, μάλιστα    η  δουλειά    εδώ    στη    χριστιανική  κατασκήνωση  μου    αρέσει  και  με     συγκινεί  πολύ. Μακάρι  να μπορούσα  να   ζήσω   και    εγώ      σαν  παιδί   την   χριστιανική    ζωή. Σε   ευχαριστώ  πολύ  κυρ  Μανώλη  μου    τόνωσες   την   πίστη  και   εμπιστοσύνη   στο  Θεό.

(Περιοδικό: «η    ζωή  του  παιδιού»   στις    20-11-2015)