Πιο αργά από ό,τι νομίζουμε;

Είναι πιο αργά από ό,τι νομίζετε. Βιαστείτε λοιπόν να πράξετε τα έργα του Θεού.

Σεραφείμ Ρόουζ

Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Ένας παράξενος παιδικός τσακωμός... με τον μικρό 5χρονο Γιαννάκη

   Το 1994 ο ηλικίας 5 ετών εγγονός μου αρρώστησε με τα αυτιά του. Μάζεψαν υγρό και πονούσε πολύ. Ιδιαίτερα όταν περνούσε μηχανάκι που έκανε θόρυβο, ή κάτι παρόμοιο, το παιδί τρελαινόταν από τους πόνους και φώναζε σπαρακτικά. Οι γιατροί συνέστησαν δύο επώδυνες εγχειρήσεις, που θα ταλαιπωρούσαν πολύ το παιδί. Μετά από πολλούς δισταγμούς το αποφασίσαμε, γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση. Πριν όμως, σκεφτήκαμε να πάμε στο μοναστήρι μαζί με το παιδί. Στον τάφο του γέροντα Αθανάσιου Χαμακιώτη είπαμε στο μικρό:

-              Γιαννάκη, ανέβα πάνω στον τάφο του παππούλη και πες του να σε κάνει καλά.

     Πράγματι, ο μικρός ανέβηκε, ξάπλωσε μόνος του στον τάφο και έλεγε με την παιδική του αφέλεια:

-              Παππούλη, κάνε καλά τα αυτάκια μου.

     Από την ημέρα εκείνη το παιδί συνήλθε. Πήγαμε στο γιατρό να το δει πριν κάνουμε την εγχείρηση. Του έκανε την εξέταση, αλλά δεν βρήκε τίποτα σε κανένα απ’ τα αυτιά του. Απόρησε και μας ρώτησε:

-              Μα τι έγινε, του κάνατε κάποια θεραπεία;

-              Όχι, γιατρέ, αφού θα κάνουμε εγχείρηση, όπως μας είπατε.

-               Το παιδί δεν έχει τίποτα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω!

     Φύγαμε απ’ το γιατρό χαρούμενοι. Ο γέροντας είχε κάνει το θαύμα του. Σε λίγες μέρες πήραμε μία λαμπάδα και ανεβήκαμε στο ησυχαστήριο να ευχαριστήσουμε το γέροντα. Όταν φτάσαμε, πήγαμε κατευθείαν στον τάφο του και είπαμε στο μικρό να ανέβει στον τάφο και να ευχαριστήσει τον παππούλη. Κατά σύμπτωση, εκείνη την ώρα πάνω στον τάφο ήταν κι ένα άλλο παιδάκι συνομήλικο με τον εγγονό μας.

Και τότε άρχισε ένας παράξενος παιδικός τσακωμός. Λέει ο δικός μας:

-              Κατέβα κάτω, ο παππούλης είναι δικός μου, γιατί εμένα μου έκανε καλά τα αυτάκια μου.

Και ο άλλος απάντησε:

-              Όχι! Δικός μου είναι ο παππούλης, γιατί κι εμένα με έκανε καλά!

     Κι εμείς και οι γονείς του άλλου παιδιού παρακολουθούσαμε συγκινημένοι τον παιδικό καβγά, που αποκάλυπτε ταυτόχρονα δύο θαύματα στα μικρά αυτά παιδάκια.

"Εδώ, στο τάγμα των παρθένων θα την βάλετε, όχι εδώ πίσω που την έχετε"...

    Το ενδιαφέρον του γέροντα για το μοναστήρι και οι θαυμαστές παρεμβολές του ξεφεύγουν από τα ανθρώπινα μέτρα. Το 1970, ετοιμάζονταν στο μοναστήρι για το μνημόσυνο του γέροντα. Η μοναχή Παρασκευή, από τις πρώτες που ξεκίνησαν το ησυχαστήριο, ετοίμαζε το φαγητό για την επόμενη μέρα, που θα φιλοξενούσαν αρχιερείς, ιερείς, φίλους της μονής κλπ. Όμως ξαφνικά η μοναχή πέθανε! Και την άλλη μέρα, αντί για μνημόσυνο, όλοι οι προσκαλεσμένοι βρέθηκαν σε κηδεία. Η θλίψη ήταν μεγάλη για την απώλεια. Κάποιο όμως γεγονός ήλθε να απαλύνει τον πόνο και να ενδυναμώσει την ελπίδα. Μία μοναχή είδε σε όνειρο την κεκοιμημένη μοναχή Παρασκευή, πολύ χαρούμενη.

-        ---    Πώς είσαι αδελφή; Την ρώτησε.

-        ---      Σε πολύ καλό τόπο.

-     ---      Είδες την οσία Πελαγία, την οσία Μακρίνα;

-         --      Αυτές είναι σε άλλη θέση. Εγώ, ευτυχώς που ήταν ο γέροντας.

-        ---     Πού είναι ο γέροντας;

-        ---       Κοντά στο θρόνο του Θεού! Όταν με είδε, κατέβηκε, με υποδέχτηκε, με πήρε και με σύστησε. Είπε πολλά για μένα και κατέληξε:

-         

     --- Εδώ, στο τάγμα των παρθένων θα την βάλετε, όχι εδώ πίσω που την έχετε.

   Κάποιοι σαν να αντέδρασαν…

-         ---     Μα γι’ αυτή τη θέση άλλοι αγωνίστηκαν πολύ, είπαν.

-        ----       Όχι! Αυτή είναι αγωνίστρια, είναι η πρώτη αδελφή του μοναστηριού μου. Είναι πνευματικό μου παιδί και παρακαλώ να μπει  εδώ!

Μεγάλη η παρρησία του γέροντα!

Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Ένας 19χρονος Έλληνας που ντύνει τα playmobil καραγκούνες!

     Ρωτάς κάποιους δεκαεννιάχρονους τι έχουν να σου πουν για τη ζωή τους, υπάρχουν μερικοί που κάνουν πράγματα, σαν εσένα πχ, αλλά άλλοι δεν ξέρουν τι να σου απαντήσουν, άντε να σου πουν καμιά καγκουρόπλακα με τα κολλητάρια, δέκα λέξεις όλες κι όλες κι ύστερα μούγκα. Και, μετά, ρωτάς τον Πέτρο Καμινιώτη και σου λέει με μια φυσικότητα που νομίζεις ότι αστειεύεται πως, πριν από μερικούς μήνες, το διεθνές ανδρικό περιοδικό GQ συμπεριέλαβε το προφίλ του στο ίνσταγκραμ πρώτο πρώτο στην κατηγορία Τέχνη, ανάμεσα στα 50 προφίλ από όλο τον κόσμο που πρέπει κανείς να ακολουθήσει. Για να καταλάβεις, δύο από τα υπόλοιπα 49 είναι κι εκείνα του Ντέιβιντ Μπέκαμ και του Τζάστιν Μπίμπερ. Έλα μωρέ, σιγά τα ωά. 

     Ο Πέτρος δεν περηφανεύεται, του αρέσει πολύ βέβαια αυτό που συνέβη, αλλά έχει εκείνο το είδος της συστολής που δεν γίνεται βαρετή και θες να δείρεις το σπασικλάκι που σου το παίζει σεμνό, πολύ απλά διότι έχει τη συστολή ενός σωστά μεγαλωμένου παιδιού. Διότι ναι, ο Πέτρος είναι παιδί, μόλις πέρυσι τελείωσε το λύκειο και πέρασε στο τμήμα Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας του Οικονομικού Πανεπιστήμιου Αθηνών. Ο Πέτρος, επίσης, είναι μέλος δύο χορευτικών συλλόγων –ενός στην Πετρούπολη από τότε που ήταν πέντε χρόνων και ενός στον Πειραιά από πέρυσι– και χορεύει παραδοσιακούς χορούς, με στολές, με ταξίδια, με τα όλα του· μέχρι στη Ρωσία έχει ταξιδέψει.

Κι αν νομίζετε ότι η ιστορία τελείωσε εδώ –μπράβο, Πέτρο, μια χαρά τα έχεις καταφέρει, κούλαρε, άφησε να κάνει και κάποιος άλλος 19χρονος κάτι–, να σας πω ότι η ιστορία μας τώρα αρχίζει, διότι:

Ο Πέτρος ντύνει τα Playmobil με σεγκούνια και μαλάματα κι εφτά σειρές γιορντάνια, που έλεγε κι η πανούργα Σύρμω.

Ναι, όπως ακριβώς το διαβάσατε και όπως το βλέπετε στις φωτό.

Μάνα, πατέρας, θείος, παιδί, όλοι με την παραδοσιακή στολή από το Ρουμλούκι.

     Ξέρεις τι είναι να κάνεις νανοχειροτεχνία; Δεν ξέρεις, και θα μας πει ο Πέτρος:

 «Χρειάζονται τέσσερις με πέντε ημέρες για να ολοκληρωθεί η κάθε φορεσιά», λέει και τονίζει το «φορεσιά», διότι εγώ του τις λέω «στολές» και τσαντίζεται…

 

Αυτοσχέδια εργαλεία, μαρκαδόροι και κάθε είδους χαρτιά και υλικά για να ντυθούν τα playmobil παραδοσιακά.

«Χρησιμοποιώ ό,τι υλικό μπορείς να φανταστείς ή, για να το πω πιο σωστά, σχεδόν τίποτα, ουσιαστικά δεν υπάρχουν συγκεκριμένα υλικά. Από χαρτοπετσέτες φτιάχνω τα μαντίλια τους, από χαρτί και χαρτονάκια τα ρούχα τους, μετά ζωγραφίζω τα παπούτσια τους, παίρνω ψεύτικα λουλουδάκια, κόβω πούλιες για τα κοσμήματά τους, τα κολλάω ένα ένα με τη μύτη του διαβήτη, δεν έχω καν ειδικά εργαλεία. Ό,τι υπάρχει στο σπίτι από υλικά και εργαλεία. Αγοράζω κάποια, αλλά περισσότερο εφευρίσκω τρόπους για να φτιάξω μια φορεσιά. Κόβω τα πατρόν, κοιτάζω να είναι σωστά τα ύψη και οι αναλογίες, τους τα κάνω πρόβα και μετά τα κολλάω. Η ζωγραφική των φορεσιών με τα μαρκαδοράκια έρχεται στο τέλος».

Τον φαντάζομαι να γράφει ολόκληρη την Αγία Γραφή πάνω σε έναν κόκκο ρυζιού –τόση υπομονή έχει– και πηγαίνουμε στο Άλσος Παγκρατίου, ακριβώς εκεί όπου ήταν το θέατρο της ιστορικής Ελεύθερης Σκηνής.Πάω να τραβήξω την πρώτη λήψη, με σταματάει: «Όχι από εδώ, το άλλο είναι το καλό τους προφίλ», με προλαβαίνει και τους αλλάζει θέση. ΟΚ, Πέτρο, η Μιμή Ντενίση θα δάκρυζε από συγκίνηση, το καταλαβαίνεις;

Playmobil από την Επισκοπή Ημαθίας, τις
Σέρρες (βλάχα) και την Πυλαία Θεσσαλονίκης.

Ο Πέτρος, λοιπόν, που έχει γεννηθεί τον Ιούλιο του '97, λέει ότι το ενδιαφέρον του για τις στολές δεν έχει να κάνει με κάποιο κόλλημά του με την ιστορία της μόδας π.χ., έχει να κάνει καθαρά με την αγάπη του για τους παραδοσιακούς χορούς. 

«Όταν χορεύεις σε ένα σύλλογο, συνήθως σου βάζουν και φοράς μια "γενική" φορεσιά της ευρύτερης περιοχής του χορού που χορεύεις. Μετά, αν θέλεις να ψαχτείς μόνος σου, ανακαλύπτεις τη μαγεία που έχει η φορεσιά της κάθε περιοχής. Μου αρέσει η ιδέα ότι όλα είχαν τον λόγο τους, δεν ήταν τυχαίο το άσπρο μαντίλι ή το μαύρο – αλλιώς φορούσαν τα κοσμήματα οι παντρεμένες κι αλλιώς οι ανύπαντρες ας πούμε. Δεν είναι όπως τώρα, που μπαίνεις σε ένα μαγαζί και αγοράζεις την ίδια μπλούζα». 

Playmobil από την Αστυπάλαια, τη Σκόπελο και την Κάρπαθο.

     Τον ρωτάω εάν του αρέσει κάποια αντρική φορεσιά ιδιαίτερα ή κάποιο αξεσουάρ, αν θα έβγαινε έξω τύπου «βάζω το τσαρούχι μου και πάω για καφέ».

«Θα ντρεπόμουν να βγω έτσι έξω, πέρυσι όμως που δοκίμαζα στο βεστιάριο κάποιες φορεσιές, όπως ήμουν με το τζιν, φόρεσα από πάνω ένα γιλέκο από το Καβακλί της Ανατολικής Ρωμυλίας. Αυτό ναι, θα το έβαζα για να βγω έξω».

Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά από την αγάπη σου για τις παραδοσιακές φορεσιές μέχρι ο εγκέφαλός σου να συλλάβει την ιδέα να ντύσει Σαρακατσάνες τα playmobil, το λογικό κενό είναι εμφανές και θέλει εξήγηση. Γιατί, ας πούμε, δεν του ήρθε να ντύσει Barbie, που και πιο εύκολο θα ήταν και πιο λογικό;

«Οι Barbie πάντα είχαν ρούχα, τα κορίτσια μπορούσαν να αγοράσουν ξεχωριστά ό,τι ήθελαν για να τις ντύσουν, ενώ τα playmobil όπως τα αγόραζες έτσι θα έμεναν για όλη τους τη ζωή. Μηδέν ρούχο. Άσε που και η τόσο μικρή κλίμακα στα playmobil έχει τη μαγεία της. Τα playmobil, επίσης, ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι. Ως παιδιά, προτιμούσαμε με την αδελφή μου να κοιμόμαστε στο ίδιο δωμάτιο, ώστε το δεύτερο παιδικό υπνοδωμάτιο του σπιτιού να είναι αποκλειστικά για τα playmobil. Είχαμε κάστρα, καράβια, νησιά, ένα σωρό κατασκευές. Τα καλοκαίρια, λοιπόν, στο εξοχικό, μπορούσα να κουβαλήσω μόνο τις βασικές φιγούρες, δεν μπορούσα να πάρω μαζί μου το άπαν σύμπαν, οπότε για να μη βαριέμαι τα έβαζα να κάνουν άλλες δραστηριότητες, να ανοίξουν κι οι δικοί τους ορίζοντες. Για παράδειγμα, τα έβαζα σε κύκλο για να χορεύουν και μια μέρα είπα "δεν τους βάζω και κάνα μαντίλι;" Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα»...

Playmobil από την Καρωτή Έβρου,
τη Μακρά Γέφυρα Έβρου και τη Θράκη (Σαρακατσάνα).

Όσο περνάει ο καιρός, προσέχω ακόμα περισσότερο τη λεπτομέρεια, μπορεί να χαλάσω μια στολή και να την ξαναφτιάξω από την αρχή λόγω μιας ατέλειας που ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος δεν θα προσέξει. Διαβάζω και μελετώ με προσοχή τα πάντα για τη φορεσιά που πρόκειται να φτιάξω».

Επόμενη ερώτηση: ΟΚ, Πέτρο, εσένα σου αρέσουν και τρελαίνεσαι, εμένα μου αρέσουν και σε κάνω θέμα, αλλά σε ποιους απευθύνεσαι; Ποιοι θα μπορούσαν να ενδιαφερθούν να αποκτήσουν καραγκουνοplaymobil;

«Ιδιώτες που είτε θέλουν να έχουν ένα playmobil με τη φορεσιά του τόπου καταγωγής τους είτε ασχολούνται με τον χορό και θέλουν να έχουν τις φορεσιές των περιοχών που τους αρέσουν. Επίσης, χορευτικοί σύλλογοι και λαογραφικά μουσεία. Πέρυσι ήρθε σε επαφή μαζί μου το Λύκειο Ελληνίδων, τώρα ντύνω κάποια playmobil για το Λαογραφικό Μουσείο του Γιώργη Μελίκη, ο οποίος ετοιμάζει ένα πρότζεκτ με θέμα "Το Παιδί στην Παράδοση"».

Playmobil Αρβανίτισσα, από τα Μεσόγεια Αττικής.

Βλέπω τον Πέτρο να ενθουσιάζεται, με την αγνότητα των δεκαεννέα του χρόνων να βγαίνει σε ένα τεράστιο χαμόγελο.

μερακλής "τσοπάνος"...

«Ο λαός πιστεύει αλλά θέλει και μερακλή τσοπάνο». π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης

«Η ψυχή του ανθρώπου διψάει το Θεό, θέλει να πιστέψει αλλά χρειάζεται ο κατάλληλος άνθρωπος». 
π.  Αθανάσιος Χαμακιώτης

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΙΟΥΛΙΟΣ 2016

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Ιούλιος 2016

 Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρη την Εφημερίδα.

Η αξία του δώρου... (βίντεο)

Ένα κοριτσάκι κοιτά ένα όμορφο κολιέ. Σκέφτεται...

Άραγε τι θέλει να κάνει; Θέλει να το κλέψει; Θέλει να το θαυμάσει, απλά και μόνο;

Ένα υπέροχο βίντεο που αποτυπώνει την αθωότητα και την καλοσύνη στην πράξη ενός μικρού κοριτσιού.

Το κλαμπ Οικογενειών με Προβλήματα από το Αλκοόλ ΔΕΝ κάνουν διακοπές!

Κυριακή 14 Αυγούστου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Θαύμα της Παναγίας...

      Ξέρεις   Γιώργο   είπε  μια  μέρα  η  Αρετή    στον  άνδρα   της   νομίζω   ότι   είμαι  πάλι   έγκυος. Τι  λες; αναφώνησε  με  έντονη   έκπληξη  και    χαρά ο σύζυγός   της. Οι   δύο  νεαροί  καθηγητές     επιβεβαίωσαν με  ιατρικές   εξετάσεις   την    εγκυμοσύνη  της     γυναίκας   και  έτσι  άρχισε   η   γλυκιά   προσμονή   της   γέννησης   του  παιδιού  που  θα  ήταν   το   τρίτο  τους.

     Ξαφνικά  μια  μέρα  οι   φοβεροί    πόνοι που  ένιωσε η  Αρετή  και  οι      σχετικές    εξετάσεις  έδειξαν  τι   τρομερό! μεταστατικό  καρκίνο. Το  χαμόγελο  πάγωσε   στα    χείλη   τους, οι   γιατροί    συνέστησαν  έκτρωση    για  μην  κολλήσει  και   το  έμβρυο   την  κακιά    αρρώστια. Πρέπει  να κάνεις   έκτρωση  κόρη   μου   είπε   η  μάνα   του  Γιώργου,   είναι   αμαρτία,   αλλά   δεν  υπάρχει  άλλη   επιλογή. Προτιμώ  να  πεθάνει   ή  να   γεννηθεί  νεκρό   αντέδρασε έντονα η  Αρετή, πιστεύω  ότι  ο  Θεός    και  η  Παναγία   δεν  θα  μας    αφήσουν. Ο  καιρός   περνούσε  βαριά  και   τελικά   στους    7  μήνες   η  Αρετή   γέννησε  ένα  πολύ μικρούλη  μπέμπη  που    σύντομα  πήρε  πάνω   του,  οι    δε   εξετάσεις του  ήταν  απολύτως  καθαρές. Όλοι  ήσαν   ευτυχισμένοι  ακόμη  και η   ασθενής  μάνα  κάθε   φορά  που   τον  έπαιρνε   στην  αγκαλιά  της. Δύο  μήνες   αργότερα  μια  μεγάλη   συγκίνηση   πλημμύρισε   το   σπίτι. 

      Οι   εξετάσεις   στις οποίες   υποβλήθηκε  η  Αρετή   βγήκαν  όλες   καθαρές, οι  δε   γιατροί  έτριβαν  κατάπληκτοι τα  μάτια   τους, μια  και  ούτε   ίχνος  καρκίνου   δεν  υπήρχε   στην Αρετή. Ο  Παντοδύναμος  και πάνσοφος  Θεός  ήταν  Εκείνος  που  άμειψε  τόσο  σύντομα   την πίστη  της    ηρωικής  μάνας   εξαφανίζοντας    την   τρομερή   απειλή   της   αρρώστιας.

(Γ. Ψαλτάκη: «ήταν θαύμα  της   Παναγίας» σ.151-153)  

Εξομολόγηση... (μία ταινία μικρού μήκους από την Ρωσία)

Σενάριο: Δεν έχει εξομολογηθεί ποτέ του... η   α γ ω ν ί α   του είναι μεγάλη μέχρι να φτάσει στο εξομολογητήριο...  όταν πήγε τελικά, δεν τα είπε όλα... όμως συνέβη κάτι που δεν θα το φανταζόταν ποτέ!

Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Ο πιο καλός ο μαθητής...

Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να παρακολουθήσετε το τραγούδι 

"ο πιο καλός ο μαθητής" του Ζαμπέτα,

 με ζωντανή ορχήστρα της Ενορίας του Αγίου Ιωάννου Παραλίας Πατρών, να πλαισιώνει το χορευτικό τμήμα σε μία όμορφη χορογραφία.