Άγιοι της εποχής μας

ΠΑΝΤΟΤΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΟΣΜΕΙΤΑΙ, ΛΑΜΠΡΥΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕΜΝΥΝΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΗΣ. ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΙΟΙ. ΙΔΕ ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ ΖΕΥΓΟΣ ΠΕΤΤΑ

Ἄρθρο τοῦ ἱερέως παπα-Χαραλάμπους Ντελῆ Πανουτσακοπούλου.

Τό θρησκευτικόν πρόβλημα τῆς παραπαιούσης τήν σήμερον ἀνθρωπότητος, ἰδιαιτέρως δι’ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, παρουσιάζεται μέ μίαν ὅλως ἐξαιρετικήν, ἀποκαλυπτικήν θά ἔλεγε κανείς, μορφήν.

Δέν πρόκειται μόνον περί τῆς τεραστίας στροφῆς τῶν ἐπιστημόνων τοῦ 21ου αἰῶνος πρός τήν πίστιν. Δέν πρόκειται μόνον περί τῆς ἱστορικῆς ἀναζητήσεως τοῦ θείου παράγοντος ἀπό τόν σύγχρονον ἄνθρωπον εἰς ὅλας τάς χώρας τοῦ κόσμου, ὑπό  τά τεκταινόμενα δραματικά γεγονότα τῆς σήμερον, ἀλλά καί ἀπό τῆς σκοπιᾶς τῆς ἐρεύνης τῶν εἰδημόνων περί τήν Θεολογίαν.

Πρόκειται κυρίως περί τῆς ἀποκαταστάσεως εἰς τάς ἡμέρας μας, τῆς  ἀξίας τοῦ θρησκευτικοῦ βιώματος, καί κυρίως τῆς ὄντως χριστιανικῆς ζωῆς εἰς τόν ἐσωτερικόν ψυχικον κόσμον τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἐφθάσαμεν εὐτυχῶς νῦν, μέ τόν ἀγώνα πολλῶν ἁγίων μορφῶν (ὡς καί τοῦ ἁγίου -τολμῶ νά εἴπω, παρρησίᾳ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ- τοῦ ἐν σημείοις φανερουμένου λευϊτικοῦ ζεύγους, τοῦ Νικολάου σημειοφόρου ἱερέως καί μυροβλυζούσης κυρα-πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ἐφθάσαμεν σήμερον εἰς τόν κανόνα τῆς ψυχοθεραπευτικῆς καί τῆς ψυχικῆς ὑγείας περί τῆς ἀξίας τῆς Πίστεως, τῆς ἐσωτερικῆς ἁρμονίας καί τῆς ἠθικῆς καθαρότητος, καί νῦν ἡτοιμάσθη, εἰδικῶς ἐν Πάτραις, τό ἔδαφος  τῆς ὑγιοῦς πνευματικῆς ἀναπτύξεως τῶν πιστῶν.

Καί εἶναι ἀληθές ὅτι τό ἅγιον τῶν Πατρῶν λευϊτικόν ζεῦγος ἐδίδαξεν εἰς ἡμᾶς τούς ἀγωνιζομένους –ἔξω τῶν συστημάτων- Χριστιανούς, ὅτι, τελικῶς τό ὠφέλιμον καί τό ἠθικῶς ὀρθόν δέν εἶναι παρά αἱ δύο ὄψεις τοῦ ἰδίου πράγματος, ὅτι πέραν τῆς γνώσεως, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητος, ὁ ψυχικός ὀργανισμός χρειάζεται τήν δύναμιν, ἡ ὁποία θά θέσῃ εἰς κίνησιν καί ἐνέργειαν τάς πνευματικάς λειτουργίας πρός τήν κατεύθυνσιν τῆς ἁρμονίας, τῆς  εἰρήνης καί ἄρα τῆς ἐν Χριστῷ χαρᾶς.

Ἔδωσαν λοιπόν εἰς ἡμᾶς οἱ τῶν Πατρῶν νεοφανεῖς ἅγιοι, ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα αὐτοῦ Ἀνθή, τήν δύναμιν, ἥτις θά μᾶς κάνῃ νά ζήσωμεν αὐτά, τά ὁποία πιστεύομεν ὡς ὀρθά, κατά τάς ἐπιταγάς αὐτῶν, τουτέστιν εἰς τήν σύνδεσιν, τήν ἐπαφήν τῆς ψυχῆς μέ τήν οὐσίαν, ἐκ τῆς ὁποίας προέρχεται, μέ τό Δημιουργικόν Πνεῦμα, τό ὁποῖον συνετέλεσεν εἰς τήν ὑπόστασιν αὐτῆς.

Ἔδωσαν εἰς ἡμᾶς διά τῆς ἁγίας τῶν βιωτῆς, τήν ὁλότητα τῆς ἐν Κυρίῳ ζωῆς, ἡ ὁποία περιλαμβάνει τήν ὑψίστην ἔννοιαν τῆς Πίστεως,  ἐν παρελθόντι, παρόντι καί μέλλοντι, θεωμένη τά γεγονότα sub specie aeterni. Ὡδήγησαν ἡμᾶς εἰς τήν κατάστασιν τῆς χάριτος, ἥτις ἀποτελεῖ μίαν τῶν μεγίστων δυνάμεων εἰς τήν ψυχοσωματικήν σφαῖραν τοῦ ἀνθρώπου, πού θέτει τά θεμέλια ἑνός ἀρτίου καί ὑγιοῦς πνευματικοῦ ὀργανισμοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ἀπαρνεῖται τήν ψυχικήν αὐτοῦ ὑπόστασιν, ἀλλά υἱοθετεῖ αὐτήν ἐλευθέρως καί βιώνει αὐτήν μέ τήν παντοδυναμίαν τῆς Πίστεως.

Εἶναι ἡ υἱοθεσία τῆς ἐλευθερίας, διά τῆς ὁποίας θά γράψῃ καθείς Χριστιανός καί τήν προσωπικήν ἐν Ἐκκλησίᾳ, ὄχι τῆς σαρκός, ἀλλά τῆς ψυχῆς, τήν ἱστορίαν καί ἄρα αἰωνίαν.

Ἐδίδαξαν καί εἰς ἐμέ τόν ἀνύπαρκτον, -καί «ἀβόλευτον» ἐν καμαράσιν μικροπαπαδάκο «Μπίρκο»  Ντελῆ Πανουτσακόπουλο ἐκ Βεσινίου ὁρμώμενον, τόν ἐνίοτε διαμαρτυρόμενον διά τήν σπειροποίησιν τοῦ τοπικοῦ ἱερατείου μεταξύ γονέων, κλώνων καί παρακλώνων- τήν πίστιν τοῦ βάθους. Τουτέστιν ἔμαθον παρά τῶν ἁγίων αὐτῶν μορφῶν, ὅτι ἡ ὁδός πρός τήν θρησκευτικήν ζωήν εἶναι φυσικός συντελεστής διά τήν ἀνάπτυξιν τοῦ ἔσω ἀνθρώπου. Ἡ κρίσις παραμένουσα ἀνεπηρέαστος κατά τήν τήν φυσικήν τοῦ φυσιολογικοῦ  ἀνθρώπου θέσιν, καθιστᾶ αὐτόν ὥστε νά σέβεται τό Θεῖον, ἀποδεχομένη μίαν ὑπερτάτην Δύναμιν, πού ἡ ἔννοια τοῦ αἰτιώδους εἱρμοῦ, τοῦ ἐπιβάλλει τήν σκέψιν αὐτήν, τήν ὁποίαν ὁ σύγχρονος κλυδωνιζόμενος ἄνθρωπος μέ τήν ἐναπομείνασαν ἀκόμα ἄδολον κρίσιν ἀποδέχεται κατά τρόπον φυσικόν.

Ἔμαθον πλησίον αὐτῶν, νά εὑρίσκω ὅλως φυσικῶς ὡς τήν μόνην, ἄλλως τε, ἀβίαστον καί λογικήν ἀπάντησιν εἰς τό αἰώνιον ἐρώτημα, πῶς ὑφίσταται ὁ κόσμος αὐτός, διδαχθείς  ὅτι: «πᾶς οἶκος κατασκευάζεται ὑπό τινος ὁ δέ τά πάντα κατασκευάσας Θεός, γιγνώσκει ποῦ ἐστί τό τῆς ψυχῆς σου συμφέρον». 

Ἐδιδάχθην παρ’ αὐτῶν ὅτι ἡ «κλίμαξ τοῦ Klages», ἡ ὁποία ἐμφανίζει μίαν κλιμακωτήν διάταξιν εἶναι ἐλλιπής, καθ’ ὅτι στερεῖται ἑνός οὐσιώδους, τοῦ τῆς πίστεως ἔδρασματος. Δηλαδή εἰς τήν ὕλην προστίθεται εἷς παράγων, α), καί ἔχωμεν τήν ζωήν. Εἰς αὐτήν πάλιν προστίθεται ἄλλος παράγων, β), καί ἔχωμεν τήν αἴσθησιν. Αὐτή προστιθεμένου ἄλλου παράγοντος, γ), καταλήγει εἰς τό πνεῦμα. Οὐκοῦν ἐνταῦθα μέ ἐδίδαξαν ὅτι, ἐάν εἰς τό πνεῦμα προσθέσωμεν ἕνα ἀκόμη παράγοντα, δ), τήν πίστιν εἰς τόν Χριστόν καταλήγομεν πάλιν εἰς τήν ζωήν, ἐν ἑτέρᾳ τῆς ὅμως μορφήν εἰς τήν ὄντως ἐν Χριστῷ ζωήν.

Ὄντως τό ἅγιον ζεῦγος, τό σημειοποιοῦν σήμερον ἐν τοῖς πιστοῖς ἀνθρώποις ἐνθάδε τε καί ἀλλαχοῦ τῆς γῆς, ἐδίδαξεν διά πράξεων ὅτι πρέπει καί ἐπιβάλλεται νά ἀσχολούμεθα ὀλιγότερον μέ τά προβλήματα τῆς μεθόδου καί τῶν «μεθοδειῶν», καί ἀπείρως περισσότερον μέ τά προβλήματα τοῦ σκοποῦ. Ἐστενοχωροῦντο οἱ ἅγιοι ἐν τῇ συνειδήσει τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος, π. Νικόλαος καί πρ. Ἀνθή, γονεῖς πέραν τῶν ἀπείρων πνευματικῶν τῶν τέκνων, καί ἔτι δώδεκα σαρκικῶν, διά τούς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν νά μορφώσουν τά τέκνα αὐτῶν «καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ», ὅπερ καί θά ἀπετέλει τό ultimum  τῆς ἀγωγῆς, μέ ἀποτέλεσμα νά καταντοῦν νά τά κάμνουν «καθ’ ὁμοίωσιν» τοῦ πρώτου τυχόντος, καί τοιουτοτρόπως νά στερήσουν αὐτά παντός σεβασμοῦ εἰς ἀνώτατον κῦρος, καί συνεπῶς ἀπό πάσης δυνατότητος πρός περαιτέρω ἀγωγήν καί ἐξέλιξιν.

«Παιδί μου», μοί ἔλεγεν ὁ ἅγιος καί διακριτικός ἱερεύς πνευματικός μου, π. Νικόλαος Πέττας, ὅτε  ἤμην ἐνορίτης του, καί μόλις εἰκοσιδύο ἐτῶν, προσφάτως νυμφευμένος καί ἐν συγχύσει «θάρσει, εἶσαι ὁ ἀδελφός τῶν μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τήν ζωήν αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τό παράδειγμα τῶν ἡρωϊκῶν ἀρετῶν, διά νά ἀνυψώσουν τάς ψυχάς πρός τάς ἀοράτους μορφάς. Εἶσαι ὁ ἀδελφός τῶν ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ἔφυγον θαρραλέως πρός ὅλας τᾶς χώρας τοῦ κόσμου, διά νά ἀνυψώσουν ἐκεῖ τήν σημαίαν τοῦ Χριστοῦ».

Καί συμπλήρωνε ἡ πολύαθλος, μακαρία καί ἁγία πρεσβυτέρα Ἀνθή: «Αὐτό σημαίνει ὅτι μέσα εἰς τήν ψυχή σου, πατέρα Χαράλαμπε, τρέχει τό ἴδιον αἷμα μέ τό ἰδικόν των. Ἡ ἐνθουσιώδης δύναμις, ἡ ὁποία τούς παρέσυρε εἰς τήν θαυμασίαν περιπέτειαν, παρά τήν φωτιάν, τόν σίδηρον, καί τό αἷμα, παρά τόν φόβον, τήν ἀρρώστειαν καί τήν πείναν, παρά τόν φθόνον καί τό μῖσος (καί εἶχε ὄντως τό ἅγιον ἱερατικόν ζεῦγος ἀπολύτως γευθεῖ πάντα ταῦτα παρά τῶν καρεκλοκενταύρων τῆς τότε διοικούσης τοπικῆς Ἐκκλησίας), ἦτο αὐτός ὁ μυστικός ἐνθουσιασμός τό μέγα σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ χάρις τοῦ Χριστοῦ! Αὐτή ἡ χάρις κοχλάζει καί ἐντός σου ἱερέα Χαράλαμπε, ὅπως ὁ χυμός εἰς τήν ἄνοιξιν. Ἄκουσε τόν π. Νικόλαο καί προχώρησε τόν καλόν δρόμον μετά παρρησίας καί ἀνδρείας…».

Ἐνθυμού, τί εἶπεν ὁ θεῖος Παῦλος, αὐτός ὁ γίγας: «Ἐτελείωσα τόν δρόμον μου ἕως τό τέλος». Καί πάλιν ἔπαιρνε τόν λόγον ὁ  ἅγιος πατήρ Νικόλαος: «Καί πρόσεξε παιδί μου. Δέξου στωϊκά τά πάντα… Ὁ ληστής ἐπί τοῦ σταυροῦ δέν ἐζήτησε νά σωθῇ ἀπό τόν σταυρόν, ἀλλά τήν νέαν Βασιλείαν…». Ὤ. Εὐλογημένες ἐν Ἁγίῳ Βασιλείῳ Ζαροχλεΐκων τῶν Πατρῶν, μεγάλες καί ἀποκαλυπτικές στιγμέε!

Ἀναπολῶ μετά πόνου ψυχῆς τάς πνευματικᾶς ἐκείνας συναντήσεις καί συζητήσεις τῶν νέων ἐκείνης τῆς ἐνορίας καί ἐποχῆς καί, δυστυχῶς, γνωρίζω ὅτι δέν θά ἐπανέλθουν. Ἔρχονται ὅμως εἰς τήν ζωή μας ἐκ τῆς ἱερᾶς σφαίρας τοῦ παρελθόντος ὡς ὁδοδεῖκτες σωτηρίας αἱ μορφές τῶν ἁγίων της ἐνορίας π. Νικολάου καί πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, καί μᾶς δίδουν παραμυθίαν καί δύναμιν, ὥστε νά βαδίζωμεν πρόσσω καί ἄνω, δηλώνουν διά σημείων, διά ἀποκαλύψεων, διά θαυμάτων, καί δή διά τῆς πνευματικῆς αὐτῶν αὔρας, μυστικῆς παρουσίας εἰς ἡμᾶς τούς ἐλπίζοντας εἰς τάς πρεσβείας αὐτῶν πρός Κύριον Ἰησοῦν. Καί σήμερον, ἅμα τῇ συμπληρώσει τῶν τριῶν χρόνων τῆς ἐν σώματι παρουσίας τῆς ἀθληφόρου ἁγίας πρεσβυτέρας Ἀνθής, 2 Ὀκτωβρίου τοῦ 2012 ἦτο, ἄν ἐνθυμοῦμαι καλῶς, ὅτε  οὖσα ἀσθενής καί ἀναχωροῦσα διά τό Νοσοκομεῖον εἰς Ἀθήνας, μοί εἶπεν: «…δέν θά μέ ἰδεῖς πάλιν π. Χαράλαμπε… Ὁ π. Νικόλαος μέ ἐκάλεσεν νά ἑορτάσω μαζί του ἐφέτος…». Καί, ὅτε θαυμαστῶς ἐκοιμήθη ἀνήμερα τοῦ ἁγίου Νικολάου ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας…, τότε ἐμνήσθην τοῦ προφητικοῦ ρήματος αὐτῆς, ἀναφωνῶν πηγαῖως. Ναί ἦτο μία ἁγία πρεσβυτέρα τῆς ἐποχῆς μου! 

Σήμερον  πρός δόξαν Θεοῦ ἀφήνω τήν ψυχή μου νά ὁμιλήσει καί διά γραφίδος τινῶν ἐκ πολλῶν τῶν γεραιρόντων τήν ἁγίαν αὐτῆς μνήμην. Ὁ Θεός λέγει: «ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμι» (Α' Πέτρ. 1,16). Καί στήν Ἀποκάλυψη σημειοῦται: «Καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτῳ ἔτι» (Ἀποκ. 12,12).

Βεβαίως ὑπάρχουν ἅγιοι, καί νῦν ὑπάρχουσιν, καθάπερ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας ἐστί να αγιάζῃ τούς ἀνθρώπους καί τόν κόσμον. Ἡ Ἐκκλησία διά τῶν Μυστηρίων καί διά τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς ἀποβλέπει καί φρονεῖ καί κηρύττει τά θεία καί ὑπέρτερα. Καί ὑπέρτατον  πάντων ἐστί ἡ ἐπίτευξις τοῦ ἐν ἁγιότητι καθ’ ὁμοίωσιν.

Οὕτως, ἐπαναστρέφονων τό λόγον εἰς τό νῦν,  καί χωρίς τήν πρόθεσιν αὐτοεπιμέτρησης, μέ βαθυτάτην τήν συναίσθησιν τοῦ τολμήματος, τό ὁποῖον ἐπιχειρῶ (αὐτό ὁ χρόνος τε καί ἡ ἀλάθητος συνείδησις τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος θά τό ἐπικυρώσει), ταπεινῶς φρονῶ ὅτι εἰς τόν  κύκλον τῶν μεγάλων ἐκκλησιαστικῶν μορφῶν τῆς ἐποχῆς ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι «ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις» καί «ἐν ἔργῳ καί λόγῳ» ὑπῆρξαν «φωστῆρες ἐν κόσμῳ», κατά τήν ρήσιν τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅλως δικαιωματικά ἠμπορεῖ νά καταταγεῖ καί ὁ πάλαι  ἀποδημήσας ἐξ Ἀρμπούνων Καλαβρύτων  ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, καί πρός τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ ἐκδημήσας ἱεροκῆρυξ καί πολύαθλος καί μαρτυρήσας, ὁ ὅσιος πατήρ Χριστοφόρος, ὁ ἐπονομασθείς Παπουλᾶκος. Τόν ἐξ Ἀρμπούνων τῶν Καλαβρύτων ἅγιον Χριστοφόρον, τόν ὁποῖον ἠγάπων ἀσμένως καί ἐπίστευον καί ἐσέβοντο ἀπροσμετρήτως οἱ ἅγιοι τῆς Πάτρας π. Νικόλαος καί πρ. Ἀνθή, ἀφοῦ κατεῖχαν καί τεμάχιον ράσου αὐτοῦ.  

Και ὅλως δικαίως, διότι ὄντως τό θεοτερπές τούτου ἐκκλησιαστικόν, κατά ἐξοχήν Ὀρθοδόξον κατηχητικόν ἔργου αὐτοῦ πρός τό Γένος ἡμῶν, ἐπί ξενοκινήτου ἐξουσίας τοῦ βασιλέως Ὄθωνος, ἐσηματοδότησε  καιρίως καί ἐξέπεμψε  καί ἐξακολουθεῖ νά ἀναμέλπῃ καί νά ἀναδύῃ «ὀσμήν πνευματικήν ἡδεῖαν», ἐνθυμίζων τῷ τοῦ ἱερωτάτου Χρυσοστόμου θεῖον ρῆμα: «Εἴθε μοῖ καί σάλπιγγος ἦν φωνή λαμπροτέρα καί ἐν ὑψηλῷ στῆναι χωρίῳ δυνατόν ἦν, καί πᾶσι βοῆσαι καί διαμαρτύρασθαι ὅτι ὁ Θεός…» (PG 49, 251).

Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι Χριστιανοί σήμερα ἐκλαμβάνουν  τήν Ἐκκλησίαν ὡς κλειστήν θρησκευτικήν, ἠθικήν καί κοινωνικήν ὀργάνωσιν μέ κοσμικούς ἤ ἐνδοκοσμικούς σκοπούς. Καί συναγωνίζονται εἰς τήν Ἐκκλησίαν διά παραγωγήν κοινωνικοῦ ἤ ἠθικοῦ ἔργου. Ἀσφαλῶς γίνεται καί τοιοῦτον ἔργον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ἀλλά αὐτό  τοῦτο ἐστί τό ἀποτέλεσμα καρπός τῆς ἑνώσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστόν. Πᾶσαι αἱ ἐπιστῆμαι ἔχουν μίαν ἰδιαίτεραν  μέθοδον, καί διά νά γίνει ἅγιος τίς, πρέπει νά ἀκολουθήσει μίαν συγκεκριμένην μέθοδον, ἡ ὁποία εἶναι ἡ τῆς καρδίας κάθαρσης, ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ καί ἡ θέωσις ἐν συνδυασμῷ μετά τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας.

Καί αὐτό εἶναι φυσικόν νά γίνεται. Διοτί οἱ ἄνθρωποι σήμερον, ὅπως καί εἰς πᾶσαν ἐποχήν, ἀναζητοῦν ἀνθρώπους, διά νά δείξουν εἰς αὐτούς τόν τρόπο καί τήν ὁδόν τῆς σωτηρίας, τήν μέθοδον, ἥτις ὁδηγεῖ εἰς τήν ἁγιότητα, εἰς τήν ἐσωτερικήν πληρότητα. Δέν πρόκειται βεβαίως περί μεθόδου λογικῆς, τεχνικῆς, ἠθικῆς, ἀλλά περί τοῦ συνδυασμοῦ μεταξύ τῶν Μυστηρίων καί τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς.

Οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν «ζωντανούς ὀργανισμούς» καί ὄχι ἁπλοῦς διδασκάλους καί ἀκαδημαϊκούς θεολόγους. Ὀργανισμούς, οἱ ὁποῖοι νά καίονται διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ κόσμου. Καί, ὅπως ἡ βιολογική ζωή μεταδίδεται ἀπό ζῶντας ὀργανισμούς καί ὄχι νεκρούς, διότι  οὐδείς νεκρός ὀργανισμός δέν δύναται νά μεταδώσει τήν ζωήν, τό αὐτό συμβαίνει καί εἰς τήν πνευματικήν ζωήν. Ὅποιος ἀγαπᾷ τόν Χριστό μέ ὅλην τήν ὕπαρξιν αὐτῶν, δηλαδή ψυχοσωματικῶς, δύναται νά μεταδώσῃ τήν ἀγάπην αὐτήν καί εἰς τούς ἄλλους. Ὅποιος γνωρίζει τήν ὁδόν, ἥτις ὁδηγεῖ εἰς μίαν πολιτείαν, δύναται νά ὑποδείξει τήν ὁδόν καί εἰς ἐκείνους, οἵτινες ἀναζητοῦν αὐτήν, ὡς καί οἱ ἐκ Πατρῶν, ὁ σημειοφόρος π. Νικόλαος καί ἡ ἀθληφόρος πρεσβυτέρα Ἀνθή. Καί μαρτυρῶ τήν ἁγιότητα τούτων τῶν ὁσίων καί μαρτυρικῶν ψυχῶν, ὡς αὐτόπτης καί πνευματικός τούτων παῖς καί ὡς ἐνορίτης καί ἐξομολογούμενος ὑπό τό ἅγιον τοῦ σημειοφόρου ἐπιτραχήλιον (τό ὁποῖον ταπεινό καί ἠλιόφωτον ἐπιτραχήλιον εἰς ἀπρόοπτον στιγμήν ἐνεπιστεύθη εἰς τήν ταπεινότητά μου δι’ αὐτοῦ τελοῦνται πλεῖστα θαύματα), καί ἐνίοτε εἶπον, ὡς ὁ ὁσιοθείς τῆς Μονῆς τῶν Ἁγίων Πάντων Ἐρυμανθίας ἐπί ἕνα αἰῶνα Καθηγούμενος ἀρχιμ. Σάββας Δημητρόπουλος. Ναί! Εἶναι ἅγιος αὐτός ὁ Πνευματικός ἱερεύς, καθ’ ὅτι μέ ἀναπαύει, μέ πραΰνει, μέ καθοδηγεῖ ἐν Χριστῷ, μέ κάμνει καλύτερον ἄνθρωπον καί πραγματιστήν Χριστιανόν!

Καί ἔχει ὁμιλήσει ἡ ἡμετέρα ἐλαχιστότης περί τῶν ἐπακολουθησάντων σημείων τήν θαυμαστήν τούτου ἔξοδον ἐκ τῆς γηίνης σφαίρας καί ἐν εὐθέτῳ χρόνο θά ὁμιλήσει καί πάλιν, διότι τά θαύματα πρέπει νά ὁμολογοῦνται πρός δόξαν Θεοῦ καί εὐαρέσκειαν τῶν τηρησάντων τάς Αὐτοῦ θείας ἐντολάς. Σήμερον θά ἀναφέρω ὀλίγα μόνον ἐκ τῶν πλείστων θαυμαστῶν παρουσιῶν τῆς μακαρίας ἀθληφόρου πρεσβυτέρας Ἀνθής, καθ’ ὅτι τρεῖς χρόνους ἐν Χριστῷ διάγουσά ἐστι.

Βεβαίως δέν θά ἀναφέρω προσωπικάς θαυμαστάς ἐμπειρίας τῆς παρουσίας αὐτῆς διά νά μήν ἐκληφθῇ ὑπό παροικούντων ἐντός τῶν τειχῶν Ἰουδαίων ὡς περιαυτολογία, ἀλλά κυρίως μαρτυρίας τῶν σεβαστῶν ἱερέων, π. Ἀντωνίου Ρουμελιώτη, πρωτοπρεσβυτέρου, θεολόγου καί νομικοῦ, τοῦ διακονοῦντος εἰς Ἀσσάνιον τῶν Καλαβρύτων π. Γεωργίου Τζελέπη, Πρωτοπρεσβυτέρου, τῆς πρεσβυτέρας αὐτοῦ Ἀντωνίας, τοῦ διακονοῦντος εἰς Μπούκουρα Ἀχαΐας ἱερέως π. Γεωργίου Βασιλόπουλου καί ἑτέρων μεγάλων τῆς πίστεως προσωπικοτήτων .

Ἅγιος μέ ἀπόλυτον ἔννοιαν  εἶναι μόνον ὁ Θεός. «Εἰς ἅγιος, εἰς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός».

Ὑπό σχετικήν ὅμως ἔννοιαν ἅγιοι εἶναι δυνατόν νά ὀνομασθοῦν καί ὅσοι πιστεύουν εἰς τόν Χριστόν καί εὑρίσκονται εἰς ἀδιάπτωτον κοινωνίαν μέ Αὐ­τόν, μετέχουν  τῶν τῆς Ἐκκλη­σίας ἁγίων Μυστηρίων καί ἀγωνίζονται, ἔχοντες ὡς πρότυπον ἀσφαλές καί μοναδικόν τόν Θεάνθρωπον, νά γίνουν, ὅσον  ἀνθρωπίνως ἐστί δυνατόν, ὅμοιοι μέ Αὐτόν,  δηλαδή  νά φθάσωσιν εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν».

Οὐκοῦν ἁγιότης ἐστί μία σταθερά καί ἀδιάκοπος ἀνοδική πορεία πρός τήν θέωσιν. Ἡ δέ ἄνοδος αὐτή συντελεῖται διά τῆς τοῦ Θεοῦ κυρίως δυνάμεως. Οὐ γάρ ἄν τῆς οἰκουμένης ἐκράτησαν οἱ ἀγράμματοι (ἅγιοι Ἀπόστολοι καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας) καί πτωχοί καί πένητες καί εὐτελεῖς (τῆς ἐποχῆς) εἰ μή τήν τῶν σημείων εἶχον βοήθειαν. (PG 50,432).

Οἱ ἅγιοι εἶναι ἡ ὁλοκλήρωσις τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ καταξίωσις αὐτοῦ ὡς εἰκών τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν θείαν χάριν καί τόν σκληρόν ἀγῶνα ξερίζωσαν ἀπό ἐντός τους, κατά τό δυνα­τόν, τά ἀγκάθια τῶν κακιῶν, ἁπηλλάγη­σαν ἀπό τῶν παθῶν, τάς ἀγκυλώσεις αὐτάς τῆς ψυχῆς, καί παρουσιάζουν μίαν τελείαν ψυχικήν ἰσορροπίαν καί ἁρμονίαν. Διά τόν λόγον αὐτόν ἀποτελούν πόλον ἕλξεως διά πολλούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι πού ἀναπαύονται, ὅταν εὑρίσκωνται πλησίον αὐτῶν. Πλεῖσται χιλιάδες ψυχαί ἔτρεχον διά νά εὕρουν ἀνάπαυσιν καί γαλήνην εἰς παλαιότε­ρους καί συγχρόνους ἁγίους γέροντας! Καί εἰς τόν ἀναφερόμεν π. Νικόλαον Πέτταν, ἀλήθεια πόσοι καθηγητές πανεπιστημίου καί ἀρεοπαγίτες ἐναποθέτουν ἑαυτούς εἰς τό πετραχή­λι αὐτοῦ τοῦ ἁπλοϊκοῦ καί ὄντως ταπεινοῦ πατρο­-Νικόλα. Τό πετραχήλι του ἕως σήμερον ἀκτινοβολεῖ ἀπό ἁγιότη­τα καί ἐπιτελεῖ ἐξαίσια σημεῖα!

Ἴσως, προσθέτει ὁ γράφων ταῦτα, ὁ παπα-Χαράλαμπος, ἴσως ἔνοιωσαν οἱ ἀληθινοί φίλοι τοῦ Χριστοῦ, ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (καί καταγράφονται ταῦτα διότι τινές τῶν ἀπίστων, τῶν ἀμφισβητούντων τήν ἁγιότητα αὐτῶν, ἵνα εἰς ἑαυτούς ἔλθωσιν), διότι ὡς καί ἀργῷ τῷ μαρτυρίῳ γευόμενοι τό ἱερατικό ζεύγος Πέττα, ἐδίδασκον καί ἡμᾶς πῶς κατέρχεται ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι καρτερικῶς:

- γεύονται τήν ἀδικίαν,

- ὑπομένουν εἰς τό κρεβάτι τοῦ πόνου,

- δέχονται τόν βάναυσον σύζυγον, ἤ, διατί ὄχι, τήν σήμερον συμβίαν,

- βαστάζουν τόν μαρτύ­ριον τῆς ἐγκαταλείψεως εἴς τι γηροκομεῖον,

-  πίνουν τό πικρόν ποτήριον τῆς ἀχαριστίας ἀγογγύστως,

- ἀγρυπνοῦν εἰς τόν πλευρό τῶν γονέων καί νυχθημερόν ἐπιμελοῦνται αὐτῶν,

- αἴρουν τόν σταυρόν τῆς πολυτεκνίας, χωρίς νά παραβοῦν τόν νόμον τοῦ Θεοῦ περί τεκνοποιίας,

- δέχονται μετά χαρᾶς τάς καθημερινάς εἰρωνεῖας καί τούς πικρούς λόγους τῶν προϊσταμένων καί συναδέλφων, διότι εἶναι ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας,

- ὑπομένουν τό μαρτύριον τῆς χηρείας καί δουλεύουν εἰς ἐκμεταλλευτάς ἐργοδότας, διά νά συντηρήσουν τά ὀρφανά τέκνα,

- κρατοῦν καθαρόν τό σῶμα καί τήν ψυχή καί ἀνθίστανται γενναίως εἰς τούς σαρκικούς πειρασμούς,

- ὑπομένουν μετά πίστεως τάς θλίψεις, τήν πενίαν, τήν ἀνεργίαν, τήν ἀδικίαν, τήν περιφρόνηση τῶν προσόντων αὐτῶν.

Ὅλοι αὐτοί εἶναι οἱ ἐγκόσμιοι ἅγιοι. Αὐτοί εἶναι «τό ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. 5,13), ὅπως λέγει ὁ Χριστός. Οὗτοι, ὡσάν ἅλας, συντηροῦν τήν κοινωνίαν ἐκ τῆς ἀποσυνθέσεως. Χάριν αὐτῶν ὁ Θεός μακροθυμεῖ καί ἀναβάλλει τήν δικαίαν ὀργήν αὐτοῦ.

Ἴσως δέν εἶναι ἐμφανεῖς εἰς ἡμᾶς. Ἀλλά οἱ πνευματικοί οὗτοι πατέρες γνωρίζουν αὐτούς καί δύνανται νά μαρτυρήσουν. Εἶναι ἀκόμη οὗτοι, οἱ ὁποῖοι ἡμέραν τινά θά ὁδηγήσουν εἰς τήν τελικήν κρίσειν «οὐκ οἴδατε ὅτι οἱ ἅγιοι τόν κόσμον κρινοῦσι;»(Α' Κορ. 6,2).

Παρατίθεται ἡ πνευματικοτάτη καί ἄκρως ἀποκαλυπτική Εἰσήγησις τῆς ὁσιωτάτης Καθηγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Νεκταρίου καί Φανουρίου Τρικόρφου Φωκίδος, Γερόντισσας Μόνικας μοναχῆς. Ἡ συγκεκριμένην Εἰσήγησις ἐξεφωνήθη τήν Κυριακήν 22αν Νοεμβρίου τοῦ 2015, εἰς Ἁγιολογικήν Ἐπιστημονικήν Ἡμερίδα, ὀργανωθεῖσαν ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου, παρουσίᾳ τοῦ Πανιερωτάτου Ποιμενάρχου αὐτῆς κ. Χρυστοστόμου.

※※※

Πρό τῆς ἐνάρξεως τῆ ἀνακοινώσεως ὁ πρωτοσυγκελλεύων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας, αἰδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Κούτσιος, εἶπε:

«Τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα ἦταν ἕνας σπάνιος πνευματικός συνδυασμός δύο ἀνθρώπων, τούς ὁποίους διέκρινε ἡ βαθειά πίστη, τό χριστιανικό ἦθος, ἡ ταπεινότης καί ἡ μεγαλοψυχία. Ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτειά τους εἶχε δύναμη Θεοῦ, διότι βίωναν τά συζυγικά τους καθήκοντα, ὅπως τά ζεύγη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶχαν ἀπόλυτη συνεργασία στά πνευματικά παλαίσματα, στήν διακονία τῆς Ἐκκλησίας καί στήν ἀνατροφή τῶν 12 παιδιῶν τους καί ἀρκετῶν ἄλλων ἀπό τά φτωχά τῶν Πατρῶν. Ἦταν αὐστηροί μέ τούς ἑαυτούς τους καί ἐπιεικεῖς μέ τούς ἄλλους. Ἡ συναναστροφή μαζί τους ἀνάπαυε τούς πιστούς καί πολλοί ἐπωνύμως μαρτυροῦν ὅτι ἀκόμη καί μέ θαυμαστό τρόπο, μετά τόν θάνατό τους, προστατεύουν καί θεραπεύουν ζεύγη, βρέφη, πονεμένους καί πικραμένους ἀνθρώπους».

Εἰσήγηση τῆς Ὁσιωτάτης Καθηγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Νεκταρίου καί Φανουρίου Τρικόρφου Φωκίδος, Γερόντισσας Μόνικας,  μέ θέμα: «Πατήρ Νικόλαος καί Πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα. Πραγματικό παράδειγμα ἀφοσιώσεως στήν Ἐκκλησία καί στήν οἰκογένεια».

Πανιερώτατε,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἐλλογιμώτατε κ. Καθηγητά,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί ἀδελφές!

Εὐχαριστοῦμε γιά τήν ὅλως τιμητική πρός τήν ταπεινότητά μου πρόσκληση συμμετοχῆς σ’ αὐτή τήν ἀξιόλογη ἡμερίδα. Πανιερώτατε, σᾶς εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν πρόσκληση καί τήν ἀβραμιαία φιλοξενία. 

Πρωτίστως ὅμως εὐχαριστῶ τόν ἐν Τριάδι Ἅγιο Θεό, τήν Παναγία Μητέρα μας καί τούς Ἁγίους, πού ἁγίασαν στήν Κύπρο καί ἁγιάζουν τήν Κύπρο, γιά τήν μεγάλη εὐλογία τῆς «ἐπί τῷ αὐτῷ» συνάξεως ὅλων μας ὑπό τήν σκέπη τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Βαρνάβα, ὁ ὁποῖος μᾶς φιλοξενεῖ στόν Ναό του.

Θά ἤθελα ἐπίσης νά μεταφέρω τίς εὐχές τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας Φωκίδος κ. Θεοκτίστου, μέ τήν εὐλογία τοῦ ὁποίου παρευρισκόμεθα στήν ἀξιόλογη ἡμερίδα αὐτή.

Εἰσαγωγή.

Ἔχω τήν αἴσθηση (καί μαζί μου πάρα πολλοί πιστοί, Ἀρχιερεῖς, Κληρικοί, Μοναχοί καί λαϊκοί), ὅτι  σύντομα ἡ Ἐκκλησία θά κληθεῖ νά τοποθετηθεῖ ἐπί τῆς διακηρύξεως τῆς ἁγιότητος τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Προηγουμένως ὅμως θά πρέπει νά τεκμηριωθεῖ ἡ ἁγιότητα αὐτή κατά τά κρατοῦντα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τά προβλεπόμενα τόσο ἀπό τήν Ἱερά Παράδοσή της, ὅσο καί ἀπό τό Κανονικό της Δίκαιο.

Στό σημεῖο αὐτό ὁ πολυσέβαστος Πρωτοπρ. π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, γράφει: «Ἁγιοπατερική, συνεχής  καί  ἀμετάβλητη  συνείδηση  εἶναι, ὅτι  ἡ  ἁγιότητα  ἀναγνωρίζεται  μέ  βάση  τήν  φανέρωσή  της  ἀπό  τόν  ἴδιο  τόν  Θεό, μέσῳ  τῆς  διενεργείας  αὐθεντικῶν  θαυμάτων. Αὐτό  τό  κριτήριο  εἶναι  ἐκκλησιαστικό, τό  ἀσφαλέστερο  καί ἐπικρατέστερο  στό  χῶρο  τῆς  Ὀρθόδοξης  Ἁγιολογίας».

Ὅταν κατά τόν 17ο αἰώνα τέθηκε ἀπό τούς Παπικούς θέμα περί ὑπάρξεως ἤ μή Ἁγίων στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μετά τό Σχίσμα τοῦ 1054, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Νεκτάριος (1660 – 1669), μεταξύ τῶν κριτηρίων  τῆς ἀληθινῆς «παρ’ ἀνθρώποις» ἁγιότητος, ἔθεσε τήν «ἀρετῶν  κατόρθωσιν  ἁπασῶν»  καί τήν «παρά  Θεοῦ  ἐπίδειξιν  σημείων  ὑπερφυῶν  καί  θαυμάτων». Τόνισε μάλιστα ὅτι τό  πρῶτο  εἶναι «εἰς  ἁγιωσύνης χαρακτῆρα» καί τό δεύτερο «ἀναγκαιότατον εἰς  ἀπόδειξιν». Σημειώνεται ὅτι τίς πάγιες αὐτές ἐκκλησιαστικές θέσεις ἐπανέλαβε κατά τόν 19ο αἰώνα ὁ μεγάλος Διδάσκαλος τοῦ Γένους καί τῆς Ἐκκλησίας Εὐγένιος Βούλγαρης.

Στήν περίπτωση τοῦ πατρός Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ἡ «κατόρθωσις ἁπασῶν τῶν ἀρετῶν» ἀφορᾶ τήν ἁγιότητα τοῦ βίου τους, ἐνῶ ἡ «παρά  Θεοῦ  ἐπίδειξις  σημείων  ὑπερφυῶν  καί  θαυμάτων» ἀφορᾶ γεγονότα θαυμαστά καί ὑπερφυῆ ἐν ζωῇ, ἀλλά καί μετά τήν κοίμησή τους, τά ὁποία ἀποδεικνύουν καί τεκμηριώνουν αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἁγιότητα.

Καί τά δύο καλύπτονται ἀπό τόν ἐλλογιμώτατο καθηγητή κ. Φώτιο Δημητρακόπουλο, σέ μία εἰδική Ἱστοσελίδα ( www.pnikolaos.gr ), ὅπου καί ἡ πηγή τῶν γεγονότων γιά τήν παροῦσα εἰσήγηση), πού δημιούργησε τό 2013, μέ σκοπό, ὅπως γράφει: «Νά καταστεῖ ἕνα ἀφιέρωμα πρός τιμήν ἑνός συγχρόνου ἡγιασμένου λευίτη, πού ἔζησε κατά τήν ἐποχή μας στήν Πάτρα, τοῦ ὄψιμου σημειοφόρου αὐτοῦ Ἱερέα, γιά τόν ὁποῖο, ἄν καί ἔχει κοιμηθεῖ ὁσιακῶς περισσότερο ἀπό μία δεκαετία, τόσα πολλά ἀκούγονται γιά τήν ἐν Χριστῷ βιοτή του, ὥστε προκαλοῦν τόν θαυμασμό».

Πέραν ὅμως τῆς πρωτοβουλίας αὐτῆς τοῦ κ. Καθηγητοῦ, καί ὁ Γέρων Μάξιμος Ἰβηρίτης, τ. Πρωτεπιστάτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐπιμελήθηκε μία ἐξαιρετική ἐργασία ὑπό τόν τίτλο, «ΝΕΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: Ὁ πατήρ Νικόλαος Πέττας (1941- 4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-21.11.2012)». 

Ἀκόμη εἰδικά ἀφιερώματα στόν π. Νικόλαο ἔγιναν ἀπό τά Περιοδικά ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ καί Αὐγουστίνου Ἰππῶνος (φ. 156, 2012) καί ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ τῆς Ἱερᾶς μας Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου (φ. 48, 2012), τοῦ  Γέροντός μας ἀρχιμ. π. Νεκταρίου Μουλατσιώτη, μέ ἐπιμέλεια τοῦ παλαιοῦ μαθητῆ του π. Νικολάου καί σήμερα ἀρχιμανδρίτη πατρός Ἰωακείμ Σωτηρόπουλου, καθώς καί ἀπό τό Περιοδικό ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ  ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (φ. 33/1987 καί 121/2009).

Τέλος, πολλές μαρτυρίες γιά τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή βρίσκονται ἀναρτημένες στό Διαδίκτυο, σέ ἀξιόλογες, ἔγκυρες καί μεγάλης ἐπισκεψιμότητας Ἱστοσελίδες.

Στίς πηγές αὐτές ὑπάρχουν ἀξιολογότατες μαρτυρίες περί τῆς «μαρτυρουμένης» ἁγιότητος τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρα Ἀνθῆς. Ἡ ἀξιοπιστία τόσο τῶν μαρτυριῶν, ὅσο καί τῶν μαρτύρων εἶναι ἀναμφισβήτητη. Καί αὐτό εἶναι κομβικό σημεῖο στήν πραγμάτευση παρομοίων θεμάτων, διότι, ὅπως γράφει ὁ μακαριστός Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Στυλιανός Παπαδόπουλος, ἡ διαπίστωση τῆς ἁγιότητος εἶναι «πράξη  ἐμπειρική, ἀποτέλεσμα  θέας  τῶν  γεγονότων  τῆς  ζωῆς  καί  τῆς  δράσεως  τοῦ  προσώπου, ἀλλά  καί  γνώσεως, πού ἀποκτᾶται  μέσῳ  ἀφηγήσεων  ἤ  γραπτῶν  μαρτυριῶν καί μέ  τρόπο  συνήθως  ἁπλό  καί  σπάνια  συστηματικό, γίνεται  διαπίστωση  τοῦ  γεγονότος, ὅτι  τό  τάδε  ἀποθανόν  μέλος  τῆς  Ἐκκλησίας, εἶχε  καί  ἔχει  χαρίσματα Ἁγίου». Έτσι, «ἡ  πράξη  διακηρύξεως σημαίνει πανηγυρική  διακοίνωση  γεγονότος  ἤδη  ἐμφανοῦς  καί  ἀποδεκτοῦ  ἀπό  μικρό  ἤ  μεγάλο  ἀριθμό  ἀξιοπίστων  μελῶν  τῆς  Ἐκκλησίας».

Ὁ λόγιος Μανουήλ  Γεδεών ὁμολογεῖ ὅτι «κατέττατεν  εἰς  τόν  χορόν  τῶν  Ἁγίων  πάντοτε  ὁ  λαός, οἱ  κάτοικοι  πόλεως, ἐπαρχίας  ἤ  χωρίου  ἤ  μοναστηρίου, τόν  ὑπ’ αὐτῶν  κρινόμενον  τοιοῦτον».  

Κατά τόν μακαριστό Καθηγητή Ἁμίλκα Ἀλιβιζάτο,  «σύσσωμος  ἡ  Ἐκκλησία, Κλῆρος  καί  λαός, ἐν  ἀδιασπάστῳ  ὁμοφωνίᾳ  καί  ἄνευ  τυπικῶν  καί  ὀργανωτικῶν  πράξεων, ἀνεγνώριζον  τήν  ἁγιότητα  τῶν  τιμωμένων, ἡ  δέ  πάνδημος  αὕτη  ἀναγνώρισις  ἀπετέλει  οἱονεί  καί  τήν  ἐπικυρωτικήν  καί  καθιερωτικήν  πρᾶξιν  τῆς τῶν  Μαρτύρων  καί  Ἁγίων  ἐν  τῇ  Ἐκκλησίᾳ  ἀναγνωρίσεως».

Οἱ θεοσημεῖες  τοῦ π. Νικολάου.

Οἱ θεοσημεῖες, πού ἀφοροῦν τόν π. Νικόλαο, ἔχουν ὡς ἀφετηρία τά παιδικά του χρόνια, ἤδη ἀπό τήν βάπτισή του. Ἡ ἀνάδοχός του ἀείμνηστη Γερόντισσα Ἀγαθαγγέλη Κουρκουνάκη, καθηγουμένη και κτιτόρισσα τῆς Μονῆς Γεννήσεως Θεοτόκου Ντάρδιζας Ἀττικῆς, μαρτυρεῖ ὅτι τό λάδι στήν κολυμβήθρα τῆς βαπτίσεώς του σχημάτισε Σταυρό καί ὅλοι ἐξέλαβαν αὐτό τό σημεῖο ὡς ἔνδειξη τῆς μελλοντικῆς του πορείας.

Πράγματι ὁ π. Νικόλαος σήκωσε στή ζωή του πολλούς Σταυρούς. Ἀρχικά τόν Σταυρό τοῦ Χριστιανοῦ πολυτέκνου πατέρα, ἐφόσον γέννησε μέ τήν σύζυγό του πρεσβυτέρα Ἀνθή 12 παιδιά (!) καί δημιούργησε μία πολύτεκνη, ἀλλά καί καλλίτεκνη χριστιανική οἰκογένεια.

Στήν συνέχεια σήκωσε τόν Σταυρό τῆς Ἱερωσύνης καί τῆς πνευματικῆς πατρότητας, μέ τήν ὁποία ἀναδείχθηκε πράγματι ποιμένας τῶν πονεμένων καί φτωχῶν ἀνθρώπων, τῶν λαϊκῶν/ἐργατικῶν συνοικιῶν τῶν Πατρῶν. Στό πετραχήλι του ἀκούμπησαν ὅλες οἱ κοινωνικές τάξεις, ἀλλά καί πρόσωπα ὅλων τῶν ἱεραρχικῶν θέσεων μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἔρχονταν ἄνθρωποι, γιά νά ἐξομολογηθοῦν, πολλοί ἀπό τούς ὁποίους ἦταν κληρικοί, ἀπό ὅλα τά μέρη τῆς Ἑλλάδος, ἀκόμη καί ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος καί τά Ἱεροσόλυμα. Καί ὅλοι ἔφυγαν ἀναπαυμένοι.

Ὁ λόγος του χαριτωμένος, «ἅλατι ἠρτυμένος», ἀποκαλυπτικός, διδακτικός, χαρούμενος, ἀναγεννητικός.

Τέλος, σήκωσε τόν σταυρό τῆς συκοφαντίας ἀπό ψευδαδέλφους κληρικούς καί γεύθηκε τήν πικρία τῶν «ὑπ’ αὐτοῦ εὐεργετηθέντων», ὅπως γράφει ὁ ἀρχαῖος ποιητής Μένανδρος.

Ὁ π. Νικόλαος ἦταν ἐλεημένος ἀπό τόν Θεό μέ τά ἁγιοπνευματικά χαρίσματα τῆς προοράσεως καί τῆς παραμυθίας, δηλαδή τῆς παρηγορίας. Οἱ σχετικές μαρτυρίες εἶναι ἐξαιρετικά πολλές.

Ὅλοι, ὅσοι τόν γνώρισαν, ἔχουν νά καταθέσουν κάποια σημαντική ἐπέμβασή του στή ζωή τους: Προρρήσεις / προφητεῖες, πού ἐπαληθεύθηκαν, ἐμφανίσεις σέ ἄλλους τόπους (ἐν ζωῇ καί μετά θάνατον), θεραπεῖες ἀσθενῶν, θαυματουργικές ἐπεμβάσεις σέ δύσκολες καταστάσεις (οἰκονομικές, οἰκογενειακές, ὑγείας, σχέσεων μεταξύ τῶν συζύγων  καί μέσα στήν οἰκογένεια, κ.ἄ.).

Βαρέως ἀσθενῆ, προτοῦ ἀναχωρήγει γιά τό Λονδίνο, τόν θεράπευσε δι’ εὐχῶν του, τελώντας τό Ἱερό Εὐχέλαιο.

Ἄλλης ἀσθενοῦς προεῖδε τήν κοίμηση καί ἔσπευσε στό νοσοκομεῖο, γιά νά τήν ἐξομολογήσει καί νά τήν μεταλάβει.

Ἀποκάλυπτε ὀνόματα, οἰκογενειακή κατάσταση καί θέματα ὑγείας ἤ ἄλλα προβλήματα σέ πρόσωπα, πού δέν γνώριζε ἤ πού συναντοῦσε γιά πρώτη φορά!

Σέ σπουδαστές του προέλεγε τήν Σχολή καί τόν τόπο, ὅπου θά περνοῦσαν μετά τίς Πανελλήνιες ἐξετάσεις.

Σέ εὐλαβεῖς δικαστές, πού ζητοῦσαν τήν προσευχή του, ὥστε νά ἀπονείμουν πράγματι δικαιοσύνη, ὁ πατέρας Νικόλαος τούς ἀνέλυε τίς ὑποθέσεις, χωρίς κἄν νά γνωρίζει τόν φάκελο τῆς δικογραφίας!

Σέ ναρκομανεῖς, πού ἔκρυβαν τά χέρια τους μέ τά σημάδια τῶν ἐνέσεων ἡρωίνης, σήκωνε διακριτικά τά μανίκια καί ἀπεκάλυπτε τό πρόβλημα, σκύβοντας μέ ἀγάπη στούς δυστυχεῖς νέους ἤ νέες, πού ταλαιπωροῦνταν.

Προεῖδε, κατά τήν Προσκομιδή, τόν βίαιο καί αἰφνίδιο θάνατο τῆς θυγατέρας του Σοφίας, σέ τροχαῖο δυστύχημα κατά τό ἔτος 1992.

Σέ νεαρό σπουδαστή, σήμερα κληρικό στήν Ἠλεία, προεῖπε τήν χειροτονία του.

Πολλά ἀπό τά σημεῖα, πού ἀφοροῦν τόν πατέρα Νικόλαο, ἔχουν σχέση μέ τήν ἱερατική του ἰδιότητα.

Ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Πατρῶν Νικόδημος, πού τόν χειροτόνησε, στόν λόγο του μεταξύ ἄλλων τόνισε: «οὐράνιο κάλεσμα τοῦ οἰκογενειάρχη Καθηγητοῦ Νικολάου Πέττα, πού τόν πρόσταζε αὐστηρά ἐπί τρία χρόνια νά γίνει λειτουργός καί οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ». 

Ὁ π. Νικόλαος βίωνε τήν Θεία Λειτουργία τόσο πολύ, ὥστε μετά τήν Ἀπόλυση ἔμενε ξαπλωμένος 2 – 3 ὦρες μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα, γιά νά συνέλθει - ὅπως ἔλεγε - γιά νά προσγειωθεῖ στά γήινα, ἀφοῦ τό σῶμα δέν ἀντέχει αὐτά, πού τελοῦνται.

Ἀξιώθηκε πολλῶν Θεοτοκοφανειῶν. Ρώτησε κάποτε ἕνα πνευματικό του παιδί: «Ποιός ντύνει τίς ψυχές στήν ἄλλη ζωή;» Και, ὅταν αὐτό τοῦ ἀπάντησε ὅτι δέν γνώριζε, ἐκεῖνος εἶπε μέ βεβαιότητα: «Ἡ Παναγία μας! Δέν λέμε στούς Χαιρετισμούς: «χαῖρε ψυχῶν, νυμφοστόλε, ἁγίων;».

Ἀξιώθηκε ἐπίσης Ἀγγελοφανειῶν καί Ἁγιοφανειῶν. «Ἀγγέλους καί Ἁγίους ἔσχε συλλειτουργοῦντας αὐτῷ», ὅπως τόν ἅγιο Βασίλειο, τόν ἅγιο Νικόλαο, τόν ἅγιο Χαράλαμπο, τόν Ἀρχιδιάκονο Στέφανο, τόν ἅγιο Νεκτάριο καί τόν ἅγιο Εὐτύχιο τόν Μάρτυρα.

Πολλοί πιστοί, κυρίως παιδιά, τόν εἶδαν αἰωρούμενο, νά μήν πατάει στή γῆ, κυρίως κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας.

Πληροφορήθηκε τήν ἐκδημία του τήν 1η Ἰανουαρίου 2000, ἀπό τόν ἴδιο τόν Μεγάλο Βασίλειο. Ἐκεῖνος τότε τοῦ εἶπε: «Ἤγγικεν ἡ ὥρα τῆς ὑμετέρας ἀπελεύσεως, τέκνον πάτερ Νικόλαε». Τρεῖς ἡμέρες ἀργότερα παρέδωσε τήν μακαρία του ψυχή μέσα σέ ἄπλετο οὐράνιο φῶς!

Κατά τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία του, κίνησε τό δεξί του χέρι, σύμφωνα μέ μαρτυρία πιστῶν.

Κατά τήν ἐξόδιο ἐπίσης Ἀκολουθία του, ὅταν ἕνας κληρικός προσπάθησε νά τοῦ ἀποσπάσει τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, ὁ νεκρός παρουσίασε μεταθανάτια αἱμορραγία στό μέρος τῆς καρδιᾶς, 14 ὧρες μετά τήν κοίμησή του! Τό θέαμα ἦταν φοβερό καί ὁ παριστάμενος γιός του, τότε Διάκονος Νεκτάριος, πῆρε τόν ἀέρα, πού κάλυπτε τό πρόσωπό του, καί σκέπασε τήν «πληγή!».

Μετά τήν κοίμησή του ἐμφανίσθηκε στό Βαρθολομιό Ἠλείας, νά θυμιᾶ κατά τήν «Τιμιωτέραν!».

Ἐπίσης ἐμφανίσθηκε τό 2013 στόν Νοσοκομεῖο «Ἅγιος Ἀνδρέας» τῶν Πατρῶν, σέ νοσηλευόμενο γνωστό του ἀστυνομικό!

Ἐμφανίσθηκε ἀκόμη νά συμπροσεύχεται κατά τήν Θεία Λειτουργία σέ Μονή στό Μάτι Ἀττικῆς, μόλις πέρυσι, τόν Νεοέμβριο τοῦ 2014, ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως!

Σέ πολλούς πιστούς ἔχει ἐμφανισθεῖ νά ἐξέρχεται ζωντανός ἀπό τόν τάφο του μέσα σέ ἄπλετο φῶς! Ἄλλοι ἔχουν δεῖ τόν τάφο του νά ἀκτινοβολεῖ, «σέ ὕψος τριῶν μέτρων», ὑπερκόσμιο φῶς!

Ἐμφανίσθηκε στήν πρεσβυτέρα του Ἀνθή καί τήν πληροφόρησε γιά τήν ἐκδημία της, ὅτι δηλαδή θά συνέβαινε κατά τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου Νικολάου. Πράγματι τό 2012, δώδεκα χρόνια μετά τήν δική του ἐκδημία, ἡ πρεσβυτέρα κοιμήθηκε, ἀνήμερα τοῦ ἁγίου Νικολάου.

Κατά τόν ἐνταφιασμό της, τά λείψανα τοῦ πατρός Νικολάου ἀνακομίσθηκαν «μυροβόλα καί χρυσαφίζοντα!».

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σημειώνει σχετικά: «Εἶναι  γνώμη  τῶν  Διδασκάλων  τῆς  Ἐκκλησίας  μας, ὅτι  τῶν  Ὁσίων τά Λείψανα δέν προσκυνοῦνται  ὡς  ἅγια, ἄν  ὁ  Θεός  δέν  ἀποδείξῃ  δι’ αὐτῶν  θαύματα  ἤ,  τό  ὀλιγώτερον,  τά  τιμήσῃ  διά  τῆς  εὐωδίας, μέ  τό  νά  μήν  εἶναι  ἀποδεδειγμένα  εἰς  τούς  ἀνθρώπους  ἡ  ἐν  κρυπτῷ  πίστις  καί  ἀγάπη  αὐτῶν  πρός  τόν  Θεόν». 

Ἡ ἐνάρετη καί εὐωδιάζουσα πρεσβυτέρα Ἀνθή

Ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή ποθοῦσε τήν μοναχική ζωή, ἀλλά μέ καθοδήγηση τοῦ Πνευματικοῦ της σύναψε γάμο μέ τόν εὐσεβῆ Καθηγητή (τότε) Νικόλαο Πέττα.  Τηρώντας αὐστηρά τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου περί ἐγγάμου βίου, ἀπέκτησαν 12 παιδιά, 6 ἀγόρια καί 6 κορίτσια. Ὅταν ὁ σύζυγός της κλήθηκε ἀπό τόν Θεό νά σηκώσει τόν Σταυρό τῆς Ἱερωσύνης, ἡ Ἀνθή μέ ταπείνωση καί αἰσθανόμενη τήν εὐθύνη, δέχθηκε τόν τιμητικό καί σταυρικό τίτλο τῆς πρεσβυτέρας. Διακόνησε τήν πολυμελῆ της οἰκογένεια καί τήν Ἐκκλησία μέ ὑποδειγματική αὐταπάρνηση καί αὐτοθυσία.

Τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή διέκριναν σπάνιες ἀρετές, ὅπως τῆς εὐγένειας, τῆς ὑπομονῆς,  τῆς σωφροσύνης, τοῦ μέτρου, τοῦ ἡρωισμοῦ, τῆς ἐλεημοσύνης καί τῆς εὐσέβειας, ἐνῶ ζοῦσε μυστηριακή ζωή μέχρι τέλους. Ὁ π. Νικόλαος, λόγῳ τῆς ἀγαθῆς καί σπάνιας ψυχῆς της, τήν ἀποκαλοῦσε χαριτολογώντας «Γερόντισσα Ἀγάθη». Ὑπῆρξε κραταιό στήριγμα  καί ἐπάξια ὑπηρέτησε τόν Ἱερέα σύζυγό της, μοιραζόμενη μαζί του τίς χαρές, ἀλλά καί τίς δοκιμασίες τῆς ἐπίγειας ζωῆς, χωρίς νά χάνει τήν πίστη της καί πάντα δοξάζοντας τόν Θεό, ἀκόμη καί ὅταν, ὅπως ὁ πολύαθλος Ἰώβ, ἔχασαν ἄδικα καί ἀδόκητα τήν θυγατέρα τους Σοφία.

Εἴχαμε τήν εὐλογία ὡς Μοναστική Ἀδελφότητα νά γνωρίσουμε τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή ἀρκετά χρόνια ἐνωρίτερα, ὅταν μέ τόν ἀείμνηστο Ἱερέα σύζυγό της π. Νικόλαο καί τά πολλά παιδιά τους, ἐπισκέπτονταν τήν Μονή μας ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς ἱδρύσεώς της.

Γενικότερα, τό ἱερατικό αὐτό ζεῦγος ἦταν ἕνας σπάνιος πνευματικός συνδυασμός, πού θύμιζε ἐν πολλοῖς κάποιο βιβλικό δίκαιο ζεῦγος. Ἀπό τήν πνευματικότητά τους ἔφθασαν ἀπό αὐτή τήν ζωή νά ἀπολαμβάνουν Οὐράνιες Λειτουργίες. Ὅταν κοιμήθηκε ὁ π. Νικόλαος εἴχαμε καί πάλι τήν εὐλογία νά  βλέπουμε τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή συχνά, γιατί τήν ἔφερναν στήν Μονή τά παιδιά της.

Ὅταν πρωτοεγκατασταθήκαμε στό Τρίκορφο, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1991, καί ξεκινήσαμε τόν ἀγώνα γιά τήν ἵδρυση τῆς Μονῆς τῶν Ἁγίων Νεκταρίου καί Φανουρίου,  ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή ἐνθάρρυναν ἐμᾶς, καθώς καί τούς ἀδελφούς στήν ἀνδρική Μονή, κατά τά πρῶτα μας βήματα. Ὁ Πνευματικός μας καί Κτίτορας τῆς Μονῆς μας Πανοσιολογιώτατος ἀρχιμ. π. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, νῦν Πρωτοσύγκελλος τῆς Ιεράς Μητροπόλεως Φωκίδος, ἔχει πεῖ: «Νιώθουμε ὅτι οἱ εὐχές, καί κυρίως οἱ προσευχές καί οἱ μυστικές ἱκεσίες πρός τούς προστάτες Ἁγίους τῶν δύο Μονῶν μας  τοῦ π. Νικολάου καί τῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, μᾶς στήριξαν πολύ κατά τήν διαδικασία ἵδρυσης τῶν Μονῶν μας».

Τί νά πεῖ κανείς γιά τίς πολλές ἀρετές, ὅπως τήν εὐσέβεια, τό χριστιανικό ἦθος, τήν εὐλάβεια, τήν ὑπομονή, τήν διάκριση, τόν σεβασμό, τήν σιωπή, τήν μεγαλοψυχία, τήν παλικαριά καί τήν δυναμικότητα, μέ τήν ὁποία ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶχε προικίσει τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή! Ἦταν τόσο ταπεινή καί διακριτική, ὥστε, ὅταν ἔφθανε στήν Μονή φορώντας μαῦρα ροῦχα καί καλύπτοντας τό καθαρό καί ἤρεμο πρόσωπό της μέ μαντίλα, προσκυνοῦσε μέ ἰδιαίτερο σεβασμό τούς Ἁγίους μας καί ἐντρυφοῦσε στήν ζωή τῶν Ἁγίων τῶν κατακομβῶν.

Μᾶς ἔκανε ἐντύπωση τό ἦθος της. Ἦταν ἰδιαίτερα προσεκτική, δέν ἀπαιτοῦσε, δέν προσέβαλλε, δέν ἦταν ἰδιόρρυθμη. Μέ χαρά καί μεγάλη εὐγνωμοσύνη δεχόταν ὅ,τι τῆς προσφέραμε. Τήν ρωτούσαμε ἄν ἤθελε κάτι ἰδιαίτερο, ἀλλά ἐκείνη μᾶς διαβεβαίωνε ὅτι ἦταν ἱκανοποιημένη μέ ὅ,τι ἦταν εὐλογημένο!

Ἀγαποῦσε πολύ τά ἄνθη - ὡς Ἀνθή πού ἦταν ἄλλωστε τό ὄνομά της - καθώς καί τά πουλάκια. Τά ἀπολάμβανε στόν προαύλιο χῶρο τοῦ Μοναστηριοῦ μας καί πάντα εὐχαριστοῦσε καί δόξαζε τόν Πλάστη καί Δημιουργό τους γιά τήν ὀμορφιά τους.

Ἦταν διακριτική καί σοφή πρεσβυτέρα. Μιλοῦσε λίγο καί μέ πνεῦμα Θεοῦ, σέ βαθμό πού, ἄν δέν προκαλούσαμε τόν διάλογο, ἐκείνη σιωπηλή καί ἐν προσευχῇ καθόταν σέ μία ἄκρη ταπεινά. Ὅταν μιλοῦσε, δέν ἔκανε μωρές καί τοῦ κόσμου τούτου συζητήσεις, ἀλλά μοιραζόταν μαζί μας μόνο λόγια ἀγαθά καί πνευματικά. Οἱ συζητήσεις μας ἦταν πάντα οὐσιαστικές καί ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο διαλεγόταν κανείς μαζί της  θύμιζε  παλαιές Γερόντισσες.

Ὡς σύζυγος Ἱερέως ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή γνώριζε τά ὅριά της καί σεβόταν τόν βαρύ τίτλο τῆς συζύγου ἑνός πρεσβυτέρου. Ἄν καί διέμενε καί ἐκκλησιαζόταν στήν ἐνορία τοῦ π. Νικολάου, δέν ἀναμιγνυόταν σέ θέματα τῆς ἐνορίας τοῦ ἀνδρός της. Ὅμως ἦταν πάντοτε πρόθυμη νά βοηθήσει τούς συνενορίτες της. Ἐπειδή μάλιστα ἔμεναν σέ ἐργατοπεριοχή, ὅταν γονεῖς ἐργαζόμενοι ἀδυνατοῦσαν νά στείλουν τά παιδιά τους σέ Παιδικό Σταθμό, τά ἀνέθεταν στήν πρεσβυτέρα λέγοντάς της χαρακτηριστικά: «Κυρά πρεσβυτέρα, ἐκεῖ πού κοιτᾶτε τά δικά σας παιδιά, νά σᾶς ἀφήσουμε καί τά δικά μας;». Καί ἡ πρεσβυτέρα ἀκούραστα φρόντιζε καί ἐκεῖνα.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ στό διετές Μνημόσυνό της εἶπε χαρακτηριστικά: «Ἡ ἁγία πρεσβυτέρα Ἀνθή γέννησε δώδεκα παιδιά, γιατί εἶχε ταπείνωση, εἶχε ἀγάπη, εἶχε ἀρετή πολυειδή καί ὑπομονές πολλές. Μόνο αὐτό νά σκεφθεῖ κανείς, δηλαδή τό ὅτι δώδεκα φορές ἔδωσε ζωή, εἶναι θαῦμα. Δώδεκα φορές ἔφθασε μπροστά στόν θάνατο καί γύρισε πίσω, διότι αὐτό σημαίνει γέννα. Ἦταν μία πρεσβυτέρα, ἡ ὁποία ἀνέστησε τά παιδιά τῆς ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου».

Στήν Θεία Λειτουργία, πού ἔγινε κατά τήν ἡμέρα τῆς ἐξοδίου της, ὁ Πνευματικός της, πρωτοπρ. π. Ἀντώνιος Ρ.,  στόν ἐπικήδειο λόγο του τόνισε πώς  «ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτεια τοῦ συγκεκριμένου λευιτικοῦ ζεύγους εἶναι σπανιότατη καί εἶχε δύναμη Θεοῦ,  διότι βίωναν τά συζυγικά τους καθήκοντα, ὅπως τά  ζευγάρια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης». 

Σέ αὐτό ὁ λογιώτατος Ἁγιορείτης Γέροντας Μάξιμος ὁ Ἰβηρίτης, στό δημοσιευμένο πόνημά του, πού τιτλοφορεῖται: «Νέαι ἡγιασμέναι μορφαί εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. π. Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6.12.2012)», προσθέτει ὅτι: «ἡ πρεσβυτέρα  μαζί μέ τόν συζυγό τῆς π. Νικόλαο εἶχαν ἀπόλυτη καί διακριτική συνεργασία στά πνευματικά παλαίσματα καί, παρ’ ὅλο πού ἦταν τοῦ ἐγγάμου βίου, διατηροῦσαν εἰδικά διαμορφωμένα Ἀσκητήρια». Καί συνεχίζει: «μαζί προσεύχονταν, μαζί ἐξομολογοῦντο, μαζί βίωναν τίς οὐράνιες ἀποκαλύψεις».

Πολλοί ἀκόμη σημαίνοντες πνευματικοί ἄνθρωποι καί ἄνθρωποι τῶν Γραμμάτων ἐξαίρουν τίς ἀρετές τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ ζεύγους.

Χαιρετίζοντας τήν ἐπανέκδοση τοῦ προαναφερθέντος βιβλίου ὁ ἄλλοτε Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Μιχάλης Τρίτος ὁ ὁποῖος εἶναι παρών, χαρακτηρίζει τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα ὡς «ἅγιο πού βίωσε τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί ἔφερε στόν κόσμο δώδεκα παιδιά», καί τήν πρεσβ. Ἀνθή ὡς «ἐκλεκτή».

Στήν παρουσίαση τοῦ ἀναφερομένου βιβλίου ὁ Λογοτέχνης καί Συγγραφέας κ. Κωνσταντῖνος Νικολόπουλος - Καμενιάτης χαρακτηρίζει τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή «ἄξια», γιατί, ὅπως εἶπε, δεδομένης τῆς ὑπογεννητικότητας, πού ἀπειλεῖ μέ ἀφανισμό τό Γένος μας, ἡ ἀπόκτηση δώδεκα παιδιῶν ἀποτελεῖ «ὑγιές πρότυπο γιά ὅλους μας, καί ἰδιαιτέρως γιά τίς ἱερατικές οἰκογένειες».

Παρομοίως, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πισιδίας κ. Σωτήριος τούς ἀποκαλεῖ «ζεῦγος ἁγιασμένο» καί ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας, σέ πρόλογο βιβλίου γιά τόν ὅσιο Λεόντιο τῆς Στεμνίτσας, χαρακτηρίζει τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή «οὐρανοπολῖτες» καί «ἡγιασμένους», καί μάλιστα προσθέτει ὅτι ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή ἦταν «πολύαθλος».

Ὅσοι γνωρίσαμε τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή, εἴμαστε βέβαιοι ὅτι εἶχαν λάβει ἀπό τόν Θεό πλούσιο χάρισμα καί ὅτι παρεῖχαν ἀφειδῶς τίς μεγαλοδωρίες τῆς Χάριτος σέ ἐμᾶς καί σέ ἄλλους πιστούς, ὄχι μόνο ὅσο ἦταν ἐν ζωῇ, ἀλλά καί μετά τήν κοίμησή τους. Πολλοί πιστοί τούς ἐπικαλοῦνται ὡς προστάτες τῶν ζευγαριῶν, τῶν βρεφῶν, τῶν πονεμένων, τῶν πικραμένων, τῶν ἀσθενῶν ἀκόμη καί γιά τήν ἀπαλλαγή ἀπό τά κακά πνεύματα.

Θαυμαστά σημεῖα ἀναφέρονται μετά τήν κοίμηση τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Ἐνδεικτικά θά λεχθοῦν ὁρισμένα, ὅπως τά ἔζησα ἐγώ καί οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφές μου.

Τήν ἡμέρα τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας διαπιστώθηκε ἡ ἄρρητος εὐωδία τοῦ μαρτυρικοῦ της λειψάνου καί ἡ καταπληκτική εὐκαμψία του. Τήν ὥρα πού τελεῖτο ἡ Θεία Λειτουργία καί τό σκήνωμά της ἦταν στό κέντρο τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου Παραλίας Πατρῶν, ὁ ναός μοσχομύρισε καί, καθώς πλησιάσαμε περισσότερο, διαπιστώσαμε ὅτι ἡ εὐωδία ἀναδυόταν ἀπό τό σκήνωμά της!

Ἡ ἔκπληξή μας μεγάλωσε ἀκόμη περισσότερο, ὅταν, παρ’ ὅλο πού ἦταν νεκρή, ἀντικρίσαμε τά δάκτυλά της νά κινοῦν τό κομποσχοίνι! Τό ἴδιο θαυμαστό γεγονός παρατήρησαν καί ἄλλοι ἀπό τούς παρευρισκομένους, μεταξύ αὐτῶν ὁ π. Γεώργιος Β. ἀπό τήν Πάτρα καί ἡ κ. Μορφούλα Β., μητέρα μοναχῆς.

Ἀκόμη, σύμφωνα μέ μαρτυρία πολλῶν ἀξιοπίστων στό Γραφεῖο Τελετῶν Τσανταρλιώτη στήν Πάτρα, ἡ νεκρή ἀπώθησε νεαρό ὑπάλληλο, πού ἐπιχείρησε νά τήν ντύσει, κάτι πού εἶχαν ἀναλάβει οἱ θυγατέρες της.

Μαρτυρίες ἄλλων ἀνθρώπων ἀπό τήν Ἑλλάδα, τήν Κύπρο καί τό ἐξωτερικό ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ φωτογραφία τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους, ἐκπέμπει φῶς καί εὐωδιάζει. Μάλιστα, ὅταν οἱ πιστοί προσεύχονται μετά δακρύων καί ἀσπάζονται τήν φωτογραφία νιώθουν θερμότητα στό σημεῖο τοῦ ὕψους τῆς καρδιᾶς. Ταπεινές κυρίες ἀπό τόν Ἀσπρόπυργο Ἀττικῆς εἶδαν ἀπό τήν ἴδια φωτογραφία νά τρέχει μύρο καί ἔλαιο.

Ἕνα ἄλλο θαυμαστό γεγονός, πού μεταξύ ἄλλων ἐπιβεβαίωσε καί ὁ Πνευματικός μας Γέροντας ἀρχιμ. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, εἶναι ὅτι στόν τάφο τους ἐμφανίζονται τριάδες περιστεριῶν, ἐνῶ τό μνῆμα ἐκπέμπει οὐράνιο φῶς!

Ἕνα ἀκόμη σημεῖο εἶναι καί ἡ θαυμαστή διάσωση τοῦ γιοῦ τους, τοῦ π. Νεκταρίου, ἀπό τόν θάνατο. Μετά τό Πάσχα τοῦ 2013, ἐνῶ βρισκόταν στήν Μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου στό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας, ἀσθένησε βαρέως καί οἱ γιατροί ἀπό τό Νοσοκομεῖο τοῦ Κόλτσεστερ διαπίστωσαν ὅτι ἦταν πνευμονία. Ἐνῶ ἦταν ξαπλωμένος στό κελλί τῆς Μονῆς, τό βράδυ αἰσθανόταν τήν σκιά τοῦ θανάτου, καί ἔβλεπε γιά ἀρκετό διάστημα ὅτι βρισκόταν ἐπάνω σέ ἕνα μεγάλο σιδερένιο κρεβάτι, σκεπασμένος μέ λευκά σεντόνια. Τίς ἄκρες ἀπό τά σεντόνια κρατοῦσαν ἀπό τήν μία πλευρά ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, καί ἀπό τήν ἄλλη οἱ γονεῖς του. Τήν ἑπομένη ὁ Καθηγούμενος Κύριλλος κάλεσε ἀσθενοφόρο καί ἀμέσως ὁ π. Νεκτάριος εἰσήχθη στήν ἐντατική του ἀναφερομένου Νοσοκομείου καί ἔτσι εἶχε αἴσιο τέλος ἡ περιπέτειά του.

Διακεκριμένος κληρικός, πνευματικό τέκνο τοῦ π. Νικολάου, σέ δημοσιευμένο κείμενό του ἀναφέρει ὡς «καινοφανεῖς ἁγίους τῶν Πατρῶν τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή». Καί συνεχίζει: «Μαρτυρῶ τήν ἁγιότητα τούτων τῶν ὁσίων ψυχῶν, ὡς αὐτόπτης καί πνευματικός τούτων παῖς καί ὡς ἐνορίτης, καί ἐξομολογούμενος ὑπό τό ἅγιον τοῦ σημειοφόρου π. Νικολάου ἐπιτραχήλιον, καί ἐνίοτε εἶπον, ὡς ὁ ἅγιος τῶν Ἁγίων Πάντων ἐπί ἕνα αἰώνα Καθηγούμενος π. Σάββας Δημητρόπουλος: Ναί, εἶναι Ἅγιος αὐτός ὁ Πνευματικός, καθ’ ὅτι μέ ἀναπαύει, μέ πραύνει, μέ καθοδηγεῖ ἐν Χριστῷ, μέ κάμνει καλύτερον ἄνθρωπον καί πραγματικόν Χριστιανόν».

Τελειώνοντας ἀναφέρω ὅτι, στοιχώντας στήν πίστη καί εὐλάβεια τοῦ Σεβασμιωτάτου Προικοννήσσου κ. Ἰωσήφ πρός τό Λευιτικό αὐτό ζεῦγος, συναισθήματα πού νιώθω ὅτι ἐκφράζουν ἱκανό ἀριθμό τοῦ χριστεπώνυμου πληρώματος, «γονατίζουμε μπροστά στίς ἱερές σκιές καί τῶν δύο, καί τοῦ παπα-Νικόλα καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Εὔχομαι ἐκεῖ πού εἶναι, μέ τήν παρρησία, τήν ὁποία βεβαιότατα ἔχουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νά δέονται καί γιά μᾶς».

Πανιερώτατε, Πατέρες καί ἀδελφοί!

Ὁ Θεός σέ ὅλες τίς ἐποχές ἔχει τούς ἀνθρώπους Του στόν κόσμο. Μάλιστα στήν δική μας ἐποχή τῆς ἀποστασίας, τοῦ ὑλισμοῦ, τῆς σαρκολατρίας, τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας καί τῆς νομοθετημένης κακίας, οἱ ἄνθρωποι, πού ὑπάρχουν καί ἀγωνίζονται, ἀγωνιοῦν καί προσεύχονται, ἁγιάζονται καί ἁγιάζουν, ἀποτελοῦν τούς Μάρτυρές Του μέσα στόν χρόνο καί στήν Ἱστορία, χωρίς σέ πολλές περιπτώσεις νά φαίνονται. Διότι στήν ἐποχή μας, κατά τήν ὁποία «ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις».

Τέτοιοι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, μαρτυρημένοι ἀπό τόν λαό τοῦ Θεοῦ, εἶναι καί οἱ μακάριοι π. Νικόλαος καί πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα. 

Προς τόν Γέροντα Μάξιμο τόν Ἰβηρίτη, τόν Καθηγητή κ. Φώτιο Δημητρακόπουλο, τόν Γέροντα Εὐθύμιο τῆς Καψάλας καί σέ ὅλους, ὅσοι προσπαθοῦν νά συγκεντρώσουν καί νά διασώσουν τά στοιχεῖα, πού τούς ἀφοροῦν, καί τίς μαρτυρίες, πού ἐπιμαρτυροῦν τήν ἁγιότητά τους, ἁρμόζει κάθε τιμή «ὡς πρός ἐργαζομένους τό ἀγαθόν». Διότι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἡ ἁγιότητα εἶναι «μαρτυρουμένη» καί ὄχι ἐπιβαλλομένη.

Ὅλοι μας οἱ Ρωμιοί, Κύπριοι καί Ἑλλαδίτες, ἄς εὐχαριστοῦμε τόν Ἅγιο Θεό, πού δέν μᾶς ἄφησε μόνους καί ὀρφανούς ἀπό Πατέρες, ἀλλά καί στήν ἐποχή μας, ὅπως σέ ὅλες τίς ἐποχές, ἀνέδειξε καί ἀναδεικνύει ἀνθρώπους Του, ἱκανούς νά ἀναπτερώσουν τίς ἐλπίδες καί νά ἀναγεννήσουν τήν κλονιζόμενη πίστη.

Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν ὑπομονή καί τήν κατανόησή σας.

※※※

Ἄξιοι οὐράνιου ἐπαίνου εἶναι ὅσοι ἀβιάστως ὁμολογούσιν, ὡς ἡ εἰρημένη καθηγουμένη Μόνικα, ὅτι ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή μοσχομύριζε ὡσάν εὐῶδες ἄνθος τοῦ Παραδείσου, ὡς ὁμολογεῖ στεντορείᾳ τῇ φωνῇ ἡ κ. Μορφούλα Βενέρη τοῦ Νικολάου θυγάτηρ τοῦ ἐναρέτου ξυλουργοῦ, ὅστις ἠξιώθη ἄνωθεν χαράν μεγάλην, ἵνα εὕρῃ τόν ἀχειροποίητον ἐν τοῖς σπλάγχνοις τοῦ πεύκου Σταυρόν, φυτευθέντος ὑπό τοῦ ὁσιωθέντος ἀρχιμ. Γερβασίου Παρασκευοπούλου. Ὁ Τίμιος Σταυρός τήν σήμερον ἐκτίθεται ὡς προσκύνημα μέγα καί θαυμάσιον εἰς τήν ἱεράν Μονήν τοῦ Ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιοῦ ἐν Πάτραις. Ὡς διαπρυσίως κηρύττει  ἡ ὁσία Μοναχή Ἰγνατία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Γερασίμου ἐν Δερβενίω Κορινθίας, ἥτις γνώριζε τόν π. Νικόλαον. Ἡ μοναχή αὕτη, λαική οὖσα, ἐφοίτα εἰς τά εὐλογημένα Κατηχητά τῆς «Ἀναπλαστικῆς Σχολῆς Πατρῶν», τά ὁποῖα ἱδρύθησαν ὑπό τοῦ ὁσιωθέντος πατρός Γερβασίου, τοῦ ὁποίου μαθητής ὑπῆρξε καί ὁ τότε νεαρός καθηγητής Νικόλαος Πέττας. Ἀργότερα ἡ μοναχή ἐφοίτησεν εἰς τά Κατηχητικά τῆς «Ἑλληνορθόδοξης Κοινωνίας Προσώπων Διψῶ», ἱδρυθέντα ὑπό τοῦ εὐλαβεστάτου πρωτοπρ. Ἀντωνίου Ρουμελιώτου.

Ὡς κηρύττει ὁ ἱερός καί ὁσιόφιλος ἀρχιερεύς, ὁ Θεοφιλέστατος ἐπίσκοπος Ἀμαντίας κ. Ναθαναήλ, ἡ βιωτή τῆς ἀθληφόρου πρεσβυτέρας Ἀνθῆς μετά τοῦ ἱερέως συζύγου αὐτῆς ἀποτελεῖ ὄασιν δροσεράν καί σωστικήν ἐν τῇ πνευματικῇ ἐρήμῳ τῶν ἡμερῶν τούτων.

 Διότι ἡμεῖς οἰ Ὀρθόδοξοι ἔχομεν τά «μάτια», ὥστε νά βλέπομεν τήν χάρι τοῦ Θεοῦ εἰς τό γήινον σῶμα, ὅπως τό μυροβλύζον τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ἔστε καί ἄν διά τούς ἀπίστους εἶναι νεκρόν σῶμα, ἕν πτῶμα. Δι’ ἡμᾶς, τό «πτῶμα» εἶναι ἡ ζωντανή παρουσία τοῦ ἁγίου καί ἡ ἁπτή ἀπόδειξις, ὅτι ὁ Χριστός ἁγιάζει τόν ἄνθρωπον ὁλοτελῆ. Καί εἰς τήν ψυχήν καί εἰς τό σῶμα, ὅπερ σημαίνει ἡ ψυχή ζῇ τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, καθώς εἶναι ἐστραμμένη πρός Ἐκεῖνον καί ἡ ἐνέργεια αὐτή μεταγγίζεται καί εἰς τό συνδεδεμενόν μετ’ αὐτῆς σῶμα. Οὐδείς ὑλισμός εἶναι ἀνώτερος καί δραστικώτερος ἐκείνου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τά καθημερινῶς ὑπό τοῦ ἁγίου ἐπιτελούμενα θαύματα, διά τῶν λειψάνων αὐτοῦ, εἶναι ἡ ἐπιβεβαίωσις τῆς αὐτῆς ἀληθείας.

Ἕτερον θαυμάσιον γεγονός καί μέγα σημεῖον ἁγιότητος ἀποτελεῖ ἡ μαρτυρία τοῦ γέροντος πρωθιερέως Γεωργίου Τσελέπη ἐκ Ἀσανίου Καλαβρύτων, ὅστις κατά τήν ἐξοδίον Ἀκολουθίαν τῆς πρεσβυτέρας ἔβλεπεν κινουμένην τήν χεῖρα αὐτῆς κρατοῦσαν τό προσευχητάριον καί διά τῶν σεπτῶν αὐτῆς δακτύλων νά κινοῦσαν ἀνεπαισθήτως τό κομποσχοίνιον αὐτῆς. Τό γεγονός αὐτό μοί διηγήθησαν καί ἄλλοι πιστοί, οἵτινες ἠγάπων καί τά μάλα ἐσέβοντο τήν μακαρίαν Ἀνθήν, τήν Τζαβέλαιναν  τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀποκαλοῦν αὐτήν εἰς τό εὐλογημένον χωρίον Φράγκα Ἀχαΐας, εὅπου διακονῶ, πλησίον τῶν εὐσεβεστάτων γονέων αὐτῆς Χρήστου Κατριμποῦσα καί Ζωῆς, τό γένος Πανταζοπούλου. Ἐνδεικτικά καί τούτων τά ὀνόματα εἶναι, φρονῶ, πραγματικά καί ἀλληγορικά: Χριστός καί Ζωή!

Ἐνταῦθα ὑποσημειώνω ἐγώ, ὁ π. Χαράλαμπος, μίαν πρόρρησιν τοῦ γέροντος Νικολάου. Πρό δεκαπέντε καί πλέον ἐτῶν, ὅτε ἠρώτησα τόν σημειοφόρον καί προορατικόν π. Νικόλαον Πέτταν, περί τῶν πενθερικῶν αὐτοῦ μοί ἀπάντησε: «Δυστυχῶς δέν τούς γνώρισες ἀκόμη, θά τούς γνωρίσεις ὅμως ἐν μνημείοις, ὅτε εἰς μέλλοντα χρόνον θά διακονήσῃς στό χωριό τους, λίγο πιό κάτω ἀπό τό ἐκεῖ Ἀσκητηριό μου».

Καί τό πλήρωμα τοῦ χρόνου μέ ὡδήγησεν ἐκεῖ, ὅπου προεῖπεν πρό ἐτῶν ὁ Πνευματικός μου, πρᾶγμα ἀπίθανον δι’ ἐμέ τότε, ὅτε ὡς νέος ἱερεύς ἐπεχείρουν μέ «ἀπολυτούς καί δεμένους, εἰσέτι καί ἕρποντας καί γλείφοντας, νά κτυπήσω κάποια φραγκοφέρουσα ἐνορία…».

Οἱ ὑποσχόμενοι Κοιμητήρια καί γαλακτοφόρους ἐνορίας, ἀφοῦ ἔφαγαν τά δῶρα μου, μέ ἐξηπάτησαν ἀφήνοντάς με «μπουκάλα». Εἷς μόνον εἰλικρινής μοί εἶπε: «Τί νά σοῦ κάνω, ἀφοῦ ἔχεις τά τρία κακά τῆς μοίρας σου. Εἶσαι πτωχός, τά δῶρα σου δέν εἶναι χρυσός καί σμύρνα, καί, τό χειρότερο, ἐξεπορεύθης ἐκ ἀχαμνῶν μεζέων…».

Ὁ θαυμαστός π. Νικόλαός μου εἶπε τήν ἀλήθεια: «Σέ μεγάλη ἐνορία θά πλουτίσεις, ἀλλά θά χάσεις τήν ψυχή σου, π. Χαράλαμπε...!. Μή φοβοῦ λοιπόν τό μικρό ποίμνιον...». Εὐχαριστῶ τόν π. Νικόλαον, μακαρίζω αὐτόν καί θά ἐκζητῶ πάντοτε τᾶς πρεσβείας του πρός τόν ἐν Τριάδι Θεόν ἡμῶν. 

Σήμερον διακονῶ ἐδῶ, ὅπου προεῖπε ὁ ἅγιος ἱερεύς Νικόλαος,  καί εὐχαριστῶ τόν Κύριον καί συνάμα καί τόν Δεσπότην μου Πατρῶν κ. Χρυσόστομον, καθ’ ὅτι εἶμαι εὐτυχισμένος καί αἰσθάνομαι εὐλογημένος ἐν μέσῳ τοῦ ἠγαπημένου μου νέου ποιμνίου τῆς ἐνορίας τῶν χωρίων τῆς Ἀχαΐας, Φράγκα καί Τσακωνίκων, ἐφ’ ὅσον οἱ παρ’ ἐμοῦ εὐεργετηθέντες πάτρωνες καί τρωγλίται καί «μισιακάτορες» τοῦ παλαιοῦ ποιμνίου μου, ἐζήτησαν παρά τοῦ Δεσπότου μου τήν κεφαλή μου ἐπί πίνακι... Μᾶλλον ὡς ἀκολουθοῦντα τόν Γολγοθᾶν τοῦ πατρο-Νικόλα, ὡς εἰλικρινῆς διάκονον τοῦ Χριστοῦ, ἐμίσησάν με δωρεάν. 

Ἐνταῦθα ἐπιθυμῶ νά ἀναφέρω ὅτι διά τοῦ ηὐλογημένου ἐπιτραχηλίου τοῦ ἁγίου π. Νικολάου Πέττα, αἰτῶν διακαῶς τήν τοῦ Χριστοῦ ἀρωγήν, ἔδωσα πλουσίως τήν εὐλογία τοῦ προστάτου μου ἐν οὐρανοῖς, σημειοφόρου π. Νικολάου, ἐκεῖ στοῦ Ρωμανοῦ, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί τήν χαράν εἰς ἄτεκνα ζεύγη, ὥστε νά φέρουν εἰς τόν κόσμον τέκνα, καί μάλιστα μετά γάμον πολλῶν χρόνων. Πάντοτε ἔχομεν ἀνάγκην ἁγίων, δέν δυνάμεθα νά ζήσωμεν ἄνευ αὐτῶν.

Πέμψων ἡμῖν, Κύριε, τάχιστα τό σπανιον αὐτῶν εἶδος. Δός ἡμῖν ἁγίους, Κύριε, οὐχί μόνον εἰς τούς τοίχους καί εἰς τούς τρούλλους τῶν Ναῶν, οὐχί μόνον εἰς τά τέμπλα καί εἰς τά προσκυνητάρια, οὐχί μόνον εἰς τά εἰκονίσματα καί εἰς τα Συναξά­ρια, ἀλλά εἰς τήν ζωή ἡμῶν καί εἰς τήν κοινωνία, εἰς τό σήμερον, εἰς τό ἐδῶ καί εἰς τό νῦν. Ἁγίους μέ ενδύματα τῆς ἐργασίας, ἁγίους ἄνδρας καί γυναῖκας μετά τῶν τέκνων αὐτῶν. Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι νά ἀναστήσουν τήν ταλαίπωρον ὕπαρξιν ἡμῶν, ἁγίους, νά ἁλατίσουν τό ἄγευστον τῆς ἐποχῆς καί νά δώσουν καί πάλιν εἰς ἡμᾶς πνευματικότητα, ὡς τό ἱερατικόν ζεῦγος Πέττα.

Παρατίθενται ἐνταῦθα καί ἔγγραφα μαρτυρίαι δύο εὐσεβῶν χριστιανῶν γυναικῶν, καταγομένων ἐκ Τραπεζοῦντος τοῦ Πόντου καί διαμενουσῶν εἰς Ἀσπρόπυργον τῆς Ἀττικῆς. Ὑπογράφουν τά ἑξῆς ἔγκριτα πρόσωπα, πρώτον ἡ κ. Ἑλένη Κ. (τηλ.: 6988615100) καί ἡ ἀνεψιά αὐτῆς Χρυσῆ Π. (τηλ.: 6989898423).

※※※

«Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί! Δοξασμένο τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέσῳ τῶν νεοφανῶν ἁγίων ἱερέως Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς, στά ἔσχατα καί δύσκολα αὐτά χρόνια νά δυναμώνουμε, ἐμεῖς οἱ ἀδύναμοι καί ἐλάχιστοι τῶν ἐλαχίστων.

Ἦρθαν στά χέρια μας πλαστικοποιημένες φωτογραφίες τοῦ πατρός Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς. Ἐδώ ἀναφέρουμε μερικά θαύματα τῶν ὁσίων αὐτῶν μορφῶν.

1) ΜΥΡΟΒΛΥΖΕΙ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ

Μία ἀδερφή ὀνόματι Μαρία Ἀγγελοπούλου ἐκ Γορτυνίας καί ἐργαζόμενη στή Γερμανία, ζήτησε φωτογραφία τοῦ ἀειμνήστου ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα. Ἐγώ ἡ Ἑλένη ἀπό τόν Ἀσπρόπυργο τῆς ἔταξα ὅτι θά τῆς στείλω τήν φωτογραφία. Οἱ ἡμέρες ὅμως πέρασαν καί ἡ φωτογραφία ἔπρεπε νά σταλεῖ. Πῆγα νά πάρω τήν φωτογραφία ἀπό τό δωμάτιό μου, στό ὁποῖο προσεύχομαι, ὅπου ἔχω καί ἄλλες εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας μας καί τῶν Ἁγίων. Κλείνοντας τήν πόρτα μέ τό κλειδί, γιά νά μήν μπαίνει κανείς, διότι τό ἔχω διαμορφώσει σέ Προσευχητάριον, φτάνοντας στήν κύρια πόρτα ἀπό τή βιασύνη μου, τήν κράταγα καί χωρίς νά τό ξέρω, ὅτι ἡ φωτογραφία τῶν γερόντων εἶχε μυροβλήσει! Όταν τό εἶδα μέ λεπτομέρεια στό φῶς τῆς ἡμέρας, τρόμαξα ἀπό φόβο Θεοῦ, κατάλαβα ὅτι κάτι παράδοξο συνέβη. Συγκεκριμένα τό ὑγρό μύρο σχημάτισε μακρύ σταυρό καί μία κηλίδα, πού σταμάτησε πάνω στά κεφάλια τους. Ἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη θαυματουργεῖ ἡ φωτογραφία καί ὅ,τι τούς ζητήσεις καί εἶναι γιά τό καλό, θά στό κάνουν.

2) ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

Μέ τήν πρεσβεία τοῦ ἱερέως Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς, μᾶς διανοίγουν ὅλοι οἱ δρόμοι. Δηλαδή ἕνα παράδειγμα, ὅταν θέλεις νά πᾶς κάπου γιά ἐργασία καθώς καί γιά ἔργο ἀγάπης, δέν καταλαβαίνεις πρός δόξα Θεοῦ∙ πᾶς καί ἔρχεσαι, καί μένει χρόνος καί γιά τήν δουλειά σου.

3) ΛΥΝΟΥΝ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΣΕ ΕΡΓΑ ΧΡΙΣΤΟΥ

Γιά ἕνα προσκύνημα, πού ἑτοιμάζαμε, οἱ θέσεις γιά τό ποῦλμαν γιά τρεῖς βδομάδες δέν συμπληρώνονταν, ὥστε νά πραγματοποιηθεῖ τό προσκύνημα. Βάζοντας μπροστά τήν ἱκεσία τοῦ γέροντα Νικόλαου καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς, ἐνῶ μέχρι τήν Παρασκευή εἶχαν δηλώσει συμμετοχή μόνον εἴκοσι πέντε ἄτομα, τήν Κυριακή ἀπό τό πουθενά, τό ποῦλμαν εἶχε γεμίσει. Καί ὅλα αὐτά καταγράφονται πρός δόξα τοῦ Θεοῦ.

4) ΔΙΩΚΤΕΣ ΚΑΚΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ

Ἐγώ ἡ Ἑλένη, ἡ ἐλάχιστη τῶν ἐλαχίστων, χάρισα σέ μία ἄλλη συγγενή μας, τήν κ. Ἄννα, τήν φωτογραφία τῶν ἀοιδίμων γερόντων, καί μάλιστα ἀσυνείδητα τήν ἀκούμπησα στό μέτωπό της, λέγοντας ὅτι οἱ ἀείμνηστοι π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθῆ ἔχουν μεγάλη δύναμη. Τήν δέχθηκε, ἀφοῦ ἡ Ἄννα ἀναφέρουμε ὅτι ὑπέφερε ἀπό κακά πνεύματα. Ὡστόσο στό ἄκουσμα τῶν ὀνομάτων τους ἔγινε χαλασμός ἀπό τόν μισόκαλο, πού ὑπέφερε μπροστά στήν μορφή τῶν γερόντων.

   

5) ΕΝΙΣΧΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ

 Σέ μία κοπέλα πού πάσχει ἀπό καρκῖνο χαρίσαμε μία φωτογραφία τοῦ λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα. Εἴπαμε παράλληλα ἀπό τά σπλάχνα τῆς ψυχῆς μας: «Γέροντας Νικόλαος καί γερόντισσα Ἀνθή. Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι, καί θαυματουργοί!» Καί ἡ κοπέλα, ἐνῶ ἔβγαζε αἷμα ἀπό τό στόμα, τό βράδυ τό αἷμα ἄρχισε νά σταματᾶ, ἐνῶ οἱ γιατροί εἶχαν πεῖ ὅτι θά φύγει, ὁ Θεός τῆς ἔδωσε παράταση.

6) ΘΕΡΑΠΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΣΧΟΝΤΑΣ

Ἐπίσης βοήθησαν καί ἕναν συγγενῆ ἀσθενῆ μας, ὀνόματι Ἀνδρέα. Παρακαλέσαμε καί οἱ δυό μαζί τήν ἱκεσία τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα, γιά νά ἀφήσει τήν μάσκα ὀξυγόνου, τήν ὁποία φόραγε μετά ἀπό χειρουργεῖο, πού ἔκανε στό πόδι του. Καί πραγματικά ὁ πάσχων Ἀνδρέας ἄρχισε νά συνέρχεται μέ τήν πρεσβεία τῶν γερόντων π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας τοῦ Ἀνθῆς.

7) ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΝΟΗΤΟ ΠΕΡΙΣΤΡΕΡΙ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

Μετά ἀπό προσκύνημα μέ ποῦλμαν τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς τήν Παρασκευή τῆς Λαμπρῆς στήν Ἀχαΐα, πήγαμε νά προσκυνήσουμε καί τόν τάφο τῶν Γερόντων στό Κοιμητήριο τῆς Παναγίας τῆς Ἀλεξιώτισσας τῶν Πατρῶν. Ἡ ἀδελφή κ. Στυλιανή Κουλούρη (τηλ.: 2610331489), παλιά ἐνορίτισσα τοῦ π. Νικολάου, μᾶς ὁμολόγησε μερικά ἀπό τήν θαυμαστή βιωτή τοῦ ἀειμνήστου λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα, τούς ὁποίους γνώρισε ἀρκετά ἐν ζωῇ.

Κάποια στιγμή παρατηρήσαμε ὅτι ἐμφανίστηκε πάνω στό σταυρό τοῦ τάφου τούς ἕνα λευκό περιστέρι, καί σοῦ ἔδινε νά καταλάβεις ὅτι συμετέχει στήν ὁμιλία. Ἀπό ποῦ ἦρθε, δέν κατάλαβε κανείς. Ἐκεῖνο καθόταν στόν μαρμάρινο σταυρό καί μᾶς κοίταγε σάν ἄνθρωπος, χωρίς νά φοβᾶται. Ἔφυγε ὅταν τελείωσε τό προσκύνημα, χωρίς νά τό δοῦμε. Σημειώνεται ὅτι δέν εἴχαμε κόλλυβα ἤ κάτι ἄλλο φαγώσιμο μαζί μας.

8) ΟΙ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ

ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΜΕΣΑ ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΙ

 Ἡ Ἑλένη ἕνα βράδυ μέ πόνο ψυχῆς παρακαλοῦσε τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα τοῦ Ἀνθή, γιά νά μέ βοηθήσουν, γιατί βοηθᾶνε ἄμεσα καί πολύ τά ἀνδρόγυνα γιά κάποιο πρόβλημά, ἤ ταραχή. Ὅταν προσκύνησε τό σημεῖο πού εἶναι ἀνάμεσα στήν καρδιά τοῦ ζεύγους, καί συγκεκριμένα τήν φωτογραφία, ὅπου ὁ π. Νικόλαος ἀτενίζει πρός τά οὐράνια καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή, εἶναι παραδομένη μέ κλειστά μάτια στήν προσευχή, αἰσθάνεσαι μία ζεστασιά σάν νά πυρώνει, καί ἐκπληρώνεται τό αἴτημα τῆς ἱκεσίας σου.

    9) ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ

Ἐγώ, ἡ Ἑλένη πηγαίνοντας στά Ἱεροσόλυμα πῆρα τό κήρυγμα πού ἔγραψε πρός τιμήν τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα τό Ἅγιο Ὄρος (ἐννοοῦν τό πόνημα τοῦ τότε πρωτεπιστάτου εἰς Καρυές τοῦ Ἄθωνα, γέροντος Μαξίμου τοῦ Ἰβηρίτου ποῦ ἐπιγράφεται: «Νέαι ἡγιασμέναι μορφαί εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. π. Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6.12.2012)». Τό παίρνουμε μαζί μας, γιατί καί πολλοί πιστοί βλέπουν θαύματα μέσα ἀπό αὐτό.

Καί συγκεκριμένα ἀναφέρουμε τό ἑξῆς. Ὅπως εἶναι γνωστό, στούς Ἁγίους Τόπους ὁ πειρασμός δέν μπορεῖ νά περπατήσει στή γῆ, ἀλλά ἀνεβαίνει στούς ὤμους τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι φθόνησε ἐμένα, τήν Ἑλένη, πού πῆρα τόν ἐγγονό μου μαζί μου, δεκατριῶν χρόνων παιδί, καί εἶχα μεγάλο πόλεμο ἀπό τούς συμπροσκυνητές μας. Ὅμως μέ δάκρυα στά μάτια καί κρατώντας τό βίο τους, οἱ ἀείμνηστοι γέροντες μεσολάβησαν καί ὡς ἐκ θαύματος οἱ πειρασμοί ὑποχωροῦσαν, καί ἔτσι πῆγαν ὅλα κατευχήν.

Τελειώνοντας αὐτήν τήν ὁμολογία μας, θέλουμε δημόσια νά εὐχαριστήσουμε τό σπάνιο λευϊτικό ζεῦγος Πέττα, ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας, καί ἐγώ ἡ Ἑλένη καί ἡ Χρυσή, πού καταγόμαστε ἀπό τήν Τραπεζοῦντα τοῦ ἀλησμόνητου Πόντου, γιά τά τόσα θαύματα πού ἔκαναν, καί λίγα καταγράφουμε ἐδῶ. Τούς εὐγνωμονοῦμε πού συνεχίζουν νά θαυματουργοῦν καθημερινά. Ἄξιοι. Ἄξιοι. Ἄξιοι καί θαυματουργοί!».

Ἕπονται οἱ ὑπογραφές καί τά πλήρη στοιχεῖα τῶν δύο πιστῶν κυριῶν.

※※※

Ἐν κατακλείδι ἐπιθυμῶ νά καταγράψω ὡς πνευματικός παῖς τοῦ πατρός καί σημειοφόρου ἱερέως καί καθηγητού π. Νικολάου Πέττα, καί τοῦτο ποιῶ, τουτέστιν λέγω τό μήνυμά του, πού πάντοτε ἔλεγε, τό μήνυμα τό ὁποῖο θά ἤθελε καί ἐκ τοῦ ὑπερπέρατος νά εἴπῃ, εἰς τόν σύγχρονον ἄνθρωπον: «Παιδιά μου εὐλογημένα, σήμερα πού οἱ καιροί εἰσίν χαλεποί καί πονηροί, σήμερα πού μέ τήν ἀπιστία σας ὁ κοσμοκράτορας τοῦ αἰώνα τούτου ἁλωνίζει, κρατεῖτε τήν πίστιν καί τάς Παραδόσεις.  Αναγάγατε ὡς ὑψίστη ἠθική αὐτό πού πάντοτε κήρυττε».

Καί συνεχίζει ὁ πνευματικότητος πατήρ Νικόλαος: «Στραφεῖτε  πρός τάς θρησκευτικάς ἀξίας, εἰς τήν θείαν προσωπικότητα, εἰς τόν Θεόν ὡς πρόσωπον τῶν προσώπων πού πλεονάζει ἡ ἀγάπη ἱσταμένη ὑπεράνω καί τῆς βουλήσεως καί τῆς σοφίας. Ἑπομένως ὑψίστη ἠθική ἐπιταγή εἶναι ἡ συμμετοχή εἰς τά ἐνεργήματα τῆς θείας ἀγάπης».

Ἐν ἄλλοις  λόγοις, καί δή κατά τάς διδασκαλίας τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου,  ὑψίστη ἐπιταγή διά τήν σήμερον, ἀποδομοῦσα τάς ἀξιακάς τῆς ζωῆς ἀξίας τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος, εἶναι amare mundum in deo καί amare deum in deo, τουτέστιν ἀγαπᾶν τόν κόσμον ἐν τῷ Θεῷ καί ἀγαπᾶν τόν Θεόν ἐν τῷ Θεῷ, δηλαδή ὁ θεῖος ἔρως, ὅστις διά μυστικῆς τινος ἐκστάσεως, ὡς  γράφει ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης εἰς το «Περί θείων ὀνομάτων» σύγγραμμά του, κάμνει τόν ἄνθρωπον συμμέτοχον τῶν θείων βιωμάτων. Ἔστι δέ καί ἐκστατικῶς ὁ θεῖος ἔρως οὐκ ἐῶν ἑαυτῶν εἶναι τούς ἐραστάς, ἀλλά τῶν ἐρωμένων.

Ὁ θεῖος ἔρως μᾶς κάμνει, ὥστε νά ἐξερχώμεθα ἔξω τῶν ὁρίων τοῦ ἑαυτοῦ, διότι δέν ἐπιτρέπει εἰς τούς ἐραστάς νά ἀνήκουν εἰς τόν ἑαυτόν των, ἀλλά τούς κάμνει νά ἀνήκουν εἰς ἐκείνους, πρός τούς ὁποίους στρέφεται ὁ ἔρως αὐτῶν.

Διασαφηνίζων δή τά πράγματα διά παραδείγματος προσθέτει ὁ  ἅγιος Διονύσιος: «Διό καί Παῦλος ὁ μέγας ἐν κατοχῇ τοῦ θείου γεγονώς ἔρωτος καί τῆς ἐκστατικῆς αὐτοῦ δυνάμεως μετειληφώς ἐνθέω στόματι. Ζῶ ἐγώ, φησίν, οὐκέτι, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός ὡς ἀληθῶς ἐραστής καί ἐξεστηκώς τῷ Θεῷ καί οὐ τήν ἑαυτοῦ ζῶν, ἀλλά τήν τοῦ ἐραστοῦ ζάλην ὡς σφρόδρα ἀγαπητήν».

Εἴμεθα ἱκανοί ὡς τό ἐν λόγῳ λευιτικόν ζεῦγος, ὁ σημειοφορος π. Νικόλαος καί ἡ μυροβλύζουσα αὐτοῦ πρεσβυτέρα Ἀνθή, διά μίαν τοιαύτην ἔκστασιν καί διά ἕν τοιοῦτον Κυριακόν ἔρωτα;…

Καί αὐτῶν τάς πρεσβείας ἐκζητῶ, priest Charalampos Delis Panoutsakopoulos.