Σύγχρονες άγιες μορφές και άγιοι της εποχής

Πάντοτε ἡ Ἐκκλησία κοσμεῖται καί λαμπρύνεται. Καί σήμερον ὑπάρχουν ἅγιοι.

Τό θρησκευτικόν πρόβλημα τῆς παραπαιούσης τήν σήμερον ἀνθρωπότητος, ἰδιαιτέρας δι’ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, παρουσιάζεται μέ μίαν ὅλως ἐξαιρετικήν, ἀποκαλυπτικήν θά ἔλεγε κανείς, μορφήν.

Δέν πρόκειται μόνον περί τῆς τεραστίας στροφῆς τῶν ἐπιστημόνων τοῦ 21ου αἰῶνος πρός τήν Πίστιν, δέν πρόκειται μόνον περί τῆς ἱστορικῆς ἀναζητήσεως τοῦ θείου παράγοντος ἀπό τόν σύγχρονον ἄνθρωπον εἰς  ὅλας τάς χώρας τοῦ κόσμου, ὑπό  τά τεκταινόμενα δραματικά γεγονότα τῆς σήμερον, ἀλλά καί ἀπό τῆς σκοπιᾶς ἐρεύνης τῶν εἰδημόνων τῆς Θεολογίας. Πρόκειται κυρίως περί τῆς ἀποκαταστάσεως εἰς τάς ἡμέρας μας τῆς  ἀξίας τοῦ θρησκευτικοῦ βιώματος, καί κυρίως τῆς ὄντως χριστιανικῆς ζωῆς εἰς τόν ἐσωτερικόν ψυχικόν κόσμον τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἐφθάσαμεν  εὐτυχῶς σήμερον μέ τόν ἀγῶνα πολλῶν ἁγίων μορφῶν (ὡς καί τοῦ ἁγίου –τολμῶ νά εἴπω, παρρησίᾳ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ- τοῦ ἐν σημείοις φανερουμένου λευιτικοῦ ζεύγους Νικολάου Σημειοφόρου ἱερέως καί μυροβλυζούσης πρεσβυτέρας Ἀνθῆ), ἐφθάσαμεν σήμερον εἰς τόν κανόνα τῆς ψυχοθεραπευτικῆς καί τῆς ψυχικῆς ὑγείας περί τῆς ἀξίας τῆς Πίστεως, τῆς ἐσωτερικῆς ἁρμονίας καί τῆς ἠθικῆς καθαρότητος, καί νῦν ἡτοιμάσθη, εἰδικῶς ἐν Πάτραις, τό ἔδαφος  τῆς ὑγιοῦς πνευματικῆς ἀναπτύξεως τῶν πιστῶν.

Καί εἶναι ἀληθές ὅτι τό ἅγιον τῶν Πατρῶν λευιτικόν ζεῦγος ἐδίδαξεν εἰς ἡμᾶς τούς ἀγωνιζομένους – ἔξω τῶν συστημάτων - Χριστιανούς ὅτι τελικῶς τό ὠφέλιμον καί τό ἠθικῶς ὀρθόν δέν εἶναι παρά αἱ δύο ὄψεις τοῦ ἰδίου πράγματος, ὅτι πέραν τῆς γνώσεως, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητος, ὁ ψυχικός ὀργανισμός χρειάζεται τήν δύναμιν, ἡ ὁποία θά θέσῃ εἰς κίνησιν καί ἐνέργειαν τάς πνευματικάς λειτουργίας πρός τήν κατεύθυνσιν τῆς ἁρμονίας, τῆς  εἰρήνης καί ἄρα τῆς ἐν Χριστῷ χαρᾶς.

Μᾶς ἔδωσαν λοιπόν οἱ καινοφανέντες τῶν Πατρῶν ἅγιοι Νικόλαος καί Ἀνθή, τήν δύναμιν, ἥτις θά μᾶς κάνῃ νά ἠμπορέσουμε νά ζήσωμεν αὐτά, τά ὁποῖα πιστεύομεν ὡς ὀρθά, κατά τάς ἐπιταγάς των, τουτέστιν εἰς τήν σύνδεσιν, τήν ἐπαφήν τῆς ψυχῆς μέ τήν οὐσίαν, ἐκ τῆς ὁποίας προέρχεται, μέ τό Δημιουργικόν Πνεῦμα, τό ὁποῖον συνετέλεσεν εἰς τήν ὑπόστασίν της.

Μᾶς ἔδωσαν διά τῆς ἁγίας αὐτῶν βιοτῆς τήν ὁλότητα τῆς ἐν Κυρίῳ Ζωῆς, ἡ ὁποία περιλαμβάνει τήν ὑψίστην ἔννοιαν τῆς Πίστεως, ἐν παρελθόντι, παρόντι καί μέλλοντι, θεωμένη τά γεγονότα sub specie aeterni. Μᾶς ὁδήγησαν εἰς τήν κατάστασιν τῆς χάριτος, ἥτις ἀποτελεῖ μίαν τῶν μεγίστων δυνάμεων εἰς τήν ψυχοσωματικήν σφαῖραν τοῦ ἀνθρώπου, πού θέτει τά θεμέλια ἑνός ἀρτίου καί ὑγιοῦς πνευματικοῦ ὀργανισμοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ἀπαρνεῖται τήν ψυχικήν του ὑπόστασιν, ἀλλά τήν υἱοθετεῖ ἐλευθέρως καί τήν ζῇ μέ τήν παντοδυναμίαν της Πίστεως.

 Εἶναι ἡ υἱοθεσία τῆς ἐλευθερίας, διά τῆς ὁποίας θά γράψῃ καθείς Χριστιανός καί τήν ἰδικήν τοῦ ἀτομικήν ἐν Ἐκκλησίᾳ, ὄχι τῆς σαρκός, ἀλλά τῆς ψυχῆς τήν ἱστορίαν, καί ἄρα αἰωνίαν.

Ἐδίδαξαν καί εἰς ἐμέ τόν ἀνύπαρκτον, καί «ἀβόλευτον» ἐν καμαράσιν μικροπαπαδάκον «Μπίρκο» Ντελῆ - Πανουτσακόπουλον ἐκ Βεσινίου ὁρμώμενον, τήν πίστιν τοῦ βάθους. Τουτέστιν ἔμαθον παρ’ αὐτῶν τῶν ἁγίων μορφῶν ὅτι ἡ ὁδός πρός τήν θρησκευτικήν ζωήν εἶναι φυσικός συντελεστής εἰς τήν ἀνάπτυξιν τοῦ ἔσω ἀνθρώπου. Ἡ κρίσις παραμένουσα ἀνεπηρέαστος κατά τήν φυσικήν τοῦ φυσιολογικού  ἀνθρώπου θέσιν τόν κάνῃ νά σέβεται τό Θεῖον, ἀποδεχομένη μίαν ὑπερτάτην Δύναμιν, πού ἡ ἔννοια τοῦ αἰτιώδους εἱρμοῦ τοῦ ἐπιβάλλει τήν σκέψιν αὐτήν, τήν ὁποίαν ὁ σύγχρονος κλυδωνιζόμενος ἄνθρωπος μέ τήν ἐναπομείνασαν εἰς αὐτόν ἀκόμη ἄδολον κρίσιν ἀποδέχεται κατά τρόπον φυσικόν.

Ἔμαθον πλησίον αὐτῶν νά εὑρίσκω ὅλως φυσικῶς ὡς τήν μόνην ἄλλως τε ἀβίαστον καί λογικήν ἀπάντησιν εἰς τό αἰώνιον ἐρώτημα, πῶς ὑφίσταται ὁ κόσμος αὐτός. Ἡ σκέψις «πᾶς οἶκος κατασκευάζεται ὑπό τινος, ὁ δέ τά πάντα κατασκευάσας Θεός» (Ἐβραίους 3,4). Μοῦ ἔμαθαν ὅτι ἡ «κλίμαξ τοῦ Klages», ἡ ὁποία ἐμφανίζει μίαν κλιμακωτήν διάταξιν: Εἰς τήν ὕλην προστίθεται ἕνας παράγων α΄ καί ἔχομεν τήν ζωήν. Εἰς αὐτήν πάλιν προστίθεται ἄλλος παράγων β΄ καί ἔχομεν τήν αἴσθησιν. Αὐτή προστιθεμένου ἄλλου παράγοντος γ΄ καταλήγει εἰς τό πνεῦμα. Οὐκοῦν ἐνταῦθα μοῦ ἔμαθον ὅτι, ἐάν εἰς τό πνεῦμα προσθέσωμεν ἕνα ἀκόμη παράγοντα δ΄ τήν πίστιν εἰς τόν Χριστόν, καταλήγομεν πάλιν εἰς τήν ζωήν, ἐν ἑτέρᾳ αὐτῆς ὅμως μορφήν εἰς τήν ὄντως ἀληθῆ Ζωήν.

Πράγματι τό ἅγιον λευτικόν ζεῦγος, - τό σημειοποιοῦν σήμερον ἐν τοῖς πιστοῖς ἀνθρώποις ἐνθάδε τε καί ἀλλαχοῦ τῆς γῆς - ἐδίδαξε διά πράξεων ὅτι, πρέπει καί ἐπιβάλλεται νά ἀσχολούμεθα ὀλιγώτερον μέ τά προβλήματα τῆς μεθόδου καί τῶν «μεθοδειῶν»  καί ἀπείρως περισσότερον μέ τά προβλήματα τοῦ σκοποῦ… Ἐστενοχωροῦντο οἱ ἅγιοι -ἐν τῇ συνειδήσει τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος - Νικόλαος καί Ἀνθή, γονεῖς πέραν τῶν ἀπείρων πνευματικῶν των τέκνων, καί ἔτι δώδεκα σαρκικῶν των, διά τούς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν νά μορφώσουν τά τέκνα των «καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ», ὅπερ καί θά ἀπετέλει τό ultimum τῆς ἀγωγῆς, μέ ἀποτέλεσμα νά καταντοῦν νά τά κάμνουν «καθ’ ὁμοίωσιν» τοῦ πρώτου τυχόντος καί τοιουτοτρόπως νά τά στερήσουν ἀπό παντός σεβασμοῦ εἰς ἀνώτατον κῦρος καί συνεπῶς ἀπό πάσης δυνατότητος περαιτέρω ἀγωγῆς καί ἐξελίξεως.

Παιδί μου, μοί ἔλεγεν ὁ ἅγιος ἱερεύς Πνευματικός μου, ὁ π. Νικόλαος Πέττας – ὅτε  ἤμην ἐνορίτης του καί μόλις 22 ἐτῶν, νεωστί νυμφευθείς καί ἐν συγχύσει διατελῶν: «Θάρσει, εἶσαι ὁ ἀδελφός τῶν μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τήν ζωήν των, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τό παράδειγμα τῶν ἡρωϊκῶν ἀρετῶν, διά νά ἀνυψώσουν τάς ψυχάς πρός τάς ἀοράτους μορφάς. Εἶσαι ὁ ἀδελφός τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ἔφυγαν θαρραλέως πρός ὅλας τάς χώρας τοῦ κόσμου, διά νά ἀνυψώσουν ἐκεῖ τήν σημαίαν τοῦ Χριστοῦ».

Καί συνεπλήρου ἡ μακαρία καί ἁγία πρεσβυτέρα Ἀνθή: «Αὐτό σημαίνει ὅτι ἐντός τῆς ψυχῆς σου, κ. Χαράλαμπε, τρέχει τό ἴδιον αἷμα μέ τό ἰδικόν των». Ἡ ἐνθουσιώδης δύναμις, ἡ ὁποία παρέσυρεν αὐτούς εἰς τήν θαυμασίαν περιπέτειαν, παρά τήν πυράν, τόν σίδηρον καί τό αἷμα, παρά τόν φόβον, τήν ἀσθένειαν καί τήν πεῖναν, παρά τόν φθόνον καί τό μίσος - καί εἶχεν ὄντως τό ἅγιον ἱερατικόν ζεῦγος ἀπολύτως γευθῆ πάντα ταῦτα παρά τῶν καρεκλοκενταύρων τῆς τότε διοικούσης τοπικῆς Ἐκκλησίας - ἦτο αὐτός ὁ μυστικός ἐνθουσιασμός τό μέγα σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ. «Αὐτή ἡ χάρις κοχλάζει καί ἐντός σου, κ. Χαράλαμπε, ὅπως ὁ χυμός κατά τήν ἄνοιξιν. Ἄκουσον τόν π. Νικόλαο καί προχώρει…».

Ἐνθυμοῦ τί εἶπεν ὁ Θεῖος Παῦλος, αὐτός ὁ γίγας! «Ἐτελείωσα τόν δρόμον μου ἕως τό τέλος». Καί πάλιν ἐλάμβανε τόν λόγον ὁ  ἅγιος πατήρ Νικόλαος:   «Καί πρόσεξε, παιδί μου. Δέξου στωϊκά τά πάντα… Ὁ λῃστής ἐπί τοῦ σταυροῦ δέν ἐζήτησε νά σωθῇ ἀπό τόν σταυρόν, ἀλλά τήν νέαν Βασιλείαν…». Ὦ εὐλογημένες ἐν Ἁγίῳ Βασιλείῳ Ζαρουχλεΐκων Πατρῶν στιγμές…!.

Ἀναπολῶ μέ πόνον ψυχῆς ἐκείνας τάς πνευματικάς συναντήσεις καί συζητήσεις τῶν νέων ἐκείνης τῆς ἐνορίας καί ἐποχῆς, καί δυστυχῶς γνωρίζω ὅτι δέν θά ἐπανέλουν, ἔρχονται ὅμως εἰς τήν ζωήν μας ὡς ὁδοδεῖκτες σωτηρίας οἱ μορφές τῶν ἁγίων της ἐνορίας π. Νικολάου καί πρεσβυτέρας Ἀνθῆς Πέττα καί μᾶς δίδουν παραμυθίαν καί δύναμιν διά νά βαδίζωμεν πρόσσω καί ἄνω, μᾶς δηλώνουν διά σημείων, διά θαυμάτων καί δή διά τῆς αὔρας τῶν μυστικῆς παρουσίας, εἰς ἡμᾶς τούς ἐλπίζοντας, τῶν πρεσβειῶν αὐτῶν πρός κύριον Ἰησοῦν, καί σήμερον ἅμα τῇ συμπληρώσει τῶν τριῶν χρόνων τῆς ἐν σώματι παρουσίας τῆς ἀθληφόρου ἁγίας πρεσβυτέρας Ἀνθῆς (2 Ὀκτωβρίου ἦτο), ὅτε, ἀναχωροῦσα διά τό Νοσοκομεῖον εἰς Ἀθήνας, μοί εἶπεν: «Δέν θά μέ ἴδῃς πάλιν, π. Χαράλαμπε…! Ὁ π. Νικόλαος μέ ἐκάλεσεν νά ἑορτάσω μαζί του ἐφέτος…». Καί ὅτε θαυμαστῶς ἐκοιμήθη ἀνήμερα τοῦ Ἁγίου Νικολάου…, τότε ἐμνήσθην τοῦ ρήματος αὐτῆς ἀναφωνῶν πηγαίως. Ναί ἦτο ὄντως μία ἁγία τῆς ἐποχῆς μου! 

Σήμερον  πρός δόξαν Θεοῦ ἀφήνω τήν ψυχή μου νά ὁμιλήσει καί διά γραφίδος τινῶν ἐκ πολλῶν τῶν γεραιρόντων τήν ἁγίαν αὐτῆς μνήμην. Ὁ Θεός λέγει: «Ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι» (Α' Πέτρ. 1,16). Καί στήν Ἀποκάλυψη λέγεται: «Καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι» (Ἀποκ. 22, 12).

Βεβαίως ὑπάρχουν ἅγιοι καί νῦν ὑπάρχουν, καθάπερ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας ἐστί νά  ἁγιάζῃ τούς ἀνθρώπους καί τόν κόσμον. Ἡ Ἐκκλησία διά τῶν Μυστηρίων καί μέ τήν ἀσκητικήν ζωήν ἀποβλέπει καί φρονεῖ καί κηρύττει τά θεῖα καί ὑπέρτερα, καί ὑπέρτατον  πάντων ἐστίν ἡ ἐπίτευξις τοῦ ἐν ἁγιότητι «καθ’ ὁμοίωσιν». Οὕτως ἐπαναστρέφων τό λόγον εἰς τό νῦν  καί χωρίς τήν πρόθεσιν αὐτοεπιμετρήσεως, μέ βαθυτάτην τήν συναίσθησιν τοῦ τολμήματος, τό ὁποῖον ἐπιχειρῶ, καί αὐτό ὁ χρόνος τε καί ἡ ἀλάθητος συνείδησις τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος θά τό ἐπικυρώσῃ, ταπεινῶς φρονῶ ὅτι εἰς τόν  κύκλον τῶν μεγάλων ἐκκλησιαστικῶν μορφῶν τῆς ἐποχῆς μας, αἱ ὁποῖαι «ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις» καί «ἐν ἔργῳ καί λόγῳ» ὑπῆρξαν «φωστῆρες ἐν κόσμῳ», κατά τήν ῥῆσιν τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅλως δικαιωματικώς ἠμπορεῖ νά καταταγῇ καί ὁ πάλαι  ἀποδημήσας ἐξ Ἀρμπούνων Καλαβρύτων  ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, καί πρός τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ ἐνδημήσας ἱεροκῆρυξ καί πολύαθλος καί μαρτυρήσας ὅσιος πατήρ Χριστοφόρος ὁ Παπουλᾶκος. Τόν Καλαβρύτων ἅγιον Χριστοφόρον, τόν ὁποῖον ἠγάπων ἀσμένως καί ἐπίστευον καί ἐσέβοντο ἀπροσμετρήτως οἱ ἅγιοι τῶν Πατρῶν Νικόλαος καί Ἀνθή.

Καί ὅλως δικαίως, διότι ὄντως τό θεοτερπές τούτου, Ἐκκλησιαστικοῦ κατ’ ἐξοχήν Ὀρθοδόξου κατηχητικοῦ καί Ἐθνικοῦ ἔργου του, ἐπί Ὄθωνος, ἐσηματότησε  καιρίως καί ἐξέπεμψε  καί ἐξακολουθεῖ νά ἀναμέλπῃ καί νά ἀναδύῃ  «ὀσμήν πνευματικήν ἡδείαν», ἐνθυμίζων τό τοῦ ἱερωτάτου Χρυσοστόμου θεῖον ρῆμα: «Εἴθε μοι καί σάλπιγγος ἦν φωνή λαμπροτέρα καί ἐν ὑψηλῷ στῆναι χωρίῳ δυνατόν ἦν, καί πᾶσι βοῆσαι καί διαμαρτύρασθαι ὅτι ὁ Θεός…» (PG 49, 251).

Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι Χριστιανοί σήμερα ἐκλαμβάνουν  τήν Ἐκκλησίαν ὡς κλειστήν θρησκευτικήν, ἠθικήν καί κοινωνικήν ὀργάνωσιν μέ κοσμικούς ἤ ἐνδοκοσμικούς σκοπούς. Καί συναγωνίζονται εἰς τήν Ἐκκλησίαν διά παραγωγήν κοινωνικοῦ ἤ ἠθικοῦ ἔργου.

Ἀσφαλῶς ἐπιτελεῖται καί τοιοῦτον ἔργον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ἀλλ’ αὐτό  τοῦτ’ ἐστι τό ἀποτέλεσμα, καρπός τῆς ἑνώσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστόν.

Ἅπασαι αἱ ἐπιστῆμαι ἔχουν μίαν ἰδιαίτεραν  μέθοδον  καί, διά νά γίνῃ τις ἅγιος, πρέπει νά ἀκολουθήσῃ μίαν συγκεκριμένην μέθοδον, πού εἶναι ἡ τῆς καρδίας κάθαρσις, ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ καί ἡ θέωσις, ἐν συνδυασμῷ πρός τά Μυστήρια της Ἐκκλησίας.

Αὐτό εἶναι φυσικόν νά γίνεται. Διότι οἱ ἄνθρωποι σήμερον, ὅπως ἀνά πᾶσαν ἐποχήν, ἀναζητοῦν ἀνθρώπους, διά νά τούς δείξουν τόν τρόπον καί τόν δρόμον τῆς σωτηρίας, τήν μέθοδον τήν ἄγουσαν εἰς τήν ἁγιότητα, εἰς τήν ἐσωτερικήν πληρότητα. Δέν πρόκειται βεβαίως περί μεθόδου λογικῆς, τεχνικῆς, ἠθικῆς, ἀλλά περί τοῦ συνδυασμοῦ τῶν Μυστηρίων καί τοῦ ἀσκητικοῦ βίου.

Οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν «ζωντανούς ὀργανισμούς» καί ὄχι ἁπλοῦς διδασκάλους καί ἀκαδημαϊκούς θεολόγους. Ὀργανισμούς, πού νά καίωνται διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ κόσμου. Καί, ὅπως ἡ βιολογική ζωή μεταδίδεται ἀπό ζῶντας ὀργανισμούς καί ὄχι νεκρούς, διότι  οὐδείς νεκρός ὀργανισμός δύναται νά μεταδώσῃ τήν ζωήν, τό αὐτό συμβαίνει καί εἰς τήν πνευματικήν ζωήν. Ὅποιος ἀγαπᾷ τόν Χριστόν μέ ὅλην του τήν ὕπαρξιν, δηλαδή ψυχοσωματικά, δύναται νά μεταδώσῃ τήν ἀγάπην αὐτήν καί εἰς τούς ἄλλους. Ὅποιος γνωρίζει τόν δρόμο, πού ὁδηγεῖ εἰς μίαν πολιτείαν, ἠμπορεῖ νά ὑποδείξει τήν ὁδόν καί σέ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν αὐτήν, ὡς καί ὁ σημειοφόρος π. Νικόλαος καί ἡ ἀθληφόρος πρεσβυτέρα Ἀνθή ἐκ Πατρῶν. Καί μαρτυρῶ τήν ἁγιότητα τούτων τῶν ὁσίων ψυχῶν ὡς αὐτόπτης καί πνευματικός τούτων παῖς καί ὡς ἐνορίτης καί ἐξομολογούμενος ὑπό τό ἅγιον τοῦ σημειοφόρου Ἐπιτραχήλιον, καί ἐνίοτε εἶπον, ὡς ὁ ἅγιος τῶν Ἁγίων Πάντων ἐπί ἕνα αἰῶνα Καθηγούμενος π. Σάββας Δημητρόπουλος: Ναί! εἶναι ἅγιος αὐτός ὁ πνευματικός, καθ’ ὅτι μέ ἀναπαύει, μέ πραύνει, μέ καθοδηγεῖ ἐν Χριστῷ, μέ κάμνει καλύτερον ἄνθρωπον καί πραγματιστήν Χριστιανόν!

Καί ἔχει ὁμιλήσει ἡ ἡμετέρα ἐλαχιστότης περί τῶν ἐπακολουθησάντων σημείων, τήν θαυμαστήν τούτου ἔξοδον ἐκ τῆς γηίνης σφαίρας καί ἐν εὐθέτῳ χρόνω θά ὁμιλήσει καί πάλιν, διότι τά θαύματα πρέπει νά ὁμολογοῦνται πρός δόξαν Θεοῦ καί εὐαρέσκειαν τῶν τηρησάντων τάς αὐτοῦ θείας ἐντολάς. Σήμερον θά ἀναφέρω ὀλίγα μόνον ἐκ τῶν πλείστων θαυμαστῶν παρουσιῶν, τῆς μακαρίας ἀθληφόρου πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, καθ’ ὅτι τρεῖς χρόνους ἐν Χριστῷ διάγουσά ἐστι.

Βεβαίως δέν θά εἴπω ἰδικάς μου θαυμαστάς ταύτης παρουσίας διά νά μή ἐκληφθῇ ἐκ μέρους τῶν παροικούντων ἐντός τῶν τειχῶν ἰουδαίων ὡς περιαυτολογία, ἀλλά κυρίως μαρτυρίας τῶν σεβαστῶν ἱερέων, ἐκ Πατρῶν π. Ἀντωνίου Ρ., πρωτοπρεσβυτέρου, τοῦ ἐκ Κρυόβρυσης Καλαβρύτων, π. Γεωργίου Τ., πρωτοπρεσβυτέρου, τῆς πρεσβυτέρας αὐτοῦ Ἀντωνίας καί τοῦ υἱοῦ αὐτῶν π. Δημητρίου, τοῦ ἐκ Πατρῶν ἱερέως π. Γεωργίου Β. καί ἑτέρων μεγάλων τῆς Πίστεως προσωπικοτήτων.

Ἅγιος μέ ἀπόλυτον ἔννοιαν ἐστί μόνον ὁ Θεός. «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός».

Ὑπό σχετικήν ὅμως ἔννοιαν ἅγιοι ἠμποροῦν νά ὀνομασθοῦν καί ὅσοι πιστεύουν εἰς τόν Χριστόν καί εὑρίσκονται εἰς ἀδιάπτωτον κοινωνίαν μέ Αὐ­τόν, μετέχουσιν τῶν τῆς Ἐκκλη­σίας Ἁγίων Μυστηρίων, καί ἀγωνίζονται ἔχοντες ὡς πρότυπον ἀσφαλές καί Μοναδικόν τόν Θεάνθρωπον, νά γίνουν, ὅσον  ἀνθρωπί­νως ἐστί δυνατόν, ὅμοιοι μέ Αὐτόν,  δηλαδή  νά φθάσουν εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν».

Οὐκοῦν ἁγιότης  ἐστί μία σταθερά καί ἀδιάκοπος ἀνοδική πορεία πρός τήν θέωσιν. Ἡ δέ ἄνοδος αὐτή συντελεῖται διά τῆς τοῦ Θεοῦ κυρίως δυνάμεως.

Οὐ γάρ ἄν τῆς οἰκουμένης ἐκράτησαν οἱ ἀγράμματοι - ἅγιοι Ἀπόστολοι καί Πατέρες - καί πτωχοί καί πένητες καί εὐτελεῖς (τῆς ἐποχῆς), εἰ μή τήν τῶν σημείων εἶχον βοήθειαν. (ΡG 50,432)

Ἡ ὁσιωτάτη Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Νεκταρίου καί Φανουρίου Τρικόρφου Φωκίδος, γερόντισσα Μόνικα λέγει μεταξύ ἄλλων: «Τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα ἐκ Πατρῶν εἴχαμε τήν εὐλογία καί ὡς μοναστική ἀδελφότητα νά τήν γνωρίσω ἀρκετά χρόνια πρίν, ὅταν μέ τόν ἀείμνηστο ἱερέα σύζυγό της καί τά πολλά παιδιά του ἐπισκέπτονταν τήν Μονή μας ἀπό τά πρῶτα χρόνια πού ἱδρύθηκε.

Μέ λίγα λόγια τό ἱερατικό αὐτό ζεῦγος ἦταν ἕνας σπάνιος πνευματικός συνδυασμός, πού θύμιζε ἐν πολλοῖς κάποιο βιβλικό δίκαιο ζεῦγος. Ἀλλά, καί ὅταν κοιμήθηκε ὁ π. Νικόλαος στήν ἀλλαγή τῆς χιλιετηρίδας, εἴχαμε καί πάλι τήν εὐλογία τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή νά τήν φέρνουν στή Μονή μας τά παιδιά της.

Τί νά πεῖ κανείς γιά τίς ἀρετές, πού τήν εἶχε προικίσει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί ἰδιαίτερα νά ἀναφέρουμε ὁρισμένες ἀπό αὐτές, τήν εὐσέβεια, τό χριστιανικό ἦθος, τήν εὐλάβεια, τήν ὑπομονή, τήν διάκριση, τόν σεβασμό, τήν σιωπή, τήν μεγαλοψυχία, τήν παλικαριά, τήν δυναμικότητα. Νά σκεφθεῖτε ὅτι ἦταν τόσο ταπεινή καί διακριτική, πού, ὅταν ἔφτανε στήν Μονή, φορώντας μαῦρα ροῦχα καί καλύπτοντας τό καθαρό καί ἤρεμο πρόσωπό της μέ μαντίλα, προσκυνοῦσε μέ ἰδιαίτερο σεβασμό τό Ναό καί τίς κατακόμβες, πού ἔχουμε δημιουργήσει ἐκεῖ, κατόπιν ἀσπαζόταν τά χέρια τῶν Μοναζουσῶν. Ἔπειτα οἱ Μοναχές τήν ὁδηγοῦσαν στό Ἀρχονταρίκι, γιά νά προσφέρουμε κάποιο κέρασμα, ὅπως συνηθίζουμε στούς προσκυνητές.

Μᾶς ἔκανε ἐντύπωση τό ὅλο της ἦθος. Ἦταν ἰδιαίτερα προσεκτική, δέν ἀπαιτοῦσε, δέν προσέβαλλε, δέν ἦταν ἰδιόρρυθμη. Μέ ἰδιαίτερη χαρά καί εὐγνωμοσύνη δεχόταν ὅ,τι προσφέραμε ὡς κέρασμα. Τήν ρωτούσαμε ἄν ἤθελε κάτι ἰδιαίτερο, ἄν χρειαζόταν κάποιο τσάι, ἀνάγκη, κάτι νά τήν προσέξουμε… Ἐκείνη εὐχαριστοῦσε γιά ὅ,τι προσφέραμε μέ τέτοιο τρόπο, πού καί τίποτα νά μήν τίς προσφερόταν πάλι ἱκανοποιημένη καί εὐχαριστημένη θά ἦταν! Ἀγαποῦσε πολύ τά ἄνθη, ὡς Ἀνθή πού ἦταν ἄλλωστε τό ὄνομά της, καθώς ἐπίσης καί τά πουλάκια. Τῆς ἄρεσε νά τά ἀπολαμβάνει καί μέσα ἀπό τήν ὀμορφιά καί τῶν λουλουδιῶν καί τῶν φυτῶν δόξαζε τόν πλάστη μας καί δημιουργό τους.

Ἐπίσης ἦταν ἰδιαίτερα ὀλιγομίλητη καί σοφή πρεσβυτέρα. Μιλοῦσε τόσο λίγο καί μέ πνεῦμα Θεοῦ σέ βαθμό πού, ἄν δέν προκαλούσαμε τό διάλογο, ἐκείνη σιωπηλή καί ἐν προσευχῇ καθόταν σέ μία ἄκρη ταπεινά. Καί ὅταν μιλοῦσε, πέρα ἀπό λόγια ἀγαθά καί πνευματικά, δέν ἔκανε μωρές καί τοῦ κόσμου τούτου συζητήσεις. Ὅταν μιλοῦσε ἦταν διακριτική καί οὐσιαστική. Στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πού διαλεγόταν κανείς μαζί της, θύμιζε ἐν πολλοῖς παλαιές Γερόντισσες Μοναστηρίου. Σοφά ὁ ἀοίδιμος σύζυγός της π. Νικόλαος τήν ἀποκαλοῦσε μέσα στήν οἰκογένεια Γερόντισσα καί Ἀγαθή. Διότι ἡ σκέψη της ἦταν ἀγαθή καί τά λόγια της εἶχαν σοφία Θεοῦ.

Τήν ρωτούσαμε, ὅπως θά ρωτοῦσε ὁ καθένας μας ἀπό ἐδῶ πῶς τά κατάφερε καί γέννησε δώδεκα παιδιά! Τό ἀκούσατε, ἀγαπητή μου χριστιανοί! Θά θυμίσω γιά τό θέμα τῆς πολυτεκνίας τί εἶπε μεταξύ ἄλλων στό 2ετές Μνημόσυνό της ὁ Σεβασμιώτατος Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ γιά τήν ἀοίδιμη: «Ἡ ἁγία πρεσβυτέρα Ἀνθῆ εἶχε ταπείνωση, εἶχε ἀγάπη, εἶχε ἀρετή πολυειδή, εἶχε ὑπομονές πολλές, ἡ ὁποία γέννησε δώδεκα παιδιά. Μόνο αὐτό νά σκεφτεῖ κανείς, δηλαδή ὅτι δώδεκα φορές ἔδωσε ζωή, εἶναι θαῦμα. Δώδεκα φορές ἔφθασε μπροστά στό θάνατο καί γύρισε πίσω, διότι αὐτό σημαίνει ἡ γέννα. Ἦταν μία πρεσβυτέρα, ἡ ὁποία ἀνέστησε τά παιδιά της ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου».

Στή Θεία Λειτουργία, πού ἔγινε τήν ἡμέρα τῆς ἐξοδίου τῆς πρεσβυτέρας, ὁ πνευματικός της κατά τά τελευταῖα ἔτη, πρωτοπρεσβύτερος Ἀντώνιος Ρ., ἀνέφερε στόν ἐπικήδειο λόγω του ὅτι ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτεια, πού εἶχε τό συγκεκριμένο λευϊτικό ζεῦγος, εἶναι σπανιότατη καί εἶχε δύναμη Θεοῦ, διότι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο βίωναν τά συζυγικά τους καθήκοντα, θυμίζει ἐγκρατῆ ζευγάρια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Μέ τόν π. Νικόλαο, ἄν καί ἦταν τοῦ ἐγγάμου βίου, ἐντούτοις εἶχαν ἀσκητήρια. Ἐπίσης εἶχαν ἀπόλυτη καί διακριτική συνεργασία στά πνευματικά παλαίσματα. Μαζί προσεύχονταν, μαζί ἐξομολογοῦντο, μαζί βίωναν τίς οὐράνιες ἀποκαλύψεις!

Ἡ πρεσβυτέρα γνώριζε τά ὅριά της, δέν ἀνακατευόταν σέ πράγματα, πού δέν ἐπιτρεπόταν, στήν ἐνορία τοῦ ἀνδρός της, ἄν καί διέμενε σέ ἐκείνη καί ἐκεῖ ἐκκλησιαζόταν. Ἐπίσης, ἐπειδή διέμεναν σέ ἐργατοπεριοχή, ὅταν γονεῖς ἐργαζόμενοι καί οἱ δυό, δέν ἠδύναντο νά στείλουν τά παιδιά τους σέ παιδικό σταθμό τά ἀνάθεταν στήν πρεσβυτέρα, γιά νά τά προσέχει.  Χαρακτηριστικά τῆς ἔλεγαν οἱ μανάδες: «Κυρά πρεσβυτέρα, ἐκεῖ πού κοιτᾶτε τά δικά σας παιδιά, νά ἀφήσουμε καί τά δικά μας». Καί ἡ πρεσβυτέρα ἀκούραστα φρόντιζε καί ἐκεῖνα.

Ὅταν ἐγκατασταθήκαμε στό Τρίκορφο τό Σεπτέμβριο τοῦ 1991, ξεκινώντας νά κατασκευάσουμε τήν Μονή μας, ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή μας ἐπισκέπτονταν καί τήν ἀνδρική Μονή καί ἐμᾶς, πού ἤμασταν στά πρῶτα βήματα τῆς ἱδρύσεώς της. Μᾶς ἐνθάρρυναν γιά αὐτή τή μεγάλη προσπάθεια γιά τήν ἵδρυση τῆς Μονῆς. «Νιώθουμε», ὅπως λέει καί ὁ πνευματικός μας καί κτήτορας ἀρχιμ. Νεκτάριος Μ. «Οἱ εὐχές τους, τοῦ παπα-Νικόλα καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς μᾶς στήριξαν πολύ στήν ἵδρυση τῶν Μονῶν μας, καί κυρίως οἱ προσευχές τους καί οἱ μυστικές τους ἱκεσίες πρός τούς προστάτες Ἁγίους τῶν δύο Μονῶν μας».

Ὀρθῶς ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας, προλογίζοντας βιβλίο γιά τόν Ἅγιο Λεόντιο Στεμνίτσης, πού ἔγραψε ὁ π. Νεκτάριος, σημειώνει μεταξύ ἄλλων ὅτι ὁ «π. Νεκτάριος εἶναι ἕνας κληρικός, πού προέρχεται ἀπό εὐλαβέστατη καί πατροπαράδοτη οἰκογένεια, καί μάλιστα καρπός δύο ἁγιασμένων γονέων, τοῦ ἁγιασμένου ἱερέως Νικολάου Πέττα καί τῆς πολυάθλου πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς. Νά εὐχηθοῦμε ὁ Ὅσιος Λεόντιος καί ἡ ἁγία εὐχή τῶν οὐρανοπολιτῶν μακαρίων γονέων του νά σκέπουν τόν π. Νεκτάριο».

     Ὅ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πισιδίας κ. Σωτήριος ἀναφέρει στό Πρόλογο βιβλίου γιά τήν Παναγία τοῦ Κύκκου τῆς Ἀτάλλειας, πού ἔγραψε ὁ π. Νεκτάριος, ἀναφέρει μεταξύ ἄλλων ὅτι οἱ γονεῖς τοῦ π. Νεκταρίου εἶναι ἕνα ἁγιασμένο ἱερατικό ζεῦγος.

     Καί πάλι ὁ ἄλλοτε Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. καθηγητής κ. Μιχάλης Τρίτος προλογίζοντας τήν βιογραφία τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, πού ἐπιμελήθηκε ὁ Γέροντας Μάξιμος ὁ Ἰβηρίτης σημειώνει: «Πρόκειται γιά ἕνα καλαίσθητο καί ἄριστα διαρθρωμένο βιβλίο, τό ὁποῖο παρουσιάζει τή ζωή καί τή δράση ἑνός ἁγίου ζεύγους, πού βίωσε τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, ἔφερε στόν κόσμο δώδεκα παιδιά.

Μαζί μέ τήν ἄξια πρεσβυτέρα του Ἀνθή Κατριμπούζα - Πέττα (21/11/1943 - 6/12/2012) ἀπέκτησαν δώδεκα παιδιά. Καί εἶναι σημαντικό νά τονισθεῖ αὐτό, διότι στήν ἐποχή μας παρατηρεῖται ὑπογεννητικότητα, ἡ ὁποία, ἄν συνεχιστεῖ, ἐνδέχεται νά ὁδηγήσει στόν ἀφανισμό τοῦ Γένους μας. Τό παράδειγμα αὐτό τῆς οἰκογενείας τοῦ π. Νικολάου Πέττα ἄς ἀποτελέσει ὑγιές πρότυπο γιά ὅλους μας, καί ἰδιαιτέρως γιά τίς ἱερατικές οἰκογένειες».

Συνεχίζει ἡ Γερόντισσα Μόνικα: «Τό εὐλογημένο αὐτό ἱερατικό ζεῦγος εἶχε λάβει ἀπό τόν Θεό πλούσιο χάρισμα καί ἐπιδαψίλευσε στούς οἰκείους τους, ἀλλά καί στούς πιστούς, τίς μεγαλοδωρίες τῆς χάριτος. Μετά τόν θάνατό τους, συνεχίζουν νά ἔχουν ὑπό τήν σκέπη τους ἐμᾶς, πού τούς γνωρίσαμε, καθώς καί τούς κατοίκους τῆς περιοχῆς μέ τά θαύματά τους. Τούς ἐπικαλοῦνται ἰδιαίτερα ὡς προστάτες τῶν ζευγαριῶν, τῶν βρεφῶν, τῶν πονεμένων, τῶν πικραμένων, τῶν ἀσθενῶν, ἀκόμη καί γιά τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τούς δαίμονες.

Οἱ ἅγιοι εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ καταξίωσή του ὡς εικόνος Θεοῦ. Μέ τήν θεία χάρη καί τόν σκληρό τους ἀγώνα ξερίζωσαν ἀπό μέσα τους, κατά τό δυνα­τόν, τά ἀγκάθια τῶν κακιῶν, ἀπαλλάχθη­καν ἀπό τά πάθη, τίς ἀγκυλώσεις αὐτές τῆς ψυχῆς, καί παρουσιάζουν μία τέλεια ψυχική ἰσορροπία καί ἁρμονία.

Γι’ αὐτό αποτελοῦν πόλο ἕλξεως γιά πολλούς ἀνθρώ­πους, πού ἀναπαύονται, ὅταν βρίσκονται κον­τά τους. Πόσες χιλιάδες ψυχές ἔτρεχαν, γιά νά βροῦν ἀνάπαυση καί γαλήνη σέ παλαιότε­ρους καί σύγχρονους ἁγίους γέροντες! Πόσοι καθηγητές πανεπιστημίου καί ἀρεοπαγῖτες ἐναποθέτουν τόν ἑαυτό τους στό πετραχή­λι τοῦ ἁπλοϊκοῦ καί ταπεινοῦ πάπα - Νικόλα, πού ἀκτινοβολεῖ ὅμως ἀπό ἁγιότη­τα!

Θαυμαστά σημεῖα ἀναφέρονται μετά τήν κοίμηση τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Ἐνδεικτικά θά λεχθοῦν ὁρισμένα. 

1) Ὅταν ἔφεραν τό μαρτυρικό της σκήνωμα (λέγω μαρτυρικό, διότι ἦταν γιά τόσους μῆνες καθηλωμένο στό κρεβάτι τῆς ἐντατικῆς του ΓΝΑ καί καταλαβαίνετε ἀπό τήν καθήλωση στήν κλίνη τοῦ νοσοκομείου, δημιουργεῖται κατάκλιση, γεγονός πού τό ἐπιβεβαιώνουν οἱ θυγατέρες της καί οἱ ἄλλες γυναῖκες, πού τήν ἑτοίμασαν, ὅταν κοιμήθηκε) στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Παραλίας Πατρῶν, γιά νά ἀρχίσει ἡ Θεία Λειτουργία. Μάλιστα ἑόρταζε ὁ ὅσιος Πατάπιος, τόν ὁποῖον εὐλαβεῖτο ἰδιαιτέρως μέ τόν π. Νικόλαο. Ὅλοι νομίζαμε ὅτι, ἀφοῦ τρεῖς ἡμέρες ἦταν στό ψυγεῖο, τό σῶμα της θά ἦταν παγωμένο καί δύσκαμπτο. Τό παράξενο ἦταν ὅτι τό ἀντίθετο συνέβη. Ἦταν ζεστό καί εὔκαμπτο. Ἀκόμη κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, ἐνῷ τό σκήνωμα ἦταν στό κέντρο τοῦ Ναοῦ καί τά παιδιά της θρηνοῦσαν γιά τήν ἀπώλεια τῆς μητέρας τους, μέ τήν συνοδεία μου εἰσπράξαμε ἕνα ἀκόμη θαυμαστό γεγονός, τήν εὐωδία τοῦ σκηνώματος τῆς πρεσβυτέρας. Τότε συγκεντρώθηκαν γύρω του πιστοί καί ἄρχισαν νά προσκυνοῦν ἐπανειλημμένα, ἀφοῦ εἶχαν προσκυνήσει πάλι τήν σορό, ὅταν ἔφθασαν στό Ναό. Ἀξίζει νά ἀναφερθεῖ, γιά νά μήν γίνονται παρεξηγήσεις, ὅτι, ὅταν ἀναφέραμε αὐτό τό ἔκτακτο οὐράνιο γεγονός στά παιδιά τῆς πρεσβυτέρας, τό ἀμφισβήτησαν μέ πρῶτο τόν υἱό της, τόν π. Νεκτάριος. Ἀναφέρουμε ἀκόμη ὅτι ὁ π. Νεκτάριος ἦταν διπλωμένος ἀπό πόνους τοῦ νεφροῦ καί κατά τακτά διαστήματα ἡ ἀδελφή του Ζωή τοῦ ἔκανε παυσίπονες ἐνέσεις. Τότε σηκώσαμε τόν π. Νεκτάριο, γιά νά πλησιάσει στήν σορό. Καλέσαμε καί τούς ὑπόλοιπους οἰκείους, γιά νά προσκυνήσουν. Πραγματικά ἔμειναν ἄφωνοι καί μέ αὐτό τό γεγονός κάπως παρηγορήθηκαν καί αἰσθάνθηκαν ὅτι ἡ μητέρα τους βρῆκε ἀνάπαυση στήν ἄλλη ζωή. Κατά κοινή ὁμολογία ρασοφόρων καί λαϊκῶν, πού προσκυνούσαμε, νιώθαμε ἄλλη εὐωδία στά χέρια της, ἄλλη στό κεφάλι της καί ἄλλη στά πόδια της, ἐνῶ κάποιοι δέν ἔνιωσαν τίποτα».

Ἴσως, προσθέτει ὁ γράφων ταῦτα παπα-Χαράλαμπος, ἴσως ἔνιωσαν οἱ ἀληθινοί ἤ καί τινες τῶν ἀπίστων, ἵνα εἰς ἑαυτού ἔλθωσιν, ὡς ἐκεῖνοι:

- Οἱ ὁποῖοι γεύονται τήν ἀδικίαν.

- Οἱ ὁποῖοι ὑπομένουν στό κρεβάτι τοῦ πόνου.

- Οἱ ὁποῖοι δέχονται μέ καρτερία τό βάναυσο σύζυγο, ἤ γιατί ὄχι τήν σήμερον συμβία.

- Οἱ ὁποῖοι βαστάζουν μέ ὑπομονή τό μαρτύ­ριο τῆς ἐγκαταλείψεως σ' ἕνα γηροκομεῖο.

- Οἱ ὁποῖοι πίνουν τό πικρό ποτήρι τῆς ἀχαρι­στίας χωρίς γογγυσμό.

- Οἱ ὁποῖοι ἀγρυπνοῦν στό πλευρό τῶν γονέων καί τούς φροντίζουν ἡμέρα καί νύ­κτα.

- Οἱ ὁποῖοι σηκώνουν τόν σταυρό τῆς πολυτεκνίας, χωρίς νά παραβοῦν τό νόμο τοῦ Θεοῦ γιά τήν τεκνοποιία.

- Οἱ ὁποῖοι δέχονται μέ χαρά τίς καθημερινές εἰρωνεῖες καί τά πικρόλογα τῶν προϊσταμέ­νων καί συναδέλφων τους, ἐπειδή εἶναι ἄνθρω­ποι τῆς Ἐκκλησίας.

- Οἱ ὁποῖοι ὑπομένουν μέ καρτερικότητα τό μαρτύριο τῆς χηρείας καί ξενοδουλεύουν σέ ἐκμεταλλευτές ἐργοδότες, γιά νά θρέψουν τά ὀρφανά τους.

- Οἱ ὁποῖοι τηροῦν καθαρό τό σῶμα καί τήν ψυχή τους καί μέ γενναιότη­τα ἀντιστέκονται στούς σαρκικούς πειρασμούς.

- Οἱ ὁποῖοι ὑπομένουν μέ πίστη τίς θλίψεις, τήν φτώχεια, τήν ἀνεργία, τήν ἀδικία, τήν περιφρόνηση τῶν προσόντων τους...

Ὅλοι αὐτοί εἶναι οἱ ἐγκόσμιοι ἅγιοι. Αὐ­τοί εἶναι «τό ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. 5,13), πού λέγει ὁ Χριστός. Αὐτοί ὡσάν τό ἅλας συντηροῦν τήν κοινωνίαν ἀπό τήν ἀποσύνθεση. Γιά χάρη αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ὁ Θεός μακροθυμεῖ καί ἀναβάλλει τήν δικαία του ὀργή.

Ἴσως δέν φαίνονται σ’ ἐμᾶς. Οἱ πνευματικοί πατέρες ὅμως τούς γνωρίζουν καί μποροῦν νά τό μαρτυρήσουν. Εἶναι ἀκόμη αὐτοί, οἱ ὁποῖοι κάποια ἡμέρα θά μᾶς κρίνουν. «Οὐκ οἴδατε ὅτι οἱ ἅγιοι τόν κόσμον κρινοῦσι;» (Α' Κορ. 6,2).

Εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦν ἀβιάστως ὅτι: Ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή, πού μοσχομύριζε σάν εὐωδιαστά ἄνθη, ὡς ὁμολογεῖ στεντορείᾳ τῇ φωνῇ ἡ κ. Μορφούλα Β. τοῦ Νικολάου (θυγάτηρ τοῦ ἐναρέτου ξυλουργοῦ, ὅστις ἠξιώθη ἄνωθεν χαρά μεγάλην, ἵνα εὕρῃ τόν ἀχειροποίητον ἐν τοῖς σπλάχνοις τοῦ πεύκου Σταυρόν, ὁ ὁποῖος σταυρός τήν σήμερον τίθεται ὡς προσκύνημα μέγα καί θαυμάσιον εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιοῦ ἐν Πάτραις, ὡς διαπρυσίως κηρύττουν  οἱ αὐτάδελφες ὁσιώτατες μοναχές Ἰγνατία καί Θεολογία ἐκ τῆς ἱερᾶς μετανοίας τῆς Μονής Ἁγίου Γερασίμου Δερβενίου Κορινθίας, αἱ ὁποῖαι ἐγνώριζον τόν π. Νικόλαον, ὡς κηρύττει ὁ Θεοφιλέστατος ἀρχιερέας Ἀμαντίας κ. Ναθαναήλ, ἡ βιοτή τῆς ἀθληφόρου πρεσβυτέρας Ἀνθῆς ἀποτελεῖ ὄασιν δροσεράν καί σωστικήν ἐν τῇ πνευματικῇ ἐρήμῳ τῶν ἡμερῶν τούτων. Καί συνεχίζει ὁ Θεοφιλέστατος ὅτι εἶναι σπανία αὐτή ἡ ἁρμονική συνύπαρξις ἐν τῇ ἐκκλησιαστική ἱστορίᾳ ἐν Χριστῷ βιοτῆς ἱερατικοῦ αὐτοῦ ζεύγους Πέττα.

Συνεχίζει ἡ Γερόντισσα Μόνικα: «Διότι οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε τά «μάτια», ὥστε νά μποροῦμε νά βλέπουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ σ’αὐτό, πού γιά τούς ἄπιστους εἶναι ἕνα νεκρό σῶμα, ἕνα πτῶμα. Γιά ἐμᾶς τό «πτῶμα» εἶναι ἡ ζωντανή παρουσία τοῦ ἁγίου καί ἡ ἁπτή ἀπόδειξη, ὅτι ὁ Χριστός ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο ὁλοτελῶς καί στή ψυχή καί στό σῶμα. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ψυχή ζεῖ τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, καθώς εἶναι στραμμένη σ’ Ἐκεῖνον, καί ἡ ἐνέργεια αὐτή μεταγγίζεται καί στό συνδεδεμένο μέ αὐτήν σῶμα. Κανένας ὑλισμός δέν εἶναι ἀνώτερος καί δραστικώτερος ἀπό αὐτόν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Τά καθημερινά θαύματα, πού ἐπιτελοῦνται ἀπό τόν ἅγιο μέσῳ τῶν λειψάνων του, εἶναι ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς ἀνωτέρω ἀληθείας.

Στήν πόλη τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα, στήν Πάτρα, εἴχαμε πάει μαζί μέ ἀρκετές μοναχές γιά τήν ἐξόδιο τῆς εὐλαβεστάτης πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ἡ ὁποία μοσχομύριζε κάτι σάν εὐωδιαστά ἄνθη. Καί ἡ ἔκπληξή μας μεγάλωσε ἀκόμη περισσότερο, ὅταν, ἐνῶ ἦταν στήν νεκρική κλίνη, ἄρχισε νά κάνει κομποσχοίνι γιά ὅλους ἐμᾶς. Αὐτό τό γεγονός τό μνημονεύουν ἀρκετοί, ἀνάμεσα στούς ὁποίους ἕνας ἱερέας ἀπό τήν Πάτρα, ὁ π. Γεώργιος Β., ἡ κ. Γεωργία Θ. ἀπό τήν Κασαριανή Ἀττικῆς, καθώς καί ἡ κ. Μορφούλα, ἡ ὁποία ἔχει θυγατέρα τήν μοναχή Θέκλα. Καί ἐκείνη τήν στιγμή διαπιστώσαμε ὅτι ἀπό τό ταλαιπωρημένο σῶμα της ἄρχισε νά ἐξέρχεται ἄρρητη εὐωδία τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἄλλη εὐωδία ἀπό τά χέρια της, ἄλλη ἀπό τό κεφάλι της καί ἄλλη ἀπό τά πόδια της. Καί ἀναφέρουμε ὅτι τό σῶμα της ἦταν πολύ ταλαιπωρημένο, διότι ἦταν γιά δύο μῆνες κλινήρης στήν ἐντατική μονάδα τοῦ ΓΝΑ καί ἀκόμη ἦταν γιά δύο ἡμέρες πρό τῆς ταφῆς στό ψυγεῖο τοῦ γραφείου τελετῶν στήν Πάτρα. Τό κομποσχοίνι καί τήν εὐχή τά εἶχε μάθει πρίν ἀπό χρόνια ἀπό τήν μητέρα της Ζωή Κατριμπούζα καί ἀργότερα, ὅταν νυμφεύθηκε τόν τότε καθηγητή Νικόλαο Πέττα, τό ἔλεγε ἀσταμάτητα νυχθημερόν, καί πολλές φορές χωρίς διακοπή, ἀκόμη καί τίς νύχτες. Ἡ εὐχή ἀναπληροῦσε καί τίς φυσικές ἀνάγκες τοῦ ὕπνου τους.

 Τήν ὥρα πού τελεῖτο ἡ Θεία Λειτουργία καί τό σκήνωμά της ἦταν στό κέντρο τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Προδρόμου Παραλίας Πατρῶν, ὁ ναός μοσχομύριζε ροδοπέταλα. Ἔκπληκτοι ψάχναμε νά δοῦμε ἀπό πού ἔβγαινε ἡ εὐχάριστη αὐτή εὐωδία. Ἄν καί ἦταν χειμώνας καί ἔξω ἔβρεχε καταρρακτωδῶς, ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή ὡς εὐωδιαστό καί μυροβόλο ἄνθος ἄνθησε τό χειμώνα.

Αὐτά ὅλα φανερώνουν ὅτι ὄχι μόνο μέ τά πρόσωπα, ἀλλά καί μέ τά ἐνδύματα τῶν Ἁγίων ἐκδηλώνεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ σέ ἐκείνους, πού πιστεύουν καί ζητοῦν ἀπαλλαγή ἀπό τά δεινά τοῦ βίου καί ψυχική σωτηρία. Ὅλα, ὅσα καθαγιάζονται μέσα στήν Ἐκκλησία, πρόσωπα καί πράγματα, εἶναι ἱερά καί ἅγια καί ὡς εὐῶδες μύρο ἀναβλύζουν τήν χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἕνα ἀκόμη θαυμαστό γεγονός ἔγινε κατά τήν στιγμή, πού τήν ἔντυναν πιστές γυναῖκες καί μία μοναχή στό Γραφεῖο  Τελετῶν τοῦ Τσανταρλιώτη στήν Πάτρα, γράφει ἡ αὐτόπτης μάρτυς ἐκ Καισαριανῆς Ἀττικῆς Γεωργία Θ.: «Ὅταν ἔφθασε ἡ σορός ἀπό τήν Ἀθήνα, τήν ἔβαλαν, γιά νά τήν ντύσουν. Ἀφοῦ ὁ ὑιός της, ὁ κληρικός, τέλεσε Τρισάγιο, εἶπε ὅλοι οἱ ἄντρες νά ἀπομακρυνθοῦν, γιά νά ἑτοιμάσουν τήν πρεσβυτέρα οἱ οἰκεῖοι. Ἕνας νεαρός τοῦ γραφείου τελετῶν, Ἀντώνη τόν ἔλεγαν, δέν σεβάσθηκε τήν ἐντολή τοῦ ἱερέως καί πῆγε πρός τό σκήνωμα καί μέ ἀπότομο τρόπο τραβοῦσε τήν πρεσβυτέρα, γιά νά τήν ἑτοιμάσει. Τότε τό δεξί χέρι τῆς πρεσβυτέρας, σάν νά ζωντάνεψε, γράπωσε τόν βραχίονα τοῦ ἀνθρώπου καί τόν ἔσπρωξε πρός τήν πόρτα.  Ἐκεῖνος ἔπαθε σόκ. Πῆγε ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τοῦ σκηνώματος, ἀλλά καί πάλι ἡ πρεσβυτέρα μέ τό χέρι της τόν ἀπώθησε. Τότε ὁ νέος ἔνδακρυς φώναξε τήν θυγατέρα τῆς πρεσβυτέρας, τήν Χαρίκλεια: «Χαρά, κράτησε τά χέρια τῆς μάνας σου, μέ διώχνει».

Προσθέτει ὁ γράφων ταῦτα πάπα-Χαράλαμπος ὅ,τι ἕτερον θαυμάσιον γεγονός καί μέγα σημεῖον ἁγιότητος ἀποτελεῖ ἡ μαρτυρία τοῦ γέροντος πρωθιερέως Γεωργίου Ἀσανίου Καλαβρύτων, ὅτι τήν ὥραν τῆς ἐξοδίου Ἀκολουθίας ἔβλεπε τήν δεξιάν τῆς πρεσβυτέρας χεῖρα κινουμένην, κρατοῦσαν τό προσευχητάριόν  της καί διά τῶν σεπτῶν αὐτῆς δακτύλων νά κινῇ ἀνεπαισθήτως τό κομμποσχοίνιόν της, γεγονός τό ὁποῖον πού μοί διηγήθησαν καί ἄλλοι πιστοί, οἵτινες ἠγάπων καί ἐσέβοντο τά μάλα τήν μακαρίαν Ἀνθήν, τήν Τζαβέλαιναν τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τήν ἀποκαλοῦν εἰς τό εὐλογημένον χωρίον, εἰς τό ὁποῖον διακονῶ κοντά εἰς τούς εὐσεβεστάτους γονεῖς αὐτῆς, Χρῆστον καί Ζωήν, χαρακτηριστικά καί τούτων τά ὀνόματα φρονῶ…, Χριστός καί Ζωή…

Ἐνταῦθα πρό δεκαπέντε ἐτῶν καί πλέον, ὅτε ἠρώτησα τόν σημειοφόρον καί προορατικόν π. Νικόλαον Πέτταν, διά τά πεθερικά αὐτοῦ, μοῦ εἶπεν: «Δυστυχῶς δέν τούς γνώρισες ἀκόμη, θά τούς γνωρίσεις ὅμως ἐν μνημείοις, ὅπου θά ἀναπαύονται, ὅτε εἰς μέλλοντα χρόνον θά διακονήσῃς στό χωριό τους, λίγο πιό κάτω, ἀπό τό ἐκεῖσε Ἀσκητήριό μου».

Καί τό πλήρωμα τοῦ χρόνου μέ ὁδήγησε ἐκεῖ, ὅπου προεῖδε πρό ἐτῶν πολλῶν ὁ πνευματικός μου, πράγμα ἀπίθανον δι’ ἐμέ τότε, πού ὡς νέος παπάς σέ χρόνια καί σέ ὑπηρεσία, κοιτοῦσα μέ «ἀπολυτούς καί δεμένους», «εἰσέτι καί ἕρποντας καί γλείφοντας, νά κτυπήσω κάποια φραγκοφέρουσα ἐνορία».

Οἱ ὑποσχόμενοι Κοιμητήρια καί γαλακτοφόρους ἐνορίας, ἀφοῦ ἔφαγαν τά δῶρα μου, μέ γέλασαν ἀφήνοντάς με μπουκάλα…, καί ἕνας εἰλικρινής μοῦ εἶπε: «Τί νά σοῦ κάνω, ἀφοῦ ἔχεις τά τρία κακά τῆς μοίρας σου:  Εἶσαι πτωχός, τά δῶρα σου δέν εἶναι χρυσός καί σμύρνα καί, τό χειρότερον, ἐξεπορεύθης ἐκ ἀχαμνῶν μεζέων…»

Ὁ θαυμαστός π. Νικόλαος μοῦ εἶπε τήν ἀλήθεια: «Σέ μεγάλη ἐνορία θά πλουτήσεις, ἀλλά θά χάσεις τήν ψυχή σου». Τόν εὐχαριστῶ, τόν μακαρίζω καί θά ζητῶ πάντοτε τάς πρεσβείας του πρός Κύριον. Σήμερον διακονῶ ἐδῶ, ὅπως ἐκεῖνος μοῦ προεῖπε, καί εὐχαριστῶ τόν Θεόν καί τόν Δεσπότην μου κ. κ. Χρυσόστομον, καθότι εἶμαι εὐτυχισμένος καί αἰσθάνομαι εὐλογημένος ἐν μέσῳ τοῦ ἀγαπημένου ποιμνίου.

Ἀλλά ἄς ἐπιστρέψω σέ αὐτά, πού ἀναφέρει ἡ ὁσιωτάτη Καθηγουμένη Μόνικα: «Ἀκόμη θαυμαστό γεγονός εἶναι ὅτι στόν τάφο, ὅπου ἀναπαύεται μέ τόν π. Νικόλαο, πολλές φορές ἐμφανίζονται πολλά περιστέρια ἀνά τριάδες, ἐνῷ τό μνῆμα ἐκπέμπει οὐράνιο φῶς. Μάρτυρας αὐτοῦ εἶναι καί ὁ γέροντάς μας, ὁ π. Νεκτάριος.

Ἐπίσης ἡ φωτογραφία, πού συναπεικονίζει τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή, ἀπό ἔγκυρες μαρτυρίες ἀπό τήν Ἑλλάδα καί τό ἐξωτερικό ἐκπέμπει φῶς καί εὐωδιάζει. Μάλιστα σέ ἁπλούς καί ταπεινούς χριστιανούς, ὅπως στόν Ἀσπρόπυργο Ἀττικῆς, ἔτρεξε μύρο καί ἔλαιο. Ἐπίσης μέ τήν συγκεκριμένη φωτογραφία, ὅταν προσεύχονται πιστοί μετά δακρύων, ὅταν τήν ἀσπάζονται ἀνάμεσα στό ὕψος τῆς καρδιᾶς τους, νιώθουν θερμοκρασία στό σημεῖο αὐτό.

   Ἕνα ἀκόμη σημεῖο εἶναι καί ἡ θαυμαστή διάσωση τοῦ ὑιοῦ τους, τοῦ π. Νεκταρίου, ἀπό τόν θάνατο. Μετά τό Πάσχα τοῦ 2013, ἐνῶ βρισκόταν στή Μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου στό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας, τοῦ ἐκδηλώθηκε βαριά ἀσθένεια, πού ἀργότερα διαπίστωσαν οἱ γιατροί ἀπό τό Νοσοκομεῖο τοῦ Κόλτσεστερ ὅτι ἦταν πνευμονία. Ἐνῶ ἦταν ξαπλωμένος στό κελλί τῆς Μονῆς, τό βράδυ πού ἦταν ἐκεῖ καί αἰσθανόταν τήν σκιά τοῦ θανάτου, ἔβλεπε γιά ἀρκετό διάστημα νά εἶναι ἐπάνω σέ ἕνα μεγάλο σιδερένιο κρεβάτι, σκεπασμένος μέ λευκά σεντόνια. Τίς ἄκρες ἀπό τά σεντόνια κρατοῦσαν ἀπό τήν μία ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης καί ἀπό τήν ἄλλη οἱ ἀείμνηστοι γονεῖς του. Τήν ἄλλη μέρα ὁ ἡγούμενος Κύριλλος κάλεσε ἀσθενοφόρο καί ἀμέσως εἰσήχθη στήν ἐντατική του ἀναφερομένου Νοσοκομείου καί ἔτσι εἶχε αἴσιο τέλος ἡ θεραπεία τοῦ π. Νεκταρίου.

Παντοῦ ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ἁγίους, δέν μποροῦμε νά ζήσωμε χωρίς αὐτούς. Στεῖλε μας γρήγορα αὐτό τό σπάνιο εἶδος. Δός μας ἁγίους, Κύριε, ὄχι μόνο στούς τοίχους καί στούς τρούλους τῶν ναῶν, ὄχι μόνο στά τέμπλα καί στά προσκυνητάρια, ὄχι μόνο στά εἰκονίσματα καί στά συναξά­ρια, ἀλλά καί, στή ζωή μας καί στήν κοινωνία μας, στό σήμερα, στό ἐδῶ καί στό τώρα. Ἁγίους μέ τά ροῦχα τῆς δουλειᾶς, ἁγίους ἄνδρες καί γυναῖκες καί παιδιά. Ἁγίους, πού νά ἀναστήσουν τήν ὕπαρξή μας, ἁγίους, πού νά ἁλατίσουν τήν ἔποχή μας. Ἁγίους, πού νά μᾶς ξαναδώσουν τήν ἐλπίδα.

Κλείνοντας τήν ἀναφορά μου, θά εἴπω ὅτι, στοιχώντας στήν πίστη καί εὐλάβεια τοῦ Σεβασμιωτάτου Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ πρός τό λευιτικό αὐτό ζεῦγος, συναισθήματα, πού νιώθω ὅτι ἐκφράζουν ἱκανό ἀριθμό τοῦ χριστεπώνυμου πληρώματος: «Γονατίζουμε μπροστά στίς ἱερές σκιές καί τῶν δύο, καί τοῦ παπα-Νικόλα καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Εὔχομαι ἐκεῖ πού εἶναι, μέ τήν παρρησία, τήν ὁποία βεβαιότατα ἔχουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νά δέονται καί γιά μᾶς».

Σέ ἐνυπόγραφη ἐπιστολή πρός τόν γέροντα Μάξιμο τόν Ἰβηρίτη ἀπό πιστούς, πού διαμένουν στόν Ἀσπρόπυργο Ἀττικῆς, ἀναγράφονται τά ἑξῆς:

«Εὐλογεῖτε, γέροντα Μάξιμε. Μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ καί πρός δόξα Θεοῦ, νά σᾶς εὐχαριστήσουμε γιά τά κηρύγματα, πού στείλατε καί ἦλθαν στά χέρια μας, τοῦ πατρός Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, οἱ ὁποῖοι εἶναι γιά ὅλους ἐμᾶς ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί!

Δοξασμένο τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέσω τῶν ἁγίων Νικολάου καί Ἀνθῆς στά ἔσχατα καί δύσκολα αὐτά χρόνια νά δυναμώνουμε ἐμεῖς οἱ ἀδύναμοι καί ἐλάχιστοι τῶν ἐλαχίστων.

  Ἦλθαν στά χέρια μας πλαστικοποιημένες φωτογραφίες τοῦ λευϊτικού ζεύγους Νικολάου καί Ἀνθῆς. Παρακάτω ἀναφέρουμε μερικά θαύματα τοῦ ζεύγους αὐτοῦ.

1) Ἡ ἀδελφή Μαρία Ἀγγελοπούλου ἀπό τή Γερμανία ζήτησε μία φωτογραφία τῶν ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα. Ἡ ἀδελφή Ἑλένη ἀπό τόν Ἀσπρόπυργο τῆς ἔταξε ὅτι θά τῆς στείλει. Ἡμέρες ὅμως πέρασαν καί ἡ φωτογραφία ἔπρεπε νά σταλεῖ. Πῆγε νά πάρει τήν φωτογραφία ἀπό τό δωμάτιο, στό ὁποῖο προσεύχεται καί ἔχει καί εἰκόνες Ἁγίων, κλείνοντας τήν πόρτα μέ τό κλειδί, γιά νά μήν μπαίνει κανείς. Φθάνοντας στήν κύρια πόρτα ἀπό τή βιασύνη της κρατοῦσε χωρίς νά τό ξέρει τήν φωτογραφία, ἡ ὁποία εἶχε μυροβλήσει.  Ὅταν τό εἶδε στό φως,  τρόμαξε ἀπό φόβο Θεοῦ, κατάλαβε ὅτι κάτι παράδοξο ἔγινε, σχημάτισε μακρύ σταυρό καί μία κηλίδα πού σταμάτησε. Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα θαυματουργοῦν καί, ὅ,τι ζητήσεις καί εἶναι γιά καλό, θά στό κάνουν.

   2) Μέ τήν πρεσβεία τους καί ἔχοντας κοντά μας τόν βιβλίο σας, π. Μάξιμε, ὅπου ἔχετε γράψει τήν βιογραφία τῶν γερόντων, τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρ. Ἀνθῆς, ἀνοίγουν ὅλοι οἱ δρόμοι. Δηλαδή, ἕνα παράδειγμα, ὅταν θέλεις νά πᾶς κάπου γιά ἔργο Θεοῦ, δέν καταλαβαίνεις, πρός δόξαν Θεοῦ πᾶς καί ἔρχεσαι καί μένει χρόνος καί γιά δουλειά.

3) Τό ποῦλμαν γιά τρεῖς ἐβδομάδες δέν συμπλήρωνε, ὥστε νά γίνει τό προσκύνημα. Βάζοντας μπροστά τόν γέροντα Νικόλαο καί τήν γερόντισσα Ἀνθή, ἐνῶ μέχρι τήν Παρασκευή εἶχαν μόνο εἴκοσι πέντε ἄτομα, τήν Κυριακή τό ποῦλμαν εἶχε γεμίσει πρός δόξαν Θεοῦ.

4) Ἡ ἀδελφή Ἑλένη, ἡ ἐλάχιστη τῶν ἐλαχίστων, χάρισε σέ μία ἄλλη ἀδελφή τήν φωτογραφία τοῦ λευϊτικοῦ ζεύγους, καί μάλιστα ἀσυνείδητα τήν ἀκούμπησε στό μέτωπό της λέγοντάς της ὅτι οἱ γέροντες π. Νικόλαος καί ἡ πρ. Ἀνθή δέονται αὐτήν τήν στιγμή γιά τήν ἄλλη ἀδελφή, πού δοκιμάζεται σκληρά. Στό ἄκουσμα τῶν ὀνομάτων ἔγινε χαλασμός ἀπό τήν ἄλλη ἀδελφή.

    5) Σέ μία κοπέλλα, πού πάσχει ἀπό καρκῖνο, δώσαμε τήν φωτογραφία τῶν γερόντων π. Νικολάου καί τῆς πρ. Ἀνθῆς - ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί - καί ἡ κοπέλλα, πού ἔβγαζε αἷμα ἀπό τό στόμα, ἄρχισε τό βράδυ νά σταματᾶ τό αἷμα. Ἐνῷ οἱ γιατροί εἶχαν πεῖ ὅτι θά φύγει, ὁ Θεός τῆς ἔδωσε παράταση.

   6) Ἐπίσης βοήθησε καί ἕναν ἀσθενῆ ὀνόματι Ἀνδρέα νά ἀφήσει τήν μάσκα ὀξυγόνου, τήν ὁποία φοροῦσε μετά ἀπό χειρουργεῖο στό πόδι, καί ἄρχισε νά συνέρχεται.

    7) Μετά ἀπό προσκύνημα στή Ζωοδόχο Πηγή στήν Ἀχαΐα, πήγαμε, γιά νά προσκυνήσουμε καί τόν τάφο τῶν γερόντων. Ἡ ἐκ Πατρῶν ἀδελφή Στυλιανή Κουλούρη μᾶς ἔκανε κήρυγμα γιά τό ἀείμνηστο ζεύγος Πέττα, τούς ὁποίους γνώρισε ἐν ζωῇ, ἀφοῦ διέμενε στήν ἐνορία τους. Κάποια στιγμή παρατηρήσαμε ἕνα περιστέρι - πῶς ἦλθε δέν καταλάβαμε - καί καθόταν δίπλα στόν σταυρό τοῦ τάφου καί μᾶς κοίταγε σάν ἄνθρωπος, χωρίς νά φοβᾶται, καί ἐξαφανίσθηκε χωρίς νά τό ἀντιληφθοῦμε.

    8) Ἡ ἀδελφή Ἑλένη ἕνα βράδυ μέ πόνο ψυχῆς παρακαλοῦσε τό ἱερατικό ζεῦγος νά τήν βοηθήσουν, γιατί βοηθοῦν πολύ τά ἀνδρόγυνα γιά τά πρόβλημα, πού ἀντιμετωπίζουν. Ὅταν προσκύνησε τήν φωτογραφία τοῦ ἱερέα Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του στό σημεῖο ἀνάμεσα στήν  καρδιά τους, αἰσθάνθηκε μία ζεστασιά.

9) Ἡ Ἑλένη, πηγαίνοντας στά Ἱεροσόλυμα, πῆρε τό κήρυγμα (ἔτσι λένε οἱ πιστοί τήν βιογραφία, πού ἐπιμελήθηκε ὁ γέροντας Μάξιμος ὁ Ἰβηρίτης) μαζί της, γιατί, ὅπως εἶναι γνωστό, ἐκεῖ ὁ πειρασμός δέν μπορεῖ νά περπατήσει στήν γῆ, ἀλλά ἀνεβαίνει στούς ὤμους τῶν ἀνθρώπων, ἔτσι φθόνησε, πού πῆρε τόν ἐγγονό της μαζί δεκατριῶν χρόνων παιδί καί εἶχε μεγάλο πόλεμο. Ὅμως ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα του μεσολάβησαν καί πῆγαν ὅλα κατευχήν.

    Εὐχαριστοῦμε τούς γέροντες πατέρα Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή. Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας γιά τά τόσα θαύματα, πού ἔκαναν καί συνεχίζουν νά θαυματουργοῦν».

Ἀκολουθοῦν ὑπογραφές καί τῶν 1) κ. Ἑλένης ἐκ Τραπεζοῦντος Πόντου (τηλ. 698861510[.]) καί 2) κ. Χρυσῆς ἐκ Τραπεζοῦντος Πόντου (τηλ: 698989842[.]).

Ἐν κατακλείδι ἐπιθυμῶ - ὡσάν πνευματικός παῖς τοῦ πατρός καί σημειοφόρου ἱερέως καί καθηγητοῦ π. Νικολάου Πέττα, τό μήνυμα τό ὁποῖον θά ἤθελε ἐκ τοῦ ὑπερπέρατος νά εἴπῃ εἰς τόν σύγχρονον ἄνθρωπον: «Παιδιά μου εὐλογημένα! Σήμερα πού οἱ καιροί εἰσιν χαλεποί καί πονηροί, σήμερα πού μέ τήν ἀπιστίαν σας ὁ κοσμοκράτορας τοῦ αἰῶνος τούτου ἁλωνίζει, κρατεῖτε τήν πίστιν καί τάς παραδόσεις.  Ἀναγάγετε ὡς ὑψίστην ἠθικήν αὐτό πού πάντοτε κήρυττα:

Στραφεῖτε  πρός τάς θρησκευτικάς ἀξίας, εἰς τήν θείαν προσωπικότητα, εἰς τόν Θεόν ὡς πρόσωπον τῶν προσώπων, πού πλεονάζει ἡ ἀγάπη ἱσταμένη ὑπεράνω καί τῆς βουλήσεως καί τῆς σοφίας».

Ἑπομένως ἡ ὑψίστη ἠθική ἐπιταγή εἶναι ἡ συμμετοχή εἰς τά ἐνεργήματα τῆς θείας ἀγάπης. Ἐν ἄλλοις  λόγοις, καί δή κατά τάς διδασκαλίας τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου,  ὑψίστη ἐπιταγή διά τήν σήμερον ἀποδομοῦσαν τάς ἀξιακάς τῆς ζωῆς ἀξίας ἀνθρωπίνην προσωπικότητα, εἶναι:  amare mundum in deo καί amare deum in deo, τουτέστιν ἀγαπᾶν τόν κόσμον ἐν τῷ Θεῷ καί ἀγαπᾶν τόν Θεόν ἐν τῷ Θεῷ. Δηλαδή ὁ θεῖος ἔρως, ὅστις διά μυστικῆς τινος ἐκστάσεως, ὡς  γράφει ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης εἰς τό «Περί θείων ὀνομάτων» σύγγραμμά του, κάμνει τόν ἄνθρωπον μέτοχον τῶν θείων βιωμάτων. «Ἐστι δέ καί ἐκστατικῶς ὁ θεῖος ἔρως οὐκ ἐῶν ἑαυτῶν εἶναι τούς ἐραστάς, ἀλλά τῶν ἐρωμένων».

 Ο θεῖος ἔρως μᾶς κάμνει νά ἐξερχώμεθα ἐκ τῶν ὁρίων τοῦ ἑαυτοῦ μας, διότι δέν ἐπιτρέπει εἰς τούς ἐραστάς νά ἀνήκουν εἰς τόν ἑαυτόν των, ἀλλά τούς κάμνει νά ἀνήκουν εἰς ἐκείνους, πρός τούς ὁποίους στρέφεται ὁ ἔρως αὐτῶν.

Διασαφηνίζων δή τά πράγματα διά παραδείγματος, προσθέτει ὁ  ἅγιος Διονύσιος: «Διό καί Παῦλος ὁ μέγας ἐν κατοχῇ τοῦ θείου γεγονώς ἔρωτος καί τῆς ἐκστατικῆς αὐτοῦ δυνάμεως μετειληφώς ἐνθέῳ στόματι: Ζῶ ἐγώ, φησίν, οὐκέτι, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός ὡς ἀληθῶς ἐραστής καί ἐξεστηκώς τῷ Θεῷ καί οὐ τήν ἑαυτοῦ ζῶν, ἀλλά τήν τοῦ ἐραστοῦ ζάλην ὡς σφόδρα ἀγαπητήν».

Εἴμεθα ἱκανοί ὡς τό ἐν λόγῳ λευιτικόν ζεῦγος, ὁ σημειοφόρος π. Νικόλαος καί Ἀνθή ἡ μυροβλύζουσα πρεσβυτέρα αὐτοῦ, διά μίαν τοιαύτην ἔκστασιν καί διά ἕνα τοιοῦτον Κυριακόν ἔρωτα; Καί αὐτῶν τάς πρεσβείας ἐπιζητῶν.

Πηγή: Delis - Pan. Charalampos .