Ένα μικρό αγόρι
περνώντας έξω από
ένα μαγαζί είδε
μια πινακίδα: πωλούνται κουτάβια. Πόσο κάνει
κύριε αυτό; Ρώτησε
το αφεντικό. 30 ως
50 δολάρια απάντησε
και το παιδί
στεναχωρημένο είπε: έχω
μόνο 2 δολάρια, μπορώ όμως
να τα χαζέψω
για λίγο; Το αφεντικό χαρούμενα σφύριξε
και μια σκυλίτσα
με 5 κουταβάκια
ήρθε. Το ένα κούτσαινε
και το παιδί
αμέσως ρώτησε: Πόσο κάνει
αυτό; Θέλω οπωσδήποτε να το
αγοράσω. Δεν κάνει τίποτα
απάντησε ο κύριος,
για μένα είναι
άχρηστο αφού ποτέ
δεν θα περπατήσει. Τότε το
παιδί σήκωσε το
μπατζάκι από το
παντελόνι και ξεπρόβαλε
το αριστερό του
πόδι που υποστηριζόταν από
ένα μεταλλικό σίδερο. Όπως βλέπετε
κύριε ούτε εγώ
θα μπορέσω να τρέξω και να
παίξω μαζί του,
άρα χρειάζεται έναν
άνθρωπο για να παίζει μαζί
του και να
τον καταλαβαίνει. Ο μαγαζάτορας
δάγκωσε τα χείλη
του και δακρυσμένος
είπε: Εύχομαι όλα τα
κουτάβια να βρουν
κάποτε έναν ιδιοκτήτη
σαν και σένα
παιδί μου!
Μήπως
τελικά και εμείς
κρίνουμε με βάση
την εξωτερική ατελή
εμφάνιση τους άλλους
και χάνουμε την
πραγματική εσωτερική ομορφιά
των ανθρώπων;
(Περιοδικό: «η
ζωή του παιδιού»
στις 20-11-2015)
