Ένα λιοντάρι, όταν γέρασε, διηγείται ο
σοφός Αίσωπος, δεν
μπορούσε να τρέξει
και να βρει
την τροφή του
και έτσι σκέφτηκε
το παρακάτω τέχνασμα. Προσποιήθηκε τον
βαρειά άρρωστο και
έμενε στην σπηλιά
του. Τα ζώα που
πλησίαζαν και έμπαιναν μέσα
για να
δουν τι έχει,
τα άρπαζε και
τα καταβρόχθιζε.
Όμως το
πανούργο λιοντάρι βρήκε
τον μάστορά του
από την αλεπού. Πήγε
λοιπόν η αλεπού
και στεκόταν έξω
από την είσοδο
της σπηλιάς. Γεια σου
τι κάνεις; ρώτησε το
λιοντάρι. Είμαι άρρωστος, γιατί δεν
έρχεσαι μέσα να με
δεις; Βλέπω απάντησε η
παμπόνηρη αλεπού τα
ίχνη από τα
ζώα που ήρθαν
εδώ, να είναι μόνο
από έξω προς
τα μέσα και
όχι το αντίθετο. Έτσι η
πανέξυπνη αλεπού δεν έπεσε
στη παγίδα του
λιονταριού.
Μα έδωσε και σε μας
ένα μάθημα, πως πρέπει να έχουμε φρονιμάδα και σύνεση στο μυαλό και έτσι να
αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους που προέρχονται από τους πονηρούς και
επικίνδυνους ανθρώπους. Σίγουρα αυτοί μας στήνουν παγίδες, αλλά αφήνουν και
ίχνη- σημάδια που με τη σύνεσή μας τα καταλαβαίνουμε και τους αποφεύγουμε.
