Συνέβη πριν χρόνια στην Αθήνα. Ο μπαρμπα Στρατής που ζούσε με την γυναίκα του, ηλικιωμένοι και οι δύο στο χωριό , έλαβε ένα μήνυμα από τον γιο του , τον Πέτρο που ζούσε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Πατέρα έλα σε παρακαλώ στην πρωτεύουσα για λίγες μέρες, διότι έχω άδεια και δεν θέλω να φύγω από την Ελένη, την γυναίκα μου και τα τρία παιδιά μας χρονιάρες μέρες, έτσι ώστε επειδή έχω άδεια να σε πάω στους γιατρούς για τις εξετάσεις σου. Ο παππούς με το λεωφορείο πήγε στην Αθήνα, όλοι τον καλοδέχτηκαν στο σπίτι του γιου, οι εξετάσεις έγιναν , όμως μια μέρα ο Πέτρος που ήθελε να πάει στο γυμναστήριο, πήρε και τον πατέρα του μαζί.
Όταν γύρισε ο παππούς στο χωριό είπε στη γιαγιά που τον υποδέχθηκε ρωτώντας πώς πέρασε στην πρωτεύουσα… Τι να σου πω βρε γυναίκα, πήγα σε ένα γυμναστήριο και είδα πολλά παλαβά πράγματα , ανθρώπους να ιδρώνουν λες και τους κυνηγούσε κάποιος με τη βίτσα και το κυριότερο να περπατούν και να βρίσκονται συνέχεια στο ίδιο σημείο πάνω σε ένα πράγμα που το λέγανε διάδρομο γυμναστικής.
Ειλικρινά είναι αξιολύπητοι! Αυτή η κουβέντα του μπαρμπα Στρατή κάλλιστα μπορεί να ειπωθεί για την σημερινή κοινωνία που νομίζει ότι προχωρά, όμως καθόλου δεν πάει μπροστά. Οδηγοί στην πορεία μας αυτή είναι οι άγιοι. Ας τους παρακαλούμε να δείχνουν κατανόηση στους μπλεγμένους καιρούς μας και να αξιοποιούν σωστά τους αγώνες και τις προσπάθειες και τότε ΟΛΑ θα βρουν την πραγματική αξία και τη σωστή τους αποστολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου