Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΙΟΥΛΙΟΣ 2018

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Ιούλιος 2018

Για να διαβάσετε ολόκληρη την εφημερίδα ΔΙΨΩ πατήστε ΕΔΩ

Ένας πολύ σημαντικός λόγος που χαλάει ο γάμος των ζευγαριών.

Έλεγε συχνά με πολλή ταπείνωση ότι για τα διαζύγια των ζευγαριών φταίνε οι ιερείς γιατί δεν διαβάζουν όλες τις ευχές όταν τελούν το μυστήριο του γάμου.

παπαΦώτης ο Λαυρεώτης

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Όταν εισερχόμεθα στον Οίκο του Θεού κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας...

Γιατί δεν πρέπει να μιλάμε όταν βρισκόμαστε στον οίκο του Θεού την ώρα της Θείας Λειτουργίας;

Δείτε το παρακάτω βίντεο.

Άγιοι Ανδριανός και Ναταλία - Ζεύγος μαρτύρων αγίων

Η Αγία Ναταλία έζησε τον 4ο αιώνα στη Μικρά Ασία μια μεγάλη και πυκνοκατοικημένη πόλη της Νικομήδειας, που βρίσκεται στις ακτές της Θάλασσας του Μαρμαρά. Παντρεύτηκε έναν πολύ πλούσιο νεαρό άνδρα, ο οποίος κατείχε μια σταθερή θέση στο Σώμα της Δικονομίας, το όνομα του οποίου ήταν ο Adrian. Ήταν 28 ετών και ήταν παγανιστής - πήγαινε στον ναό και έκανε θυσίες στους θεούς του. Η Ναταλία ήταν κρυφή Χριστιανή.

Περίπου ένα χρόνο ζούσαν μαζί όταν στη Νικομήδεια ξεκίνησαν οι διωγμοί των χριστιανών και την πόλη επισκέφθηκε ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός Γαλέριος (305-311), ο οποίος μισούσε την Εκκλησία του Χριστού. Τότε άρχισε το πραγματικό κυνήγι για τους Χριστιανούς. Ακόμη και ανταμοιβή θα δινόταν σε κάποιον που θα έδειχνε ένα Χριστιανό. Σύμφωνα με μία από αυτές τις καταγγελίες, πιάστηκαν 23 Χριστιανοί που κρύβονται σε μια σπηλιά της Νικομήδειας.

Βασανιστήρια

Βασανίστηκαν αυτοί οι 23 Χριστιανοί ώστε να αναγκαστούν να κάνουν μια θυσία στους ειδωλολατρικούς θεούς, αλλά αρνήθηκαν. Στη συνέχεια οδηγήθηκαν στο Δικαστήριο για ανάκριση. Ο επικεφαλής της αίθουσας του δικαστηρίου ήταν ο Ανδριανός, ο σύζυγος της Ναταλίας. Παρακολούθησε με δέος το θάρρος των γενναίων χριστιανών που υπέφεραν όλα τα βάσανα για την πίστη. Τότε τους ρώτησε τι ανταμοιβές προσδοκούν από τον Θεό τους για τέτοια ταλαιπωρία; Απάντησαν ότι είναι αδύνατο να περιγραφούν τα οφέλη από αυτό, και το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να τα κατανοήσει. Και ξαφνικά το Άγιο Πνεύμα φώτισε τον Αδριανό και έδωσε εντολή στους άλλους δικαστικούς να τον υπολογίζουν κι αυτόν ως χριστιανό και είναι επίσης έτοιμος να πεθάνει με χαρά για τον Χριστό.

Αυτό αναφέρθηκε αμέσως στον αυτοκράτορα, ο οποίος τον ρώτησε τι έχει και αν τον έχει απογοητεύσει κάτι. Ο Άντριαν απάντησε ότι δεν είχε τρελαθεί, αλλά ότι τώρα έχει καθαρό μυαλό.

Απροσδόκητη χαρά

Τότε ο αυτοκράτορας τον διέταξε να τον αλυσοδέσουν και να τον στείλουν στη φυλακή. Έχοντας μάθει για όλα αυτά, η Αγία Ναταλία γεμίζει με βαθιά χαρά ότι ο Ανδριανός γνώρισε τον Χριστό και τώρα θα πάρει το στεφάνι του μάρτυρα. Εκείνη αμέσως έτρεξε να τον δει στη φυλακή, και άρχισε να φιλάει τα δεσμά του και να τον ενισχύει με λόγια για την αιώνια ευδαιμονία που τον περιμένει και του είπε ότι σύντομα θα βρεθεί ενώπιον του Θεού. Παρακάλεσε τον Θεό να είναι κι αυτή αντάξια του μαρτυρίου του συζύγου της.

Όταν η Αγία Ναταλία ήταν στο σπίτι, ο Adrian απελευθερώθηκε από τη φυλακή για να την ενημερώσει για την ημέρα εκτέλεσης.

Εκτέλεση

Η Ναταλία φοβήθηκε και πίστεψε ότι ο Αντριάν άλλαξε γνώμη και αρνήθηκε τον Χριστό και γι 'αυτό απελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία. Εξαιτίας αυτού, δεν ήθελε να τον αφήσει να πάει στο σπίτι. Τότε ο Ανδριανός της είπε ότι ήρθε να την ενημερώσει για την ημέρα της εκτέλεσής του και ότι ήρθε να την αποχαιρετήσει.

Όταν ήρθε αυτή η μέρα, οι Χριστιανοί οδηγήθηκαν έξω από το μπουντρούμι. Θα έπρεπε να τεθούν σε τρομερά μαρτύρια βάζοντάς τους στον άκμονα για να κόψουν τα χέρια και τα πόδια τους. Η ίδια η Ναταλία ζήτησε να εκτελεστεί πρώτα ο σύζυγός της!!! Σκέφτηκε ότι θα φοβηθεί όταν θα δει τα βασανιστήρια των άλλων μαρτύρων. Αλλά ο Άγιος Ανδριανός δεν φοβόταν και αμέσως ο Αγία Ναταλία έβαλε τα χέρια και τα πόδια του στο αμόνι!!! Μετά την εκτέλεση των αγίων μαρτύρων τα ακρωτηριασμένα σώματα τα έβαλαν στην φωτιά για να καούν, αλλά μια ξαφνική καταιγίδα άρχισε και έσβησε την φωτιά. Τότε πετάχτηκε φωτιά σαν κεραυνός και σκότωσε τους εκτελεστές.

Ιερά λείψανα

Η Αγία Ναταλία παρέμεινε δίπλα στο σύζυγό της μέχρι το τέλος, μέχρι να φύγει η ψυχή του στον Κύριο. Στη συνέχεια πήρε το χέρι του συζύγου της και το κράτησε στο σπίτι. Η χήρα Ναταλία ζήτησε με προσευχή προς τον Θεό και μεσίτη τον σύζυγό της να μην την αναγκάσει κανείς να παντρευτεί έναν παγανιστή.

Ωστόσο, σύντομα ο αρχηγός του στρατού άρχισε να ζητά από τον αυτοκράτορα να του παραδώσει την πλούσια και όμορφη Ναταλία, αλλά αυτή όμως κατέφυγε στο Βυζάντιο. Εκεί της εμφανίστηκε ο Ανδριανός και την προειδοποίησε ότι σύντομα θα ήταν με τον Κύριο.

Και ο Θεός πραγματικά την πήρε όταν αυτή με πόνο ψυχής είχε γύρει πάνω από τον τάφο του συζύγου της. Το σώμα του αγίου είχε μεταφερθεί στην περιοχή που έμενε η αγία Ναταλία, από πιστούς. Η Αγία Ναταλία έλαβε ένα στέμμα χωρίς το αίμα του μάρτυρα και ακολούθησε τον σύζυγό της στη Βασιλεία των Ουρανών. Τα λείψανά της βρίσκονται τώρα στο Μιλάνο στον καθεδρικό ναό της Αγίας Μαρίνας Laurence και τα λείψανα του Αγίου Αδριανού στη Ρώμη, σε ένα ναό που ονομάστηκε από τη μνήμη του.

Σεπτέμβριος 2018 - Πρόγραμμα Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Κυριακή 26 Αυγούστου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Όταν αναβάλλεις τα μικρά πράγματα, προγραμματίζεσαι να αναβάλλεις και τα σπουδαία!

Όταν αναβάλλεις την ικανοποίηση μιας ανάγκης γίνεται απωθημένο. Όταν λέμε απωθημένο, συνήθως εννοούμε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, ένα όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε. Το μεγάλο απωθημένο αποτελεί μεγάλη μη εκπλήρωση ενός στόχου ή ενός σκοπού. Τα μικρά απωθημένα είναι μικρές μη εκπληρώσεις, και οι μικρές μη εκπληρώσεις είναι πηγές άγχους.

Παράδειγμα: Είσαι στο σπίτι, η πετσέτα βρίσκεται στο πάτωμα, ο νεροχύτης έχει τρία πιάτα άπλυτα, ο καναπές δεν είναι τακτοποιημένος, και λες «Άσ’ το, θα το κάνω μετά, αργότερα, δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή». Αυτά τα «άσ’ το» δημιουργούν μικρές μη εκπληρώσεις. Οι μη εκπληρώσεις σε οδηγούν στο να μην ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου και, όταν μια ανάγκη δεν ικανοποιείται, γίνεται απωθημένο. Οι μικρές  μη εκπληρώσεις, οι ανικανοποίητες ανάγκες, μετατρέπονται σε μικρές πηγές άγχους, οι μικρές πηγές άγχους συσσωρεύονται, και στο τέλος της ημέρας δεν νιώθεις καλά και δεν ξέρεις τον λόγο.

Ο λόγος όμως είναι ότι έχει συσσωρευτεί το άγχος που πηγάζει από τα πολλά μικρά απωθημένα. Είναι αυτά τα μικρά «άσ’ το καλύτερα» που δημιούργησαν το αρνητικό συναίσθημα. Και πού σε οδηγεί το άγχος αυτό; Στο να μην προχωράς παρακάτω, να μην ξεκινάς καν άλλα πιο σημαντικά πράγματα.

Όταν αναβάλλεις τα μικρά, προγραμματίζεσαι να αναβάλλεις τα σπουδαία, ενώ όταν εκπληρώνεις τα μικρά, προγραμματίζεσαι για να εκπληρώνεις τα σπουδαία.

Αν πιάσεις την πετσέτα και τη βάλεις στη θέση της, αν συμμαζέψεις τον καναπέ, αν πλύνεις αυτά τα τρία πιάτα, δημιουργείς ένα περιβάλλον το οποίο είναι πιο φιλικό προς εσένα, πιο δημιουργικό. Απομακρύνεται το αρνητικό συναίσθημα, αυτό που δεν σου επιτρέπει να αναλάβεις δράση, που θα σου φέρει αποτελέσματα. Ουσιαστικά, με τις εκπληρώσεις αυτές έλεγξες το περιβάλλον σου, για αυτό και νιώθεις το συναίσθημα της νίκης και της πληρότητας.

Το να ολοκληρώσεις κάτι που αισθάνεσαι ότι πρέπει να γίνει (εκπλήρωση) πόσο άμεση σχέση έχει με το συναίσθημα της ολοκλήρωσης που πηγάζει από αυτό (πληρότητα); Ίσως παρατήρησες τη σύνδεση μεταξύ της λέξης «εκ-πλήρωση» και της λέξης «πληρότητα». Ολοκληρώνοντας αυτά που έχεις αφήσει στη μέση, είσαι σε καλύτερη διάθεση και νιώθεις πιο έτοιμος ώστε να καλέσεις έναν φίλο στο τηλέφωνο, να κανονίσεις μια έξοδο ή απλώς να καθίσεις σπίτι σου και να πιεις ένα ποτήρι κρασί. Το μυαλό σου είναι πλέον ελεύθερο από σκέψεις αναβολής και μπορεί να σκεφτεί πιο καθαρά. Απελευθερώνεις χώρο διαθέσιμης μνήμης αλλά και συναισθηματικό φορτίο, που σε κάνει πιο δυνατό και σε οδηγεί στο επόμενο επίπεδο.

Πιο ήρεμος από ποτέ, ίσως σκεφτείς μια υπέροχη ιδέα για ένα νέο προϊόν, ένα νέο project, μια νέα συνεργασία, η οποία θα πυροδοτήσει μια σειρά γεγονότων, οδηγώντας σε κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που είχες μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ή μπορεί απλώς να μη συμβεί τίποτα, αλλά να έχεις κερδίσεις μια όμορφη στιγμή. Και όλα αυτά ξεκινούν από τις μικρές εκπληρώσεις, δηλαδή από τις αναβολές της αναβλητικότητάς  σου.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Η αδυναμία και η απιστία των μαθητών... Η ανοχή του Θεού - Αρχιμ. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΕΚΑΤΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ  (5  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ  2018)

"ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;" (Ματθ. ΙΖ΄ 17)

 Ἡ ἀδυναμία τῶν μαθητῶν.

Ὁ Κύριος εὑρίσκεται εἰς τὸ ὄρος Θαβὼρ καὶ μεταμορφοῦται ἔμπροσθεν τῶν τριῶν μαθητῶν του καὶ κάτω εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ βουνοῦ, εὑρίσκονται οἱ ὑπόλοιποι ἑννέα μαθηταί. Ἐκεῖ ἔρχεται ἕνας ταλαίπωρος πατέρας, σύρων τὸν δαιμονιζόμενον υἱόν του καὶ ἀναζητῶν τὸν Κύριον διὰ νὰ τὸν θεραπεύσῃ. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Κύριος εὑρίσκεται εἰς τὸ ὄρος, θεωρεῖ αὐτονόητον, νὰ καλέσῃ τοὺς ἑννέα μαθητάς, νὰ θεραπεύσουν ἐκεῖνοι τὸν δαιμονιζόμενον νέον. Οἱ μαθηταί, θεώρησαν "ἁπλῆν διαδικασίαν" τὸ νὰ ἐπιτιμήσουν τὸν ἀπεχθῆ διάβολον, ἐπειδὴ τόσον εὔκολα θεράπευε ὁ Κύριος τέτοιους δαιμονιζομένους. Διεψεύσθησαν ὅμως! Προσπάθησαν κατ' ἐπανάληψιν νὰ διώξουν τὸν δαίμονα, ἀλλ' εἰς μάτην.

Οἱ μαθηταὶ ἀντιλαμβάνονται, ἀφ' ἑνὸς μέν, ὅτι ἔχουν νὰ κάνουν μὲ ἕνα πανίσχυρον πρόσωπον ποὺ δὲν εἶναι διατεθειμένον νὰ ὑπακούσῃ στὶς ἀδύναμες ἐπιτημήσεις τους καὶ ἀφ' ἑτέρου, ὅτι δὲν διαθέτουν τὸ κῦρος καὶ τὴν ἐξουσίαν τοῦ Διδασκάλου των. Νιώθουν πολὺ μικροί, μπροστὰ σὲ ἕνα γίγαντα. Ἀναγκάζονται νὰ περιμένουν καὶ αὐτοί, νὰ κατέβη ὁ Κύριος˙ καὶ ὅταν ἦλθε καὶ ἔσπευσε ὁ πατέρας τοῦ παιδίου νὰ τὸν παρακαλέσῃ καὶ νὰ τὸν πληροφορήσῃ διὰ τὰ ὅσα προηγήθησαν, "Ἀποκριθεὶς ... ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;" (Ματθ. ΙΖ΄ 17).  Στὴ συνέχεια, βέβαια, "ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης" (Ματθ. ΙΖ΄ 18). Ἔτσι, μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ πάντα ἐνεργοῦσε τὰ ποικίλα θαύματά Του.

Πλησιάζουν, ὅμως, κάποια στιγμὴ καὶ ἐρωτοῦν τὸν Χριστόν: "διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό;" (Ματθ. ΙΖ΄ 19) καὶ ὁ Κύριος τοὺς ἀπαντᾶ: "διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν" (Ματθ. ΙΖ΄ 20).

Ἡ ἀπιστία.

Εἶναι ἆραγε οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ, ἄπιστοι; Μήπως, αὐτὸ ποὺ τοὺς εἶπε ὁ Χριστός, ἦταν μία λεκτικὴ ὑπερβολή; Πρέπει νὰ γνωρίζῳμε ὅτι ὁ Κύριος, ὡς ὁ μόνος τέλειος καὶ ἀναμάρτητος, δὲν εἶπε ποτέ, εἴτε λάθος, εἴτε ψέμμα, εἴτε ὑπερβολή! Πάντοτε εἶπε τὴν ἀλήθεια καὶ μάλιστα ὄχι στὴν σχετικότητά της - ὅπως τὴν λέγομεν ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι, - ἀλλὰ εἰς τὴν τελειότητά της. Ἐπανερχόμαστε λοιπόν, εἰς τὸ ἐρώτημά μας. Εἶναι, ἐν προκειμένῳ, οἱ μαθηταὶ "ἄπιστοι"; Διὰ νὰ δώσωμεν τὴν ἀπάντησιν εἰς τὸ συγκεκριμμένον ἐρώτημα, θὰ πρέπῃ νὰ ἴδωμεν τί σημαίνει ἡ λέξις "ἀπιστία".

Οἱ πολλοὶ χριστιανοί, ἔχοντες νοθεύσει τὴν σημασίαν τοῦ ὅρου "πίστις", παρεχάραξαν - καὶ τοῦτο εἶναι αὐτονόητον, - καὶ τὶς ὁμόρριζες λέξεις, "ἀπιστία", "δυσπιστία", "ὀλιγοπιστία". Συνεπῶς, ἐφ' ὅσον "πίστις" δι' αὐτοὺς, εἶναι μία τυπικὴ καὶ μόνον παραδοχὴ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, "ἀπιστία", κατὰ τὴν ἐπιπόλαιη ἄποψή τους, εἶναι ἡ ἄρνηση καὶ ἀπόρριψις τοῦ Θεοῦ. Εἰς τὴν παροῦσαν ὅμως περίπτωσιν, ὁ Κύριος λέγοντας τὴν λέξιν "ἀπιστίαν" πρὸς τοὺς μαθητάς Του, σίγουρα ἐννοεῖ κάτι πολὺ βαθύτερο καὶ οὐσιαστικότερο. Εἶναι δέ, βέβαιον, ὅτι "ἄπιστον" δὲν ἐννοεῖ μόνον, ἐκεῖνον ποὺ ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἰς τὸν ὅρον τοῦτον, περιλαμβάνει καὶ πολλοὺς ἄλλους.

"ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν". Ἐγράψαμεν προηγουμένως τὸ συγκεκριμμένον ἐδάφιον, ἀλλὰ τὸ ἐπισημαίνομεν καὶ πάλιν, διότι εὔκολα ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας, τὸ πῶς ἐννοεῖ ὁ Κύριος, τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀπιστίαν. Πίστις, εἶναι, ἡ ἀπόλυτος ἐκείνη ἐμπιστοσύνη, ὄχι εἰς τὴν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ εἰς τὴν δύναμιν Αὐτοῦ. Πίστιν ἔχει ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐμπιστεύεται ἀπολύτως τὸν Παντοδύναμον Θεὸν καὶ εἰς οἵανδήποτε περίστασιν δύναται νὰ ψελίζῃ ἀπὸ καρδίας, "γενηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς" (Ματθ. ΣΤ΄ 10). Ἀντιστρόφως δέ, "ἀπιστία" σημαίνει, ἡ ἐμπιστοσύνη εἰς τὴν ἰδικήν μας ἀνύπαρκτον δύναμιν, καὶ ἡ ἀποστροφή μας ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Παναγάθου Πατρός. Διὰ νὰ μᾶς ἀποτρέψῃ δὲ ὁ Κύριος, ἀπὸ μίαν τοιαύτην καταστροφικὴν ἐμπιστοσύνην εἰς τὸν ἑαυτόν μας, μᾶς διευκρίνησεν ὅτι, "Καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ' ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε. Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν" (Ἰωάν. ΙΕ΄ 4-5). Αὐτὴ εἶναι ἡ ζητουμένη, ἀπὸ τὸν Θεόν, πίστις μας˙ ἡ ἀπόλυτος ἐξάρτησίς μας ἀπ' Αὐτόν.

Ἡ ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ.

"Μέχρι πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;" Ἀκούεται σὰν βαρειά ἀγανάκτησις, ὁ Λόγος αὐτὸς τοῦ Κυρίου˙ καὶ ὄχι μόνον ἀκούεται, ἀλλὰ καὶ εἶναι ...! Βεβαίως, ἡ ἀνοχὴ τοῦ Κυρίου εἶναι ἄπειρος καὶ δὲν περιορίζεται μέσα σὲ συγκεκριμμένα ὅρια. Ὅμως ὅταν, τόσον ἔντονα καὶ ἁπτά, μὲ τόσα θαύματα, μὲ τόσην διδασκαλίαν, παραμένομεν δύσπιστοι καὶ ἄπιστοι καὶ παλεύομεν νὰ ἐπιλύσωμεν τὰ διάφορα προκύπτοντα προβλήματα, παραθεωροῦντες τὴν παρουσίαν καὶ δύναμιν τοῦ Θεοῦ, τότε ἂς φοβούμεθα μήπως κάποια στιγμή, "τελειώσει" ὁ χρόνος τῆς ἀνοχῆς! Ἂς θυμηθοῦμε ἐδῶ, τὸ γιατί ὁ Θεὸς ἐπωνόμασε τοὺς Ἰσραηλίτας, "σκληροτραχήλους καὶ ἀπεριτμήτους τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὡσίν" (Πράξ. Ζ΄ 51). Τόσον ἔντονος ἦτο ἡ παρουσία Του καὶ τὸ ἐνδιαφέρον Του διὰ τὸν λαὸν ἐκεῖνον, ὥστε δὲν ὑπῆρχε πλέον καμμία δικαιολογία διὰ τὴν σκληρὰν καὶ βλάσφημον στᾶσιν των ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ.

Κάποιες στιγμές, μέσα στὴν θρησκευτική μας ἱστορία, ὁ Κύριος "ἐσκλήρυνε" τὴν στᾶσιν Του ἀπέναντι εἰς τὸν ἄνθρωπον. Εἰδικῶς δέ, εἰς τὴν ἱστορίαν τῶν προαναφερθέντων σκληροταχήλων Ἐβραίων, ὁ Θεϊκὸς "πέλεκυς" ἔπεσεν βαρύτατος ἐπὶ τὰς κεφαλάς των. Εἰς τὰ Σόδομα καὶ Γόμμορα καὶ τὰς περὶ αὐτάς, πόλεις, μὲ τοὺς δηλητηριώδεις ὄφεις ἐν τῇ ἐρήμῳ, μὲ τὴν φρικτὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος καὶ εἰς ἄλλας παρομοίας περιπτώσεις ἢ καὶ σκληροτέρας.

Εἴθε, ἡ ἀγάπη Του νὰ μετριάζῃ τὴν δικαίαν ὀργήν Του καὶ εἴθε ἡ πίστις ἡμῶν νὰ συντελῇ πρὸς τοῦτο.  

                                                                              

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                      

Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Η "απουσία" της Εκκλησίας.

Η Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης των τελευταίων ετών, έζησε το διαρκές ατύχημα της ένδειας ηγετικών προσωπικοτήτων.

Της παρακμής της απουσίας.

Από την πολιτική, μέχρι την οικονομία, και από τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο, μέχρι την Εκκλησία, η Ελλάδα της κρίσης είναι μια ορφανή χώρα.

Μια χώρα η οποία, κοιτάζει γύρω της με απόγνωση, και αδυνατεί να φρενάρει την αγωνία της αναζήτησης, σε εκείνους που θα την έπαιρναν από το χέρι, προκειμένου να την οδηγήσουν πέρα και μακριά από την εθνική κρίση.

Από την εθνική τραγωδία των Μνημονίων.

Με αφορμή τον πρόσφατο εορτασμό της συγκλονιστικής εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, θα ήταν χρήσιμο να σταθούμε λίγο περισσότερο στην παρουσία της Εκκλησίας.

Ή μάλλον, στην «απουσία» της.

Μια Εκκλησία η οποία, στα χρόνια της εθνικής καταστροφής της διαρκούς κρίσης, λειτούργησε ως ένας από τους μεγάλους επιταχυντές του εθνικού αδιεξόδου, ενώ θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο λυτρωτικής λύσης.

Άλλωστε, ανεξαρτήτως του πόσο παραδέχονται αρκετοί ότι διατηρούν σχέση και επαφή με την πίστη, η κοινωνία μας διατηρεί τη συγκεκριμένη έννοια, βαθιά ριζωμένη μέσα της.

Ακόμη και σε περιπτώσεις κατά τις οποίες οι λειτουργοί της αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, η καρδιά δακρύζει, κάθε φορά που βρίσκει το κουράγιο να επιτρέψει στα μάτια να κοιτάξουν εκεί ψηλά.

Σε αυτά τα δύσκολα και επώδυνα χρόνια της κρίσης, η Εκκλησία δεν κατάφερε να συντονίσει τον βηματισμό της με τις ψυχικές προτεραιότητες μιας κοινωνίας η οποία, διψούσε για πνευματική στοργή.

Ελάχιστοι ιεράρχες όρθωσαν ανάστημα. Και όσοι επιχείρησαν να το κάνουν, το έκαναν διστακτικά, χωρίς να κατανοούν τις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας η οποία, αναζητεί κάτι περισσότερο και πιο ουσιαστικό, από συσσίτια και αγαθοεργείες. Χρειάζεται κάτι παραπάνω.

Στα χρόνια του μακαριστού Χριστόδουλου, η Εκκλησία ήταν παρεμβατική. Όπως θα έπρεπε και οφείλει να είναι. Φυσικά, δήθεν και αυτοαποκαλούμενοι «εκσυγχρονιστές» και «προοδευτικοί», έσπευσαν να κακοποιήσουν εκείνη την περίοδο. Και να επιχειρηματολογήσουν υπέρ μιας Εκκλησίας σιωπηλής. Τρομαγμένης. Περιθωριοποιημένης.

Έτσι, το κενό που άφησε η Εκκλησία, επιχειρούν να το καλύψουν άλλα… εθνικά ατυχήματα. Τα άκρα και οι ακρότητες. Οι υστερίες και οι κήρυκες εθνικού διχασμού, που διατρέχουν οριζόντια το πολιτικό σύστημα, με κοινό στοιχείο ταυτότητας την αλλεργία προς τη μετριοπάθεια.

Εκεί ακριβώς εντοπίζεται το ασυγχώρητο της φοβικής προσέγγισης και συμπεριφοράς της σημερινής Εκκλησίας και πολλών ιεραρχών.

Κρύφτηκαν από την κοινωνία. Κρύφτηκαν από τις πραγματικές εθνικές προτεραιότητες. Κρύφτηκαν από την Ιστορία.

Εξαίρεσαν τον εαυτό τους από το φως. Εκείνο που, στο τέλος νικάει πάντα το σκοτάδι.

Του Μάνου Οικονομίδη. 

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 18 Αυγούστου 2018

Ποιος θεωρείται "πλούσιος"; - Αρχιμ. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΩΔΕΚΑΤΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ  (19  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ  2018)

" ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται

εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν." (Ματθ. ΙΘ΄ 23)

Τὸν Χριστὸ ἢ τὸν "μαμωνᾶ;  

Ἕνας πλούσιος πλησιάζει τὸν Κύριο. Φαίνεται καλὸς καὶ εὐλαβὴς καὶ θέλει νὰ μάθῃ ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ Διδάσκαλο, τί πρέπει νὰ πράξῃ διὰ νὰ ἐπιτύχῃ τὴν αἰώνιον ζωήν. Ὁ Ἰησοῦς, μὲ πολὺ ὀλίγα λόγια, τοῦ συνιστᾷ νὰ τηρῇ τὶς ἐντολὲς τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου. Ἐκεῖνος ὅμως, ζητεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τοῦ ὑποδείξῃ κάποιες συγκεκριμμένες˙ καὶ ὁ Κύριος, τοῦ ἀναφέρει ἐνδεικτικῶς, κάποιες ἐκ τῶν δέκα ἐντολῶν τοῦ "Δεκαλόγου". Χάρηκε ὁ πλούσιος μὲ τὴν ἀπάντησιν τοῦ Διδασκάλου, ἔχοντας μέσα του τὴν βεβαιότητα ὅτι ... ἤδη εὑρίσκεται εἰς τὸν Παράδεισον. "πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ;" (Ματθ. ΙΘ΄ 20), ἀπήντησε εἰς τὸν Χριστόν, νιώθοντας ὅτι θὰ ἐπαινεθῇ πρὸς τοῦτο ἀπὸ Αὐτόν. Ὅμως ὁ "γινώσκων τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων", διακρίνει, ὅτι ὁ πλούσιος κάπου "χωλαίνει"!

Ἡ καρδία του, εἶναι ὑποδουλωμένη εἰς τὰ πλούτη του καὶ ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν, γίνεται ἁπλᾶ ὡς τυπικὴ διαδικασία. Τηρεῖ μὲν κάποιες ἐντολές, χωρὶς ὅμως τὴν τελείαν ἀγάπην πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὸν πλησίον. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Διδάσκαλος στὴν συνέχεια, τοῦ ὑποδεικνύει "ἐκείνην τὴν τελείαν πρᾶξιν" διὰ τῆς ὁποίας, ὄντως, θὰ ἀποδείξῃ τὰς δύο ὡς ἄνω "ἀγάπας". "Ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι." (Ματθ. ΙΘ΄ 21). Ἀκούει τὴν Θείαν αὐτὴν ὑπόδειξιν, μὲ ἀπογοήτευσιν. Ἐνῶ περίμενε τὸ ἐγκώμιον τοῦ Κυρίου, βλέπει ὅτι ἐκεῖνο ποὺ τώρα τοῦ ζητεῖται, εἶναι ... ἀκατόρθωτον. Δὲν ἀντέχει ἄλλο ... κοντὰ εἰς τὸν Χριστὸν καὶ γι' αὐτὸ φεύγει "λυπούμενος". Δὲν προτίθεται νὰ ἐγκαταλείψῃ τὰ πλούτη του, οὔτε ἀκόμη καὶ πρὸς χάριν τοῦ Κυρίου.

Ποῖος εἶναι ὁ "πλούσιος";

Ὑπῆρξαν ἀλλὰ καὶ ὑπάρχουν πολλὲς ἐνστάσεις, ὡς πρὸς τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, "ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν." (Ματθ. ΙΘ΄ 23-24). Καὶ γεννῶνται κάποια ἐρωτήματα: Ποῖος εἶναι ὁ "πλούσιος"; Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει πολλά; καὶ πόσα εἶναι τὰ "πολλά"; Ἀπὸ πόσα καὶ πάνω πρέπει νὰ ἔχῃ κάποιος γιὰ νὰ λέγεται "πλούσιος" καὶ ἀπὸ πότε συγκαταλέγεται μεταξὺ τῶν πτωχῶν; Πότε ἀρχίζει νὰ διευρύνεται "πύλη ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωὴν" καὶ πότε αὐτὴ γίνεται "τρύπημα ραφίδος";

Ἤδη ἐδώσαμεν σχετικῶς τὴν ἀπάντησιν, ἀλλὰ θέλομεν νὰ γίνομεν σαφέστεροι. Ἐν πρώτοις, ἂν κοιτάξωμεν εἰς τὰς τάξεις τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ εὕρωμεν καὶ Ἁγίους οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, πλούσιοι καὶ εὐκατάστατοι. Θὰ ἴδωμεν, Βασιλεῖς καὶ Βασιλίσσας, πλουσίους καὶ εὐγενεῖς, ἄρχοντας καὶ εὐμαρεῖς κατὰ κόσμον. Θὰ συναντήσωμεν, τοὺς πλουσίους εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, Ἀββραὰμ, Ἰσαάκ, Ἰακώβ, Ἰώβ, Δαυΐδ κ. ἄ. Μετὰ δὲ τὸν Χριστόν, τὸν Αὐτοκράτορα Θεοδόσιον, τὴν Βασίλισσαν Ὄλγαν, τὴν ἐπίσης Βασίλισσαν Θεοφανώ, καὶ ἄλλους καὶ ἄλλους ἁγίους ποὺ εἶχαν περισσότερα καὶ ἀπὸ τὰ ... πάντα.

Δὲν εἶναι δύσκολον νὰ καταλάβωμεν, φίλοι ἀναγνῶστες, ὅτι εἰς τὴν παροῦσαν περικοπήν, ὁ Κύριος δὲν φέρεται κατὰ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ἄλλωστε εἶναι αὐτὸς ποὺ μᾶς τὰ δίδει καὶ ἔχει ὑποσχεθεῖ κατ'ἐπανάληψιν ὅτι θὰ μᾶς τὰ αὐξάνῃ καὶ θὰ τὰ ἑκατονταπλασιάζῃ. "Καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει." (Ματθ. ΙΘ΄ 29). Τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ εἶναι εἰς τὴν διάθεσιν τοῦ ἀνθρώπου καὶ οὐδαμοῦ στὴν Ἁγία Γραφή, καταδικάζεται ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος συμβαίνει νὰ τὰ ἔχῃ.

Ἡ ἐξάρτησίς μας.

Ἐκεῖνο ποὺ καυτηριάζει καὶ καταδικάζει ἐδῶ ὁ Κύριος, εἶναι ἡ ἀφοσίωσίς μας εἰς αὐτὰ καὶ ἡ ἐξάρτησίς μας ἀπὸ αὐτά. Πότε ὁ Χριστὸς μᾶς συνέστησε νὰ μὴν χρησιμοποιοῦμε τὰ χρήματα διὰ τὶς καθημερινές μας ἀνάγκες; Δὲν ἐνθυμούμεθα ὅλοι, ὅτι εἰς τοὺς μαθητὰς τοῦ Κυρίου, ὑπῆρχεν πάντοτε τὸ "γλωσσόκομον", ἐκ τοῦ ὁποίου ἀνεφοδιάζοντο εἰς τὰ τῶν ἀναγκῶν των οἱ Ἀπόστολοι; Δὲν θὰ μποροῦσε ἆραγε ὁ Κύριος νὰ ἐκτρέφῃ αὐτοὺς καὶ νὰ τοὺς ἐνδύῃ καὶ γενικῶς νὰ τοὺς συντηρῇ μὲ θαυματουργικὸν τρόπον, ἂν ἤθελε νὰ μᾶς διδάξῃ τὴν ἀπέχθειά Του πρὸς τὰ χρήματα; Καὶ ἂν εἶπε εἰς τὸν Ματθαῖον νὰ ἀφήσῃ τὸ τελώνιον καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσῃ (Ματθ. Θ΄ 9), καὶ ἂν εἴδομεν σήμερον νὰ συνιστᾷ εἰς τὸν πλούσιον νὰ πωλήσῃ τὴν περιουσία του καὶ νὰ τὴν διανείμη στοὺς πτωχούς, καὶ ἂν ἐκάλεσεν κάποιους ἐκ τῶν μαθητῶν Του νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ πάντα καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν, "ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν;" (Ματθ. ΙΘ΄ 27) , τοῦτο δὲν εἶχε τὴν ἔννοιαν τῆς πλήρους ἀποστροφῆς πρὸς τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ τὴν πρόθυμον παράβλεψιν καὶ ἐγκατάλειψιν αὐτῶν, προκειμένου νὰ ἐμπιστευθοῦμε τὴν δύναμιν τοῦ Κυρίου.

Νὰ μὴν νομίσουμε, δηλαδή, ὅτι ἡ ζωή μας καὶ ἡ συντήρησίς μας, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ ὑλικὰ αὐτὰ πράγματα καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἂν κατεδίκασεν ὁ Κύριος τὸν πλοῦτον καὶ τὴν ἐν γένει εὐμάρειαν, τὸ ἔκανε διότι οἱ ἄνθρωποι εὔκολα παραδίδονται εἰς ἐκεῖνα ποὺ βλέπουν καὶ ἔχουν, παρὰ εἰς ὅσα ὑπόσχεται ὁ Θεός. Τοῦτο δὲν μᾶς ἐδίδαξεν ἆραγε καὶ εἰς τὴν παραβολὴν τοῦ ἄφρονος πλουσίου; Ἂς θυμηθοῦμε τὰ λόγια τοῦ ἀνοήτου ἐκείνου ἀνθρώπου. "Καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου." (Λουκ. ΙΒ΄ 18-19). Τὰ πάντα τὰ εἶχεν ἐναποθέσει εἰς τὴν πληθώραν τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν.

"Μὴ θησαυρίζετε θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς" (Ματθ. ΣΤ΄ 19).

Τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ μᾶς ἐδόθησαν ἀπὸ τὸν Θεόν, πρῶτον μὲν διὰ τὰς ἐλεημοσύνας μας - κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, - καὶ δεύτερον διὰ τὴν στοιχειώδη σωματικήν μας συντήρησιν. Ἐὰν δὲν ἰδοῦμε ἔτσι τὰ ἐπὶ τῆς γῆς ὑλικὰ πράγματα καὶ δώσωμεν εἰς αὐτὰ τὴν καρδιά μας, δὲν πρόκειται νὰ ἴδωμεν ποτέ τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. "ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν." (Ματθ. ΣΤ΄ 21). 

                                                                                 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                      

Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν