Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

Φωτογραφίες από την Κοπή της Βασιλόπιτας του Α.Ο. ΓΑΛΗΝΗ την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016


Η κοπή της Βασιλόπιτας του Α.Ο. ΓΑΛΗΝΗ πραγματοποιήθηκε στο  PATRAS PALACE






π. Πολύκαρπος Μπόγρης γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής 
Χριστιανικής Αγωγής της Νεότητος της Ιεράς Συνόδου








Αντιπεριφερειάρχης Ανάπτυξης
κ. Γιώργος Αγγελόπουλος
Μέλος Αθλητικής Επιτροπής Δήμου Πατρέων
κ. Κώστας Καραγκούνης
Βουλευτής Αχαΐας & Πρόεδρος Χριστιανοδημοκρατικού 
Κόμματος κ. Νίκος Νικολόπουλος 
Πρόεδρος Ε.Π.Σ. Αχαΐας 
κ. Δημήτρης Μπαλαφούτης
Γενικός Γραμματέας Ε.Σ.Κ.Α. - Η.
κ. Αλέκος Παπαδόπουλος

Πρόεδρος Τ.Ε.Φ.Ο.Επ.Α.
κ. Παναγιώτης Τζόβολος
Προϊσταμένη Ιατρικού Συλλόγου Πατρών & Αντιπρ.
Αντικαρκινικής κ. Νικολίτσα Παπαδοπούλου








Ο κ. Νίκος Νικολόπουλος με τον Πρόεδρο
του Α.Ο. ΓΑΛΗΝΗ κ. Πολύκαρπο Ευθυμάκη



Το διοικητικό Συμβούλιο του Α.Ο. ΓΑΛΗΝΗ, ο πρόεδρος κ. Ευθυμάκης
και ο επίτιμος πρόεδρος π. Αντώνιος Ρουμελιώτης














Μετά την κοπή της πίτας και την γλαφυρή ομιλία του πατήρ Πολύκαρπου Μπόγρη με θέμα "ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ και ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ" γευματίσαμε στο αρχονταρίκι της Ελληνορθόδοξης Κοινωνίας Προσώπων "ΔΙΨΩ".









Βίντεο - αφιέρωμα στα 20 χρόνια δράσης του Αθλητικού Ομίλου "ΓΑΛΗΝΗ"


Δείτε παρακάτω τα 3 βίντεο  - αφιέρωμα στα 20 χρόνια δράσης του Αθλητικού Ομίλου ΓΑΛΗΝΗ






Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

20 ΧΡΟΝΙΑ Α.Ο. ΓΑΛΗΝΗ

Θα μιλήσει ο πατήρ Πολύκαρπος Μπόγρης με θέμα: "Οικογένεια και Αθλητισμός"

Πατήρ Δημήτριος Γκαγκαστάθης... ένα μεγάλο θαύμα!


Το   υπόλοιπο   του    χρόνου
       Κυνηγημένος    από  δέκα   έφιππους   αντάρτες  ο  ενάρετος   ιερέας   π. Δημήτριος   Γκαγκαστάθης  (εκοιμήθη    εν  Κυρίω   το   1975) μόλις   χτύπησε   την καμπάνα   στις    20-10-1945, έφυγε   για   να σωθεί. Μπήκε  σε  μια    ρεματιά  όμως   τον   ανακάλυψαν  και  οι   σφαίρες  που  έριχναν   τρυπούσαν  τα   ράσα   του  και  κυλούσαν  κάτω    χωρίς  να   τον   τραυματίζουν. Όταν  πια    έφτασαν  πολύ  κοντά   του   βρίζοντας    χυδαία   ο   παπάς   φώναξε: «Μιχαήλ   αρχάγγελε   σώσε   με!»           
      Σαν    αστραπή  ο  αρχάγγελος  παρουσιάστηκε  με   την  μορφή   ενός  νέου   και  με   σπαθιά   έκοψε   τα   σχοινιά   από   την  σέλα   του  αλόγου   του    αρχηγού   των   ανταρτών  και   τον  γκρέμισε  κάτω   σπάζοντάς   του  την  σπονδυλική    στήλη. «Να  μας    συγχωρέσεις  παπά μου»    είπε    σαν  κεραυνόπληκτος   ο αρχηγός   «και να  πας    στο  καλό, έχεις  όριο   ζωής   ακόμη  και  προστάτες   υψηλούς». 

     Ο  ενάρετος  παπάς   τους   ευχήθηκε  να  τους   φωτίσει  ο  Θεός  να  γίνουν  καλοί   άνθρωποι   και  οι  αντάρτες   έφυγαν  μουδιασμένοι  σηκώνοντας   τον   τραυματισμένο    αρχηγό  τους. Οι     χωρικοί  που  περίμεναν  με    αγωνία   στην  εκκλησία   τον  παπά  τους, του  έκαναν  μεγάλη  υποδοχή  και αυτός   τους   είπε: «Η  θρησκεία  μας   είναι   ζωντανή».


(Λυχνία   Νικοπόλεως  Ιανουάριος    2016)

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Γυμνοί Ασκητές...



       Αποφεύγοντας λοιπόν να παρασταθούμε και παρακολουθήσουμε είτε γενικά, είτε με λεπτομέρειες την παραμονή του στη χερσόνησο του Άθω, την καταγεμάτη διδαχή, συγκίνηση και δέος, θα βρεθούμε κοντά σε μία επίσκεψη που έκανε μιά από κείνες τις ημέρες στα Καυσοκαλύβια, στη δροσερή Κερασιά κι από εκεί στα Κατουνάκια, στο Ησυχαστήριο των ζωγράφων Δανιηλαίων, στην ακροτοπιά, που, όπως λένε, ψέλνουν αγγελικά. Ήταν μία ταλαιπωρία, για να φθάσει ώσαμε εκεί. Αλλά υπερνικήθηκε από τον έρωτα που ένοιθε για βυζαντινές μελωδίες, για κατανυκτικούς ύμνους στην Υπεραγία Θεοτόκο. Στα Κατουνάκια οι περίφημοι ζωγράφοι Δανιηλαίοι από αδελφό σε αδελφό φύλαγαν το θησαυρό του αρχαίου μέλους, ισοκρατούσαν και έμελπαν την υμνολογία χρωματίζοντας το λόγο σαν άγγελοι. Κάτι το ασύλληπτο, το "ραντίζον την ψυχήν θεικήν δρόσον και αγαλλίασιν". Στο Ησυχαστήριό τους, περίφημο για την Αβραμιαία φιλοξενία του, εμόναζαν και τότε κάπου δώδεκα αδελφοί, οι οποίοι ζούσαν μεταξύ τους με άκρα υπακοή, απλότητα και αγάπη. Εκτελούσαν τις ιερές ακολουθίες με τέτοια κατάνυξη, που ο επισκέπτης λησμονούσε τα πάντα, αιθεροπιανόταν, ξέφευγε από τη χοική ουσία και επιθυμούσε να μη σαλέψει ποτέ από κεί.
Κάπου δέκα λεπτά της ώρας πορεία, κάτω από το Ησυχαστήριό τους, ήταν το φρικτό Καρούλι, ένας απόκρημνος βράχος πάνω από εκατό μέτρα, όπου κάτω χαμηλά στις ακριές του βρεχόταν από το μανιασμένο κύμα της ακρογιαλιάς.
Οι Δανιηλαίοι δεν είχαν ειδοποιηθεί για την επίσκεψή του, δεν ήξεραν ποιός είναι. Παρουσιάστηκε με καλογερικό σκούφο, με τα παλαιά ράσα που χρησιμοποιούσε στην καλλιέργεια των λουλουδιών του κήπου της Ριζαρείου, με χοντρές καλογερίστικες αρβύλες. Είπε πως ήταν ένας μοναχός από την Αθήνα. Τον υποδέχθηκαν όμως όπως πάντα με εγκαρδιότητα, με Αβραμιαία, όπως είπαμε, καλοσύνη και, αφού τον εκέρασαν νωπά σύκα, φουντούκια με αγριόμελο, ευχαριστήθηκαν που θα έμενε μερικές μέρες κοντά τους να παρακολουθήσει τις ιερές ακολουθίες.
Αλλά τα λίγα λόγια του, περίεργο, είχαν ουσία, τόξευαν ακτίνες "Θείου Φωτός!" . Όπου καθώς σε μιά στιγμή ύστερα από τις πρώτες περοποιήσεις σιγοπερπατούσαν με έναν από τους αδελφούς Δανιηλαίους, τον πέμπτο της συντροφιάς, κατευθυνόμενοι προς το φοβερό βράχο του Καρουλίου, συναπαντούν έναν άγνωστο "περίεργο" ερημίτη, μελαμψό, με καταμπαλωμένο κίτρινο ράσο, λιπόσαρκο, με δύο μεγάλα μάτια που σε καθήλωναν...
-Ευλογείτε...ψιθύρισε ο Νεκτάριος. Κι απόμεινε εκστατικός.
-Ο Κύριος, αποκρίθηκε αυτός. Και μονομιάς έκανε παρατήρηση στον αδελφό Δανιήλ.
-Πώς προπορεύεσθε, αδελφέ, από τον Πενταπόλεως, τον πρό πολλού ενταχθέντα μεταξύ των αγίων ιεραρχών; Σα να τους κόπηκε η αναπνοή. Ο Δανιήλ απόμεινε να κυττάζει χαύνος. Εκείνος εκύτταζε τα μάτια του ερημίτη και σώπαινε. Η καρδιά του γοργοκτυπούσε. Είχε λοιπόν δίπλα του μίαν άγνωστη αγωνιστική ψυχή, ευλογημένη με το ποορατικό χάρισμα; Άθελά του δάκρυσε.
-Υπερευλογημένο το όνομα του Κυρίου μας, αδελφέ, ψιθύρισαν τα χείλη του. Μην αναφέρετέ τι δια τον ταπεινόν δούλον του. Παρακαλώ...παρακαλώ, δεχθείτε...τον
ασπασμόν μου. Κι επλησίασε κι έσκυψε να φιλήσει το ροζιασμένο χέρι του ερημίτη.
Εκείνος τραβήχθηκε με φόβο. Και σκύβοντας με τη σειρά του να φιλήσει το χέρι του επισκέπτη βρέθηκαν οι δύο πρόσωπο με πρόσωπο. Αντάλλαξαν εγκάρδιο ασπασμό.
-Χθες οι δαίμονες φρύαξαν... ψιθύρισαν τα χείλη του ασκητή. Μεταβλήθησαν σε σμήνος μεγάλων κωνώπων, με έπληττον και προσπαθούσαν να με αφήσουν χάμου αναίσθητον. Πλην όμως δεν ίσχυσαν εις το σημείον του Τιμίου Σταυρού. Εις δε την φράσιν "Αναστήτω ο θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού" εξηφανίσθησαν.
-Διατί;
-Διότι θα μου εδίδετο η ευκαιρία να γνωρίσω έναν φοβερό διώκτην των. Τί νέα από τον κόσμο;
-Τι νέα...Πόλεμοι, ατασθαλίαι, ζυμώσεις και...
-Καταλαμβάνω, συμπλήρωσε ο ερημίτης. Κομπασμός, υπερηφάνεια, νοησιαρχία.
Ακολούθησε σιγή.
Στο μεταξύ ο αδελφός Δανιήλ παρατηρούσε με έκσταση τον απρόσμενο εκείνο επισκέπτη, που ήταν Επίσκοπος, και προσπαθούσε με λόγια συντριβής να επανορθώσει την παράλειψη προσφοράς του ανάλογου σεβασμού.
-Σας αντιλαμβάνομαι, Σεβασμιώτατε, έπιασε να λέει ο ασκητής. Νοσταλγείτε την μόνωσιν. Αλλ' εφόσον θεωρήσατε καθήκον να υπηρετήσετε αυτοπροσώπως τον λαόν, εφόσον
υπελογίσατε τους συνανθρώπους και τους αγαπήσατε εκ μέσης καρδίας... Θάρθει και η μόνωσις.
Τον κύτταξε πάλι στα μάτια και ξαναδάκρυσε.
-Τί φρονείτε δια τον εικοστόν αιώνα που έρχεται; σιγορώτησε.
Ο ερημίτης δεν αποκρίθηκε αμέσως. Σήκωσε το βλέμμα ψηλά, πήρε βαθειά αναπνοή και είπε:
-Τέλος τα βασίλεια. Πόλεμοι...ανησυχίαι, σφαγαί, καταστροφαί. Κυρίαρχος ο φόβος.
-Ο φόβος...επανάλαβαν τα χείλη του Δανιήλ.
Δεν είπαν άλλο τίποτα. Προχώρησαν και οι τρείς για το φοβερό βράχο...