Όλα ξεκινούν από μία ιδέα. Πιστέψτε την και δεχτείτε την όταν έρθει!

Καλύτερα να έχει κανείς πολλά λεφτά παρά λίγα. Καλύτερα να τ΄αποκτήσει γρήγορα παρά αργά. Τα λεφτά αυξάνουν τις επιλογές μας στη ζωή. Δημιουργούν νέα είδη ελευθερίας και βάζουν τέρμα στη δουλεία της φτώχιας. Δεν νομίζουμε ότι διαφωνεί κανείς. Το ερώτημα είναι, «Πώς τα βγάζουμε;» Ή ακόμη: «Από πού αρχίζει ο πλούτος;», «Πού βρίσκεται η πηγή του;»

Αν θέλουμε να πλουτίσουμε, πρέπει οπωσδήποτε να ξεκινήσουμε από κάπου. Από πού όμως; Η απάντηση είναι απλή. Τα πλούτη ξεκινάνε από μια ιδέα. Πιστέψτε ότι είναι διαθέσιμη, πείστε τον εαυτό σας ότι μπορείτε να την έχετε και δεχτείτε την όταν έρθει. Τότε, αν είστε θετικοί απέναντί της, δώστε της σχήμα και μορφή.

Η δεύτερη αναγκαία προϋπόθεση είναι η ιδέα σας να είναι θετική. Τι είναι όμως μια θετική ιδέα; Παλιά, το 1971, όταν ο Μαρκ ξεκινούσε την πρώτη του δουλειά, βρισκόταν στο Μπούλντερ του Κολοράντο μ΄ένα φίλο του, τον Μο Σίγκελ. Ήταν και οι δυο τους νέοι και γεμάτοι ενέργεια κι αισιοδοξία. Ανέβαιναν κι έβλεπαν το ηλιοβασίλεμα σε μια τοποθεσία που λεγόταν «Σίδερα».

Ο Μο όλο έσκυβε κι έκοβε διάφορα χόρτα και βότανα. «Μια μέρα θα κάνω μια επιχείρηση με τσάγια, ανταγωνιστική της Lipton», έλεγε. «Ναι, σίγουρα», του απαντούσαν όλοι.

Λοιπόν, ο Μο ξεκίνησε πουλώντας τα φυτικά ροφήματά του σε καταστήματα υγιεινής διατροφής.Ύστερα άρχισαν να εξαπλώνονται και κατέληξαν να πουλιούνται σε όλες τις μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων της Αμερικής. Ποιος δεν ξέρει σήμερα τα προϊόντα της Celestial Seasonings Tea, μιας από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες του Κολοράντο; Ξεκίνησε ο Μο με κεφάλαια; Ξεκίνησε έχοντας ένα μεγάλο εργοστάσιο ή αποθήκες; Είχε καμιά γιγάντια επιχείρηση πίσω του; Ήταν αρνητικός; Η απάντηση και στις τέσσερις ερωτήσεις είναι Όχι. Πήρε το δρόμο της ευημερίας με μια απλή ιδέα και με το κουράγιο να την υποστηρίξει.

Ξεκινάτε με την ιδέα, την αναθρέφετε και τη φροντίζετε με λατρεία σαν να ήταν το νεογέννητο μωρό σας. Θα μεγαλώσει. Θα σας έρθουν κι άλλες ιδέες ξαφνικά, που θα σας λένε να το κάνετε. Και τελικά, θα το κάνετε.

Ο Άιρα Χέιες, μια από τις αυθεντίες της χώρας μας στον τομέα της θετικής σκέψης, γνωστός και ως Πρέσβης του Ενθουσιασμού, υποστηρίζει πως όλα οφείλονται σε μια ιδέα: οι παραμάνες, η κάμερα Πολαρόιντ, τα γυαλιά ηλίου, οι αυτοκόλλητοι επίδεσμοι, το πλυντήριο πιάτων, τα στυλό διαρκείας, ακόμη και το επιτραπέζιο παιχνίδι «Μονόπολη». Υποστηρίζει επίσης ότι οι ιδέες που μπορούν να καρποφορήσουν είναι άπειρες.

Ο Άιρα το πάει ακόμη παραπέρα και προτείνει να κρατάμε όλοι μας ένα τετράδιο με την «Ιδέα της Εβδομάδας». Στο δικό του τετράδιο με την «Ιδέα της Εβδομάδας» αριθμεί κάθε χρόνο 52 συνεχόμενες σελίδες, από το 1 ως και το 52. Σαν αποτέλεσμα, του προκύπτουν 52 καταγραμμένες ιδέες κάθε χρόνο.

Έχει προγραμματίσει με επιτυχία το μυαλό του να παράγει μια δημιουργική, εφαρμόσιμη ιδέα κάθε εβδομάδα, για κάθε χρόνο, τα τελευταία τριάντα χρόνια. Αυτό τον έχει κάνει το διασημότερο πρόσωπο στο NCR και κορυφαίο ομιλητή, απ΄αυτούς που έτσι και τους ακούσεις μια φορά, δεν τους ξεχνάς ποτέ.

Πιστεύουμε ότι η ιδέα του είναι εξαιρετική. Πιστεύουμε ότι θα πρέπει όλοι μας να κρατάμε ένα τετράδιο ιδεών και να το έχουμε πάντα μαζί μας. Άλλωστε, οι ιδέες είναι κάτι το φευγαλέο. Τη μια στιγμή κυριαρχούν στο μυαλό μας και την επόμενη έχουν χαθεί. Ο κανόνας, λοιπόν, μοιάζει να είναι: «Γράψ΄την τώρα που σου ήρθε, πριν την ξεχάσεις».

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Γεροντικό - Κατάκριση μια λεπτή υπόθεση

Το γεροντάκι έχασε τα μυαλά του ή ο μοναχός την Θεία Χάρη;

Ένας καλόγερος έφευγε απ’ εδώ πέρα και πήγαινε παρακάτω. Εκείνη την ώρα χτυπούσε ένα Γεροντάκι τα κονσερβοκούτια. (αυτό το έκανε όταν άκουγε ότι άρχιζε η ώρα του εσπερινού, κανείς όμως δεν ήξερε τον λόγο).

Απείχε από εμένα έως 40 μέτρα. Άκουσε τον κρότο αυτόν και λέγει: «Ε, τι έπαθε το Γεροντάκι; Τα έχασε τα μυαλά του;»

Με το «τα’χασε» που είπε, είδα ότι έπεσε η ψυχή του, για την κατάκριση, για τα λόγια που είπε. Ο φτωχός, σκέφτηκα, να ήξερε τι έπαθε την ώρα αυτή. Την πτώση της ψυχής του είδα, όχι με τα μάτια τα σαρκικά, αλλά με τα μάτια της ψυχής.

Εφραίμ Κατουνακιώτης

Εισόδια της Θεοτόκου - εικονογραφία από διάφορες χώρες

Εικόνες από διάφορες χώρες που απεικονίζουν τα Εισόδια της Θεοτόκου.

Φυσικά η βυζαντινή αγιογραφία είναι η πιο σωστή απ' όλες τις καλλιτεχνικές αποδόσεις. Η τέχνη αυτή συμπίπτει με τις θεολογικές θέσεις της Εκκλησίας μας.

Τα Εισόδια της Θεοτόκου- δώδεκα χρόνια στον Ναό! (διήγηση για παιδιά)

Γιαγιά, ποιο είναι αυτό το μικρό κοριτσάκι που προχωρεί με απλωμένα τα χεράκια του ; ρώτησε η μικρή Δέσποινα κοιτάζοντας την εικόνα των Εισοδίων της Θεοτόκου που είχε μόλις τοποθετήσει η γιαγιά στο εικονοστάσι του σπιτιού. Σήμερα είναι η γιορτή των Εισοδίων, το ξέρει αυτό η Δέσποινα γιατί είναι και η μέρα που γιορτάζει η ίδια! Και την περιμένει με τόση χαρά και ανυπομονησία αυτή την γιορτή!

Όμως δεν ξέρει και πολλά για το γεγονός αυτό… ευκαιρία τώρα, που βρίσκεται η γιαγιά στο σπίτι, να λύσει τις απορίες της. Γιατί η γιαγιά διαβάζει πολύ και σίγουρα θα ξέρει και για την γιορτή αυτή…

– Η μικρή Παναγία είναι, κοριτσάκι μου, απάντησε η γιαγιά. Η μικρή Μαριάμ που την προσέφεραν ως δώρο οι γονείς της στο Ναό και την αφιέρωσαν στην υπηρεσία του. Ήταν μόλις τριών χρονών, λίγο μικρότερη από εσένα, Δεσποινούλα μου.

–Και γιατί , γιαγιά, ένα τόσο μικρό κοριτσάκι , το αφιέρωσαν οι γονείς του στον Θεό;… δεν θα τους έλειπε;… εκείνο δεν θα στεναχωρούνταν μακριά από την μανούλα του και τον μπαμπά του;… και ποιος θα το πρόσεχε εκεί στον Ναό;

-Θέλεις να καθήσουμε εδώ, δίπλα στο τζάκι, και σου διηγηθώ όλη την ιστορία; Πες και στα αδελφάκια σου να έρθουν, σίγουρα θα τους αρέσει και θα την βρουν ενδιαφέρουσα…. γιατί πολλά απ΄ αυτά που θα σας διηγηθώ δεν τα γράφουν τα βιβλία και πολλοί λίγοι τα γνωρίζουν. Τα διάβασα σε ένα πολύ όμορφο βιβλίο που περιγράφει με λεπτομέρειες όλη την ζωή την Παναγίας μας.

Με πολλή προθυμία μαζεύτηκαν τα αδελφάκια γύρω από την γιαγιά, μπροστά στο αναμμένο τζάκι, και κάθησαν στο χαλί περιμένοντας με πολύ ενδιαφέρον την διήγηση της γιαγιάς. Πάντα τους αρέσουν οι ιστορίες που τους διηγείται, κρέμονται από τα χείλη της όλα τα παιδιά, από το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο.

-Θυμάστε, παιδιά, που στις αρχές του Σεπτεμβρίου γιορτάσαμε την Γέννηση, το Γενέθλιο της Θεοτόκου; Τότε είχαμε πει ότι η μικρή Μαριάμ γεννήθηκε από τους ηλικιωμένους γονείς της μετά από σαράντα χρόνια ατεκνίας!

Τόσα χρόνια κι όμως περίμεναν… η ελπίδα τους στο Θεό ήταν πολύ δυνατή και η προσευχή τους έφερε τον γλυκύτερο καρπό: την Γέννηση της μικρής Μαριάμ, της χαριτωμένης παιδούλας που έμελλε να γίνει μητέρα του Θεού!…

Οι γονείς της Μαριάμ, λοιπόν, οι ενάρετοι και ευλαβείς Ιωακείμ και Άννα , είχαν δώσει υπόσχεση στον Θεό: αν τους χαρίσει παιδάκι, εκείνοι να το αφιερώσουν στην υπηρεσία Του, στον Ναό του Σολόμωντος. Ο ναός αυτός βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα και εκεί συγκεντρώνονταν οι Ισραηλίτες για να λατρεύσουν τον Θεό.

Το τάμα του έπρεπε να εκπληρωθεί… Η αγάπη τους για τον Θεό στάθηκε πιο δυνατή από την λαχτάρα για τον κοριτσάκι τους και σκέπασε την λύπη του αποχωρισμού… το δώρο που ο Θεός τους χάρισε, σε Εκείνον ανήκε…

Όταν η μικρή Μαριάμ έφτασε στην ηλικία των τριών ετών, έκριναν ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να την αφιερώσουν στον Ναό του Θεού.

Την ημέρα που κίνησαν για τον Ναό, μπροστά του προπορεύονταν κοπέλες που κρατούσαν αναμμένες λαμπάδες και έψελναν ύμνους. Με τέτοια συνοδεία θα πρόσφεραν την μικρή κόρη στον Θεό… μέχρι την στιγμή αυτή είχε μεγαλώσει μέσα σε αγιασμένο περιβάλλον, με πολλή φροντίδα και επιμέλεια για την ψυχούλα της… και τώρα, ως δώρο καθαρό και αμόλυντο, θα την απέδιδαν στο Θεό, εκπληρώνοντας το τάξιμό τους.

Στην είσοδο του Ναού την περίμεναν με δώρα οι ιερείς και ο Αρχιερεύς Ζαχαρίας. Δεκαπέντα σκαλοπάτια τους χώριζαν από την μικρή Μαριάμ. Σε κάθε σκαλοπάτι που θα ανέβαινε, θα έψαλλαν και ένα ψαλμό.

Όμως η μικρή τους χάλασε τα σχέδια! Μόλις πάτησε το πρώτο σκαλοπάτι, ανέβηκε μόνη της, χοροπηδώντας τα υπόλοιπα και βρέθηκε στην κορφή!

-Πω, πω! Θαυμαστό σημείο! Ένα μικρό κοριτσάκι να φεύγει από τους γονείς του και να τρέχει προς αγνώστους με χαρά! παρατήρησε η Μαρία.

-Ναι, Μαρία μου, συμφώνησε η γιαγιά. Είναι να θαυμάζει κανείς… Ακούστε και την θαυμαστή συνέχεια:

Ο Αρχιερέας την αγκάλισε με πολλή χαρά και απευθύνθηκε στους γονείς της με αυτά τα λόγια:

«Ω πρόξενοι της σωτηρίας μου! Πώς να σας καλωσορίσω; Τι να πρωτοπώ για εσάς; Είστε μακάριοι που γίνατε γονείς μια τέτοιας κόρης! Είστε ευλογημένοι που προσφέρατε ένα τέτοιο δώρο στον Κύριο!

Έλα και εσύ, παιδί μου, που θα γίνεις «Υψηλοτέρα των Ουρανών. Έλα εντός του Ναού!»

Και ο Αρχιερεύς οδήγησε την Μαριάμ στον ιερότερο χώρο του Ναού, στα Άγια των Αγίων! Εκεί που έμπαινε μόνο ο Αρχιερεύς… την οδήγησε εκεί μέσα, γιατί είχε τον φωτισμό από τον Θεό και κατάλαβε ότι η μικρή αυτή κόρη θα γινόταν η Μητέρα του Θεού !

Απορεί κανείς πώς ένα τόσο μικρό κοριτσάκι, μόλις τριών χρονών, έφυγε από μόνο του από την αγκαλιά των γονιών του και βρέθηκε με χαρά σε έναν άγνωστο γι αυτό χώρο. …Αυτό το μεγαλείο οφειλόταν στους γονείς της. Εκείνοι πάντα της έλεγαν: «Πρώτα ο Θεός, μετά εμείς. Πρώτα ο Ναός, μετά το σπίτι σου». Και έτσι συνέβη αυτό το θαυμαστό γεγονός των Εισοδίων της Θεοτόκου.

Επέστρεψαν, λοιπόν, οι γονείς στο σπίτι τους …είχαν πόνο στην καρδιά τους για τον αποχωρισμό από την κορούλα τους… όμως η αγάπη τους για τον Θεό και η χαρά της αφιερώσεως του παιδιού τους σε Εκείνον, ήταν πιο μεγάλες από την λύπη …και η καρδιά τους σκιρτούσε από μια παράξενη χαρά, λες και ένιωθαν από τώρα ότι θα γινόταν παππούδες στου Χριστού μας, του Σωτήρα του κόσμου!

-Και πού έμεινε η μικρή Μαριάμ τόσα χρόνια, γιαγιά; ρώτησε με απορία η Δέσποινα.

-Γύρω από το Ναό υπήρχαν ξενώνες όπου φιλοξενούνταν οι προσκυνητές, οι ιερείς, οι αφιερωμένες χήρες που υπηρετούσαν στο Ναό και άλλοι. Εκεί έμεναν και οι κοπέλες που για ορισμένο χρονικό διάστημα αφιερώνονταν στην υπηρεσία του Ναού. Μαζί με εκείνες έμεινε και η τρίχρονη Μαριάμ.

Έμεινε στο Ναό από τριών έως δεκαπέντε χρονών! Όλη την παιδική της ηλικία!

Οι κοπέλες αυτές που έμενα στο Ναό ήταν σαν μια αδελφότητα, σαν ένα γυναικείο μοναστήρι. Καταγινόνταν στην προσευχή, στην μελέτη, και είχαν κοινή τράπεζα και διακονήματα (δηλ. εργασίες).

Παρόλο που η Μαριάμ ήταν η πιο μικρή στην ηλικία, ζούσε την πιο αυστηρή και πειθαρχημένη ζωή.

Ξυπνούσε κατά τις έξι το πρωί. Και το πρώτο που έκανε , ήταν προσευχή. Προσευχόταν ένα τρίωρο στα άγια των Αγίων. Κατόπιν (9 π.μ.-3 μ.μ.) ασχολείτο με το εργόχειρο. Οι μεγαλύτερες την μάθαιναν να ράβει, να κεντά και να υφαίνει. Έμαθε τόσο γρήγορα την τέχνη, ώστε όλα την εθαύμαζαν.

Οι ιερείς, από σεβασμό στο πρόσωπό της , της ανέθεταν να φτιάχνει ό,τι χρειαζόταν ο ναός (καλύμματα, άμφια κ.α.).

Παράλληλα ασχολείτο και με την εκμάθηση της εβραϊκής γλώσσης. Οι μεγαλύτερες την μάθαιναν να γράφει και να διαβάζει. Και εδώ η Μαρία ήταν ταχύτατη στην μάθηση.

Και πάλι, οι μεγαλύτερες της έλεγαν διηγήσεις από την Παλαιά Διαθήκη και άλλες αγιογραφικές διδασκαλίες. Όταν κάποια ημέρα άκουσε, πως θα γεννηθεί ο Χριστός εκ Παρθένου παρακάλεσε τον Θεό: «Θεέ μου! Αξίωσέ με να Τον υπηρετήσω!»

Κατά την ενάτη ώρα (3μ,μ,) ακολουθούσε η κοινή τράπεζα. Όλες οι παρθένες ( και η Μαριάμ) συνέτρωγαν. Κατόπιν πήγαιναν στα κελλιά τους για ανάπαυση.

Τι να φοβάστε; (γέροντας Σωφρόνιος)

Να φοβάστε να έχετε κακό λογισμό για τον οποιονδήποτε.

Αυτό προκαλεί, όπως και άλλες φορές σας είπα, ρωγμές στον τοίχο, από τις οποίες μπορούν να μπουν στα δωμάτιά μας τα ποντίκια, τα πουλιά…

Αν είμαστε ενωμένοι, όπως όλοι το θέλουμε πραγματικά, θα μας δοθεί ό,τι είναι απαραίτητο για να ζήσουμε μία ζωή που οδηγεί στη σωτηρία… φυλάξτε στις καρδιές σας ό,τι σας λέω.

Προσεύχεσθε και να είστε σαν το τσιμέντο που συγκρατεί και όχι σαν τον δυναμίτη που τα καταστρέφει όλα.

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσεξ

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Πήγαινε πια ελεύθερος εκεί που σε θέλουν!!!

Λιγότερο ή περισσότερο, παλεύουμε όλη μας τη ζωή για την αποδοχή των άλλων. Θέλουμε να νιώσουμε την αγάπη, τη στήριξη, να ακούσουμε τον καλό το λόγο από το διπλανό μας. Είναι φορές όμως, που το περιβάλλον που μας περικλείει δεν είναι φιλικό. Τοξικό μάλλον θα χαρακτηριζόταν, αφού περισσότερο μας «κλείνει» παρά μας εμπνέει. Οι επικρίσεις, οι έμμεσοι και άμεσοι συναισθηματικοί εκβιασμοί γίνονται μέρος της καθημερινότητας που ζούμε.

Προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να γίνουμε αρεστοί, να πάρουμε την «έγκριση» από το περιβάλλον μας, θυσιάζουμε τα θέλω μας, τους στόχους μας, πολλές φορές την ίδια την προσωπικότητα μας. Υποδουλώνουμε τον εαυτό μας βάζοντας από μόνοι μας δεσμοφύλακα μας, την άποψη των άλλων, για το πώς θα έπρεπε να ζούμε τη ζωή μας, για το ποιοι είμαστε και για το πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, για να είμαστε «ok».

Καταπιέζουμε έτσι τον εαυτό μας να χωρέσει μες τα κουτάκια των άλλων, να πάει από την πεπατημένη, λες και θα μας γλυτώσουν οι άλλοι στα δύσκολα. Λες και υπογράφουμε ένα άτυπο συμβόλαιο, «εγώ θα μείνω εδώ ένα μικρό ανθρωπάκι που δεν ενοχλεί κανέναν και εσύ σε αντάλλαγμα θα με φροντίσεις και δε θα φύγεις μακριά γιατί θα με λυπάσαι. Πώς μπορείς αλήθεια να εγκαταλείψεις κάποιον που λυπάσαι; Πόσο σκληρός, πόσο άκαρδος πρέπει να είσαι;» και κάπως έτσι, καταλήγουμε να αφήνουμε την προσωπική μας ευθύνη στην άκρη. Στο πώς ζούμε τη ζωή μας, στο πώς συνδεόμαστε με τους άλλους αλλά και με τον ίδιο μας, τον εαυτό. Δημιουργούμε σχέσεις εξαρτητικές. Σχέσεις φτιαγμένες από όρους και κανόνες στρατηγικής.

Η ειρωνία είναι, πως όταν και αν τελικά τα δύσκολα έρθουν, συνειδητοποιούμε πως οι ανθρωποι που στέκονται δίπλα μας, είναι αυτοί που εξαρχής θα παρέμεναν εκεί, στο πλευρό μας, όποιο δρόμο και αν είχαμε επιλέξει. Γιατί μόνο οι άνθρωποι που μας γνωρίζουν και αποδέχονται για αυτό που είμαστε και για τις πιο μύχιες επιθυμίες μας, μας αγαπούν πραγματικά τόσο, ώστε να μείνουν στο πλάι μας και στα δύσκολα. Η αγάπη τους είναι χωρίς όρους. Μας αγγίζει το πρόσωπο σαν απαλό θαλασσινό αεράκι και οι αχτίνες της μας ζεσταίνουν την ψυχή.

Η πραγματική ελευθερία έρχεται μόνο, όταν καταφέρουμε τελικά να καταλάβουμε, ότι κανένας δε θα μας δώσει βραβείο στο τέλος της ζωής μας για το ότι ζήσαμε όπως ο ίδιος προσμονούσε. Η πραγματική ελευθερία έρχεται, όταν κατανοήσουμε πως ο καθένας κάνει το καλύτερο που ξέρει και μπορεί για τη δική του ζωή και πως κοιτά προς το μέρος μας πολύ λιγότερο από όσο νομίζουμε.

Μη σπαταλάτε το χρόνο σας λοιπόν, να ζητιανεύετε την αγάπη, εκεί που δεν υπάρχει. Ή που υπάρχει συνοδευμένη από ένα manual. Θα καταλήξετε να τραυματίσετε πιο πολύ την -ήδη από πριν ταλαιπωρημένη- αυτοεικόνα σας. Αυτό που θα πάρετε σε αντάλλαγμα είναι μηδαμινό μπροστά σε αυτό που θα δώσετε σαν αντίτιμο. Πραγματική απόσβεση δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.

Πηγαίνετε εκεί που σας θέλουν και μην προσπαθείτε να κάνετε φίλους και συμμάχους ανθρώπους, που δεν πρόκειται στην ουσία να σας καταλάβουν ποτέ. Μην περιμένετε να σας δώσουν την περιβόητη αναγνώριση τους, για να νιώσετε ότι αξίζετε. Αξίζετε έτσι και αλλιώς. Διαφυλάξτε την ενέργεια σας• τη χρειάζεστε, για να γνωρίσετε βαθύτερα τον εαυτό σας και για να βρείτε το δρόμο προς την προσωπική σας ευτυχία. Πιστέψτε με στο τέλος, δε θα το μετανιώσετε.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2017

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Οκτώβριος 2017

Διαβάστε ΕΔΩ ολόκληρη την εφημερίδα "ΔΙΨΩ"

Σωκράτης...

Επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η ψυχή δεν πεθαίνει, αλλά επιστρέφει στο σύμπαν

Μια επαναστατική θεωρία διατυπώνει την υπόθεση ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι κάτι περισσότερο από απλές «αλληλεπιδράσεις» νευρώνων στον εγκέφαλό μας και μπορεί να ήταν παρούσα ακόμα και πριν την αρχή του χρόνου. Δηλαδή, με απλούστερα λόγια, η ψυχή δεν πεθαίνει, αλλά επιστρέφει στο σύμπαν.

Ο Αμερικανός γιατρός Dr. Stuart Hamerroff και ο Βρετανός φυσικός Roger Penrose έχουν αναπτύξει μια κβαντική θεωρία της συνειδητότητας, η οποία υποστηρίζει ότι η ψυχή μας περιέχεται σε δομές, που ονομάζονται μικροσωληνίσκοι μέσα στα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Η ιδέα αναπτύχθηκε στη βάση της άποψης ότι ο εγκέφαλος είναι ένας βιολογικός υπολογιστής με 100 δισεκατομμύρια νευρώνες, των οποίων οι συνδέσεις των συνάψεων δρουν ως δίκτυα μεταφοράς πληροφοριών.

Ο Dr. Hameroff, επίτιμος καθηγητής στο Τμήμα Αναισθησιολογίας και Ψυχολογίας και Διευθυντής του Κέντρου Μελετών για την Συνειδητότητα στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, και ο Roger Penrose εργάζονται πάνω σε αυτή τη θεωρία από το 1996. Ισχυρίζονται ότι οι συνειδητές μας εμπειρίες είναι το αποτέλεσμα των επιδράσεων της κβαντικής βαρύτητας στους μικροσωληνίσκους, μια διεργασία που εκείνοι ονομάζουν αντικειμενική ενορχηστρωμένη αναγωγή (Orch-OR).

Σε μια επιθανάτια εμπειρία, οι μικροσωληνίσκοι χάνουν την κβαντική τους κατάσταση, αλλά οι πληροφορίες που περιέχουν, δεν καταστρέφονται. Μιλώντας απλά, η ψυχή δεν πεθαίνει, αλλά επιστρέφει στο σύμπαν. Ο Dr. Hameroff εξηγεί τη θεωρία λεπτομερώς σε ένα ντοκιμαντέρ με αφηγητή τον Morgan Freeman, που ονομάζεται «Through the wormhole» και το οποίο άρχισε να προβάλλεται το 2010.

«Ας υποθέσουμε ότι η καρδιά σταματά να χτυπά, το αίμα σταματά να ρέει, οι μικροσωληνίσκοι χάνουν την κβαντική τους κατάσταση. Οι κβαντικές πληροφορίες μέσα στους μικροσωληνίσκους δεν καταστρέφονται, δεν γίνεται να καταστραφούν, απλά διαχέονται και διασκορπίζονται στο σύμπαν. Αν επαναφέρουμε τον ασθενή, αυτές οι κβαντικές πληροφορίες επιστρέφουν στους μικροσωληνίσκους και ο ασθενής δηλώνει ότι έζησε μια επιθανάτια εμπειρία. Αν δεν επανέλθει ο ασθενής και πεθάνει, είναι πιθανό αυτές οι πληροφορίες να υπάρχουν έξω από το σώμα, ίσως επ’ αόριστον, ως ψυχή».

Ο Dr. Hameroff πιστεύει ότι οι νέες ιδέες για το ρόλο της κβαντικής φυσικής στις βιολογικές διαδικασίες, όπως στον προσανατολισμό των πουλιών, βοηθούν στην επιβεβαίωση της θεωρίας. Σύμφωνα με αυτή την επαναστατική θεωρία λοιπόν, η ανθρώπινη ψυχή είναι κάτι παραπάνω από αλληλεπιδράσεις νευρώνων στον εγκέφαλό μας και ίσως προϋπήρχε της ζωής όπως την γνωρίζουμε σήμερα.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Αυτοί που βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος...

Η ζωή είναι σαν ενα μυστήριο δάσος γεμάτο πολύχρωμα λουλούδια αλλά και δηλητηριώδη φυτά, γεμάτο με άγρια θηρία που απειλούν τη ζωή σου, αλλά και ήμερα ζώα που θα σε προφυλάξουν απο την απειλή των πρώτων. Πολλοί άνθρωποι ωστόσο δεν μπλέκονται σε αυτήν την περιπέτεια. Στέκονται σε ενα ξέφωτο παριστάνοντας τους πεφωτισμένους. Κάποια θεία φώτιση νομίζουν, μάλλον, πως έχουν δεχθεί η οποία τους παραχωρεί τη δικαιοδοσία να εντοπίζουν τα αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητας των υπολοίπων, παραλείποντας τα χιλιάδες αλλά θετικά που μπορεί να έχουν.

Στέκονται λοιπόν σε απόσταση ασφαλείας (μακριά από κάθε είδους δράση) παρατηρώντας ενα μονάχα δέντρο το οποίο πράγματι μπορεί να είναι σάπιο εσωτερικά, χωρίς άνθη και τόσο μεγαλεπήβολο που να κρύβει τον ήλιο… Υπάρχει όμως και ενα ολόκληρο δάσος που χάνουν παραμένοντας σε εκείνο το ξέφωτο. Ενα ξέφωτο που τους παρέχει ασφάλεια και κριτική δύναμη, τους στερεί όμως ερεθίσματα δημιουργικής σκέψης αφού σε εκείνο το ξέφωτο δεν βρίσκεται καμία πηγή έμπνευσης που να τρέχει φρέσκο νερό απο τα ψηλά βουνά που πλησιάζουν τον ήλιο και φωτίζονται απο αυτόν.

Υποθέτω όμως ότι δεν ενδιαφέρονται για αυτού του είδους την ελευθερία, έχουν περιοριστεί σε ενα άλλο είδος ελευθερίας, αυτό της λεκτικής έκφρασης. Περιορίζονται στο να επικρίνουν τον κόσμο που τους περιβάλλει αδιαφορώντας για τα συναισθήματα που προκαλούν στον εκάστοτε κρινόμενο. Η δυνατότητά τους αυτή δεν ισοδυναμεί με την πραγματική ελευθερία (τουλάχιστον έτσι όπως ορίζεται για εμένα η ελευθερία). Είναι μια ψευδαίσθησή της, η οποία περιορίζει το άτομα μονάχα σε εκείνο το μικρό ξέφωτο της ασφάλειας που επικρατεί τόσο όσο φως χρειάζεται για να μην ξεμυτίσει πιο πέρα.

Ο επικριτικός άνθρωπος ίσως (προ)τιμάει τα ιδεαλιστικά πρότυπα του νου του, πρότυπα τελειότητας εκτός ρεαλιστικού τόπου και χρόνου. Πιθανόν χρειάζεται καθολικούς και αιώνιους κανόνες για να ζήσει «σωστά». Την ασφάλεια των κανόνων χρειάζεται άραγε ή την ασφάλεια που προσφέρει η επίκριση; Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν θεμελιώσει τη ζωή τους πάνω σε θρησκευτικές εντολές και ηθικούς κώδικες, και είναι απολύτως κατανοητό. Το γενογός όμως ότι κάποιος χρησιμοποιεί τους ρητούς ή άρρητους κανόνες για να θίξει, σημαίνει οτι τέρπεται απο την συμπεριφορά του. Διαφορετικά γιατί να γεμίζει αρνητισμό εξωτερικεύοντάς τον με τέτοιο τροπο;

Μια πιθανή απάντηση είναι ότι μαζί με τον αρνητισμό βιώνει και συναισθήματα ανωτερότητας. Υψώνει ενα βάθρο, στο οποίο τοποθετεί τον εαυτό του διαχωρίζοντάς τον από τους υπόλοιπους «κοινούς θνητούς». Η στάση ζωής που ακολουθεί του δίνει μια ιδιότητα με την οποία πορεύεται εκ του ασφαλούς αφού πια έχει βρει μια σταθερή ταυτότητα. Όλοι οι άνθρωποι άλλωστε έχουμε αυτού του είδους την ανάγκη: να αυτοπροσδιοριστούμε διαχωρίζοντας τον εαυτό μας απο το σύνολο και να ανακαλύψουμε σταθερά στοιχεία του εαυτού μας, τα οποία θα μας συνοδεύουν στο υπόλοιπο της ζωής μας. Ο επικριτικός άνθρωπος όμως αυτοπροσδιορίζεται στη θεωρία, αλλά απο φόβο μένει στην αδράνεια.

Η κριτική ικανότητα σχετίζεται με την αφαιρετική σκέψη. Την ικανότητα να διαχωρίζεις από ένα εννιαίο σύνολο (δάσος) τα επιμέρους στοιχεία (δέντρα). Η διαφορά του απο τον επικριτικό είναι ότι ο δεύτερος εστιάζει σε ενα δέντρο και γενικεύει βγάζοντας αμέσως συμπεράσματα όχι τόσο επαινετικά. Εντούτοις, προσωπικά πιστεύω, ότι και ενας επικριτικός άνθρωπος δεν παύει να είναι ένας πραγματικά έξυπνος άνθρωπος (με την έννοια που περιέγραψα) που όμως δεν ξέρει να χρησιμοποιεί τα χαρίσματά του προς όφελός του.

Την ικανότητα να κοιτούν και να βλέπουν δεν την έχουν πολλοί άνθρωποι, μόνο οι πολύ ευαίσθητοι. Και εννοώ όλους αυτούς που καθημερινά κατακλύζονται απο ερεθίσματα. Οι αισθήσεις τους επιτρέπουν σε αυτά να τις διαπεράσουν και τελικά να αγγίξουν το άτομο σε βάθος. Όλοι οι καλλιτέχνες, οι ποιητές, οι ζωγράφοι, οι ηθοποιοί είναι απλά άνθρωποι που κοινωνούν, ό,τι πολύ εύκολα λαμβάνουν απο τα ευαίσθητα αισθητήρια όργανά τους, με θετικά αποτελέσματα. Τραβούν σαν μαγνήτης την ομορφιά και πεισματικά εμμένουν σε αυτήν, ώσπου να γίνει δημιουργία.

Ένα νόμισμα δεν έχει ποτέ μια πλευρά μόνο. Ίσως πίσω σου κρύβεται ένας παράδεισος και μετά απο χρόνια αρνητισμού, όταν πια το συνειδητοποιήσεις, να είναι αργά. Το πιο αβάσταχτο πένθος που μπορεί να βιώσει κανείς, είναι αυτό των εν δυνάμει δυνατοτήτων μας που ποτέ δεν ενεργοποιήθηκαν. Αυτό που η ζωή μας αξίωσε να ζήσουμε αλλά δεν τα καταφέραμε. Δεν είναι αργά να εγκαταλείψεις την ασφάλεια. Το πιο άγριο «θηρίο του δάσους» άλλωστε, είναι το μυαλό σου και αυτό πρέπει να τιθασεύσεις, τίποτα άλλο.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης