Ἡ διάπραξις τῆς ἁμαρτίας διὰ τοῦ … λογισμοῦ! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2022)

«τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» (Μάρκ. Β΄ 8) 

Ἡ διάπραξις τῆς ἁμαρτίας διὰ τοῦ … λογισμοῦ! 

Κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς, «ἐπὶ τοῦ ὄρους», ὁμιλίας τοῦ Κυρίου μας, - τῆς πρώτης ἐπισήμου ὁμιλίας, μετὰ τὴν Βάπτισίν Του καὶ τὴν τεσσαρακονθήμερον νηστείαν Του, - ὁ Διδάσκαλος, μεταξὺ τῶν πολλῶν θεμάτων τὰ ὁποῖα ἐπιλέγει διὰ νὰ διδάξῃ τοὺς μαθητάς του ἀλλὰ καὶ τὸν ὄχλον ὁ ὁποῖος τὸν ἀκολουθεῖ, εἶναι καὶ τὸ θέμα τῆς προσβολῆς τοῦ συζυγικοῦ βίου. Εἶναι τὸ ἁμάρτημα τῆς μοιχείας τὸ ὁποῖον καὶ ἀπηγόρευεν ρητῶς καὶ κατηγορηματικῶς, ὁ Μωσαϊκὸς νόμος εἰς τὴν ἕκτην ἐντολὴν τοῦ Δεκαλόγου! 

Ἀναφερόμενος εἰς τὸ τοιοῦτον ἁμάρτημα, ὁ Κύριος, δίδει … νέας διαστάσεις εἰς αὐτό! Μοιχεία, πλέον, δὲ εἶναι μόνον ἡ, διὰ τῆς πράξεως, προσβολὴ καὶ ἐξαπάτησις τοῦ ἢ τῆς συζύγου, ἀλλὰ καὶ ἡ … πονηρὰ ἐπιθυμία! Τὸ φοβερὸν τοῦτο ἁμάρτημα, καθὼς καὶ πολλὰ ἀκόμη ἁμαρτήματα, διαπράττονται διὰ τοῦ λογισμοῦ καὶ τῆς ἐμπαθοῦς ἐπιθυμίας! «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ» (Ματθ. Ε΄ 28)! Διὰ τῆς τοιαύτης ἐπισημάνσεως, γίνεται ἀντιληπτόν, ὅτι ἅπαντα τὰ ἁμαρτήματα καὶ αἱ παρανομίαι τῶν ἀνθρώπων, πρωτίστως συντελοῦνται καὶ διαπράττονται εἰς τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν. 

Ὁ «Κύριος γινώσκει τοὺς … διαλογισμοὺς τῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ. ϟΓ΄ 11). 

Εἰς τὸ σημερινὸν Εὐαγγελικὸν ἀνάγνωσμα, βλέπομεν, ὅτι ὅταν ἔρχονται οἱ τέσσαρες ἐκεῖνοι φίλοι, φέροντες τὸν παραλυτικὸν φίλον των, καὶ τὸν καταβιβάζωσι διὰ τῆς στέγης πρὸ τῶν ποδῶν τοῦ Χριστοῦ, ὁ Κύριος βλέπων τὴν πίστιν των, … ἀρχίζει τὴν θεραπείαν τοῦ παραλυτικοῦ, συγχωρῶν τὰς βαρείας ἁμαρτίας του, αἵτινες καὶ ἦσαν … ἡ βασικὴ αἰτία τῆς ὅλης … ἀναπηρίας του! «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»! Ὅμως, οἱ παριστάμενοι εἰς τοῦτο τὸ ἐπεισόδιον Γραμματεῖς, γνωρίζοντες ὅτι μόνον ὁ Θεὸς δύναται νὰ συγχωρῇ τὰς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἐπειδὴ δὲν ἔχουσι πεισθεῖ διὰ τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἤρχισαν νὰ διαλογίζωνται εἰς τὰς καρδίας των, ὅτι … πῶς οὗτος ὁ Ἰησοῦς, … συγχωρεῖ τὰς ἁμαρτίας τοῦ παραλυτικοῦ, ἐνῶ δὲν εἶναι … Θεός; «Τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός;»! 

Ἡ πρώτη κίνησις - ἀπάντησις τοῦ Διδασκάλου προκειμένου νὰ τοὺς δείξῃ τὴν Θεότητά Του, εἶναι ὅτι … γνωρίζει καὶ ἀποκαλύπτει τοὺς λογισμοὺς καὶ τὰς σκέψεις των! «Εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» Βεβαίως, ὀλίγον ἐνωρίτερον, εἶχεν ἀντιληφθεῖ καὶ τὴν πίστιν τῶν τεσσάρων φίλων, ὡς μᾶς πληροφορεῖ τὸ ἱερὸν κείμενον, «ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ …», ὅμως, εἰς τὴν δευτέραν ἀποκαλυπτικὴν παρέμβασίν Του, θὰ ἐλέγωμεν, ὅτι ἡ ἀπάντησίς Του πρὸς τοὺς … ἀμφισβητοῦντας, εἶναι κραυγαλέα! Ποῖος θὰ ἠδύνατο νὰ γνωρίζῃ τί κατηργάζοντο εἰς τὰς καρδίας των; Ὁ ἄνθρωπος ἀφ’ ἧς στιγμῆς ἐδημιουργήθῃ ἀπὸ τὸν Θεόν, ἔλαβε τὸ μέγα προνόμιον τῆς ἐλευθερίας! Ἐλευθερίας, πλήρους καὶ τελείας! Ἐλευθερίας, διὰ τῆς ὁποίας ἠδυνήθῃ, ἵνα παραβιάσῃ, … καὶ ἔκτοτε παραβιάζει διαρκῶς, τοὺς νόμους καὶ τὰς ἐντολὰς τοῦ Δημιουργοῦ του! Ἐλευθερίας τῆς σκέψεως καὶ τῶν θελημάτων του, ὥστε ὁ λογισμός του νὰ παραμένῃ … ἄσυλον ἀπαραβίαστον, καὶ νὰ μὴν γνωρίζῃ οὐδεὶς πλὴν τοῦ Θεοῦ, τὰ ὅσα κρύπτονται εἰς τὴν καρδίαν καὶ τοὺς διαλογισμοὺς αὐτοῦ! Ἐλευθερίας, ἥτις ὅταν ἀξιοποιῇται διὰ τὴν ἐπίτευξιν ἁμαρτωλῶν καὶ ἐκνόμων πράξεων, γίνεται αἰτία διὰ τὴν ψυχικήν, ἀλλὰ καὶ τὴν σωματικὴν κατάπτωσιν καὶ … καταστροφήν! 

Ὁ ἔλεγχος τῶν … λογισμῶν! 

Συνεπῶς, ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτάνει, διὰ τριῶν, κυρίως, τρόπων. Διὰ τῶν ἐκνόμων πράξεων, διὰ τῶν ποικίλων ἁμαρτωλῶν καὶ αἰσχρῶν καὶ βλασφήμων λόγων, καὶ διὰ τῶν ἀτόπων καὶ πονηρῶν λογισμῶν! Καὶ ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὰς δύο πρώτας κατηγορίας, … εὐκόλως ἀντιλαμβάνεται τὰς πτώσεις του καὶ - πολλάκις, - ἀμέσως ἐξομολογεῖται καὶ μετανοεῖ διὰ ταύτας! – βεβαίως, ἐν προκειμένῳ, ἀναφερόμεθα εἰς τούς, κατὰ συνείδησιν, Ὀρθοδόξους χριστιανούς. Περὶ τῶν πονηρῶν, ὅμως, καὶ ἄλλων ἐνόχων λογισμῶν, αἰσθάνεται μίαν τινα ἀσφάλειαν … καὶ θεωρεῖ ὅτι ἐπειδὴ δὲν γίνονται οὗτοι ἀντιληπτοὶ ἀπὸ τοὺς γύρω του, εἴτε τοὺς ἀποκρύπτει, εἴτε τοὺς ὁμολογεῖ … συγκεκαλυμμένους! Ἐπειδὴ ὅμως, συνήθως, διὰ τῶν τοιούτων … «καταβαίνει» κυριολεκτικῶς εἰς τὸν Ἅδην, θέλει νὰ θεωρῇ ὅτι ὁ λογισμός, δὲν ἔχει καὶ τόσον μεγάλην βαρύτητα ἐνώπιον τοῦ Κυρίου! 

Ὁ ἱερὸς Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ἐντρυφήσας ἐνδελεχέστατα εἰς τὸ ὕψιστον Μυστήριον τῆς Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως, καὶ προσδιορίζων τοῦτο, λέγει: «Ἐξομολόγησις ἐστίν, ἡ διὰ στόματος φανέρωσις, τῶν πονηρῶν ἔργων, λόγων καὶ λογισμῶν»! Διὰ τούτου τοῦ ὁρισμοῦ, ἔρχεται εἰς εὐθεῖαν συμφωνίαν μὲ τὰς ἀληθείας, ἅτινας καὶ προανεφέραμεν καὶ αἱ ὁποῖαι ἀποτελοῦσι τὸν κανόνα τῆς πνευματικῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν κακῶν λογισμῶν. Πῶς εἶναι δυνατόν, νὰ μὴν ἁμαρτάνωμεν, ὅταν εἰς τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν ἡμῶν, οἱ λογισμοὶ καὶ αἱ σκέψεις καὶ αἱ ἐπιθυμίαι, ἔχουσι κυριολεκτικῶς κατακλύσει καὶ κατευθύνουσι τὸν ταλαίπωρον ἄνθρωπον; Ἐάν δε ἀναζητήσωμεν τὰς … ρίζας ἑκάστης ἁμαρτίας θὰ συνειδητοποιήσωμεν ὅτι, πρὶν αὕτη γίνει … λόγος ἢ πρᾶξις, ἤδη συνετελέσθη εἰς τὴν καρδίαν ἥτις καὶ … συνεφώνησεν εἰς τὴν διάπραξίν της! Τοῦτο ἐπισημαίνει ὁ Θεῖος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος εἰς τὴν Καθολικήν του ἐπιστολήν, καὶ δεικνύων τὴν … πορείαν τῆς ἁμαρτίας, ἀφ’ ἧς στιγμῆς, αὕτη ἐγκριθεῖ ὑπὸ τῆς … καρδίας, λέγει: «ἕκαστος δὲ πειράζεται ὑπὸ τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐξελκόμενος καὶ δελεαζόμενος· εἶτα ἡ ἐπιθυμία συλλαβοῦσα τίκτει ἁμαρτίαν, ἡ δὲ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον» (Ἰακ. Α΄ 14-15)! 

Προσοχὴ εἰς τὰς σκέψεις …! 

Διὰ τῶν ὅσων προεγράφησαν, εἶναι αὐτονόητος ὁ καθοριστικὸς ρόλος τὸν ὁποῖον διενεργεῖ ὁ … λογισμός, καὶ ὡς ἁμαρτωλὸς αὐτὸς κατ’ αὐτός, ἀλλὰ καὶ ὡς αἴτιος καὶ «ρίζα» τῶν πλείστων ἁμαρτιῶν! Ὁ Δημιουργὸς καὶ Κύριός μας, ἔχει δώσει εἰς τὸν ἄνθρωπον τὴν δυνατότητα, καὶ νὰ διαχωρίζῃ τὰς σκέψεις του εἰς θεμιτὰς καὶ ἀθεμίτους τοιαύτας, ἀλλὰ καὶ νὰ τὰς ἐλέγχῃ καὶ ἐμποδίζῃ νὰ εἰσέρχωνται εἰς τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν του! Ἐάν, πολλάκις, ἐνοχλούμεθα, ὅταν διαπιστώνωμεν ὅτι κάποιος σκέπτεται … ἐνόχως εἰς βάρος ἡμῶν, ἂς ἐννοήσωμεν ὅτι διὰ τῶν λογισμῶν, καὶ ἁμαρτάνωμεν, ἀλλὰ καὶ χρήζωμεν … συγχωρήσεως καὶ θεραπείας! 

 Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου 

       Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Να ζηλεύουμε! Τι όμως;

 

Μεγάλος Κανών στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου Παραλίας 2022

 

Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό: τι κάνετε τόσες ώρες μέσα στην Εκκλησία, δε βαριέστε;

Κι εκείνος απάντησε: εσύ τι έκανες εννιά μήνες στη μήτρα της μάννας σου; Τίποτα. Ήσουν εκεί και τρεφόσουν με το μητρικό αίμα. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς.

Είμαστε εδώ και τρεφόμαστε από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Από το σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γιατί η Εκκλησία είναι η Μάνα που μας τρέφει.

Η φιλόστοργη Μάνα.

Η πνευματική καρδιά απ’ την οποία διαχέεται το αίμα και κρατιούνται ζωντανά τα παιδιά της.

Η Εκκλησία είναι σώμα. Δεν είναι κόμμα. Είμαστε μέλη. Δεν είμαστε οπαδοί. Σώμα ένα με κεφαλή το Χριστό. Πονάει ένα μέλος και πονάμε όλοι. Δοξάζεται ένα μέλος και δοξαζόμαστε όλοι. Οικογένεια μία είναι η Εκκλησία: Οι Ζώντες, – όσοι είμαστε μέσα στην Εκκλησία και όσοι βογγάνε έξω απ’ αυτήν…

– Αυτοί που έφυγαν…, οι αδελφοί μας οι Κεκοιμημένοι. Κι αυτοί που ακόμα δεν ήρθαν… Οι αγέννητοι.., τα παιδιά των παιδιών μας, τα δισέγγονα και τα τρισέγγονα, όσοι θα μπουν στην Εκκλησία και όσοι θα βογγάνε έξω απ’ αυτήν. Οικογένεια μία. Γι’ αυτό στην Εκκλησία δεν εορτάζουμε αλλά συνεορτάζουμε. Δεν νηστεύουμε αλλά συννηστεύουμε. Δε στενάζουμε αλλά συστενάζουμε. Δεν προσευχόμαστε αλλά συμπροσευχόμαστε. Συλλειτουργούμε και συλλειτουργούμαστε. Σώμα ένα είμαστε.

Οι γιαγιάδες μας το ήξεραν καλά αυτό. Ήξεραν ότι πρώτα ανήκουμε στην Εκκλησία και μετά στον εαυτό τους. Πρώτα στην Εκκλησία και μετά στο σπίτι τους. Γι’ αυτό συμμετείχαν στις ανάγκες της. Στο χτίσιμο της Εκκλησίας, στο στρώσιμο, στον έρανο, στις νηστείες, στους εσπερινούς, στα Μυστήρια, στη Λειτουργία. Οι παλιοί άνθρωποι ήξεραν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, γιατί άλλος δρόμος βγάζει σε άλλο τέρμα. Γνώριζαν ότι η σωτηρία είναι μόνο μέσα στο Καράβι του Χριστού που όσα κύματα και όσες θύελλες κι αν το χτυπούν , δεν καταποντίζεται.

– Γέροντα, τα παιδιά μας κοιμούνται στην Εκκλησία, μήπως να μη τα φέρνουμε;

– Στο Καράβι να είναι κι ας κοιμούνται, επέμενε ο Γέροντας Πορφύριος.

Η Εκκλησία, το Σκάφος του Χριστού!

Το Σώμα του Χριστού!

Το Στόμα του Χριστού!

Η Κιβωτός που μπαίνεις μέσα και σώζεσαι!

Αλήθεια, έχουμε βαθιά και ορθή γνώση του τι είναι η Εκκλησία;

Είναι μόνο για τις Κυριακές και τις γιορτές ή μπολιάζει όλο το βίο μας;

Είναι μόνο για ορισμένες ηλικίες ή αγκαλιάζει όλο τον άνθρωπο από τα πρώτα μέχρι τα έσχατα;

Τι περιμένουμε απ’ Αυτήν;

Τι θέλουμε να μας δώσει και τι της χρωστάμε;

Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι είναι η Εκκλησία και τι της οφείλουμε;

Οι Πατέρες λένε πως η Εκκλησία είναι ένα μεγάλο Νοσοκομείο που εφημερεύει σε εικοσιτετράωρη βάση, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Ένα Νοσοκομείο που εφημερεύει για όλους. Για ασφαλισμένους και για ανασφάλιστους. Για πλούσιους και για άπορους. Για επώνυμους και για ανώνυμους και περιθωριακούς ανθρώπους. Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο αντιμετωπίζεται κάθε νόσημα όσο βαθύ, όσο λοιμώδες και όσο θανατηφόρο κι αν είναι.

Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο μπαίνεις άρρωστος και βγαίνεις υγιής, όπως η αιμορροούσα. Μπαίνεις διώκτης και βγαίνεις Απόστολος, όπως ο Παύλος. Μπαίνεις αμαρτωλός και βγαίνεις άγιος, όπως η αγία Μαρία η Αιγυπτία. Μπαίνεις λύκος και βγαίνεις αρνί, όπως ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας.

Μπαίνεις πτώμα εν αποσυνθέσει και ανίστασαι τετραήμερος, όπως ο Λάζαρος! Γιατί στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος. Δεν υπάρχουν νεκροί. Η Εκκλησία είναι η χώρα των Ζώντων όπου υπάρχει Ζωή και περίσσεια Ζωής, δηλαδή ο Χριστός!

Από το βιβλίο: «Αντίδωρο»

Ποῖον, ἆραγε, δὲν γνωρίζει ὁ Θεός; - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (13 ΜΑΡΤΙΟΥ 2022)

«πόθεν με γινώσκεις;» (Ἰωάν. Α΄ 49) 

Μία λογικὴ ἀπορία καὶ ἐρώτησις. 

Ὅταν ὁ Φίλιππος ἐκλήθη ἀπὸ τὸν Κύριο  διὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσῃ, ἐκεῖνος ἔσπευσεν ἵνα εὕρῃ τὸν φίλον του Ναθαναήλ, μὲ σκοπὸν νὰ φέρῃ καὶ τοῦτον πλησίον τοῦ Διδασκάλου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ! Θεωρεῖ ὁ Φίλιππος, ὅτι ἡ γνωριμία του μὲ τὸν Χριστὸν εἶναι κάτι τὸ φοβερὸν καὶ ἀσύλληπτον καὶ διὰ τοῦτο, … μὲ πολὺν ἐνθουσιασμὸν ἀνακοινώνει εἰς τὸν φίλον του αὐτὴ τὴν γνωριμία …! Ὁ Ναθαναὴλ ἀκούων τὴν περιγραφὴν τοῦ Φιλίππου διὰ τὸν Ἰησοῦν, - «ὃν ἔγραψε Μωυσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ», - ἐκφράζει ἕνα δισταγμὸ διότι γνωρίζει ὅτι ἡ Ναζαρὲτ δὲν ἐφημίζετο διὰ τοὺς … καλοὺς καὶ ἠθικοὺς κατοίκους της! «Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι;», ἐρωτᾷ μὲ δυσπιστία τὸν φίλο του καὶ ἐκεῖνος τὸν καλεῖ νὰ ἔλθῃ νὰ γνωρίσῃ τὸν Κύριο ἐκ τοῦ σύνεγγυς. 

Εἰς ταύτην τὴν συνάντησιν, ὁ Κύριος ὁμιλεῖ διὰ τὸν Ναθαναήλ, σὰν νὰ τὸν γνωρίζῃ ἤδη! «Ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης, ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι»! Βεβαίως, δι’ ἡμᾶς οἱ ὁποῖοι γνωρίζομεν, ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ Ἀληθινὸς Θεός, μᾶς ἀκούονται οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Χριστοῦ, ἀπολύτως φυσιολογικοί! Πῶς θὰ ἦτο δυνατόν, νὰ μὴν γνωρίζῃ ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς τὸν οἷονδήποτε καὶ τὸ … ὅ,τιδήποτε; Ὅμως, ὁ Ναθαναὴλ ποὺ διὰ πρώτη φορὰ βλέπει τὸν Ἰησοῦν, εἶναι φυσικὸν νὰ ἐκπλήσσεται καὶ νὰ ἀπορῇ εἰς τὸ ἄκουσμα τῶν συγκεκριμμένων … ἀποκαλυπτικῶν λόγων! «Πόθεν με γινώσκεις;» Αὐτονόητος καὶ φυσιολογικὴ «βγαίνει» ἡ ἐρώτησις ἀπὸ τὰ χείλη του! Ὅσον … φυσιολογικῶς θὰ ἐρωτούσαμεν καὶ ἡμεῖς κάποιον ἄγνωστον ὅστις θὰ ὡμίλῃ περὶ ἡμῶν ὡς νὰ μᾶς ἐγνώριζεν! Ὁ Κύριος, ὅμως, προκειμένου ἵνα ἐνισχύσῃ τὴν πίστιν τοῦ Ναθαναήλ, καὶ τοῦ δείξῃ ὅτι … οὗτος ὁ Ναζωραῖος, εἶναι ὁ σαρκωθεὶς Θεὸς καὶ ἀναμενόμενος Μεσσίας, συνεχίζει νὰ ἀποκαλύπτῃ εἰς τοῦτον προσωπικὰς στιγμὰς καὶ καταστάσεις …! «Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε»! 

Εἰς τὴν τοιαύτην δευτέραν ἀποκάλυψιν τοῦ Κυρίου, ὁ Ναθαναὴλ ἐνθουσιάζεται καὶ πλήρης χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης ὁμολογεῖ, «ραββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ»! Ὅμως, ὁ Διδάσκαλος ὅστις καὶ γνωρίζει τὰς στιγμιαίας «ἐκρήξεις» ἐνθουσιασμοῦ τῶν ἀνθρώπων, καὶ διὰ νὰ προετοιμάσῃ τὸν … ὑποψήφιον τοῦτον μαθητήν Του, δι’ ἀκόμη μεγαλυτέρας καὶ συγκλονιστικὰς Θείας ἀποκαλύψεις, τὸν  καθησυχάζει καὶ τὸν προειδοποιεῖ,  «ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει»! 

Ἡ, μετὰ τοῦ Κυρίου, γνωριμία! 

Ποῖον, ἆραγε, δὲν γνωρίζει ὁ Θεός; Ὑπάρχει κάποιος ἢ κάτι τὸ ὁποῖον νὰ διαφεύγῃ τῆς ἀπολύτου γνώσεως τοῦ Θεοῦ; Εἶναι βαθεῖα ἡ πεποίθησις, οὐχὶ μόνον ἡμῶν τῶν χριστιανῶν ἀλλὰ καὶ ὅλων σχεδὸν τῶν ἀνθρώπων ὅτι … ὑπάρχει ὁ Θεός, ὅστις καὶ ἐποπτεύει τὸν ἄνθρωπον, … γνωρίζει τὰς πράξεις του καὶ τοὺς λογισμούς του, τὰς διαθέσεις του καὶ τὰς βουλάς του, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνα ἀκόμη τὰ ἐνδόμυχα, ποὺ καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος (ὁ ἄνθρωπος) δὲν δύναται νὰ γνωρίζῃ καὶ νὰ ἐκφράσῃ! Τοῦτο, ὁ Ναθαναὴλ τὸ γνωρίζει˙ πλήν, ὅμως, δὲν ἔχει γνωρίσει ἀκόμη τὸν Θεάνθρωπον Κύριον! Ἔχει μελετήσει τὸν νόμον καὶ τοὺς προφήτας˙ ἔχει τὴν βεβαιότητα ὅτι θὰ ἔλθῃ ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας διὰ νὰ σώσῃ τὸν «λαόν Του τὸν Ἰσραήλ»˙ δὲν φαντάζεται ὅμως, - ὅπως καὶ ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι, - ὅτι ὁ Μεσσίας θὰ ἔλθῃ μὲ τὴν ταπεινὴν ἐμφάνισιν τοῦ … Χριστοῦ, καὶ ὅτι … διὰ τῆς Σταυρικῆς Του θυσίας καὶ τοῦ Αἵματός Του θὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπον!  

Βλέπων τὸν Κύριον καὶ ἀκούων τὰς προαναφερθείσας ἀποκαλύψεις, ἐκπλήσσεται, διότι τοῦτο δὲν τὸ ἔχει βιώσει ποτὲ εἰς τὸ παρελθόν! «Πόθεν με γινώσκεις;» Φυσικόν, συνεπῶς, ἀκούεται, νὰ ἐρωτᾷ, … πῶς γνωρίζει ὁ Κύριος τὰ περὶ ἑαυτοῦ! Ὅταν, ὅμως, εἰς τὴν συνέχειαν, αἱ ἀποκαλύψεις ἔγιναν … ἐντονώτεροι, δὲν ἐκπλήσσεται πλέον, ἀλλὰ ἐνθουσιάζεται καὶ πείθεται ὅτι … «ραββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ»! 

Ἐγνώρισεν, ὅμως ἆραγε, καὶ ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστόν; Ἐγνώρισε καὶ ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστόν, … ὡς Μεσσίαν καὶ λυτρωτήν, ὅμως, - ὡς τοῦτο συνέβαινεν καὶ μὲ τοὺς λοιποὺς μαθητάς, - δὲν εἶχε τὴν τελείαν γνῶσιν περὶ τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ! 

Ὁ Κύριος μᾶς γνωρίζει! 

Ὁ Παντογνώστης Θεός, ἔχει τὴν ἀπόλυτον γνῶσιν τῶν πάντων! Εἰς πλεῖστα ὅσα σημεῖα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, Παλαιᾶς τε καὶ Καινῆς Διαθήκης, δεικνύεται ἀλλὰ καὶ φαίνεται, ἡ τοιαύτη παγγνωσία τοῦ Θεοῦ! Θὰ ἦτο δε, παρακεκινδυνευμένον τὸ νὰ ἐπιδιώξωμεν νὰ ἀναφέρωμεν τὰ ἀτελείωτα ταῦτα στοιχεῖα ποὺ μαρτυροῦν … τοῦ λόγου τὸ ἀληθές! Ὄχι μόνον … τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ καὶ ἅπαν τὸ ζωϊκὸν καὶ φυτικὸν βασίλειον, καὶ τὰ οὐράνια, … ὁρατὰ καὶ ἀόρατα, τὰ αἰσθητὰ καὶ ἀνεπαίσθητα, μετὰ πάσης λεπτομερείας, ὡς ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς παρουσιάζει … Ἑαυτόν, ἐκεῖ εἰς τὸ δίκαιον Ἰὼβ καὶ τοὺς φίλους του (Ἰὼβ ΛΗ΄- ΜΒ΄)! Ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, εἰς τήν, πρὸς Ἑβραίους, ἐπιστολήν του καὶ ἀναφερόμενος εἰς τὴν τελείαν γνῶσιν τοῦ Θεοῦ περὶ τῶν πάντων, λέγει: «καὶ οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανὴς ἐνώπιον αὐτοῦ, πάντα δὲ γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ» (Ἑβρ. Δ΄ 13)! 

Ὅμως, ἡμεῖς τὸ ἔχομεν συνειδητοποιήσει; Μᾶς ἀπασχολεῖ, ἆραγε, τὸ γεγονός, ὅτι εἴμεθα ὑπὸ τὴν ἐποπτείαν τοῦ Θεοῦ; Ἀνησυχοῦμεν ὅταν ἁμαρτάνωμεν καὶ παραβιάζωμεν τὰς Θείας ἐντολάς; Ὅταν ὁ δίκαιος Ἰωσήφ, προεκλήθη ὑπὸ τῆς συζύγου τοῦ Πετεφρῆ ἵνα διαπράξῃ μετ’ αὐτῆς, τὴν βδελυρὰν ἁμαρτίαν τῆς μοιχείας, ἐκεῖνος, ἔχων ἔντονον τὴν αἴσθησιν τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἀπήντησεν: «πῶς ποιήσω τὸ ρῆμα τὸ πονηρὸν τοῦτο, καὶ ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ;» (Γεν. ΛΘ΄ 9)! Τὸ ἴδιον, περίπου, εὑρίσκομεν … ἐὰν ἀνατρέξωμεν εἰς τὸ θεόπνευστον βιβλίον τῶν Ψαλμῶν. Ἐκεῖ θὰ ἴδωμεν τὴν αἴσθησιν τῆς ἀοράτου παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ἥτις καὶ διακατεῖχε τὸν Θεόπνευστον Προφητάνακτα Δαυΐδ. «Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν, ἵνα μὴ σαλευθῶ» (Ψαλμ. ΙΕ΄ 8). Ἀλλά, - καὶ εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, - ὅταν φέρουσιν εἰς τὸν Χριστόν, τὸν παράλυτον τῆς Καπερναούμ, καὶ οἱ Φαρισαῖοι κατηγοροῦσιν ἐνδομύχως τὸν Κύριον διότι συνεχώρησεν τὰς ἁμαρτίας τοῦ παραλυτικοῦ, ὁ Παντογνώστης Κύριος καὶ Θεός, ἐπέπληξε τούτους λέγων: «Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» (Ματθ. Θ΄ 4)! 

«Πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν», ἑπομένως ὁ Κύριος! Τοῦτο δε, δὲν μᾶς τὸ ὑπενθυμίζει ἵνα μᾶς τρομοκρατῇ καὶ ἀπειλῇ, ἀλλὰ διὰ νὰ μᾶς δίδῃ τὴν παρρηγορίαν ὅτι εἶναι … «μεθ᾿ ὑμῶν … πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.» (Ματθ. ΚΗ΄ 20)! 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου 

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν  

Κυριακή 3 Απριλίου 2022

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

... ας δούμε κι ένα φωτεινό παράδειγμα μιας οικογένειας γεμάτη αγάπη! (γιατί με όσα ακούμε στις μέρες μας κοντεύουμε να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας σε κάθε ανθρώπινη σχέση)

 

Αγάπη... Κανεὶς δὲν μπορεῖ ν’ ἀγαπᾶ ἕναν ἀόρατο Θεὸ ἂν πρῶτα... - Anthony Bloom

Μερικὲς φορὲς φοβούμαστε ν’ ἀκούσουμε προσεκτικὰ κάποιο πρόσωπο, διότι τὸ ν’ ἀκούσεις σημαίνει ν’ ἀνταποκριθεῖς κι ὄχι μόνο γιὰ ἕνα λεπτὸ ὅσο ἡ καρδιὰ εἶναι συγκινημένη καὶ μὲ μιὰ περαστικὴ σκέψη ἀλλὰ γιὰ πάντα.

Μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁ Χριστὸς ἀνταποκρίθηκε στὴν ἀνθρώπινη θλίψη καὶ τὴ φρίκη τῆς στέρησης τοῦ Θεοῦ κι ἔγινε γιὰ πάντα ἄνθρωπος.

Δὲ σωζόμαστε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀγωνιζόμαστε καὶ πετυχαίνουμε κάποιου εἴδους ἀποτέλεσμα, σωζόμαστε ἀπὸ τῆς ψυχῆς μας τὸν πόθο ποὺ μᾶς τραβᾶ στὸ ζωντανὸ Θεό, ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ μᾶς τραβᾶ στὸ Χριστό. Καὶ ὅταν ἀκόμα ἀποτυγχάνουμε – καὶ αὐτὸ ἰσχύει καὶ στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις -δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε ὅτι ἀκριβῶς, ὅπως καὶ ὁ Ἄπ. Πέτρος ἀφοῦ εἶχε ἀρνηθεῖ τὸ Χριστὸ ἦταν ἱκανὸς νὰ ἀπαντήσει τὴν τριπλῆ ἐρώτησή του, μποροῦμε νὰ ποῦμε: «Κύριε, ἐσὺ γνωρίζεις τὰ πάντα, γνωρίζεις τὴν ἀσθένειά μου, τὶς ἐκτροπές, τὴν ἀβεβαιότητα, τὴν ἀστάθειά μου, γνωρίζεις ὅμως καὶ ὅτι σὲ ἀγαπῶ, ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ τελευταῖο, τὸ βαθύτατο πράγμα μέσα μου».

Κανεὶς δὲν μπορεῖ ν’ ἀγαπᾶ ἕναν ἀόρατο Θεὸ ἂν πρῶτα δὲ μάθει ν’ ἀγαπᾶ τὸ συγκεκριμένο, ζωντανό, πραγματικὸ πρόσωπο τὸ ὁποῖο ἔχει ἀπέναντί του. Πρὶν λοιπὸν θέσουμε τὸ ἐρώτημά τοῦ πῶς θὰ φτάσουμε στὸ Θεό, ἂς ρωτήσουμε τοὺς ἑαυτοὺς μας ποιὰ εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στὸν πλησίον μας· ἂν ἡ καρδιὰ μας εἶναι κρύα, ἐπιφυλακτικὴ καὶ κλεισμένη, ἂν μᾶς τρομοκρατεῖ ἀκόμη καὶ ἡ ἰδέα ὅτι ὁ πλησίον μας μπορεῖ νὰ ἀπαιτήσει τὴν καρδιὰ καὶ τὴ ζωή μας δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ ἐπιζητοῦμε συνάφεια μὲ τὸ Θεό. Θὰ πρέπει πρῶτα νὰ μάθουμε τὸ πῶς ν’ ἀποκτήσουμε μιὰ καρδιὰ ζεστή, μιὰ καρδιὰ ζωντανή, μιὰ καρδιὰ ποὺ νὰ ἀνταποκρίνεται στὸν πλησίον μας καὶ ἡ καρδιὰ ἐκείνη τότε, ἀνοιγμένη, μὲ τὴν καθαρότητά της θὰ δεῖ τὸ Θεό.

Ἡ ἀγάπη δὲ γνωρίζει ὅρια. Δὲν εἶναι ποτὲ δυνατὸ νὰ ποῦμε ὅτι ἔχουμε ἀγαπήσει, ὅτι ἔχουμε κάνει πράξη τὴν κάθε παρακίνηση τῆς καρδιᾶς μας, ὅτι ἔχουμε ἀγαπήσει μὲ τρόπο τέλειο γιατί τέλεια ἀγάπη ἦταν ἐκείνη μὲ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς ἀγάπησε τοὺς μαθητές Του. Μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Εὐαγγελιστῆ (Ἰω. 15.13): «μείζονα ταύτης ἄγαπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ».

Πρὶν δοκιμάσουμε νὰ ζήσουμε μὲ μόνη βάση τὴν ἀγάπη ἂς κάνουμε μιὰ προσπάθεια, ἂς δοκιμάσουμε νὰ ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὸ νόμο, νὰ μὴν παραβλέπουμε δηλαδὴ τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ νόμου: τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν εἰλικρίνεια, ὅλες τὶς ἀπαιτήσεις τῆς φύσης ὅσον ἀφορᾶ τὸν τομέα τῶν σχέσεων ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Τότε μόνο θὰ εἶναι δυνατὸ νὰ φτάσουμε σ’ ἕνα τέτοιο ἀνάστημα, ποὺ ἔχοντας προχωρήσει πέρα ἀπὸ τὸ νόμο θ’ ἀγαπᾶμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, μὲ ὅλη μας τὴν ψυχή, ὅλη τὴ δύναμη καὶ τὸ εἶναι μας, μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατό μας.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπέραντη καὶ βαθειὰ καὶ ἀγκαλιάζει τοὺς πάντες. Αὐτὸ τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἀλλάξει στὴν ἀγάπη αὐτὴ εἶναι μία κάποια ἐσωτερικὴ ἰδιότητά της: ὁ Θεὸς μπορεῖ ἀγαπώντας νὰ χαίρεται ἤ ἀλλοιώτικα νὰ πληρώνει τὸ τίμημα τῆς ἀγάπης Του πάνω στὸ σταυρό.

Πρέπει νὰ πάρουμε φωτιὰ μὲ ὁλόκληρο τὸ εἶναι μας, μὲ μυαλὸ καὶ καρδιὰ καὶ θέληση καὶ σῶμα καὶ νὰ γίνουμε ἡ καιόμενη βάτος τὴν ὁποία εἶδε ὁ Μωυσῆς νὰ καίγεται ὁλόκληρη χωρὶς νὰ ἀναλίσκεται.

Μόνο ἂν ἡ ἀνθρώπινη ἀγάπη φωτιστεῖ μὲ τὸ θεϊκὸ μυστήριο θὰ πάψει νὰ καταναλίσκει τὸ ὑλικὸ τὸ ὁποῖο τὴν τρέφει. Ἡ θεϊκὴ ἀγάπη καίει, κάνει τὸ κάθε τι μιὰ ζωντανὴ φλόγα, δὲν τρέφεται ὅμως μὲ τὸ ὑλικό της: καταστρέφει αὐτὸ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει στὴν αἰωνιότητα• αὐτὸ ποὺ μένει εἶναι μία καθαρὴ φλόγα ἡ ὁποία μεταμορφώνει τὸν ἄνθρωπο σὲ Θεό.

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

Ζῶμεν ὡς αἰώνιοι ἢ ὡς προσωρινοί; - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ (6 ΜΑΡΤΙΟΥ 2022)

«ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν» (Ματθ. ΣΤ΄ 21) 

Θησαυρός! 

Ὅταν λέγωμεν … «θησαυρός», ἐννοοῦμεν κάτι τὸ ὁποῖον ἔχει τεραστίαν ἀξίαν, καὶ συνεπῶς οἱ ἄνθρωποι ἐπιθυμοῦν νὰ τὸ ἀποκτήσουν. Εἶναι ἐκεῖνο τὸ στοιχεῖον τὸ ὁποῖον … ἀποτελεῖ ἐγγύησιν δι’ ἐκεῖνον ὅστις καὶ θὰ τὸ ἀποκτήσῃ, ἐφ’ ὅσον ἡ τιμή του εἶναι τοιαύτη καὶ τοσαύτη καὶ ἐξασφαλίζει εἰς τὸν κάτοχόν του, πλοῦτον καὶ δόξαν καὶ τιμάς! Ὁ «θησαυρός», εἶναι ἐκεῖνο τὸ ἀνεκτίμητον … τὸ ὁποῖον ὁ ἄνθρωπος, δὲν ἀνταλάσσει καὶ οὔτε διαπραγματεύεται, καὶ χάριν τοῦ ὁποίου, προτίθεται καὶ εἰς θυσίας νὰ ὑποβληθῇ ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς ἰδίας ζωῆς αὐτοῦ νὰ ὑπερασπισθῇ τοῦτον! 

Τοιοῦτοι δὲ «θησαυροί», ὑπάρχουσιν … ἄπειροι! Καὶ ὑπάρχουσι, διότι ἡ ἀνθρωπίνη ἐκτίμησις ἀναδεικνύει τούτους. Θησαυρός, ἡ ὑγεία˙ θησαυρός, ἡ περιουσία˙ θησαυρός, τὰ χρήματα˙ θησαυρός, τὰ ἀξιώματα˙ θησαυρός, ἡ γνῶσις˙ θησαυρός, … ὅ,τιδήποτε ἀξιολογεῖ καὶ ἐπιθυμεῖ ἡ ἀνθρωπίνη καρδία! Οἱ θησαυροὶ δὲ οὗτοι, δὲν ἀξιολογοῦνται κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον καὶ διὰ τῶν αὐτῶν κριτηρίων, ὑπὸ τῆς κοινῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς! Ἐπὶ παραδείγματι, ἐνῶ διὰ κάποιους, ἡ ὑγεία καὶ ἡ ζωή, εἶναι τὸ … ἀδιαπραγματεύτως κορυφαῖον καὶ ἀνεκτίμητον, δι’ ἄλλους, ὑπεράνω τῆς ζωῆς, ὑπάρχουσιν αἱ ἰδέαι καὶ ἡ ἐλευθερία. Ὑπεράνω τῆς ζωῆς, πολλάκις διὰ κάποιους προέχει ὁ … ἔνδοξος θάνατος! Ἐνῶ διὰ τοὺς πολλούς, ἀδιαμφισβήτητος … θησαυρὸς εἶναι αἱ περιουσίαι καὶ τὰ χρήματα, διὰ τοὺς ὀλίγους, ἢ ἀκόμη καὶ τοὺς ἐλαχίστους, οἱ τοιοῦτοι θησαυροὶ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ … «σκύβαλλα» καὶ ἀσήμαντοι … ἀξίαι, διὰ τῶν ὁποίων ὁ ἄνθρωπος ἐξυπηρετεῖται εἰς τὴν πρόσκαιρον ταύτην ζωήν!

Συνεπῶς, τὸ ἐρώτημα τὸ ὁποῖον γεννᾶται εἶναι: «Ποῖα εἶναι τὰ κριτήρια διὰ τῶν ὁποίων ἀναδεικνύονται οἱ θησαυροί;» 

Οἱ, … «ἐν οὐρανῷ», θησαυροί! 

Ὁ Κύριος καὶ Διδάσκαλος, ἐκεῖ εἰς τὴν περίφημον «ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν» Του, ἐδίδαξε τοὺς μαθητάς Του καὶ τοὺς συνέστησεν, - ὡς ἠκούσαμεν εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν, - ἵνα θησαυρίζωσι καὶ πλουτοῦσι μὲ οὐρανίους θησαυρούς, οἵτινες παραμένουσιν ἄφθαρτοι καὶ διαρκεῖς καὶ δὲν ἀπειλοῦνται ἀπὸ τὴν … φυσικὴν φθοράν! Συγκεκριμμένως, εἶπεν, … «Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν» (Ματθ. ΣΤ΄ 19-20). Τοιοῦτοι δὲ θησαυροί, εἶναι ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ἐργαζόμεθα καὶ κοπιῶμεν ἐπὶ τῆς γῆς, ἀποθηκεύονται δὲ καὶ φυλάσσονται εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ οἱ ὁποῖοι ἐξασφαλίζουσι Βασιλείαν Οὐράνιον! 

Θησαυροὶ τοιοῦτοι, αἰώνιοι καὶ ἄφθαρτοι, εἶναι αἱ ἀρεταὶ καὶ οἱ ἀγῶνες καὶ ἡ συνέπεια καὶ ἀγάπη εἰς τὸν Θεόν! Εἶναι, αἱ προσευχαὶ καὶ νηστεῖαι καὶ οἷα ἄλλα παλαίσματα τὰ ὁποῖα ἠγωνίσθημεν διὰ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ! Καὶ ἂν ἀναζητῶμεν τοὺς μικροὺς καὶ φθαρτοὺς καὶ γηΐνους θησαυροὺς καὶ προσκολλώμεθα καὶ παρρηγορούμεθα εἰς τούτους καὶ θεωροῦμεν αὐτοὺς ἀπαραιτήτους διὰ τὴν διαβίωσίν μας, … ἀκόμη περισσότερον θὰ πρέπῃ νὰ ἐνδιαφερώμεθα νὰ ἀποκτήσωμεν τοὺς οὐρανίους καὶ ἀφθάρτους τοιούτους, οἵτινες ἀρκοῦσιν εἰς ἡμᾶς διὰ τὴν … αἰωνιότητα! 

Ὁ ἀγὼν καὶ ἡ ἀγωνία τῶν Ἁγίων! 

Τὴν ἀξίαν τῶν οὐρανίων καὶ ἀφθάρτων θησαυρῶν, καὶ … ἀντιστοίχως τὴν ματαιότητα καὶ φθορὰ τῶν γηΐνων πραγμάτων, εἶναι εὔκολον νὰ κατανοήσωμεν, ἐὰν ἀναδιφήσωμεν καὶ μελετήσωμεν τὰ ἱερὰ Συναξάρια καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὄχι δὲ μόνον εἰς τὰ ἱερὰ ταῦτα πρόσωπα, ἀλλὰ καὶ εἰς ἅπαντας ἐκείνους, οἵτινες ἐπήλπισαν καὶ προσεπάθησαν νὰ «στερεωθοῦν» ἐπὶ τῶν ματαίων καὶ κοσμικῶν πραγμάτων καὶ … «θησαυρῶν»! Καὶ ὡς πρὸς τοὺς Ἁγίους μας, εὐκόλως διακρίνομεν καὶ ἀντιλαμβανώμεθα τὴν ἐν γένει στᾶσιν των ἔναντι τοῦ ματαίου τούτου κόσμου! Οἱ μὲν ὅσιοι καὶ ἀσκηταί, εἶναι ἐκεῖνοι οἵτινες καὶ προετίμησαν τὴν ἀπόλυτον πτωχείαν καὶ στέρησιν καὶ κακουχίαν εἰς τὸν κόσμον τοῦτον! Δὲν ἐθέλγοντο ἀπ’ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα «σαγηνεύουν» συνήθως τοὺς ἀνθρώπους! Ἐζήτουν τὴν σωματικὴν θλῖψιν καὶ κακουχίαν καὶ ἔβλεπον τὰ … μετὰ τὸν σωματικὸν θάνατον! Ἔβλεπον καὶ ἐπεδίωκον ἐκεῖνα, «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κορ. Β΄ 9)! Ἡ παροῦσα ζωὴ ἦτο δι’ἐκείνους τοὺς μακαρίους, ἕν στάδιον ἀγῶνος καὶ προετοιμασίας διὰ τὴν αἰωνιότητα, καὶ οὐδὲν συνεκίνει τούτους ἐκ τῶν «ἀγαθῶν» τῶν προσκαίρων … 

Τὴν ἰδίαν ὅμως ἐκτίμησιν, ὡς πρὸς τὰς ἀπολαύσεις καὶ ἀνέσεις τοῦ παρόντος βίου, βλέπομεν, ἀκόμη χαρακτηριστικώτερον καὶ ἐντονώτερον, εἰς τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας τῆς Πίστεως ἡμῶν! Ἐκείνους οἱ ὁποῖοι προετίμησαν τὴν μέλλουσαν δόξαν τῶν δικαίων, μὲ τὸ βαρύτατον … ἀντάλλαγμα τῆς ἰδίας αὐτῶν ζωῆς. Πεπεισμένοι οὗτοι εἰς τοὺς λόγους τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, «μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ. Ι΄ 28), ἔσπευδον, κυριολεκτικῶς … «ἀγαλλομένῳ ποδί», πρὸς πικροὺς σωματικοὺς θανάτους καὶ φρικτὰ μαρτύρια, «ἵνα ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσωσι»! Ἔχοντες τοὺς ὀφθαλμούς των ἀτενίζοντας εἰς τὸν Οὐρανόν, ηὔχοντο καὶ παρεκάλουν τοὺς δημίους των ἵνα σπεύσωσι καὶ μὴ βραδύνουσι καὶ … θανατώσωσι τούτους! 

Ὁ θησαυρὸς ἁπάντων τούτων τῶν Ἁγίων, εὑρίσκετο ἐκεῖ ὅπου καὶ αὐτοὶ σήμερον εὑρίσκονται, καὶ ἀπολαμβάνουσι τοῦτον καὶ χαίρουσι τὴν ἀνεκλάλητον χαρὰν τῶν δικαίων! Ὁ Διδάσκαλος, δι’ ἐκείνης τῆς γνωστῆς παραβολῆς, «τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου», ἔδωσεν εἰς ἡμᾶς, ἁπάσας τὰς διαβεβαιώσεις, καὶ περὶ τῶν αἰωνίων ἀπολαύσεων ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν ἀντιστοίχων αἰωνίων βασάνων! 

Ζῶμεν ὡς αἰώνιοι ἢ ὡς προσωρινοί; 

Ἀνεφέραμεν ἤδη, τὴν παραβολὴν «τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου»! Πλὴν ὅμως, ὁ Κύριός μας, καθ’ ἅπασαν τὴν ἐπὶ τῆς γῆς παρουσίαν Του, εἴτε διὰ τῶν Λόγων Του, εἴτε διὰ τῶν ἔργων Του, ἔδειξεν εἰς ἡμᾶς τὴν ματαιότητα τῶν προσκαίρων καὶ … οὐσιαστικότητα τῶν Οὐρανίων! Ποσάκις συνέστησεν τὴν ἀποφυγὴν τοῦ πλούτου καὶ τὴν ἠθελημένην … πτωχείαν; Ποσάκις, ἐπίσης, ὡμίλησεν διὰ τὰ μέλλοντα ἀγαθὰ τῆς Οὐρανίου Βασιλείας; Διὰ πόσων λόγων ἐτόνισεν τὴν πραγματικότητα τῶν μελλόντων, ἀλλὰ καὶ ματαιότητα τῶν παρόντων καὶ φαινομένων; 

Πόσον, ἀληθῶς, ἀπεμακρύνθημεν τῆς πραγματικότητος; Πῶς περιεφρονήσαμεν τὰς Θείας Ἀληθείας καὶ ἐπιστεύσαμεν εἰς τὸ ψεῦδος καὶ τὴν ἀπάτην τῆς ὕλης;! Ποῖος δὲν διεψεύσθη ἐκ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν; Ὅσον καὶ ἐὰν ἐπλούτισαν τινὲς τὸν μάταιον ὑλικὸν πλοῦτον, ὁ θάνατος δὲν τοὺς ἐξήρεσεν καὶ ἡ ζωή των δὲν ὑπερέβη τὰ συνήθη … χρονικὰ πλαίσια! Ὡς ὁ ἄφρων τῆς παραβολῆς, … ἐχάρη καὶ ἐμακάρισεν ἑαυτόν, ἰδὼν τὰς γεμούσας ἀποθήκας του, ἀλλὰ διεψεύσθη ἐν συνεχείᾳ ἀπὸ τὸν … αἰφνίδιον θάνατον! 

Ἂς ἐννοήσωμεν συνεπῶς, ὅτι δὲν εἴμεθα προσωρινοὶ καὶ γήϊνοι, ἀλλά, τοὐναντίον, εἴμεθα αἰώνιοι καὶ ἀθάνατοι! 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου 

       Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 27 Μαρτίου 2022

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Ορθόδοξος και Ρωσικός ρεαλισμός - π. Ιωάννης Δρογγίτης

 

Ο π. Ιωάννης Δρογγίτης απαντά σε ερωτήσεις.

Ερ.: Αυτό που ήθελα να ρωτήσω, πάτερ, είναι γιατί αυτός ο πόλεμος τώρα και γιατί αυτός ο πόλεμος έτσι, που θυμίζει τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και ο τρόπος που διεξήχθη τότε ο πόλεμος. Από τότε δεν έχουμε ξαναδεί στην Ευρώπη μια τέτοια πολεμική σύρραξη. Αυτό, γιατί τώρα και γιατί έτσι;

Π.Ι.: Δεν ξέρω πώς να στο πω αυτό που ρωτάς, μπορώ να πω το εξής όμως, ότι ο πόλεμος αυτός είναι ένας πόλεμος δυστυχώς αναπόφευκτος. Δεν ξέρω ποιος πολεμάει ποιον. Ή μάλλον μπορώ, έχω μια γνώμη για το ποιος πολεμάει ποιον. Σίγουρα δεν νομίζω ότι πολεμάει η Ρωσία την Ουκρανία. Αυτό μπορώ να το πω. Ο πόλεμος είναι γενικευμένος. Αν μας ενδιαφέρει να μάθουμε για τον πόλεμο θα έπρεπε να βλέπουμε τόσο καιρό ότι ζούμε σε έναν πόλεμο γενικευμένο. Επομένως το ερώτημά μας θα πρέπει να ξεκινήσει από την αντίληψη ότι ούτως ή άλλως ζούμε σε πόλεμο και ότι αυτό που συμβαίνει είναι μια ειδική φάση αυτού του πολέμου που θα μπορούσε να γίνει τώρα, θα μπορούσε να γίνει [….] Η μυστική Ιστορία του κόσμου γίνεται σε άλλα δωμάτια στα οποία εμείς δε συμμετέχουμε.

Ξέρουμε όμως ότι αυτός ο πόλεμος ήταν σχεδόν αναπόφευκτος, ήταν προγραμματισμένος. Το ίδιο το Ουκρανικό κράτος δημιουργήθηκε για να πολεμήσει τη Ρωσία. Έτσι δημιουργήθηκε. Και έδωσαν υπόσχεση οι στρατιωτικοί ότι θα πολεμήσουν τη Ρωσία. Τον έχουν δώσει από το ’90. Τους υποχρέωσαν. Επομένως, δηλαδή ο πόλεμος θα γινόταν. Θα γινόταν γιατί το Ουκρανικό κράτος είναι ένα κράτος-μαριονέττα. Δημιουργήθηκε γι’ αυτό. Δημιουργήθηκε για να πολεμήσει τη Ρωσία. Και είναι ας πούμε ένα θέατρο σκιών αυτό. Θα συνέβαινε αυτό ούτως ή άλλως με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Δε θα συνέβαινε αν η Ουκρανία είχε επίγνωση, ας πούμε, της Ιστορίας της – οι άνθρωποι είχαν, παρασύρθηκαν οι καημένοι. Ο Ουκρανικός λαός δεν είναι ένας λαός ο οποίος ξαφνικά έγινε αυτό που βλέπουμε. Και ούτε και ξέρουμε πόσοι παραμένουν σε αυτή την ιδεολογία. Τέλος πάντων είναι πολλά που μπορεί να πει κανείς αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε.

Αυτό λοιπόν είναι ένα κράτος που στήθηκε ακριβώς από τη νέα τάξη πραγμάτων για να χτυπήσει τη Ρωσία την οποία μισεί. Νόμιζε ότι τελείωσε με τη Ρωσία, προσπάθησε να κάνει ένα τελειωτικό χτύπημα, δεν πρόλαβε να το κάνει γιατί βγήκε αυτός ο άνθρωπος, νομίζω ως άγγελος, για το ρωσικό λαό – ο Πούτιν εννοώ – και απέτρεψε αυτήν την καταστροφή. Η χώρα είχε διαλυθεί. Περίμεναν απλώς το χτύπημα της σκανδάλης. Εκεί ακριβώς στο χτύπημα της σκανδάλης εμφανίστηκε αυτός ο άνθρωπος.

Το κράτος λοιπόν συνέβη για να μπορεί το ΝΑΤΟ και όλη αυτή η κλίκα που συμμετέχει σε αυτό να προσεγγίσει τη Ρωσία και να απειλήσει τη Ρωσία, την οποία μισεί θανάσιμα. Γενικά, νομίζω η Δύση μισεί τη Ρωσία. Εγώ δεν τα λέω όλα αυτά από μια θέση μοσχοβιτισμού, νεομοσχοβιτισμού ή φιλορωσσισμού άκριτου. Δε μιλάω συναισθηματικά στα θέματα αυτά. Αλλά δε μιλάω και αντιιστορικά ή έξω από τη θέση μου την εκκλησιαστική. Μέσα σε αυτό μιλάω και λέω το εξής: αυτοί οι άνθρωποι μισούν τη Ρωσία. Μισούν ότι εκφράζει η Ρωσία. Μισούν το ρωσικό πολιτισμό. Μισούν τη δύναμη την κοσμική, την ισχύ την κοσμική της Ρωσίας. Μισούν την πνευματικότητα της Ρωσίας. Μισούν τη Ρωσική ψυχή. Μισούν το Ρωσικό πολιτισμό. Μακάρι να μην υπήρχε ο Ντοστογιέφσκι και όλοι οι μεγάλοι μουσουργοί της Ρωσίας. Μακάρι να μην υπήρχε κανείς από αυτούς. Αυτό η Δύση θα το έβλεπε ως το καλύτερό της. Υπάρχουν βέβαια αυτοί, υπήρξαν και θα υπάρχουν. Μέσα σε αυτό το γενικευμένο μίσος, λοιπόν, εντάσσεται και αυτός ο πόλεμος.

Η Ρωσία, κατά τη γνώμη μου, δεν επιτίθεται στην Ουκρανία. Κάνει το αυτονόητο. Δεν ήθελε, δεν βιάζεται […] ακόμη και πολιτικά αν το δείτε η Ρωσία ποτέ δε βιαζόταν να ανταποδώσει χτυπήματα. Δεν έκανε ανόητες κινήσεις ποτέ στην Ιστορία. Και πρόσφατα δηλαδή, να μην πω παραδείγματα, δεν είναι της δικής μου αρμοδιότητας. Δεν παρασύρεται δηλαδή, δεν κάνει τέτοια. Και άργησε, μάλιστα, και πολύ. Άργησε πολύ να το κάνει. Καταλάβατε γιατί; Γιατί η Ουκρανία στόχευε σε αυτό. Προκαλούσε. Η Ουκρανία ως κρατική, θεσμική οντότητα εννοώ, όχι ο λαός της. Ο λαός της παρασύρθηκε. Έχει παρασυρθεί. Θα έπρεπε να του φτιάξουν μια εθνική ιδεολογία ενάντια στη Ρωσία. Ενάντια στη μάνα τους δηλαδή. Ενάντια στον πολιτισμό τους, κυρίως, στράφηκαν. Αυτό είναι ένα τέρας. Αλλά αυτοί που δημιουργούν την Ιστορία δεν τους νοιάζει, ούτε οι άνθρωποι τους νοιάζουν, ούτε οι Ιστορίες, ούτε τίποτα. Είναι κυνικοί. Έτσι λοιπόν, κυνικά, έστρεψαν και την Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας. Έβαλαν τους δικούς τους ανθρώπους, το σχεδίασαν, έβγαλαν και αυτόν που δεν τους έκανε, έκαναν το πολιτικό πραξικόπημα και εγκατέστησαν μετά τους τρεις, τους δύο και τον τελευταίο ηθοποιό. Έτσι λοιπόν, θα γινόταν αυτό. Προσεταιρίστηκαν και τις ακροδεξιές, ναζιστικές, όχι ακροδεξιές, τις ναζιστικές ιδεολογίες. Είναι το μακρύ τους χέρι… αυτό που γίνεται στην Ουκρανία είναι φοβερό, απλώς οι άνθρωποι δεν το ξέρουν. Δεν ξέρουν τι γίνεται.

Τα εγκλήματα της Ουκρανίας εναντίων των ρωσοφώνων είναι απίστευτα για τη σημερινή εποχή. Να πω σε όσους δεν το ξέρουν και σε εσάς, ότι υπάρχει ένα νεκροταφείο η Αλέα των Αγγέλων. Η Αλέα των Αγγέλων, λοιπόν, είναι ένα νεκροταφείο παιδιών. Οι άνθρωποι έκαναν γενοκτονία. Καταλάβατε; Γενοκτονία κανονική. Έχουν ένα νεκροταφείο μόνο για παιδιά. Και τώρα όσοι αιχμαλωτίζονται από τους Ουκρανούς τους πάνε οι Ρώσοι στο νεκροταφείο των παιδιών, στην Αλέα των Αγγέλων. Και τους λένε ‘για κοιτάξτε τι κάνατε’. Αυτό έκαναν. Επίσημα έκαναν και ήθελαν και έκαναν εθνοκάθαρση. Μέχρι πότε να το αντέξουν αυτό; Ή θα άφηνε η Ρωσία να είναι 30 χλμ. από τα σύνορά της, από πόλη της ρουκέτες νατοϊκές; Αυτά είναι αστεία πράγματα. Οι Ρώσοι δεν είναι κανένας λαός […] η κρατική τους οντότητα είναι πάρα πολύ σοβαρή. Ευτυχώς για τον κόσμο. Θα άφηναν ποτέ το ΝΑΤΟ να πάει στα σύνορά τους, δίπλα ακριβώς να τους στοχεύει με ρουκέτες; Ποιος ανόητος λέει τέτοια πράγματα; Δε λέω τίποτα κρυφό. Απλά πράγματα σας λέω. Που κάνουμε όλοι τους δήθεν ειρηνιστές και τα λοιπά. Εντάξει, φυσικά είμαστε. Ποιος χριστιανός θέλει τον πόλεμο; Αλλά πέστε μου, δηλαδή, θα λέγαμε όχι στον πόλεμο μέχρι που θα εισέβαλε το ΝΑΤΟ στη Ρωσία; Και τότε θα λέγαμε ‘αχ, ναι, έπρεπε να γίνει κάτι’. Θα έπρεπε να αφήνονται τα παιδιά να σκοτώνονται;

Επισήμως, δημόσια, οι άνθρωποι θεωρούσαν το Ντονμπάς και τους ανθρώπους που ζουν εκεί –εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στον Ντονμπάς, ρωσόφωνοι- άχρηστο υλικό τους λέγανε. Δημόσια είπαν ότι πρέπει να τους σκοτώσουν. Δημόσια. Το καταλαβαίνετε; Μιλάμε για εθνοκάθαρση κανονική. Και έρχονται τώρα οι δήθεν «θείες» του συστήματος να μας πουν ‘πόσο κοκκινίζουμε με τον πόλεμο και τι κακοί που είναι οι Ρώσοι’; Αυτά ας τα πιστέψει όποιος θέλει. Αλλά η Ιστορία δεν είναι αυτή. Οι άνθρωποι έκαναν γενοκτονία. Πιστεύουν στη γενοκτονία. Εκτός από την ιδεολογία τους τη ναζιστική, όποιοι είναι σε αυτά, πίστεψαν και καλλιέργησαν μία τέτοια αντίληψη.

Να πούμε σε όσους δεν ξέρουν, γιατί αυτά δεν ακούστηκαν πουθενά, ενώ είναι γνωστά θέματα, τι έγινε στις 2 Μαΐου του ’14, στην Ουκρανία; Ημέρα φρίκης για τον παγκόσμιο πολιτισμό. Κάηκαν άνθρωποι, τους έκαψαν ζωντανούς μέσα στο Κτίριο των Συνδικάτων. Επειδή ήταν αντιφρονούντες, στην ακροδεξιά τους ρητορική. Στη ναζιστική, γιατί το ακροδεξιά είναι πολιτικά παρερμηνεύσιμο. Στην καθαρά ναζιστική τους αντίληψη. Τους έκαψαν ζωντανούς. Τους πυροβολούσαν. Πηγαίναν να πηδήξουν απ’ τα παράθυρα και τους πυροβολούσαν από κάτω, παιδιά. Και όσοι γλίτωσαν πέρασαν από δίκη. Απ’ αυτούς. Όχι από αυτούς που σκότωναν. Μιλάμε για τρομερό έγκλημα στο Κτίριο των Συνδικάτων. Σκότωσαν 50 ανθρώπους έτσι. Τους έκαψαν ζωντανούς παιδιά. Αν δείτε τις φωτογραφίες είναι απίστευτο αυτό. Ποιοι τους σκότωσαν; Φαίνεται. Μάθετε την Ιστορία. Εγώ θα σας την πω; Ας την ψάξετε ποιοι. Και ήθελαν να κάνουν και τη μέρα γιορτή στην Ουκρανία. Κάψαν ανθρώπους τώρα, έτσι; Όχι αστεία πράγματα. Βάλανε και τους καίγανε. Πετάγανε μέσα δακρυγόνα, δεν είχαν να αναπνεύσουν. Ήταν και μεγάλοι άνθρωποι ταυτόχρονα μέσα. Βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν. Μπήκαν μέσα. Φανταστείτε τώρα τι ‘καλά’ που φέρθηκαν. Μπήκαν μέσα οι άλλοι, με το που τους κλείσανε μέσα στο κτίριο και όποιους βρίσκανε τους κακοποιούσαν, βίασαν τις γυναίκες, τους σκοτώσανε, κάνανε εγκλήματα φοβερά. Και μετά πηγαίνει το κράτος και φυλακίζει αυτούς που είχαν απομείνει ζωντανοί. Τους συλλαμβάνει.

Εντάξει. Θέλω να πω ότι η Ιστορία έχει πολλά άλλα επεισόδια και επομένως το τώρα και το γιατί είναι πολύ αφηρημένο. Νομίζω ότι οι ίδιοι ξέρουν το τώρα και το γιατί. Ούτως ή άλλως όμως ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα γινόταν. Δε μπορούσε να μη γίνει. Νομίζω ότι η Ρωσία δεν επιτίθεται, στην πραγματικότητα αμύνεται εκεί πέρα. Πρέπει να αμυνθεί, έπρεπε να αμυνθεί και πρέπει να προφυλάξει τους και τους ρωσόφωνους αλλά και την ίδια της την κρατική υπόσταση. Είναι δυνατόν; Δηλαδή θα άφηνε το ΝΑΤΟ να πάει δίπλα από τα σύνορά της να στήσει πυραύλους; Δε θα γινόταν αυτό.

Ερ.; Πάτερ, ήθελα να ρωτήσω για αυτήν την προφανώς μονόπλευρη ενημέρωση και την προφανή προπαγάνδα όλων των μέσων μαζικής ενημέρωσης υπέρ των Ουκρανών, αυτό το θράσος και αυτή η σιγουριά από πού πηγάζει και δεν φοβούνται τον αντίκτυπο που θα έχει στον κόσμο, ότι μπορεί να προκαλέσει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ενδεχομένως, όχι ενδεχομένως, που σίγουρα αυτοί θέλουν να πετύχουν;

Κοίταξε, αυτό πηγάζει από το δαιμονικό πνεύμα το οποίο κανοναρχεί τους ανθρώπους αυτούς. Αυτός είναι που κάνει, ο χοράρχης ας πούμε, αυτής της ιστορίας. Και επομένως το πνεύμα του είναι αυτό και αυτό το πνεύμα δίνει εκεί που το δίνει. Αυτοί έχουν την αίσθηση της παντοδυναμίας πάντοτε. Και αυτό το αλαζονικό πνεύμα είναι το πνεύμα του διαβόλου στην Ιστορία. Και έχουν αυτήν την αίσθηση ότι είναι παντοδύναμοι. Μα δεν είδατε τον κύριο αυτόν της μεγάλης επανεκκίνησης, που έλεγε ότι είναι όλοι δικοί μας; Με πόση άνεση και κυνικότητα το έλεγε; Είναι όλοι δικοί τους, είναι αλήθεια. Οι λαοί είναι περικυκλωμένοι. Αυτό δίνει την αίσθηση, την υβριστική αίσθηση ότι ‘είμαστε παντοδύναμοι και δε μας νοιάζει. Σας το λέμε και μπροστά σας’. Δεν πιστεύουν, εξάλλου […] γι’ αυτούς οι λαοί είναι τίποτα, είναι σκουπίδια οι άνθρωποι, δεν τους υπολογίζουν. Επομένως δεν πιστεύουν ότι κανείς ενδιαφέρεται ή ότι κι αν ενδιαφερθεί και καταλάβει δεν έχει τη δύναμη να σταματήσει αυτό το πράγμα. Έτσι λοιπόν έχουν την αίσθηση ότι ‘εντάξει, θα τα πούμε κιόλας’. Ας φανεί ότι είναι μονόπλευρη η προπαγάνδα. Ας φανεί. Ας κατεβάζουν τα βίντεο. Ας τα κάνουμε όλα μπροστά τους, και τι έγινε;

Να σας πω, δείτε τι έγινε με τον κορωνοϊό. Ήταν τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς; Αλήθεια; Από ένα σημείο και μετά, δηλαδή, εντάξει στην αρχή πες. Ακόμα και τώρα οι άνθρωποι έχουν δεχτεί όλη την προπαγάνδα που συνέβη. Και τελικά η προπαγάνδα στο κάτω κάτω αυτό το σκοπό έχει. Αλλά και οι άνθρωποι πρέπει να έχουν σκοπό. Και ο Θεός έχει ορίσει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να είμαστε ανόητοι. Και ο Κύριος το λέει στο Ευαγγέλιο. Πρέπει να βλέπουμε και τα σημεία των καιρών. Αλλά και τα σημεία του κόσμου, τα σημεία της Ιστορίας. Πού πηγαίνει η Ιστορία. Γιατί πηγαίνει προς τα εκεί; Τι την ωθεί; Ποιος την ωθεί; Τι θέλει; Αυτοί, λοιπόν, έχουν την αίσθηση ότι μπορούν να πάνε την Ιστορία όπου θέλουν. Ο δε Κύριος ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς λέει ο Προφήτης. Και αυτό θα γίνει όποτε ο Θεός θέλει. Και γι’ αυτό είναι έτσι απροκάλυπτοι νομίζω.

Ερ.: Πάτερ, κατηγορούν τον Πούτιν, όλοι ότι ενώ είναι χριστιανός Ορθόδοξος βάφει τα χέρια του με αίμα αθώων ανθρώπων. Μπορούμε να πούμε ότι ο πόλεμος που διεξάγει ο Πούτιν κατά της Ουκρανίας είναι ένας πόλεμος εναντίον της παγκοσμιοποίησης και κατά της ελίτ του σχεδίου της μεγάλης επαναφοράς, του great reset και κατ’ επέκταση της νέας τάξης πραγμάτων;

Να ξεκινήσω από το τελευταίο. Δεν είναι αυθαίρετο να πούμε ότι ο Πούτιν πολεμάει τη Νέα Τάξη πραγμάτων. Γιατί; Γιατί βλέπουμε ότι αυτοί που εκφράζουν τη Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι εναντίον της Ρωσίας και του ιδίου του προσώπου του Πούτιν. Αυτοί εκφράζονται εναντίον του προσώπου του. Δηλαδή άνθρωποι που έχουν αιματοκυλήσει τον κόσμο. Και λένε τώρα ότι βάφει τα χέρια του με αίμα. Πράματα δηλαδή που, συγγνώμη, εγώ δεν μπορώ να τα ακούω. Δεν μπορώ να τα ακούω γιατί, ξέρετε, πριν λίγο είχαμε τον πόλεμο στη Συρία. Οι άνθρωποι στη Ρωσία εκεί [….] ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μεταξύ δύο λαών σχεδόν ενωμένων. Οι Αμερικανοί τι ήθελαν τόσα χρόνια και έκαναν τις επαναστάσεις σε όλο τον κόσμο; Οι ίδιοι εννοώ όχι μόνο αυτές που δημιούργησαν πλαγίως, παραδείγματος χάριν.

Έτσι λοιπόν αν πούμε αυτό το πράγμα τώρα, φυσικά είναι εναντίον της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αφού βλέπουμε τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και τους εκφραστές της να είναι εναντίον της Ρωσίας και του Πούτιν. Υπό αυτήν την έννοια, ναι. Απλά πράγματα. Τώρα αν αυτός ο άνθρωπος βάφει τα χέρια του με αίμα, ποιος θα τον κατηγορήσει που υπερασπίζεται τη χώρα του; Ποιος; Δηλαδή, αν είχαμε επίθεση του ΝΑΤΟ στη Ρωσία θα έπρεπε ως χριστιανοί να καθίσουν οι Ρώσοι να καταληφθεί το κράτος τους επειδή είναι χριστιανοί και δεν πολεμούν; Ο πόλεμος όμως, ορθοδόξως, είναι κάτι το σκοτεινό, αλλά δεν παύει να είναι πολλές φορές αναπόφευκτο υπό την έννοια ότι κάπως πρέπει να προασπίσεις τη χώρα σου, τον εαυτό σου, την ύπαρξή σου. Είναι η πιο δύσκολη στιγμή του ανθρώπου. Μακάρι να μη βρεθεί κανείς σε αυτή τη στιγμή. Δεν πιστεύουμε ότι ο πόλεμος είναι κάτι που ο Θεός, ας πούμε, το ευλογεί με την έννοια ότι το θέλει να γίνει. Αλλά υπάρχουν πόλεμοι που είναι οικονομικοί.

Εγώ, να σας πω τη θέση μου ξεκάθαρα, πιστεύω ότι η Παναγία προστατεύει τα ρωσικά στρατεύματα. Επίσης πιστεύω ότι οι Άγγελοι φρουρούν τον κυβερνήτη της Ρωσίας. Βρίσκεται στην πιο δεινή θέση και η ισχύς που έχει είναι πνευματική. Και του τη δίνει ο Θεός. Αυτό πιστεύω. Να μην είμαστε ανόητοι. Αυτό θέλω να πω. Να μην είμαστε χαζοχαρούμενοι, χαζοειρηνιστές, χαζοθλιμένοι χριστιανοί, έρμαια στον κάθε προπαγανδιστή. Αυτό θα ήταν ευχής έργο, πραγματικά. Να μπορούμε να διεισδύσουμε στο νόημα της Ιστορίας, να ξέρουμε λίγα πράγματα γι’ αυτήν, να ξέρουμε τη θέση μας ως χριστιανοί. Να ξέρουμε ότι κυρίως, θα πρέπει να δούμε τα πράγματα μέσα από τον ευλογημένο πόνο.

Εμείς είμαστε με τον Ουκρανικό λαό, φυσικά. Όχι εναντίον της Ρωσίας. Με τους ανθρώπους είμαστε. Αλλά δεν μπορούμε να είμαστε εναντίον των παιδιών που δολοφονήθηκαν στο Ντονμπάς. Ούτε μπορούμε να είμαστε υπέρ της γενοκτονίας των ρωσοφώνων. Ούτε να είμαστε υπέρ ενός ναζιστικού μορφώματος που έχει αυτή τη δαιμονική συμπεριφορά μέσα στη χώρα τους. Τα πράγματα δεν έχουν μια όψη, καταλάβατε; Εμείς λοιπόν δεν παρασυρόμαστε να πούμε ‘αχ, οι καημένοι, αχ τα αίματα που βάφονται τα χέρια, αχ το τούτο, αχ το άλλο’. Πιο ουσιαστικά θα κοιτάξουμε. Ο Θεός δεν ευδοκεί, δε χαίρεται στην απώλεια των ανθρώπων. Αλλά είναι δίκαιος και ξέρει. Υπάρχουν μάχες που γίνονται και οι άνθρωποι προστατεύονται σε αυτές. Ο Θεός ξέρει το βαθύ νόημα της Ιστορίας. Κι εμείς δεν μπορεί να το ξέρουμε, γιατί; Γιατί χρειάζεται Χάρη.

Όπως δεν μπορούμε να ξέρουμε τον εαυτό μας χωρίς τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, έτσι δεν μπορούμε να ξέρουμε και την Ιστορία χωρίς τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Το νόημά της το βαθύ. Όμως μπορούμε να αγνοήσουμε το πνευματικό νόημα σε έναν πρώτο βαθμό στην Ιστορία; Ο πρώτος βαθμός ποιος είναι; Ότι η Ουκρανία η οποία έχει κάνει μια γενοκτονία, η οποία φέρθηκε όπως φέρθηκε στους ρωσόφωνους, η οποία είναι αυτό που είναι – σας είπα πριν, είναι μια μαριονέττα, έτσι;- και η οποία έκανε, και αυτό μας αφορά σ’ εμάς ως χριστιανούς, αυτή τη μεγάλη βλασφημία, με την ‘ευγενική’ χορηγία των ξένων δυνάμεων, ποια; να δημιουργήσει ένα εκκλησιαστικό μόρφωμα που το ονόμασε ‘Εκκλησία’. Και το επέβαλε, και το ευλόγησαν. Κάποιοι. Αυτό το πράγμα είναι το φυτίλι του πολέμου. Για μας.

Ο πόλεμος έχει την πολιτική του διάσταση, την οριζόντια διάσταση, έχει και την εκκλησιαστική του όμως. Για μας η εκκλησιαστική είναι η κύρια. Πώς θα ήταν ανεκτή μια τέτοια βλασφημία; Δε θα έφερνε ένα τέτοιο αποτέλεσμα; Δηλαδή θα ανεχθεί ο Θεός να βρίσκονται ενώπιον του Αγίου Θυσιαστηρίου και να τελούν, ας πούμε, πώς να το πω… την Αναίμακτη Λατρεία άνθρωποι μη χειροτονημένοι; Πήραμε από δύο σχισματικές ομάδες ανθρώπους οι οποίοι ήταν αφορισμένοι και καθηρημένοι και φτιάξαμε μια Εκκλησία και της δώσαμε και επίσημο Τόμο Αυτοκεφαλίας; Αλήθεια; Πώς να το ανεχτεί αυτό ο Θεός, ξέρετε; Σας το λέω υπεύθυνα, με όλο μου τον εαυτό. Αυτό είναι μια βλασφημία ενεργούμενη που ο Θεός δεν τη θέλει και είχε, έχει και θα έχει αποτέλεσμα κακό. Και μόνο με τη μετάνοια όλων όσοι εμπλέκονται σε αυτό, και όλων μας ούτως ή άλλως, θα μπορέσει να διορθωθεί αυτό το μεγάλο τραύμα. Είναι μια βλασφημία ενεργούμενη, σαν κάποιος να βλαστημάει και να μη σταματάει. Αυτό το πράγμα είναι. Εφόρεσαν την κατάρα ως ιμάτιον στην Ουκρανία. Τι θα γινόταν δηλαδή; Δεν παίζουμε με τα πράγματα του Θεού και τα Ιερά και τα Άγια.

Ποιοι το έκαναν αυτό; Τους ξέρουμε. Τους ευχαρίστησαν δημόσια. Ποιους ευχαρίστησαν δημόσια η Ουκρανική κυβέρνηση, ο ένας εκ των δύο, ας πούμε Πατριαρχών, πώς να τους πούμε; Ψευδοπατριάρχες; Ο Φιλάρετος […] ποιους ευχαρίστησε ο Φιλάρετος; Ποιους ευχαρίστησε ο Επιφάνιος; Είναι γνωστό ποιους ευχαρίστησε. Το είπαν δημόσια, δηλαδή πώς δημιουργήθηκε αυτή η Εκκλησία. Και βγαίνουμε και λέμε τέτοια πράγματα; Αυτό σας το ξαναλέω είναι βλασφημία και πρέπει να τελειώσει για να εξαλειφθεί και το κακό. Και κάποια στιγμή ο Θεός θα το τελειώσει αυτό. Δε γίνεται. Δε μπορούμε να ανεχτούμε αχειροτόνητους ανθρώπους πρώτη φορά στην Εκκλησία. Μα τόσο απροκάλυπτη βλασφημία; Με ποια κριτήρια το κάναμε αυτό; Με πολιτικά; Με τι; Με το πιστόλι στον κρόταφο; Κοιτάξτε, εμείς, και εμείς προσωπικά νομίζω και οι χριστιανοί, για ό,τι ζούμε πεθαίνουμε κιόλας. Για ό,τι αγαπάμε πεθαίνουμε κιόλας. Αλλιώς είμαστε φτωχοί και να πάμε να πεθάνουμε πριν την ώρα μας. Αυτό.

Ερ.: Πάτερ, κάποιοι λένε ότι όλο αυτό δε θα σταματήσει εδώ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η έναρξη του πολέμου, του συγκεκριμένου, σηματοδοτεί την αρχή των γεγονότων;

Ερ.: Ποια είναι αυτά τα γεγονότα, πάτερ;

Ωραία. Αυτό είναι το ερώτημα. Καταρχάς το ερώτημα, νομίζω και να το ήξερε κανείς δε θα έπρεπε να το απαντήσει. Εγώ δεν το ξέρω. Δεν την ξέρω την απάντηση. Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι το εξής: ποια ακριβώς είναι τα γεγονότα για τα οποία μιλάς; Τι είναι γεγονός; Η λέξη ‘γεγονότα’ έχει πάρει μια κάπως μυθική σημασία. Όλοι περιμένουν κάποια γεγονότα, μιλάμε γι’ αυτά. Και μάλιστα η αποκαραδοκία των γεγονότων είναι ένα προβληματικό, για μένα, γεγονός πνευματικά. Έτσι το βλέπω εγώ, επιτρέψτε μου. Δηλαδή, ακριβώς, ποια είναι τα γεγονότα; Κάθε μέρα ζούμε γεγονότα. Πότε σταματήσαμε να έχουμε γεγονότα στη ζωή. Και ποιος μας είπε ότι περιμένουμε κάποιο […] προσμένοντας πάλι κάποιο γεγονός; Πάλι θα προσμένουμε ένα γεγονός το οποίο έρχεται; Η αποκαραδοκία του κακού μπορεί να είναι το ίδιο το κακό. Καταλάβατε; Δηλαδή εμείς δεν περιμένουμε ένα κακό. Δεν είναι ορθόδοξη στάση αυτή. Τι άλλο να περιμένουμε; Εμείς κανονικά περιμένουμε το θάνατό μας καθημερινά. Και τη ζωή όμως. Την αναζητούμε τη ζωή. Την αγαπάμε τη ζωή όχι με την έννοια των κοσμικών ανθρώπων. Αγαπάμε τη ζωή την ίδια. Αυτό που συνιστά τη ζωή. Τι συνιστά τη ζωή; το πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να δείξουμε αγάπη στο συνάνθρωπο.

Εγώ θα έλεγα να μην περιμένουμε κανένα γεγονός. Εγώ θα έλεγα καλύτερα να περιμένουμε πότε ο Κύριος θα ρίξει ένα βλέμμα ή μάλλον πότε θα είμαστε σε θέση να δούμε το σπλαχνικό Του βλέμμα στο πρόσωπό μας. Και στον κόσμο. Αυτή είναι η ματιά μας στην Ιστορία. Το να βλέπουμε την αμαρτωλή Ιστορία του κόσμου δε συνιστά και κανένα επίτευγμα. Εμείς είμαστε ερασταί του Ακτίστου Φωτός που δε βλέπουμε. Καταλάβατε; Το ψάχνουμε, το αγαπάμε. Αγαπάμε τι; Τη Χάρη του Θεού. Είμαστε τέτοιοι αναζητητές. Τι να περιμένουμε; Να περιμένουμε εμείς τώρα τις καταστροφές; Αυτό είναι μια μερικότητα. Το μερικό πάντοτε μπορεί να πάρει χαρακτήρα απολύτου στη ζωή μας και αυτό πάντοτε είναι πρόβλημα πνευματικά. Ωραία, θα γίνει πόλεμος. Να γίνει. Ας γίνει ότι να’ ναι. Αυτό είναι το θέμα; Το πώς θα σταθούμε εμείς, είναι το ζήτημα, στα πράγματα.

Κοιτάξτε, δεν υπάρχει γεγονός, δεν υπάρχει κατάσταση στην οποία δε μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Η μεγάλη πρόκληση στα γεγονότα, σε όλα τα γεγονότα, είναι εμείς να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Και μπορεί να γίνει αυτό. Καταλάβατε; Πάντα μπορεί να γίνει. Και μέσα σε μια καταστροφή και μέσα σε ένα πόλεμο. Όλοι δοκιμαστήκαμε και δοκιμαζόμαστε. Με τους κορωνοϊούς και με όλα αυτά. Ποια είναι η στάση μας, πώς είδαμε τα πράγματα. Δεν είναι γεγονότα αυτά; Όταν μπορεί να τα βάλεις με τον αδελφό σου, τη μάνα σου, με τον πατέρα σου για το εμβόλιο, τον κορωνοϊό, δεν είναι γεγονότα αυτά; Τι είναι τα γεγονότα; Δε ζούμε γεγονότα, δε ζούμε ένα κραχ; Δε ζούμε μια δικτατορία; Τόσα πράγματα δε ζούμε; Και πόσα ματαιώθηκαν που δεν τα ξέρουμε, μέσα από τις προσευχές των αγίων. Μέσα σ’ αυτά ζούμε.

Η δική μας, λοιπόν η πρόκληση δεν είναι να ζήσουμε μέσα από προσμονές γεγονότων. Είναι να είμαστε άξιοι να ζήσουμε όλα τα γεγονότα. Αυτό νομίζω. Γεγονότα ζούμε κάθε μέρα. Το πιο μεγάλο είναι η Θεία Λειτουργία. Μπορούμε να ζήσουμε μέσα στη Θεία Λειτουργία; Τη ζούμε; Καταλάβατε; Να ζήσουμε τη δοκιμασία; να τη ζήσουμε. Μπορούμε; Να τη ζήσουμε ωραία. Πώς να παραμείνεις ευγενής μέσα σε μια δοκιμασία. Με την έννοια που τη λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μιας και είμαστε στη Σαρακοστή. Η άνωθεν ευγένεια που λέει. Είναι χαρακτηριστικό του κατ’ εικόνα αυτό. Μπορείς να παραμείνεις τέτοιος όταν σε κυνηγάει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης; Παραδείγματος χάριν. Υπήρξαν άνθρωποι που κράτησαν την ευγένειά τους μέσα στο κτίριο των συνδικάτων στην Ουκρανία, που κάηκε. Εκεί που καιγόντουσαν όλοι και προσπαθούσαν να γλιτώσουν. Κι όμως κράτησαν μια αξιοπρέπεια. Ωραία είναι αυτά.

Ερ.: Ποια είναι η άνωθεν ευγένεια που είπατε πριν και πώς εμείς τη βρίσκουμε; Πώς γινόμαστε εμείς ευγενείς, με αυτόν τον τρόπο, όταν μας συμβαίνουν όλα αυτά τα γεγονότα και στην προσωπική μας ζωή και όταν επηρεαζόμαστε σε ένα παγκόσμιο επίπεδο, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή με αυτόν τον πόλεμο.

Νομίζω την άνωθεν ευγένεια μπορείς να τη δεις ακόμα και στις φωτογραφίες των Αγίων. Πώς είναι μορφωμένη πάνω στα πρόσωπά τους. Δες ας πούμε τους τελευταίους Αγίους της Εκκλησίας. Δες τον Άγιο Παΐσιο, τον Άγιο Πορφύριο, το Άγιο Ιάκωβο. Δες τον Άγιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη. Δες τους όλους, δηλαδή, πώς αυτό είναι ζωγραφισμένο πάνω τους. Αυτή η ίδια, η ευγένεια η άνωθεν ποια είναι. Είναι η απάθεια. Ότι ό,τι και να κάνουν, και χαστούκι να σου δώσουν δε στο δίνουν με πάθος. Καταλάβατε; Αυτή είναι η άνωθεν ευγένεια. Είναι η απάθεια και είναι η αγαθότητα, η αγαθότροπη προσωπικότητά τους. Αυτή είναι η άνωθεν ευγένεια. Όταν γίνουμε αγαθότροποι, όταν ζήσουμε ανάλογα με αυτά τα νοερά σκιρτήματα που απευθύνονται σε εμάς και γίνουμε δεκτικοί αυτών των σκιρτημάτων και εγκατασταθούν και μέσα μας τότε θα γίνουμε κι εμείς τέτοιοι ευγενείς.

Νομίζω όμως, σε πιο πρακτικό επίπεδο θα πρέπει να έχουμε ορίσει κάποια πράγματα. Πρώτον, για να έχουμε μια βάση, δεν πρέπει ένας άνθρωπος να αποδέχεται μέσα του τη βλασφημία, την αίρεση, το κακό όπου κι αν βρίσκεται. Να μην αποδέχεται η ψυχή του το κακό. Με ένα τρόπο σωστό, όπως η ρωμαίικη παράδοση ορίζει. Να μην κάμπτεται στο κακό, να μην ακυρώνεται ως ύπαρξη στο κακό. Ξέρετε; γιατί έχουν πιάσει όλοι τις προφητείες; Καμιά φορά βλέπω και ενώ κάποιοι άνθρωποι προφητεύουν και λένε ‘τότε, πριν το Πάσχα, μετά το Πάσχα, μέχρι της Παναγίας θα γίνει αυτό’ και παρόλα αυτά, ενώ όλα αυτά καταρρίπτονται υπάρχουν άνθρωποι που διαρκώς προσμένουν να ακούσουν κάτι. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι οι προφητείες ταιριάζουν με την ακηδία στην οποία βρισκόμαστε. Καταλάβατε; Επειδή είμαστε σε μια γενικευμένη ακηδία, επειδή δε ζούμε πνευματικά μας ταιριάζουν οι προφητείες. Και δε λέω για τις αληθινές. Υπάρχουν και αληθινές. Κι αυτές Χάρη θέλουν για να τις καταλάβεις. Αλλά, η προφητεία, ο λόγος της είναι να σε διεγείρει πνευματικά. Αν ζούμε σε μια γενικευμένη κατάσταση ακηδίας και θλίψεως και ακύρωσης της προσωπικότητά μας, η προφητεία για μας είναι κάτι το κακό.

Νομίζω λοιπόν για την άνωθεν ευγένεια χρειάζεται ακριβώς αυτό. Δηλαδή να καταλάβουμε ότι πρέπει να πάρουμε μέρος στην Ιστορία. Και πώς παίρνουμε μέρος εμείς; Εντάσσουμε τα πράγματα στη λειτουργική μας ζωή, στο λειτουργικό μας χρόνο. Στο γίγνεσθαι του Τριωδίου ας πούμε. Τους πόνους μας, τις χαρές μας, τις προσδοκίες μας όλα αυτά όταν μπουν μέσα, πώς να σας πω, φλέγονται. Και τι; Παραμένει αυτό που πρέπει να παραμείνει ακέραιο μετά. Παίρνουν όλα το μέτρο τους μέσα στη λειτουργική ζωή. Δε μπορεί αλλιώς να σωθεί ο κόσμος. Μέσω της άνωθεν ευγένειας θα σωθούμε κι εμείς και οι λαοί και οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί και οι Έλληνες και οι Κύπριοι – έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα εκεί. Έτσι θα σωθούμε. Άνευ μετανοίας δε σώζεται κανείς. Άνευ Θείας Λειτουργίας, άνευ αγαθότητος, άνευ εξομολογήσεως. Αυτή είναι η πνευματική θεωρία της Εκκλησίας. Και μόνο έτσι μπορούμε να ζήσουμε κι εμείς και έτσι θα ζήσουμε και έτσι έζησαν και αυτοί που θαυμάζουμε. Πώς έζησε ο Μακρυγιάννης, πώς ο Άγιος Κοσμάς; Πώς έζησε ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο διδάσκαλος του Γένους; Πώς ζήσαν αυτοί; Με όλες τις θύελλες δίπλα τους έζησαν. Είχαν όμως αυτά που λέγαμε και είχαν και την άνωθεν ευγένεια στο ποσοστό που την είχε ο καθένας.  

Θερμές ευχαριστίες στην αδελφή ΠΟΛΥΜΝΙΑ που απομαγνητοφώνησε το βίντεο.

Οἱ … συγγενεῖς τοῦ Κυρίου! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ (27 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2022)

«ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν 

ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. ΚΕ΄ 40). 

Οἱ … συγγενεῖς τοῦ Κυρίου! 

Ὅταν ὁ Κύριος, εὑρίσκετο σωματικῶς ἐπὶ τῆς γῆς, κάποιαν ἡμέρα καὶ ἐνῶ ἐκήρυττεν εἰς τὰ πλήθη, τὸν προσήγγισαν κάποιοι καὶ τὸν ἐπληροφόρησαν, ὅτι τὸν ἐζήτουν, ἡ Μητέρα Του, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, καὶ οἱ, κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην συγγένειαν, ἀδελφοί Του καὶ τέκνα τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ! – «Καὶ ἀπηγγέλη αὐτῷ λεγόντων· ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ἰδεῖν σε θέλοντες»! Ὁ Διδάσκαλος, τότε, διέκοψε πρὸς στιγμὴν τὴν διδασκαλίαν Του, καὶ δεικνύων τοὺς ἀκροωμένους τὸν Θεῖον Λόγον, … «ἀποκριθεὶς εἶπε πρὸς αὐτούς· μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες αὐτόν» (Λουκ. Η΄ 20-21)! Διὰ τούτων τῶν λόγων, ἔδιδεν εἰς ἅπαντας ἵνα ἐννοήσωσιν ὅτι ὁ Ἴδιος μέν, δὲ ἔχει ἐπὶ τῆς γῆς … κατὰ σάρκα συγγενεῖς - ἀκόμη καὶ Αὐτὴ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἔγινεν ἁπλῶς, τὸ «δοχεῖον» τῆς Θεότητος, χωρὶς ὅμως αὐτὸ τοῦτο τὸ γεγονός, νὰ καθιστᾷ τὸν Θεάνθρωπον, κατὰ σάρκα συγγενῆ αὐτῆς. Διὰ τοῦτο ἄλλωστε, οὐδέποτε ὁ Κύριος τὴν προσεφώνησε … μητέρα Του, ἀλλὰ πάντοτε τὴν ἀπεκάλει … «γῦναι»! - ἀλλὰ κατ’ οὐσίαν συγγενεῖς Αὐτοῦ εἶναι οἱ πιστεύοντες εἰς Αὐτὸν καὶ ζῶντες κατὰ τὸ Θεῖον Αὐτοῦ θέλημα! 

Συγγενεῖς, ὅμως, τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴν καταγωγὴν ἡμῶν, εἴμεθα ἅπαντες οἱ ἄνθρωποι, ὡς καταγόμενοι ἐκ τῆς ῥίζης τοῦ Ἀδὰμ καὶ ἔχοντες φυσικὸν Πατέρα, τὸν … Δημιουργὸν ἡμῶν. Ὁ Κύριος ὡς ὁ Δημιουργὸς τῆς κτίσεως, κυρίως δε Δημιουργὸς τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι καὶ ὁ … Πατὴρ αὐτοῦ! Χάριν δὲ αὐτῆς τῆς … συγγενείας, ὁ Κύριος βλέπων τὸ ἠγαπημένον Του δημιούργημα ἵνα καταστρέφεται ἐν ταῖς ἁμαρτίαις αὑτοῦ, … «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν» καὶ «ἐγένετο ὁ Θεὸς ἄνθρωπος, ἵνα τὸν ἄνθρωπον Θεὸν ἀπεργάσηται»! (Μέγας Ἀθανάσιος) 

Τέλος, ὅμως, συγγενεῖς καὶ ἀδελφοὶ τοῦ Θεοῦ, - ὡς ὁ Ἴδιος τοὺς ἀπεκάλεσεν, - ἰδιαιτέρως ἠγαπημένοι ὑπ’ Αὐτοῦ, εἶναι ἐκεῖνοι περὶ τῶν ὁποίων ἀναφέρεται ὁ Ἴδιος ὁ Διδάκαλος, εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν! Εἶναι οἱ πτωχοὶ καὶ μὴ ἔχοντες οὔτε τὴν στοιχειώδη τροφήν, καθὼς καὶ ἐκεῖνοι, οἱ, εἰς ἄκραν πτωχείαν καὶ ἀνέχειαν, διαβιοῦντες, μὴ δυνάμενοι ἵνα βάψωσι τὰ χείλη αὐτῶν δι’ ἐλαχίστου ὕδατος! Εἶναι, ἀκόμη, οἱ ξένοι, διὰ τοὺς ὁποίους, συνήθως, ἅπασαι αἱ θῦραι εἰσὶ … «κεκλεισμέναι», ὡς καὶ οἱ γυμνοὶ καὶ ρακένδυτοι καὶ στερούμενοι ἀκόμη καὶ τοῦ πλέον χρειώδους ἐνδύματος! Τὸν κύκλον δὲ τῶν εὐτελῶν τούτων … «συγγενῶν» τοῦ Χριστοῦ, συμπληρώνουσιν, οἱ … «ἐν ἀσθενείαις κατακείμενοι» οἵτινες, συνήθως, ζῶσι … μόνοι καὶ ἐγκαταλελλειμένοι, καθὼς καὶ οἱ, ἐν ταῖς φυλακαῖς εὑρισκόμενοι, οἱ … «σεσημασμένοι» καὶ δακτυλοδεικτούμενοι ὡς ἐπικίνδυνοι, διὰ τὸ κοινωνικὸν σύνολον! 

Ἡ κορυφαία … ἀγάπη! 

Ὅταν, εἷς ἐκ τῶν γραμματέων, ἠρώτησε τὸν Διδάσκαλον … «ποία ἐστὶ πρώτη πάντων ἐντολή;», ὁ Κύριος ἀπήντησεν διὰ τούτων τῶν λόγων: «ἄκουε, Ἰσραήλ, … ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολή. καὶ δευτέρα ὁμοία, αὕτη· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι» (Μάρκ. ΙΒ΄ 28-31)! Εἰς τούτους τοὺς λόγους, διακρίνομεν κάποια στοιχεῖα ἰδιαιτέρως χαρακτηριστικά! Ἐν πρώτοις, - καὶ τοῦτο εἶναι αὐτονόητον, - «τοποθετεῖ» ὁ Διδάσκαλος ὡς πρώτην ἐντολήν, τὴν … ἀγάπην, τὴν ὁλοκληρωτικὴν καὶ ὁλόθυμον … ἐκείνην, τὴν πρὸς τὸν Θεόν! Κατὰ δεύτερον δε, ἐκείνην τὴν πρὸς τὸν πλησίον, ἡ ὁποία ὅμως, παρ’ ὅτι … δευτέρα εἰς τὴν τάξιν, εἶναι «ὁμοία» πρὸς τὴν πρώτην! 

Εἶναι ἡ ἀγάπη ἐκείνη ἥτις ὑπερτονίζεται εἰς τὰ Θεῖα Λόγια ἅτινα ἠκούσαμεν σήμερον! Εἶναι ἡ ἀγάπη ἡ ὁποία «βλέπει» τοὺς … ἐλαχίστους καὶ περιφρονημένους, ὡς ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ! Εἶναι ἡ ἀγάπη τὴν ὁποίαν ἀναζητεῖ ὁ Κύριος καὶ διὰ τὴν ὁποίαν θὰ … ἐπιβραβεύσῃ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὴν ἠργάσθησαν! Εἶναι, τέλος, ἐκείνη ἡ ἀγάπη ἡ ὁποία … δὲν εἶναι ἕνα ἁπλοῦν συναίσθημα, ἀλλ’ εἶναι βίωμα καὶ πόνος διὰ τὸν … ἐλάχιστον συνάνθρωπόν μας! Εἶναι ἡ ἀγάπη ἐκείνη ἡ, τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, ἡ ὁποία δὲν βλέπει σύνορα καὶ ἐθνικότητες καὶ δὲν ὑπολογίζει κόπους καὶ ἔξοδα καὶ θυσίας, καὶ ἡ ὁποία προσφέρεται πρωτίστως εἰς τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν!

«ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε … ἐμοὶ ἐποιήσατε»! 

Προσεπάθησαν πολλοὶ κατὰ καιρούς, ἵνα περιγράψωσι τὴν … Θείαν κρίσιν! Κάποιοι «ἐξεικόνισαν» τὸν Κριτὴν ὡς … ἀδέκαστον καὶ ἄτεγκτον καὶ … καταμετρῶντα τὰς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων, καὶ διατεθειμένον ἵνα ἐκδικηθῇ καὶ τιμωρήσῃ ἀκόμη καὶ διὰ τὰ παραμικρά …! Ἕτεροι, «εἶδον» τὸν Κύριον, κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς δίκης ἐκείνης, ὡς Ἐλεήμονα καὶ συγχωροῦντα ἅπαντας τοὺς ἀνθρώπους, καὶ … «σύρροντα» κυριολεκτικῶς, αὐτούς, πρὸς τὴν Βασιλείαν Του! Ἄλλοι, ἐπίσης, προέλαβον τὸν Κριτήν, καὶ ἔσπευσαν ἵνα δείξωσι Τοῦτον, ἐχθρὸν τῶν κακῶν καὶ ἀμετανοήτων καὶ … φίλον καὶ σύμμαχον τῶν ἐναρέτων καὶ ἁγίων! 

Οἱ Θεοφόροι Πατέρες, ὅμως, μὴ θέλοντες καὶ μὴ ἀρεσκόμενοι εἰς αὐθαιρέτους ἑρμηνείας, … περιοριζόμενοι δὲ εἰς τὰ Θεῖα Λόγια τοῦ Κυρίου, εἶδον ὅτι ἡ Κρίσις θὰ γίνῃ μὲ κριτήριον τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν συνάνθρωπον! Ὁ Κύριος, ἐξεικονίζει Ἑαυτόν, ὡς πεινῶντα καὶ διψῶντα, ὡς ξένον καὶ γυμνητεύοντα, ὡς ἀσθενῆ καὶ ἐν φυλακῇ ὄντα καὶ  … πᾶσαν βοήθειαν καὶ πᾶσαν συμπαράστασιν καὶ ὅ,τιδήποτε προσφέρομεν ἀπὸ καρδίας εἰς τοὺς … μικροὺς καὶ ἀσημάντους τούτους, ἐκλαμβάνει ὡς ἀγάπην εἰς Αὐτὸν τὸν Ἴδιον! Βεβαίως, εἰς τὴν ὑμνολογίαν τῆς Ἐκκλησίας μας, τονίζεται ὅτι κατὰ τὴν Δευτέραν Παρουσίαν, … «βίβλοι ἀνοίγονται, καὶ πράξεις ἐλέγχονται, καὶ τὰ κρυπτὰ τοῦ σκότους δημοσιεύονται … καὶ τίς ὑποστήσεται ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ, ὅταν Ἄγγελοι παρίστανται, ἐλέγχοντες τὰς πράξεις, τάς διανοίας, τὰς ἐνθυμήσεις, τὰ ἐν νυκτὶ καὶ ἐν ἡμέρα;», ὅμως, τὸ κυρίαρχον κριτήριον τοῦ Κριτοῦ θὰ εἶναι, ἡ προσφορὰ καὶ ἀγάπη εἰς τοὺς ἀδυνάμους καὶ ἐλαχίστους ἀδελφούς … 

Ἡ ἀγάπη τῶν Ἁγίων. 

Ὡς, πολλάκις, ἔχομεν εἴπει, ἀδελφοί μου, ἡ Ἁγιότης τῶν Ἁγίων, δὲν ὀφείλεται, οὔτε εἰς τὴν ἐνάρετον πολιτείαν των, οὔτε εἰς τοὺς μαρτυρικούς των θανάτους, οὔτε εἰς τὰ ἀσκητικά των παλαίσματα! Πάντα ταῦτα, ἔχουσιν ἀξίαν, μόνον ἐφ’ ὅσον ἔγιναν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ … ἀδελφοῦ! Καὶ ἅπαντες ἀνεξαιρέτως οἱ Ἅγιοι, ἔγιναν … Ἅγιοι, ἀκριβῶς χάριν αὐτῆς τῆς κορυφαίας ἀρετῆς τῆς ΑΓΑΠΗΣ! Ταύτην τὴν θεοειδῆ ἀρετὴν ἂς ἀγωνιζώμεθα εἰς τὸν μάταιον τοῦτον κόσμον, διὰ νὰ τύχωμεν καὶ ἡμεῖς τῆς Ἀγάπης τοῦ Κυρίου. Ἀμήν. 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου 

       Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν