ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ (20 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2020)
«Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν» (Ματθ. Α΄ 23)
Ἡ γενεαλογία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπή, φίλοι μου ἀναγνῶσται, εἶναι καὶ τὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Εἶναι μία σειρὰ πολλῶν ὀνομάτων – προσώπων, τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὸ … γενεαλογικὸ «δένδρο» ἐκ τοῦ ὁποίου προῆλθεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὡς ἄνθρωπος. Εἶναι ἀπαραίτητος διὰ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν, ἡ ὕπαρξις τούτου τοῦ καταλόγου, διὰ νὰ βεβαιούμεθα ὅτι ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν, δὲν ὑπῆρξε μόνον ἓν πρόσωπον … ἀόρατον καὶ ἀκατάληπτον εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Ἔγινεν, Οὗτος, ἄνθρωπος, καὶ ἐσαρκώθη, καὶ ἐγεννήθη ὑπὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, καὶ Τὸν ἐγνώρισε … «κατ’ ὄψιν» ἡ ἀνθρωπότης, καὶ συνωμίλησε μεθ’ ἡμῶν, καὶ συνέφαγε, καὶ ἐδίδαξε, καὶ ἐθαυματούργησεν, …˙ ἔδειξε δε εἰς ἡμᾶς καὶ τὴν Θείαν Αὐτοῦ φύσιν κατ’ ἐπανάληψιν! Καὶ εἰς τὸν Ἰορδάνην ποταμόν, κατὰ τὴν Βάπτισίν Του, καὶ εἰς τὸ ὄρος Θαβὼρ κατὰ τὴν Θείαν Αὐτοῦ Μεταμόρφωσιν, καὶ εἰς πολλὰς ἄλλας «εὐκαιρίας», εἴτε διδάσκων, εἴτε θαυματουργών, εἴτε …, εἴτε …! Κυρίως δε, εἴδομεν τὴν Θεότητά Του, κατὰ τὴν Ἁγίαν Αὐτοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν, διὰ τῆς ὁποίας ἀνέστησε καὶ πᾶσαν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ οὐσίαν!
Εἰς τὴν ὡς ἄνω περικοπὴν ὅμως, ὑπάρχουν καὶ καταγράφονται κάποιες «λεπτομέρειες», αἱ ὁποῖαι ἔχουσιν ἰδιαιτέραν σημασίαν καὶ τονίζουσι τὴν Θείαν καταγωγὴν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ! Τεσσαράκοντα καὶ εἷς, ἄνδρες, καὶ μόνον πέντε ὀνόματα γυναικῶν, ἐκ τῶν ὁποίων μία ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, - «ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός». Μία γενεαλογία ἀνθρωπίνη καὶ … συνεπῶς ἁμαρτωλός˙ ἀπαρτιζομένη ἀπὸ πρόσωπα, ἴσως καὶ πολὺ ἁμαρτωλά, τὰ ὁποῖα, ὅμως, δὲν «ἠμπόδισαν», οὔτε τὴν προέλευσιν τοῦ πανευόσμου καὶ «ἀμαράντου ρόδου», δηλαδὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀλλ’ οὔτε καί, ἕνεκα τῆς τοιαύτης καὶ τοσαύτης ἁμαρτωλότητος, «παρηνωχλήθη» ἡ Θεότης καὶ δή, τὸ δεύτερον πρόσωπον τῆς Παναγίας Τριάδος - ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, - νὰ ἐνανθρωπήσῃ διὰ νὰ σώσῃ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων!
Ἓν ἀκόμη χαρακτηριστικὸν στοιχεῖον εἰς τοῦτον τὸν γενεαλογικὸν κατάλογον, εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι … ὡς γεννήτορες ἀναφέρονται, - καὶ εἶναι … ἀσφαλῶς, - οἱ ἄνδρες! Ὅταν, ὅμως, ἡ γενεαλογία … φθάνει εἰς τὸ πρόσωπον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, κατ’ ἐξαίρεσιν … ἀναγράφεται ὅτι … «ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός»! Τοῦτο δε, … ὄχι τυχαίως, ἀφοῦ, ὄντως, ὁ Κύριος, - ὡς ὁμολογοῦμεν καὶ εἰς τὸ «Σύμβολον τῆς Πίστεως», - ἐγεννήθη ἐκ τῆς Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, κατὰ τρόπον … Θεοειδῆ καὶ ὑπερφυῆ! «Τὸν δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν, καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα». Τοῦτο, ἄλλωστε, τονίζεται ἐν συνεχείᾳ εἰς τό, ὑπὸ ἀνάλυσιν καὶ ἑρμηνείαν, χωρίον, «Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν»!
Ὁ … «υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου»!
Πολλάκις, μελετῶντες τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ δὴ τὴν Καινὴν Διαθήκην, εὑρίσκομεν τὰς τρεῖς ταύτας λέξεις διὰ τῶν ὁποίων αὐτο-προβάλλεται ὁ Κύριος εἰς τοὺς ἀνθρώπους …! Ὁ «υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου», - Λουκ. Ζ΄ 34, Μάρκ. Β΄ 10, Ἰωάν. ΙΒ΄ 23, Ματθ. ΚΣΤ΄ 24, Ματθ. ΚΕ΄ 31, καὶ εἰς πολλὰ ἀκόμη – καὶ τοῦτο γίνεται διὰ νὰ ἀντιληφθῶμεν καὶ ἐννοήσωμεν, ὅτι ἡ σάρκωσις τοῦ Θεοῦ - Λόγου, ἦτο καὶ εἶναι πραγματικὴ καὶ οὐχὶ φανταστικὴ καὶ εἰκονική, καὶ … ἐνεδύθη τοῦτο τὸ ἀνθρώπινον σαρκίον, ὁ Κύριος, ἀφ’ ἑνὸς ἵνα προσεγγίσῃ Τοῦτον ὁ ἄνθρωπος καὶ διὰ τῆς τοιαύτης «γνωριμίας» αἰσθανθῇ τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ περισσότερον ἔντονον καὶ ἐνεργῆ, ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου, ἵνα «ἐξαπατήσῃ» τὸν ἀρχέκακον διάβολον, ὅστις - ὡς καὶ ἔγινεν! – βλέπων Τοῦτον, ἄνθρωπον, καὶ δὲν ἠδύνατο, ἀλλὰ καὶ δὲ τοῦ ἐπέτρεπεν ὁ Κύριος νὰ διακρίνῃ τήν, ὄπισθεν τῆς ἀνθρωπίνης σαρκός, «κρυπτομένην» Θεότητα! Ὡς ἐκεῖνος (ὁ πονηρός), ἐξηπάτησε τοὺς πρωτοπλάστους εἰς τὸν Παράδεισον τῆς τρυφῆς, «κρυπτόμενος» ὄπισθεν τοῦ ὄφεως, οὕτω καὶ ἐν προκειμένῳ θὰ … ἐξαπατηθῇ ὑπὸ τοῦ Κυρίου, βλέπων Τοῦτον ὡς … ἁπλοῦν ἄνθρωπον!
Τοῦτον, λοιπόν, τὸν «υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου», μᾶς δεικνύει σήμερον τὸ ἱερὸν κείμενον, τὸν … «Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός»! Μᾶς τὸν παρουσιάζει ἀλλὰ καὶ μᾶς τὸν συνιστᾷ, διότι, δὲν ἦλθε μόνον τότε – πρὶν ἀπὸ δύο χιλιᾶδες χρόνια, περίπου, - ἀλλ’ ὡς ὑπεσχέθῃ εἰς τοὺς μαθητάς Του, ὀλίγον πρὸς τῆς Ἀναλήψεως Αὐτοῦ, - «καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. ΚΗ΄ 20) – εὑρίσκεται συνεχῶς μεθ’ ὑμῶν, ἕως τὸ τέλος τῶν αἰώνων!
«Δι᾿ ὑμᾶς ἐπτώχευσε πλούσιος ὤν, ἵνα ὑμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσητε» (Β΄ Κορ. Η΄ 9).
Ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου, γράφων πρὸς τοὺς Κορινθίους τὴν δευτέραν ἐπιστολήν του καὶ ἀναφερόμενος εἰς τὴν σάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, γράφει τὴν ὡς ἄνω φρᾶσιν διὰ νὰ δείξῃ τὴν Θείαν Ἀγάπην ἡ ὁποία καὶ προέχει κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων. Ὁ Κύριος, θέλων νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας εἰς τὰ ὁποῖα εὑρίσκετο περιπεπλεγμένος ἀπὸ τῆς καταράτου πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων, γίνεται ἄνθρωπος, «ἵνα τὸν ἄνθρωπον Θεὸν ἀπεργάσηται», κατὰ τὸν Μέγα Ἀθανάσιον. Οὗτος ἦτο ὁ σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του καὶ τοιουτοτρόπως ἐπραγματοποιήθῃ, καὶ δύναται πλέον σήμερον ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀτενίζῃ μὲ αἰσιοδοξίαν τήν, μετὰ θάνατον, σωτηρίαν του!
Ὅμως, αὕτη ἡ σωτηρία, δὲν ἐπιτυγχάνεται αὐτομάτως …! Οὔτε θαυματουργικῶς, ἀλλ’ οὔτε καὶ … δυναστικῶς καὶ ὑποχρεωτικῶς …! Αὕτη ἡ σωτηρία, - ὡς καὶ ἄλλοτε ἐγράψαμεν, – προσφέρεται μὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου … δωρεὰν εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, πλὴν ὅμως, θὰ τὴν κερδίσωσι … ὅσοι τὴν ἐπιθυμοῦν καὶ τὴν νοσταλγοῦν καὶ ἀγωνίζονται δι’ αὐτήν! Αὕτη ἡ σωτηρία, δὲν εἶναι ὑποχρεωτική, ἀλλὰ … δυνητικὴ καὶ ἀπαιτεῖ τὴν ἰδικήν μας ἐπιθυμίαν! «Ὅστις θέλει …», εἶπεν ὁ Κύριος, «ὀπίσω μου ἐλθεῖν»! Ταύτην τὴν θέλησιν καὶ ἐπιθυμίαν ἐπέδειξαν ὅλοι οἱ, μετὰ Χριστόν, Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ … ὅταν θέλομεν κάτι, τότε … κοπιῶμεν διὰ νὰ τὸ ἀποκτήσωμεν!
Ἂς «ἐκμεταλευθῶμεν», συνεπῶς, ταύτην τὴν Θείαν Ἀγάπην καὶ … ἂς γίνῃ ἡ Θεία Σάρκωσις τοῦ Κυρίου, ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἡμῶν σωτηρίας. Ἀμήν.
Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
