Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας "Όταν ήμουν μικρός..."

   

  Όταν ήμουν μικρός στον κόσμο, είχα δει μια ταινία, που μου έμεινε στη μνήμη και με βοήθησε στο ξεκίνημα της μοναχικής μου ζωής, όταν έβαζα θεμέλιο.

Ήταν μια ταινία με δύο πυγμάχους, που θα έκαναν μια πάλη μεταξύ τους. Ο προπονητής του νεότερου, πριν τον αγώνα, έλεγε στον αθλητή του:

- Αυτή η τέχνη (της πυγμαχίας), προβλέπει θυσίες. Δεν θα πίνεις, δεν θα καπνίζεις, δεν θα ξενυχτάς, δεν θα πηγαίνεις με το άλλο φύλο, για να έχεις υγεία, η οποία θα σε βοηθήσει στην πάλη και στην νίκη! Αν δεν τα φυλάξεις αυτά, θα έχεις αποτυχία...

Στη συνέχεια, ο πυγμάχος αυτός, δεν τήρησε κάποια απ' αυτά που του είπε ο προπονητής του. Και ο προπονητής του τον είδε και τον έλεγξε:

- Δεν πας καλά! Δεν πρόκειται να προχωρήσουμε έτσι!... Και εσύ χάνεις τους κόπους σου και εγώ...

Εκείνος αντέδρασε και όπως ήταν μποξαδόρος, δίνει μία στον προπονητή του και τον ρίχνει κάτω!

Αλλά μετά από λίγες μέρες, έφτασε η ώρα για τον αγώνα! Προχωρεί στην μάχη, δίχως τον προπονητή δίπλα του. Ο άλλος αντίπαλος, είχε βοηθό και καθοδηγητή τον προπονητή του, να τον συμβουλεύει, να τον τονώνει, να τον δυναμώνει, να του δίνει αέρα. Άρχισε πάλη. Ο νεότερος έχανε, έχανε έδαφος συνεχώς και νικούσε ο άλλος. Ο προπονητής του, που καθόταν ψηλά στο αμφιθέατρο και παρακολουθούσε, στενοχωριόταν που έβλεπε τον δικό του μαθητή να χάνει και ας τον είχε χτυπήσει εκείνος... Ήξερε πως το ηθικό του έπεσε και δεν θα μπορούσε να κερδίσει.

Προβλέποντας ότι πλησίαζε το τέλος, τρέχει κάτω στο ρίνγκ, τον πλησίαζει σε μια διακοπή, που γίνεται διάλειμμα για ανάπαυση, του μιλάει στο αυτί, τον συμβουλεύει και του δίνει θάρρος.

Αυτό ήταν!... Σηκώνεται ο μαθητής του, αγωνίζεται σωστά και στον τελευταίο γύρο, βγάζει τον αντίπαλό του νοκ άουτ και κέρδισε τον αγώνα! Αυτό με βοήθησε και εμένα και κράτησα μέσα μου γερά, ότι χωρίς δάσκαλο, χωρίς πνευματικό πατέρα, χωρίς οδηγό δεν μπορεί να προχωρήσει κάποιος στην πνευματική ζωή. Και έτσι είχα μεγάλη ωφέλεια...

✞Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

Η υπεροχή της Ψυχής!

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΕΙΚΟΣΤΗ  ΔΕΥΤΕΡΑ  (17  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2019)

"Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
μετὰ τοῦ πνεύματος ὑμῶν, ἀδελφοί" (Γαλ. ΣΤ΄ 18).

Τὸ "πνεῦμα ἡμῶν".

Εἰς τρεῖς ἐκ τῶν δεκατεσσάρων ἐπιστολῶν τοῦ Θείου Ἀποστόλου Παύλου, χρησιμοποεῖται ἡ ἰδία ἢ παρεμφερὴς ἔκφρασις, ὡς χαιρετισμὸς τοῦ Ἀποστόλου πρὸς τοὺς ἀποδέκτας τῶν συγκεκριμμένων ἐπιστολῶν. Βεβαίως, εἰς ἁπάσσας τὰς ἐπιστολάς του ὁ ἱερὸς Παῦλος, χαιρετίζει μὲ ... τὴν χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ˙ εἰς ταύτας ὅμως, ἀναφέρεται εἰς τὴν πνευματικὴν ὑπόστασιν τοῦ ἀνθρώπου καὶ προβάλλει ταύτην, ἀσφαλῶς προηγουμένην καὶ ὑπερέχουσαν τοῦ ... σαρκικοῦ ἀνθρώπου.
Εἶναι γνωστὸν σχεδὸν εἰς πάντας, ὅτι ὁ ἄνθρωπος, δὲν εἶναι μόνον ... τὸ φαινόμενον! Δὲν εἶναι μόνον, ἡ σάρξ καὶ τὰ μέλη αὐτῆς ... Αὕτη (ἡ σάρξ), εἶναι τὸν ἕν μέρος τῆς ὑποστάσεώς του˙ καὶ τοῦτο μάλιστα, εἶναι καὶ τὸ κατώτερον καὶ εὐτελέστερον, καθόσον εἶναι καὶ τὸ ... φθειρόμενον. Ἐὰν δὲ ἐνθυμηθῶμεν, ἐν προκειμένῳ, τοὺς ἀθανάτους λόγους τοῦ Χριστοῦ μας, - "Τὸ πνεῦμά ἐστι τὸ ζωοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν" (Ἰωάν. ΣΤ΄ 63) - ἔχομεν ἀσφαλῶς τὴν πρώτην καὶ τελείαν ἐπιβεβαίωσιν ἐπὶ τῶν προκειμένων θέσεων. Ἡ ψυχὴ (τὸ "πνεῦμα"), εἶναι τὸ κύριον καὶ προηγούμενον μέρος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Εἰς τοῦτο ἀναφέρεται, εὐχόμενος ὁ Ἀπόστολος, πρὸς τοὺς Γαλάτας.
Ἀλλά, ποία εἶναι ἡ ψυχή; Ποῖον εἶναι τὸ "πνεῦμα"; Εἶναι ὁ, κατ’ οὐσίαν, ἄνθρωπος! Εἶναι ὁ ... περιπατῶν, ὁ ... κινούμενος, ὁ ... πονῶν, ὁ πεινῶν, ὁ διψῶν, ὁ χαίρων καὶ ἀγαλλόμενος, ὁ θλιβόμενος, ὁ ὁρῶν καὶ ἀκούων καὶ αἰσθανόμενος, ὁ ..., ὁ ..., ὁ ...! Ἄλλοις λόγοις, εἶναι ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον ἠγαπήσαμεν ἢ ἀπεστράφημεν, ἐκεῖνος, μετὰ τοῦ ὁποίου συνηλλάχθημεν, διεπραγματεύθημεν, συνεζητήσαμεν, διεφωνήσαμεν ... Αὐτὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἐνδεδυμένος, ἁπλῶς τὸ "χοϊκὸν σκῆνος" καὶ ὁ ὁποῖος, ὅταν θὰ κληθῇ ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ του, θὰ ἀφήσῃ τοῦτο εἰς τὴν γῆν "ἐξ ἧς ἐλήφθη, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσεται" (Γέν. Γ΄ 19). Τὴν τοιαύτην ὀδυνηρὰν πραγματικότητα διαπιστοῦμεν, ὅταν ἐπέρχεται "ἡ φοβερὰ ὥρα τοῦ θανάτου" καὶ ἡμεῖς μέν, "οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι", βλέποντες τὸ ἄπνουν σῶμα καὶ ἐνθυμούμενοι τήν, ἐπὶ τῆς γῆς, βιοτήν του μετὰ τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, θρηνῶμεν καὶ κοπτώμεθα ἐπ’ αὐτοῦ.

Ἡ ὑπεροχὴ τῆς ψυχῆς.

Ἅπασσα ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, φίλοι μου ἀναγνῶσται, ἔχει μοναδικὴν καὶ πρωτίστην ἀναφορὰν εἰς τὸ αἰώνιον μέρος τῆς ἀνθρωπίνης ὑποστάσεως (ψυχὴν) καὶ πολὺ ὀλιγώτερον εἰς τὸ φθειρόμενον καὶ παροδικόν (σῶμα). Εἴτε εἰς τὴν "ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν", εἴτε εἰς τὰς κατ’ ἰδίαν συνομιλίας μετὰ τῶν μαθητῶν, εἴτε ὀλίγον πρὸ τοῦ Θείου πάθους, ὁ Κύριος, διδάσκει μὲ "βασικὸν ἀποδέκτην", τὰς ψυχὰς τῶν ἀκροατῶν Του. Ἐκεῖνοι, οἱ μοναδικοὶ καὶ αἰώνιοι "μακαρισμοί", εἶναι ἡ ... μεγάλη ἀνατροπὴ - θὰ ἐλέγωμεν - εἰς τὴν προσκόλλησιν τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἀδυναμίαν του, εἰς τὴν ὑλικήν του ὑπόστασιν. "... ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ... ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται, ... ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν, ... ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται, ... ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται, ... ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται, ... ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται, ... ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ... ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς" (Ματθ. Ε΄ 3-12). Ἅπασσαι αἱ ὑποσχέσεις αὗται τοῦ Χριστοῦ μας, δεικνύουσι καὶ ὑπογραμμίζουσι τὴν πρώτην καὶ κυρίαν ἀναφορὰν τοῦ ἀνθρώπου. Βεβαίως, ὁ Κύριος, καὶ ἐθεράπευσεν τὰς σωματικὰς νόσους τῶν δυστύχων ἀσθενῶν καὶ ἀναπήρων τῆς ἐποχῆς Του, - ὡς ποιεῖ ἄλλωστε καὶ ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἀνέκαθεν - καὶ τοῦτο, διότι συμπονοῦσεν καὶ συνέπασχεν μετὰ τῶν ὀδυνομένων ἀσθενῶν. Ὅμως, ἐὰν περιορισθῶμεν εἰς τὴν Θείαν Διδακαλίαν, οὐδαμοῦ ὑπάρχει ἀναφορὰ εἰς τὴν μέριμνάν μας περὶ τὴν ὕλην.
Ἐδῶ δὲ ἀκριβῶς, γίνεται, - καὶ πολλάκις σκοπίμως, - μία σοβαρὰ παρέκκλισις ἐκ τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου. Θεωροῦμεν συνήθως, ὅτι εἰς τὸν "καλὸν" ἄνθρωπον, ὁ Κύριος θὰ τοῦ τὰ δίδῃ ὅλα πλούσια, ἐνῶ ἀντιθέτως, εἰς τοὺς "κακούς", θὰ στερῇ καὶ τὰ ἀπολύτως ἀπαραίτητα. Γνωρίζομεν ὅμως, ὅτι ἡ τοιαύτη θεωρία, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὴν διδαχὴν τοῦ Ραββί, ὅστις ἐδίδαξεν κατ’ ἐπανάληψιν ἐναντίον τοῦ πλούτου, καὶ ἐσκλήρυνε τὸν λόγον Του πρὸς τοὺς πλουσίους, ἐνῶ ἀντιθέτως συνιστοῦσεν τὴν ἀπομάκρυσιν καὶ ἀποφυγὴν ἐκ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ τῆς ἐν γένει σωματικῆς εὐμαρείας καὶ "καλοπεράσεως". "Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;" (Ματθ. ΙΣΤ΄ 26). Αὐτὴ ἀκριβῶς, εἶναι ἡ ἀπόστασις, μεταξὺ τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς, μεταξὺ τῶν ὑλικῶν καὶ τῶν πνευματικῶν, μεταξὺ τοῦ ... παρόντος καὶ τοῦ ... αἰωνίου!

Οἱ Ἅγιοι ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ.

Ἀσφαλῆ παραδείγματα καὶ πρότυπα, ἐν προκειμένῳ, ἔχομεν ἅπαντας τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ὑπερεῖδον (περιεφρόνησαν) ὄχι μόνον τὰ ὑλικά των στοιχεῖα καὶ ὑποστατικά, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ταῦτα τὰ σαρκικά των σώματα καὶ παρέδωσαν ταῦτα εἰς βίαιον καὶ σκληρὸν θάνατον προκειμένου νὰ μὴν παραδώσουν τὰς ψυχάς των εἰς τὸν αἰώνιον θάνατον τῆς κολάσεως. Συνεπεῖς καὶ πειθαρχοῦντες εἰς τὴν Θείαν βεβαίωσιν καὶ παρότρυνσιν, - "μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ" (Ματθ. Ι΄ 28) - ἐθυσίασαν ἀσυλλογίστως τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ τὸν παρόντα φθαρτὸν κόσμον, ἀνταλλάσσοντας ταῦτα διὰ τῶν αἰωνίων καὶ μονίμων ἀντιστοίχων τούτων. Καὶ δὲν ἀναφερόμεθα μόνον εἰς τοὺς μάρτυρας καὶ ὁμολογητὰς τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς Ὁσίους (ἄνδρας τε καὶ γυναίκας) καὶ Ἱεράρχας καὶ Πατέρας οἵτινες, οὐδὲν προετίμησαν τῆς ἀθανάτου καὶ αἰωνίου ζωῆς.
Εἰς τοῦτο τὸ ἀθάνατον πνεῦμα (τὴν ψυχήν), ἀποβλέπων ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, χαιρετίζει τοὺς Γαλάτας χριστιανούς, καὶ εὔχεται, ἡ Θεία χάρις τοῦ Κυρίου νὰ χαριτώνῃ καὶ νὰ προκόπτῃ τὰς ψυχάς των.
Ταύτην τὴν παράκλησιν καὶ ἱκεσίαν, ἂς αἰτούμεθα παρὰ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ ἡμῶν, ἵνα ἀξιωθῶμεν τῶν Οὐρανίων καὶ μενόντων ἀγαθῶν τῆς ἀπολαύσεως. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Τι είναι αμαρτία; Ποιος την δημιούργησε;

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΕΙΚΟΣΤΗ  ΠΡΩΤΗ  (10  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2019)

"ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο" (Γαλ. Β΄ 17)

Ἡ "δημιουργία" τῆς ἁμαρτίας.

Πολλάκις, τίθενται ταῦτα τὰ ἐναγώνια ἐρωτήματα˙ τί εἶναι ἡ ἁμαρτία; ποιός τὴν δημιούργησε; γιατί ὁ Κύριος δὲν ἐμπόδισε τὸν ἄνθρωπο νὰ τὴν διαπράττῃ; γιατί, ἐπίσης, δὲν ἀπηγόρευσεν εἰς τὸν διάβολον νὰ καθοδηγῇ πρὸς αὐτήν, τοὺς ἀνθρώπους;;; Ἐρωτήματα τὰ ὁποῖα, πολλάκις, ἀπαντῶνται λανθασμένα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὁδηγοῦν εἰς ἀνυπόστατα συμπεράσματα καί, συνήθως, εἰς βλασφήμους συνειρμοὺς κατὰ τοῦ Θεοῦ. Ἂς προσπαθήσωμεν, ἐν προκειμένῳ, νὰ ἐρευνήσωμεν τὸ θέμα τοῦτο, μὲ "ἐγχειρίδιον" τὸ Θεῖον Λόγον τῆς Γραφῆς.
Ὁ Κύριος, ὡς πληροφορούμεθα ἐκ τοῦ Βιβλίου τῆς Γενέσεως, ὅταν ἐτελείωσε τὸ δημιουργικόν του ἔργον, "εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν" (Γέν. Α΄ 31). Τίποτε κακόν, καὶ τίποτε ἐπικίνδυνον, καὶ τίποτε τὸ ἀνάρμοστον καί, - πολὺ περισσότερον -, ἁμαρτωλόν καὶ βλάσφημον, δὲν ὑπῆρχε μεταξὺ τῶν Θείων δημιουργημάτων. Ὁ ἄνθρωπος ἐζοῦσε μέσα εἰς ἓν ἰδανικὸν περιβάλλον, ἐκ πάσης ἐπόψεως. Ἡ φύσις, τὰ ζῶα, τὰ φυτά, τὰ δένδρα, ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη, τὰ ἆστρα καὶ πᾶν ὅ, τι ἐξῆλθεν ἐκ τῆς βουλῆς καὶ τῆς χειρὸς Κυρίου, ἀπετέλουν τὴν ἰδανικὴν κατοίκισιν καὶ συντοφίαν τοῦ Ἀδάμ. Ὅτε δέ, ὁ Κύριος ἔπλασε καὶ τὴν γυναίκα αὐτοῦ, τὴν Εὔαν, ὁ Ἀδὰμ εὗρε τὴν ἰδανικὴν σύντροφον τῆς ζωῆς του, καὶ τοιουτοτρόπως θὰ ηὐξάνετο καὶ θὰ ἐπληθύνετο τὸ ἀνθρώπινον γένος.
Ὅμως ὁ ἄνθρωπος ... ἁμάρτησε!!! Μέσα εἰς τὸ τέλειον ἐκεῖνο περιβάλλον, ὅπου, ὡς προείπωμεν, τὰ πάντα ἦσαν τέλεια καὶ ἀλάνθαστα, εἰσῆλθεν ἡ ἁμαρτία. Εἰσῆλθεν ἡ ἁμαρτία, καὶ ἠπατήθη ὁ ἄνθρωπος, καὶ τὴν ἐδέχθη, καὶ τὴν ἐπέλεξεν ὡς ... τρόπον ζωῆς! Αὐτὸ εἶναι τὸ ἱστορικὸν τῆς ἐμφανίσεως τῆς ἁμαρτίας εἰς τὴν ζωὴν τοῦ ἀνθρώπου. Συνεπῶς καὶ ἐκ τούτων συμπεραίνεται, ὅτι ἡ ἁμαρτία "δημιουργεῖται" καὶ ἐμφανίζεται, ὡς ἀνθρωπίνη ἐπιθυμία καὶ ἄρνησις τοῦ Θείου Θελήματος καὶ ὡς ἐπινόησις καὶ ἐφεύρεσις τῆς δαιμονικῆς φαντασίας. Εἰς τὸ ἐρώτημα δέ˙ "διατὶ ὁ Θεὸς δὲν ἠμπόδισε τὴν πραγμάτωσίν της;", οἱ πάντες ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ... κάτι τέτοιο, θὰ παρεμπόδιζε τὴν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου καὶ θὰ ὑπεχρέωνε τοῦτον νὰ ὑπακούσῃ καὶ νὰ ὑποταχθῇ εἰς τὴν Θείαν ἐντολὴν ἄνευ τῆς συγκαταθέσεώς του. Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὸ νὰ ἐπιλέγῃ ἀκόμη καὶ τὴν ἄρνησιν εἰς τὰς Θείας ἐντολάς, - ἂς μὴν φανῇ τοῦτο ὑπερβολικὸν καὶ λανθασμένον, - ἦτο καὶ εἶναι ἐκ τῶν τελείων δώρων τοῦ Κυρίου εἰς τοὺς ἀνθρώπους.

Ὁ Ἰησοῦς, ὁ "μόνος Ἀναμάρτητος".

Ὁ Κύριος, ζήσας ὡς Θεάνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς τριάκοντα τρία ἔτη, οὐδὲν ἥμαρτεν. Τοῦτο, δὲν τὸ λέγομεν αὐθαιρέτως, ἀλλὰ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μαρτυρεῖται ἐκ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον, οὐδέποτε ἠμφισβητήθη ἐπισήμως, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐπιβεβαιώνει, ὅτι ὁ Κύριος, ὡς Θεὸς Δημιουργός, ἐστάθη ἀπέναντι τῆς οἵας δήποτε μορφῆς ἁμαρτίας. Καί, ὡς μὲν Θεός, ἐπάταξεν καὶ κατέκρινεν καὶ κατεδίκασεν τὴν ἐκτροπὴν ἐκ τοῦ Θείου Θελήματος, ὡς τοῦτο καταδεικνύεται εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην πολλάκις˙ ἀλλὰ καὶ ὡς ἄνθρωπος, προεκάλεσεν τοὺς κατηγόρους Του, Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους, εἰς δημόσιον μετ’ αὐτῶν διάλογον, ἐρωτήσας τούτους, "Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;" (Ἰωάν. Η΄46).
Ἀλλά, καὶ ὅταν Οὗτος ἐσύρθη εἰς τὸ ἄνομον συνέδριον τῶν, Ἄννα καὶ Καϊάφα, καὶ μὴ ὑπαρχούσης οὐδεμιᾶς κατηγορίας ἐναντίον Του, "Οἱ ... ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι καὶ τὸ συνέδριον ὅλον ἐζήτουν ψευδομαρτυρίαν κατὰ τοῦ Ἰησοῦ ὅπως θανατώσωσιν αὐτόν, καὶ οὐχ εὗρον· καὶ πολλῶν ψευδομαρτύρων προσελθόντων, οὐχ εὗρον" (Ματθ. ΚΣΤ' 59-60). Ὡς δὲ γνωρίζομεν, νόμος καὶ κριτήριον, τότε, εἰς τοὺς Ἑβραίους, ἦτο ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος - Βίβλος. Μὲ βᾶσιν τὸν Θεῖον τοῦτον Νόμον, οὐδεὶς ἐξ ἐκείνων τῶν κατηγόρων τοῦ Χριστοῦ δύναται νὰ ἐγκαλέσῃ τὸν Κύριον ὡς παραβάτην. Ἀκόμη καὶ εἰς τὰς κατηγορίας, ὅτι κατέλυεν τὴν ἀργίαν τοῦ Σαββάτου καὶ ὅτι ὑπεδείκνυεν τὸν ἑαυτόν Του ὡς Υἱὸν τοῦ Θεοῦ - κάτι τὸ ὁποῖον συνιστοῦσε τὴν κορυφαίαν ἁμαρτίαν καὶ βλασφημίαν, βάσει τοῦ Νόμου - ὁ Κύριος ἀπεδείκνυεν εἰς τὴν ... πρᾶξιν τὴν Θεότητά Του, διὰ ἐκδηλώσεων καὶ κινήσεων τὰς ὁποίας μόνον ὁ Θεὸς δύναται νὰ ἐπιτελέσῃ.
Πάρα πολλὰς τοιαύτας κινήσεις, θὰ ἠδυνάμεθα νὰ παρουσιάσωμεν εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο, ἀλλὰ - λόγῳ ἐλλείψεως χώρου τε καὶ χρόνου - περιοριζόμεθα εἰς τὸ μοναδικὸν καὶ ἀνεπανάληπτον γεγονὸς τῆς, ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, διὰ τῆς ἰδίας Αὐτοῦ Θείας δυνάμεως.

Ἡ ἀσεβὴς δικαιολογία.

Συνέβη κάποτε, νὰ συζητῶ μετά τινος τὸ παρὸν ζήτημα τῆς ἁμαρτίας ἀλλὰ καὶ τῆς ἐνοχῆς τοῦ ἀνθρώπου διὰ ταύτην, καὶ μοῦ εἶπε τὴν ἑξῆς πρωτάκουστον καὶ βλάσφημον θεωρίαν˙ "Ἂκουσε, πᾶτερ μου ... Ἂν ὁ Θεὸς δὲν ἀγαποῦσε τὴν ἁμαρτία, δὲν θὰ μᾶς ἐπέτρεπε καὶ νὰ τὴν διαπράττωμεν! Δὲν πταίω ἐγώ˙ Ἐκεῖνος πταίει ..."  Ἐπειδὴ δὲ ἡ τοιαύτη θεώρησις, ἀκούεται συχνάκις, - ἀποτελεῖ δέ καὶ κεφαλαιώδη αἱρετικὴν πλάνην τῆς Αἱρέσεως τῶν Διαμαρτυρομένων - καὶ ὑποστηρίζεται ἐνθέρμως ἀπὸ ἱκανὴν μερίδα ἀκόμη καὶ Ὀρθοδόξων, λέγομεν ταῦτα τὰ οὐσιώδη καὶ βασικά....
Ὁ Κύριος, ἐπέτρεψε τὸ δικαίωμα ... τοῦ ἁμαρτάνειν, εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἐφ’ ὅσον τοῦτο εἶναι στοιχεῖον ποὺ ἀφορᾷ τὴν ἐλευθερίαν του. Δὲν σημαίνει δὲ τοῦτο, ὅτι συγκατατίθεται εἰς τὴν διάπραξίν της ἢ καὶ τὴν συγχωρεῖ πρὶν διαπραχθεῖ αὕτη καὶ τοιουτοτρόπως παραχωρεῖ εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ τὴν ἄνεσιν ... τοῦ ἁμαρτάνειν! Ἅπαγε τῆς βλασφημίας ... !!! Ἐὰν ἴσχυεν τοιοῦτόν τι, δὲν θὰ ἠδύνατο, οὔτε νὰ ἀποπέμψῃ τοὺς πρωτοπλάστους ἐκ τοῦ Παραδείσου, οὔτε νὰ καταφέρεται κατὰ τῆς οἵας δήποτε μορφῆς ... ἁμαρτίας εἰς τὴν διδασκαλίαν Του, οὔτε, ἀσφαλῶς, νὰ ἐπιπλήττει καὶ ἐπιτιμᾷ τοὺς ἁμαρτάνοντας. Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ταῦτα θὰ ἀπετέλουν ... σχῆμα ὀξύμορον! Ἵνα μὴ εἴπω ἐπιπροσθέτως, ὅτι δὲν θὰ ἐδικαιολογῇτο καὶ ἡ ἐνανθρώπησίς Του ὡς καὶ τὸ ἑκούσιον Αὐτοῦ πάθος ...!
Τούτου, ἀκριβῶς, ὑπεραμύνεται, ἐν προκειμένῳ, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὴν εὔλογον ἀπορίαν - ἄρνησιν, "ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο". Ἐπὶ τῆς βάσεως ταύτης κινούμενοι, ἂς μὴν προσπαθῷμεν νὰ ἐλαφρύνωμεν τὴν συνείδησίν μας διὰ τὰς πτώσεις μας καὶ ἂς ἔχωμεν πάντοτε τὴν αἴσθησιν τῆς ἐνοχῆς ἡμῶν αἰτούμενοι διαρκῶς καὶ διακαῶς τὸ Θεῖον Αὐτοῦ ἔλεος. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

       Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Πρόγραμμα Δεκεμβρίου 2019 Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Τα δυνατά μυαλά τι συζητούν;

Εμβαθύνοντας και κατανοώντας τον εαυτό, έρχεται η εσωτερική ανακούφιση

Όλοι έχουμε κάποιες φορές συναντήσει τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας ή ενός άλλου ανθρώπου, βιώνοντας μέσα από αυτή τη συνάντηση, επώδυνες εμπειρίες, που δεν μπορέσαμε, εν τέλει, να συγχωρέσουμε. Έτσι, καταλήξαμε να κουβαλάμε μέσα μας συναισθήματα όπως η θλίψη, ο θυμός, η πίκρα και η λύπη.

Είναι πολύ πιο δύσκολο για το θύμα να εκφράσει τη συγχώρεση, από ό,τι για τον θύτη να εκφράσει τη συγγνώμη, που για αυτόν, στην πραγματικότητα, είναι πολύ λυτρωτικό. Συνήθως, το θύμα, έχει ανάγκη από χρόνο, ώστε να μπορέσει να φτάσει στο στάδιο της συγχώρεσης. Το θέμα δεν είναι να πιεστεί να συγχωρέσει, γιατί κοινωνικά «έτσι πρέπει», για να είναι ένας «καλός άνθρωπος», αλλά να δώσει τη συγχώρεση όταν είναι έτοιμος να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, με κάποιο άλλο άτομο ή ακόμα και με μία κατάσταση.

Αυτό δε σημαίνει πως, έτσι απλά, αποδέχεται όσα συνέβησαν. Σημαίνει όμως ότι μπόρεσε να αφήσει πίσω του τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες, το θυμό του για κάτι που δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας με τον τρόπο που είχε σκεφτεί, την έλλειψη αποδοχής ενός γεγονότος, την ανελέητη αυτοκριτική, τις εγωιστικές κόντρες, το θυμό του απέναντι σε άτομα που του φέρθηκαν αναξιόπιστα και τόσους άλλους λόγους που μπορεί να δημιούργησαν αυτό το βαρύ φορτίο στην ψυχολογία του.

Η συγχώρεση είναι σημαντικό να δοθεί, όχι τόσο για τον άλλον, αλλά για εμάς τους ίδιους, γιατί τότε μόνο νιώθουμε τη λύτρωση που θα μπορέσει να μας κάνει να ανακτήσουμε την αυτοεκτίμησή μας, τη ζωή μας. Όσο πολωνόμαστε στην εκδίκηση, έστω και αν την έχουμε ονομάσει δικαιοσύνη, τόσο θα ζούμε τη ζωή μας ως θύματα, με ένα βαθύ συναίσθημα αναξιότητας.

Επαναλαμβάνω πως η συγχώρεση θέλει χρόνο. Είναι μία συνειδητή πράξη, που προκύπτει άμεσα από τη δουλειά που κάνουμε με τον εαυτό μας και πόση εν τέλει ωριμότητα, ειδικά συναισθηματική, θα ενσταλλάξει μέσα μας αυτή η διαδικασία. Όσο όμως παραμένουμε στο θυμό, τόσο πιο δύσκαμπτοι, δύσπιστοι, εγωκεντρικοί, ακόμα και κακεντρεχείς μπορούμε να γίνουμε, επειδή, από καθετί, περιμένουμε ακόμα ένα ψέμα, ακόμη μία προδοσία. Για να φτάσουμε στη συγχώρεση, χρειάζεται να παρατηρήσουμε στον εαυτό μας τι προσδοκούσαμε, τι οφέλη θεωρήσαμε ότι χάσαμε; Μήπως συνδεθήκαμε με αυτήν την κατάσταση, μέσα από δική μας συναισθηματική ανεπάρκεια;

Εμβαθύνοντας και κατανοώντας τον εαυτό σας, είναι φυσικό, κάποια στιγμή, να αναζητήσετε το αίτιο και να κατανοήσετε το κίνητρο πίσω από την όποια συμπεριφορά του άλλου ατόμου. Όταν καταφέρετε να φτάσετε σε αυτήν την πιο διευρυμένη ματιά της κατάστασης, τα συσσωρευμένα αρνητικά συναισθήματα αρχίζουν να διασπώνται και να διαπερνούν το είναι σας ακτίνες συμφιλίωσης, αποδοχής, κατανόησης. Αυτό είναι μία μεγάλη εσωτερική ανακούφιση. Θα νιώθετε τις δράσεις και τις αντιδράσεις σας να εκπορεύονται πλέον από τη δύναμή σας, από έναν πυρήνα αξιοπρέπειας.

 Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Γεύμα Αγάπης στην Ενορία του Αη Γιάννη Παραλίας Πατρών

Την Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2019 πραγματοποιήθηκε γεύμα Αγάπης στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών για την ενίσχυση των ασθενών οικονομικά αδελφών μας.

Η απειρότητα του Θεού - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΕΙΚΟΣΤΗ  (3  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2019)

"Ὅτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με

ἐκ κοιλίας μητρός μου"  (Γαλ.  Α΄ 15)

Ἡ "ἀπειρότης" τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ "μικρότης" τοῦ ἀνθρώπου.

Πολλάκις συμβαίνει, φίλοι μου ἀναγνῶσται, νὰ συναντῶμεν εἰς τήν, ἐπὶ τῆς γῆς, πορείαν ἡμῶν, - ἢ καὶ συμβαίνει καὶ εἰς ἡμᾶς τοὺς ἰδίους - ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ ἐπιδείξουν τὰς "μοναδικὰς" καὶ "καταπληκτικὰς" ἱκανότητάς των καὶ τοιουτοτρόπως νὰ ἐντυπωσιάσουν καὶ νὰ ἐπιβληθοῦν εἰς τοὺς ὑπολοίπους. "Κοπιάζουν" νὰ πείσουν τὸ περιβάλλον των διὰ κάποια προσόντα καὶ δωρήματα τοῦ Θεοῦ εἰς αὐτούς, καὶ ἐπιζητοῦν, ἐξ αἰτίας τούτων, τὸν θαυμασμὸν καὶ τὴν κολακείαν καὶ τὴν ἀναγνώρισιν ... ! Ἀντὶ νὰ ταπεινώνονται καὶ ἀντὶ νὰ εὐχαριστοῦν τὸν Θεὸν διὰ ταῦτα, προσπαθοῦν νὰ παρουσιάζουν τὰ τοιαῦτα χαρίσματα ὡς ἰδικά των, καὶ παρουσιάζουν ἑαυτούς, ὡς μοναδικοὺς καὶ ἀναντικαταστάτους καὶ ὑποτιμοῦν τοὺς ὑπολοίπους, ὡς ἀναξίους ἢ καὶ ἀνυπάρκτους.

Ἐκεῖνο, ὅμως, τὸ ὁποῖον διαφεύγει τῆς προσοχῆς τῶν τοιούτων, εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀφ’ ἑαυτοῦ του, εἶναι - ἐν τῇ κυριολεξίᾳ τῆς λέξεως - "ἀνύπαρκτος" καὶ ... ἕν μηδέν!!! Τὰ πάντα, ὅσα ἔχει ἀπὸ τῆς γεννέσεως αὐτοῦ καὶ ὅσα θὰ εὕρῃ εἰς τὴν ζωήν του, εἶναι δωρήματα τοῦ Κυρίου. Μηδὲ καὶ αὐτῆς τῆς ὑπάρξεώς του ἐξαιρουμένης, τοῦ ἔχουν δοθεῖ ἀπὸ τὸν Δημιουργόν του καὶ Ἐκεῖνος δύναται τὴν οἵαν δήποτε ὥραν καὶ στιγμὴν νὰ τοῦ τὰ ἀφαιρέσῃ, κατὰ τὸν βαρυσήμαντον καὶ αἰώνιον λόγον τοῦ Ἁγίου Ἰὼβ τοῦ πολυάθλου, "αὐτὸς γυμνὸς ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας μητρός μου, γυμνὸς καὶ ἀπελεύσομαι ἐκεῖ˙ ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο" (Ἰὼβ Α΄ 21). Ὁ ἄνθρωπος, εἶναι τὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, - ἀλλὰ δυστυχῶς τὸ ξεχνᾷ - καὶ ἐπλάσθῃ ἀπὸ τὸν Θεόν, διὰ νὰ ζῇ ἐν τῷ Θεῷ καὶ κινῇται κατὰ τὸν νόμον καὶ τὰ προστάγματα Αὐτοῦ.

Ὁ Κύριος ἐν τῇ ἀγαθότητί Του, ἐδημιούργησε τὸν ἄνθρωπον καὶ τοῦ ἔδωσε προτεραιότητα μεταξὺ τῶν ὑπολοίπων κτισμάτων καὶ "ἔθετο αὐτὸν ὡς βασιλέα τῆς κτίσεως", ὄχι διὰ νὰ ξεχάσῃ οὗτος τὴν ἐκ τοῦ Θεοῦ καταγωγήν του, ἀλλὰ διὰ νὰ αἰσθάνεται πάντοτε τὴν μικρότητά του ἐν τῇ μεγαλειότητι τοῦ Δημιουργοῦ του. Μικρὸς ὁ ἄνθρωπος - εἰδικῶς δέ, ὅταν προσπαθῇ νὰ ὑψώσῃ καὶ μεγενθύνῃ τὴν μικρότητά του - καὶ ὁ Κύριος ... Ἄπειρος καὶ Αἰώνιος καὶ Ἀπρόσιτος καὶ Ἀκατάληπτος!

Τὸ Θεῖον σχέδιον.

Ἠρώτησε, κάποτε, ἕν νήπιον, τὸν ἀείμνηστον, σύγχρονο πατέρα καὶ διδάσκαλον, π. Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλον, τοῦτο: "Γέροντα, ποῦ ἤμουν πρὶν γεννηθῶ;" Καὶ ὁ πνευματέμφορος ἀοίδιμος γέρων, ἀπήντησεν˙ "εἰς τὸν νοῦν τοῦ Θεοῦ, παιδί μου"! Ἐνεθυμήθημεν τὸ συγκεκριμμένον περιστατικόν, καθότι, ἡ ἀπάντησις αὕτη, ἔχει ἅμεσον σχέσιν μὲ τήν, ἐν τῷ παρόντι, φρᾶσιν τοῦ Θείου Ἀποστόλου Παύλου, ἡ ὁποία καὶ εἶναι τὸ Θέμα μας. "εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου". Ἡμεῖς, ὡς ἄνθρωποι πεπερασμένοι, βλέπομεν τὰς Θείας ἐνεργείας, ἀλλὰ δὲν ἠδυνάμεθα νὰ τὰς ἐξηγήσωμεν. Ἀδυνατῶμεν νὰ εἰσέλθωμεν εἰς τὸν Θεῖον Νοῦν καὶ νὰ γνωρίζωμεν ὅσα καὶ ... Ἐκεῖνος γνωρίζει. "Τίς γὰρ ἔγνω νοῦν Κυρίου; Ἢ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο; Ἢ τίς προέδωκεν αὐτῷ, καὶ ἀνταποδοθήσεται αὐτῷ; Ὅτι ἐξ αὐτοῦ καὶ δι᾿ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν τὰ πάντα" (Ρωμ. ΙΑ΄ 34-36). Ἐκεῖ, εἰς τὸν Θεῖον Νοῦν, ὑπάρχομεν πρό, ἀκόμη, τῆς ἐμφανίσεώς μας ἐδῶ εἰς τὴν γῆν. Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸς ὁ λόγος ἐκεῖνος τοῦ Κυρίου μας τὸν ὁποῖον ἀπηύθυνε πρὸς τοὺς Φαρισαίους καὶ ὁ ὁποῖος δεικνύει, τοῦτο ἀκριβῶς τὸ ὁποῖον καὶ παρουσιάζομεν˙ "Εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγώ εἰμι" (Ἰωάν. Η΄ 58).

Δεικνύων ὁ Κύριος τὴν Θεότητά Του, ἀλλὰ καὶ τὸ "παροδικὸν τοῦ ἀνθρώπου", χρησιμοποιεῖ ἐν προκειμένῳ, περίεργον διὰ τὴν ἀνθρωπίνην γραμματικήν, ρηματικὸν χρόνον. Τὸ "εἰμι", δὲν ταιριάζει γραμματικῶς, εἰς τὴν ροὴν τῆς φράσεως! Ὅμως ταιριάζει μὲ ἀκρίβειαν εἰς τὴν πραγματικότητα τῆς ὀντότητος τοῦ Θεοῦ! Ὁ Κύριος καὶ Θεός, πάντοτε ... εἶναι καὶ οὐδέποτε ... ἦταν! Τὰ πάντα - καὶ τὰ παλαιά, καὶ τὰ σύγχρονα, καὶ τὰ παρελθόντα, καὶ τὰ παρόντα, καὶ τὰ μέλλοντα - τὰ κρατᾷ καὶ τὰ καθορᾷ, ὡς παρόντα καὶ ὑπάρχοντα ... τώρα! Ἐν τῷ Θεῷ, ὁ χρόνος δὲν ὑπάρχει, οὔτε ὁ Θεὸς κινεῖται ἐν τῷ χρόνῳ, καθόσον ὁ Κύριος εἶναι, Ἄναρχος, καὶ Ἄχρονος, καὶ Ἀτελεύτητος καὶ Ἀγενεαλόγητος! Ὡς ἄνθρωπος, ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ἔζησεν συγκεκριμμένους χρόνους ἐπὶ τῆς γῆς, συγκεκριμμένας ἡμέρας καὶ ὧρας, καὶ ἐνεργοῦσεν καὶ ἐθαυματούργει καὶ ὡμίλει, εἰς τὰ "περιοριστικὰ" ὅρια τοῦ χρόνου. Ὡς Θεός, ὅμως, ὡς εἴπομεν ἤδη, δὲν χρονολογεῖται, οὔτε χρονομετρᾶται, οὔτε καὶ ἀριθμοῦνται αἱ ὧραι καὶ αἱ ἡμέραι καὶ οἱ χρόνοι καὶ αἱ χιλιετίαι Αὐτοῦ!

Ἐν τῷ προκειμένῳ, ἀκριβῶς, κινεῖται καὶ τὸ Θεῖον Αὐτοῦ σχέδιον. Ἅπαντες εἴμεθα ἐντὸς τοῦ Θείου σχεδίου καί, χωρὶς ὁ Κύριος νὰ καθορίζῃ τὴν ἐπὶ τῆς γῆς πορείαν ἡμῶν, γνωρίζει ὅμως τὰ πάντα, καὶ ἐνεργεῖ μόνον διὰ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν. Ἄλλωστε, εἶναι Ἐκεῖνος, "ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν" (Α΄ Τιμ. Β΄ 4).

Ὁ ἀγὼν ἡμῶν.

Προσοχή, ὅμως, διότι, εἰς ὅλον τοῦτο τὸ Θεῖον σχέδιον, δὲν εἴμεθα ... παθητικοὶ ἀποδέκται! Δὲν "ἀγόμεθα καὶ φερόμεθα" ὑπὸ τοῦ Θείου θελήματος, ὡς ... "ἄβουλα" ὄντα! Ὁ ἄνθρωπος, δύναται νὰ ... θέλῃ καὶ νὰ ἐπιλέγῃ! Ἡ δύναμις καὶ ἡ ἐπιτυχία εἶναι Θεία ὑπόθεσις. Εἰς ἡμᾶς, ὅμως, ἐπαφίεται ἡ θέλησις καὶ ἡ ἐπιλογή ... Ὁ Κύριος ἐκάλεσεν διὰ μεγίστου θαύματος, τὸν Σαῦλον εἰς τὴν σωτηρίαν, καὶ ἐκεῖνος ἀπεδέχθη τὴν πρόσκλησιν ... Ἐκάλεσεν, ὅμως, καὶ τὸν Ἰούδαν, ἀλλ’ ... "ὁ παράνομος Ἰούδας, οὒκ ἠβουλήθη συνιέναι" (Ἐκ τῆς ὑμνολογίας τῆς Μεγ. Ἑβδομάδος). Ἐκάλεσε καὶ καλεῖ καὶ θέλει - ὡς προείπωμεν - τοὺς πάντας καὶ βεβαιοῖ ἡμᾶς διὰ τοῦ προφήτου, "μὴ θελήσει θελήσω τὸν θάνατον τοῦ ἀνόμου, λέγει Κύριος, ὡς τὸ ἀποστρέψαι αὐτὸν ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς πονηρᾶς καὶ ζῆν αὐτόν;" (Ἰεζ. ΙΗ΄ 23).

Συνεπῶς, ἀδελφοί μου, ἂς ἀνταποκριθῶμεν εἰς τὸ θέλημα τοῦτο τοῦ Κυρίου ἡμῶν, μὲ τὴν ἰδικήν μας θέλησιν καὶ ἀποδοχὴν καὶ ἀγωνιστικὴν διάθεσιν καὶ δὲν πρόκειται νὰ στερηθῶμεν τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                           Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε - Καζαντζάκης

Θα βρούμε, εκεί που πάμε, το Θεό. Και θα τον βρούμε, όχι όπως τον παριστάνουν όσοι δεν τον είδαν ποτέ τους, ένα ροδομάγουλο γέρο, που κάθεται μακάρια σε πουπουλένια σύννεφα και προστάζει. Μα σα μικρή φωνή που τινάζεται από τα σωθικά μας και σηκώνει πόλεμο.

Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε

Δύο ειδών καυχήσεις - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΕΚΑΤΗ  ΕΝΑΤΗ  (27  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2019)

"Ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι,

ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι" (Β΄ Κορ. ΙΒ΄ 5).

Αἱ δύο "καυχήσεις".

Εἰς μεγάλας καὶ καταπληκτικὰς ἀποκαλύψεις προβαίνει σήμερον, ἀδελφοί μου, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος. Ἀποκαλύψεις αἱ ὁποῖαι ἀφοροῦν τὸν ἴδιον, καὶ θαυμαστὰς θεωρίας τὰς ὁποίας ὁ Κύριος τοῦ ἐπιτρέπει ἵνα βιώσῃ ἀπὸ τῆς παρούσης ζωῆς. Εἶναι ὀπτασίαι τὰς ὁποίας, ἐνῶ ἐβίωσεν ὁ ἴδιος προσωπικῶς, ἀποφεύγει νὰ παρουσιάσῃ τὸν ἑαυτόν του εὐθέως καὶ - θὰ ἐλέγομεν, τρόπόν τινα - ἀναφέρεται ὡς εἰς τρίτον γνωστὸν καὶ οἰκεῖόν του πρόσωπον˙ "Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων" (Β΄ Κορ. ΙΒ΄ 2). Προσπαθεῖ ἵνα ἀποκρύψῃ ὅτι αἱ τοιαῦται θαυμασταὶ ἀποκαλύψεις συνέβησαν εἰς αὐτὸν τὸν ἴδιον, καὶ δείχνει ὅτι δὲν θὰ ἀπεκάλυπτεν ποτὲ τὰς τοιαύτας, ἐὰν δὲν ἐπιέζετο ὑπὸ ποικίλων ἐξωτερικῶν καταστάσεων καὶ συνθηκῶν.

Εἰς τὴν ὅλην δὲ περιγραφὴν τῶν τοιούτων Θείων καὶ θαυμαστῶν ἀποκαλύψεων, ὁμολογεῖ ἀλλὰ καὶ διακρίνει δύο "ἐγωϊσμούς". Δύο "ὑπερηφανείας", ἐκ τῶν ὁποίων τὴν πρώτην τὴν θέλει καὶ τὴν παραδέχεται εἰς τὸν ἑαυτόν του, τὴν δευτέραν ὅμως τὴν ἀρνεῖται καὶ τὴν ἀποπτύσσει ὡς ἐπικίνδυνον καὶ ἐφάμαρτον. Εὐκόλως δὲ ἀντιλαμβανόμεθα, ὅτι τὴν μὲν πρώτην (καύχησιν) τρόπόν τινα, μᾶς τὴν ὑποδεικνύει καὶ μᾶς τὴν συνιστᾷ, τὴν δὲ δευτέραν, ὡς ἁμαρτωλόν, τὴν θεωρεῖ ἐπικίνδυνον καὶ θανάσιμον. "Καυχάσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι". Διὰ νὰ γίνομεν δὲ σαφέστεροι, ... καυχᾶται μὲν ὁ Θεῖος Παῦλος, καὶ ἐπαίρεται, δι’ αὐτὰς ταύτας τὰς Θείας ἀποκαλύψεις τὰς ὁποίας ἔζησεν, φοβεῖται ὅμως καὶ τρέμει εἰς τὴν ἰδέαν τοῦ καταράτου ἐγωϊσμοῦ ὁ ὁποῖος δημιουργεῖται ἀπὸ τὰς πλάνας τοῦ πονηροῦ. Φοβεῖται ἀπὸ τὴν ἀπάτην, ὅτι - τάχα - αἱ ἀποκαλύψεις αὗται γίνονται εἰς αὐτόν, ἕνεκα τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἁγιότητός του. Βλέπει, εἰς τὴν πρώτην μὲν καύχησιν, τὴν παρουσίαν καὶ δύναμιν τοῦ Κυρίου, εἰς δὲ τὴν δευτέραν, τὰς θανασίμους ἐνεργείας τοῦ ... ἀνθρωποκτόνου, ὅστις προσπαθεῖ νὰ τὸν ... "ρίξῃ ἐκ δεξιῶν"!

"Πᾶς ... ὁ ... ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται" (Λουκ. ΙΗ΄ 14).

Ὁ Κύριός μας καὶ μοναδικὸς "Ραββί", παρέδωκεν εἰς ἡμᾶς, - καὶ μάλιστα ἐκ τοῦ "σύνεγγυς" - τὴν μοναδικὴν καὶ πληρεστάτην διδασκαλίαν Του, διὰ νὰ βαδίζωμεν τὴν ὁδὸν τῶν ἐντολῶν Του καὶ ἵνα καταντήσωμεν εἰς τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον. Κεντρικὸς ἄξων καὶ κυρίαρχον θέμα, εἰς τὴν ὅλην ταύτην διδασκαλίαν, εἶναι ἡ εὐλογημένη ταπείνωσις. Εἶναι, ἡ "ρίζα πασῶν τῶν ἀρετῶν", ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν ὑπάρχουσι πιθανότητες διὰ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν. Ὄχι μόνον εἰς ἓν σημεῖον, ἀλλὰ - ἴσως τοῦτο ἀκούεται ὡς ὑπερβολή, - εἰς κάθε ... σημεῖον τοῦ Θεογράφου Νόμου, διακρίνεται καὶ ὑπερτονίζεται πολλάκις, ἡ ἁγία ταπείνωσις. Εἴτε εἰς τὴν παραβολὴν τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, εἴτε καὶ εἰς αὐτὴν τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ, εἴτε εἰς τὴν μοναδικὴν "ἐπὶ τοῦ ὄρους" ὁμιλίαν, εἴτε εἰς τὰς ἐπιστολὰς τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν, εἴτε εἰς τὰς Καθολικὰς τοιαύτας, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Ἀποκάλυψιν τοῦ μαθητοῦ τῆς ἀγάπης, ἡ θεομίμητος ταπείνωσις, ἀποτελεῖ τὴν "κλεῖδα" τοῦ Παραδείσου. Οὐδεὶς δύναται νὰ διέλθῃ, ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς διῆλθεν τὰς πύλας τοῦ Παραδείσου, ἐὰν μὴ πρῶτον, δὲν ἐταπεινώθη καὶ δὲν παρεδέχθη τὴν μικρότητα καὶ ἀσημαντότητά του. Εὐφυέστατα, ὁ ἁπλοῦς λαὸς λέγει, - προσαρμόζων ἑαυτὸν εἰς τὴν Θείαν Διδασκαλίαν - ὅτι ὁ Παράδεισος ἔχει ... χαμηλὴν θύραν, καὶ ὅστις ἐπιθυμεῖ νὰ διέλθῃ δι’ αὐτῆς, θὰ πρέπῃ νὰ γνωρίζῃ νὰ σκύπτῃ καὶ νὰ ταπεινοῦται! "Τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!" (Ματθ. Ζ' 14).

Καὶ ὄντως˙ ἐὰν ἀνατρέξωμεν εἰς τὰς βιογραφίας ἁπάντων τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι, ἅπασσα ἡ χορεία τῶν "ἀπ’ αἰῶνος, Θεῷ εὐαρεστησάντων", μὲ πρῶτον ... διδάξαντα, Αὐτὸν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ μηδὲ ἐξαιρουμένης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἔζησαν καὶ ἐβίωσαν εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, τὴν ἁγίαν Ταπείνωσιν. Εἴτε μοναχοὶ καὶ ἀσκηταί, εἴτε βασιλεῖς καὶ αὐτοκράτορες, εἴτε μάρτυρες καὶ ὁμολογηταί, εἴτε καὶ αὐτοὶ οἱ πρὸ τοῦ Χριστοῦ, προφῆται καὶ δίκαιοι,  ἔζησαν, ὡς περιγράφει ὁ Θεῖος Παῦλος, "ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, ... διὰ ... ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας ... , ὡς πλάνοι ... , ὡς ἀγνοούμενοι ... , ὡς ἀποθνήσκοντες ... , ὡς παιδευόμενοι ... , ὡς λυπούμενοι ... , ὡς πτωχοὶ ... , ὡς μηδὲν ἔχοντες ... " (Β΄ Κορ. ΣΤ΄ 4-10). Μίαν ζωήν, δηλαδή, διαρκοῦς ταπεινώσεως καὶ ἐξευτελισμοῦ, διὰ τὴν δόξαν τοῦ Κυρίου ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν κληρονομίαν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Ὅμως, ἅπαντες οὗτοι, ἔχαιρον καὶ ἐκαυχῶντο ... ! Αὐτήν, τὴν προαναφερθεῖσαν καύχησιν ... τοῦ Ἀποστόλου Παύλου! Τὴν καύχησιν τῆς, μετὰ τοῦ Θεοῦ, κοινωνίας˙ τὴν χαρὰν τοῦ Παραδείσου˙ τὴν ὑπεροχὴν τῶν Θείων θαυμάτων καὶ σημείων τὰ ὁποῖα ἔκαμνε ἡ Θεία χάρις καὶ εἰς ἐκείνους. Ὡς εἰς τὸν Παῦλον οὕτω καὶ εἰς αὐτούς, ἡ ἐν Κυρίῳ καὶ διὰ τὴν δόξαν Αὐτοῦ, καύχησις, εἶναι αὐτονόητος! Ἡ ἄλλη, ὅμως, ἡ κατηραμμένη, ... εἶναι ἀποκρουστικὴ καὶ ἀνεπιθύμητος!

Ποίαν καύχησιν θέλομεν καὶ βιώνομεν;

Περὶ τοῦ κορυφαίου καὶ πρώτου ἁμαρτήματος, ὁμιλοῦμεν ἀγαπητοί μου. Τοῦ ἁμαρτήματος ἐκείνου τὸ ὁποῖον "ἔρριψεν εἰς πυθμένα Ἅδου" τὸν κατηραμμένον διάβολον καὶ ὅλον τὸ ἑωσφορικὸν τάγμα. Τοῦ ἁμαρτήματος ἐκείνου,  ... ποὺ ἐνῶ ἀκούεται μικρὸν καὶ ἀσήμαντον, εἶναι ἡ αἰτία καὶ ρίζα ἁπάντων τῶν ἁμαρτημάτων καὶ ἀνθρωπίνων παθῶν. Τοῦ ἁμαρτήματος ἐκείνου τὸ ὁποῖον συγκρινόμενον μὲ οἷονδήποτε ἑτερον ἁμαρτημα ἢ πάθος ἢ ἔγκλημα, - κατὰ τὴν Πατερικὴν φιλοσοφίαν - ὑπερέχει ἁπάντων ὡς ἡ γενεσιουργὸς αἰτία τούτων.

Παρ’ ὅλα ταῦτα ὅμως, εἶναι καὶ τὸ "προσφιλέστερον" εἰς τὴν ἀνθρωπίνην καρδίαν. Ἐλάχιστοι, ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, ἴσως κατάφεραν ἵνα τὸ δαμάσωσι! Θεωρεῖται, - ἀκόμη καὶ διὰ τοὺς ἐναρέτους καὶ ἀγωνιστάς, - ὁ πρῶτος καὶ ἅμεσος κίνδυνος ... Ἂν ἀνατρέξωμεν εἰς τὰ συναξάρια καὶ τὰ "Γεροντικά", θὰ ἴδωμεν τρομακτικὰς πτώσεις ἐπὶ πτώσεων, καὶ θὰ συνειδητοποιήσωμεν ἐκεῖνο ποὺ ἤδη ἀνεφέραμεν, τό, τί σημαίνει "πτῶσις ἐκ δεξιῶν"! Ἂς ἀντιληφθῶμεν, συνεπῶς, τὸν λόγον ἐκεῖνον τοῦ Κυρίου "χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν" (Ἰωάν. ΙΕ΄ 5), καθὼς καὶ ἐκεῖνον τὸν Ἀποστολικόν ... "ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μὴ πέσῃ" (Α΄ Κορ. Ι΄ 12), καὶ ἂς ἐμπιστευθῶμεν "ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν" εἰς τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου μας.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                           Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν