Όλοι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ είναι λίγο ως πολύ ΑΡΡΩΣΤΟΙ. Μερικοί ίσως το ξέρουν, μερικοί δεν το ξέρουν. Όλοι όμως είναι εκλελεγμένοι για την βασιλεία των ουρανών.

Όλοι είμεθα κοινωνοί της ανθρωπίνης ασθενείας, αλλά σε διαφορετικό μέτρο και με διαφορετικό τρόπο. Σε άλλους η ασθένεια φαίνεται, σε άλλους δεν φαίνεται, διότι ο χαρακτήρας μας είναι διαφορετικός. Όσοι άνθρωποι είμεθα τόσοι και οι χαρακτήρες, τόσες και οι ψυχοσυνθέσεις.

Παράδειγμα, δεν είμαστε όλοι εξίσου βαθείς, εξίσου σοφοί, εξίσου ισορροπημένοι, εξίσου χαρούμενοι. Άλλος είναι πιο εσωστρεφής, άλλος πιο μελαγχολικός, άλλος πιο βασανισμένος, άλλος πιο ανεύθυνος, άλλος πιο υπεύθυνος, άλλος κατατρύχεται από την ευθύνη της εργασίας του, της ζωής του. Άλλος είναι πιο ελεύθερος στον ψυχικό του κόσμο, άλλος πιο δεσμευμένος κλπ...

Είναι διαφορετική και η αντοχή, αλλά και η κυριαρχία επί του εαυτού μας. Άλλος ετεροκρατείται περισσότερο, άλλος αυτοκρατορείται περισσότερο.

Όλοι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ είναι λίγο ως πολύ ΑΡΡΩΣΤΟΙ. Μερικοί ίσως το ξέρουν, μερικοί δεν το ξέρουν. Όλοι όμως είναι εκλελεγμένοι για την βασιλεία των ουρανών.

Μόνο κάποιος, κατά τον εγωισμό του, μπορεί να νομίζει πώς είναι καλύτερος ή τελειότερος, ωριμότερος ή υγιέστερος από τον άλλο.

Το αντικείμενο της πάλης ΔΕΝ είναι να ξεπεράσουμε την ψυχοσύνθεσή μας, την κατάστασή μας, την κληρονομικότητά μας, την υγεία μας, διότι τότε θα μοιάσουμε με αυτούς που παλεύουν με τα στοιχεία της φύσεως.

Ας μην προσπαθούμε να ξεπεράσουμε όλα όσα μας έδωσε ο Θεός, διότι αυτά είναι απαραίτητα στοιχεία για την σωτηρία μας.

Γέρων αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΙΟΥΝΙΟΣ 2019

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Ιούνιος 2019

Για να διαβάσετε ολόκληρη την Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" του Απριλίου 2019 πατήστε ΕΔΩ

Πρόγραμμα Σεπτεμβρίου 2019 - Ιερός Ναός Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Το "χοϊκό σκήνος" - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΝΑΤΗ (18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019)

"Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ

οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;" (Α΄ Κορινθ. Γ΄ 16)

Ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι γνωστὸν τὸ οἴκημα ποὺ ὀνομάζεται "Ναὸς τοῦ Θεοῦ". Εἶναι ἡ Ἐκκλησία, - ὅπως τὴν ἀποκαλεῖ ὁ πολὺς λαός, - καὶ εἶναι ὁ Ἅγιος ἐκεῖνος χῶρος, ἐντὸς τοῦ ὁποίου τελοῦνται αἱ ἀκολουθίαι, τὰ Μυστήρια καὶ ἐν γένει, ἡ λατρεία πρὸς τὸν Ἀληθινὸν Θεόν μας, τὴν Ἁγίαν Τριάδα. Εἶναι ὁ ἱερὸς ἐκεῖνος χῶρος, ἐντὸς τοῦ ὁποίου, καλεῖται ὁ πιστὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανός, νὰ προσεύχεται καὶ νὰ μετέχῃ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, καὶ μόνον διὰ λόγον ἀσθενείας δικαιολογεῖται, βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων, νὰ ἀπουσιάζῃ κατὰ τὰς ὥρας τῆς λατρείας καὶ τῶν κοινῶν συνάξεων καὶ προσευχῶν. Ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕν κτιστὸν οἰκοδόμημα, ἀλλὰ εἶναι κυρίως, ὁ ἡγιασμένος "οἶκος τοῦ Θεοῦ", τὸν ὁποῖον ἡγίασε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ τῶν Ἱερῶν Ἐγκαινίων ἢ καὶ ἄλλων εὐχῶν, διὰ νὰ ἁγιάζονται οἱ μετὰ πίστεως προσερχόμενοι καὶ ἐκζητοῦντες τὴν Θείαν Χάριν.

Πόσον, ἀληθῶς, σεβαστὸς καὶ ἱερὸς εἶναι! Ἀκόμη καὶ ἂν πρόκειται δι’ ἕν ἀπέριττον Ναΐδριον, εὐτελὲς καὶ παμπάλαιον, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν περιέχῃ πολυτίμους καὶ λαμπροὺς πολυελαίους, ἢ πανάκριβα καὶ πολυτελῆ ἱερὰ σκεύη, ἢ ἁγιογραφίας, ἔργα διακεκριμμένων καλλιτεχνῶν καὶ ἁγιογράφων, ἢ ..., ἢ ..., ἢ ..., ἀκόμη καὶ οἱ πλέον κοσμικοὶ χριστιανοί, αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκην, εἴτε νὰ κάμουν ἕνα σύντομον "σταυρόν", εἴτε νὰ προσκυνήσουν τὰς ἱερὰς Εἰκόνας, εἴτε νὰ "ἀνάψουν" ἕν κηρίον. Εἶναι, ὁ σεβάσμιος ἐκεῖνος τόπος, τοῦ ὁποίου τὴν ἱερότητα, αἰώνας τώρα, κρατεῖ καὶ διαφυλάττει ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ συνείδησις. Εἶναι, ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων καὶ ὡς  διδάσκουσιν οἱ ἱεροὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁ, ἐπὶ τῆς γῆς, Παράδεισος.

Τὸ "χοϊκὸν σκῆνος".

Τοῦτο εἶναι τὸ σαρκικὸν σῶμα μας. Εἶναι ἡ "ἔκφρασις" τῶν κινήσεων καὶ τῶν θελημάτων τῆς ψυχῆς, καί,  σαφέστερον, εἶναι ἐκεῖνο διὰ τοῦ ὁποίου, ποιοῦμεν τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν κακίαν, τὸ καλὸν ἔργον καὶ τὴν ἁμαρτίαν ... Εἶναι τὸ κατοικητήριον τῆς ψυχῆς μας. Εἶναι τὸ "φαινόμενον" τῆς ἀνθρωπίνης ὑποστάσεως καὶ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐδημιούργησεν ὁ Θεός, ἐκ τοῦ χοός, ἐκεῖ εἰς τὸν Παράδεισον ὅτε ἔπλασεν τὸν Ἀδάμ. Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον κατεδέχθη καὶ "ἐνεδύθη" ὁ Κύριος ὅτε ἀπεφάσισεν νὰ γίνῃ ἄνθρωπος, διὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπον ἐκ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ Ἅδου. Τέλος, εἶναι τὸ ὄργανον διὰ τοῦ ὁποίου ἀγωνίζεται ἑκάστη ψυχή, διὰ τὴν κληρονομίαν τῆς Οὐρανίου Βασιλείας.

Τοῦτο τὸ "χοϊκὸν σκῆνος", ὀνομάζει εἰς τὸ σημερινὸν Ἀποστολικὸν Ἀνάγνωσμα ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, Ναὸν Θεοῦ. Δὲν τὸ λέγει δὲ διὰ μίαν φοράν, ἀλλ’ ἐπαναλαμβάνει τοῦτο, καὶ μάλιστα ἐντονώτερον, ὅταν λέγῃ καὶ πάλιν εἰς τοὺς Κορινθίους, "Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ" (Α΄ Κορ. ΣΤ΄ 19-20). Τὸ σῶμα μας, λοιπόν, εἶναι Ναὸς τοῦ Θεοῦ; Ναί, ἀδελφέ μου ἀναγνῶστα! Ἴσως θὰ ἐτόλμων νὰ εἴπω, ὅτι εἶναι ... πολὺ περισσότερον, Ναὸς ἀκόμη καὶ ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς χειροποιήτους Ναούς, περὶ τῶν ὁποίων προείπομεν. Ἴσως τοῦτο ἀκούεται ὡς ὑπερβολή, ἀλλ’ ἐὰν σκεφθῶμεν ἐνδελεχῶς καὶ διὰ τῶν Πατερικῶν κριτηρίων, θὰ ἀντιληφθῶμεν ὅτι, εἰδικῶς διὰ τοῦ ὑψίστου Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὁ μετέχων καὶ μεταλαμβάνων τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων Ὀρθόδοξος Χριστιανός, γίνεται ἀνώτερος πάσης ἐπιγείου καὶ Οὐρανίου κτίσεως, "σύσσωμος καὶ σύναιμος τῷ Χριστῷ"! Τοῦτο καὶ μόνον θὰ ἦτο ἀρκετόν, διὰ νὰ ἀντιληφθῶμεν τὴν ὑψίστην ἀξίαν τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, καὶ διατί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὸ βλέπει καὶ τὸ ὀνομάζει, "ναὸν τοῦ ἐν ἡμῖν Ἁγίου Πνεύματος"!

Ἡ ψυχὴ ἁγιάζει τὸ φθαρτὸν σῶμα.

Δὲν ἐννοοῦμεν, φυσικῶς, ὅτι ἡ ψυχή δύναται νὰ ἁγιάζῃ ... Ὁ Κύριος ἁγιάζει καὶ τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα. Αὐτὸς εἶναι, Ὁ μόνος Ἅγιος καὶ παρέχει τὴν Ἁγιότητα εἰς τοὺς ἐπιδεκτικοὺς καὶ ἀποδεχομένους αὐτήν. Ἐννοοῦμεν, ὅμως, ὅτι ὅταν ἁγιάζεται ἡ ψυχὴ γιὰ τῆς ἐναρέτου πολιτείας ... τότε ἁγιάζεται καὶ ... ὁ φορεὺς (τὸ σῶμα), τῆς ψυχῆς! Πολλάκις συμβαίνει ἐν τοῖς Ἁγίοις, - καὶ ἔχομεν πρὸς τοῦτο πάμπολλα παραδείγματα, - τούτων κοιμωμένων καὶ ἀναχωρούντων ἐκ τοῦ παρόντος ματαίου κόσμου, τὰ σώματα αὐτῶν, νὰ μὴν ἀκολουθοῦσι τὴν φυσικὴν αὐτῶν πορείαν, ἀλλὰ νὰ παραμένωσιν ταῦτα, ἄφθαρτα καὶ εὐωδιάζοντα! Ἐὰν δὲ κατανοήσωμεν, ἐκεῖνο ὅπερ προείπομεν, ... συμβαίνει ἐπὶ τοῦ προκειμένου, ὅτι ὁ Κύριος ἐπιτρέπει διὰ τοιούτων ὑπερφυσικῶν σημείων, νὰ δοξάζῃ καὶ τὰ σώματα τῶν τοιούτων Ἁγίων! 

Τὸ ἴδιον, ἐπίσης, κατανοῶμεν καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν ἄλλων Ἁγίων, ἀκόμη καὶ νεωτέρων, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ δὲν ἐπεμελήθησαν τὰ ἴδια σώματα, εἴτε διὰ λουτρῶν καὶ ἐν γένει εὐτρεπισμοῦ, εἴτε ἀκόμη καὶ διὰ τῆς στοιχειώδους ἱατροφαρμακευτικῆς ἐπιμελείας, ἔτι ζώντων ἀκόμη, ἀπέπνεον ταῦτα, ἐντόνου εὐωδίας καὶ ... ἀκτινοβολίας, πολλάκις! Ἐπαναλαμβάνομεν δέ, ὅτι ταῦτα συμβαίνωσι διὰ τῆς θαυματουργικῆς Θείας παρεμβάσεως, καὶ ὅταν θὰ ἔλθῃ ἡ ὥρα, εἴτε τῆς συντελείας τοῦ κόσμου, "ἐν ᾖ οὐρανοὶ ροιζηδὸν παρελεύσονται, στοιχεῖα δὲ καυσούμενα λυθήσονται, καὶ γῆ καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ἔργα κατακαήσεται" (Β΄ Πέτρ. Γ΄ 10), καὶ ἡ κτιστὴ φύσις θὰ ἐξαφανισθῇ, σὺν αὐτῇ θὰ ἀποσυντεθῶσι καὶ ἐξαφανισθῶσιν καὶ ταῦτα τὰ γήϊνα καὶ φθαρτὰ, πλὴν ἡγιασμένα σώματα.

Παρακάμπτωμεν δὲ ἐν προκειμένῳ, τὰ ἀναληφθὲντα πανακήρατα σώματα Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἢ τὸ τοιοῦτον τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, διὰ τὰ ὁποῖα τὴν μέριμναν ἔχει Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Δημιουργός.

Ἡ ἀξία τῶν σωμάτων.

"Φεισώμεθα τῶν σωμάτων ἡμῶν, τῶν μελλόντων λάμπειν ὡς ὁ Ἥλιος. Μὴ διὰ μικρὰν ἡδονὴν μολύνομεν τὸ τηλικοῦτον καὶ τοσοῦτον σῶμα. Μικρὰ καὶ πρὸς ὥραν ἡ ἁμαρτία, πολυετὴς δὲ καὶ αἰώνιος ἡ αἰσχύνη" (Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος). Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Μεγάλου Πατρός, νομίζομεν ὅτι ἐπαρκοῦν ὡς ὁ ἐνδεδειγμένος ἐπίλογος, εἰς τὸ παρόν.

                                                                                                      Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 25 Αυγούστου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Β΄ μέρος ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ - π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

ΑΠΛΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ  ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ 

Β΄*

Κείμενο Α΄

Πατριαρχικὸ Γράμμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

πρὸς τὸν Πατριάρχη Μόσχας Ἀλέξιο

Ἀρ. πρωτ. 1203 τῆς 26ης Αὐγούστου 1992

«Εἰς ἀπάντησιν πρὸς σχετικὰ τηλεγράφημα καὶ γράμμα τῆς Ὑμετέρας λίαν ἀγαπητῆς καὶ περισπουδάστου Μακαριότητος, ἐπί τοῦ ἀνακύψαντος προβλήματος ἐν τῇ καθ’ Ὑμᾶς ἀδελφῇ Ἁγιωτάτῃ Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας, ὅπερ πρόβλημα ὁδήγησε τὴν Ἱερὰν Σύνοδον αὐτῆς ὅπως προβῇ, δι’ οὓς οἶδε αὕτη λόγους εἰς τὴν καθαίρεσιν τοῦ ἄχρι προτινὸς ἐκ τῶν τὰ πρῶτα φερόντων Συνοδικοῦ μέλους αὐτῆς Μητροπολίτου Κιέβου κυρίου Φιλαρέτου, ἐπιθυμοῦμεν ἳνα γνωρίσωμεν τῇ Ὑμετέρᾳ Ἀγάπῃ ἀδελφικῶς ὅτι ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουσα εἰς τὸ ἀκέραιον τὴν ἐπὶ τοῦ θέματος ἀποκλειστικὴν ἁρμοδιότητα τῆς ὑφ’ Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας ἀποδέχεται τὰ Συνοδικῶς ἀποφασισθέντα περὶ τοῦ ἐν λόγῳ, μὴ ἐπιθυμοῦσα τὸ παράπαν ἳνα παρέξῃ οἱανδήποτε δυσχέρειαν εἰς τὴν καθ’  Ὑμᾶς ἀδελφὴν Ἐκκλησίαν.

Ἐν τῷ πνεύματι ἀκριβῶς τούτῳ εἴχομεν ἀποστείλει πρότριτα καὶ τοὺς δύο ἀδελφοὺς Ἱερώτατον Μητροπολίτην Περγάμου κύριον Ἰωάννην καὶ τὸν Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον Σκοπέλου κύριον Vsevolod κατόπιν τῆς γενομένης ἐπισκέψεως εἰς ἡμᾶς τοῦ ἐν λόγῳ καθαιρεθέντος, ἐπὶ τῷ σκοπῷ ὅπως ἐκ τοῦ σύνεγγυς πληροφορηθῶμεν τὰ διατρέξαντα ἐκ πρώτης χειρὸς καὶ πρὸς ἀποφυγὴν πάσης ἐν προκειμένῳ παρερμηνείας. Ὡς ἐκ τούτου ὀφείλομεν νὰ παρατηρήσωμεν, ὅτι ἐλυπήθημεν μεγάλως διὰ τὴν οὐχὶ φιλάδελφον ὑποδοχὴν τῶν ἐν λόγῳ ἀντιπροσώπων ἡμῶν, πρᾶγμα ὅπερ ἀσφαλῶς ὀφείλεται εἰς τὴν πλήρην παρεξήγησιν τοῦ σκοποῦ τῆς ἀποστολῆς αὐτῶν» [1].

Κείμενο Β΄

Πατριαρχικὸ Γράμμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

πρὸς τὸν Πατριάρχη Μόσχας Ἀλέξιο

Ἀρ. πρωτ. 282 τῆς 7ης Ἀπριλίου 1997

«Κομισάμενοι προσοχῇ τῇ δεούσῃ ἀνέγνωμεν ἐν συνεδρίᾳ τῆς περὶ ἡμᾶς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τό ἀπὸ στ΄ Μαρτίου ἐ.ἒ. ἀριθμ. Πρωτ. 749, γράμμα τῆς Ὑμετέρας λίαν ἡμῖν ἀγαπητῆς καὶ περισπουδάστου Μακαριότητος, ἀνακοινουμένης τῇ καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτῃ Ἐκκλησίᾳ τὴν κανονικὴν ἀπόφασιν  τῆς ὑφ’  Ὑμᾶς Ἱερᾶς Συνόδου περὶ τῆς ἐπιβολῆς τῆς ποινῆς τοῦ ἀναθέματος τοῖς Filaret (Mikhail Denisenko) καὶ  Gleb  Yakunin, καθὼς καὶ τῆς ἀπὸ ἱερωσύνης καθαιρέσεως καὶ τῆς ἐπαναγωγῆς εἰς τὴν τάξιν τῶν λαϊκῶν τοῖς Valentin Rusantsov, Adrian Starina καὶ Iosafat Shibaev.

Λαβόντες γνῶσιν τῆς ὡς ἄνω ἀποφάσεως, ἀνακοινωσάμεθα ταύτην τῇ Ἱεραρχίᾳ τοῦ καθ’ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καὶ προετρεψάμεθα αὐτὴν ὅπως οὐδεμίαν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν ἔχῃ τουντεῦθεν μετὰ τῶν εἰρημένων» [2].

α. ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Στὶς 11.6.1992 ὁ Φιλάρετος (Denisenko) καθαιρέθηκε ἀπὸ τὴ Σύνοδο τοῦ Πατιαρχείου Μόσχας, διότι στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ὑπάγεται ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας[3]. Ὁ καθαιρεθείς Φιλάρετος κάνοντας χρήση τῆς ἐκκλήτου προσφυγῆς προσέφυγε ἤ, κατὰ κυριολεξία, προσέτρεξε, ἐπισκέφθηκε προσωπικά τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀμέσως μετὰ τὴν καθαίρεσή του καὶ Αὐτὸ ἐξετάζοντας μὲ αὐξημένο αἴσθημα εὐθύνης καὶ μὲ τὴ δέουσα σοβαρότητα τὴν ἒκκλητο προσφυγὴ του ἀπέστειλε ἀντιπροσωπεία στὴ Μόσχα ἀποτελούμενη ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη (Ζηζιούλα) καὶ τὸν οὐκρανικῆς καταγωγῆς Ἐπίσκοπο Σκοπέλου Vsevolod (Maidansky, +12/2007) «ἐπὶ σκοπῷ ὅπως ἐκ τοῦ σύνεγγυς πληροφορηθῶσι τὰ διατρέξαντα ἐκ πρώτης χειρὸς καὶ πρὸς ἀποφυγὴν πάσης ἐν προκειμένῳ παρερμηνείας» (κείμενο Α΄). Ἡ ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐπὶ τῆς ἀνωτέρῳ ἐκκλήτου προσφυγῆς τοῦ καθαιρεθέντος Φιλαρέτου ἦταν ἀπορριπτικὴ μὲ τὴ σαφή δήλωση ὅτι «ἡ Ἁγία μας Μεγάλη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀναγνωρίζουσα εἰς τὸ ἀκέραιον τὴν (…) ἀποκλειστικὴν ἁρμοδιότητα τῆς ὑφ’ Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας ἀποδέχεται τὰ συνοδικῶς ἀποφασισθέντα περὶ τοῦ ἐν λόγῳ, μὴ ἐπιθυμοῦσα τὸ παράπαν ἳνα παρέξῃ οἱανδήποτε δυσχέρειαν εἰς τὴν καθ’  Ὑμᾶς ἀδελφὴν Ἐκκλησίαν» (κείμενο Α΄).

Ὃπως προκύπτει ἀπὸ τὴν ἀνωτέρω ἀλληλογραφία Μόσχας- Κωνσταντινουπόλεως τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀντέδρασε στὴν ὑπόθεση τῆς καθαιρέσεως τοῦ Φιλαρέτου μὲ τὴ δέουσα σοβαρότητα γιὰ ἕνα τόσο κρίσιμο ζήτημα, μὲ ἀστραπιαία ταχύτητα ὥστε νὰ μὴν συντηρεῖται ἡ ἐπιζήμια γιὰ ὅλες τὶς πλευρὲς ἐκκρεμότητα καὶ κυρίως μὲ ἀπόλυτη συνέπεια στὴν μακραίωνη παράδοσή Του. Μέσα σέ 76 ἡμέρες (καθαίρεση 11.6.1992 – Πατριαρχική καί Συνοδική ἀπόρριψη τῆς ἐκκλήτου προσφυγῆς καὶ ἀποδοχὴ τῆς καθαιρέσεως 26.8.1999) τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο “ἔκλεισε” ἀπὸ κανονικῆς πλευρᾶς τὴν  ὑπόθεση.

Ὁ Φιλάρετος ὅμως δὲν ὑπολόγισε τίποτα: οὔτε τὴν καθαίρεση ἀπὸ τὴ Μόσχα, οὔτε τὴν ἀπόρριψη τῆς ἐκκλήτου προσφυγῆς του καὶ τὴν ἀποδοχὴ τῆς καθαιρέσεώς του ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, οὔτε τὴν ἀποδοχὴ τῆς καταδίκης του ἀπὸ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ προχώρησε σὲ σοβαρότατα ἐκκλησιαστικὰ ἐγκλήματα (καίτοι καθηρημένος προέβη σὲ δεκάδες χειροτονίες, συνέστησε σχισματικὴ Σύνοδο, αὐτοχρίσθηκε Πατριάρχης, κοινωνοῦσε μὲ σχισματικοὺς ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἔπηξε θυσιαστήρια ἐν Οὐκρανίᾳ καὶ ἀλλαχοῦ κ.ο.κ.) προκαλῶντας σχίσμα καὶ σκανδαλισμὸ τοῦ Λαοῦ. Συνεπῶς, ἡ κατ’ αὐτοῦ καταδικαστικὴ ἀπόφαση τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας τοῦ 1992 κατέστη ἔτι πλέον ἀνέκκλητη σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες 4ο Ἀντιοχείας, 22ο Ἀποστολικό, 37ο Καρθαγένης (κατὰ τὸ Πηδάλιο) λόγῳ τῆς ἐπιγενομένης ἐπὶ δεκαετίες ἀντικανονικῆς καὶ προκλητικῆς συμπεριφορᾶς τοῦ Φιλαρέτου[4].

Ἔτσι, ἡ ἁρμόδια Ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχή, δηλ. τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας, τὸ 1997 προχώρησε σὲ ἀφορισμὸ καὶ ἀναθεματισμό του καὶ ἐνημέρωσε τὶς λοιπὲς τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μὲ Συνοδικὴ ἀπόφαση ἀποδέχθηκε καὶ πάλι τὸν ἀναθεματισμὸ τοῦ Φιλαρέτου καὶ μὲ τὸ ὑπ’ ἀριθμ. 282/7.4.1997 Πατριαρχικὸ Γράμμα ἐνημερώνει τὸν Πατριάρχη Μόσχας: «Λαβόντες γνῶσιν τῆς ὡς ἄνω ἀποφάσεως, ἀνακοινωσάμεθα ταύτην τῇ Ἱεραρχίᾳ τοῦ καθ’ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καὶ προετρεψάμεθα αὐτὴν ὅπως οὐδεμίαν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν ἔχῃ τουντεῦθεν μετὰ τῶν εἰρημένων» (βλ. κείμενο Β΄).

β. «Ὁμιλοῦν τὰ κείμενα»

Σύμφωνα μὲ ἀρτιφανείς ἀπόψεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ποὺ διατυπώνονται στὸ κείμενό Του μὲ τίτλο «Ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, Ὁμιλοῦν τὰ κείμενα», Σεπτέμβριος 2018[5]: «Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον οὐδέποτε παρεχώρησε τὴν Μητρόπολιν Κιέβου, διὰ νὰ ἀποτελῇ κανονικὸν ἔδαφος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας» (σ. 12).  Μάλιστα, ἑρμηνεύοντας τὴν Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Πράξη  τοῦ 1686 τοῦ Πατριάρχου Διονυσίου Δ΄ σημειώνει ὅτι  “τὸ νόημα τῆς «ὑπαγωγῆς» τῆς Μητροπόλεως Κιέβου εἰς τὸν Πατριάρχην Μόσχας συνίστατο, κατ' οὐσίαν, μόνον εἰς τὴν ἄδειαν τῆς χειροτονίας τοῦ Μητροπολίτου Κιέβου” (σ. 7) καὶ “δὲν πρόκειται περὶ πλήρους ἐκχωρήσεως τῆς ἐπαρχίας Κιέβου εἰς τὸν Πατριάρχην Μόσχας” (σ. 8).

Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἰσχυρίζεται ὅτι μὲ τὴν Πατριαρχικὴ Πράξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Διονυσίου Δ΄ (1686) παραχωρήθηκε στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο τό δικαίωμα ἐκλογῆς καὶ χειροτονίας τοῦ Μητροπολίτου Κιέβου καὶ τίποτα περισσότερο. Ὅπως συμβαίνει συχνὰ καὶ σήμερα, ὅπου ὁ κυριάρχης ἀρχιερέας δίνει τὴν ἄδεια σὲ ἄλλον ἀρχιερέα νὰ χειροτονήσει κληρικό του. «Πρόκειται, δηλαδή, περί ἐπ' ἀδείᾳ τοῦ κυριάρχου ἀρχιερέως παραχωρήσεως τοῦ δικαιώματος τῆς χειροτονίας ἀρχιερέως ὑπαγομένου εἰς τήν δικαιοδοσίαν του πρός ἄλλον ἀρχιερέα» (σελ. 9-10).   Εἶναι προφανὲς ὅτι σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση τὸ δικαίωμα κρίσεως τοῦ κληρικοῦ τὸ ἔχει ὁ κυριάρχης ἐπίσκοπος καὶ ὄχι ὁ χειροτονήσας αὐτὸν.

Ἐπίσης, ἄξιο ἐπισημάνσεως εἶναι ὅτι δὲν ὑφίσταται Πατριαρχικὴ Πράξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ποὺ νὰ ἐκχωρεῖ στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας τὸ δικαίωμα νὰ κρίνει τοὺς ἐπισκόπους τῆς Οὐκρανίας!

γ. ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Ἀς προσπαθήσουμε, λοιπόν, νὰ ἀπαντήσουμε στὰ ἁπλὰ ἐρωτήματα ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω ἐπίσημα Πατριαρχικὰ Γράμματα ἐν συνδιασμῷ πρὸς τὴν ἔκδοση «Ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, Ὁμιλοῦν τὰ κείμενα»:

1. Νομιμοποιεῖται κανονικῶς Σύνοδος μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας νὰ δικάσει τοὺς ἐπισκόπους πού ὑπάγονται σὲ ἄλλη Ἐκκλησία; Ἂν συμβεῖ αὐτό, εἶναι ἀποδεκτὴ τέτοια καταδικαστικὴ ἀπόφαση;

2. Βάσει ποίας κανονικῆς διατάξεως ἔχει τὸ δικαίωμα ἡ Σύνοδος τῆς Μόσχας νὰ δικάζει ἐπισκόπους τῆς Οὐκρανίας; Μὲ ποιὰ Πατριαρχικὴ Πράξη χορηγήθηκε στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας τὸ δικαίωμα κρίσεως (jus jurandi) τῶν ἐπισκόπων τῆς Οὐκρανίας;

3. Σὲ ποιὰ κανονικὴ διάταξη στηρίζεται ὁ ἐγκρατὴς περὶ τὸ Κανονικὸ Δίκαιο Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης γιὰ νὰ γράψει σὲ ἐπίσημο Πατριαρχικὸ Γράμμα  «Ἡ Ἁγία μας Μεγάλη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀναγνωρίζουσα εἰς τὸ ἀκέραιον τὴν (…) ἀποκλειστικὴν ἁρμοδιότητα τῆς ὑφ’ Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας [σ.σ. νά δικάζει τούς ἐπισκόπους τῆς Οὐκρανίας]» (κείμενο Α΄);

 4. Ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπάρχει κανονικὴ διάταξη βάσει τῆς ὁποίας δικαιοῦται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας νὰ δικάζει τοὺς ἐπισκόπους ἄλλης Ἐκκλησίας, πῶς τόσο ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ἡ περὶ Αὐτὸν Ἱερὰ Πατριαρχικὴ Σύνοδος ὅσο καὶ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἐπὶ 26 χρόνια ἀναγνωρίζουν ὡς κανονικὴ τὴν καθαίρεση (1992) καὶ τὸν ἀναθεματισμὸ (1997) τοῦ Φιλαρέτου Denisenko πού ἐπιβλήθηκε ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας;

5. Σὲ ποιὰ κανονικὴ διάταξη βασίζεται ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὅταν γράφει σὲ ἐπίσημα Πατριαρχικὰ Γράμματα «Ἡ Ἁγία μας Μεγάλη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, (…) ἀποδέχεται τὰ συνοδικῶς ἀποφασισθέντα περὶ τοῦ ἐν λόγῳ [σ.σ. δηλ. τὴν καθαίρεση  τοῦ Φιλαρέτου ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Μόσχας], μὴ ἐπιθυμοῦσα τὸ παράπαν ἳνα παρέξῃ οἱανδήποτε δυσχέρειαν εἰς τὴν καθ’ Ὑμᾶς ἀδελφὴν Ἐκκλησίαν» (κείμενο Α΄) καί «Λαβόντες γνῶσιν τῆς ὡς ἄνω ἀποφάσεως, ἀνακοινωσάμεθα ταύτην τῇ Ἱεραρχίᾳ τοῦ καθ’ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καὶ προετρεψάμεθα αὐτὴν ὅπως οὐδεμίαν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν ἔχῃ τουντεῦθεν μετὰ τῶν εἰρημένων» (κείμενο Β΄).

6. Ἀφοῦ ὁ Πατριάρχης Διονύσιος Δ΄ μὲ τὴν Πράξη τοῦ 1686 χορήγησε στὴ Μόσχα ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο το δικαίωμα ἐκλογῆς καὶ χειροτονίας τοῦ Μητροπολίτου Κιέβου καὶ τίποτα περισσότερο (κατά τό «Ὁμιλοῦν τὰ κείμενα», βλ. πιό πάνω), ποιὸς ἔδωσε, τελικά,  στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας τὸ δικαίωμα νὰ δικάζει τοὺς ἐπισκόπους τῆς Οὐκρανίας, δικαίωμα πού τοῦ ἀναγνωρίζουν ὅλες οἱ Ἐκκλησίες;

Ἀσφαλῶς καὶ δὲν ὑπάρχει Πατριαρχικὴ Πράξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ποὺ νὰ ἐκχωρεῖ στὸν Μόσχα τὸ δικαίωμα νὰ κρίνει τοὺς ἐπισκόπους της Οὐκρανίας, διότι, ἁπλούστατα, δὲν χρειάζεται τέτοια Πράξη, ἢ ὀρθότερα, δὲν νομιμοποιεῖται κανεὶς νὰ ἐκδώσει τέτοια Πράξη!

Γιατί δὲν χρειάζεται;

Διότι ἡ πανορθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση (καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μέχρι τὸ 2018) θεωροῦσε καὶ θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ὑπάγεται κανονικῶς στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον οὐσιώδη στοιχεῖα ποὺ συνιστοῦν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὑπαγωγὴ εἶναι καὶ ἡ δυνατότητα κρίσεως τῶν ἐπισκόπων.

Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στὰ ἀνωτέρω  Πατριαρχικά Γράμματα ἐκφράζοντας τὴν πανορθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση  ἀναγνωρίζει στὸ Πατριαρχεῖο Ρωσίας τὰ δύο θεμελιώδη δικαιώματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὑπαγωγῆς: τὸ δίκαιο χειροτονιῶν (jus ordinandi) καὶ τὸ δίκαιο κρίσεως τῶν ἐπισκόπων (jus jurandi), τὰ ὁποῖα συνιστοῦν καί ταυτόχρονα ἀποδεικνύουν τὴν πληρότητα τῆς ὑπαγωγῆς τῆς Μητροπόλεως Κιέβου ὑπὸ τὸν Πατράρχη Μόσχας καὶ, συνεπῶς, τὴ μὴ ἐξάρτησή της ἀπὸ τὸν Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Συνεπῶς, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τόσο στὴν ἐπίσημη ὁμιλία Του ἐνώπιον τοῦ Οὐκρανικοῦ λαοῦ στὸ Κίεβο τὸ 2008, ἐπὶ τῇ συμπληρώσει 1020 χρόνων ἀπὸ τῆς Βαπτίσεως τῶν Ρώς (988 μΧ), ὅσο καὶ στὰ ἐπίσημα Πατριαρχικὰ Γράμματα πρὸς τὸν Πατριάρχη Μόσχας μὲ τὰ ὁποῖα ἀναγνωρίζει τὴν καθαίρεση καὶ τὸν ἀφορισμὸ τοῦ Φιλαρέτου ἀπὸ τὴν Ἱ. Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας παραδέχεται ρητῶς καὶ χωρὶς τὴν παραμικρὴ ἐπιφύλαξη ὅτι ἡ Μητρόπολη Κιέβου καὶ, κατ’ ἐπέκταση, ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ἀπὸ τὸν 17^ο αἰ. καὶ ἑξῆς ὑπάγεται κανονικῶς στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας,  ἡ ὁποία ἀσκεῖ ἐπ’ αὐτῆς τὴν πληρότητα τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας.

---

* Τό «Ἁπλὲς ἐρωτήσεις κατανόησης κειμένου, μέρος Α΄» βλ. στό  https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/31037-aples-erotiseis-katanoisis-keimenou-a

[1] Ἐπιστολὴ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου πρὸς τὸν Πατριάρχη Μόσχας  Ἀλέξιο, ἀρ. πρωτ. 1203/26.8.1992, στὸ  http://orthochristian.com/116586.html.

[2] Ἐπιστολὴ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου πρὸς τὸν Πατριάρχη Μόσχα Ἀλέξιο, ἀρ. πρωτ. 282/7.4.1997.

[3] π. Αν. Γκοτσοπούλου, Συμβολὴ στὸν διάλογο γιὰ τὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο, Θεσσαλονίκη 2019, σ.  11-40.

[4] «Ἐφόσον, λοιπόν, λάβει χώρα ἡ ἔμπρακτη ἀμφισβήτηση τῆς ἐπιβληθείσης ποινῆς, αὐτός ποὺ τὴν ἀμφισβήτησε ὑφίσταται τὶς προβλεπόμενες κανονικὲς συνέπειες, οἱ ὁποῖες συνίστανται στὴν τιμωρία του διὰ τῆς ἐπιβολῆς συγκεκριμένης ποινῆς, ἡ ὁποία δύναται νὰ εἶναι ἀφορισμὸς (βλ. 10^ο, 12^ο τῶν Ἀποστόλων, 9^ο Καρθαγένης) ἢ καθαίρεση (βλ. 11^ο τῶν Ἀποστόλων, 1^ο τῆς Ἀντιοχείας)», ΑΝ. ΒΑΒΟΥΣΚΟΣ, «Κανονικὴ προσέγγιση τῶν ἀποφάσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σὲ σχέση μὲ τὸ ἔκκλητο»: στὸ https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/27051-kanoniki-proseggisi-ton-apofaseon-tou-oikoumenikou-patriarxeiou-se-sxesi-me-to-ekklito

[5] https://www.ec-patr.org/deltiotypou/ukraine/final%20oukraniko-1.pdf. Κριτικὴ στὸ ἀνωτέρω ἔγγραφο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας βλ. https://mospat.ru/wp-content/uploads/2018/11/Answer-to-Ecumenical-Throne.pdf?x43367.

Κάθε φορά που τους αφήνεις να σε φτάσουν στα όριά σου, σκέψου… τι κερδίζεις;

     Εύκολα κάποιος μπορεί να πιστέψει ότι έχει τη δύναμη να σε φτάσει στα όριά σου. Ένα αδίστακτο, απαιτητικό αφεντικό, ένας χειριστικός συνάδελφος, μια ιδιαίτερα κτητική φίλη, ή μια απλά απίθανη προσωπικότητα που έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά μαζί σε ένα. Βοήθειά μας και μακριά.

    Συνήθως αυτός ο τύπος ανθρώπου, είναι ο κλασικός νάρκισσος που τον ενδιαφέρουν τρία βασικά πράγματα. Η αυλή του, το να τα έχει όλα υπό έλεγχο και φυσικά το να ακυρώνει πάντα με το γάντι οποιονδήποτε αποτελεί δυνητικά «εμπόδιο» στο δρόμο του, είτε σε προσωπικό, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Θυμίστε μου όμως κάτι: Εμάς αυτό μας αφορά;

     Για τους χ, ψ όποιους λόγους μικροί δυνάστες σαδιστές με γραβάτες, γόβες στιλέτο, ή πάντα στιλάτα σνίκερ, επιθυμούν να μας φτάσουν στα όριά μας, είτε βρισκόμαστε σε ένα γραφείο 2Χ3, είτε οπουδήποτε αλλού.

    Είστε ευγενικοί, δοτικοί, ευχάριστοι, επικοινωνιακοί και πάντα ανοιχτοί για διάλογο και νομίζετε ότι φταίνε όλα αυτά για το γεγονός ότι σας «πατάνε» με το να σας αγχώνουν, να σας πιέζουν, να σας προσβάλλουν; Λάθος μέγα. Το πρόβλημα είναι δικό τους και μόνο. Δικό σας γίνεται μόνο όταν παίρνετε τις ενέργειες και τα λόγια τους προσωπικά.

    Φυσικά σας επηρεάζουν, φυσικά έχουν άμεσο αντίκτυπο στη ψυχολογία σας. Προσοχή όμως: όσο και για όσο εσείς το επιτρέπετε. Δεν είναι τόσο κρίμα η ζωή και οι στιγμές μας να γίνονται έρμαια ανθρώπων που στην τελική δεν υπολογίζουμε και πολύ;

Γνωρίζετε καλά πως οικογένεια, «αφεντικά» και συνεργάτες (τουλάχιστον τις περισσότερες φορές) δεν είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε. Μπορούμε όμως να επιλέξουμε – και μάλιστα με ακρίβεια – τον τρόπο που θα αντιδράσουμε και αν θα αντιδράσουμε σε όποια τους «πρόκληση».

     Το «εισπνοή – εκπνοή» – και μιλάω πολύ σοβαρά -, η σωστή διαχείριση και σε πρώτο πλάνο ο εαυτός σας είναι η λύση. Είστε πολύ πιο σημαντικοί από τα καπρίτσια και τα γούστα των όποιων άλλων. Είστε πολύ πιο σημαντικοί από την έπαρση, το φούσκωμα του στήθους τους όταν «πετυχαίνουν» να σας μειώσουν. Είστε πολύ πιο σημαντικοί από οτιδήποτε και οποιονδήποτε προσπαθεί να σας δημιουργήσει πρόβλημα γιατί μαντέψτε… Αυτοί είναι το ίδιο το πρόβλημα, όμως αυτό και το τονίζω ξανά, δεν αφορά εσάς.

     Η σωστή αναπνοή και μια αυτόματη ερώτηση στον εαυτό σας κάθε φορά που κάτι «στραβώνει» είναι ικανά να σας βοηθήσουν να αντιμετωπίσετε πάσης φύσεως ανθρώπους βαμπιράκια. «Τι κερδίζω με το να ασχοληθώ;». Ιδού η ερώτηση. Κλείσιμο ματιών, εισπνοή από τη μύτη, εκπνοή από το στόμα. «Τίποτα» σχεδόν πάντα η απάντηση.

     Αγαπημένοι μου, μη σκάτε. Ειλικρινά, δεν ωφελεί. Αφήστε απλά τους ανόητους να φέρονται ανόητα. Συνεχίστε τη μέρα σας με σκέψεις όμορφες. Φέρτε την εικόνα του ανθρώπου σας στο μυαλό, προγραμματίστε έστω νοητά ένα ταξίδι που θέλετε να κάνετε, οραματιστείτε τον εαυτό σας στην πιο ήρεμη εκδοχή του και αναπνεύστε. Οι άνθρωποι και οι καταστάσεις «βαμπίρ» δεν έχουν θέση ούτε στη ζωή, ούτε στην καρδιά, ούτε στο μυαλό σας.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Κυριακή 18 Αυγούστου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Κοινώνησε η "μισή" Ελλάδα τον Δεκαπενταύγουστο αλλά...

Κοινώνησε η «μισή» Ελλάδα τον Δεκαπενταύγουστο αλλά ο κόσμος θα παραμείνει ο ίδιος, διότι ο Χριστός θέλει να ενεργήσει αλλά εμείς δεν τον αφήνουμε.

Βλέπουμε κόσμο να κοινωνάει τον Χριστό στις μεγάλες εορτές αλλά 365 μέρες είναι απών από τη λατρεία και την πνευματική ζωή.

Για να μην αναλύσουμε το άλλο τραγικό που πολλοί γονείς κοινωνούν τα παιδιά τους (προφανώς για να μην πάθουν κανένα κακό, έτσι πιστεύουν) και οι ίδιοι δεν μεταλαμβάνουν ποτέ. Προσεγγίζουμε τα Άγια όπως πάμε στη γιορτή του μελιού και του κρασιού.

Πάμε στη Θεία Κοινωνία χωρίς πνευματική προετοιμασία, με αποτέλεσμα να βάζουμε τον Χριστό μέσα μας με αμετανόητη και ακάθαρτη καρδιά κάτι που δυστυχώς αποτελεί ύβρη. 

Κάθε Θεία μετάληψη χωρίς ευλογία πνευματικού σκοτίζει τον άνθρωπο όπως η βλασφημία.

 Έχει δυστυχώς παγιωθεί η πεποίθηση ότι η προετοιμασία για τη Θεία Κοινωνία είναι αποκλειστικά το τι θα φάμε το προηγούμενο βράδυ κάτι που δείχνει πόσο σκοτάδι και αδιαφορία έχουμε για τα Θεία Πράγματα.

Είναι τρομερό !

Θέλουμε να ευλογήσει την αμαρτία μας , και την αυτοδικαίωση στα λάθη της ζωής μας.

Εκεί ο Χριστός δεν ενεργεί.

Ο Κύριος ενεργεί μόνο όταν βρει στην καρδιά του ανθρώπου διαμάντια μετανοίας, τότε μόνο αρχίζουν οι αλλαγές και οι λεγόμενες καλές πνευματικές αλλοιώσεις.

Πώς ενεργεί η Θεία Κοινωνία στον άνθρωπο;

Πολύ απλά … Όταν ο άνθρωπος μεταλαμβάνει κατακλύζεται η ύπαρξή του από τον Χριστό. Μπαίνει ο Χριστός μέσα στον άνθρωπο για να φωτίζει , να ενδυναμώσει και να τροφοδοτήσει τις καλλιεργημένες αρετές αλλά και από την άλλη να κατευνάσει τη θηριωδία των παθών, όταν φυσικά ο άνθρωπος αγωνίζεται. Αυτό δημιουργεί στον άνθρωπο την καλή αλλοίωση και έτσι αρχίζει το λεγόμενο πρώτο στάδιο της καθάρσεως ώστε ο άνθρωπος με πολύ αγώνα να πάει στον φωτισμό και την κατά Χάριν Θέωση που είναι τα δύο επόμενα στάδια όπου ο άνθρωπος ολοκληρώνεται εν Χριστώ.

Για να ενεργήσει λοιπόν η Θεία Κοινωνία μέσα στον άνθρωπο , ο άνθρωπος οφείλει να έχει θέση και στάση υποδοχής της χάριτος.

 Να είναι βαπτισμένος Ορθόδοξος, να έχει Ορθόδοξη γνώση, Ορθόδοξη ομολογία, σωστές δογματικές θέσεις (να πιστεύει στο Σύμβολο της Πίστεως, στην Αγία Γραφή και την Ιερά Πατερική παράδοση) να κάνει αγώνα και άσκηση, να έχει πνευματικό ώστε ο αγώνας να έχει την καρποφορία της ευλογημένης υπακοής. Τότε ο άνθρωπος καλλιεργεί συνεχώς τη μετάνοια η οποία καλλιεργεί το «χωράφι» της καρδιάς του ανθρώπου και αρχίζουν σιγά σιγά να φυτρώνουν τα λουλούδια των αρετών και να ξεραίνονται τα αγκάθια των παθών. Η μάλλον για να ακριβολογούμε τα αγκάθια των παθών να μετατρέπονται σε τριαντάφυλλα αρετών διότι στην Ορθόδοξη θεραπευτική το πάθος (δηλαδή η εσωτερική ορμή και επιθυμία) δεν καταργείται αλλά μεταμορφώνεται και θεραπεύεται με τη σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Όπως λέμε απλά μεταξύ γιατρού και ασθενούς δηλαδή εξομολόγου και πνευματικού τέκνου .

Πάω να κοινωνήσω διότι το ένιωσα, διότι το θέλω, έτσι απλά συναισθηματικά δεν υπάρχει. Σαν να λέμε θα πάω στο Φαρμακείο διότι μου ήρθε να πάρω κορτζιζόνη. Η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο αθανασίας, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Σε αυτή την σχέση και θεραπευτική δεν χωρούν συναισθηματισμοί και ρομαντισμοί αλλά μια εσωτερική και έμπρακτη κίνηση μετανοίας...

Όταν μεταλαβάνουμε χωρίς την ευλογία του πνευματικού

και διάθεση μετανοίας όχι μόνο δεν ενεργεί ο Χριστός αλλά παίρνουμε κατάκριμμα. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί ο Χριστός είναι κακός αλλά διότι εμείς προσεγγίζουμε τα Άγια όχι σαν προσκεκλημένοι Άγιοι αλλά σαν εμμένοντες δαίμονες και αντί να έχει για εμάς ευεργετικά αποτελέσματα έχει τα αντίθετα. Όπως όταν κλείσει το παράθυρο στον ήλιο δεν θα μπορέσει να φωτοσυνθέσει ένα λουλούδι, αλλά θα μαραθεί, όχι γιατί φταίει ο ήλιος ή το λουλούδι, αλλά διότι ο άνθρωπος έκανε την ανοησία να κλείσει το παράθυρο ή να μην το ανοίξει ποτέ.

Μας λέει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας : Γι᾿ αυτό και ο ιερέας δεν τους προσκαλεί όλους. Αλλά, αφού πάρει στα χέρια του τον ζωοποιό άρτο και τον υψώσει, προσκαλεί μόνο τους αξίους να κοινωνήσουν. Και το φωνάζει:

-Τα Άγια τοις Άγίοις.

Είναι σαν να λέγει: Να, αυτός είναι ο άρτος της ζωής. Ελάτε να μεταλάβετε. Όχι όμως όλοι: Αλλά μόνο όποιος είναι άγιος. Γιατί τα άγια επιτρέπονται μόνον στους αγίους. Αγίους εδώ δεν εννοεί τους τέλειους σε αρετή, αλλά και εκείνους που αγωνίζονται να φθάσουν σε κάποια βαθμίδα πιο ψηλή· έστω και αν δεν έφθασαν ακόμη. Γιατί και αυτοί που αγωνίζονται, δεν εμποδίζονται να μετέχουν των αγίων μυστηρίων. Για να αγιάζωνται. Και από αυτή την άποψη θεωρούνται και αυτοί άγιοι. Και η Εκκλησία λέγεται όλη αγία· και ο μακάριος απόστολος γράφοντας προς ολόκληρη χριστιανική κοινότητα λέγει: «Αδελφοί άγιοι, κλήσεως επουρανίου μέτοχοι» (Εβρ. 3,1). Άγιοι ονομάζονται οι πιστοί, επειδή κοινωνούν το σώμα και το αίμα του Αγίου, δηλαδή του Χριστού. Και είναι πράγματι μέλη του ιδίου σώματος. Σάρκα από τη σάρκα Του. Οστά από τα οστά Του.

Ο πνευματικός αυτό που κάνει αρχικά είναι να διαγνώσει αν ο άνθρωπος έχει μετάνοια και διάθεση αλλαγής. Αυτά είναι τα κλειδιά για να μπορέσει να αρχίσει η θεραπεία.

Μια τρομερή πλάνη στις μέρες μας που παίρνει και μορφή αιρέσεως είναι ότι τα σαρκικά δεν έχουν σημασία για τη Θεία Μετάληψη. Η απάντηση είναι πολύ απλή: Άρα ο Χριστός δεν έλαβε σώμα, άρα το σώμα δεν σώζεται , άρα δεν έχει σημασία. Οπότε ο Χριστός είναι μια αόρατη δύναμη ,δεν ενσαρκώθηκε και εμείς θα γίνουμε φαντάσματα. Τρομερή πλάνη αδέρφια. Να διχοτομούμε τον άνθρωπο, να θεωρούμε ότι μόνο η ψυχή μετέχει των Θείων ενεργειών και ότι το σώμα είναι σκουπίδι ή κουφάρι.

Η ψυχή αμαρτάνει με το σώμα. Το σώμα μετέχει στον αγιασμό του ανθρώπου (Ιερά λείψανα) άρα το τι κάνω με το σώμα έχει άμεση και τρομερή σημασία για τον καθαρισμό, τον φωτισμό και την κατά χάριν Θέωση του ανθρώπου.

Αν αποκλείσω το σώμα και το τι κάνει το σώμα τότε ή δεν το έπλασε ο Θεός είναι τελικά δεν είναι και τόσο Θεός για να το σώσει .

Να καλλιεργούμε αγαπητοί μου την μετάνοια . . .

Να κάνουμε υπακοή στον πνευματικό και να μελετούμε καθημερινά την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας. Να μην κάνουμε υπακοή στο ταγκαλάκι που μας υπαγορεύει τις δικές του ανοησίες και ας προχωρήσουμε με ανδρεία και σύνεση στον μεγάλο αγώνα και στις τρομερές μάχες πάντα με τη βοήθεια του Κυρίου μας.

 Καλή μετάνοια !

Ηλιοθεραπεία - ανέκδοτο

Λίγες σκέψεις...

   Τα Πατερικά βιβλία για να βοηθήσουν, πρέπει να διαβάζονται με ταπείνωση και προσευχή. Στην εποχή μας πλήθυναν δυστυχώς τα λόγια και τα βιβλία και λιγόστεψαν τα βιώματα, διότι επηρεάστηκαν οι άνθρωποι πάλι από το κοσμικό πνεύμα που επιδιώκει όλο τις ευκολίες και αποφεύγει τον σωματικό κόπο. Αναπαύονται δηλαδή οι περισσότεροι στο διάβασμα και στην λίγη και καθόλου εφαρμογή. Θαυμάζουμε μόνο τους αγίους της εκκλησίας μας  χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν  διότι δεν κοπιάσαμε  για να μπορέσουμε να καταλάβουμε  τον κόπο τους για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο.

  Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στον Θεό.

  Η υποκρισία μας διώχνει τους ανθρώπους  μακριά από τον Θεό.

  Η αδικία μαζεύει οργή Θεού.

  Η Εξομολόγηση κόβει τα δικαιώματα του διαβόλου.

  Η Παναγία μας είναι η «ελπίδα των απελπισμένων», το «χαροποιόν πένθος» της ορθοδοξίας μας, και «ο ποταμός του ο γλυκερός του ελέους».

Καλό ευλογημένο Δεκαπενταύγουστο

Μέγα το Όνομα της Αγίας Τριάδος

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης