Το "χοϊκό σκήνος" - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΝΑΤΗ (18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019)

"Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ

οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;" (Α΄ Κορινθ. Γ΄ 16)

Ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι γνωστὸν τὸ οἴκημα ποὺ ὀνομάζεται "Ναὸς τοῦ Θεοῦ". Εἶναι ἡ Ἐκκλησία, - ὅπως τὴν ἀποκαλεῖ ὁ πολὺς λαός, - καὶ εἶναι ὁ Ἅγιος ἐκεῖνος χῶρος, ἐντὸς τοῦ ὁποίου τελοῦνται αἱ ἀκολουθίαι, τὰ Μυστήρια καὶ ἐν γένει, ἡ λατρεία πρὸς τὸν Ἀληθινὸν Θεόν μας, τὴν Ἁγίαν Τριάδα. Εἶναι ὁ ἱερὸς ἐκεῖνος χῶρος, ἐντὸς τοῦ ὁποίου, καλεῖται ὁ πιστὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανός, νὰ προσεύχεται καὶ νὰ μετέχῃ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, καὶ μόνον διὰ λόγον ἀσθενείας δικαιολογεῖται, βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων, νὰ ἀπουσιάζῃ κατὰ τὰς ὥρας τῆς λατρείας καὶ τῶν κοινῶν συνάξεων καὶ προσευχῶν. Ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕν κτιστὸν οἰκοδόμημα, ἀλλὰ εἶναι κυρίως, ὁ ἡγιασμένος "οἶκος τοῦ Θεοῦ", τὸν ὁποῖον ἡγίασε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ τῶν Ἱερῶν Ἐγκαινίων ἢ καὶ ἄλλων εὐχῶν, διὰ νὰ ἁγιάζονται οἱ μετὰ πίστεως προσερχόμενοι καὶ ἐκζητοῦντες τὴν Θείαν Χάριν.

Πόσον, ἀληθῶς, σεβαστὸς καὶ ἱερὸς εἶναι! Ἀκόμη καὶ ἂν πρόκειται δι’ ἕν ἀπέριττον Ναΐδριον, εὐτελὲς καὶ παμπάλαιον, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν περιέχῃ πολυτίμους καὶ λαμπροὺς πολυελαίους, ἢ πανάκριβα καὶ πολυτελῆ ἱερὰ σκεύη, ἢ ἁγιογραφίας, ἔργα διακεκριμμένων καλλιτεχνῶν καὶ ἁγιογράφων, ἢ ..., ἢ ..., ἢ ..., ἀκόμη καὶ οἱ πλέον κοσμικοὶ χριστιανοί, αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκην, εἴτε νὰ κάμουν ἕνα σύντομον "σταυρόν", εἴτε νὰ προσκυνήσουν τὰς ἱερὰς Εἰκόνας, εἴτε νὰ "ἀνάψουν" ἕν κηρίον. Εἶναι, ὁ σεβάσμιος ἐκεῖνος τόπος, τοῦ ὁποίου τὴν ἱερότητα, αἰώνας τώρα, κρατεῖ καὶ διαφυλάττει ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ συνείδησις. Εἶναι, ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων καὶ ὡς  διδάσκουσιν οἱ ἱεροὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁ, ἐπὶ τῆς γῆς, Παράδεισος.

Τὸ "χοϊκὸν σκῆνος".

Τοῦτο εἶναι τὸ σαρκικὸν σῶμα μας. Εἶναι ἡ "ἔκφρασις" τῶν κινήσεων καὶ τῶν θελημάτων τῆς ψυχῆς, καί,  σαφέστερον, εἶναι ἐκεῖνο διὰ τοῦ ὁποίου, ποιοῦμεν τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν κακίαν, τὸ καλὸν ἔργον καὶ τὴν ἁμαρτίαν ... Εἶναι τὸ κατοικητήριον τῆς ψυχῆς μας. Εἶναι τὸ "φαινόμενον" τῆς ἀνθρωπίνης ὑποστάσεως καὶ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐδημιούργησεν ὁ Θεός, ἐκ τοῦ χοός, ἐκεῖ εἰς τὸν Παράδεισον ὅτε ἔπλασεν τὸν Ἀδάμ. Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον κατεδέχθη καὶ "ἐνεδύθη" ὁ Κύριος ὅτε ἀπεφάσισεν νὰ γίνῃ ἄνθρωπος, διὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπον ἐκ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ Ἅδου. Τέλος, εἶναι τὸ ὄργανον διὰ τοῦ ὁποίου ἀγωνίζεται ἑκάστη ψυχή, διὰ τὴν κληρονομίαν τῆς Οὐρανίου Βασιλείας.

Τοῦτο τὸ "χοϊκὸν σκῆνος", ὀνομάζει εἰς τὸ σημερινὸν Ἀποστολικὸν Ἀνάγνωσμα ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, Ναὸν Θεοῦ. Δὲν τὸ λέγει δὲ διὰ μίαν φοράν, ἀλλ’ ἐπαναλαμβάνει τοῦτο, καὶ μάλιστα ἐντονώτερον, ὅταν λέγῃ καὶ πάλιν εἰς τοὺς Κορινθίους, "Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ" (Α΄ Κορ. ΣΤ΄ 19-20). Τὸ σῶμα μας, λοιπόν, εἶναι Ναὸς τοῦ Θεοῦ; Ναί, ἀδελφέ μου ἀναγνῶστα! Ἴσως θὰ ἐτόλμων νὰ εἴπω, ὅτι εἶναι ... πολὺ περισσότερον, Ναὸς ἀκόμη καὶ ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς χειροποιήτους Ναούς, περὶ τῶν ὁποίων προείπομεν. Ἴσως τοῦτο ἀκούεται ὡς ὑπερβολή, ἀλλ’ ἐὰν σκεφθῶμεν ἐνδελεχῶς καὶ διὰ τῶν Πατερικῶν κριτηρίων, θὰ ἀντιληφθῶμεν ὅτι, εἰδικῶς διὰ τοῦ ὑψίστου Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὁ μετέχων καὶ μεταλαμβάνων τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων Ὀρθόδοξος Χριστιανός, γίνεται ἀνώτερος πάσης ἐπιγείου καὶ Οὐρανίου κτίσεως, "σύσσωμος καὶ σύναιμος τῷ Χριστῷ"! Τοῦτο καὶ μόνον θὰ ἦτο ἀρκετόν, διὰ νὰ ἀντιληφθῶμεν τὴν ὑψίστην ἀξίαν τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, καὶ διατί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὸ βλέπει καὶ τὸ ὀνομάζει, "ναὸν τοῦ ἐν ἡμῖν Ἁγίου Πνεύματος"!

Ἡ ψυχὴ ἁγιάζει τὸ φθαρτὸν σῶμα.

Δὲν ἐννοοῦμεν, φυσικῶς, ὅτι ἡ ψυχή δύναται νὰ ἁγιάζῃ ... Ὁ Κύριος ἁγιάζει καὶ τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα. Αὐτὸς εἶναι, Ὁ μόνος Ἅγιος καὶ παρέχει τὴν Ἁγιότητα εἰς τοὺς ἐπιδεκτικοὺς καὶ ἀποδεχομένους αὐτήν. Ἐννοοῦμεν, ὅμως, ὅτι ὅταν ἁγιάζεται ἡ ψυχὴ γιὰ τῆς ἐναρέτου πολιτείας ... τότε ἁγιάζεται καὶ ... ὁ φορεὺς (τὸ σῶμα), τῆς ψυχῆς! Πολλάκις συμβαίνει ἐν τοῖς Ἁγίοις, - καὶ ἔχομεν πρὸς τοῦτο πάμπολλα παραδείγματα, - τούτων κοιμωμένων καὶ ἀναχωρούντων ἐκ τοῦ παρόντος ματαίου κόσμου, τὰ σώματα αὐτῶν, νὰ μὴν ἀκολουθοῦσι τὴν φυσικὴν αὐτῶν πορείαν, ἀλλὰ νὰ παραμένωσιν ταῦτα, ἄφθαρτα καὶ εὐωδιάζοντα! Ἐὰν δὲ κατανοήσωμεν, ἐκεῖνο ὅπερ προείπομεν, ... συμβαίνει ἐπὶ τοῦ προκειμένου, ὅτι ὁ Κύριος ἐπιτρέπει διὰ τοιούτων ὑπερφυσικῶν σημείων, νὰ δοξάζῃ καὶ τὰ σώματα τῶν τοιούτων Ἁγίων! 

Τὸ ἴδιον, ἐπίσης, κατανοῶμεν καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν ἄλλων Ἁγίων, ἀκόμη καὶ νεωτέρων, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ δὲν ἐπεμελήθησαν τὰ ἴδια σώματα, εἴτε διὰ λουτρῶν καὶ ἐν γένει εὐτρεπισμοῦ, εἴτε ἀκόμη καὶ διὰ τῆς στοιχειώδους ἱατροφαρμακευτικῆς ἐπιμελείας, ἔτι ζώντων ἀκόμη, ἀπέπνεον ταῦτα, ἐντόνου εὐωδίας καὶ ... ἀκτινοβολίας, πολλάκις! Ἐπαναλαμβάνομεν δέ, ὅτι ταῦτα συμβαίνωσι διὰ τῆς θαυματουργικῆς Θείας παρεμβάσεως, καὶ ὅταν θὰ ἔλθῃ ἡ ὥρα, εἴτε τῆς συντελείας τοῦ κόσμου, "ἐν ᾖ οὐρανοὶ ροιζηδὸν παρελεύσονται, στοιχεῖα δὲ καυσούμενα λυθήσονται, καὶ γῆ καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ἔργα κατακαήσεται" (Β΄ Πέτρ. Γ΄ 10), καὶ ἡ κτιστὴ φύσις θὰ ἐξαφανισθῇ, σὺν αὐτῇ θὰ ἀποσυντεθῶσι καὶ ἐξαφανισθῶσιν καὶ ταῦτα τὰ γήϊνα καὶ φθαρτὰ, πλὴν ἡγιασμένα σώματα.

Παρακάμπτωμεν δὲ ἐν προκειμένῳ, τὰ ἀναληφθὲντα πανακήρατα σώματα Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἢ τὸ τοιοῦτον τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, διὰ τὰ ὁποῖα τὴν μέριμναν ἔχει Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Δημιουργός.

Ἡ ἀξία τῶν σωμάτων.

"Φεισώμεθα τῶν σωμάτων ἡμῶν, τῶν μελλόντων λάμπειν ὡς ὁ Ἥλιος. Μὴ διὰ μικρὰν ἡδονὴν μολύνομεν τὸ τηλικοῦτον καὶ τοσοῦτον σῶμα. Μικρὰ καὶ πρὸς ὥραν ἡ ἁμαρτία, πολυετὴς δὲ καὶ αἰώνιος ἡ αἰσχύνη" (Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος). Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Μεγάλου Πατρός, νομίζομεν ὅτι ἐπαρκοῦν ὡς ὁ ἐνδεδειγμένος ἐπίλογος, εἰς τὸ παρόν.

                                                                                                      Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν