Η αμαρτία - Η σωτηρία - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ (23 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2018)

"αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν" (Ματθ. Α΄ 21).

Ἡ ἁμαρτία.

Ὀλίγαι ἡμέραι μᾶς χωρίζουν, φίλοι ἀναγνῶσται, ἀπὸ τὴν "Βασιλίδα τῶν ἑορτῶν", τὰ Χριστούγεννα καὶ ἡ κάθε χριστιανὴ ψυχὴ ἀναλογίζεται τὸ μυστήριον τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου μὲ κάθε παράμετρον αὐτῆς. Ἀσύλληπτον, ὄντως τὸ μυστήριον καὶ ἀδιευκρίνηστοι αἱ λεπτομέρειαι αὐτοῦ. "Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον", ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνωδὸς καὶ ἐπαναλαμβάνει ὁ χρυσοῦς τὴν γλῶτταν καὶ πρίγκιψ τῶν ἱεροκηρύκων, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Καὶ ὄντως˙ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἀπορεῖ τόσον, πρὸ τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως, ὅσον ἐξίσταται διὰ τό, ποία Θεία παρέμβασις ἀπητεῖτο διὰ τὴν διάρρηξιν τοῦ ἀκαταβλήτου τείχους τῆς ἁμαρτίας τὸ ὁποῖον παρεμβάλετο μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Πόση Θεία Ἀγάπη ἐζητεῖτο διὰ τὸν ἀποστάτην ἄνθρωπον, προκειμένου οὗτος νὰ ἐπανεύρῃ τὴν λύτρωσιν καὶ τὴν πύλην τοῦ Παραδείσου! Διότι, ἡ ἁμαρτία δὲν εἶναι ἁπλῶς μία πρᾶξις˙ ἡ ἁμαρτία εἶναι, σύγκρουσις μὲ τὸν Θεόν καὶ συμφωνία μὲ τὸν διάβολον. Εἶναι, θανάσιμος τραυματισμὸς τῆς ψυχῆς καὶ παράδοσις δικαιωμάτων εἰς τὸν πονηρὸν διὰ τὴν πλήρη καταστροφήν της. Εἶναι, - κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας - "ἄπειρον κακόν" μὲ τεραστίας προεκτάσεις, ἀφοῦ δὲν εἶναι αὕτη μόνον ἕν κακὸν εἰς μίαν στιγμὴν ποὺ ἔγινε καὶ ἐχάθη εἰς τὴν συνέχειαν, ἀλλ’ ἕν κακὸν μὲ ἀπείρους διαστάσεις καὶ ἀπροσμετρήτους συνεπείας. Εἶναι ἡ ἀποδοχὴ καὶ συμφωνία τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τοῦ μισοκάλου, εἰς τὸν ὁποῖον καὶ ὑποτάσσεται καὶ ἐκ τοῦ ὁποίου χειραγωγεῖται.

Ἡ σωτηρία.

Ἀπὸ τοῦτο τὸ κακὸν τῆς ἁμαρτίας, τὸ "ἄπειρον" καὶ ἀπροσμέτρητον, οὐδεὶς ἠδυνήθη νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπον. Ἐπέρασαν ἀπὸ τὸν κόσμον τοῦτον, Ἅγιοι ἄνθρωποι, Δίκαιοι καὶ Ὅσιοι, Προφῆται, συνομιλοῦντες κατὰ κυριολεξίαν, μετὰ τοῦ Θεοῦ, Μάρτυρες καὶ ὁμολογηταὶ οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ ἱεροῦ των αἵματος προσυπέγραψαν τὴν Πίστιν καὶ ἀφοσίωσίν των εἰς τὸν Μόνον Ἀληθινὸν Θεόν. Δὲν ἐφάνησαν, ὅμως, οὗτοι, ἱκανοὶ νὰ τιθασσεύσουν τὸ ἀδάμαστον θηρίον τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ ἀπαλλάξουν τὸ ἀνθρώπινον γένος ἀπὸ τὰς ὀλεθρίους συνεπείας αὐτῆς. Ἀκόμη καὶ κορυφαῖαι καὶ μοναδικαὶ Ἅγιαι προσωπικότητες, ὡς ὁ Τίμιος Πρόδρομος, ἢ ὁ ἅγιος γεννάρχης τοῦ Ἰσραὴλ Ἁβραάμ, ἢ ὁ Θεόπτης Μωϋσῆς, ἢ ὁ Δανιὴλ ὁ Μέγιστος ὡς προσαγορεύεται εἰς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν ὑμνολογίαν, ὑπῆρξαν καὶ αὐτοί, ὡς ἄνθρωποι, θύματα τῆς παμφάγου ἁμαρτίας καὶ κατεβρωχθήθησαν ὑπὸ τοῦ Ἅδου, ἀναμένοντες τὸν Μεσσίαν καὶ λυτρωτήν˙ τὸν νικητὴν τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. 

Οὐδεὶς ἠδυνήθη νὰ ἀναταποκριθῇ εἰς τὰς ἀπαιτήσεις μιᾶς τόσον δυσκόλου ἀναμετρήσεως, ἀφοῦ ἡ ἁμαρτία ἐφαίνετο πανίσχυρος καὶ ἀήττητος. Ὅλοι οἱ δίκαιοι καὶ Ἅγιοι πρὸ τοῦ Χριστοῦ, ἀνέμενον ἐν τῷ ᾍδῃ τὴν ἔλευσιν τοῦ Μεσσίου ὁ ὁποῖος θὰ ἦτο καὶ ὁ Μόνος ποὺ θὰ ἐπανόρθωνε ὅλο αὐτὸ τὸ κακὸ τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ὄντως ἦλθεν! Ἦλθεν μὲ ἐμφάνισιν ἀπατηλὴν καὶ "ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ' ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ" (Φιλιπ. Β΄ 6-8). Ἦλθεν διὰ νὰ σώσῃ τὸ ἠγαπημένον Του πλᾶσμα, τὸν ἄνθρωπον, ἀπὸ τὰς ὀλεθρίους συνεπείας τῆς ἁμαρτίας καὶ διὰ νὰ ἀνοίξῃ τὸν "πάλαι Παράδεισον" καὶ δύνανται πλέον οἱ θέλοντες, νὰ εὕρωσι τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς των καὶ ἔχωσι ζωὴν αἰώνιον. Ἦλθεν ὡς εὐτελὴς καὶ ἀπέριττος καὶ ἀπὸ τὴν πρώτην στιγμὴν τῆς ἐπὶ γῆς ἐμφανίσεώς Του, κρύπτεται καὶ σκιάζει τὴν Θείαν ὑπόστασίν Του, ἡ ὁποία διαφαίνεται καὶ διακρίνεται μὲν κάποιας στιγμάς, οὕτως, ὅμως, ὥστε, νὰ μὴν δύναται ὁ διάβολος νὰ ἔχῃ μὲ ἀκρίβειαν, τὴν βεβαιότητα περὶ τοῦ ποῖος εἶναι καὶ διὰ νὰ τὸν ἐξαπατήσῃ (ὁ Κύριος). Μέχρι καὶ τῆς στιγμῆς ποὺ ὁ Ἰησοῦς "παρέδωκε τὸ πνεῦμα", ὑπελόγιζε μέν, "ἔψαχνε" καὶ ἐρευνοῦσε διὰ νὰ ... μάθῃ, νόμιζεν καὶ εἶχεν πολλοὺς ἐνδοιασμούς, ἠσθάνετο τὴν Θείαν Δύναμιν καὶ ἐφευγεν διωκόμενος ὑπὸ τῆς Θείας Ἰσχύος κατὰ τὴν θεραπείαν τῶν δαιμονιζομένων, ἀλλὰ ἡ ἀμφιβολία του παρέμενεν ἀνεξήγητος.

Τὸ κοσμοσωτήριον ἔργον τοῦ Χριστοῦ μας, οὐδεὶς ἠδυνήθη νὰ κατανοήσῃ πλήρως, πρὶν τοῦτο εἰς τέλος ὁλοκληρωθῇ! Οὔτε ἀκόμη καὶ αὕτη ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, οὐδὲ οἱ μαθηταί καὶ Ἀπόστολοι, ἔστω καὶ ἂν συνεβίωσαν μετ' Αὐτοῦ κάποια ἔτη τῆς ἐπιγείου βιοτῆς καὶ παρουσίας Του. Μόνον Αὐτός, "ὡς οἶδεν, ὡς ἠθέλησε καὶ ὡς ηὐδόκησεν" (Κάθισμα τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων), κατηργάσθη τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν του καὶ μόνον Αὐτός, ἔθεσεν τὸν Ἴδιον Ἑαυτόν Του, λίθον σωτήριον ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἵδρυσεν τὴν Ἁγίαν Του Ἐκκλησίαν, - "καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς" (Ματθ. ΙΣΤ΄ 18). Ἦλθεν διὰ νὰ ἐξουδετερώσῃ τὴν θανατηφόρον ἁμαρτίαν καὶ διὰ νὰ δύναται ὁ εὐάλωτος εἰς αὐτήν, ἄνθρωπος, νὰ ἀντιμάχεται καὶ ἀντεπιτίθεται καὶ διὰ τῶν σωτηρίων Ἱερῶν Μυστηρίων νὰ ἀποκαθιστᾷ τὴν ψυχικὴν φθορὰν τὴν ὁποίαν αὕτη τοῦ δημιουργεῖ.

"ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα" (Ματθ. Δ΄ 16).

Ποῖος δύναται νὰ φαντασθῇ, φίλοι ἀναγνῶσται, ὅτι ἐνῶ λάμπει ὁ Ἥλιος καὶ καταυγάζει καὶ ζωογονεῖ τὰ πάντα, ποῖος, ἐπαναλαμβάνω, δύναται νὰ φαντασθῇ, ὅτι ὑπάρχουσι λογικοὶ ἄνθρωποι οἵτινες ἀρέσκονται νὰ διαβιοῦν εἰς σκοτεινὰ καὶ ὑγρὰ μέρη μὴ θέλοντες νὰ ἀπολαμβάνωσι τὰς εὐργετικὰς ἡλιακὰς ἀκτίνας; Ποῖος, ἐπίσης, δύναται νὰ διανοηθῇ ὅτι, ἐνῶ ἦλθεν ὁ Σωτῆρας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ ἀνθρώπου καὶ κατενίκησεν καὶ κατετρόπωσεν τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὸν διάβολον, ὑπάρχουσιν εἰσέτι καὶ ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι - καὶ δυστυχῶς οὗτοι εἶναι πολὺ περισσότεροι τῶν ὄντως λογικῶν καὶ νοημόνων - οἱ ὁποῖοι ἀποστρέφονται καὶ ἀποστασιοποιοῦνται ἀπὸ τὸν Σωτῆρα, "Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης" καὶ συνεχίζουν νὰ φιλιάζουν καὶ ἐρωτοτροποῦν μετὰ τῆς θανατηφόρου ἁμαρτίας;

Καὶ ὅμως˙ "αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν" (Ματθ. Α΄ 21). Ἡ φρᾶσις αὕτη τοῦ Ἀρχαγγέλου, δὲν εἶναι μόνον μία ὑπογράμμισις καὶ κατάδειξις τῆς ἀποστολῆς ἀλλὰ καὶ δυνάμεως τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ εἶναι πρωτίστως μία πρόσκλησις πρὸς πάντας τοὺς θέλοντας σωθῇναι, διὰ τὴν σωτηρίαν, τὴν ὁποίαν - μόνον Οὗτος - "παρέχει τῷ κόσμῳ".

                                                                                                     Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Στην εικόνα της Γεννήσεως ο μικρός Χριστός φοράει σουδάρια νεκρικά!!!

Ο Χριστός είναι τυλιγμένος με κάποια σουδάρια νεκρικά. Εδώ, δηλώνεται ότι ο Χριστός γεννήθηκε για να πεθάνει για εμάς. Δεν είναι απλώς ο θρίαμβος της Γεννήσεως του Χριστού.

Η Γέννηση του Χριστού ετοιμάζει το Πάσχα.

Γι’ αυτό ο Χριστός κείται, κοιμάται μέσα σε έναν τάφο. Δεν κοιμάται στο οποιοδήποτε κρεβάτι· πράγμα που αποτελεί το γεγονός το οποίο θα μας συνδέσει αναγωγικά προς το χώρο της Αναστάσεως.

Εδώ, έχουμε την Παρθένο, την Παναγία. Η Παρθένος έχει πάντοτε - σε όλες τις αγιογραφικές εκφράσεις - στο κεφάλι της και τις δύο πλάτες, τρία αστεράκια. Οκτάκτινα αστεράκια. Τα τρία αστεράκια δηλώνουν ότι η Παναγία ήταν Παρθένος προ, κατά και μετά τον τόκο. Είναι ακριβώς Παρθένος. Και το οκτάκτινο αστεράκι σημαίνει το μυστήριο της όγδοης ημέρας.

Χριστουγεννιάτικη γιορτή Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε;

- Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;

- Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε;

Η μητέρα μου έλεγε: ''Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται''.

Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά και οι ποιμένες ''αγραυλούσαν''. Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα.

Κατάλαβες; Οι ποιμένες που αγρυπνούσαν, είδαν τον Χριστό.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Η ψυχή του Χριστιανού να πετάει, όλο να πετάει!

(Οσίου Πορφυρίου)

Όταν νυγεί η ψυχή μας, όταν τρωθεί από το θείο πόθο, η ευπάθεια της σαρκός μαραίνεται. Ο θείος πόθος νικάει κάθε πόνο κι έτσι κάθε πόνος μεταποιείται και γίνεται αγάπη Χριστού. … Όλοι οι πόνοι θα περάσουν θα νικηθούν, θα μεταποιηθούν. Τότε γίνονται όλα Χριστός, γίνονται Παράδεισος. Αλλά για να ζούμε στον Παράδεισο πρέπει να αποθάνομε, να αποθάνομε για όλα, να είμαστε σαν νεκροί. Τότε θα ζούμε πραγματικά θα ζούμε στον Παράδεισο. Αν δεν νεκρωθούμε κατά τον παλαιό άνθρωπο, δεν γίνεται τίποτα.

Να βάλομε την πρίζα της καρδιάς μας στην αγάπη Του, για να ενωθούμε μαζί Του. Αυτό ζητάει ο Κύριος όχι για τον ευατό Του, από εγωισμό, αλλά για μας, για να μας χαρίσει το παν, τη χαρά, την ευτυχία.

Η έννοια του φόβου είναι καλή για τα πρώτα στάδια. Είναι για τους αρχαρίους, γι’ αυτούς που ζει μέσα τους ο παλαιός άνθρωπος. Ο άνθρωπος ο αρχάριος, που δεν έχει ακόμη λεπτυνθεί, συγκρατείται απ’ το κακό με το φόβο. Και ο φόβος είναι απαραίτητος, εφόσον είμαστε υλικοί άνθρωποι και χαμερπείς. Αλλ’ αυτό είναι ένα στάδιο, ένας χαμηλός βαθμός σχέσεως με το θείον. Το πάμε στη συναλλαγή, προκειμένου να κερδίσουμε τον Παράδεισο ή να γλιτώσομε την κόλαση. Αυτό αν το καλοεξετάσομε, δείχνει κάποια ιδιοτέλεια, κάποιο συμφέρον. Εμένα δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος.

Η ψυχή που είναι ερωτευμένη με τον Χριστό είναι πάντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη, όσους κόπους και θυσίες κι αν της κοστίσει αυτό.

Η μόνη σας έννοια να είναι ο Θεός. Όχι όπως οι άλλες έννοιες. Αυτή η έννοια να είναι διαφορετική. Είναι ένα είδος λατρείας προς τον Χριστό. Αυτή είναι η έννοια που θέλγει και ευχαριστεί. Δεν είναι κάτι που γίνεται αγγάρια. Νιώθετε ευχαρίστηση και ηδονή πνευματική. Δεν είναι όπως το μάθημα που διαβάζει το παιδί, για να πάει στο σχολείο. Είναι όπως ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων αλλά ανώτερος, πνευματικός.

Τι σημαίνει ο κόπος της τικτούσης και το κλάμα; Δεν είναι ο πόνος κι η οδύνη, ώσπου να έλθει μέσα μας ο Χριστός; Αυτή η οδύνη είναι η πιο μεγάλη. Τη γνωρίζουν όσοι την εδοκίμασαν. Είναι μαρτύριο αφόρητο.

Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ’ άπειρο …

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν’ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι’ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον Αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον Αγαπημένο. Κάνει θυσίες δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές ούτε δυσκολίες εξαιτίας της αγάπης.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ

Ευχέλαιο - μάγια - νηστεία

Γιατί γίνεται το ευχέλαιο παπαΦώτη;

Πρέπει να γίνεται σε κάποιον ο οποίος έχει πρωτίστως εξομολογηθεί επειδή έπεσε σε σοβαρά αμαρτήματα, θανάσιμα, τα οποία με τον καιρό αφήνουν «κατακάθια» και για να εξαλειφθούν αυτά γίνεται το Ευχέλαιο.

Μακρυά από μάγους και μάγισσες ούτε να την κοιτάξεις ούτε από το δρόμο που περνά να περάσεις.

Με την νηστεία γίνεσαι πιο υγιής!! Το σώμα αποτοξινώνεται με τη νηστεία. Λιπαρά φαγητά, κρέατα και πολλά άλλα προξενούν τοξίνες μέσα στον οργανισμό. Αυτές οι τοξίνες είναι δηλητήρια. Η νηστεία μας καθαρίζει από αυτά. Εγώ παίρνω φάρμακα αλλά νηστεύω. Δεν παθαίνω τίποτα. Οι πρωτόπλαστοι από την λαιμαργία τους βγήκαν από τον Παράδεισο.

Feliz Navidad (ισπανικά) Καλά Χριστούγεννα (βίντεο)

Μία ιδιαίτερα κολακευτική πρόσκληση - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (16 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2018)

"Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες" (Λουκ. ΙΔ΄ 18).

Μία ἰδιαιτέρως κολακευτικὴ πρόσκλησις.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος, - ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων - φίλοι ἀναγνῶσται, ἔχοντας μέσα του τὸν "στοιχειώδη" ἐγωϊσμό, ἐπιδιώκει καὶ ἀναζητεῖ τὴν διάκριση. Ἐκτὸς τῶν ἐλαχίστων ἐκείνων ποὺ ἀρέσκονται εἰς τὴν ἀφάνειαν καὶ οἱ ὁποῖοι ... κρύπτονται ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ κόσμου, οἱ πλεῖστοι ἀναζητοῦν τὴν ... ἐπιφάνειαν καὶ τὴν διάκρισιν, τὴν κοσμικὴν ἀποδοχὴν καὶ τὴν δόξαν. Θεωροῦν "ὑψίστην τιμὴν" νὰ προσκαλοῦνται ὑπὸ ἐπωνύμων ἀκόμη καὶ διὰ μίαν χειραψίαν, ἢ νὰ συμφάγωσι εἰς ἕνα ἐπίσημον γεῦμα ἢ δεῖπνον μετὰ ἐξεχόντων κοσμικῶν προσώπων, ἢ νὰ φωτογραφηθῶσι μετά τινος τραγουδιστοῦ ἢ ποδοσφαιριστοῦ ἢ ἄλλου τινος. Κοιμοῦνται καὶ ξυπνοῦν μὲ τὴν φαντασίαν των νὰ ὀργιάζῃ κυριολεκτικῶς, ἐπιζητοῦντες τὴν δημασίαν ἀποδοχὴν καὶ ἐκτίμησιν καὶ τὴν ἄνοδόν των εἰς ἀξιοπροσέκτους θέσεις καὶ καθέδρας.

Τοιαύτας θέσεις καὶ παρόμοιον δεῖπνον ἀλλὰ καὶ ἐξ ἴσου τιμητικὰς προσκλήσεις, ἀκούομεν σήμερον ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Θέσεις ἐπισήμων συνδαιτημόνων εἰς πλουσιότατον δεῖπνον, τὰς ὁποίας ὅμως οἱ τιμητικῶς προσκεκλημένοι ... δὲν ἐτίμησαν καὶ ἀπουσίασαν προκλητικῶς! Τί συνέβη; Ἦσαν ταπεινοὶ καὶ ἤθελον τὴν ἀπομόνωσιν καὶ ἀφάνειαν; Ἠγάπων τὴν φυγὴν καὶ τὴν ἡσυχίαν; ... Ὄχι, ἀδελφοί μου! Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν συνέβαινεν! Ἀντιθέτως θὰ ἐλέγομεν, - συμφώνως πρὸς τὴν ἔκβασιν τῆς ἀφηγήσεως - ὅτι οἱ συνδαιτημόνες ἐκεῖνοι, χαρακτηρίζονται ἀπὸ ἄκρατον ἐγωϊσμὸν καὶ ἐπιδεικνύουν ἀχαρακτήριστον χυδαιότητα καὶ προκλητικότητα, στὴν εὐγένειαν καὶ καλωσύνην τοῦ καλοῦ καὶ εὐγενοῦς ἐκείνου ἄρχοντος. Ἡ μὲν πρόσκλησις τιμητικὴ καὶ "ὑψηλή", οἱ δὲ προσκεκλημμένοι, ἀνάξιοι καὶ "χυδαῖοι"!

Ἡ προσβολὴ καὶ ἡ ἀντίδρασις.

Τί, ὅμως, συνέβη; Συμφώνως πρὸς τὴν ἀφήγησιν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ὅταν ἔφθασεν ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὥρα τοῦ ἐπισήμου ἐκείνου Δείπνου, οἱ ἐπίσημοι προσκεκλημένοι δὲν παρουσιάσθησαν ... Ὁ εὐγενὴς ἄρχων ὁ ὁποῖος καὶ τοὺς εἶχεν τιμήσει διὰ τὴς προσκλήσεως, ἀπορῶν διὰ τὴν ἀπουσίαν, στέλλει ὑπηρέτην, "εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα" (Λουκ. ΙΔ΄ 17). Ἡ ἐπιστροφή, ὅμως, καὶ ἡ ἐνημέρωσις ποὺ δέχεται ἐκ τοῦ ὑπηρέτου, εἶναι ἀπροσδόκητος. "Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. Ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν" (Λουκ. ΙΔ΄ 18-20). Διὰ σαθρῶν καὶ ἀνυποστάτων δικαιολογιῶν, ἐπιχειροῦν νὰ ἀποστασιοποιηθοῦν καὶ νὰ αἰτιολογήσουν τὴν ἀπουσίαν τους. Ἄλλος προεφασίσθη ὅτι θὰ ἐπήγαινε εἰς τὸν ἀγρόν του, ἄλλος, θὰ ἐδοκίμαζε καὶ θὰ ἤργάζετο μὲ τὰ πέντε ζεύγη βοῶν. Ἄλλος, τέλος, ὅτι ὡς νεόνυμφος, δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸ Δεῖπνον.

Αἱ δικαιολογίαι, ὅμως, αὗται, δὲν ἐπαρκοῦν καὶ δικαιολογημένως ἐξοργίζουν τὸν ἄρχοντα. Αἰσθάνεται τὴν βαρυτάτην προσβολήν, βλέπει ὅτι ἡ κοινὴ συνισταμένη τῶν προσκεκλημένων εἶναι ἡ ὑβριστική των διάθεσις, ἡ τράπεζα εἶναι ἕτοιμη διὰ νὰ δεχθῇ τοὺς συνδαιτημόνας καὶ δὲν προτίθεται νὰ συνεχίσῃ νὰ παρακαλῇ ... Στέλλει ἀμέσως τὸν ὑπηρέτην του νὰ εὕρη ἀνθρώπους διατεθειμένους νὰ σεβασθοῦν τὸ Δεῖπνον καὶ νὰ δεχθοῦν τὴν πρόσκλησίν του, ὅπως προσέλθουν καὶ συμφάγουν μαζί του. "ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε" (Λουκ. ΙΔ΄ 21). Βλέπων δέ, ὅτι "ἔτι τόπος ἐστί", στέλλει ἐκ νέου τὸν δοῦλόν του, - "ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκος μου" (Λουκ. ΙΔ΄ 23) - καὶ παρακαλεῖ πλέον καὶ ἀναγκάζει καὶ ἀγωνιᾷ διὰ νὰ γεμίσῃ ἡ τράπεζά του. Φαίνεται σὰν νὰ ἔχῃ "πεισμώσῃ" καὶ διὰ τοῦτο κατακλείεται ἡ συγκεκριμμένη παραβολή, μὲ τὴν ὀργισμένη διαβεβαίωση τοῦ ἄρχοντος, "Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου" (Λουκ. ΙΔ΄ 24). Εἶναι αὐτονόητον ὅτι δὲν μᾶς ἐκπλήσσει ἡ συμπεριφορὰ τοῦ εὐγενοῦς ἐκείνου ἄρχοντος, ἀφοῦ εἰς παρομοίας περιπτώσεις καὶ οἱ πλέον πρᾶοι καὶ ἀγαθοί, ταράσσονται καὶ ὀργίζονται καὶ ἐκδικοῦνται.

Ἡ ἑρμηνεία τῆς παραβολῆς.   

Δὲν εἶναι δύσκολον, ἀδελφοί μου ἀναγνῶσται, νὰ ἀντιληφθοῦμε, τὰ πρόσωπα ἀλλὰ καὶ τὰς μελλούσας καταστάσεις, αἱ ὁποῖαι "κρύπτονται" ὄπισθεν τῶν περιγραφομένων. Καὶ ἐν πρώτοις, ὁ εὐγενὴς ἐκεῖνος ἄρχων ὁ προσκαλῶν εἰς τὴν ἑαυτοῦ τράπεζαν καὶ παραθέτων τὸ πλουσιώτατον Δεῖπνον, εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος καλεῖ καὶ προσκαλεῖ εἰς τὸ Οὐράνιον Δεῖπνον Του, τὴν Θείαν Κοινωνίαν, ὅλους ἐκείνους ποὺ εἶχον τὴν τιμὴν νὰ εἶναι βεβαπτισμένοι εἰς τὸ Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἴμεθα ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πολλάκις προσβάλλομεν τὴν τιμητικὴν πρόσκλησιν τοῦ Οὐρανίου Πατρός καὶ ἀδιαφοροῦμεν διὰ τὸ μέγιστον τοῦτο καὶ οὐράνιον Δεῖπνον. Εἴμεθα ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, εἰς τὰς ἐπανειλημμένας ἐκκλήσεις καὶ ὑπενθυμίσεις τοῦ Χριστοῦ μας, μετερχόμεθα σωρείαν ἀτόπων καὶ ἀνυποστάτων δικαιολογιῶν καὶ κατ' οὐσίαν περιφρονοῦμεν τὸν Οὐράνιον Οἰκοδεσπότην. Εἴμεθα, τέλος, ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι στρεφόμεθα εἰς πᾶσαν ἄλλην ἐνέργειαν καὶ ἐργασίαν, προκειμένου νὰ ἀποστασιοποιηθοῦμεν ἀπὸ τὸ Ὕψιστον Οὐράνιον Δεῖπνον τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Τὴν τράπεζαν ἐκείνην, διὰ τῆς ὁποίας ὁ Κύριος μᾶς καθιστᾷ συσσώμους καὶ συναίμους τοῦ Ἁγίου Του Σώματος καὶ Αἵματος, ἀλλὰ καὶ μετόχους τῆς Οὐρανίου Βασιλείας Του.

Οἱ πτωχοὶ καὶ ἀνάπηροι καὶ χωλοὶ καὶ τυφλοί, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐκλήθησαν κατὰ τὴν δευτέραν ἀποστολὴν τοῦ ὑπηρέτου, εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι τοὺ ὁποίους νομίζομεν "ἀπορριπτέους" τῆς σωτηρίας καὶ τοὺς ὁποίους ὁ Δεσπότης Χριστός, θὰ καλέσῃ, προκειμένου νὰ ἐπαισχυνθοῦμε ὅλοι ἡμεῖς οἱ περιφρονηταὶ τῆς Θείας προσκλήσεως. Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δὲν εὐτύχησαν νὰ διδαχθοῦν τὰ νάματα τῆς Θείας καὶ ἀμωμήτου Πίστεώς μας καὶ εὑρέθησαν καὶ μὴ θέλοντες μακρὰν τῶν Ἁγίων Μυστηρίων καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι, ἀκόμη, ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ὁ Πανοικτίρμων Κύριος, θὰ καλέσῃ καὶ τιμήσῃ, διότι καὶ ἐκεῖνοι ἤθελον τὴν εὔνοιαν καὶ χάριν τῆς Θείας Ἀγάπης.

Ἀλλὰ καὶ τὸ δεύτερον Δεῖπνον τὸ ὁποῖον "διακρίνεται" εἰς τὴν ὀργίλην ἀπάντησιν τοῦ Οὐρανίου Βασιλέως, εἶναι ἡ αἰώνιος εὐφροσύνη τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, ἡ ἡτοιμασμένη ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, "τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν". Εἶναι τὸ Δεῖπνον ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ὑπόσχεται ὁ Κύριός μας εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θὰ τιμήσουν καὶ θὰ τιμηθοῦν ἀπὸ τὴν Θείαν Μετάληψιν καὶ βρῶσιν τοῦ Παναγίου Σώματος καὶ τοῦ Πανακηράτου Αἵματος τοῦ Δεσπότου.  Εἶναι ἡ αἰωνία παράκλησις καὶ Θεία ἀνέκφραστος ἠδονὴ τὴν ὁποίαν, εἴθε, νὰ ἀπολαύσωμεν. Ἀμήν.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμοθέου Γ. Παπασταύρου

                                                                                         Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Ανέκδοτο με μελομακάρονα