Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Θαύματα του αγίου Σοφιανού

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΟΦΙΑΝΟΣ ΜΑΣ ΣΤΗΡΊΖΕΙ ΣΥΝΈΧΕΙΑ!

Ὀνομάζομαι Ἀσπασία Βαρβαρέσου καὶ εἶμαι στρατιωτικὸς Ε.Α. τῆς πολεμικῆς ἀεροπορίας.

Ὁ ἅγιος Σοφιανός, ἐπίσκοπος Δρυϊνουπόλεως, εἶναι μεγάλος ἅγιος καὶ θαυματουργός.

Πρὸς δόξαν Θεοῦ θὰ σᾶς διηγηθῶ ἕνα ἀπὸ τὰ θαύματά του. Πολλὰ σημεῖα κάνει ὁ ἅγιος Ἱεράρχης σὲ προβλήματα οἰκονομικά, τὰ ὁποῖα μετὰ τὴν ἐπίκλησή του ἀπὸ ἐμᾶς τὰ ἐπιλύει ἄμεσα. Ἀκόμη ἀνοίγει τὸν δρόμο, ὥστε νὰ ἐξυπηρετηθοῦμε σὲ δημόσιες ὑπηρεσίες. Θὰ καταγράψω ἀναλυτικὰ καὶ ἕνα ἄλλο θαῦμα ποὺ ἔγινε μία Κυριακὴ ἀπόγευμα τοῦ 2015.

Πηγαίναμε μὲ τὸ αὐτοκίνητό μου στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τοῦ ἐν Βουναίνοις, στὰ Καμπιὰ τῆς Βοιωτίας.

Συνταξιδιῶτες ἦταν ὁ πατὴρ Νεκτάριος Πέττας καὶ δύο πανεπιστημιακοὶ καθηγητές τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ὁ ἕνας ἦταν ὁ κ. Φώτιος Α. Δημητρακόπουλος.

Μετὰ τὴν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ, ποὺ τέλεσε ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς, πατὴρ Νεκτάριος Μήτσου, μᾶς πρόσφεραν καφὲ καὶ κουλούρια. Ἀφοῦ ἐκφράσαμε τὸν σεβασμό μας καὶ τὶς εὐχαριστίες μας, κατευθυνθήκαμε πρὸς τὸ αὐτοκίνητό μου, ποὺ τὸ εἶχα σὲ ἕναν κατάλληλο χῶρο γιὰ πάρκινγκ, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν μάνδρα τῆς Μονῆς.

Τότε καθὼς μπῆκα στὸ αὐτοκίνητο καὶ πῆγα νὰ στρίψω δεξιά, γιὰ νὰ βγεῖ τὸ αὐτοκίνητό μου πρὸς τὸν δρόμο, ὥστε νὰ ἐπιβιβαστοῦν οἱ συνταξιδιῶτες μου,  χωρὶς νὰ τὸ ἔχω δεῖ ὑπῆρχε βαθὺ χαντάκι καὶ ἡ ρόδα τοῦ αὐτοκινήτου μπῆκε μέσα σὲ αὐτό. Σκεφτεῖτε ὅτι τὸ αὐτοκίνητο ἔμεινε μέσα στὸ χαντάκι καὶ δὲν πήγαινε οὔτε μπροστὰ οὔτε πίσω. Δὲν μπορούσαμε νὰ τὸ βγάλουμε μέσα ἀπὸ ἐκεῖ.

Τότε κατάλαβα ὅτι ἦταν μπέρδεμα τοῦ πειρασμοῦ, διότι μετὰ τὴν ἀκολουθία μιλήσαμε στὸ κέρασμα γιὰ τὸν ἄγνωστο αὐτὸν Ἅγιο.

Ἀμέσως, ἀτενίζοντας πρὸς τὰ ψηλά, ζήτησα τὴν δυνατὴ πρεσβεία του.

Ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἀπὸ τὸ πουθενά, καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχει δασικὸς δρόμος, μέσα ἀπὸ τὰ δέντρα ξεπροβάλλει ἕνα μεγάλο φορτηγὸ ποὺ στὴν καρότσα του εἶχε σχοινιὰ καὶ καλώδια, ἐνῶ μπροστὰ καθόντουσαν τρεῖς χειροδύναμοι ἄντρες. Τὸ φορτηγὸ κατευθυνόταν πρὸς τὸ ἀκινητοποιημένο ὄχημά μου, καὶ ἐκεῖνοι χαμογελώντας εἶπαν: «Ἐμεῖς θὰ τὸ βγάλουμε. Μὴν ἀνησυχεῖτε!». Κατεβαίνουν καὶ σηκώνουν τὸ αὐτοκίνητο στὸν ἀέρα! Εγώ, ἔκπληκτη μέσα στὸ αὐτοκίνητο, δὲν πίστευα αὐτὰ ποὺ συνέβαιναν.

Τότε ὁ πατὴρ Νεκτάριος τοὺς ἔδειξε τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, τοῦ ὁποίου ἔχει γράψει τὸν βίο, καὶ τοὺς ρώτησε ἀπὸ ποιό μέρος τῆς Ἀλβανίας κατάγονται.

Ἀπάντησαν καὶ οἱ τρεῖς ἐργάτες ὅτι γεννήθηκαν στὸ χωριὸ τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, δηλαδὴ τὴν Πολύτσανη τῆς Βορείου Ἠπείρου.  Ἐπίσης, εἶπαν ὅτι ὁ Ἱεράρχης Σοφιανός, ὁ θαυματουργός, τοὺς ἔστειλε κοντά μας γιὰ νὰ μοῦ ἐλευθερώσουν τὸ ὄχημά μου! 

Ἐμεῖς ἔκπληκτοι κοιτούσαμε πίσω νὰ δοῦμε  ἀπὸ ποῦ βγήκε ξαφνικὰ αὐτὸ τὸ φορτηγό!

Ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἔβγαινε καὶ ὁ ἱερομόναχος τῆς Μονῆς, πατὴρ Ραφαήλ, κρατώντας τριχιὲς γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει.

Τοῦ εἶπαν τί συνέβη καὶ ἐλευθερώθηκε τὸ αὐτοκίνητο, καὶ ἔκανε τὸν σταυρό του.

Ὅταν ρώτησα τὸν πατέρα τί εἶναι πίσω ἀπὸ αὐτὴν τὴν θαμνώδη βλάστηση, μᾶς εἶπε: «χωράφια». «Μέσα ἀπὸ αὐτὸν τὸν τόπο οὔτε τρακτὲρ δὲν μπορεῖ νὰ περάσει. Δὲν ὑπάρχει δρόμος». Ἐγὼ πῆγα  καὶ εἶδα ὅτι δὲν ὑπῆρχε δρόμος, καὶ μάλιστα ἦταν κατηφόρα. Κοιτοῦσα δὲ γιὰ τυχὸν ἴχνη ἀπὸ τὶς ρόδες τοῦ φορτηγοῦ. Ἦταν σὰν νὰ μὴν εἶχε περάσει τίποτα ἀπὸ ἐκεῖ πέρα. Τότε σκεφτήκαμε ὅτι αὐτὴ ἡ βοήθεια εἶναι ἕνα μεγάλο θαῦμα τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ.

Ἔτσι, δοξάζοντας τὸν Θεὸ ξεκινήσαμε γιὰ τὴν ἐπιστροφή μας.

Νὰ ἔχουμε τὶς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ καὶ τὴν προστασία του.

Ὑμνογραφικά Ὑπεραγίας Θεοτόκου Παπουλακιωτίσσης.

Ποιήματα Κυριάκου Πανούση, Ἀναγνώστου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὡς Μήτηρ φιλεύσπλαχνος, Χριστοῦ τοῦ πάντων Θεοῦ, Παπουλακιώτισσα πέφηνας, ἐν συμπαθείᾳ πολλῇ, ἡμῶν Ἀειπάρθενε· ὅθεν ὑπό τήν σκέπην τῆς θερμῆς Σου πρεσβείας, σπεύδοντες καθ' εκάστην, εὐλαβῶς Σοι  βοῶμεν· χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά Σοῦ.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις τῶν Ἀρμπούνων καταφυγή, καί ἔφορος Κόρη, καί βοήθεια κραταιά, καί πύργος ἰσχύος, Παρθένε Θεοτόκε· διό χαριστηρίους, ὕμνους Σοι ἄδωμεν.

Το αληθινό γεννάται μέσα από τον πόνο.

    Ισχυρίζεται ο σημερινός άνθρωπος ότι οι σχέσεις του είναι αληθινές. Αλλά οι σχέσεις που δεν δοκιμάζονται στον πόνο και την άρνηση, δεν είναι αληθινές σχέσεις.

    Αληθινά κοντά σε κάποιον είναι εκείνος, του οποίου η ελευθερία δοκιμάστηκε στον πόνο, στην άρνηση, και στον πειρασμό.

    Ο Θεός «εκβιάζεται» από τον άνθρωπο, για να φανεί το μέτρο της αγάπης, της πίστης και της ελευθερίας του ανθρώπου προς το Θεό.

    Ο άγιος Χρυσόστομος λέει πως ακόμη και αν ο ίδιος ο Θεός βγάλει απορριπτική απόφαση για τον άνθρωπο και σε αυτήν την περίπτωση ο άνθρωπος να μην απελπίζεται, αλλά να επιμένει στο αίτημά του. Στο θεοφιλές αίτημα!

    Η πνευματική ενηλικίωση, ο πνευματικός τοκετός του ανθρώπου συμβαίνει όταν μας αρνείται ο Θεός τα δώρα Του, αλλά εμείς επιμένουμε να Τον ζητάμε.

    Από την άρνηση, να γεννηθεί μέσα μας η Προσευχή.

    Όταν πορεύεσαι με άνεση στη Βασιλεία των Ουρανών, χωρίς την αίσθηση του Σταυρού, και τον Παράδεισο να σου χαρίσουν, δεν θα τον υποψιαστείς, δεν θα τον αναγνωρίσεις.

    Η μετάνοια συντελείται, εάν αισθανθούμε ότι χάσαμε τον Χριστό από την καρδιά μας.

    Η μετάνοια δεν είναι για να το «δει» ο κόσμος αλλά αυτό που μας ενσωματώνει με τον Χριστό!

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Πρόσκληση σε συνέδριο: "Η πολιτική στην Ορθόδοξη Παράδοση"

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

- Ποια η σχέση σας με τον Θεό;

-Ποια είναι η σχέση σας με τον Θεό;

-Μικρού παιδιού που εμπιστεύεται το χέρι του πατέρα του ή ερωτευμένου που βάζει πάνω από όλα και όλους τον έρωτά του. Είναι και η γλυκιά χαρά τού να είναι εκεί κι όμως να Τον αγγίζω εδώ. Πόσα Του χρωστάω!

Σταμάτης Σπανουδάκης Μουσικοσυνθέτης

Η κοινή απαίτηση όλων των ανθρώπων - αρχιμ. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΕΥΤΕΡΑ  ΛΟΥΚΑ  (30  ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ  2018)

"Καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς

ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως" (Λουκ. ΣΤ΄ 31).

Ἡ κοινὴ ἀπαίτησις ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

Ἂν θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε ἕνα παγκόσμιο "γκάλοπ" καὶ νὰ ρωτήσουμε, τὸν κάθε ἄνθρωπο, κάθε φυλῆς, κάθε ἐθνικότητας καὶ κάθε γένους, μεγάλον, μεσήλικα ἢ καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ μικρὰ παιδιά, ποιὰ θὰ ἦταν ἡ ἀπαίτησή τους εἰς τὸν παρόντα κόσμον, πολλὲς καὶ ποικίλες ἀπαντήσεις θὰ παίρναμε. Πολλοί, πάρα πολλοί, θὰ ἤθελαν τὸ ὄντως τεράστιον ἀγαθὸν τῆς ὑγείας. Νὰ μὴν ὑπάρχῃ ἀρρώστεια καὶ ὁ θάνατος νὰ ἤρχετο μὲ ἕναν ἀνώδυνο καὶ γλυκὺ τρόπο. Πολλοί, ἐπίσης, - γιὰ νὰ μὴν εἰπῶ, ὅλοι - θὰ ἤθελαν νὰ ὑπάρχῃ μία παγκόσμια οἰκονομικὴ ἄνεσις, οὕτως ὥστε, νὰ ἐξαλειφθῇ ἡ κάθε εἴδους οἰκονομικὴ ἀνάγκη καὶ ἀπαίτησις. Ἄλλοι, πάλιν, θὰ ζητοῦσαν νὰ ὑπάρξῃ μία ἀσφάλεια τέτοια ὥστε νὰ "ἀπενεργοποιηθοῦν" ὅλοι οἱ κακοποιοί, καὶ οἱ ἄνθρωποι νὰ ζοῦμε σὲ ἕναν κόσμο ἰδανικό, χωρὶς κοινωνικὲς ἀδικίες, χωρὶς πλούσιους καὶ φτωχούς, χωρὶς "εὐγενεῖς καὶ πληβείους".

Εἶμαι βέβαιος, ὅμως, ὅτι περισσότερον ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες - ὑποτιθέμενες πάντοτε -  προτιμήσεις τῆς πλειονότητος τῶν ἀνθρώπων, ἡ κοινὴ ἀπαίτησις ὅλων, θὰ ἦταν, νὰ ὑπάρχῃ ἡ ἀμοιβαία ἀγάπη καὶ ὁ ἐξ ἴσου ἀμοιβαῖος σεβασμός, πρὸς ὅλους καὶ ἀπὸ ὅλους. Εἶναι, δηλαδή, αὐτὸ τὸ ὁποῖον μᾶς συνιστᾷ σήμερον τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον καὶ ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι τὸ "ὀνειρεύονται" καὶ τὸ ἐπιζητοῦν διακαῶς, δὲν καταβάλουν τὴν παραμικρὰ προσπάθεια διὰ τὴν ἐπίτευξή του. Τὸ ἑρμηνεύομεν διὰ νὰ τὸ κατανοήσωμεν˙ "ὅπως θέλετε νὰ συμπεριφέρωνται πρὸς ἐσᾶς οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ σᾶς κάνουν αὐτὰ ποὺ ἐπιθυμεῖτε, τὰ ἴδια νὰ κάμνετε καὶ ἐσεῖς πρὸς αὐτούς"! Ἴσως κάποιοι, τὸν λόγον τοῦτον τοῦ Κυρίου, τὸν προσπερνοῦν κάπως ἐπιπόλαια καὶ ἀπρόσεκτα καὶ φυσικὰ τὸν παρερμηνεύουν. Ἂς δοῦμε, συνεπῶς, τὴν ἔννοιαν τοῦ συγκεκριμμένου "Κυριακοῦ" Λόγου καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ τὸν ἐφαρμόσωμεν εἰς τὴν ζωήν μας.

"καθὼς θέλετε".

Ἑρμηνεύοντες τὸν ὡς ἄνω Λόγον τοῦ Χριστοῦ μας, θὰ τολμούσαμε νὰ εἴπωμεν, ὅτι τὸ "κλειδὶ" στὴν ὑπόδειξη αὐτὴ ἀλλὰ καὶ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, εἶναι οἱ δύο τοῦτες λέξεις: "καθὼς θέλετε"! Ὄχι, "ὅ, τι σᾶς κάνουν νὰ τοὺς κάνετε" - ὡς συνήθως μᾶς ἀρέσει νὰ παρερμηνεύωμεν τοὺς Θείους Λόγους - ἀλλά, "νὰ κάνετε στοὺς ἄλλους, ἐκεῖνα ποὺ θὰ θέλατε νὰ σᾶς κάνουν"! Τεράστια ἡ διαφορὰ μεταξὺ τῶν δύο ἑρμηνειῶν!!! Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι, νὰ κάνω ἐκεῖνο ποὺ μοῦ κάνουν, τὸ ὁποῖον, μπορεῖ νὰ εἶναι καλὸν καὶ ἅγιον, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἁμαρτωλὸν καὶ ἐπικατάρατον, καὶ ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νὰ κάνω πάντοτε ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἤθελα νὰ μοῦ κάνουν, δηλαδή, πάντοτε νὰ πράττω τὸ Ἅγιον καὶ Τέλειον - ἀφοῦ αὐτὸ θὰ θέλαμε καὶ ἐμεῖς νὰ μᾶς κάνουν - ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸ τί μᾶς κάνουν εἰς τὴν πραγματικότητα. Στὴ μὲν πρώτη περίπτωση, μιλοῦμε γιὰ ἐκδίκηση καὶ μῖσος κατὰ τῶν ἄλλων, στὴ δὲ δεύτερη γιὰ τὰ ἐντελῶς ἀντίθετα, δηλαδὴ τὴν συγχώρηση καὶ τὴν ἀγάπη. Στὴν πρώτη περίπτωση, σκεπτώμεθα πῶς θὰ "πληρώσωμεν τὸν ἄλλον μὲ τὸ ἴδιον νόμισμα", μὲ τὴν ἰδίαν κακὴν συμπεριφορὰν ἢ καὶ ἀκόμη κακωτέραν καὶ κοιμώμεθα καὶ ξυπνοῦμεν, κατεργαζόμενοι τρόπους καὶ μεθόδους, προκειμένου νὰ τὸν πληγώσωμεν καὶ νὰ ἱκανοποιήσωμεν τὸν κατηραμμένον ἐγωϊσμόν μας. Εἰς τὴν δευτέραν, ὅμως, περίπτωσιν, σκεπτώμεθα καὶ "βασανιζώμεθα", πῶς θὰ ἀνταποδώσωμεν εἰς τὸν ἄλλον τὸ κακὸν ποὺ μᾶς ἔκανε, μὲ καλὸν καὶ στὸ ἰδικόν του μῖσος προτιθέμεθα νὰ ἀντιπαραβάλωμεν τὴν ἀγάπην μας.

"Καθὼς θέλετε", σημαίνει, ... μίμησις Χριστοῦ, ἀφοῦ, πρῶτος ὁ Κύριος, εἰς τὴν κακίαν ποὺ τοῦ ἔδειξε καὶ τοῦ δείχνει ὁ ἄνθρωπος, ἀπάντησε καὶ ἀπαντᾷ μὲ τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ἀνεξικακίαν Του καὶ μᾶς συνιστᾷ, "Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς. Ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους" (Ματθ. Ε΄ 44-45). Ὅπως Ἐκεῖνος θέλει νὰ τὸν βλέπωμεν καὶ νὰ τὸν δεχώμεθα, ἔτσι προσφέρει καὶ εἰς ἡμᾶς ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα ... ποτὲ δὲν ἀξίζαμε καὶ ποτὲ δὲν ἐνδιαφερθήκαμε καὶ ποτὲ δὲν κοπιάσαμε!

Τό, "καθὼς θέλετε", τὸ ἠργάσθησαν καὶ προσεπάθησαν νὰ ἐπιτύχουν, ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἄλλοι ἐντονώτερον καὶ ἄλλοι ὀλιγώτερον, οἱ ὁποῖοι πότε μὲν εἰς τοὺς διωγμοὺς τοὺς ὁποίους ἀδίκως ὑφίσταντο, πότε δὲ εἰς τὰ ὀδυνηρότατα μαρτύρια τὰ ὁποῖα ὑπέστησαν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου μας, πότε εἰς τὰς ἐξορίας καὶ πότε εἰς τὰς ἀδίκους ὕβρεις, ἀπαντοῦσαν μὲ τὴν ἀγάπην των, τὴν ἀνεξικακίαν καὶ τὴν συγχώρησίν των. Τοῦτό δε, διότι, οἱ δύο αὐτὲς λέξεις, ταὐτίζονται νοηματικῶς, μὲ τὴν ἀγάπην καὶ τὴν συγχώρησιν.

"καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως"  

Ὁ Θεῖος αὐτὸς Λόγος, φίλοι ἀναγνῶσται, ἐλέχθη ὑπὸ τοῦ Κυρίου μας, εἰς τὴν ἀποκαλουμένην "ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν" καὶ ἀπηυθύνετο εἰς χιλιάδας ἀνθρώπους, ἄνδρας, γυναίκας καὶ παιδιά, καθὼς καὶ πρὸς τοὺς μαθητάς Του. Τὸ τονίζομεν τοῦτο τὸ γεγονός, διὰ νὰ μὴν νομισθῇ ὅτι τὴν συγκεκριμμένην διδαχήν, ὁ Κύριος τὴν ἔκανε πρὸς τοὺς μαθητάς Του ἢ πρὸς μίαν ὁμάδα ἀνθρώπων. Ἐλέχθη πρὸς χιλιάδας ἀνθρώπων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἀλλά, - ὅπως ἄλλωστε ὁ κάθε Λόγος τοῦ Κυρίου - ἰσχύει διὰ κάθε γεννεὰν ἀνθρώπων τῆς κάθε ἐποχῆς.

Συνεπῶς, τὸν Λόγον τοῦτον τοῦ Κυρίου μας, θὰ πρέπῃ νὰ θεωρήσωμεν, ὅτι ὁ Διδάσκαλος τὸν ἀπευθύνει εἰς καθένα ἕκαστον ἐξ ἡμῶν καὶ ἰσχύει ἐξ ἴσου, ὅσον καὶ ἂν ἔχουν ἀλλάξῃ οἱ ἐποχές, - κάτι τὸ ὁποῖον ἐπικαλεῖται ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος σὰν δικαιολογία - καὶ ὅσες χιλιάδες χρόνια καὶ ἂν ἔχουν παρέλθῃ ἢ πρόκειται νὰ παρέλθουν ἀπὸ τότε ποὺ τὰ Πανάγια ἐκεῖνα χείλη τὸν ἐκφώνησαν. Ἄν, ταύτην τὴν ἐντολήν, ἠδύνατο ὁ κόσμος νὰ θέσῃ εἰς ἐφαρμογήν, καὶ ἡμεῖς θὰ ἁγιαζώμεθα ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους θὰ βοηθούσαμε εἰς τὸ νὰ ἁγιασθοῦν καὶ ὄντως, θὰ ἐβλέπωμεν νὰ πραγματώνεται ἐκεῖνο τό, "γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς" (Ματθ. ΣΤ΄ 10).

                                                                                                      Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Θαυμαστὴ διάσωση από αλλοδαπό διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Σοφιανοῡ!

Ὀνομάζομαι Γεωργία Γ. Θεοχαροπούλου, κάτοικος Ζωγράφου Ἀττικῆς, καὶ διακονῶ ἕνα μικρὸ παρεκκλήσιο στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας, ἀφιερωμένο στὸν Τίμιο Πρόδρομο, τὸ λεγόμενο τῆς «Κολώνας» (ὁδὸς Εὐριπίδου 70).

Ἡ εὐρύτερη περιοχή, στὴν ὁποία βρίσκεται τὸ ἐκκλησάκι, δυστυχῶς ἔχει πλημμυρίσει ἀπὸ κακοποιὰ στοιχεῖα, κυρίως ἐπικίνδυνων ἀλλοδαπῶν, (ὅπως κλέφτες, ἔμποροι ναρκωτικῶν, ἐγκληματίες, ἔμποροι σαρκός, ἱερόσυλοι κτλ).

Ἕνα πρωϊνό, καὶ ἐνῶ καθόμουν πίσω ἀπὸ τὸ παγκάρι καὶ διάβαζα προσευχές, ξαφνικὰ ἀκούστηκαν οὐρλιαχτὰ ἀπὸ τὸν αὔλειο χῶρο τοῦ Ναοῦ.

Βγῆκα γρήγορα καὶ ἔκπληκτη εἶδα ἕναν ἄγνωστο ἀλλοδαπό, μὲ σκουρόχρωμο δέρμα, νὰ χοροπηδάει καὶ νὰ τρέχει καταδιωκόμενος πρὸς τὴν ἔξοδο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ὁδὸ Εὐριπίδου. Ἀντιδροῦσε μὲ πόνο σὰν νὰ ἔτρωγε ξύλο, σὰν νὰ καιγόταν, καὶ οὔρλιαζε σὰν ἄγριο θηρίο.

Ἀπὸ τὶς φωνὲς βγῆκαν οἱ μαγαζάτορες καὶ συγκέντρωθηκαν καὶ οἱ διερχόμενοι καὶ μὲ ρωτοῦσαν μὲ ἀπορία: «Τί ἔπαθε αὐτός, τί τοῦ ἔκανες;». Καὶ ἀπαντοῦσα: «Δὲν τὸν γνωρίζω, οὔτε τὸν ἔχω δεῖ ποτέ!».

Ἐπέστρεψα μέσα στὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου καὶ ἔκανα τὸν σταυρό μου, εὐχαριστώντας τὸν Χριστὸ καὶ τὸν Βαπτιστή του γιὰ τὴν διάσωση. Σκέφτηκα ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος −ποὺ ὁποιοσδήποτε θὰ τὸν παρομοίαζε μὲ ἀνήμερο θηρίο ἀπὸ τὴν ζούγκλα− προφανῶς εἶχε ἔρθει μέσα στὸν Ναό γιὰ νὰ κάνει κακό.

Τότε σκέφτηκα πὼς σίγουρα ἐλέγχθηκε ἀπὸ τὸν προστάτη τοῦ Ναοῦ, ἅγιο Ἰωάννη.  

Ὡστόσο, πέρασαν δύο μὲ τρεῖς ἡμέρες ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονός, καὶ δεῖτε τί ἀποκαλύφθηκε. Ὁ ἴδιος κακὸς ἄνθρωπος ἐπέστρεψε μέσα στὴν ἐκκλησία, ὅμως ἔτρεμε ὁλόκληρος σὲ κατάσταση ἀμόκ. Τὰ μάτια του γυάλιζαν σὰν νὰ πέταγαν φωτιές. Κοίταζε σὰν περιστρεφόμενη κάμερα δεξιὰ-ἀριστερὰ ὅλες τὶς ἱερὲς εἰκόνες. Χωρίς ὑπερβολὴ ἦταν σὲ κατάσταση πανικοῦ∙ εἶχε σηκώσει τὰ χέρια του καὶ γρύλιζε, ἐνῶ ἔτρεμε καὶ ἔψαχνε νὰ ἐντοπίσει κάποια μορφή.

Φοβήθηκα πάρα πολύ. Ξαφνικὰ σταματάει τὸ βλέμμα του δίπλα ἀπὸ ἐμένα, ποὺ βρισκόμουν πίσω ἀπὸ τὸ παγκάρι, καὶ ἄρχισε νὰ ἔρχεται κατὰ πάνω μου, ὅπως ἕνα λιοντάρι στὸ θήραμά του. Δίπλα μου ἀκριβῶς ὑπῆρχε ἡ εἰκόνα τοῦ ἐν πολλοῖς ἄγνωστου ἁγίου Σοφιανοῦ, ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως, τοῦ σημειοφόρου. Η συγκεκριμένη εἰκόνα τοῦ θαυματουργοῦ Ἱεράρχη ἦταν σὲ μεγάλο μέγεθος (Α3), πλαστικοποιημένη.

Αὐτομάτως τὴν ἅρπαξε μὲ λύσσα καὶ μανία οὐρλιάζοντας. Ἀκόμη τὴν τσαλάκωσε μὲ γρήγορες καὶ βάρβαρες κινήσεις καὶ στὴν συνέχεια βγῆκε ἔξω, τὴν πέταξε στὸν δρόμο καὶ ἄρχισε νὰ τὴν πατάει.

Κάνω μία παρένθεση καὶ θυμίζω πὼς ὁ βίος τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου ἀναφέρει ὅτι, ὅταν ἡ ἀσεβὴς Ἡρωδιάδα τοῦ πῆρε τὸ κεφάλι, τὸ ἔθαψε ἔξω ἀπὸ τὸ ἀρχοντικό της καὶ κάθε πρωῒ ἀπὸ ἔλεγχο πήγανε καὶ πατοῦσε τὸ σημεῖο ποὺ ἦταν θαμμένη ἡ τίμια κεφαλή!  Ἔτσι καὶ αὐτὸς ὁ ἀθεόφοβος ἀπὸ ἔλεγχο πατοῦσε μὲ μίσος τὸν ἅγιο τῆς Ἠπείρου, Σοφιανό.

Τότε κατάλαβα ὅτι ὁ Ἱεράρχης Σοφιανός, ὅπως εἶναι φανερό, μὲ τὴν ποιμαντική ράβδο του, ἀόρατος, ἤλεγξε τὸν ἄπιστο καὶ τοῦ ἔδωσε ξύλο, ὅταν εἶχε ἔρθει πρὶν τρεῖς ἡμέρες, γιὰ νὰ κάνει κακό.

Εὐχαρίστησα τὸν ἅγιο Σοφιανό ποὺ μὲ προστάτεψε ἀπὸ χέρια ἐγκληματικὰ καὶ τὶς δύο φορές… 

Ἅγιε Σοφιανέ μου, μεγάλε καὶ θαυματουργέ μου,  προστάτη τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνούς, φύλακά μου, ἰαματικέ καὶ ἀόρατε βοηθέ μου, σὲ εὐχαριστῶ!

Ὁ Ἅγιος Σοφιανός, ὁ θαυματουργός, μᾶς βοηθάει σὲ πάσης φύσεως προβλήματα!

Ὀνομάζομαι Ἐλπίδα Κοντογιάννη καὶ διατηρῶ ἕνα μικρὸ τυροπιτάδικο στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας. Εἶναι οἰκογενειακὴ ἐπιχείρηση καὶ εἴμαστε ἡ τρίτη γενιὰ ποὺ τὸ συνεχίζουμε.

Συχνὰ περνῶ ἀπὸ ἕνα μικρὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, στὴν ὁδὸ Εὐριπίδου 70, καὶ συνήθως ἀνάβω τὸ κεράκι μου καὶ προσεύχομαι.

Μία ἡμέρα ἡ εὐλαβὴς κοπέλα, Γεωργία Θεοχαροπούλου, ποὺ βρίσκεται πάντα στὸ ἐκκλησάκι αὐτὸ καὶ προφανῶς τὸ φροντίζει, μὲ εἶδε μὲ φακέλους στὰ χέρια καὶ μὲ ρωτάει: «Στὴν ἐφορία πηγαίνεις;». Τότε τῆς ἀπαντῶ: «Εἶναι φάκελοι μὲ ρυθμίσεις καὶ πληρωμές!».  Αὐθόρμητα μοῦ δίνει μία εἰκόνα τοῦ ἄγνωστου ἁγίου Σοφιανοῦ, τοῦ Ἠπειρώτη, λέγοντάς μου: «Κράτησέ την, θὰ σὲ βοηθήσει πολύ».

Ἀμέσως ἀσπάστηκα τὴν εἰκόνα καὶ τὴν ἔβαλα στὸ πορτοφόλι μου. Ἔκτοτε ἡ δουλειά μου πῆγε πολὺ καλύτερα, καὶ τὶς ὀφειλές μου ἄρχισα νὰ τὶς ρυθμίζω καὶ νὰ τὶς καλύπτω. Μὲ λίγα λόγια ὅλες οἱ ἐκκρεμότητες σιγὰ-σιγὰ μπῆκαν σὲ μία τάξη. Πιστεύω ἀκράδαντα πὼς στὴν ζωή μας τίποτα δὲν γίνεται τυχαῖα. Πίστη καὶ υπομονὴ νὰ ἔχουμε καὶ ὁ Θεὸς δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει!

 Εὐχαριστῶ τὸν ἅγιο Σοφιανό, τὸν Ἀρχιερέα τῆς Δρυϊνουπόλεως, γιὰ τὸ καλὸ ποὺ μοῦ ἔκανε καὶ εὔχομαι πάντα νὰ μὲ προσέχει καὶ νὰ μὲ βοηθάει...

Ἀμήν.

Πρόγραμμα Οκτωβρίου 2018 της ενορίας του Αγίου Ιωάννου Παραλίας Πατρών