Τους αγαπάς. Δε μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Τους συνανθρώπους
σου, φυσικά. Κι ας σε εκνευρίζουν αφάνταστα ορισμένες φορές, ας σε πληγώνουν ή
σε κάνουν να μη θέλεις να τους ξαναδείς ποτέ, προκαλώντας σου αποστροφή, ντροπή
για το επίπεδο της ανθρωπότητας. Γιατί είσαι ένας από αυτούς. Γιατί κι εσύ
έχεις πληγώσει κατά λάθος ή ενσυνείδητα άλλους, γιατί κι εσύ έχεις διαπράξει σφάλματα
από άγνοια ή άλλο λόγο.
Τους αγαπάς για τη θλίψη και για τη χαρά τους, επειδή σαν κι
εσένα, πέφτουν και σηκώνονται. Ακούς και βλέπεις καθημερινά παραδείγματα
απίστευτης κακίας, σκληρότητας και μικροψυχίας. Συμπεριφορές που σου προκαλούν
οργή, απέχθεια, μίσος. Μα κατά βάθος, ενώ η συμπάθειά σου στρέφεται στους
αδικημένους, δε μπορείς να μισήσεις ακόμα και τους χειρότερους ανθρώπους, παρά
μόνο να θρηνήσεις γι’ αυτούς.
Γιατί η πραγματική ανθρώπινη φύση δεν είναι το μίσος, αλλά η
αγάπη. Γιατί είναι πνευματικά άρρωστοι, απερίγραπτα δυστυχισμένοι,
κατεστραμμένοι ίσως πέρα από κάθε γιατρειά. Διαβρωμένοι από το κακό.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που συναντάς πορεύονται, όπως κι εσύ, με
τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Αντιμέτωποι με τα δικά τους διλήμματα,
εκδηλώνουν, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής και τις αντιλήψεις τους άλλοτε
θετική κι άλλοτε αρνητική συμπεριφορά.
Συχνά δεν καταλαβαίνουν ότι κάθε μέρα δέχονται επιρροές από
ιδιωτικά συμφέροντα, που κατασκευάζουν μια ανταγωνιστική, επιφανειακή, ηθικά
αδιάφορη κοινωνία, γεμάτη άγχος και ανασφάλεια. Όμως, όταν επικρατεί η θετική
τους πλευρά, σου χαρίζουν χαμόγελο και χαρά με εκατοντάδες απροσδόκητους
τρόπους.
Κι έπειτα, υπάρχουν εκείνοι που φωτίζουν την ψυχή σου, τη στιγμή
που πάει να σκοτεινιάσει, με την καλοσύνη και την ανιδιοτέλειά τους. Κι ακόμα
εκείνα τα σπάνια άτομα, κρυμμένα με ταπεινοφροσύνη, που αν έχεις την τύχη να τα
συναντήσεις, το μεγαλείο της ψυχής τους σε αφήνει άναυδο.
Σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεσαι, οι άνθρωποι έχουν πάντα την
ικανότητα να σε εκπλήσσουν, δυσάρεστα ή ευχάριστα. Γι’ αυτό, δε μπορείς παρά να
τους αγαπάς. Είναι η επιλογή σου, που κάποιοι εκλαμβάνουν ως αφέλεια ή
αδυναμία. Μα εσύ βάζεις τα όριά σου εκεί που πρέπει κι αν προσπαθήσουν να σε
εκμεταλλευτούν, ξέρεις να τους κάνεις να αλλάξουν γνώμη, απότομα. Είναι εύκολο
να θυμώσεις, να αφήσεις το δηλητήριο της κακίας ή της πικρίας να διαποτίσει την
ύπαρξή σου για πάντα. Να περάσεις τη ζωή σου με κατάκριση, αντί για κατανόηση.
Τόσο εύκολο.
Όμως, να πάρει η ευχή, έχεις αποφασίσει τί είδους άτομο θέλεις να
είσαι. Γνωρίζεις ότι κανείς δεν είναι αήττητος στις δοκιμασίες της ζωής. Μέσα
από τις αποτυχίες, τις δύσκολες και τις όμορφες στιγμές, προσπαθείς,
ανακαλύπτοντας συνεχώς εκ νέου το νόημα και τη δύναμη της αγάπης.
Κάποιες φορές θέλεις να απομακρυνθείς λιγάκι από τους συνανθρώπους
σου. Πηγαίνεις διακοπές, αναζητώντας την ηρεμία κοντά στη φύση. Και καθώς το
βλέμμα σου υψώνεται τη νύχτα στον έναστρο ουρανό, η σκέψη σου στρέφεται
αυθόρμητα στα φώτα της πόλης. Καθένα από αυτά είναι ένα σπίτι, μια οικογένεια,
ένας άνθρωπος, ένας ολόκληρος κόσμος. Ένα μοναδικό αστέρι μέσα στο γαλαξία.
Έτσι γυρίζεις πάλι κοντά τους, εκεί που ανήκεις. Παρόλο που δε
γνωρίζουν τις σκέψεις σου ή το αν νοιάζεσαι, εσύ είσαι ανάμεσά τους. Με το δικό
σου τρόπο.
Εμμανουήλ Ρουμελιώτης
