Έρχεται το καλοκαίριιιιιιιιιιιι..............

Κυριακή του Παραλύτου 29 Απριλίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Η δύναμη αυτών που νηστεύουν και την Δευτέρα (π. Νικολάι Ραγκόζιν)

Απόσπασμα της συνομιλίας: «Ο πατήρ έδιωχνε δαίμονες»

Μια σχετικά γηραιά κυρία γάβγιζε…! Σκεπτόμουν ποιος μπορούσε να γαβγίζει στην εκκλησία; Μετά είδα δύο ανθρώπους που την έφερναν στα μπράτσα τους. Η γυναίκα αντιστεκόταν επειδή είχε πολύ δύναμη μέσα της. Ο πατήρ βγήκε και είπε:

«Αδελφοί και αδελφές, όποιος νηστεύει τη Δευτέρα παρακαλώ ας την παραλάβει».

Την πήραν δύο γριές, και η δαιμονισμένη τις ακολούθησε χωρίς καμμιά αντίσταση. Ο πατήρ τις σταύρωσε. Ήμουν μακρύτερα. Άκουσα μόνο «Μαρία» και δεν ξέρω τι άλλο, και αυτή άρχισε να ψάλλει μια προσευχή. Είχε αναλάβει.

-Ο δαίμων βγήκε;

-Ναι ο πατήρ απαγόρευε στους δαίμονες να μιλούν. Έδιωχνε τους δαίμονες μακριά. Αλλά αναφερόμενος στη νηστεία της Δευτέρας επέμενε πολύ; Ναι, πάρα πολύ. Ο πατήρ θα μου έλεγε, όταν ήδη νήστευα τη Δευτέρα: «Είναι πολύ καλό που νηστεύεις τις Δευτέρες. Αυτοί που νηστεύουν τις Δευτέρες έχουν αληθινά μεγάλη δύναμη»! Ο πατήρ έλεγε ότι όταν παρουσιασθείς στην Φρικτή Κρίση, θα σου δώσουν πτέρυγες αν σέβεσαι όπως πρέπει αυτή την ημέρα!

(Είναι νηστεία προς τιμήν των ασωμάτων Δυνάμεων).

Γιατί πρέπει να φιλάμε το χέρι του ιερέα όσο νέος κι αν είναι;

Το φίλημα που κάνουμε στο χέρι του παπά δεν είναι φίλημα φυσικό. Είναι φίλημα άγιον, όπως γράφει στους Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος.

Να το ασπάζεσθε λοιπόν το χέρι του ιερέα που σας ευλογεί. Είναι ευλογημένο από τον Θεό. Με τη χάρη της ιερωσύνης. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Να το φιλάτε το χέρι του ιερέα σας. Όσο νέος και αν είναι. Και να τον ακούτε.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Μία απροσδόκητη εξέλιξη...

Δείτε το παρακάτω βίντεο!

Ομιλία στον άγιο Νικόλαο Πατρών την Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

H ταμπέλα του «συναισθηματικού» δεν είναι κακή!

Ο κόσμος σας λέει ότι είστε «πολύ από κάτι», υπερβολικοί. Όταν ερωτεύεστε πολύ γρήγορα, όταν ανοίγεστε στους άλλους, όταν μαζεύετε πια τον εξαντλημένο σας εαυτό από το πάτωμα και αρχίζετε και πάλι να ψάχνετε την αγάπη σε ένα νέο μέρος, οι άλλοι άνθρωποι γίνονται διστακτικοί. Επικριτικοί. Θα σας πούνε ότι το κάνετε όλο λάθος – ότι αντιθέτως, θα έπρεπε να είστε προσεκτικοί, ψυχροί, απόμακροι, στωικοί- όχι τόσο πρόθυμοι να μοιραστείτε την καρδιά σας με κάποιον άλλο ξανά.

Για κάποιο λόγο, έχουμε διδαχθεί ότι τα συναισθήματα είναι κακό πράγμα. Ότι πρέπει να τα θάβουμε. Ότι όταν τα έχουμε, είναι καλό να τα κρύβουμε από τον κόσμο. Όταν ένα παιδί κλαίει, το επιπλήττουν. Όταν κάποιος ουρλιάζει από χαρά, του λένε να ηρεμήσει. Όταν εμείς ή οι αγαπημένοι μας πληγώνονται, όταν κάτι τρομερό συμβαίνει, όταν ένας άνθρωπος φύγει από τη ζωή, μας λένε να σκουπίσουμε γρήγορα τα δάκρυά μας και να μην κάνουμε σκηνή. Όμως, ευτυχώς νιώθουμε!

Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις. Ο μισός χρόνος αποτελείται από ένα παιχνίδι – μην ανοιχτείς πολύ σε εκείνη, μην του πεις ακόμα την αλήθεια, μη μοιραστείς πολλά για τον εαυτό σου ακόμα. Υπάρχουν κανόνες. Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή. Υπάρχουν προσδοκίες και φόβοι και τόσοι πολλοί τρόποι, για να κρατήσεις κάποιον σε απόσταση ή να τον αποδιώξεις.

Στο τέλος της μέρας, έχουμε πια τόσο κουραστεί να κρύβουμε τα συναισθήματά μας, που είναι θαύμα αν δεν έχουμε χάσει την ικανότητα να νιώθουμε γενικά. Φοβόμαστε τόσο πολύ μην πληγωθούμε, μη χάσουμε τον έλεγχο, μην ανακαλύψουμε ότι ο άλλος δεν είναι ο «σωστός» για εμάς ή ότι δεν είμαστε εμείς οι «σωστοί» για εκείνον. Αλλά περισσότερο απ’ όλα, τρομοκρατούμαστε στην ιδέα ότι μπορεί να βρούμε την αγάπη ξανά – κι όμως, δεν είμαστε ειλικρινείς απέναντι στην καρδιά μας.

Προσεγγίζουμε τους ανθρώπους και μετά απομακρυνόμαστε. Μοιραζόμαστε ένα μέρος των ιστοριών μας, αλλά όχι το σύνολο του εαυτού μας. Κυνηγάμε να συνδεθούμε, αλλά καταστρέφουμε τις στιγμές λόγω νευρικότητας και ψυχρότητας. Και αφήνουμε τον κόσμο να μας αποκαλέσει «συναισθηματικούς», σαν να είναι κακό.

Αλλά το να είναι κανείς «συναισθηματικός» δεν είναι ένας αρνητικός προσδιορισμός. Το να νιώθουμε, να αγαπάμε βαθιά – αυτό είναι τόσο όμορφο- και τίποτα για το οποίο πρέπει να ντρεπόμαστε.

Όταν μιλάμε για σχέσεις, θεωρούμε ντροπιαστικό να είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα ερωτευτούμε. Και ότι τα δυνατά, έντονα συναισθήματα είναι κάτι που πρέπει να αποφύγουμε, γιατί με αυτό τον τρόπο τρομάζουμε τους άλλους. Ένας άνδρας ή μια γυναίκα με μεγάλη καρδιά είναι εκτεθειμένοι και γι’ αυτό πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία. Ο έρωτας, η αγάπη πρέπει να είναι μετρήσιμα, προσχεδιασμένα και δομημένα συναισθήματα με προσεκτικά βήματα.

Όμως, ο έρωτας και η αγάπη δεν είναι έτσι. Όλα τα παραπάνω είναι μια πλάνη, δική μας.

Ο έρωτας δεν είναι κάτι που μπορούμε να σχεδιάσουμε ή να κατανοήσουμε πλήρως. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε ή να υπολογίσουμε, να διαμορφώσουμε , ώστε να ταιριάζει με αυτό που επιθυμούμε. Ο έρωτας απλά συμβαίνει. Κι εμείς δεν έχουμε παρά να τον αφήσουμε. Να τον νιώσουμε.

Δεν μπορούμε να σπαταλάμε τις μέρες μας με το να οχυρωνόμαστε, να μην επιτρέπουμε στην καρδιά μας να βιώσει αυτό που περισσότερο ποθεί. Δεν μπορούμε να φοβόμαστε για το ότι έχουμε συναισθήματα, να ντρεπόμαστε επειδή νοιαζόμαστε για τους άλλους, να δειλιάζουμε να μοιραστούμε την ψυχή μας. Βέβαια, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα λένε ότι είμαστε «συναισθηματικοί» και υπερβολικοί.

Αλλά το να έχουμε συναισθήματα, να νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους μας, να αγαπάμε ελεύθερα, να ερωτευόμαστε με ορμή και χωρίς φόβο – τίποτα από αυτά δεν είναι κακό. Και μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας πείσει για το αντίθετο.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Ανέκδοτο με... αγελάδες

Κυριακή των Μυροφόρων 22 Απριλίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Τι θα συμβεί όταν... πιστέψω;

Αντίθετα η Πίστη, ως εμπιστοσύνη στη δύναμη του Θεού,

αποτελεί εκούσια απογύμνωση από την αυτάρκειά μας και ανοίγει

δρόμους απάτητους για την κοινή λογική.

Σημαντικοί άλλοι… Σημαντικός εγώ;

Η σχέση μας με το περιβάλλον που ζούμε είναι αμφίδρομη. Επηρεάζουμε το περιβάλλον, ωστόσο επηρεαζόμαστε άμεσα κι εμείς από αυτό.

Περιτριγυρίζεσαι από «σημαντικούς» άλλους στη ζωή σου. Φίλους, συγγενείς, ανθρώπους που επηρεάζουν την σκέψη σου, συνεπώς της πράξεις σου και καταλήγουν να γίνονται η δική σου πραγματικότητα!

Ιδίως στην παιδική ηλικία, όταν ολόκληρος ο κόσμος του παιδιού χτίζεται, αλλά με αρχιτέκτονες «άλλους», εκεί δύναται να αποδέχεται ή να απορρίπτει, ακόμα και να απαξιώνει τον εαυτό του. Σύμφωνα πάντα με τις γνώμες και τα λόγια των σημαντικών άλλων…

Όσο επιφανειακή κι αν είναι μια σχέση στη ζωή μας, είναι μια επαφή και μέσω της επαφής αυτής δημιουργούνται δεσμοί. Άλλοτε αδύναμοι και πιο επιδερμικοί και άλλοτε ισχυροί, που μας σημαδεύουν για πολλά χρόνια, δια βίου!

Οι σημαντικοί άλλοι, δημιουργήθηκαν από εμάς να είναι σημαντικοί για να αποβάλλουμε τον φόβο! Τον φόβο της μοναξιάς, «τι θα απογίνω αν δεν έχω φίλους;» «κι αν πω κάτι και δεν του αρέσει, ίσως με απορρίψει».

Χρειαζόμαστε υποστήριξη, ενθάρρυνση, κοινωνικές και προσωπικές επαφές για να αποφύγουμε την μοναξιά και την απαξίωση. Χρειαζόμαστε να εμπιστευθούμε ανθρώπους, όπως και να μας εμπιστευθούν για να νιώσουμε χρήσιμοι και ότι μας αγαπούν.

Κι εδώ ήρθε η στιγμή να σου κάνω την εξής ερώτηση: 

Άραγε, εσύ είσαι σημαντικός για… εσένα;

Χρειάζονται τα συστατικά της Ειλικρίνειας και της Γνησιότητας!

Εάν δεν είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου, εάν δεν είσαι εσύ σημαντικός για εσένα, πως θα βρεις όντως τα σημαντικά άτομα πλάι σου;

Γνωρίζεις τι θέλεις; Γνωρίζεις τις προτεραιότητές σου; Τις αξίες σου, τις ανάγκες σου, τα όριά σου; Ποιους ανθρώπους θέλεις γύρω σου; Τι χρειάζεσαι εσύ για εσένα;

Αυτογνωσία και Προσωπική βελτίωση είναι το μυστικό, για να γίνεις εσύ πρώτα σημαντικός για εσένα, κι έπειτα θα είσαι σίγουρος για το ποιους «σημαντικούς άλλους» θα θέλεις να αποτελούν μέρος στη ζωή σου…

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Ποιοι είναι οι χειρότεροι εχθροί της Ορθοδοξίας;

Οι χειρότεροι εχθροί της Ορθοδοξίας είναι όχι αυτοί που την απορρίπτουν, αλλά εκείνοι που την χρησιμοποιούν για να προβάλλουν τις δικές τους σκοτεινές ιδέες και να πετύχουν τους δικούς τους σκοτεινούς και ιδιοτελείς, τις περισσότερες φορές, στόχους.

Έτσι εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους, που έχοντας άγνοια και όντες ανυποψίαστοι παρασύρονται «καλή τη πίστει», καθότι αυτοί οι πλανεμένοι και την Αγία Γραφή διαβάζουν και στην Εκκλησία τους προτρέπουν να πηγαίνουν. Εμφανίζονται δηλαδή «εν ενδύματι προβάτου», ως αδελφοί πιστοί στον Κύριο Ιησού Χριστό, ενώ φυσικά δεν είναι!