Κυριακή των Βαΐων - Ιδού ο Νυμφίος - Μεγάλο Απόδειπνο 2018 (βίντεο)

Την Κυριακή των Βαΐων τα παιδιά των Κατηχητικών Σχολείων του Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών έψαλλαν το "Ιδού ο Νυμφίος"  και "Τον νυμφώνα Σου".

Μετά το πέρας της ακολουθίας του Όρθρου της Μεγάλης Δευτέρας οι Κατηχήτριες του Ιερού Ναού διάβασαν την ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου.

Δείτε παρακάτω το σχετικό βίντεο.

Όταν θυμάσαι τον Θεό...

Άγιος Μάξιμος: «Όταν θυμάσαι τον Θεό, να πολλαπλασιάζεις τις δεήσεις σου προς Αυτόν, ώστε όταν τον ξεχάσεις, να σε θυμηθεί ο Κύριος».

Είχε δεδομένο το ότι είχε ένα παιδί!

Λίγο  πριν  την  καμπάνα

Τι  έγινε  ρε  γυναίκα  είπε  ο  Θανάσης  στη  γυναίκα  του, δε  βαρέθηκες  να  κάνεις  συνέχεια  προσευχές; Και  τι  κέρδισες; Να  μόνο  ένα  παιδί  έχουμε  παρά  τις ατέλειωτες   προσευχές  σου. Η  Μαρία  δεν  απάντησε, ήξερε  άλλωστε  ότι  ο  άνδρας  της  δεν  και  πολύ  σχετικός  με  την  εκκλησία. Ένα  χρόνο τώρα    το  ζευγάρι  δεν  έμενε  μαζί  με  τον  μοναχογιό  τους  εκεί  κοντά  στην  Καβάλα, μια  και  το  παιδί  είχε  πάει  για  σπουδές  στη  Θεσσαλονίκη.

Λίγο  αργότερα  από  την  συνομιλία  του  ζευγαριού  χτύπησε  η  καμπάνα,  ήταν  απόγευμα  Παρασκευής της  Σαρακοστής και  υπήρχε  η  ακολουθία  των    Χαιρετισμών  που πάντα  πήγαινε  η  Μαρία. Εκείνη  την  στιγμή  κουδούνισε  το  τηλέφωνο  και  το  σήκωσε  ο  άνδρας. Έλα  μπαμπά, ο  Γιώργος  είμαι, είμαι  καλά  και  ξέρεις  τι  συνέβη;΄Ήμουν  στο  λεωφορείο  και  ξαφνικά, καθώς  πήγαινε  κανονικά  στο  δρόμο, ένα  τριαξονικό  φορτηγό  λοξοδρόμησε  και  ερχόταν  κατευθείαν  πάνω  μας. Όταν πια  είχε  φτάσει  σε  ελάχιστη  απόσταση  αναπνοής  και  η  τρομερή  σύγκρουση  έμοιαζε  αναπόφευκτη, ξαφνικά  κοκκάλωσε και  σταμάτησε. Η  Παναγία  έκανε  το θαύμα  της  πατέρα  και  αμέσως  μετά  χτύπησε  η  καμπάνα  από το κοντινό  χωριό που  περνούσε   το  λεωφορείο!

Ο  Θανάσης  μαρμάρωσε  και  είπε  στη  Μαρία: Περίμενε  θα  πάμε  μαζί  στην  εκκλησία, η  Παναγία  έκανε  το  θαύμα  της  και  έσωσε  το  παιδί  μας.

(Διασκευή  από  το  περιοδικό: «Λυδία» Μάρτιος  2014)

Ο μοναχός Προκόπιος που ήταν παράφωνος (γεροντικό)

Στην ίδια Σκήτη της Αγίας Άννας, ό Μοναχός Προκόπιος από την Καλύβα «Είσόδια της Θεοτόκου» είχε μεγάλη επιθυμία να μάθει μουσικά, για να δοξολογεί κι αυτός το Θεό, όπως και οι άλλοι αδελφοί.

Επειδή όμως ήταν λίγο παράφωνος αποφεύγανε οι Πατέρες να τον μάθουν μουσικά.

Ό αδελφός Προκόπιος είχε χάρισμα από το Θεό λάβει να λέει ακατάπαυστα την ευχή το «Κύριε Ίησοϋ Χριστέ υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό» και στο αριστερό του χέρι κρατούσε πάντα το κομβοσχοίνι, το όποιο δεν αποχωριζόταν ποτέ.

Μια μέρα, ήταν πολύ λυπημένος, πού δεν μπορούσε να βρει κανένα για να τον μάθει μουσική και συλογιζόμενος αυτό το πράγμα, από την πολύ του λύπη, είχε σταματήσει να λέει την ευχή.

Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ένας σεβάσμιος, αλλά άγνωστος σ' αυτόν γέροντας ό όποιος του είπε: «Αδελφέ Προκόπιε, τι έχεις κι είσαι τόσο λυπημένος; τι σε απασχολεί; Ό Προκόπιος του απάντησε: «τι να έχω γέροντα, να, θέλω κι εγώ να μάθω λίγα μουσικά και δε βρίσκεται κανένας να με μάθει, γιατί μου λένε πώς είμαι λίγο φάλτσος».

Ό ασπρογένης γέροντας τότε του είπε: «Γι' αυτό κάθεσαι και στενοχωριέσαι καημένε, εγώ θα σε μάθω μουσικά και θα σε κάνω να γίνεις ό καλύτερος ψάλτης του Αγίου Όρους, θα κελαηδάς σαν το καλύτερο αηδόνι, αλλά θέλω κι εσύ να μου κάνεις μια χάρι».

«Δηλαδή τι ζητάς από μένα, του είπε ό Προκόπιος, θέλεις να σε πληρώσω; Εγώ ότι θέλεις θα σου δώσω!».

Τότε ό ασπρογένης του είπε: «Ή πληρωμή ή δική μου είναι να πετάξεις από τα χέρια σου αυτό πού λέτε κομποσχοίνι και να πάψεις να λες αυτό πού λέτε ευχή και θα σε μάθω 'γώ, ότι θέλεις».

Ό Μοναχός Προκόπιος άμα άκουσε αυτά κατάλαβε πώς ό φαινόμενος δεν ήταν Μοναχός, άλλα ό παμπόνηρος Δαίμονας, πού ήθελε νά τον κάνει να σταματήσει την προσευχή, και αμέσως έκαμε το σταυρό του και είπε: «Υπάγε οπίσω μου Σατανά παμπόνηρε, δε μου χρειάζονται τα μουσικά σου και οι πονηρές και οι καλοσύνες σου» κι ό Δαίμονας έγινε άφαντος.

Άπ' αυτό μαθαίναμε πόσο ό Διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι, για το οποίο καλά λένε οι Πατέρες ότι είναι το όπλο του χριστιανού κατά του Διαβόλου και την ευχή, ή οποία καίει τον Δαίμονα.

Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει, γιατί, εύκολα με το ψάλσιμο αφαιρούνται από την προσευχή και πέφτουν στον εγωισμό και την υπερηφάνεια!

* Από το βιβλίο "Το Γεροντικόν από το περιβόλι της Παναγίας"

Κυριακή 1 Απριλίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Πρόγραμμα Μεγάλης Εβδομάδος, Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε...

Τιμόθεος Ντιουέμα... πρόκειται για μία χαρισματική φωνή!

Πώς μαζεύει κανείς τα «κομμάτια του» στις δύσκολες στιγμές...

Πώς μαζεύει κανείς τα «κομμάτια του» στις δύσκολες στιγμές για να πάρει κουράγιο, να αντέξει και να αντισταθεί…

Για όλους υπάρχουν αδιέξοδα, μαυρίλες και ανυπέρβλητες στιγμές. Όλοι, επιβεβαιώνουν οι σύγχρονες έρευνες, φτωχοί κ πλούσιοι, αδύναμοι ή δυνατοί, περνούν κρίσεις και κρίσιμες ώρες, με λάθη μοιραία, ή μαθήματα- λάθη, που μπορούν, αντίστροφα, να συμβάλλουν στην προσωπική επιβίωση και αντοχή. Στις κοινωνίες του σήμερα, όπου το αύριο δεν είναι πλέον, απαραίτητα, μια καλύτερη μέρα,σημασία αποκτά η μέθοδος, η ψυχραιμία και εσωτερική δύναμη για να ξεπερνιούνται, συνέχεια πια στη ζωή, οι δύσκολες στιγμές.

Τα όνειρα μπορεί για τις γενιές της κρίσης να μοιάζουν ότι καίγονται, οι κοινωνικοί ψυχολόγοι όμως διδάσκουν σήμερα, πώς να κρατάει κανείς τη φλόγα ζωντανή. Υπάρχει τρόπος, υποστηρίζει η Άννυ Μέρφυ Πωλ στο πολυσυζητημένο βιβλίο της ‘Brilliant: The New Science of Smart’. Η τεχνική θεωρείται επίσημη μέθοδος της κοινωνικής ψυχολογίας, και έχει βεβαιώσει τα αποτελέσματά της με πληθώρα ερευνητικών καταγραφών. Ονομάζεται Επιβεβαίωση αξιών, Values Affirmation. Είναι σαν μια σύντομη, νοητική σάρωση στον εγκέφαλό μας, τον οποίο καλούμαστε να ανακρίνουμε για το τι –πραγματικά μετρά εκείνη την ώρα για μας πιο πολύ. Τις στιγμές που κανείς νιώθει ότι καταρρέει, ότι δεν έχει ελπίδα, κουράγιο, ή δυνάμεις ν΄ αντέξει τις κακουχίες της ζωής, το «Σκανάρισμα των προσωπικών Αξιών», εξηγεί η Άννυ Μέρφυ Πωλ, το values affirmation, αποδεδειγμένα μπορεί να γίνει χείρα βοηθείας και μάλιστα καθοριστικά ουσιαστική.

Η οδηγία είναι απλή, προσθέτει. «Κάντε μια λίστα με τις αξίες που έχουν την μεγαλύτερη σημασία για εσάς, ή, εναλλακτικά, για 10 λεπτά, γράψτε σ΄ ένα κομμάτι χαρτί το ένα και βασικό, κυρίαρχο, που έχει την κεντρική σημασία στη ζωή σας. Μπορεί αυτό», εξηγεί η επιστήμονας, «να είναι η στενή σχέση με την οικογένεια, ή, το όνειρο κάποιου να γίνει φωτογράφος, η καριέρα, οι αγαπημένοι του άνθρωποι ή, για κάποιον η ισχυρή θρησκευτική του πίστη.» Είναι σημαντικό την ώρα της δυσκολίας να θυμάται και να ξαναθυμάται κανείς τι είναι γι’ αυτόν πρωτίστως πιο σημαντικό.» Σαν άσκηση μπορεί να ακούγεται απλή διευκρινίζουν οι ειδικοί επιστήμονες, είναι όμως εντυπωσιακή η πληθώρα των άμεσων πρακτικά ανακουφιστικών αποτελεσμάτων, που η «Σάρωση των Αξιών» προσφέρει. Magnify Image

1.Μειώνει σημαντικά -και σωτήρια εκείνη τη στιγμή- το στρες. Πρόσφατη ‘Έρευνα του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια UCLA διαπίστωσε ότι οι συμμετέχοντες που εφάρμοσαν την τεχνική Επιβεβαίωσης Αξιών εμφάνισαν πτώση των επιπέδων κορτιζόλης, και οι ερευνητές τονίζουν ότι η μέθοδος μπορεί να ελέγξει με επιτυχία τις νευρο-ενδοκρινολογικές αντιδράσεις που το στρες από μια σοβαρή αντιξοότητα μπορεί να δημιουργεί.

2. Ενισχύει την δύναμη της θέλησης. Σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Ψυχολογίας, Προσωπικότητας και Κοινωνικής Συμπεριφοράς οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η μέθοδος μπορεί να τροφοδοτήσει και να ενισχύσει τη δύναμη της θέλησης ενός ατόμου, όταν η δυνατότητα του αυτό-ελέγχου του, μετά και από επανειλημμένες δυσκολίες δείχνει να έχει εξαντληθεί.

3. «Διευρύνει το πλάνο» του προβλήματος που απασχολεί το άτομο εκείνη την στιγμή. Βοηθά έτσι στο να θυμίζει το “big picture”, να ξεκολλάει το μυαλό από την στενή έννοια και ένταση το προσωρινού προβλήματος.Ο Joshua Correll του Πανεπιστημίου του Σικάγο διαπίστωσε σε σχετικές έρευνες ότι η άσκηση της Επιβεβαίωσης Αξιών βοήθησε τους συμμετέχοντες να διατηρήσουν την ευκρίνειά τους, να αξιολογήσουν σωστά και χωρίς υπερβολές το πρόβλημα, και να αποτρέψουν την αρνητική αντίδραση σε νου και σώμα που μια δύσκολη ώρα ενεργοποιεί.

4. Βοηθά στο να μαθαίνει κανείς από τα λάθη του, που είναι πολύ πιο δύσκολο τελικά από ό,τι φαντάζονταν και οι επιστήμονες και εμείς. Ο ερευνητής Michael Inzlicht του Πανεπιστημίου του Τορόντο ανακοίνωσε σε δημοσίευση στο περιοδικό Psychological Science ότι παρόλα αυτά η τεχνική Επιβεβαίωσης Αξιών κάνει τους ανθρώπους πιο δεκτικούς στο να αντιλαμβάνονται αντικειμενικά τα δικά τους λάθη και να αποκτούν την δύναμη να τα διορθώσουν, άμεσα ή σταδιακά.

5. Συμβάλλει εντυπωσιακά στο να ξεπερνά κανείς εμπόδια και να καλύπτει «χάσματα και κενά». Πολλαπλές μελέτες του καθηγητή Geoffrey Cohen του πανεπιστημίου του Στάνφορντ έχουν δείξει ότι η μέθοδος βοηθά σε εντυπωσιακό βαθμό άτομα από χώρους μειονοτήτων, ειδικά στις ακαδημαϊκές τους σπουδές, να ο υπερβούν ή και να αγνοήσουν τα χαρακτηριστικά σύνδρομα που έχει αποδειχθεί ότι συνοδεύουν φοιτητές από ομάδες μειονοτήτων, που ονομάζονται χαρακτηριστικά σύνδρομα της «στερεότυπης απειλής». Έχει αποδειχθεί η ουσιαστική βοήθεια που προσφέρει η άσκηση Σάρωσης των Αξιών σε χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων που ξεπέρασαν μαζί με τις δυσκολίες, τον εαυτό τους, δεν το ’βαλαν ποτέ κάτω, και πέτυχαν να κάνουν στη ζωή τους τη διαφορά.

Με άλλα λόγια «Η Σάρωση των Αξιών» είναι η πρακτική που αποδεικνύει, με τη βούλα τω γιατρών το «Τίποτε δεν είναι Ανέφικτο», όσο αυτό αντηχεί την φωνή της καρδιάς μας και το κυρίαρχό εσωτερικό μας Ιδανικό. Οι δυσκολίες στις μέρες μας δεν δείχνουν να εκλείπουν, και έτσι τα ‘Όνειρα, -μας λένε με αυτό τον τρόπο οι Ψυχολόγοι- απέμειναν για τους Ψύχραιμους και Δυνατούς!

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Όλες οι θλίψεις... παιδί μου...

Ο άνθρωπος που δεν πίστευε στην Αγάπη

Θέλω να σας διηγηθώ μια πολύ παλιά ιστορία για τον άνθρωπο που δεν πίστευε στην αγάπη. Ήταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος σαν εμάς, αλλά αυτό που τον έκανε ξεχωριστό ήταν ο τρόπος σκέψης του: θεωρούσε ότι δεν υπάρχει αγάπη. Φυσικά, είχε προσπαθήσει πολύ να τη βρει και είχε αποκτήσει μεγάλη εμπειρία παρατηρώντας τους γύρω του. Είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αναζητώντας την αγάπη, για να διαπιστώσει, τελικά, ότι δεν υπάρχει.

Όπου κι αν πήγαινε, λοιπόν, έλεγε σε όλους ότι η αγάπη δεν είναι παρά μια επινόηση των ποιητών, μια εφεύρεση των θρησκειών για να χειραγωγούν τα αδύναμα μυαλά των ανθρώπων, να τους ελέγχουν και να τους κάνουν να πιστεύουν. Έλεγε ότι η αγάπη δεν είναι αληθινή και ότι κανείς δεν θα μπορούσε να τη βρει όσο κι αν την αναζητούσε.

Ήταν πολύ ευφυής και πολύ πειστικός. Είχε διαβάσει πολλά βιβλία, είχε πάει στα καλύτερα πανεπιστήμια και είχε γίνει καταξιωμένος ακαδημαϊκός. Μπορούσε να σταθεί σε οποιοδήποτε βήμα, μπροστά σε οποιοδήποτε ακροατήριο και να το καταπλήξει με τη δύναμη της λογικής του. Έλεγε ότι η αγάπη είναι σαν ναρκωτικό. Προκαλεί μεγάλη ευφορία, αλλά δημιουργεί και έντονη εξάρτηση. Μπορείτε να εθιστείτε στην αγάπη και τότε τι θα συμβεί αν δεν πάρετε την καθημερινή σας δόση; Όπως και με τα ναρκωτικά, έχετε ανάγκη τη δόση σας.

Έλεγε ότι οι περισσότερες σχέσεις μεταξύ εραστών είναι σαν τις σχέσεις μεταξύ του ναρκομανούς και του ντίλερ. Όποιος έχει μεγαλύτερη ανάγκη είναι σαν τον ναρκομανή κι όποιος έχει μικρότερη σαν τον ντίλερ. Αυτός που έχει τη μικρότερη ανάγκη ελέγχει τη σχέση. Η δυναμική αυτή είναι εμφανής, γιατί, συνήθως, σε κάθε σχέση υπάρχει αυτός που αγαπάει τον άλλο πολύ, και εκείνος που δεν αγαπάει, που μόνο εκμεταλλεύεται αυτόν που του δίνει την καρδιά του. Βλέπετε τον τρόπο που χειραγωγεί ο ένας τον άλλο, τις ενέργειες και τις αντιδράσεις τους, είναι όντως σαν τον ντίλερ και τον ναρκομανή.

Ο ναρκομανής, αυτός με τη μεγαλύτερη ανάγκη, ζει συνεχώς με το φόβο ότι ίσως δεν καταφέρει να πάρει την επόμενη δόση αγάπης. Έτσι, σκέφτεται: «Τι θα κάνω αν με αφήσει;» Αυτός ο φόβος κάνει τον εθισμένο πολύ κτητικό. «Αυτό είναι δικό μου!» Γίνεται ζηλιάρης και απαιτητικός, επειδή φοβάται ότι δεν θα πάρει την επόμενη δόση του. Ο ντίλερ μπορεί να ελέγξει και να χειραγωγήσει αυτόν που έχει ανάγκη το ναρκωτικό δίνοντάς του περισσότερες, λιγότερες ή και καθόλου δόσεις. Όποιος έχει μεγαλύτερη ανάγκη υποτάσσεται εντελώς και θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να μην τον εγκαταλείψει ο άλλος.

Επιστρέφοντας στην ιστορία μας, ο άνθρωπος εξήγησε σε όλους γιατί δεν υπάρχει αγάπη. «Αυτό που αποκαλούν “αγάπη” δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σχέση φόβου που βασίζεται στον έλεγχο του άλλου. Πού είναι ο σεβασμός; Πού είναι η αγάπη που λένε ότι αισθάνονται για τον άλλο; Δεν υπάρχει αγάπη. Τα νεαρά ζευγάρια, μπροστά σε αναπαραστάσεις του Θεού, μπροστά στις οικογένειες και τους φίλους τους, ανταλλάσσουν πολλές υποσχέσεις: να ζήσουν μαζί για πάντα, να αγαπούν και να σέβονται ο ένας τον άλλο, να βρίσκονται δίπλα ο ένας στον άλλο στα καλά και στα κακά.

Λένε ότι θα αγαπούν και θα εκτιμούν τον άλλο και δίνουν ένα σωρό τέτοιες υποσχέσεις. Το εκπληκτικό είναι ότι τις πιστεύουν πραγματικά. Όμως, μετά τον γάμο – μετά από μια βδομάδα ή έναν μήνα – βλέπουμε ότι δεν κρατούν καμία από τις υποσχέσεις τους. Αυτό που βλέπουμε είναι μια συνεχή μάχη για το ποιος θα αποκτήσει τον έλεγχο, για το ποιος θα χειραγωγήσει τον άλλο. Ποιος θα είναι ο ντίλερ και ποιος ο εθισμένος;

Μετά από μερικούς μήνες βλέπουμε ότι ο σεβασμός που ορκίστηκαν να έχουν για τον άλλο έχει εξαφανιστεί. Βλέπετε τη δυσαρέσκεια, το συναισθηματικό δηλητήριο, πώς πληγώνει ο ένας τον άλλο λίγο λίγο, και τα πράγματα χειροτερεύουν συνεχώς, μέχρι που η αγάπη χάνεται χωρίς να το καταλάβουν. Μένουν μαζί επειδή φοβούνται να μείνουν μόνοι, επειδή φοβούνται τις κρίσεις και τις γνώμες των άλλων, αλλά και τις δικές τους. Όμως, πού είναι η αγάπη;»

Υποστήριζε ότι είδε πολλά ηλικιωμένα ζευγάρια που είχαν ζήσει μαζί τριάντα, σαράντα και πενήντα χρόνια, και ήταν περήφανοι γι’ αυτό. Αλλ’ όταν μιλούσαν για τη σχέση τους, έλεγαν: «Επιζήσαμε του γάμου μας». Αυτό σημαίνει ότι ο ένας παραδόθηκε στον άλλο. Κάποια στιγμή, εκείνη του παραδόθηκε και αποφάσισε να υπομείνει τον πόνο. Εκείνος με την ισχυρότερη θέληση και τη μικρότερη ανάγκη κέρδισε τον πόλεμο. Πού είναι, όμως, η φλόγα που αποκαλούν αγάπη; Συμπεριφέρονται στον άλλο σαν να ήταν κτήμα τους: «Είναι δική μου». «Είναι δικός μου».

Ο σοφός άντρας συνέχισε να απαριθμεί τους λόγους για τους οποίους πίστευε ότι η αγάπη δεν υπάρχει και είπε: «Τα έχω ζήσει όλα αυτά. Δεν θα αφήσω πια κανένα να χειραγωγήσει το νου μου και να ελέγξει τη ζωή μου στο όνομα της αγάπης». Τα επιχειρήματά του ήταν αρκετά λογικά και τα λόγια του έπεισαν πολλούς. Δεν υπάρχει αγάπη.

Τότε, μια μέρα, καθώς περπατούσε στο πάρκο, είδε μια πανέμορφη γυναίκα να κάθεται σε ένα παγκάκι και να κλαίει. Ένιωσε περιέργεια. Κάθισε δίπλα της και ρώτησε αν μπορούσε να τη βοηθήσει. Τη ρώτησε γιατί έκλαιγε. Μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή του όταν του είπε ότι έκλαιγε επειδή δεν υπάρχει αγάπη. Τότε είπε: «Εκπληκτικό –μια γυναίκα που δεν πιστεύει ότι υπάρχει αγάπη!». Φυσικά, ήθελε να μάθει περισσότερα για κείνη.

«Γιατί λες ότι δεν υπάρχει αγάπη;» τη ρώτησε.

«Είναι μεγάλη ιστορία», απάντησε εκείνη. «Παντρεύτηκα πολύ μικρή, με όλη αυτή την αγάπη, όλες τις αυταπάτες, γεμάτη ελπίδα ότι θα μοιραζόμουν τη ζωή μου με το σύντροφό μου. Ορκιστήκαμε ότι θα έχουμε πίστη, σεβασμό και εκτίμηση, και κάναμε οικογένεια. Σύντομα, όμως, όλα άλλαξαν. Εγώ ήμουν η αφοσιωμένη σύζυγος που φρόντιζε τα παιδιά και το σπίτι. Ο άντρας μου συνέχιζε να προχωρά στην καριέρα του και η επιτυχία και η εικόνα του εκτός σπιτιού ήταν για κείνον σημαντικότερα από την οικογένειά μας. Έχασε το σεβασμό που μου είχε και εγώ το ίδιο. Πληγώσαμε ο ένας τον άλλο και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν τον αγαπούσα και πως ούτε εκείνος με αγαπούσε.

Όμως, τα παιδιά χρειάζονταν έναν πατέρα και αυτή ήταν η δικαιολογία που με έκανε να μείνω μαζί του και να κάνω ό,τι μπορούσα για να τον στηρίξω. Τώρα τα παιδιά μεγάλωσαν κι έφυγαν. Δεν έχω πια λόγο να μένω κοντά του. Δεν υπάρχει σεβασμός και καλοσύνη. Ξέρω ότι ακόμη και αν βρω κάποιον άλλο, θα είναι το ίδιο, γιατί δεν υπάρχει αγάπη. Δεν έχει νόημα να αναζητάς κάτι που δεν υπάρχει. Γι’ αυτό κλαίω».

Καταλαβαίνοντάς την απόλυτα, την αγκάλιασε και της είπε: «Έχεις δίκιο, δεν υπάρχει αγάπη. Την αναζητάμε, ανοίγουμε την καρδιά μας και γινόμαστε ευάλωτοι, και το μόνο που βρίσκουμε είναι εγωισμός. Κι αυτό μας πληγώνει ακόμη κι αν δεν θεωρούμε ότι μπορούμε να πληγωθούμε. Δεν έχει σημασία πόσες σχέσεις κάνουμε, το ίδιο συμβαίνει κάθε φορά. Γιατί, λοιπόν, να αναζητάμε πια την αγάπη;»

Έμοιαζαν τόσο που έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Ήταν μια υπέροχη σχέση. Υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός και δεν κατέκρινε ποτέ ο ένας τον άλλο. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσαν μαζί ήταν χαρούμενοι. Δεν υπήρχε φθόνος ή ζήλεια, δεν υπήρχε έλεγχος και κτητικότητα. Η σχέση τους εξελισσόταν συνεχώς. Τους άρεσε πολύ να κάνουν παρέα, γιατί όταν ήταν μαζί διασκέδαζαν πολύ. Όταν δεν ήταν μαζί, έλειπε ο ένας στον άλλο.

Μια μέρα, ενώ εκείνος ταξίδευε, του ήρθε στο μυαλό η πιο παράλογη ιδέα. Σκέφτηκε: «Χμ, ίσως αυτό που αισθάνομαι για εκείνη να είναι αγάπη. Όμως, είναι τόσο διαφορετικό απ’ ό,τι έχω νιώσει στο παρελθόν. Δεν είναι αυτό που περιγράφουν οι ποιητές και οι θρησκείες, γιατί δεν είμαι υπεύθυνος για κείνη. Δεν αποκομίζω κάτι από αυτή. Δεν έχω την ανάγκη να με φροντίζει. Δεν την κατηγορώ για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω, ούτε της λέω τον πόνο μου. Περνάμε υπέροχα μαζί και απολαμβάνουμε ο ένας την παρέα του άλλου. Σέβομαι τον τρόπο που σκέφτεται και αυτό που αισθάνεται. Δεν με ντροπιάζει. Δεν με ενοχλεί καθόλου. Δεν αισθάνομαι ζήλια όταν είναι με άλλους ανθρώπους, δεν τη φθονώ όταν πετυχαίνει κάτι. Ίσως, τελικά, να υπάρχει αγάπη, αλλά να μην είναι αυτό που πιστεύει ο κόσμος».

Ανυπομονούσε να γυρίσει και να της μιλήσει, να της πει την παράλογη ιδέα του. Με το που άρχισε να μιλάει, εκείνη του είπε: «Ξέρω ακριβώς τι εννοείς. Σκέφτηκα κι εγώ το ίδιο καιρό τώρα, αλλά δεν ήθελα να σου πω τίποτα, γιατί ξέρω ότι δεν πιστεύεις στην αγάπη. Ίσως να υπάρχει αγάπη, αλλά να μην είναι αυτό που πιστεύαμε». Αποφάσισαν να γίνουν εραστές και να ζήσουν μαζί, και ήταν θαυμάσια, γιατί τα πράγματα δεν άλλαξαν καθόλου. Συνέχισαν να σέβονται και να στηρίζουν ο ένας τον άλλο και η αγάπη τους αυξανόταν. Ακόμη και τα απλούστερα πράγματα γέμιζαν την καρδιά τους αγάπη, γιατί ήταν τόσο ευτυχισμένοι.

Η αγάπη του άντρα ήταν τόσο γεμάτη με την αγάπη που ένιωθε ώστε κάποιο βράδυ έγινε ένα θαύμα. Κοιτούσε τα αστέρια και βρήκε το πιο όμορφο και η αγάπη του ήταν τόσο μεγάλη που αυτό άρχισε να κατεβαίνει από τον ουρανό και σύντομα το κρατούσε στα χέρια του. Ύστερα συνέβη κι άλλο θαύμα και η ψυχή του έγινε ένα με το αστέρι. Ένιωθε τεράστια χαρά και ανυπομονούσε να πάει στη γυναίκα και να της δώσει το αστέρι για να της αποδείξει την αγάπη του. Όταν της πρόσφερε το αστέρι, εκείνη ένιωσε για μια στιγμή αμφιβολία. Η αγάπη ήταν τόση που την τρόμαξε και, τότε, το αστέρι της έπεσε από τα χέρια και έγινε χίλια κομμάτια.

Τώρα υπάρχει ένας ηλικιωμένος άντρας που περιφέρεται στον κόσμο και πιστεύει πλέον ακράδαντα ότι δεν υπάρχει αγάπη και μια όμορφη ηλικιωμένη γυναίκα που περιμένει τον άντρα της στο σπίτι κλαίγοντας για τον παράδεισο που κάποτε είχε στα χέρια της και που, σε μια στιγμή αμφιβολίας, άφησε να της φύγει.

Αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου που δεν πίστευε στην αγάπη.

Ποιος έκανε το λάθος; Θέλετε να μαντέψετε τι πήγε στραβά;

Το λάθος ήταν του άντρα που νόμισε ότι μπορούσε να δώσει την ευτυχία του στη γυναίκα. Το αστέρι ήταν η ευτυχία του, και το λάθος του ήταν ότι την εναπόθεσε στα χέρια της. Η ευτυχία δεν έρχεται ποτέ από έξω. Και οι δυο ήταν χαρούμενοι λόγω της αγάπης που πήγαζε από μέσα τους. Όμως, με το που της έδωσε την ευτυχία του, εκείνη έσπασε το αστέρι, γιατί δεν μπορούσε να είναι υπεύθυνη για την ευτυχία του.

Όσο κι αν τον αγαπούσε, δεν μπορούσε να τον κάνει ποτέ ευτυχισμένο, γιατί δεν ήξερε τι σκεφτόταν. Δεν μπορούσε να ξέρει τις προσδοκίες του, γιατί δεν γνώριζε τα όνειρά του.

Αν πάρετε την ευτυχία σας και την εναποθέσετε στα χέρια του άλλου, αργά ή γρήγορα, θα σπάσει. Αν δώσετε την ευτυχία σας σε κάποιον, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να σας τη στερήσει. Αν, λοιπόν, η ευτυχία προέρχεται μόνο από μέσα σας και είναι αποτέλεσμα της αγάπης σας, αυτό σημαίνει ότι εσείς είστε υπεύθυνοι για αυτή. Δεν μπορείτε να κάνετε υπεύθυνο κάποιον άλλο για τη δική σας ευτυχία. Όταν, όμως, πηγαίνουμε στην εκκλησία να παντρευτούμε, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να ανταλλάξουμε βέρες. Βάζουμε το αστέρι μας στα χέρια του άλλου, περιμένοντας ότι θα κάνει ο ένας τον άλλο ευτυχισμένο. Όσο κι αν αγαπάτε κάποιον, δεν θα γίνετε ποτέ το άτομο που επιθυμεί.

Αυτό είναι το λάθος που κάνουμε οι περισσότεροι εξαρχής. Εναποθέτουμε την ευτυχία μας στον σύντροφό μας, αλλά αυτό δεν είναι σωστό. Δίνουμε όλες τις υποσχέσεις που δεν μπορούμε να κρατήσουμε και δημιουργούμε τις συνθήκες της ίδιας μας της αποτυχίας.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Πόσο αληθινός (και στις μέρες μας) αυτός ο Μακρυγιάννης!

Καὶ βγῆκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνῆτες, Ἕλληνες, σπορὰ τῆς ἑβραιουργιᾶς, ποὺ εἶπαν νὰ μᾶς σβήσουν τὴν Ἁγία Πίστι, τὴν Ὀρθοδοξία, διότι ἡ Φραγκιὰ δὲν μᾶς θέλει μὲ τέτοιο ντύμα Ὀρθόδοξον.

Καὶ ἐκάθησα καὶ ἔκλαιγα διὰ τὰ νέα παθήματα. Καὶ ἐπῆγα πάλιν εἰς τοὺς φίλους μου τοὺς Ἁγίους. Ἄναψα τὰ καντήλια καὶ ἐλιβάνισα λιβάνιν καλὸν ἁγιορείτικον. Καὶ σκουπίζοντας τὰ δάκρυά μου τοὺς εἶπα· «Δὲν βλέπετε ποὺ θέλουν νὰ κάμουν τὴν Ἑλλάδα παλιόψαθα; Βοηθῆστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοὶ οἱ μισοέλληνες καὶ ἄθρησκοι, ὅ,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικὸν ἔχομεν. Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τὰ τσογλάνια τοῦ τρισκατάρατου τοῦ Πάπα. Μὴν ἀφήσετε, Ἅγιοί μου, αὐτὰ τὰ γκιντὶ πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νὰ μασκαρέψουν καὶ νὰ ἀφανίσουν τοὺς Ἕλληνες, κάνοντας περισσότερα κακὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ καταδέχθηκεν ὁ Τοῦρκος ὡς τίμιος ἐχθρός μας».

Ἕνας δικός μου ἀγωνιστὴς μοῦ ἔφερε καὶ μοῦ διάβασεν ἕνα παλαιὸν χαρτί, ποὺ ἔγραψεν ὁ κοντομερίτης μου Ἅγιος παπᾶς, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Τὸν ἐκρέμασαν εἰς ἕνα δέντρον Τοῦρκοι καὶ Ἑβραῖοι, διότι ἔτρεχεν ὁ εὐλογημένος παντοῦ καὶ ἐδίδασκεν Ἑλλάδα, Ὀρθοδοξία καὶ Γράμματα.

Ἔγραφεν ὁ μακάριος ἐκεῖνος ὅτι· «Ἕνας ἄνθρωπος νὰ μὲ ὑβρίση, νὰ φονεύση τὸν πατέρα μου, τὴν μητέρα μου, τὸν ἀδελφόν μου καὶ ὕστερα τὸ μάτι νὰ μοῦ βγάλη, ἔχω χρέος σὰν χριστιανὸς νὰ τὸν συγχωρήσω. Τὸ νὰ ὑβρίση τὸν Χριστόν μου καὶ τὴν Παναγία μου, δὲν θέλω νὰ τὸν βλέπω».

Τὸ χαρτὶ τοῦ πατέρα Κοσμᾶ ἔβαλα καὶ μοῦ τὸ ἐκαθαρόγραψαν. Καὶ τὸ ἐκράτησα ὡς Ἅγιον Φυλαχτόν, ποὺ λέγει μεγάλην ἀλήθειαν. Θὰ πῶ νὰ μοῦ γράψουν καλλιγραφικὰ καὶ τὸν ἄλλον ἀθάνατον λόγον του, «τὸν Πάπαν νὰ καταρᾶσθε ὡς αἴτιον». Θέλω νὰ τὸ βλέπω κοντὰ στὰ᾽ κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ἀνάξιοι λέγουν ὅτι, ἂν τὰ φτειάξουμε μὲ τὸν δικέρατον Πάπαν, θὰ ὀλιγοστέψουν οἱ κίντυνοι, τὰ βάσανα καὶ ἡ φτώχεια μας, τρομάρα τους.