«Παῦλος καί Τιμόθεος
δοῦλοι Ἰησοῦ Χριστοῦ, πᾶσι
τοῖς ἁγίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ
τοῖς οὖσι ἐν (Φιλίπποις)
σύν ἐπισκόποις καί διακόνοις»
Φιλιππισίους 1,1
Μνημονεύει τούς πιστούς πρό τῶν ἐπισκόπων καί διακόνων, διότι οἱ ἐπίσκοποι καί κληρικοί εἶναι διά τήν ἐκκλησίαν καί διά τήν οἰκοδομήν τῶν πιστῶν· οὐχί αἱ ἐκκλησίαι καί οἱ πιστοί διά τούς ἐπισκόπους καί κληρικούς.
Οἱ κληρικοί εἶναι διάκονοι τῶν πιστῶν καί οὐχί οἱ πιστοί δούλοι κυριαρχούμενοι ὑπό τῶν κληρικῶν καί ἐργαζόμενοι διά τήν ἐπιρροήν καί τόν πλουτισμόν τούτων.
«Οὐχ ὅτι κυριεύομεν ὑμῶν τῆς πίστεως, ἀλλά συνεργοί ἐσμέν τῆς χαρᾶς» (Β΄ Κορ. α.24)
Π. Ν. Τρεμπέλας,
Ὑπόμνημα εἰς τάς ἐπιστολάς τῆς Κ. Διαθήκης,
τ. Β΄, σελ. 167-168
Είναι γνωστό και μη συζητούμενο ανοιχτά (αλλ’ εν κρυπτώ και παραβύστω) ότι το σώμα διοίκησης της Εκκλησίας (...η Ιεραρχία...) έχει de facto ανατρέψει το λόγο του Χριστού... για τους πρώτους και τους τελευταίους...!!
Έχει διχοτομήσει τον κλήρο σε πληβείους και σε πατρίκιους και μπαίνοντας στην λογική κάστας έχει εξασφαλίσει σιωπηρή ανανέωση των μελών του σώματος διοίκησης κατά τις επιθυμίες και τις επιλογές του κάθε εποχή... Πρώτου!
Στις απορίες των... εκλογέων (πώς είπατε;) η απάντηση είναι... Συμφωνεί ο Πρώτος;;
Ο... Περικλής έχει «αναστηθεί με... ωμοφόριο» επιβάλλοντας την ενός ανδρός αρχή.
Οι ιερείς έχουν διαιρεθεί (μετά την διχοτόμηση) σε κληρικούς δυο ταχυτήτων (με... μέλλον και χωρίς μέλλον!!) και η Ιεροσύνη κατάντησε αξίωμα επιδιωκτέο και προαγωγή κοινωνικής ισχύος και κύρους.
Στους νεαρούς διάκους που είναι... άγαμοι (άλλη κατάντια...) οι ευσεβείς ανόητοι (πληθωριστικό νόμισμα στους χώρους της Εκκλησίας) εύχονται, στον σχεδόν έφηβο κληρικό... Άντε και δεσπότης...!!
Τι να μείνει (και μετά από αυτά...) στο ανύπαρκτο μυαλό του, με τόσον αέρα;;
Η θεολογία βαρύγδουπων ονομάτων (γνωστές διδακτορικές εργασίες, ουσιαστικά βοηθών «επισκόπων») έχει «χτίσει» ΔΥΟ ΙΕΡΩΣΥΝΕΣ.
Την... «υπαρκτή» του αρχιερέως και την... εκ παραχωρήσεως του Ιερέως!
ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε Βιβλική θεολογία που δεν διακρίνει διαίρεση Ιερωσύνης αλλά διακονήματα της ΜΙΑΣ Ιερωσύνης, και η οποία δεν είναι ιδιοκτησία ΚΑΝΕΝΟΣ, ει μη μόνον του φυσικού κατόχου της, Ιησού.
Η στρεβλή ανάγνωση του αποστολικού... εἴ τις ἐπισκοπῆς ὀρέγεται... με την φρικτή παρανόηση ότι σημαίνει... όποιος θέλει να γίνει διοικητής... αποπροσανατόλισε το θέμα και προσπαθεί με δικηγορίστικα τερτίπια να ερμηνεύσει «μπαλώνοντας» το... μιας γυναικός άνδρα και την φροντίδα των παιδιών!!
Η επισκοπή στον απόστολο είναι η φροντίδα των αδελφών... όχι η Μητρόπολη Καρυουπόλεως!
Ο απόστολος εννοεί καθένα χριστιανό που θέλει να γίνει παπάς!
Παπάς είναι και ο... δεσπότης, (άλλη... διαφωτιστική προσφώνηση για την ποιότητα και το είδος των σχέσεων μέσα στο Σώμα (...καλά...!!) της Εκκλησίας.
Οι όροι επίσκοπος-πρεσβύτερος εναλλάσσονται αυτονόητα.
Όπως λέει ο Θεοδώρητος Κύρου, «Τούς αὐτούς ἐκάλουν ποτέ πρεσβυτέρους καί ἐπισκόπους». (Και ο απόστολος:)
«Διδάσκει... μή τό ἀξίωμα ποθεῖν ἀλλά τῆς ἀξίας τό ἔργον ἐπιζητεῖν. Οὐκ εἶπε τιμῆς, οὐκ εἶπε δορυφορίοις, ἀλλά καλοῦ ἔργου. Ἔργον ἐστί τό πρᾶγμα, οὐκ ἄνεσις· φροντίς, οὐ τρυφή· λειτουργία ὑπεύθυνος, οὐκ ἀρχή ἀνεξέταστος».
Και ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας: «Ἐπίσκοπος δέ ἑκόντων ἄρχων, οὐκ ὀφείλει αὐθάδης εἶναι, ὥστε αὑτογνωμόνως καί αὑτοβούλως, καί ἄνευ γνώμης τῶν ἀρχομένων πράττειν· τυραννικόν γάρ τοῦτο». Στα χωρία τῆς Α΄ Πέτρου 5,1-2 (Πρεσβυτέρους τούς ἐν ἡμῖν παρακαλῶ ὁ συμπρεσβύτερος... ποιμάνατε τό ἐν ἡμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες...)· τῆς Α΄ Πρός Τιμόθεον 3,1-7 και 4, 13-16· και της πρός Τίτον 1,5-9 (...καταστήσας κατά πόλιν πρεσβυτέρους... δεῖ γάρ τόν ἐπίσκοπον ἀνέγκλητον εἶναι...) φαίνονται όλα αυτά ΣΑΦΩΣ.
Ο αρχιερέας (αντιγραφή του όρου από την Παλαιά Διαθήκη) είναι απλά ο πρώτος των ιερέων, ούτε πατέρας τους, ούτε άλλης υφής και ποιότητος πρόσωπο!
Σαφώς έχει την ευθύνη (δοσμένη σ’ αυτόν από τους συναδέλφους του ιερείς και τους χριστιανούς της επισκοπής, που τον εξέλεξαν «επιβλέποντα-επίσκοπο») του ελέγχου της ποιότητας της ιερωσύνης στην Επισκοπή τους, της διδασκαλίας (άλλο μαρτύριο τα... δεσποτικά κηρύγματα...) και της ευρυθμίας στο τοπικό Εκκλησιαστικό Σώμα.
Η χειροτονία κατάντησε, από την αποστολική επισήμανση περί... «τοῦ χαρίσματος, ὃ ἐδόθη σοι διὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ πρεσβυτερίου» (Α΄ Τιμ. 4,13-16) σε ευαρέσκεια δεσποτική, και όσον αφορά την επιλογή των προσώπων και όσον αφορά το τυπικό τέλεσης. Τα χέρια (στο τυπικό των χειροτονιών) περιορίστηκαν εις μόνα τα του ενός...!!
Στους «αιρετικούς» Καθολικούς ακουμπούν όλοι οι ομόβαθμοι πρεσβύτεροι ή αρχιερείς ένας-ένας (ακόμη και όταν χειροτονεί ο Πάπας!!), ακόμα και όταν δεν συλλειτουργούν, αλλά απλώς παρίστανται, τα χέρια τους στο κεφάλι του χειροτονουμένου. Φυσικά ο διάκονος δεν έχει ιερωσύνη, είναι αυτό που λέει η προσηγορία του... βοηθός.
Όσο για το θέμα της επιλογής του ιερέα... ούτε την συμμαρτυρία καλά–καλά δεν υλοποιούμε που λέει: «...οὐ μήν ἀλλά καί παρ’ ἄλλων ἀξιοπίστων ἀνδρῶν πληροφορηθείς τῶν εἰδότων τήν αὐτοῦ πολιτείαν...»!! Συνήθως οι υπεύθυνοι τα ξέρουν όλα και μετά... τρέχουμε όλοι.
Η παραπλανητική ερμηνεία εκ παραλλήλου, των επιστολών του αγίου Ιγνατίου για την κιθάρα και τις χορδές, φαντασιώνεται ότι μπορεί και να υπάρχει... κιθάρα χωρίς χορδές, τουτέστιν ασώματος κεφαλή και δεν διανοείται ότι ο άγιος εννοεί την απαραίτητη και απαράβατη συνύπαρξη, ώστε να υπάρχει Σώμα Εκκλησίας!!!
Βεβαιότατα θα συμφωνήσουν σ’ αυτό όλοι, ΟΜΩΣ, πώς γίνεται να είναι θεολογικά και εκκλησιαστικά όρος sine qua non, η ύπαρξη των λαϊκών για τον απαρτισμό του Σώματος, και συγχρόνως κανείς να μη τους ρωτάει για ΤΙΠΟΤΕ;;
Πώς γίνεται να διαστρέφεται ο λόγος του αγίου Γρηγορίου (Τί στρατηγεῖν ἐπιχειρεῖς, τεταγμένος ἐν στρατιώταις), που λέει ότι καθένας πρέπει να ξέρει την θέση και τον ρόλο που έχει στο σύνταγμα (...όχι το στρατιωτικό!) το οποίο για να είναι «σύνταγμα» απαιτεί την αλληλοαποδοχή για την συνείδηση αρτιότητας;
Ότι είμαστε σε περίοδο παρακμής είναι «Ηλίου φαεινότερον». Όμως το γενικό κοινωνικό κομφούζιο (που μπορεί να είναι και μια ελπίδα αναζήτησης ποιότητας από κάποιους...) όταν, αντί θεραπευτικού και αναγεννητικού προζυμιού, δέχεται «μέσα του» «απόβλητα» θρησκευτικής συναισθηματικής ατμοσφαίρας, και νομικίστικες επιβολές, πόση πιθανότητα εξυγίανσης μπορεί να έχει; Όνειρα, θερινής και χειμερινής, νυκτός!!! Καμία πιθανότητα αλλαγής πλην της διαδρομής που περιγράφει η σοφή παροιμία: «Πώς πάνε κόρακα τα παιδιά σου; Όσο παν και μαυρίζουν!!!»
Τα ξανάφεραν όλα αυτά στην επιφανειακή επικαιρότητα της Εκκλησίας οι... εκλογές (βρέστε άλλη λέξη... ΔΕΝ είναι εκλογές! Ψηφοφορία είναι αρμοδιότερη λέξη)... Δεσποτάδων... υπαρκτών (για Επισκοπή–Μητρόπολη) και ανυπάρκτων (Βοηθοί Επίσκοποι... εδώ γελάμε!).
Στις τελευταίες λοιπόν... εκλογές, αφού τα τέσσερα πέμπτα των μελών εξετέλεσαν την εντολή που έλαβαν, όταν άρχισε η έτι γελοιότερη διαδικασία εκλογής βοηθών... απέσχον, αναλόγως διασυνδέσεων κατά το εν τρίτον ή και πλέον. Έστω... Αν ανοίξουμε το λεξικό του Montanari για τα αρχαία Ελληνικά (...την ιερή μας γλώσσα) και αναζητήσουμε το νόημα της λέξεως ΑΡΕΤΗ θα μάθουμε (αν μάθουμε- αφού δεν μας το έμαθε η σχέση μας με την Εκκλησία) ότι σημαίνει = «Ποιότητα, αξία, ικανότητα, χάρισμα, τόλμη, θάρρος»!
Έλεος πατέρες!! Αν χαθεί η ποιότητα του θάρρους, τι μένει; Αφού διαφοροποιείστε από αυτό το θέατρο σκιών (περί αυτού πρόκειται) του βοηθού, διαφοροποιηθείτε επί της ουσίας! Βγείτε και πείτε το στεντορείως!
Μη κρύβεστε πίσω από «συνετές σκοπιμότητες» και φροντίδα... μη σκανδαλισμού και αποφυγή ιεροκατηγορίας!!
Μέθοδοι με τις οποίες κάναμε μουγγούς τους χριστιανούς! Σκανδαλισμός είναι η καταφρόνηση του θελήματος του Θεού και των κανόνων της Εκκλησίας, όχι το να μας απασχολεί ένα τέτοιο συμβάν. Ιεροκατηγορία είναι η συκοφαντική δυσφήμηση του κληρικού όχι η επισήμανση των λαθών. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν είναι στο απυρόβλητο...
Εκλογή βεβαίως σημαίνει, αναζήτηση της καλύτερης λύσεως του θέματος. Έλεγχος ποιότητος του υποψηφίου. Διερεύνηση της δυνατότητας να είναι διδάσκαλος της πίστεως και όχι ευσεβής τιποτολόγος. Γνώση της μέχρι τούδε ζωής του!
Κατάθεση από μέρους του των οικονομικών του δεδομένων.! Μη... εκλέγετε «χωλούς και αναπήρους ψωμοζήτες» (Κ. Οικονόμος). Μας σκανδαλίζει το ότι απαγορεύεται η συζήτηση και η διακρίβωση των δεδομένων των υποψηφίων πριν την εκλογή των υποψηφίων και έτσι... αναγκάζεστε (χα–χα-χα) να το κάνετε στα παρασκήνια... !!
Η κωμωδία πάντως των βοηθών... «παραβρώμισε» και να μας συγχωρείτε.
Έστω, ο επίσκοπος αδυνατεί να εκτελέσει τα καθήκοντα του!
Πρώτον, γιατί «καταργεί τον τόπον» (Λουκ 13,7) αφού πλέον δεν επαρκεί σωματικά; Δεύτερον, σε τι θα τον βοηθήσει η «αρχιερατική ιδιότητα» του βοηθού; Αυτόν ή τον «βοηθό» θα βοηθήσει... σε αυταπάτες!!;;
Μήτρα–ράβδος–εγκόλπια, φοράνε τώρα και οι βοηθοί. Άντε και... "φήμη"!! (Άλλη... αυτογελοιοποίηση....) Τι να σκεφτεί κάποιος;
Ξέρετε... υπάρχουν (ατυχώς...;;) και κάποιοι που σκέπτονται. Είναι λοιπόν (ρωτάμε...!;) ποιμαντική μέριμνα τέτοιου είδους ενέργειες, η εκλογή δηλαδή βοηθών «επισκόπων» (τι επισκοπούν;) ή συντεχνιακά συμφέροντα;
Αφορούν το Σώμα της Εκκλησίας ή αποδομούν το Σώμα της Εκκλησίας; Μαθαίνουν το ποίμνιο την θυσιαστική φροντίδα ή δίνουν το μήνυμα του βολέματος και των παιχνιδιών... ἐν οὐ παικτοῖς...;;!!
«Η σιωπή των αμνών» δεν πρέπει να σας αναπαύει. Οι... αμνοί έχουν αποχωρήσει ήδη ουσιαστικά!
Μένει τυπική σχέση διαδικασιών και «παραδοσιακής» παρουσίας!! Αυταπάτες!
Οι ναοί αδειάζουν κατ’ αρχάς από πρόσωπα που θα μπορούσαν να γίνουν διαμορφωτές γνώμης και κληρικοί θυσίας (καταντά σταδιακά και περισσότερο η υπόθεση στην παροιμία την κακή και παλαιά: «Οἱ τοῦ βίου ναυαγοί τοῦ Ὑψίστου λειτουργοί») και στη συνέχεια αραιώνει ο θάνατος και τους εκ παραδόσεως παρόντας, οι οποίοι ατυχώς δεν κατόρθωσαν να πείσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους για την αξία μιας τέτοιας σχέσεως. Βλέπετε με ακατανόητη γλώσσα, συνεννόηση δεν γίνεται!!
Μη επικαλείστε το «ιδανικό» παρελθόν, γιατί τότε θα ανήκετε σ’ αυτό, το -πλέον- ανύπαρκτο παρελθόν...
Οι τέτοιας μορφής νεκροί... δεν ζωντανεύουν! Είναι ιστορία.
Ο Χριστός απευθύνεται στο «Σήμερα», όχι στην ιστορία.
Η Εκκλησία απευθύνεται (ή δεν μπορεί να απευθυνθεί) στο τώρα, όσο οδυνηρό και αν είναι.
Αν γίνει η Εκκλησία μια θρησκευτική σκηνογραφία–δράμα (που έγραψε και ο Μπάρι Άνσγουορθ: «Θρησκευτικό δράμα») με ψευδεπίχρυσα άμφια και... μανδύες (στην καρακοσμάρα μας του αυτοκρατορικού «μεγαλείου») θα ικανοποιούνται νοσηρά ψυχόρμητα όσων βλέπουν τον χώρο της Εκκλησίας ως πασαρέλα ανάδειξης της ανυπαρξίας τους.
Ο μακάριος πατήρ Ιωήλ Γιαννακόπουλος διέκρινε απόλυτα το αξίωμα από την αξία και έλεγε: Αν έχεις αξία δεν χάθηκε ο κόσμος αν θα αποχτήσεις ή όχι αξίωμα. Αν δεν έχει αξία, τι να το κάνεις το αξίωμα; Θα σε εκθέτει.
Εύχεστε ... για καλύτερες μέρες..
Αναλάβατε... την ευθύνη της αλλαγής.
Ἀναστήσατε... τήν σκηνήν τήν πεπτωκυίαν.
Αυτά είναι η ευθύνη σας, όχι ακτιβιστικές κοινωνικοδραστηριότητες και χειροτονίες (όπως γίνονται...) fake βοηθών.
Ἐλέει καί οἱκτιρμοῖς τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Σωτήρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, σωθείημεν ΑΠΑΝΤΕΣ
Υ.Γ.: Ελπίζω να μη πιστεύετε ούτε να θεωρείτε ότι «το πρόβατο που δεν βελάζει είναι το καλύτερο»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου